Ο κ. Καραμανλής, αναφερόμενος στο δημοψήφισμα που ζητάει η αντιπολίτευση -με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ- για το ασφαλιστικό είπε ότι δεν μπορείς να απαντήσεις με ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ σε κάτι τόσο περίπλοκο. Αυτό το διαψεύδει η ίδια η εκλογική διαδικασία όταν εκατομμύρια πολίτες λένε ένα απλό ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα προγράμματα των κομμάτων που ρυθμίζουν το σύνολο της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής ζωής των Ελλήνων. Επίσης είναι υποκριτικό. Αν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το κοινό θα έλεγε ΝΑΙ θα προχωρούσε σε δημοψήφισμα η κυβέρνηση. Επιπλέον είναι υποτιμητικό προς τον λαό. Τέλος πάντων, απ' όλες τις τοποθετήσεις που διαβάσαμε η πιο εμπεριστατωμένη ήταν εκείνη του εκδότη της Ελευθεροτυπίας κ. Θανάση Τεγόπουλου. Δημοσιεύεται σήμερα στο κυριακάτικο φύλλο και την παραθέτουμε:
Η ΠΡΟΤΑΣΗ της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που θα συζητηθεί στη Βουλή μετά την ψήφισή του, στηρίζεται στο άρθρο 44 του Συντάγματος. Η πρόταση είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα. Η απόρριψή της, όμως, είναι προαναγγελθείσα και βέβαιη. Το δημοψήφισμα, όπως είναι θεσμοθετημένο, δεν είναι όπλο της αντιπολίτευσης. Ανήκει στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία και μάλιστα αυξημένη. Αποσκοπεί στο να επικυρωθεί με τη λαϊκή συναίνεση μια κυβερνητική απόφαση.
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ της πρότασης, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον, που ξεπερνάει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και ανοίγει ένα δρόμο για το μέλλον. Η κυβέρνηση, στη Βουλή, δεν μπορεί να αρκεστεί στην πλειοψηφία της. Αυτή θα φανεί στο τέλος. Οπως έγινε με την πρόταση δυσπιστίας. Στη συζήτηση πρέπει να πει για ποιο λόγο αρνείται τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος πάνω σ' ένα αναμφισβήτητα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα που προεκτείνεται, μάλιστα, στο μέλλον. «Σε βάθος χρόνου», όπως είπε ο κ. Καραμανλής.
ΔΥΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ θα χρησιμοποιηθούν, ασφαλώς, από την κυβέρνηση εναντίον του δημοψηφίσματος:
* Το πρώτο είναι ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο ρυθμίζει δεκάδες θέματα και περιέχει εκατοντάδες επιμέρους διατάξεις. Πώς μπορεί ο λαός να απαντήσει με ένα «ναι» ή μ' ένα «όχι»;
* Το δεύτερο αφορά γενικά τα δημοψηφίσματα. Στηρίζεται στη θεωρία της ανάληψης του πολιτικού κόστους από τους υπεύθυνους άρχοντες και στην ανάγκη λήψης αντιλαϊκών μέτρων ώστε να γίνουν μεταρρυθμίσεις χάριν του γενικού συμφέροντος, όπως το αξιολογούν οι επαΐοντες, αλλά δεν γίνεται αντιληπτό από τους απλούς πολίτες. Η θεωρία υποστηρίζεται όχι μόνο από πολιτικούς αλλά και από έγκριτους συνταγματολόγους της αριστεράς, εδώ και αλλού.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο πρώτο επιχείρημα είναι εύκολη. Οποιοδήποτε νομοσχέδιο, οσοδήποτε περίπλοκο, μπορεί να απαντηθεί με ένα «ναι» ή μ' ένα «όχι» από τους αποδέκτες του. «Οχι» είπαν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί στην ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη, εξαιρετικά περίπλοκο κείμενο. «Ναι» είπαν άλλοι. Ο Serge Halimi, ο διευθυντής της «Le Monde diplomatique», που ήταν στην Αθήνα, μας θύμισε ότι οι γάλλοι πολίτες πήγαιναν στις λαϊκές συγκεντρώσεις για το δημοψήφισμα με το Ευρωσύνταγμα στα χέρια. Στην Ελβετία τα δημοψηφίσματα είναι συνεχή. Στη Γαλλία προβλέπεται δημοψήφισμα για ολόκληρα συνταγματικά κείμενα στη διαδικασία αναθεώρησης.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ επιχείρημα διαπνέεται από τη δυσπιστία προς το λαό. Ενισχύει την εξουσία των αιρετών -που κάπως έπεισαν πάντως τους πολίτες να τους εκλέξουν- και την ισχύ των πνευματικών ηγετών που ξέρουν καλύτερα τι συμφέρει τελικά το κοινωνικό σύνολο «σε βάθος χρόνου». Τους απαλλάσσει από την υποχρέωση να προβλέψουν τη λαϊκή αντίδραση, να αιτιολογήσουν τις θέσεις τους, να εκθέσουν τα υπέρ και τα κατά, να πείσουν τους πολίτες για τις ρυθμίσεις που τους αφορούν, ώστε να πουν «ναι» ή «όχι».
ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ νομοσχέδιο, εσπευσμένο, πρόχειρο, αποσπασματικό, αμελέτητο, εξισωτικό προς τα κάτω, και τελικά κατά πάσα βεβαιότητα αναποτελεσματικό, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτό σε δημοψήφισμα. Τα τρία «δεν», που ούτε τρία αποδείχθηκαν ούτε «δεν», δείχνουν την αβεβαιότητα, πέρα από την ασυνέπεια, της κυβέρνησης. Η αντιλαϊκή μεταρρύθμιση δεν είναι πάντα προοδευτική, ούτε προς το συμφέρον του συνόλου ή χάριν του μέλλοντος.
ΤΟ ΟΧΙ που λέει ο λαός με συντριπτική πλειοψηφία στις δημοσκοπήσεις, δεν θα του επιτραπεί να το πει σε δημοψήφισμα. Θα μπορούσε να πει και «ναι» αν ένα διαφορετικό ασφαλιστικό νομοσχέδιο είχε μελετηθεί και εξηγηθεί ενόψει προσφυγής στον λαό. Προϋπόθεση είναι η σωστή συνταγματική και νομοθετική θεσμοθέτηση του δημοψηφίσματος. Από μια νέα πλειοψηφία όπου θα συμμετέχουν αυτοί που είχαν την πρωτοβουλία της πρότασης η οποία θα απορριφθεί από την τωρινή...
Επειδή πολλά ακούγονται από σχετικούς και άσχετους για τη διπλή ονομασία των Σκοπίων που η Ελλάδα ορθότατα θέλει να εξορκίσει όπως ο φάδερ Μέριν τον δαίμονα από την μικρούλα στην ταινία Εξορκιστής, θα εντοπίσουμε τον ένοχο εδώ και τώρα!
Αντιγράφουμε από το βιβλίο «Αθήνα-Σκόπια: πίσω από τις κλειστές πόρτες» (α’ τόμος, έκδοση 1995) του εκδότη του περιοδικού «Άμυνα & Διπλωματία» Αλέξανδρου Τάρκα:
«Ο όρος της φόρμουλας βαπτίσματος των Σκοπίων χρησιμοποιείται, για πρώτη φορά, από τον υφυπουργό Εξωτερικών Ιωάννη Τζούνη και τον επιτετραμμένο της Αμερικανικής Πρεσβείας Τζέιμς Ουίλιαμς στις 30 Μαΐου 1992. Ο Τζούνης (που, κατά δήλωση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, θα είχε αρμοδιότητα μόνο για διοικητικά θέματα του υπουργείου) καταθέτει την ιδέα της Αθήνας ως μια μέθοδο που οδηγεί σε ντε φάκτο ομαλοποίηση των διμερών σχέσεων, ενώ ο Ουίλιαμς αναλαμβάνει τη δέσμευση βολιδοσκόπησης του [προέδρου των Σκοπίων Κίρο] Γκλιγκόροφ από την αμερικανική πλευρά. Η πρωτότυπη διπλωματική φόρμουλα ξενίζει το επιτελείο της Αμερικανικής Πρεσβείας της Αθήνας και μετά από πολύωρη σύσκεψη αποφασίζεται να προταθεί προς το Στέητ Ντηπάρτμεντ να μην γίνει κάποια βιαστική κίνηση, αλλά να διερευνηθούν πρώτα τα περιθώρια στην Ευρώπη.
(…)
Τη Δευτέρα 8 Ιουνίου 1992, ο [πρωθυπουργός Κ.] Μητσοτάκης συναντάται γι’ άλλη μια φορά με τον [Αμερικανό πρεσβευτή Μ.] Σωτήρχος. Ο Αμερικανός πρεσβευτής αποκτά μια σφαιρική ενημέρωση τόσο για τη μεθόδευση της διπλής ονομασίας, όσο και για τις σχέσεις Σκοπίων-Βελιγραδίου. [Αφού μεσολαβεί η συνεδρίαση του Γ’ Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών την Κυριακή 14 Ιουνίου] ο Μητσοτάκης, στη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών της ΕΟΚ την επομένη μέρα (σ.σ. ο τότε πρωθυπουργός κατείχε το χαρτοφυλάκιο και του υπουργείου Εξωτερικών ως τον Αύγουστο 1992) κάνει δημόσια νύξη για τη διπλή ονομασία σύμφωνα με δήλωση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Ρολάν Ντυμά. Την Τρίτη 23 Ιουνίου, ενόψει της Συνόδου Κορυφής της Λισσαβόνας, ο Έλληνας πρωθυπουργός αποστέλλει επιστολή στους ηγέτες των χωρών-μελών της Κοινότητας με την οποία προτείνει και επίσημα ως θέση της χώρας τη διπλή ονομασία. Η επιστολή Μητσοτάκη, η οποία διέρρευσε στην εφημερίδα «Τα Νέα» στα τέλη Αυγούστου 1992, αναφέρει μεταξύ άλλων: μπορούμε να πούμε στα Σκόπια ότι θα τα αναγνωρίσουμε με όποιο όνομα επιλέξουν, το οποίο δεν θα περιλαμβάνει το ‘Μακεδονία’, αλλά θα έχουν την ελευθερία να αυτοαποκαλούνται με όποιο όνομα επιθυμούν».
Το «όποιο όνομα επιθυμούν» που ανέφερε η επιστολή Μητσοτάκη θα ήταν προφανώς το... Μακεδονία. Καρφί δηλαδή έσχατο στο φέρετρο του ζητήματος.
Ιδού λοιπόν ο πατήρ-Φρανκενστάιν του τέρατος της διπλής ονομασίας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος ουδέποτε ταλαιπωρήθηκε από εθνική αλλεργία ή φοβικό σύνδρομο.
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες – όσον αφορά στη θρησκευτική εορτή. Όσον αφορά στην εθνική εορτή, χρόνια πολλά σε όλους όσοι το νιώθουν κι έχουν κάνει αποδοχή της πολεμικής μας κληρονομιάς. Υπάρχουν φευ αρκετοί που την έχουν αποποιηθεί. Όπως εκείνοι που δηλώνουν ότι δεν ανάρτησαν ελληνική σημαία στους ιστούς των μπαλκονιών τους επειδή… φοβούνται! Ω ναι, υπάρχουν τέτοιοι και είναι αρκετοί. Άλλοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να τους πετάξουν πέτρες στα τζάμια των σπιτιών τους αλλοδαποί που θα ενοχληθούν με τη θέα της ελληνικής σημαίας. Άλλοι λένε ότι στη γειτονιά τους μένουν «κουκουλοφόροι» και θα… στοχοποιηθούν. Είναι προφανές πως δεν ισχύει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλώς οι φοβικοί έχουν επιλέξει να φοβούνται για οτιδήποτε και το μόνο που τους αρμόζει είναι να εορτάζουν τα γενέθλια του Χατζηαβάτη. Είναι γνήσιοι απόγονοι των Νενέκων και δεν θα αναρτούσαν σημαία στα μπαλκόνια τους ακόμα κι αν έμεναν μονάχοι τους στην κορφή του Έβερεστ. Θα φοβούνταν μην τυχόν σκαρφαλώσει ποτέ κάνας απόγονος του Δράμαλη και τους έσπαγε τα τζάμια. Μιλάμε για το πλέον αξιοθρήνητο και δυστυχισμένο είδος ανθρώπων. Ο φόβος που νιώθουν δεν είναι αποτέλεσμα του περιβάλλοντος στο οποίο διαβιούν αλλά στρατηγική επιλογή. Θα βρίσκουν κάτι να φοβούνται μέχρι το τέλος του κόσμου. Δεν πρέπει βέβαια να παραλείψουμε και τη συνομοταξία των συμπολιτών μας που δεν αναρτά σημαία επειδή όποτε την αντικρίζουν παθαίνουν κάποιο απροσδιόριστο αλλεργικό σύνδρομο. Το άδικο της υπόθεσης είναι πως πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία οι πολλοί, οι φοβικοί, οι δειλοί, οι ανάξιοι και οι φοβιτσιάρηδες απολαμβάνουν… άφοβα τους καρπούς των αγώνων και του αίματος των λίγων, των ηρώων, των γενναίων. Έτσι έγινε το 1821. Ο Κολοκοτρώνης αφηγείτο πως ο κόσμος «έλεγε τρελλούς» τους επαναστατημένους Έλληνες. Έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα παραμείνει. Ζήτω οι ολίγοι!
Μεγάλη η χάρη των απεργών που δεν έχουν σηκώσει ακόμα τα όπλα να τα στρέψουν εναντίον ορισμένων. Καλή τους ώρα που δεν έχουν πλακώσει στις φάπες με τα ροζιασμένα τους χέρια μερικά-μερικά καλοζωισμένα μαγουλάκια. Χρέος τους οφείλουμε που δεν κάνουν λίμπα τηλεπαραθύρια (με τους τηλεπαράθυρους μαζί). Απορώ πως αντέχουν οι άνθρωποι αντικρίζοντας και υπομένοντας όχι τόσο τις κατηγορίες που εκτοξεύουν εναντίον τους οι τηλεπαράθυροι όσο το ύφος τους. Ο εργαζόμενος μπατίρης των 800 ή των 1000 ευρώ με το βλέμμα κουρασμένο και βαρύ έχει να αντιμετωπίσει τον κάθε γραβατάκια και την κάθε σημαιοστολισμένη τσουράπω που τους αντιμετωπίζουν: Α) Ως προνομιούχους! Β) Ως κακοποιούς! Γ) Ως τεμπέληδες! Πες μου τώρα με το χέρι στην καρδιά: Αν ήσουν ο «προνομιούχος, κακοποιός, τεμπέλης» σκουπιδιάρης ή ΔΕΗτζής, καβαλάρης των ηλεκτροφόρων πυλώνων τι θα έκανες; Πώς θα αντιδρούσες αν στην έλεγε τόσο άσχημα και με τοιούτο υφάκι ο κάθε ένας ή η πάσα μία των εκατομμυρίων ευρώ; Πόσο θα σου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι αν τα άκουγες από τη μια και γνώριζες από την άλλη ότι: Ο κύριος και η κυρία που «νοιάζονται για το λαό», μιλάνε εξ ονόματός του ενώ είναι βυθισμένοι στα φράγκα, τις βίλες, τις πισίνες, τα εξοχικά, τα κότερα, τις σκόνες, τα πάρτι με τα ούζα, τις βαλίτσες με τα φράγκα, τις λιμουζίνες, τα μπιζού, τα κέρατά τους τα δίφορα. Ο κύριος που βρίζει το σκουπιδιάρη ξέρει ότι έχει άδικο. Ο σκουπιδιάρης ξέρει ότι έχει δίκιο αλλά τον παρουσιάζουν άδικο. Ο τηλεθεατής ξέρει ότι ο τηλεπαράθυρος δεν ξέρει τι έχει ενώ ο σκουπιδιάρης δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Παρά ταύτα ο καταπίωνας του τηλεθεατή συνεχίζει να καταβροχθίζει αμάσητα τα ξερατά της τηλοψίας και τους «φιλολαϊκούς» δεκάρικους δισεκατομμυριούχων παρουσιαστών. Τον σηκώνεις τότε τον κόκορα ή δεν τον σηκώνεις;
ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΥΡΙΟΥΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ... Επάγγελμα σκουπιδιάρης. Ίσως είναι το μοναδικό που θα έπρεπε από συστάσεως ασφαλιστικού συστήματος να υπαχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά. Δεν είχε. Είχαν αντ’ αυτού υπαχθεί οι «εκφωνητές» ραδιοφώνου. Συμπεράσματα δύο. Ή οι κυβερνήσεις διαχρονικά είχαν τεράστια αποθέματα χιούμορ ή ο αυτογνωσίας. Δηλαδή υπάρχει περίπτωση οι κρατούντες να γνωρίζουν ότι το πνεύμα υπερέχει της ύλης και τα πνευματικά απορρίματα των ειδήσεων είναι πολύ πιο επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία από τα αληθινά απορρίματα. Η πιο προσγειωμένη εξήγηση είναι εκείνη που ορίζει ο Θουκιδίδης: «φόβος και όφελος». Μια κυβέρνηση που σέβεται τις ιδιοτέλειες και τα συμφέροντα που την έσπρωξαν μέχρι την εξουσία έχει λαμβάνειν όφελος από τα ΜΜΕ (αν τα καλοπιάνει) και πρέπει να τα φοβάται αν δεν τα καλοπιάνει. Έτσι, επί δεκαετίες την πλήρωναν οι ταλαίπωροι οι σκουπιδιαραίοι. Ξανά υποσχέσεις, ξανά ταξίματα, ξανά κοροϊδίες και δώστου να μαζεύουν λεμονόκουπες, κωλόχαρτα, πεταμένα ανθρώπινα μέλη από τα νοσοκομεία και ψόφια γατιά. Μια ημέρα των ημερών (προχθές δηλαδή) το ποτάμι ξεχείλισε. Τα νεύρα τεντώθηκαν και τα μηλίγγια του σκουπιδιάρη έσπασαν από την δίκαιη λύσσα. Τότε, είδαμε στις οθόνες των τηλεοράσεών μας ποίηση εν δράσει. Προσωπικά το χαρακτηρίζω ως ένα από τα απολαυστικότερα θεάματα όλων των εποχών. Τα σκουπίδια να λούζουν τους αστυνομικούς που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είχαν μόνο μία αποστολή: Να προστατεύσουν τους κυβερνήτες από το λαό. Να προστατεύσουν τους αδικοπραγούντες από τους αδικημένους. Εν τω μεταξύ, οι σακούλες που εκτοξεύονταν θύμιζαν λίγη από την ομορφιά των πλανητών που περιφέρονται στο απέραντο σύμπαν μας. Ακόμα πιο ωραίο είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση και καλά... «μάσησε». Τόσα χρόνια ικεσιών, καλόβουλων παραινέσεων, συζητήσεων και γραβατωμένων ψεμάτων κατέρρευσαν μέσα σε μια βεβιασμένη τροπολογία που συντάχθηκε μεν από νομοτεχνικούς αλλά υπαγορεύθηκε από τον υπουργικό πανικό μπροστά στη λαϊκή εξέγερση. Καταπληκτικό αγαπητέ μαέστρο!
Λοιπόν, από Δευτέρα (πρώτα ο Θεός) το ακροατήριο της εκπομπής θα έχει την ευκαιρία να κερδίσει special δώρα, τα οποία μάλιστα δεν κυκλοφορούν στην αγορά. Δεν τα βρίσκεις πουθενά μουσιού και μανδάμ! Μιλάμε για μοναδικά, συλλεκτικά CDs,DVDs και CD-Roms που απήλαυσαν μόνο οι τυχεροί αναγνώστες του περιοδικού GEO. Η διαδικασία θα περιλαμβάνει, ασφαλώς, κουίζ. Ωστόσο, για να μην παραπονιέστε η ύλη των «εξετάσεων» δεν πρόκειται να είναι άγνωστη.
Όλες οι απαντήσεις των ερωτήσεων που θα υποβάλλονται προς τους... διαγωνιζομένους υπάρχουν στο τεύχος του GEO που κυκλοφορεί στα περίπτερα.
Το Μακεδονικό ζήτημα, η αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας, η καταπίεσή της και η εξόντωσή της από τους Έλληνες και όλα όσα αναπαράγουν σήμερα οι ευρισκόμενοι στην γραμμή των Σκοπίων δεν είναι μεταπολεμικά γεννήματα του Τίτο. Ούτε της Δεξιάς. Φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ΚΚΕ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα το γέννησε, το θέριεψε -κατ' εντολήν του Σοβιέτου προφανώς- και σήμερα το αποκρύπτει. Κρίμα. Θα έπρεπε είτε να επιμείνει στη θέση του είτε σήμερα να εξηγήσει στον ελληνικό λαό πόσο λάθος είχε τότε που έγραφε ο Ριζοσπάστης (24 και 25 Νοεμβρίου 1932) ότι ο Μακεδονικός λαός είναι "ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ ΚΟΜΙΤΑΤΖΗΔΕΣ - ΠΩΣ ΕΞΕΛΛΗΝΙΖΟΝΤΑΙ ΒΙΑΙΑ ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ". Διαβάστε με προσοχή τα γραφέντα ανθελληνικά εμέσματα υπό "Μακεδόνα" συντάκτη στον Ριζοσπάστη και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Τα δύο links που ακολουθούν, αν τα πατήσετε μπορείτε να κατεβάσετε σκαναρισμένες τις σελίδες του Ριζοσπάστη της 24ης και 25ης Νοεμβρίου του 1932 όπου υπήρχε σχετικό αφιέρωμα. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24 11 1932 http://www.divshare.com/download/3990964-37a
ΥΓ: Ενδιαφέρουσα είναι και η απόδοση συμπούρμπουλων των μουσουλμάνων της Ξάνθης στους Τούρκους! Στο δημοσίευμα της 24ης Νοεμβρίου του 1932 (άνω δεξιά) γράφει ο πατριωτικότατος Ριζοσπάστης: "ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΔΕΡΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ - ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ". Άρα δεν φταίει και τόσο ο κ. Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ. Επιχειρήματα του ΚΚΕ αναπαράγει ο άνθρωπος...
Τώρα που μαζεύονται πυκνά τα σύννεφα πάνω από την σεπτή κάρα του συμπαθέστατου και -κατά τη γνώμη ημών- επιτυχημένου Τάκη Λεμονή, εάν, το τονίζουμε εάν, ο πρόεδρος κρίνει πως επέρχεται η ώρα της αλλαγής... προτείνουμε: ΝΙΚΟ ΑΛΕΦΑΝΤΟ! Τουλάχιστον μέχρι το τέλος της σεζόν. Στους ακροατές των Αδιάβροχων και πεπειραμένους surfers προσφέρουμε την ηχητική επίθεση που εξαπέλυσε ο Μεγαλέφαντος στον Κεραϊλίδη στην εκπομπή του Κυριάκου Θωμαΐδη. Είναι το αριστούργημα στο οποίο ο κόουτς στολίζει τον δημοσιογράφο, μεταξύ άλλων και με την θρυλική υπόδειξη "Πούλα Λεμόνια". Πατήστε κλικ στο εικονίδιο του DivShare και ακούστε το online ή κατεβάστε το στον υπολογιστήσας! Το κλιπ δεν είναι νηστίσιμο...
Τα Νέα το 2005 είχαν βάλει VCD με το Αλ Τσαντίρι του Λαζόπουλου. Φυσικά δεν παραλειπόταν και η αναφορά στους 10 Μικρούς Μήτσους. Μάλιστα το premium είχε και χορηγούς. Εδώ βλέπουμε το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Η διαφορά με το σήμερα είναι στο format του βίντεο. Ο Ελεύθερος Τύπος το μοιράζει σε DVD, όχι VCD.
Εκβιασμός. Τι είναι άραγες ο εκβιασμός; Σου αρέσει να τον τρως τζόγια μου;
Είναι ωμός ή ειν’ ψημένος; Αλμυρός ήντα γλυκός; Φωτεινός ή σκοτεινός;
Ουπς το βρήκαμε! Είναι σκοτεινός, κατάμαυρος, πίσσα, ζόφος και γνόφος.
Σαν τα σπίτια του καλοπληρωτή της ΔΕΗ που του κόβει ρεύμα ο κάθε μούσιας που ανεβοκατεβάζει τους διακόπτες!
Εν προκειμένω ο μούσιας δεν ανεβάζει. Κατεβάζει. Το αίτιο της «κατεβασιάς» είναι το αρχαιότερο του κόσμου.
Τα ρίχνει τα ρελέ ο ημίμαγκας επειδή μπορεί!
Αν δεν μπορούσε θάκανε την κουνέλα. Τουμπέκα ψιλοκομμένη και εξαφανιζόλ.
«Όπως Αμερική» πούλεγε η υπέργηρη διαφήμιση με την Υβέτ Τζάρβις.
Στη Δύση τόσο ακραίο καραγκιοζιλίκι δεν παίζει τα τελευταία 20 χρόνια, από τότε που η Αγία Θάτσερ έφτιαξε ρεμπέτες τους Τόμιδες ανθρακώρυχους (ο τόνος στο «ρώ» κύριε διορθωτά).
Στην Ελλάδα μας στοιχειώνουν φαντάσματα ανθρώπων που είναι ακόμα ζωντανοί.
Θυμάστε Πιπεργιά; Θυμάστε Πρωτόπαππα στις συνδικαλιστικές υπερδιεγέρσεις του; Θυμάστε Κολάδες;
Θυμάστε τους σαλιάρηδες γεροταρνανάδες να εισπράττουν φράγκα (που ουδέποτε δημιούργησαν για τη χώρα) να σας λένε «με τον Αντρέα φάγαμε ψωμί»;
Κακόβουλες σιτεμένες τριχωτές χοντρομπαλούδες με πράσινο αίμα να κυλάει στις φλέβες γύρευαν γδικιωμό για τα «πέτρινα» χρόνια που είχαν υποχρεωθεί να δουλέψουν.
Νεαροί τζερεμέδες με την ματαιοδοξία και τη βουλιμία να ασφυκτιά κάτω από το τριμμένο τους ζιβάγκο.
Όλες τούτες οι σκέψεις, το έρεβος το αρχαίον πλημμυρίζει τα μέχρι πρότινος γαλήνια νερά των σκέψεών σου όταν η κάθε ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ διατηρεί το εγκληματικό δικαίωμα να σου κόβει το ρεύμα ενώ έχεις πληρώσει, για να διατηρήσουν ορισμένοι τα απαράδεκτα προνόμιά τους!
Κι ύστερα σου ‘ρχεται να φτιάξεις χρονομηχανή για να γυρίσεις στο παρελθόν και να ψηφίσεις Μητσοτάκη για εκδίκηση!
Πολιτικά είμαστε φοβικοί. Παλαιοημερολογίτες των βουλήσεων των Αμερικάνων. Λειτουργούμε μειοδοτικά (με το συμπάθειο) και με χρονοκαθυστέρηση. Τα κόμματα δρουν βάσει εκλογικού, όχι εθνικού σχεδιασμού. Αγνοούμε ιστορικές αλήθειες για τις οποίες... καμαρώνουμε. Μία απ’ αυτές είναι το αλβανικό ζήτημα. Συγγνώμη ρε παληκάρια, εμείς δεν λέμε πως οι σημερινοί Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών; Εμείς δεν κομπάζουμε επειδή σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία,την οποία οι «ψαγμένοι ελληνοπρεπείς» αποκαλούν ελληνική μυθιστορία ο Ιλλυριός ήταν ο γιος του Κάδμου και της Αρμονίας; Στα κείμενά μας δεν καταγράφεται ότι ο Ιλλυριός βασίλευσε στην Ιλλυρία και κατέστη ο πρώτος επώνυμος ηγέτης όλων των Ιλλυριών; Ε τότε για ποιο λόγο δεν πολιτογραφούμε άμεσα, εδώ και τώρα, όλους τους Αλβανούς; Αν κάναμε κάτι τέτοιο θα υπήρχε λόγος να ασχολούμεθα με τρίχες όπως η Τσαμουριά; Θα υπήρχε λόγος να φοβόμαστε; Τότε, για ποιο λόγο δεν δίνουμε δικαίωμα ψήφου σ’ αυτόν τον ανερχόμενο και δυναμικό παίκτη της περιοχής; Για ποιο λόγο καλλιεργούμε αντιαλβανικό πνεύμα και στρέφουμε τα ιστορικά μας αδέλφια (που δεν είναι οι Σέρβοι) στην αγκαλιά της Άγκυρας; Για ποιο λόγο δεν ενσωματώνουμε πολιτισμικά ανθρώπους που τους βλέπεις με έκπληξη να μαθαίνουν ελληνικά σε χρόνο μηδέν; Αφού είμαστε... πατριωτάρες δεν θα ήταν ορθό να αγκαλιάσουμε τους συνέλληνές μας και να τους διδάξουμε την καταγωγή τους αντί να τους υποπτευόμαστε; Δεκτή κάθε σοβαρή απάντηση.
ΥΓ: Κάτι εξόχως σημαντικό για το τέλος. Ο λατρεμένος Αλβανός Μπούσι δεν ήταν εκείνος που ισοφάρισε πέρυσι τον βάζελο στο 93 και έκανε και μια ενδιαφέρουσα χειρονομία, την οποία μεν καταδικάζουμε αλλά...;
Στο περιοδικό GEO που κυκλοφορεί παραχώρησε συνέντευξη ο γνωστός σκηνοθέτης Ανδρέας Αποστολίδης, ο δημιουργός του διεθνώς βραβευμένου ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ». Είναι ίσως η μοναδική δουλειά πάνω στην αρχαιοκαπηλεία που αποκαλύπτει (με ονόματα και διευθύνσεις) τους εμπλεκόμενους, τους ιθύνοντες νόες και την ελληνική συμμετοχή-συνενοχή σε τούτο το ξεπούλημα της ιστορίας. Παρατίθεται ακριβώς όπως δημοσιεύεται στο περιοδικό. Σημειωτέον, το GEΟ κυκλοφορεί με δώρο-DVD το ντοκιμαντέρ του κ. Αποστολίδη.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ...
«Αν ήμουν Ακαδημία Αθηνών, θα έδινα στον Ανδρέα Αποστολίδη την υψηλότερη διάκριση επιστήμης, αλλά και τέχνης, για την έρευνά του. Αν επίσης ήμουν ΥΠ.ΠΟ., θα μοίραζα το βιβλίο αυτό σε όλους μου τους υπαλλήλους, επιστήμονες και διοικητικούς, εν είδει Ευαγγελίου. Συγχρόνως θα έπαιρνα το συγγραφέα αυτόν ως σύμβουλό μου, και τον Κόλιν Ρένφριου, διάσημο αρχαιολόγο του Κέμπριτζ και βαθύ γνώστη της διεθνούς αλητείας περί την αρχαιολογία, ένα κατεπείγον... τηλέφωνο. Αν τέλος ήμουν αρχαιολογική εταιρεία, σχολή, υπηρεσία κ.λπ., θα αναγόρευα τον κ. Αποστολίδη σε διδάκτορα, επίτιμο μέλος, πολιούχο άγιο, μέγα ευεργέτη ή κάτι σχετικό τέλος πάντων (για να κατευνάσω τις τύψεις μου)». Μάνος Στεφανίδης, Ελευθεροτυπία, 23 Ιουνίου 2007
O Ανδρέας Αποστολίδης γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα. Είναι σκηνοθέτης, κυρίως σε ντοκιμαντέρ έρευνας. Μια από τις δημιουργίες του είναι «Το Κύκλωμα», το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ για την παράνομη εμπορία ελληνικών αρχαιοτήτων που συνοδεύει σε μορφή DVD το τεύχος του GEO, η συγκλονιστική δουλειά που απέσπασε πολλές διεθνείς διακρίσεις. Το βιβλίο του κ. Αποστολίδη με τίτλο «Αρχαιοκαπηλεία και εμπόριο αρχαιοτήτων» πραγματεύεται το ίδιο θέμα με το ντοκιμαντέρ. Προέκυψε μέσα από την «περιπέτεια» του ντοκιμαντέρ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα και απέσπασε τα εγκωμιαστικά σχόλια του κ. Μάνου Στεφανίδη που παρατέθηκαν παραπάνω.
Έμαθε σινεμά στη σχολή Σταυράκου. Η βασική επαγγελματική δραστηριότητά του είναι το ντοκιμαντέρ, η σκηνοθεσία στα περισσότερα επεισόδια του «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», που παρουσιάζει ο Στέλιος Κούλογλου στη ΝΕΤ αλλά ταυτόχρονα γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα. Επίσης κάνει και πολλές μεταφράσεις. Ας μας τα εξηγήσει καλύτερα ο ίδιος: «Έχω τρεις ιδιότητες, οι οποίες εναλλάσσονται μεταξύ τους και διαχέεται η μία μέσα στην άλλη. Αλληλοεπηρεάζονται». Μέχρι σήμερα έχει γράψει έξι-εφτά μυθιστορήματα. Το πρώτο ήταν «Το χαμένο παιχνίδι» στα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές του ’90.
Το «Κύκλωμα» και το πτώμα στο κελάρι «Ξεκίνησα το “Κύκλωμα” το 2000. Είχα κάνει για την Άγρα μια-δυο μεταφράσεις ενός τεχνοκριτικού, ο οποίος έγραφε αστυνομικά μυθιστορήματα. Ο συγγραφέας λέγεται Όλιβερ Μπανκς. Ένα από τα μυθιστορήματα που μετέφρασα λεγόταν “Ο χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ”, που είχε μία υπόθεση με κλασικούς πίνακες και με ελληνικές αρχαιότητες και το Μουσείο της Βοστόνης, το οποίο είναι ένα από τα μουσεία που ανακατεύονται στο κύκλωμα της διεθνούς αρχαιοκαπηλείας». Ο κ. Αποστολίδης συνεχίζει: «Αυτό το μουσείο είχε επί χρόνια έναν περίφημο Έφορο Αρχαιοτήτων με μεγάλη… δραστηριότητα στη Μεσόγειο. Είναι γνωστός, τον ξέρουν οι Έλληνες αρχαιολόγοι. Μεταφράζοντας αυτό το βιβλίο κατάλαβα ότι αυτός ο συγγραφέας (που τυγχάνει και κριτικός τέχνης) ήξερε πράγματα από πρώτο χέρι. Ήταν εντυπωσιακή η αποκάλυψη πόσο γνωστά είναι σε ορισμένους κύκλους όσα είναι άγνωστα για το πλατύ κοινό, κυρίως στις χώρες οι οποίες κατέχουν αρχαιότητες». Οι χώρες που πέφτουν θύματα κλοπής αρχαιοτήτων; «Θυμίζουν τον απατημένο σύζυγο. Το μαθαίνουν τελευταίες. Ταυτόχρονα δεν τις πολυενδιαφέρει να το μάθουν. Κρίνουν καλύτερα να μην πολυσκαλίζουν τα πράγματα, διότι είναι δυσάρεστα για τις ίδιες. Είναι μια δυσάρεστη πραγματικότητα για το σύνολο του πληθυσμού, κάτι σαν το πτώμα στο κελάρι». Ο Ανδρέας Αποστολίδης είναι η ζωντανή ενσάρκωση του προτύπου που λάνσαρε ο Ρούσβελτ: «Μίλα βελούδινα και κουβάλα μαζί σου μεγάλο ραβδί». Μπορεί να σου πει πολλές σκληρές αλήθειες χωρίς να ανεβάσει την ένταση της φωνής του ούτε κατά ένα ντεσιμπέλ. «Με ενδιέφερε πολύ η πραγματικότητα στα... ψηλά κυκλώματα. Το δεύτερο που μ’ έκανε να ασχοληθώ είναι το μεγάλο χάσμα ανάμεσα στη συνείδηση που έχει ο Έλληνας για τον εαυτό του σε σχέση με τις αρχαιότητες και το ποια είναι η πραγματικότητα. Υπάρχει μια αφόρητη υποκρισία, η οποία ξεκινάει από το κράτος και φτάνει μέχρι τον τελευταίο πολίτη… Είναι πολύ εύκολο στο μέσο Έλληνα να κομπάζει λέγοντας στους άλλους ότι: “όταν εμείς είχαμε αυτό τον πολιτισμό εσείς δεν είχατε τίποτα”. Ο πολιτισμός όμως δεν μας ενδιαφέρει αληθινά. Είναι μια ψεύτικη σχέση -από συστάσεως ελληνικού κράτους! Ελάχιστοι είναι οι Έλληνες οι οποίοι ενδιαφέρονται για την ιστορία τους. Βασικά, οι αρχαιότητες αντιμετωπίζονται ως πηγή πλουτισμού, στο βαθμό που θα εκποιηθούν στο εξωτερικό ή σε κάποιον πλούσιο συλλέκτη. Κατά δεύτερο λόγο αποτελούν ένα μεγάλο μπελά, ένα μεγάλο πρόβλημα».
Η λεηλασία Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν θέλει να διαθέσει όσα κονδύλια απαιτούνται για να αναδειχθεί ένας αρχαιολογικός χώρος. Από την άλλη του περίσσεψαν εκατόν πενήντα εκατομμύρια ευρώ για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα. Μπόρεσε να διαθέσει τετρακόσια πενήντα εκατομμύρια ευρώ για τη «Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 1997». Το κράτος μας προκρίνει την πολιτική δημοσίων σχέσεων από την πολιτική της ουσίας. Ο κ. Αποστολίδης σημειώνει: «Αυτό που παραδέχεται το ελληνικό κράτος με τη νομοθεσία του είναι ότι αδυνατεί το ίδιο να διαχειριστεί τις αρχαιότητες. Και γι’ αυτό έχει θεσπίσει ένα νόμο που, ενώ οι αρχαιότητες αποτελούν κρατική ιδιοκτησία, δίνει τη δυνατότητα σε ιδιώτες, στο βαθμό που δηλώσουν μία αρχαιότητα, να την πάρουν! Ένας ιδιώτης δεν μπορεί να βρει αρχαιότητες μέσα από κανονικές ανασκαφές, γιατί οι κανονικές ανασκαφές καταλήγουν σε αρχαιολογικές υπηρεσίες, στις εφορείες και στα μουσεία. Ένας ιδιώτης μπορεί να αποκτήσει αρχαιότητες μόνο μέσα από τη μαύρη αγορά, μόνο μέσα από λαθρανασκαφές. Και το μαύρο χρήμα είναι πολύ». Ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό με την αρχαιοκαπηλεία; «Το χειρότερο είναι πως έχει κατακερματιστεί η ελληνική ιστορία. Είναι σαν να προσπαθούμε να υποθέσουμε πώς ήταν ένα πορτρέτο όταν έχουμε σε διάφορα σημεία του πλανήτη κομμάτια από αυτό, όταν το έχουμε κάνει ψηφιδωτό. Μια συνέπεια του φαινομένου είναι ότι οι Κυκλάδες έχουν λεηλατηθεί σε τέτοιο βαθμό, που οι περισσότεροι αρχαιολόγοι θεωρούν ότι είναι αδύνατο να ολοκληρωθεί η ιστορική έρευνα για τον Κυκλαδικό Πολιτισμό. Δεν υπάρχουν πλέον, έχουν ξεπατωθεί οι Κυκλάδες. Υπάρχουν αρκετά… γλαφυρά νούμερα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Κυκλοφορούν, για παράδειγμα, 1602 κυκλαδικά ειδώλια σε όλο τον κόσμο. Μόνο τα 143 προέρχονται από κανονικές ανασκαφές. Τα υπόλοιπα είναι άγνωστης προέλευσης. Επίσης, εάν υπολογίσουμε ότι κάθε τάφος δεν έχει και ειδώλιο, αλλά είναι ένας στους δέκα περίπου… και κάνουμε την αναλογία σημαίνει ότι το λιγότερο έχουν συληθεί δώδεκα χιλιάδες τάφοι. Εάν δούμε ότι αυτές οι περιοχές προϊστορικά δεν ήταν πυκνοκατοικημένες, δηλαδή τα νεκροταφεία ήταν των 10-20 ατόμων, σημαίνει ότι πάνω από εκατό νεκροταφεία έχουν συληθεί. Ο Κυκλαδικός Πολιτισμός έχει ξεπατωθεί από τους ίδιους τους νεότερους Έλληνες».
Αναζητώντας ενόχους Ο Ανδρέας Αποστολίδης ξεκίνησε το ντοκιμαντέρ ψάχνοντας το θέμα με… αστυνομική μεθοδολογία: «Η κεντρική υπόθεση είναι πώς σήμερα τα μεγάλα μουσεία ανοίγουν καινούριες πτέρυγες ελληνικών αρχαιοτήτων. Κάθε μήνα, όλο και κάποια “ελληνική” πτέρυγα θα ανοίξει. Η έρευνα έδειξε ότι υπάρχει ένα πολύ μικρό κύκλωμα από μεγάλους εμπόρους αρχαιοτήτων… Εξού η ονομασία “Το Κύκλωμα”. Οι μεγάλοι παίκτες είναι περίπου επτά άτομα. Στη συνέχεια υπάρχει ένα μεγαλύτερο ενδιάμεσο κύκλωμα από πενήντα-εκατό και στη συνέχεια μπορεί να υπάρχουν εκατό χιλιάδες Έλληνες οι οποίοι σκάβουν και ξεπουλούν ό,τι βρίσκουν. Η κάτω βάση της πυραμίδας είναι τεράστια. Αν συζητήσει κάποιος με αξιωματικούς της δίωξης και εισαγγελείς θα διαπιστώσει ότι έχουν πληροφορίες για λαθρανασκαφές σε όλη την Ελλάδα. Δεν υπάρχει μέρος που να έχει μείνει παρθένο. Κάποιος ο οποίος έχει ένα κτήμα και γνωρίζει απ’ τον παππού του κάτι για μία αρχαιολογική θέση, η πρώτη του φροντίδα θα είναι, αν πέσει στα χέρια του κάποιο αρχαίο κομμάτι, να κοιτάξει να το αξιοποιήσει οικονομικά. Αυτή είναι η πρώτη κίνηση. Μόνοι μας ξεπουλάμε την ιστορία μας». Άρα δικαιούται να συμπεράνει κάποιος πως τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου είναι κλεπταποδόχοι; «Ναι! Και γι’ αυτό έχει δημιουργηθεί πλέον μία διεθνής κρίση στην ηθική αυτών των μουσείων. Υπάρχει δηλαδή στον επιστημονικό και αρχαιολογικό κόσμο μία πολύ μεγάλη συζήτηση αυτή τη στιγμή. Διότι για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, όχι για κάποιον που θέλει να κρύψει την πραγματικότητα, είναι φανερό ότι οι αρχαιότητες δεν πέφτουν από τον ουρανό. Ούτε τις πουλάει η Αρχαιολογική Υπηρεσία ή ακόμα η οποιαδήποτε ξένη αποστολή που φτάνει στη χώρα μας και θέλει να επιτελέσει κάποιο έργο. Υφίσταται ένας αυτοοργανωνόμενος μηχανισμός χιλιάδων ιδιωτών Ελλήνων που κατασκάπτουν την Ελλάδα και πουλάνε με κάποιους ενδιάμεσους. Τα αρχαία στη συνέχεια συγκεντρώνονται σε έμπειρους αρχαιοπώλες, όπου ο βασικός τους στόχος είναι μέσα από πράξεις πολλαπλής αγοροπωλησίας να σβηστούν τα ίχνη προέλευσης». Ο θησαυρός των Αηδονιών Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ανακαλύφθηκαν κοντά στη Νεμέα μυκηναϊκοί τάφοι. Οι αρχαιοκάπηλοι επί δύο περίπου χρόνια έκαναν «πάρτι» στην περιοχή. Το κράτος, δηλαδή η Αρχαιολογική Υπηρεσία, ξεκίνησε ανασκαφές το 1980, δύο χρόνια έπειτα από τη λεηλασία και… «βρήκε μόνο έναν τάφο ασύλητο. Είχαν ξεφύγει σημαντικά ευρήματα από τους αρχαιοκάπηλους. Ο Θησαυρός των Αηδονιών! Η ύπαρξη της ανασκαφής ήταν καθοριστική γιατί στη συνέχεια όταν βγήκαν στην αγορά μετά από δέκα-δώδεκα χρόνια στη Νέα Υόρκη κάποια από τα αντικείμενα μπόρεσαν να ταυτιστούν γιατί ήταν ίδιας τεχνοτροπίας και χρονολογίας με εκείνα στη Νεμέα». Στο ντοκιμαντέρ αναφέρει ο κ. Αποστολίδης ότι πολλές νύχτες ακούγονταν από τους περιοίκους πιστολιές! Η μία μαφία αρχαιοκαπήλων πάλευε για τη λεία με την άλλη! Η αστυνομία δεν είχε πάρει χαμπάρι τίποτα; «Η αστυνομία δεν αντέδρασε». Γιατί η αδράνεια; Ο κ. Αποστολίδης δεν αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων: «Δεν αντέδρασε, διότι κι αυτοί κάτι θα παίρνανε. Σε πολλές τοπικές κοινωνίες δεν υπάρχει κανένας που να μη θέλει να μπει στη μοιρασιά».
«Μην μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς» Πρέπει να έχει γίνει μέχρι τώρα φανερό ότι ο Ανδρέας Αποστολίδης δεν είναι ιδιαίτερα ευτυχής με τη συμπεριφορά του κράτους απέναντι στην πολιτιστική μας κληρονομιά. Μάλιστα, επί υπουργείας Βενιζέλου στο ΥΠ.ΠΟ. είχε ακούσει λίαν αποθαρρυντικά σχόλια για την αποκαλυπτική δουλειά που ετοίμαζε: «Η κύρια έκφραση δυσαρέσκειας ήλθε από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού! Η συμβουλή τους ήταν να μη γίνει το ντοκιμαντέρ αυτό. Διότι θα θίγονταν πράγματα, τα οποία καλό ήταν να μην εθίγοντο και δινόταν μια συγκεκριμένη εικόνα για την Ελλάδα. Στόχος του ελληνικού κράτους είναι να μη δίδεται αυτή η εικόνα. Από υψηλόβαθμο στέλεχος του Υπουργείου Πολιτισμού… πληροφορήθηκα πως δεν θα έπρεπε να ασχοληθώ με το θέμα της αρχαιοκαπηλείας. Επί Βαγγέλη Βενιζέλου αυτό, το έτος 2003». Η αρχαιοκαπηλεία λοιπόν, σύμφωνα με τις αιτιάσεις και τις εμπειρίες του κ. Αποστολίδη, όχι μόνο δεν ενδιαφέρει το ΥΠ.ΠΟ., αλλά τυχόν αποκαλύψεις το ενοχλούν κι από πάνω. Για ποιο λόγο άραγε; Ο κ. Αποστολίδης είναι κατηγορηματικός: «Το πρόβλημα με το Υπουργείο Πολιτισμού είναι ότι δεν έχει πολιτική ηγεσία. Για παράδειγμα, ο Βενιζέλος και ο Καραμανλής που διετέλεσαν υπουργοί Πολιτισμού δεν ενδιαφέρονταν για τα πρακτικά ζητήματα του υπουργείου. Η θέση τους αξιοποιήθηκε ως ένα μέσον δικής τους προβολής για άλλα πράγματα».
Υπόθεση Σάιμς-Μιχαηλίδη Ο δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Το Κύκλωμα» δεν τσουβαλιάζει όλους τους υπουργούς και τους πολιτικούς στο σακί της αδιαφορίας, των δημοσίων σχέσεων και της κρατικής αβελτηρίας. Διαπίστωσε μια διαφορά στη νοοτροπία και την αντιμετώπιση της δουλειάς του από τον Πέτρο Τατούλη, λόγω της υπόθεσης Σάιμς-Μιχαηλίδη, την οποία πραγματεύεται στο ντοκιμαντέρ του. «Διαφορά είδα μόνο επί Τατούλη. Πείστηκε ο κ. υφυπουργός να έρθει σε επαφή με τους Ιταλούς καραμπινιέρι, με το ιταλικό Υπουργείο Πολιτισμού, την Εισαγγελία της Ρώμης και το Τμήμα Δίωξης αρχαιοκαπηλείας των Ιταλών με αφορμή την υπόθεση Σάιμς-Μιχαηλίδη η οποία μας οδήγησε στη Σχοινούσα». Πώς ακριβώς είχε αυτή η υπόθεση; «Στη Σχοινούσα βρίσκεται μία εξοχική κατοικία των μεγαλύτερων αρχαιοπωλών της δεκαετίας του ’90, του Ρόμπιν Σάιμς και του Χρήστου Μιχαηλίδη. Αυτοί οι δύο ήταν ζευγάρι και ο Μιχαηλίδης τέλη του ’90 πέθανε. Ο Σάιμς και ο Μιχαηλίδης συντηρούσαν μια εξοχική κατοικία στη Σχοινούσα, η οποία είχε μέσα αρχαιότητες, πάμπολλες αρχαιότητες. Είχε κομμάτια από ναούς, κολώνες κ.λπ. Εκεί καλούσαν τους πελάτες τους, και τους επιδείκνυαν καταλόγους με φωτογραφίες από τα αντικείμενα που είχανε στις αποθήκες τους στην Ελβετία, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και στο Βερολίνο. Οπότε η Σχοινούσα ήταν ουσιαστικά ένα “showroom”, μια πασαρέλα αρχαιοτήτων. Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στη ΝΕΤ μια βδομάδα πριν γίνει η έρευνα στη Σχοινούσα, η οποία κανονικά θα έπρεπε να έχει γίνει πριν από χρόνια. Αλλά έδωσε την αφορμή στις αρχές να κινητοποιηθούν». Έγινε προβολή ενός ντοκιμαντέρ που ξεσκέπασε την υπόθεση και παρά ταύτα η αστυνομία εισέβαλε μια βδομάδα αργότερα! Για την ιστορία βρέθηκαν εκεί 400-500 αρχαία αντικείμενα ανεκτίμητης ιστορικής και οικονομικής (φυσικά) αξίας. Ο Σάιμς και ο Μιχαηλίδης διέθεταν συνολικά δεκαεπτά χιλιάδες αντικείμενα!
Ο ανακριτής καθυστερεί… Τελικά αξιοποιείται ο πλούτος των στοιχείων; «Το τμήμα Δίωξης Αρχαιοκαπηλείας έκανε αμέσως ανακρίσεις και πήρε καταθέσεις. Η υπόθεση έχει πάει σε έναν εισαγγελέα και μάλιστα ειδικό ανακριτή, εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον. Δεν έχει γίνει τίποτα, γεγονός που γεννά ερωτήματα και προκαλεί δυσαρέσκεια ακόμα και μέσα στους κόλπους της ελληνικής δικαιοσύνης, και αλλού». Κλείνοντας τη συνομιλία μου με τον κ. Αποστολίδη, εξέφρασα έναν προσωπικό μου επαγγελματικό… καημό. Προσπαθώ εδώ και καιρό να πείσω το Υπουργείο Πολιτισμού να μου δώσει μια λίστα με τις διεκδικούμενες ελληνικές αρχαιότητες από μουσεία και συλλογές του εξωτερικού –πλην των γνωστών σε όλους Μαρμάρων του Παρθενώνα. Όλως περιέργως, δεν μου δίνουν: «Κάποια λίστα υπάρχει» σχολίασε. Γιατί δεν την κοινοποιούν όμως, ώστε να βοηθήσουν κι οι πολίτες στην όποια διεκδίκηση; «Η λογική τους είναι παράλογη. Η επίσημη γραμμή του Υπουργείου Πολιτισμού είναι ότι λίγο έως πολύ δεν τίθεται καν θέμα να διεκδικήσουμε κάτι. Για παράδειγμα, τις κλοπές μουσείων δεν τις δηλώνουν όλες, επειδή ντρέπονται! Δηλαδή, είναι καλύτερα, σύμφωνα με τη λογική τους να πούμε ότι δεν γίνονται κλοπές παρά να… εκτεθούμε ως χώρα». Ο κ. Αποστολίδης σκοπεύει σύντομα να επανέλθει στο θέμα με μια καταγραφή της εξέλιξης της υπόθεσης Σάιμς-Μιχαηλίδη και των επιπτώσεων του ντοκιμαντέρ «Το Κύκλωμα» και του βιβλίου του.
Ο κ. Αποστολίδης σκοπεύει σύντομα να επανέλθει στο θέμα με μια καταγραφή της εξέλιξης της υπόθεσης Σάιμς-Μιχαηλίδη και των επιπτώσεων του ντοκιμαντέρ «Το Κύκλωμα» και του βιβλίου του.
