Έναν Uri Geller στη Ρηγίλλης επειγόντως!

Λίγες ημέρες έμειναν ακόμη μέχρι την εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ.
Η λέξη «νέος», δυστυχώς, θα παραμείνει ευφημισμός, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει ο νικητής ή η νικήτρια, διότι θα είναι ο «νέος» ηγέτης ενός παλιού κόμματος.
Αξίζει να τονιστεί ότι τα πολιτικά κόμματα όταν «παλιώνουν» δεν γίνονται καλύτερα σαν το κρασί αλλά η «γεύση» που αφήνουν στον ουρανίσκο του ψηφοφόρου-καταναλωτή παραπέμπει σε ξύδι που έχει αναμειχθεί με ακουαφόρτε.
Ο νικητής της μονομαχίας είναι αναγκασμένος να κάνει αποδοχή της κυβερνητικής κληρονομιάς του κόμματος και συνάμα να την αποποιηθεί όσο του επιτρέπεται. Δύσκολο εγχείρημα.
Είναι πανθομολογούμενο ότι η κυβερνητική πενταετία της Νέας Δημοκρατίας δεν κόμισε πολλά νέα στοιχεία στον πολιτικό μας βίο.
Το σύστημα «ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω» είναι τόσο παλιό όσο η ανθρωπότητα.
Η αδιαφορία για τον πλησίον, η ιδεολογία ως άδειο κέλυφος και όχι ως καθημερινή πρακτική, ο ωφελιμισμός και η αλαζονεία, είναι σύμφυτα με την ίδια την εξουσία – άρα κι αυτά παλιακά σαν την δυσώδη αποφορά των σκανδάλων.
Πόσο μπορεί ένα πρόσωπο να «ανακαινίσει» έναν οίκο απωλείας του μέτρου, όπως έχουν καταντήσει σήμερα τα κόμματα εξουσίας και παραεξουσίας;
Μήπως είναι γκουρού, μάγος, θαυματοποιός για να πάρει το κατάλληλο ραβδί και να πραγματοποιήσει αντιστρόφως ένα τρικ που έκανε η Κίρκη στην Οδύσσεια με τους συντρόφους του Οδυσσέα;
Καθώς γνωρίζουμε, οι διεκδικητές του «Ρηγίλλειου θρόνου» είναι απλοί άνθρωποι και οι κινήσεις που τους προσφέρουν οι υπάρχουσες κομματικές δομές είναι περιορισμένες.
Δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα αν δεν «σπάσουν τα κατάλληλα αβγά».
Δυστυχώς, θα απαιτηθεί να σπάσουν ολόκληρες καρτέλες αν θελήσει η νέα ηγεσία να κάνει κάτι ουσιαστικό κι όχι ασκήσεις επί χάρτου.
Συναίνεση με τη διαφθορά δεν μπορεί να υπάρξει.
«Ήπια προσαρμογή» με τον ηθικό και πνευματικό θάνατο δεν είναι δυνατόν να… κατορθωθεί.
Δύσκολες μέρες έρχονται.