Το θέατρο της έντασης

 Ο πολύπαθος χώρος του θεάτρου, που έχει κακοπέσει εδώ και δεκαετίες, έχει επηρεάσει σημαντικά και την πολιτική ζωή του τόπου. Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι κυβερνά και η αντιπολίτευση υποκρίνεται ότι αντιπολιτεύεται. Οι παραστάσεις που ανεβαίνουν και εντός και εκτός κοινοβουλίου είναι κάκιστες και ο ελληνικός λαός ουδέποτε θέλησε να τις παρακολουθήσει, αλλά, δυστυχώς, είναι υποχρεωμένος να πληρώνει το κόστος τους.

Εδώ και μήνες παρακολουθούμε το εξωφρενικό και υποτιμητικό για τη νοημοσύνη μας θέαμα των διαδηλώσεων, συγκεντρώσεων και συλλαλητηρίων, για διάφορα θέματα. Οι συγκεντρωθέντες συνωστίζονται και κάθε τόσο δημιουργούν γεγονότα υπερμετάδοσης του κορωνοϊού. 

Η κυβέρνηση προσποιείται ότι αποδοκιμάζει αυτά τα γεγονότα αλλά δεν πράττει κάτι ουσιαστικό για να σταματήσουν. Το μόνο στο οποίο επιδίδεται με συνέπεια η κρατική μηχανή είναι η επιβολή προστίμων στους...

οικονομικά και ψυχολογικά εξουθενωμένους Έλληνες αν τυχόν έχουν μισοκατεβασμένη τη μάσκα ή αν πουλάνε προϊόντα από τον κήπο τους χωρίς άδεια, όπως η αξιαγάπητη χαροκαμμένη γιαγιά στη Λαμία.

Είναι αυτονόητο ότι αυτού του είδους η φαρισαϊκή συμπεριφορά της κυβέρνησης, που διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλο εξοργίζει τους πολίτες και δημιουργεί μια εξαιρετικά αρνητική εικόνα για το σύνολο της κρατικής μηχανής και ειδικότερα των αρχών ασφαλείας, που καλούνται να εφαρμόζουν αλλοπρόσαλλες εντολές. Λίγα πράγματα θίγουν σε τέτοιο βαθμό την τιμή και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων όσο η μεροληπτική εφαρμογή του νόμου.

Η αντιπολίτευση –και εν προκειμένω τα κόμματα της αριστεράς– αρέσκεται να απονέμει στον εαυτό της φιλολαϊκά εύσημα αλλά ποσώς ενδιαφέρεται για τον λαό. Δεν νοιάζονται καν για τα μέλη τους, τα οποία κουβαλάνε από ‘δω κι από ‘κει, σε διάφορες «τοτεμικού» τύπου εκδηλώσεις και τα εκθέτουν στον κίνδυνο της προσβολής από κορωνοϊό. Κοντολογίς, το… κόμμα τους ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από τους ανθρώπους και από την πατρίδα.

Αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται διαρκώς, έχει κουράσει τους Έλληνες και οι πρωταγωνιστές δεν αντιλαμβάνονται τη δυσφορία του κοινού ή –ακόμα χειρότερα– δεν τους ενδιαφέρει.

  Από την εφημερίδα «δημοκρατία»