Ἡ παγκοσμιοποίηση πού ἀξίζει τόν κόπο

Μία μικρούλα ἐξομολόγηση μέ πολιτικό μήνυμα. Τίς τελευταῖες τρεῖς ἡμέρες, γιά λόγους πού γνωρίζει μόνο Δύναμις πού μέ ξεπερνᾶ, στά ὄνειρά μου βλέπω ὄπερες καί συμφωνίες. Ὁλόκληρες! Ξυπνῶ μέ τήν ἐντύπωση ὅτι εἶμαι «ἐκεῖ» - ἀπό τό κούρδισμα μέχρι τήν τελευταία ὑπόκλιση στό μπιζάρισμα. Θά μοῦ πεῖς «χωρᾶνε στά δευτερόλεπτα τῶν ὀνείρων τά ἔπη τῶν κλασσικῶν τῆς μουσικῆς;»

Θά ἀπαντήσω ὅτι δέν γνωρίζω μέν ἀλλά στήν σχετικότητα τῆς νοητικῆς ταχύτητας πού ξεπερνᾶ ἐκείνην τοῦ Μεγάλου Ἀφεντικοῦ μας, τοῦ Φωτός, ὅλα χωροῦν. Μπορεῖ καί νά μοῦ λείπει ἡ παρουσία σέ συναυλία καί ὁ νοῦς ἐκ τῆς ἐλλείψεως νά παράγει πλεόνασμα.

Τό βράδυ τοῦ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακῆς, παρακολούθησα μέ κομμένη τήν ἀνάσα τήν Nového Světa (From The New World) τοῦ Ἀντονίν Ντβόρακ. Ξυπνῶ τό πρωί καί μέ τήν τσίμπλα στό μάτι ψάχνω στό youtube νά τήν βρῶ νά τήν ἀπολαύσω. Πρέπει νά εἶχα χρόνια νά τήν ἀκούσω. Ἕνα ἀπό τά πρῶτα ἀποτελέσματα πού ἔβγαλε τό youtube ἦταν μέ διευθυντή ὀρχήστρας ἕνάν μέχρι πρότινος ἄγνωστο σέ ἐμένα κολοσσό: τόν ρουμανικῆς καταγωγῆς Sergiu Celibidache (πρφ: Σέρτζιου Σελιμπιντάκε).

Ὁ τρόπος πού διηύθυνε, ἡ κίνηση του, ἡ ἔκφραση τῆς ἐσωτερικῆς πληρότητας καί ἐπιτελέσεως ἀποστολῆς καί –πάνω ἀπ’ ὅλα- τό ἀσύλληπτης ἐσωτερικῆς ἐντάσεως ἀποτέλεσμα μέ ἔκαναν νά
ντραπῶ. 47 ἐτῶν γάιδαρος καί δέν εἶχαν κἄν ἀκουστά αὐτόν τόν μέγα μύστη τοῦ ἤχου! Ποῦ πάω;

Το ἀναμενόμενο ἦταν νά ψάξω στό Wikipedia. Τον ἀνακάλυψα καί ὅσα διάβασα μέ ἔκαναν ὑπερήφανο γιά τόν dj ποῦ διαλέγει συμφωνίες καί ὄπερες γιά τά ὄνειρά μου.
Τεράστια φυσιογνωμία. Παρέδιδε δωρεάν μαθήματα σέ νέους, ὀπαδός τοῦ ζέν βουδισμοῦ καί τοῦ ρητοῦ – δόγματος ἴτσι-γκό ἴτσι-έ (κάτι πού γίνεται μόνο γιά μία φορά– συνήθως συνάντηση ἤ δρώμενο), τό ὁποῖο τό εἶχε προσαρμόσει στή μοναδικότητα τῶν ζωντανῶν ἐμφανίσεών του.

Ὁ Σέρτζιου Σελιμπιντάκε δέν κυνηγοῦσε τά χρήματα. Δέν ἤθελε νά ἠχογραφοῦνται οἱ συμφωνίες πού διηύθυνε (ἀνήκουστο γιά τόν μέσο μαέστρο) καί νά κερδίζει τεράστια ποσά μέ τήν ἔκδοση δίσκων.
Ἐδῶ πού τά λέμε, εἶνάι εὐτύχημα πού οἱ ἐπίγονοί του καί οἱ συνεργάτες του ἀγνόησαν αὐτό πού ἤθελε, νά μυοῦνται στήν ἄφατη ἔκσταση μόνο ὅσοι παρακολουθοῦσαν τίς ζωντανές ἐμφανίσεις τῆς ὀρχήστρας του. Πολλά ἀπό τά ἔργα πού διηύθυνε ἠχογραφήθηκαν κι ἔτσι εἶχα τήν εὐκαιρία κι ἐγώ νά μάθω ἕνά κομμάτι ἀπό τή μουσική ἀλφαβῆτα τοῦ 20οῦ αἰώνα. Ὁ τρόπος πού ἀποδίδει ἔργα εἶναι ὑπερβατικός. Ὁ ἦχος γίνεται κάπως σαν… τρισδιάστατος καί γεμίζει τόν ἀκροατή (ἕνα συναίσθημα παρόμοιο μέ κάτι πού ἔχω βιώσει σέ χῶρο ἀρχαιολογικοῦ ἐνδιαφέροντος). Ἡ βραδύτητα πιό... παχύρευστη ἀπό ποτέ καί τό κρεσέντο ἡφαιστειακή ἔκρηξη. Κι ἐκεῖνος νά χειρονομεῖ μαγικά.

Κι ὕστερα ἀπό μία μέρα ὁλόκληρη ποῦ ἀφιέρωσα στό νά σκέφτομαι τόν Σέρτζιου Σελιμπιντάκε καί τό ἴτσι-γκό ἴτσι-έ, εἶδα στό σινεμά τήν ἰαπωνική ταινία «Ἡ λεπίδα τοῦ ἀθάνατου» τοῦ Τακάσι Μίικε. Αὐτή εἶναι μία παγκοσμιοποίηση πού ταιριάζει σέ σκεπτόμενους καί ελεύθερους ἀνθρώπους. Ὁ Ρουμάνος διευθυντής ὀρχήστρας πού ἀποδίδει μαγικά τήν συμφωνία ἑνός Τσέχου, ἀσχολεῖται με τόν ζεν βουδισμό κι ένας Έλληνας, δεκαετίες μέτά, ανακαλύπτει αμφότερα τα πετράδια των πολιτιστικῶν θησαυρῶν (σχεδόν) κατά τύχη (ἄν καί δέν ὑπάρχει τύχη).
Τό ὄντως Ὁν εἶναι παγκόσμιο. Ἡ μουσική, ἡ σκέψη, ἡ ἐνατένιση στό Ἀπόλυτο. Ὄχι οἱ ἀγράμματες φτεροῦδες μέ τίς ζαρτιέρες πού κυβερνοῦν τά κοινοβούλια.
Αὐτά κι εὐχαριστῶ γιά τἡν υπομονή σας. Ζήτω ὁ Ντβόρακ, ὁ Σελιμπιντάκε καί ὁ Μίικε.

Ἴστι-γκό ἴτσι-έ!