Οι άλλοι ως δικαιολογία

Αν θέλουμε να μας αδικούν λιγότερο τότε να δίνουμε σε όσους το επιχειρούν λιγότερες ευκαιρίες να το κάνουν.

«Τι βλακείες παίζει η τηλεόραση; Αυτά τα προγράμματα δεν έχουν καμία αξία, χαμηλώνουν το ήδη χαμηλό επίπεδο του λαού και αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη». Όσοι διατυπώνουν αυτή την άποψη καταλήγουν σε αυτήν όχι αβίαστα αλλά έχουν γίνει οι ίδιοι πειραματόζωα στο μεγάλο εργαστήριο της νέας τάξης, έχοντας παρακολουθήσει χιλιάδες ώρες βλακωδών προγραμμάτων, κουτσομπολίστικων εκπομπών, τουρκοσίριαλ και προπαγανδιστικών μεταδόσεων, που αποκαλούνται «ειδήσεις». Όσοι είναι σίγουροι ότι οι κλειδοκράτορες των εντυπώσεων έχουν βαλθεί να τους προκαλέσουν οξεία αποκολοκύνθωση συνήθως δεν μπαίνουν στον κόπο να κινηθούν στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη όπου τους έχει παρασύρει το ρεύμα της εποχής. Θα μπορούσαν να είχαν
ανοίξει ένα, δύο, χιλιάδες βιβλία, να τα έχουν αναγνώσει, να έχουν αφομοιώσει όσα στοιχεία, αρχές και πληροφορίες μπορούσαν και να αποκτούσαν έτσι ευρύτερους πνευματικούς ορίζοντες. Επίσης είχαν την ευκαιρία να βγουν έξω, να γνωρίσουν ανθρώπους, να ασχοληθούν εντονότερα με την εργασία τους, να εμβαθύνουν σε δραστηριότητες και χόμπι που τους προκαλούν ευεξία και τους γεμίζουν με ευχαρίστηση. Όμως, όχι. Αυτοπροαιρέτως γίνονται πνευματικά πτυελοδοχεία των κρατούντων και... απολιθώνονται κρατώντας τηλεχειριστήρια.
Το αυτό συμβαίνει και με την πολιτική και με πολλές άλλες πτυχές του βίου μας. Αφήνουμε τον έλεγχο σε άλλους επειδή νομίζουμε ότι αυτή είναι η συντομοτέρα και η ευκολότερη οδός προς την... ησυχία μας. Κι όμως, αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να δυστυχήσει κάποιος, να γίνει η ζωή του άβολη, μονότονη, άσκοπη. Όσοι κρατούν το τιμόνι στρέφουν το όχημα προς την κατεύθυνση που εξυπηρετεί εκείνους, όχι εμάς. Δεν είναι λογικό να κατηγορούμε (δικαίως) τους πολιτικούς ότι έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας σε ξένους κι εμείς να δίνουμε τα κλειδιά και τους τίτλους ιδιοκτησίας του χρόνου μας σε ανθρώπους τους οποίους θεωρούμε ανυπόληπτους. Αν θέλουμε οι περιβόητοι «άλλοι» να μας αδικούν λιγότερο τότε να τους δίνουμε λιγότερες ευκαιρίες να το κάνουν. Μια καλή αρχή προς αυτή την κατεύθυνση είναι να παύουμε να τους χαρίζουμε ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε: τον χρόνο και την προσοχή μας.