Ρώμη: θανάσιμος ἐχθρός τοῦ Ἑλληνισμοῦ

Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ψέμα ἀπό τό στερεότυπο «οὔνα φάτσα οὔνα ράτσα». Ἡ Ρώμη κάθε τόσο ἐπιτίθεται μέ μένος 

ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

«Δέν τολμῶμεν νά ἱστορήσωμεν τάς αισχροπραγίας εἰς ἄς εξώκειλεν ἐνταῦθα τό τέρας ἐκεῖνο τῆς φύσεως καί αἵτινες, περιγραφόμεναι ὑπό Δίωνος τοῦ κασσίου, ὑπερβαίνουσι πᾶν ὅ,τι ἡ ακολαστοτάτη φαντασία ἠδύνατο νά ἐπινοήσῃ. Πλήν τούτων ὅμως ὁ Νέρων ἐλεηλάτησε τήν Ἑλλάδα, τήν κατ’ αὐτόν ἐλευθέρα Ἑλλάδα, ἀναριθμήτούς δ’ ἐφόνευσεν ἄνδρας, γυναίκας, παῖδας διά νά κληρονομήση τάς περιουσίας αὐτῶν. Απήγαγεν ἐξ’ Ἀθηνῶν καί ἐξ ὅλων τῶν ναῶν πολλά ἔργα τέχνης, ἴνα δι’ αὐτῶν ἐπανορθώση τάς ζημίας ὅσων ἐπήνεγκεν ἐν Ρώμη ἡ τότε καταστρέψασα τήν πόλην ταύτην πυρκαϊά καί ἴνα κοσμήσῃ τά ἴδια αὐτοῦ βασίλεια∙ ἐτιμώρησε τήν ἐν Δελφοίς Πυθίαν τολμήσασαν νά ἐλέγξῃ αὐτόν καί ἀποκαλέση Ὀρέστην, αἰνιττόμενη τόν τῆς μητρός αὐτοῦ θάνατον, καταλύσας τό μαντεῖον καί σφάξας ἀνθρώπους εἰς τό στόμιον ἀπό τοῦ ὁποίου ἐξήρχετο τό ἱερόν πνεῦμα∙ καί καθόλου εἰπεῖν ἐπήνεγκε εἰς τήν Ἑλλάδα συμφορές μείζονας τῶν όσας πάλαι ποτέ ἡ τοῦ Ξέρξου διαβόητος ἐπιδρομή».

Κ. Παπαρρηγοπούλου «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», Ἀθήνα:1930, ἐκδόσεις Νίκας, Τόμος 3, σελ. 404.

Ἡ Ρωμαιοκρατία ἦταν ἡ ταφόπλακα τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου καί μία περίοδος ταπείνωσης τοῦ πνεύματος τοῦ ἔθνους μας καί ἀδιάκοπης λεηλάτησης τῶν πολιτισμικῶν θησαυρῶν μας. Στό ἐναρκτήριο ἀπόσπασμα o Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος περιγράφει, παρά τήν τραχύτητα ὁρισμένων ἐκφράσεών του, συνοπτικά τή λεηλασία τῆς χώρας ἀπό τόν Νέρωνα. Δίνει μέ λίγα λόγια τήν εἰκόνα τῶν σφαγῶν, τῆς βεβήλωσης, τῆς ἀτίμωσης καί τῆς κατεδάφισης μακραίωνων θεσμῶν τοῦ ἔθνους μας ἀπό τόν ἐπικεφαλῆς τοῦ ρωμαϊκοῦ ἰμπέριουμ. Ὁ Νέρωνας εἶχε ἔρθει στήν Ἑλλάδα ὥστε νά
ἀγωνιστεῖ στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες (τό 67 μ.Χ.), τούς ὁποίους διέσυρε γινόμενος, ὅπως ἀναφέρει εἰρωνικά ὁ Παπαρρηγόπουλος «παντονίκης». Νίκησε σέ ὅλα τά ἀγωνίσματα «συλλέξας ἑβδομήκοντα καί πέντε στεφάνους».

Ὁ Νέρων καί ἡ συμπεριφορά του στήν Ἑλλάδα δέν εἶναι ἱστορική ἐξαίρεση, ἕνα παράδοξο τοῦ χωροχρονικοῦ συνεχοῦς τοῦ «ἑλληνορωμαϊκοῦ» πολιτισμοῦ. Ἄν ἐξεταστεῖ ψύχραιμα καί ἐκτός δημαγωγικῶν στερεοτύπων (τύπου «οὔνα φάτσα οὔνα ράτσα») ἡ Ἱστορία τῶν γεωπολιτικῶν συνόλων Ἑλλάς – Ρώμη (καὶ τό βενετσιάνικο ἀλλά καί τό ἰταλικό διάδοχο σχῆμα της) θά διαπιστωθεῖ ὅτι ἡ Ρώμη ἤ Βενετία ἤ Ἰταλία βρίσκεται πίσω ἀπό τίς περισσότερες καί μεγαλύτερες καταστροφές πού ὑπέστη τό ἑλληνικό ἔθνος. Ἡ ρωμαϊκή μεθοδολογία τῆς κατάλυσης τῆς οὐσιαστικῆς, πολιτικῆς αὐτονομίας τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου, τῆς ἀποψίλωσης τῆς ἐπικράτειας ἀπό ἀγάλματα, χρυσό, νάούς ὁλόκληρους καί ἀντικείμενα ἀξίας ἐπαναλήφθηκε τό 1204 μέ τήν Ἅλωση τῆς Πόλης ἀπό τούς Φράγκους ἀφοῦ εἶχε προετοιμαστεῖ μέ τό χρυσόβουλο τοῦ Ἀλεξίου Α΄(τό 1082), πού παραχωροῦσε ἐξωφρενικά προνόμια στούς Βενετὁύς καί τούς διευκόλυνε νά ἐκμεταλλευτοῦν οἰκονομικά καί νά ἀνταγωνιστοῦν καθολικά τήν ἀνατολική αὐτοκρατορία.

Ἡ Ρώμη λειτουργεῖ ἐχθρικά πρός τήν Ἑλλάδα ἀποφεύγοντας νά τό ἐκδηλώσει ἀνοιχτά καί νά «διαφημίσει» αὐτή τήν ἐχθρότητα. Στις ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα, ὁ τρόπος πού λειτούργησε τό ἰταλικό κράτος διευκόλυνε τήν συντριβή τοῦ Ἑλληνισμοῦ στόν ἀνατολικό πνεύμονά του. Τόν Μάρτιο τοῦ 1921 ἡ Ἰταλία ἔχοντας ἔλθει σέ συμφωνία μέ τον Κεμάλ ἀποχωρεῖ ἀπό το μέτωπο της Μικρασίας, παραχωρώντας μάλιστα τον οπλισμό της στόν στρατό τοῦ Ἀτατούρκ ἔναντι οἰκονομικοῦ ἀντιτίμου. Τὴν συνέχεια αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης τήν γνωρίζουμε ἅπαντες καί τίς συνέπειές της θά συνεχίσουμε νά τίς ὑφιστάμεθα καί τούς ἑπόμενους αἰῶνες.　

Ἡ Ἰταλία, φυσικά, ἔχει στό ἐνεργητικό της τήν ὑποκίνηση καί τόν σχεδιασμό γιά τήν ἵδρυση (τοῦ ἐχθρικοῦ πρός τήν Ἑλλάδα καί καταπιεστικοῦ γιά τήν ἐθνική μας μειονότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου) ἀλβανικοῦ κράτους ὡς ἀνάχωμα πιθανῆς δημιουργίας Μεγάλης Ἑλλάδας. Ἐπιπλέον, τό ἴδιο κράτος, μέ ἀφορμή τή δολοφονία τοῦ στρατηγοῦ Ενρίκο Τελλίνι (τὴν 27η Αὐγούστου 1923 στά ελληνοαλβανικά σύνορα, στή περιοχή τῆς Κακαβιᾶς) κατέλαβε τήν Κέρκυρα λίγες ἡμέρες ἀργότερα (31/8/1923). Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ὁ Τελλίνι ἦταν στρατιωτικός ἐχθρικά διακείμενος πρός τόν τότε φασίστα ἡγεμόνα τῆς Ἰταλίας Μπενίτο Μουσολίνι.

Κι ὕστερα, τήν 28ἡ Ὁκτωβρίου 1940 ἡ Ἰταλία μᾶς ἐμπλέκει σ’ ἕναν πόλεμο πού μᾶς κόστισε τοὐλάχιστον τό 10% τοῦ πληθυσμοῦ μας (ὁ ἀριθμός τῶν θυμάτων ὑπολογίζεται περί τίς 800.000 καί μαζί μέ τήν υπογεννἡτικότητα ξεπερνᾶ τό ἑκατομμύριο) καί ἀνυπολόγιστες ὑλικές ζημιές.　

Ὡστόσο, σ’ αὐτόν τόν πόλεμο ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας οἱ Ἰταλοί εκαναν δύο λάθη: 1. Τον διαφήμισαν, προκαλώντάς τό αἴσθημα τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. 2. Τα ἔβαλαν μέ ἡγέτη πού ἤθελε καί μποροῦσε νά στάθεῖ ἀντάξιος τοῦ Γένους μᾶς: τόν Ιωάννη Μεταξᾶ.