Ἡ ὀμορφιά τοῦ 1821

Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς εἶναι ἕνα δημιούργημα ὀμορφιᾶς καὶ ἀνθρώπινης υπερπροσπάθειας γιὰ τὴν ταξινόμηση τοῦ χάους. Ἡ Ἱστορία μας εἶναι ὁ θρίαμβος τῆς μορφῆς ἔναντι τοῦ ἀδιαμόρφωτου, τοῦ ἄσχημου. Το ἄσχημο ἐτυμολογικὰ εἶναι ἐκεῖνο που δὲν ἔχει σχῆμα. Ἄσχημος εἶναι ὁ παγκόσμιος χυλός, ὅπως ἐκεῖνος ποῦ λανσάρεται ἀπὸ τὴ Νέα Τάξη καὶ τοὺς μηδὲνιστὲς ἀσπάλακες ὑπαλλήλους της, που ὑπονομεύουν τὰ θεμέλια τοῦ ἔθνους κηρύττοντας τὸ τίποτα, τὴν ἀποδόμηση, τὸν ἀντιπαραδοσιακὸ τρόπο ζωῆς. 
Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἦταν ἡ ἐπίγεια ἐκδήλωση τῆς ὀμορφιᾶς τῆς δράσης, τῆς πίστης καὶ τῆς ἐλευθερίας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἕως τὸ τέλος τοῦ θαύματος τῆς Ἐθνεγερσίας ἡ μορφὴ ἦταν κρυστάλλινη, συγκεκριμένη, ἐγχάρακτη στὶς συνειδήσεις καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἡρώων μας, τῶν ἡμίθεων

ΗΓΕΣΙΕΣ ΜΕ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Ο Μέγας Αλέξανδρος διάβαζε Ομηρο, ο Τσίπρας Ζίζεκ και Λατούς, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης Πολ Κόλιερ

Είναι παράδοση στην Ελλάδα των ελληνοφώνων της άρχουσας τάξης να καμώνονται οι «μπροστάρηδες» ότι «φωτίζονται» με φώτα δανεικά. Oταν πρόκειται να υποδυθούν τους διαβασμένους, τους λογίους, τους λογιοτάτους και τους σκεπτομένους, γραπώνουν έναν δυτικό ή ανατολικό αερολόγο υπό μάλης και αρχίζουν και τσαμπουνάνε τσιτάτα. Θυμάστε έναν μισοπάλαβο σταλινικό «φιλόσοφο», ονόματι Ζίζεκ, που μας τον διαφήμιζαν εδώ ο σύριζας και οι αξιοθρήνητοι ουραγοί του; Ε, οι παπάτζες που εκτοξεύει κατά ριπάς ο Ζίζεκ φαντάζουν στον Τσίπρα σκέτη μαγεία, έτσι όπως ηχούσαν οι Βέδες στους φτωχοδιαβόλους της Βομβάης πριν από 1.000 χρόνια. Τώρα, ο Τσίπρας, που έχει αναμφίβολα την τάση να ψωνίζει από τα πανέρια με τους ούλτρα βαρεμένους, πρότεινε στον Μητσοτάκη να διαβάσει το βιβλίο του Σερζ Λατούς «Προς μια κοινωνία της λιτής αφθονίας» (από τον εκδοτικό οίκο «Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων»). 

Κι ο Μητσοτάκης, ακούγοντας την πρόταση Τσίπρα, τι λέτε ότι έκανε; Εξουσιοδότησε τον ...

SKÁLD - Rún

Το τραγούδι αυτό μιλάει για την μνήμη και την αφύπνιση. Η μνήμη και ο έρωτας είναι οι κρυμμένοι άσσοι στο μανίκι της ανθρωπότητας, που παίζει δύσκολο έως καταδικασμένο πόκερ με τον θάνατο.

Αντώνιος Νερούλιας: «Οι εφιάλτες του πολέμου του Βιετνάμ με στοιχειώνουν ακόμη»

Ο ομογενής Αντώνιος Νερούλιας, βετεράνος του στρατού των ΗΠΑ, μιλά για τα αναπάντητα «γιατί;» όσων πήραν μέρος στις μάχες, αλλά και την παρουσία του Θεού στο μέτωπο

Συνέντευξη στον
Παναγιώτη Λιάκο

Ο Αντώνιος Νερούλιας είναι ένας Ελληνας της διασποράς. Ζει στην Αμερική. Βίωσε τον πόλεμο του Βιετνάμ σε δύο φάσεις. Η πρώτη ήταν όταν έλαβε μέρος σε αυτόν. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ για να ξεφύγει από την οικονομική δυσπραγία της μεταπολεμικής Ελλάδας και κατέληξε να προσπαθεί να επιβιώσει σ’ έναν τόπο που δεν γνώριζε, πολεμώντας τον κομμουνισμό και ανθρώπους για τους οποίους γνώριζε πολύ λίγα πράγματα, αλλά ταυτόχρονα και πολύ περισσότερα από τους Αμερικανούς συμπολεμιστές του.

Η προσωπική του αναμέτρηση με τον εφιάλτη του πολέμου συνεχίστηκε την περίοδο της απόλυτης καταλλαγής∙ όταν η ζωή του πάτησε φρένο, στη συνταξιοδότηση. Η συνομιλία μαζί του για όσα πέρασε στο Βιετνάμ είναι συναρπαστική και -κυρίως- διδακτική. Ο Ελληνας βετεράνος του Βιετνάμ εξηγεί ότι ο Θεός κι ο θάνατος ήταν οι βασικοί πρωταγωνιστές και σ’ αυτόν τον πόλεμο.

Επίσης, ένα από τα σημαντικά που μαθαίνει κάποιος ακούγοντας τις αφηγήσεις του κ. Νερούλια είναι ότι το μέγα ερώτημα «ΓΙΑΤΙ;» δεν θα απαντηθεί ποτέ.

Ας μιλήσουμε λίγο για την αρχή της ζωής σας στις ΗΠΑ. Πώς βρεθήκατε εκεί;
Γεννήθηκα το 1943 στο χωριό Μυρτιά, στον νομό Ηλείας, 13 χιλιόμετρα από τον Πύργο Ηλείας, και πήγαμε στην Αμερική το 1956 με πρόσκληση της θείας μου, της αδερφής της μητέρας μου. Οικογενειακώς πήγαμε στη Νέα Υόρκη - 4 παιδιά και οι γονείς μου. Τα αγγλικά μου ήταν του επιπέδου «yes» και «no». Ηξερα δύο αγγλικές λέξεις. Και πήγα σχολείο εκεί.

Γιατί σας έστειλε πρόσκληση η θεία σας;
Την εποχή εκείνη, το ’50, μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, η Ελλάδα ήταν σε κακή οικονομική κατάσταση και η θεία μας μάς έκανε αυτή την πρόσκληση για να μας βοηθήσει.
Ηταν θεία εκ μητρός. Είχε γεννηθεί στην Αμερική. Μετά το 1916 και μέχρι το 1922 είχε ζήσει στην Αμερική και είχε τελειώσει και το δημοτικό εκεί.

Επάγγελμα μητρός και πατρός;
Η μητέρα μου δούλευε σε ξενοδοχειακές δουλειές, εστιάτορας.

Ο μπαμπάς;
Κι αυτός εστιάτορας. Τότε ήταν μεγάλη η οικονομική κρίση. Δόθηκε η ευκαιρία να πάμε στην Αμερική, όπου η μητέρα μου είχε το όνειρο να επιστρέψει. Μιλούσε απταίστως τα αγγλικά, χωρίς ξενική προφορά. Λοιπόν, πήγαμε εκεί. Η μητέρα μου είχε τελειώσει στις ΗΠΑ το δημοτικό σχολείο.
Μετά, εκεί πήγαμε γυμνάσιο, λύκειο, μετά στο πανεπιστήμιο της πόλεως, το City College of New York, και με τα μαθήματα που έπαιρνα για το δίπλωμά μου έπαιρνα και στρατιωτικά μαθήματα.

Γιατί;
Γιατί η θητεία ήταν υποχρεωτική, έπρεπε να πάω στον στρατό και, αφού θα υπηρετούσα ούτως ή άλλως, γιατί να μην υπηρετήσω ως αξιωματικός; Και, παίρνοντας το δίπλωμα από το πανεπιστήμιο, πήρα και τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Τι πτυχίο πήρατε;
Φυσικομαθηματικού, με ειδικότητα να διδάξω στα λύκεια. Αποφοίτησα από το City College of New York. Με το που άρχισα εγώ το πανεπιστήμιο, το ’61, ο στρατός ήταν στη Γερμανία. Οι προοπτικές ήταν να με στείλουν στη Γερμανία, η Ελλαδίτσα μας κοντά, όλα καλά. Θα ερχόμουν συχνά στην πατρίδα... Δυστυχώς, αφού πήγα στη σχολή ανθυπολοχαγών και με ρώτησαν «πού θα καταλήξεις;», απάντησα «έχω φύλλο πορείας για τη Γερμανία». Μου είπαν «ξέχασέ το. Τώρα, το ’66, υπάρχει το Βιετνάμ». Λέω «παιδιά, έχω φύλλο πορείας από τη μεραρχία Πεζικού, που βρίσκεται στη Γερμανία, και με περιμένουν». «Ας σε περιμένουν» μου απάντησαν. Τελικά, πήγα στη σχολή ως εκπαιδευτής για μερικούς μήνες και τον Μάρτιο του ’67 στο Βιετνάμ.

Σε ποια περιοχή;
Βορειοδυτικά της Σαϊγκόν. Η περιοχή λέγεται Κου-Τσι και ήταν έδρα της 25ης Μεραρχίας Πεζικού. Ως ανθυπολοχαγός με

Ἀόρατη στρατιά

Ἐγκωμιαστικό ποίημα πού ἔγραψα γιά τόν βασιλέα Ἀλέξανδρο τοῦ Φιλίππου, τούς στρατηγούς, τούς συμμάχους καί τούς στρατιῶτες του.

Διάβηκα τά σύνορα ἑνός καί μηδενός

Εἶδα στρατιῶτες πού ἦταν τοῦ Ἑνός

Με ξίφη καί μ’ ἀκόντια, μέ τόξα καί μέ βέλη

Βουβοί, καί ἀβοήθητοι στῆς σιωπῆς τά ἕλη


Λιμνάζανε, ξεθώριαζαν σ’ ἀμέτρητους αἰῶνες

Καί στίς οὐλές τούς πάνω λησμονημένοι ἀγῶνες

Ἕνα στ΄ ἀριστερό κι ἕνα δεξί τό βῆμα

Ρυθμός πρωτάκουστος γιά ξεχασμένο μνῆμα


Δέν γύρευαν βοήθεια, μονάχα περιμέναν

Σέ ὅ,τι ζήταγαν σ’ αὐτό καί ἐπιμέναν

Βουβοί καί ἀβοήθητοι∙ παράξενη φυλή

Φρικτή κι αἰθέρια στρατιά χωρίς στολή


Αἷμα στό αἷμα ὁ θάνατος, ἀνάγκη γιά ἐπιστροφή

Εἰρήνη, πόλεμος, μνήμη καί λήθη, φωτιά, καταστροφή

Ἥσυχα κόβονται οἱ σάρκες τῶν σφαγίων

Στην κόψη τοῦ σπαθιοῦ οἱ βίοι τῶν ἁγίων


Βάδισε πρός τό μέρος μου κάτι σάν τό

Danheim - Glitnir

Οι δουλοπάροικοι του Μπαχαλιστάν

Σωστός τρόπος για να θριαμβεύει το λάθος στον συλλογικό βίο είναι η θεαματική κατάρρευση των αστικών συγκοινωνιών

Δεν αρκεί να είσαι res, αντικείμενο, πράγμα, εργαλείο άδικης, ανάξιας και τυραννικής εξουσίας. Πρέπει να το αισθάνεσαι κιόλας σε κάθε βήμα που θα κάνεις, να σ' το δείχνουν σε κάθε ευκαιρία. Η αδικία και η κατάντια δεν είναι οικόπεδα που αγόρασες και τ’ αφήνεις να υπάρχουν. Είναι καταστάσεις δυναμικές - παρόλο που φαντάζουν στάσιμες σαν τα έλη που καταπίνουν ζωές.

Σωστός τρόπος για να θριαμβεύει το λάθος στον συλλογικό βίο είναι η κατάρρευση των αστικών συγκοινωνιών. Εκεί που πάνε οι πολλοί, εκεί που υποχρεώνονται οι μάζες να στριμώχνονται αγουροξυπνημένες, εκεί πρέπει να πιέζει η κυβέρνηση για να επιτυγχάνεται το χειρότερο δυνατό

Μέγας Ἀλέξανδρος: Ὁ βασιλιάς τῶν συμβόλων

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος εἰσέρχεται στήν Βαβυλώνα. 

Πίνακας τοῦ Γάλλου ζωγράφου Charles Le Brun (1619 –1690).

«Ὅταν ἔφτασε στήν Ελαιούντα (σ.σ.: ὁ Αλέξανδρος), θυσίασε πάνω στόν τάφο τοῦ Πρωτεσίλαου πρός τιμήν ἐκείνου πού ἀποφάσισε νά πατήσει πρῶτος τό πόδι του στήν Ἀσία, ἀνάμεσα στούς Ἕλληνες πού ἐκστράτευσαν στήν Τροία, κάτω ἀπό τίς διαταγές τοῦ Ἀγαμέμνονα. Ἔλπιζε νά βοηθήσει ἡ θυσία νά εἶναι ἡ δική του ἀπόβαση πιό τυχερή ἀπό τοῦ Πρωτεσίλαου».

Ἀρριανός «Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις Α΄», κεφ. 11, στ. 25-29, Ἀθήνα: 1992, ἐκδόσεις Κάκτος, σελ. 65.

Ὁ Ἀλέξανδρος Φιλίππου, βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων, μαζί μέ ὁπλίτες ἀπ’ ὅλο τό ἔθνος (πλήν Λακεδαιμονίων), εἰσβάλλει στήν Ἱστορία γιά νά μείνει ἐκεῖ, ἄφθαρτο πρότυπο ἀνδρείας καί ἀρετῆς. Ἡ ἐγγραφή τοῦ ὀνόματός του στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων ξεκινᾶ μέ τό Α. Ὁ Ἀλέξανδρος περνᾶ στήν Ἀσία γιά νά διεκπεραιωθεῖ ἀπό ἐκεῖ στήν Ἀθανασία.

Ὁ φιλόδοξος καί ὁρμητικός νέος βασιλιάς εἶναι ἕνας βιρτουόζος χειριστής τοῦ υπερόπλου τῶν συμβολισμῶν. Τά σύμβολα, οἱ σημασίες καί ὁ ἀντίκτυπός τους στό λογιστικό, στό θυμοειδές καί τό ἐπιθυμητικό μέρος τῆς ψυχῆς τῶν ἄλλων βοήθησαν τόν Ἕλληνα αὐτοκράτορα νά κατασκευάσει τόν προσωπικό του θρύλο.

Τό ἴδιο πρόσωπο, μέ μία χειρονομία, μετουσιώνεται σέ ἑλληνικό ἀρχέτυπο. Ἡ θυσία στόν τάφο τοῦ Πρωτεσίλαου ἔστελνε σέ ὅλους, φίλους καί ἐχθρούς, τό μήνυμα ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος καί οἱ ὁπλίτες του ἀναλαμβάνουν τή σκυτάλη πού ἄφησαν στήν ἁλωμένη Τροία οἱ Ἕλληνες ὑπό τόν Ἀγαμέμνονα. Ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς μυθικῆς προσπάθειας κατάλυσης τῆς αὐτοκρατορίας τῶν Περσῶν, κατάκτησης τοῦ κόσμου καί ἐκρηκτικῆς ἐξάπλωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μέ τό ὠστικό κύμα της νά φτάνει μέχρι τίς ἡμέρες μας, δέν διαλεγόταν μόνο μέ τό σήμερα. Κάθε πράξη του εἶχε τήν ὁρμή καί τήν ἐπιτάχυνση πού ἔχουν τά σώματα πού ἐκσφενδονίζονται ἀπό τό παρελθόν πρός τό μέλλον. Κάθε σκέψη καί σχεδιασμός του γιά τό τώρα εἶχε ὁρίζοντα τό αὔριο καί κάθε λογισμός περιελάμβανε νεκρούς κι ἀγέννητους σέ ἕνα ἑνιαῖο ἐθνικό σύνολο.

Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἦταν ἕνας ἄχρονος στρατηγός, ἀέναες οἱ μάχες του, απέρατη καί υπερδιαστατική ἡ ἐπικράτειά του. Ξεκίνησε τήν ἔφοδο στήν Ἀσία θυσιάζοντας στόν τάφο τοῦ Πρωτεσίλαου ἐπειδή ἡ ἑλληνική παράδοση ἦταν ὁ πολυτιμότερος κι ἐγκυρότερος μυστικοσύμβουλός του. Κατά τήν παράδοση λοιπόν εἶχε δοθεῖ χρησμός ὅτι ὁ πρῶτος ἀπό τόν στρατό τῶν Ἀχαιῶν πού θά πατοῦσε τό πόδι στήν Τροία θά ἦταν καί ὁ πρῶτος

Iron Maiden - Alexander The Great

Dead Can Dance Kiko HD