Με τό πέρασμα τῶν παράξενων αἰώνων...

Νά μιλήσεις μέ εἰκόνες, νά ἐκφραστεῖς μέ λέξεις, νά ἐπικοινωνήσεις μέ σκέψη, νά φωνάξεις μέ σιωπή. Τι νά κάνεις γιά ν’ ἀκουστεῖς; Τίποτα. Το καλύτερο εἶναι τίποτα. Τίποτα καί προσευχή. Κι ἀναμονή. Καί μία. Κι ἄλλη. Καί λίγο ἀκόμα. Ἡ ἀναμονή ἔχει τεράστια σημασία. Στέφεται πάντα στό φινάλε της. Πάντα θριαμβεύει μέ τή λήξη τῆς ἀναζήτησης. Στό τέλος τῆς ἀναμονῆς διακρίνεται ἡ ἐπιτυχία. Ὄχι ἡ οὐρά της, ὁ ἴσκιος της, ἀλλά ἡ ἐπιτυχία αὐτοπροσώπως. Σέ κάθε περίπτωση. Μπορεῖ αὐτό πού περιμένεις νά εὐδοκιμήσει. Νά γίνει κάτι χειροπιαστό. Νά τό ἀδράξεις. Νά βιώσεις τό αἰτούμενο στήν σφαίρα τοῦ ἐδῶ, τοῦ τώρα. Ἀπατηλά τοῦτα κι ἀκαθόριστα ἀλλά ὅλοι καταλαβαίνουμε τί σημαίνουν αὐτά πού ὁρίζουμε κάπως ἐσφαλμένα «ἐδῶ» καί «τώρα». Κι αὐτή ἡ ἐπιτυχία τῆς ἀναμονῆς, τῆς ὑπομονῆς, τοῦ κυνηγοῦ πού καραδοκεῖ, εἶναι δεδομένη – ἄν ἡ ἀπόφαση παραμείνει...
ἄκαμπτη. Ἄν τηρεῖται ευλαβικά μέ τήν προσήλωση καί τήν ἀκρίβεια στρατιωτικῆς ὑπηρεσίας ἐν καιρῶ πολέμου μέ τόν λοχαγό καραδοκοῦντα καί τό περίστροφό του ὁπλισμένο μέ σηκωμένο τόν κόκορα. «Ὅποιος δέν ἐκτελεῖ, ἐκτελεῖται». Κι αὐτός πού περιμένει καί δέν δεῖ τήν ἐπιθυμία του θρονιασμένη στή παχυλή διάσταση τῆς βαρείας ὕλης, πάλι κερδισμένος εἶναι. Πάλι πρέπει νά λογίζεται νικητής. Φεύγει, ἀναπόφευκτα, κάποια στιγμή ἀπό τά ἐδάφη τοῦ νῦν καί ταξιδεύει στό ἀεί δίχως νά ἔχει γευτεῖ τήν ἥττα. Ἀποχωρεῖ ἀπό τήν ζωή δίχως νά ἔχει ἀποχωρήσει ἀπό τόν στόχο. Δέν ἀποτυγχάνει ὅποιος αἰώνια μπορεῖ νά περιμένει. Με τό πέρασμα τῶν παράξενων αἰώνων ἀκόμα κι ὁ θάνατος μπορεῖ νά τελευτήσει, ἔλεγε κι ἔγραφε ὁ H.P. Lovecaft. Καί στά δικά μου μάτια ὁ Lovecraft εἶναι νικητής.