Η υπερηφάνεια του Εωσφόρου

Λεπτομέρεια από την γκραβούρα «Η πτώση του Σατανά» του Γάλλου εικονογράφου γλύπτη και χαράκτη Gustave Doré (1832 –1883).

«Πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; συνετρίβη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρὸς πάντα τὰ ἔθνη. σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βορρᾶν, ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ».

 «Πώς ξέπεσε από τον ουρανό ο εωσφόρος, αυτός που ανατέλλει την αυγή; Συνετρίβη καταγής, αυτός που καταπατoύσε τα έθνη! Εσύ, όμως, σκεφτόσουν: ‘Στον ουρανό θα ανέβω, θα θέσω τον θρόνο μου ψηλότερα από τα αστέρια του Θεού και θα και θα καθίσω πάνω στο ψηλό βουνό, στα όρη τα υψηλά που βρίσκονται πρoς τον Βoρρά· θα ανέβω πάνω στα νέφη· θα γίνω όμoιoς με τoν Ύψιστo’».

Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας 14. 12-14

 Η πτώση του Εωσφόρου από τον ουρανό οφείλεται στην ύψωση του Εγώ του δίχως να το αξίζει. Οποτεδήποτε υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ της αξίας, της αυτοεικόνας και της ισχύος εκάστου προσώπου, το αποτέλεσμα είναι δεινό, αφόρητο. Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, ο πόθος για αναγνώριση

και αποδοχή της ανωτερότητας των πτωτικών χαρακτηριστικών μας είναι μια εωσφορική κληρονομιά, την οποία αποδέχεται το είδος μας από την αυγή του ανθρωπίνου πολιτισμού και θα συνεχίσει να την κουβαλά μέχρι όλο το εποικοδόμημα να κονιορτοποιηθεί από το βάρος των ανομημάτων του.

Διοργανώνουμε και συμμετέχουμε σε ημέρες και εκδηλώσεις υπερηφάνειας για όλα όσα θα έπρεπε να αποκαλύπτουμε μεν αλλά με συντριβή, σπαραγμό και αίτημα συγχωρήσεως, όχι με την οίηση του εφήμερου, που παρεξήγησε τα λάθη του για αξίες, τις απολαύσεις του για αρετές, τα αδύνατα σημεία του για προτερήματα και την κατάντια του για υπεροχή.

Η υπερηφάνεια της πτώσης, όσο και να γυαλιστεί, να επενδυθεί με λέξεις φανταχτερές και να προστατευτεί με κοσμικούς δρακόντειους νόμους δεν μπορεί να αποφύγει την βαθύτερη ουσία της και την συνέπεια της ύπαρξής της: είναι θάνατος και σήψη, φθορά και λησμόνια, πτώση και εκμηδένιση. Η εντελέχεια της αυτοανύψωσης χωρίς βελτίωση και του… ανταγωνισμού με τον Θεό είναι ο αφανισμός.

Στην Παλαιά Διαθήκη, στο αμέσως επόμενο χωρίο του Ησαΐα (κεφ. 14 15-23) ορίζεται το τίμημα της υπερηφάνειας για όλα όσα φέρουν την αισχύνη και το όνειδος, το οποίο είναι ο Άδης: «Νῦν δὲ εἰς ᾅδην καταβήσῃ καὶ εἰς τὰ θεμέλια τῆς γῆς. οἱ ἰδόντες σε θαυμάσονται ἐπὶ σοὶ καὶ ἐροῦσιν· οὗτος ὁ ἄνθρωπος ὁ παροξύνων τὴν γῆν, ὁ σείων βασιλεῖς; ὁ θεὶς τὴν οἰκουμένην ὅλην ἔρημον καὶ τὰς πόλεις αὐτοῦ καθεῖλε, τοὺς ἐν ἐπαγωγῇ οὐκ ἔλυσε. πάντες οἱ βασιλεῖς τῶν ἐθνῶν ἐκοιμήθησαν ἐν τιμῇ, ἄνθρωπος ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ· σὺ δὲ ριφήσῃ ἐν τοῖς ὄρεσιν ὡς νεκρὸς ἐβδελυγμένος μετὰ πολλῶν τεθνηκότων ἐκκεκεντημένων μαχαίραις, καταβαινόντων εἰς ᾅδου. ὃν τρόπον ἱμάτιον ἐν αἵματι πεφυρμένον οὐκ ἔσται καθαρόν,  οὕτως οὐδὲ σὺ ἔσῃ καθαρός, διότι τὴν γῆν μου ἀπώλεσας καὶ τὸν λαόν μου ἀπέκτεινας· οὐ μὴ μείνῃς εἰς τὸν αἰῶνα χρόνον, σπέρμα πονηρόν. ἑτοίμασον τὰ τέκνα σου σφαγῆναι ταῖς ἁμαρτίαις τοῦ πατρὸς αὐτῶν, ἵνα μὴ ἀναστῶσι καὶ κληρονομήσωσι τὴν γῆν καὶ ἐμπλήσωσιν τὴν γῆν πολέμων».

Ο άρχων του κακού θα καταβαραθρωθεί στον Άδη και οι άνθρωποι που τον θαύμαζαν θα απορήσουν και θα πουν: αυτός ο άνθρωπος ήταν που ερήμωνε την οικουμένη και κατέστρεφε τις πόλεις; Αυτός δεν ήταν που κρατούσε τους φυλακισμένους στα δεσμωτήρια; Όλοι οι βασιλείς των εθνών αναπαύονται δοξασμένοι στα ανάκτορά τους. Όμως, ο βασιλιάς του κακού θα έχει ριφθεί στον τάφο του σαν αηδιαστικό κλαδί, σαν ρούχο δολοφονημένων ανθρώπων, που τους πετούν ματωμένους στους λάκκους. Οι απόγονοι των άνομων αρχόντων θα αφανιστούν από προσώπου γης και η Βαβυλώνα (ο πρωτεύων τόπος της πτώσης) θα γίνει τελικά κληρονομιά των τρωκτικών και βαλτότοπος και θα σαρωθεί με το σάρωθρο της απωλείας.

Έτσι γράφτηκαν όλα τούτα έτσι και θα γίνουν.

Του Παναγιώτη Λιάκου - πρώτη δημοσίευση στην «κυριακάτικη δημοκρατία»