Το ποίημα τῆς κανονικότητας

Ἡ Μοῦσα βαρέθηκε νὰ βλέπει τὶς σχετικὰ ἄγνωστες ἀντιπαθητικὲς φάτσες στὴν τιβί. Θέλει τὶς παλιές, γνωστές!

Ας πᾶμε ἐπιτέλους στὰ συνηθισμένα

Φωνάζουν, μᾶς πεθυμῆσαν τὰ καημένα.

Νὰ χαροῦμε κι ἐμεῖς, νά, τόσο δὰ λιγάκι. 

Ἔχουμε, γάρ, κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη

Νὰ βλέπουμε εἰδήσεις μὲ τὴν ἡσυχία μας.

Νὰ μὴν ἀνησυχοῦμε γιὰ τὴν ἐπιδημία μας.

Στὸν ἀγύριστο νὰ πᾶνε οἱ μουτσοῦνες οἱ ξινές.

Γυρεύουν κι ἀπαιτοῦν «μάσκες, ἐντατικὲς!»

Μὰ πόση ἀηδία τὰ γκρίζα

πρόσωπά τους.

Σὰν νὰ μυρίζεις σίχαμα, μυριάδες ἀποπάτους.

Ν’ ἀνοίξουν καταστήματα μὲ τ’ αφεντικὰ

γιὰ νὰ μετρᾶνε φέσια, ἀντὶ γιὰ μετρητά. 

καὶ τοὺς ταλαιπώρους τοὺς ὑπαλλήλους

νὰ βαρᾶνε μύγες καὶ νὰ κοιτοῦν ἀλλήλους.

Νὰ πᾶμε νὰ ξεσκάσουμε σὲ μία καφετερία.

Καὶ σχέδια νὰ κάνουμε νὰ στήσουμ’ ἑταιρεία.

Ἔτσι στὸ χαβαλέ, γιὰ νὰ περνάει ἡ ὥρα.

Μόνο γιὰ μπίζνες δὲν εἶναι τοὺτ’ ἡ χώρα.

Ἡ πατρὶς μας ἡ ἀρχαία, ὡραία καὶ μεγάλη

μὲ τέτοιους κυβερνῆτες θὰ εἶναι πάντα χάλι

καὶ πεδίο τῆς βολῆς γιὰ τὰ λαμόγια τῆς Βουλῆς.

Τρῶνε τὸν ὰγλέορα τσιμπολογᾶμ’ ἐμεῖς.

Στὸ δικὸ τοὺς ἔγκλημα μᾶς θέλουν συνενόχους.

Καὶ στὸν δικὸ μας τράχηλο περνᾶνε χίλιους βρόγχους.

Νὰ ξαναγυρίσουμε στὴν κανονικότητα. 

Νὰ αἰσθανθοῦμε τοῦ βίου τὴν πληρότητα

καὶ νὰ κυριαρχήσουν στὴν ἐπικαιρότητα

κλέφτες, ἀπατεῶνες μὲ κῦρος καὶ ποιότητα.

Αὐτὰ θέλουμ΄ ἐμεῖς, κομματικὰ λαμόγια,

καὶ κηφηναριὰ ἀπὸ μεγάλα σόγια.

Ἄς πᾶμε ἐπιτέλους στὰ συνηθισμένα

Φωνάζουν, μᾶς πεθυμῆσαν τὰ καημένα.

Νὰ λογομαχήσουμε γιὰ τὴν δημοκρατία

καὶ νὰ οἰκοδομήσουμε τελεία ξενοκρατία. 

κι ὅπως πάει τὸ πρᾶγμα, πάλι Τουρκοκρατία…