Τι ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία

  

Το γεγονός ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο είναι μια πρώτης τάξεως αιτία να μην παρακολουθούμε τηλεόραση – ειδικά αν οι στεριανές εμπειρίες του «σπατουλαρίσματος» (ήτοι των κολακειών) δημοσιογραφούντων και παρουσιαστών προς τους πολιτευτές συνήθως προκαλούν αναγούλες σφοδροτάτης θαλασσοταραχής.

Χθες βγήκε στην εκπομπή της κ. Ζίνας Κουτσελίνη ο Παύλος Γερουλάνος. Η κ. Κουτσελίνη δεν εφείσθη εγκωμιαστικών σχολίων προς το πρόσωπό του. Μεταξύ άλλων είπε:

«Ήσουν μια επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου, όταν μπήκες (sic) ως υπουργός Πολιτισμού και τα λοιπά. Τότε έλαμψες και το λέω αυτό διότι είσαι ωραίος άνδρας. Όταν ξαφνικά βγήκε ο Γερουλάνος ως υπουργός Πολιτισμού, εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήμουν...

διευθύντρια στους τηλεοπτικούς σταθμούς και μου λένε: ‘μα καλά δεν είδες τον Γερουλάνο; Τον Γερουλάνο να καλέσουμε’ και ξαφνικά μπήκα κι ε
γώ να δω κομμάτια της δικής σου της ζωής. Ένιωσες με το που πρωτοβγήκες ότι πέρασε όλη σου η ζωή από μια κλειδαρότρυπα; […]

»Θέλω με αυτόν τον τρόπο να σου ευχηθώ καλή επιτυχία. Αξίζεις πραγματικά. Έχεις γνώσεις που λίγοι άνθρωποι έχουν. Σε αυτά τα κείμενα του Ανδρέα (σ.σ. Παπανδρέου) που διέκρινες μια ντομπροσύνη, μια απλότητα, είναι ο τρόπος ακριβώς που εσύ χειρίζεσαι την πολιτική και την ζωή, γιατί από τη ζωή είσαι χορτασμένος. Δεν είναι, όμως, όλοι οι άνθρωποι έτσι. Δεν είναι όλοι χορτασμένοι. Αυτοί οι μη χορτασμένοι έχουν χαλάσει το πολιτικό σύστημα. Κι οφείλω να το πω γιατί αυτό διανύουμε (sic) καθημερινά».

Αν όλα τα παραπάνω τα διθυραμβικά σχόλια (που έχουν να ακουστούν από την εποχή της Αγάπης Χανιαλίδου που πάσαρε ερωτήσεις στον αλησμόνητο Βαγγέλη Γιαννόπουλο) έχουν έστω και αμυδρή σχέση με τη δημοσιογραφία τότε και όλα είναι δημοσιογραφία και συνάμα τίποτα.

Και το χειρότερο όλων είναι πως οι κουτσελίνειοι ύμνοι προς την χρυσελεφάντινη υποψηφιότητα του Γερουλάνου δεν αποτελούν εξαίρεση στην ελληνέζικη τιβί.

Είναι, φευ, ο αφόρητος κανών.