Ο λαός δεν ξεχνά πως τα spreads είναι ψηλά

Γιάννης Βούρος: ο ήρωας, ο πολιτικός, ο καλλιτέχνης

O πλανήτης παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα και τελικά ο Γιάννης Βούρος έκανε το καθήκον του. Δεν παραιτήθηκε. Έτσι ξηγιούνται οι άντρες, οι επαναστάτες. Εισπράττουν την βουλευτική αποζημίωση μέχρι να στραγγίξει το αίμα (ο παράς δηλαδή) του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Βελόπουλος: «Θα συμμαχήσω και με τον Διάβολο»

Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, Κυριάκος Βελόπουλος, βαδίζοντας στα χνάρια της Άννας Διαμαντοπούλου στέλνει μήνυμα, από τηλεοράσεως, σε εκείνους που πρέπει να τον ακούσουν: «Θα συμμαχήσω και με τον Διάβολο», δηλώνει και εκείνος - πάντα για το καλό της πατρίδας. Όπως για το καλό της πατρίδας ψήφισε το Μνημόνιο. Το μήνυμα προς τον Ξαποδώ το έστειλε την Πέμπτη 22/9 στην εκπομπή του (πατριωτικό βιβλιοτηλεμάρκετινγκ) στο κανάλι 9.
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ.

Η υπόθεση της δραχμής

Φίλος οικονομολόγος απέστειλε στο blog το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο συμβάλλει στην έναρξη ενός εποικοδομητικού διαλόγου για την υπόθεση της επιστροφής στη δραχμή. Ο συντάκτης την θεωρεί χείριστη λύση. Παρατίθεται ως έχει...

Ποιους συμφέρει η επιστροφή στη δραχμή

Υπάρχουν αρκετοί στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος που πιστεύουν πως η επιστροφή στη δραχμή αποτελεί την μαγική λύση για τα προβλήματα της Ελλάδας.

Η Ελλάδα δεν γεννήθηκε εντός του στενού κορσέ του ευρώ. Για δεκαετίες πορεύθηκε με τη δραχμή και σπανίως αυτό τη βοήθησε να παίξει το ρόλο μιας οικονομικής τίγρης του νότου της Ευρώπης.

Κάποιοι αναφέρουν σαν λαμπρό παράδειγμα την περίοδο οικονομικής ανάπτυξης που δρομολόγησε η υποτίμηση Μαρκεζίνη το 1952 επί πρωθυπουργίας Παπάγου.

Όντως, η υποτίμηση εκείνη, καθώς ακολούθησε το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθεροποίησης Καρτάλη, των κυβερνήσεων Πλαστήρα, έδωσε ώθηση. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε όμως τον ρόλο που έπαιζε τότε ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, ο τρόμος του αστυνομικού μετεμφυλιακού κράτους, οι εξορίες και η διατήρηση του Κομμουνιστικού Κόμματος στην παρανομία.

Θλιβερές εποχές, γεμάτες μισαλλοδοξία και προστατευτισμό. Για να γίνει κάποιος επιχειρηματίας έπρεπε να έχει όλο το υπουργικό συμβούλιο φιλικά προσκείμενο. Η παρουσία εξωφρενικών δασμών τότε σε συνδυασμό με τις πολιτικές δοσοληψίες, έκανε πολλούς περιπτεράδες επιχειρηματίες ολκής.

Σήμερα, είναι ενδιαφέρον πως θύτες και θύματα (η άκρα δεξιά με την άκρα αριστερά) νοσταλγούν εκείνη την περίοδο. Είναι ζήτημα της ψυχανάλυσης όμως, οπότε πάμε παρακάτω...

Η ζωή με τη δραχμή...

Είναι αλήθεια όμως πως η επιλογή δραχμής ή ευρώ περικλείει σαφείς διαχωριστικές γραμμές στο ποιες κατηγορίες πληθυσμού και εργαζομένων ευνοούνται στην μια και στην άλλη περίπτωση...

Η τάξη του πελατειακού κράτους και της κομματοκρατίας π.χ. μοιάζει περισσότερο ευνοημένη από τη δραχμή. Όσο υπήρχε, η οικονομική πολιτική που εφαρμοζόταν, ήταν 2-3 χρόνια συγκέντρωση χρήματος με δημοσιονομική πειθαρχία και τον τέταρτο χρόνο που πλησίαζαν οι εκλογές, Τσοβόλα δώστα όλα...

Εντός του ευρώ και με υπουργό οικονομικών στις Βρυξέλλες που θα αποφασίζει για έσοδα έξοδα, αυτό θα είναι δύσκολο να επαναληφθεί. Επιπλέον, το σύστημα Τσοβόλα δώστα όλα... δεν σημαίνει πως αυτά που είχαν συγκεντρωθεί τα τρία χρόνια μοιράζονταν ισομερώς στους δικαιούχους. Ο σκληρός πυρήνας του πελατειακού κράτους που ξεκινούσε από δημόσιο και τις συντεχνίες έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος.

Σε γενικές γραμμές δεν θα απείχαμε πολύ από την πραγματικότητα, αν υποστηρίξουμε πως στη συγκέντρωση των εσόδων συνέβαλε κατά 75% η κοινωνία και κατά 25% η πελατεία, ενώ η διανομή γινόταν το αντίστροφο. Αυτό συνέβαινε γιατί η κοινωνία δεν ήταν οργανωμένη σε συνδικάτα και συντεχνίες που διαπραγματεύονταν ή και εκβίαζαν την πώληση των ψήφων της...

Η δραχμή των τζιτζικιών

Η δραχμή ήταν ένα «μαλακό» νόμισμα και βρισκόταν σε συνεχή διολίσθηση και τακτικές υποτιμήσεις. Δεν συνέφερε κάποιον να αποταμιεύει. Είχε μεν υψηλά επιτόκια αλλά συνήθως είχε υψηλότερο πληθωρισμό... Γι’ αυτό όποιος μπορούσε προσπαθούσε να κρατάει αποταμίευμα και σε δολάρια.

Η μεγάλη διαφορά όμως μεταξύ δραχμής και ευρώ συναρτάται στην έννοια της συναλλαγματικής υποτίμησης που σηματοδοτεί η πρώτη και της εσωτερικής υποτίμησης, δηλ. της μείωσης των μισθών, που σηματοδοτεί το δεύτερο στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας.

Όποιος έχει εργαστεί οπουδήποτε πέραν του δημοσίου, γνωρίζει αυτό που είχε πει κάποτε ο Γιάννης Δοντάς: Έναν καλό υπάλληλο όσα και να του δίνεις είναι λίγα και ένα κακό υπάλληλο όσα λίγα και αν του δίνεις είναι πολλά.

Με λίγα λόγια, με την εσωτερική υποτίμηση (ευρώ) πλήττονται λιγότερο οι εργαζόμενοι που έχουν καταστήσει τους εαυτούς τους αναγκαίους στις επιχειρήσεις και οι καλά εξειδικευμένοι...

Και ο πιο «στραβός» επιχειρηματίας είναι σε θέση να γνωρίζει πόσα του στοιχίζει και πόσα φέρνει στην επιχείρηση και ο τελευταίος εργαζόμενος. Δύσκολα μπορεί να αδικήσει κάποιον επί μακρόν καθώς υπάρχει αγορά που δεν αφήνει κενά και αδικίες για πολύ...

Με την εξωτερική υποτίμηση (δραχμή) πλήττονται όλοι το ίδιο. Αν επιστρέψουμε αύριο στη δραχμή και υποτιμηθεί κατά 50%, μέχρι και η Ακρόπολη θα χάσει το 50% της αξίας της. Γι’ αυτό και τρελαίνονται οι καταθέτες και κρύβουν τα ευρώ σε θυρίδες και κήπους. Η μείωση είναι οριζόντια και αφορά σε πρώτη φάση, το ίδιο τους πάντες, παραγωγικούς και μη.

Φυσικά κάποιος που δεν έχει αποταμίευμα, συνταξιοδοτικό δικαίωμα, ακίνητο πλήττεται λιγότερο, καθώς το μισό του τίποτα παραμένει τίποτα.

Έχει και ταξική χροιά το δίλημμα αναμφισβήτητα, αλλά το ζήτημα είναι σαν κοινωνία ποιον θέλεις να ανταμείψεις: τον Τζίτζικα ή τον μέρμυγκα...

Θ. Α.

Vintage Pasok 2009

Και κάτι από τις Ευρωεκλογές

Νυν απολύεις τον δεσπότην σου Έλληνα

Μία απόλυση πρέπει να γίνει στο Δημόσιο. Η δική του.

Οι Έλληνες αντί να κάθονται να κοιτούν τις κατοχικές δυνάμεις να τους θερίζουν σαν τα κοτόπουλα, ας βγάλουν καλύτερα ένα φύλλο πορείας για τον κύριο.

Το πάθος για την λευτεριά είναι δυνατότητα απ' όλα τα κελιά

Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους Αχιλλέα Μπέο και Μάκη Ψωμιάδη. Πορεία διαμαρτυρίας. Προσυγκέντρωση έξω από τα κεντρικά του ΟΠΑΠ.

Φουρμόν: Ο Γάλλος αββάς που διέλυσε ό,τι είχε απομείνει από την αρχαία Σπάρτη

Τα ερείπια του Θεάτρου της Σπάρτης, όπου ο Φουρμόν κατέστρεψε πλήθος επιγραφών.

  Ο Γάλλος αββάς Fourmont, μέγας καταστροφέας κλασικών αρχαιοτήτων, γεννήθηκε το έτος 1690 και ήταν αδελφός του ανατολιστή Etienne Fourmont. Διδάχθηκε την Ελληνική, Εβραϊκή και Συριακή γλώσσα και το έτος 1720 χειροτονήθηκε κληρικός και εν συνεχεία έγινε καθηγητής της Συριακής στο Γαλλικό Κολλέγιο (College de France) και διερμηνεύς στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Βοήθησε τον αδελφό του στις σινολογικές μελέτες του και το 1724 κατάφερε ν’ ανακηρυχθεί μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών.  
    Όπως εξιστορεί ο Κυριάκος Σιμόπουλος, στις αρχές του 1729, ο Fourmont έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ως απεσταλμένος του βασιλέως της Γαλλίας Λουδοβίκου ΙΕ, και εφοδιάσθηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ του Γ, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε εντός της επικρατείας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με αυτό το φιρμάνι στο χέρι, ο  Γάλλος ιερωμένος κατέστη κυριολεκτικά ασύδοτος και επί δύο περίπου έτη διήλθε την κυρίως Ελλάδα, όχι μελετώντας αλλ’ αντιθέτως καταστρέφοντας συστηματικά σπάνιες αρχαιότητες.  
   
Στις 8 Φεβρουαρίου έφυγε μέσω Μυτιλήνης και Χίου για την Αθήνα, όπου αφίχθη στις 12 Απριλίου και έμεινε περίπου πέντε μήνες, καταγράφοντας αμέτρητες επιγραφές με τη βοήθεια των Οθωμανών και εκκλησιαστικών αρχόντων, πληρώνοντας 3 παράδες για κάθε ενεπίγραφο μάρμαρο που του έφερναν. Έπειτα μετέβη στην Πελοπόννησο, η οποία ωστόσο εμαστίζετο την εποχή εκείνη από επιδημία πανώλης με χιλιάδες θύματα. Αφού «ερεύνησε» και ξεσήκωσε ό,τι μπορούσε από την Κορινθία (700 επιγραφές), την Αργολίδα (Ερμιόνη, όπου βρήκε 40 επιγραφές, Άργος, Λέρνη, Μυκήνες, Τίρυνθα, Μιδέα), την Αρκαδία (Μαντίνεια) και την Αχαΐα, κατέληξε στη Μεσσηνία. Προηγουμένως είχε περάσει από τη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου που τάχα διέθετε σημαντική βιβλιοθήκη. Αυτό που βρήκε ήταν μόνο αθλιότητα και παντελής αμορφωσιά: «…Μου είχαν πεί ότι η βιβλιοθήκη του Μ. Σπηλαίου ήταν η μεγαλύτερη σ’όλη την Ελλάδα. Φαμφαρονισμοί. Υπήρχαν μόνον 130 τόμοι, μισοκατεστραμμένοι από την υγρασία σε σημείο που δεν διαβάζονταν. Η δυσωδία από το σάπισμα του χαρτιού σου έφερνε λιποθυμία» (επιστολή στον Καρδινάλιο de Fleury, 17 Φεβρουαρίου 1730)  
   
Από κάποιο μοναστήρι της Ιθώμης γράφει επίσης τον ίδιο μήνα: «οι μοναχοί ζουν ανέτως, αλλά οι συγγραφείς δυστυχούν. Τους καίνε, τους ακρωτηριάζουν, τους ανασκολοπίζουν, τους μαχαιρώνουν. Είδα βιβλία σάπια μέσα σε υγρές τρύπες βράχων και το μόνο που επέτυχα ν’ αποσπάσω ήταν μερικά άμορφα ράκη. Άλλα βρίσκονται σε υπόγεια, μουχλιασμένα και με ολότελα σβησμένα τα γράμματά τους..»  
   
Από την Καλαμάτα, όπου έφτασε τον Φεβρουάριο του 1730, έγραψε ένα γράμμα προς τους προκρίτους της γειτονικής Ζαρνάτας της Μάνης, ζητώντας τους την άδεια να επισκεφθεί τη χώρα τους επειδή ήταν αυτοδιοικούμενη και δεν ίσχυε εκεί το σουλτανικό φιρμάνι. Μία εβδομάδα αργότερα, έχοντας ήδη λάβει την άδεια, έφθασε με συνοδεία ένστολων εντοπίων στη Ζαρνάτα, αλλά δεν προχώρησε στα ενδότερα της Μάνης, γιατί κατά τα γραφόμενά του «οι κάτοικοι της μέσα Μάνης ευρίσκονται διαρκώς εις πόλεμον, πότε με τους Τούρκους πότε αναμεταξύ των, οι παπάδες, οι μοναχοί και οι Επίσκοποι ακόμη περιφέρονται ένοπλοι και οι γυναίκες της Μάνης φέρουν πιστόλες. Οι Μανιάτες είναι λαός άγριος, αλλά έχει αγάπη προς την ελευθερίαν και μόνος του πόθος είναι η απόκτησις ωραίων όπλων».  
   
Φοβισμένος ο χριστιανός κληρικός από τα ήθη των Μανιατών, επέστρεψε μέσω Καλαμάτας και Μεγαλοπόλεως στο Μυστρά με απωθημένο πλέον το να καταστρέψει από την Αρχαία Σπάρτη ο,τιδήποτε δεν μπορούσε να μετακινηθεί και να σταλεί στη Γαλλία. Αμέριμνοι οι δημογέροντες του τόπου τον υπεδέχθησαν φιλικά και του παρείχαν διευκολύνσεις, καθώς ξήλωνε από τα μεσαιωνικά τείχη μερικά εντοιχισμένα ενεπίγραφα σπαρτιατικά βάθρα και αργότερα είκοσι ακόμη επιγραφές. Το συνεργείο του Γάλλου αββά ήταν πολυπληθέστατο, περίπου 60 εργάτες. Επί 53 συνεχείς ημέρες, σάρωσε σχεδόν τα πάντα στο Μυστρά, τη Σπάρτη και τις Αμύκλες. Κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας μανιωδώς, απεκάλυψε περίπου 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε και μετά άφησε έκθετες ή κατέστρεψε, καθώς και διάφορα άλλα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα, τα οποία εφόρτωσε σε πλοία και έστειλε στην Γαλλία.  
   
Στην ίδια τη Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του μοχθηρού Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη σφοδρότητα και βαρβαρότητα, όπως φαίνεται μέσα από επιστολή του τού Απριλίου 1730 προς τον φίλο του Φρενέ: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα εκθεμελίωσα όλα… από τη μεγάλη αυτή πολιτεία δεν απέμεινε πλέον λίθος επί λίθου. Εδώ και πάνω από ένα μήνα, συνεργεία μου από 30 και μερικές φορές 40 ή 60 εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο γδούπος από το γκρέμισμα των τειχών, η πτώση των ογκολίθων έως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόμη. Τούρκοι, Εβραίοι και Γραικοί, έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες μακριά, αλλά το μόνο που βλέπουν είναι διάσπαρτα χιλιάδες ενεπίγραφα μάρμαρα…  
   
…Μιαν ημέρα, ο ανεψιός μου που επιστατούσε στις εργασίες, ανεκάλυψε μία δωδεκάδα μάρμαρα, εκπληκτικά, γεμάτα επιγραφές. Έστειλε αμέσως να με πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόμο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή, έτσι σε λίγο έφθασε στη Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγμή, μόνον 4 πύργοι των τειχών απομένουν όρθιοι… Για να είμαι ειλικρινής, εκπλήσσομαι κι εγώ με αυτή την εκστρατεία που ανέλαβα, από όσα τουλάχιστον έχω διαβάσει κανείς δεν έχει σκεφθεί έως σήμερα να εκθεμελιώσει ολόκληρες πολιτείες…  
 
…Προτίθεμαι να μην αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν γνωρίζω κύριε και αγαπητέ φίλε εάν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από το να έχει τη δυνατότητα να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το ν’ ανακαλύψεις τα ονόματα των Εφόρων, των Γυμνασιαρχών, των Αγορανόμων, των φιλοσόφων, των ιατρών, των ποιητών, των ρητόρων, ονόματα  διασήμων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τη Ρήτρα του Λυκούργου. Οι Αμύκλες επίσης, ήσαν πολύ εγγύς για να τις αφήσω. Έστειλα και εκεί εργάτες και ισοπέδωσαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνος.  
   
Φανταστείτε τη χαρά μου, η οποία θα ήταν βεβαίως μεγαλύτερη αν είχα λίγο περισσότερο χρόνο ν’ αφιερώσω, διότι υπάρχουν ακόμη η Μαντινεία, η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και, κυρίως, η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις φέρω και αυτές άνω κάτω, από τα θεμέλια έως την κορυφή. Έχω όλη τη δύναμη να το πράξω, κι επιπλέον απέκτησα μια οξυδέρκεια σε αυτού του είδους τη δράση. Δεν ομοιάζω με εκείνους που τρέχουν από πόλη σε πόλη απλώς για να ιδούν, εγώ επιδιώκω να παίρνω όλα τα  χρήσιμα πράγματα».  
   
Δύο εβδομάδες μετά την πιο πάνω επιστολή, στις 20 Απριλίου του 1730, ο μοχθηρός κληρικός, σε επιστολή του προς τον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη, αποδίδει τις ακρότητες και τους βανδαλισμούς του σε επιθυμία εκδικήσεως για την κακή τάχα συμπεριφορά των Μανιατών απέναντί του: «Επέρασα από έναν φοβερό τόπο, την περιβόητη Μάνη, που κατοικείται από έναν αιμοβόρο λαό. Είμαι πολύ ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτε το αξιόλογο, τίποτε για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω και για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόϊ, έρριξα τη θλίψη μου επάνω στην Αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτε από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την κατέσκαψα, την εκθεμελίωσα, δεν της άφησα λίθο επί λίθου.  
   
Και γιατί, θα ερωτήσει η εξοχότης σας, επέπεσα με τόση μανία επάνω σε αυτή την αρχαία πόλη, ώστε να την κάνω αγνώριστη, υποχρεώνοντάς τη να πληρώσει τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω, ότι ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαυτία κάτω από τα χώμα της πολλούς θησαυρούς, πράγμα που δεν μπορούσα να συγχωρέσω. Έως σήμερα κανείς ταξιδιώτης δεν ετόλμησε να τους αγγίξει, ακόμη και οι Βενετοί, παρά το ότι υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους εσεβάσθησαν. Εγώ έκρινα πως δεν έπρεπε να θρέφω ανάλογο σεβασμό και την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα, πράγμα που προεκάλεσε τον θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Γραικοί εθύμωσαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ικανοποιημένος, διότι απέκτησα από αυτό το ταξίδι μου πράγματα ικανά να θαμπώσουν όλους τους σοφούς.  
   
Ποιος θα επίστευε ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν ν’ ανακαλυφθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λυσάνδρου, αυτών των ενδόξων βασιλέων της Σπάρτης; Ποιός θα επίστευε πως θ’ ανεκάλυπτα, ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους Εφόρους, τους ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, παντελώς άγνωστες, έως τουλάχιστον την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα;  
   
«Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία, φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σε αυτό και έδωσα τέτοια πλήγματα που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις κατέσκαψα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις ανακαλύψουν».  
   
Σε άλλη επιστολή του, αυτή τη φορά προς τον Ιταλό ιεραπόστολο Ντομένικο Ντε Λα Ρόκα που υπηρετούσε στη Γαλλική Πρεσβεία της Πόλης, γράφει: «δεν άφησα λίθο επί λίθου. Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραλήρημα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεμο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα».  
   
Αποκαλυπτική για το βαθύ χριστιανικό μίσος που έθρεφε ο Γάλλος ιερωμένος κατά της «κατειδώλου» Σπάρτης και για τα μέσα που χρησιμοποίησε στο καταστροφικό του έργο, είναι και η επιστολή του προς τον Καρδινάλιο Φλερύ, στην οποία του αναγγέλλει ότι πήγε μεν στη Λακωνία σε αναζήτηση παλαιών χειρογράφων, πλην όμως «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και τη μανία του πολέμου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους…  
   
…Εκτόνωσα λοιπόν το θυμό μου στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέμμα μου έπεσε επάνω στα κτίσματα που κατά την γνώμη μου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράμματα. Ήσαν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες μετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είμαι εδώ ο μοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιμή του έθνους μου, θα σήμαινε πως είμαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά μου και να εκπληρώσω τις διαταγές μου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότης σας, για καλή υπηρεσία των Γραμμάτων.  
   
Γι’ αυτό, εμίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα εκ θεμελίων τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σημείο που να μην απομείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασμιώτατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος, εγώ όμως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο πνεύμα των ανθρώπων, ακόμη και των πιο μακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόμων και των γυμνασίαρχων. Η καλή μου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόμα και διάσημες γυναίκες, άγνωστες έως τώρα. Οι επιγραφές αυτές μας πληροφορούν ποιοί αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοί ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοί από αλαζονεία χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα… Η ευσέβειά μου, σεβασμιώτατε, έφτασε στο σημείο να μην αφήσω σε ησυχία ούτε την τέφρα των βασιλιάδων τους. Εσκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησιλάου, εισήλθα στον τάφο του Λυσάνδρου και ανεκάλυψα τον τάφο του Ορέστου».  
   
Είναι πολύ πιθανόν εκείνη η ανεξήγητη μανία του Γάλλου ιερωμένου να αφανίσει τη Σπάρτη να είχε ως αίτίο της την ενημέρωσή του ότι στην περιοχή είχαν φθάσει και άλλοι ξένοι  τυχοδιώκτες και αρχαιοκάπηλοι που ίσως επωφελούντο από τα ευρήματά του. Σε μία επιστολή του προς τον φίλο του Μπινό, αναφέρει την παρουσία στη Λακωνία ενός Άγγλου αρχαιοκάπηλου επ’ ονόματι  Morrison, τον οποίο και περιγράφει ως «μέθυσο, βάρβαρο και αγροίκο» που έγινε έξαλλος όταν έμαθε ότι ο ιερωμένος τον είχε προλάβει. Ο Fourmont πάντως είχε την πλήρη προστασία των Τούρκων, αλλά και διαφόρων ισχυρών Ρωμιών «παραγόντων», όπως ο ιατρός του Μυστρά Ηλίας Δόξας, άνθρωπος της Εκκλησίας και φανατικός τουρκολάτρης και ο Μητροπολίτης Παρθένιος, ο οποίος, εξ ονόματος όλων των προκρίτων, απηύθυνε  στον καταστροφέα της Αρχαίας Σπάρτης επαινετική επιστολή που, μεταξύ άλλων κολακειών, τον προσφωνεί «θειότατο» και «τρισμέγιστο» άνδρα.  
   
Το τρομερό όργιο του αφανισμού των αρχαιοτήτων της Σπάρτης από τον Fourmont, έγινε ωστόσο γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάμενοί του έσπευσαν οργισμένοι να τον ανακαλέσουν τον Απρίλιο του 1730. Επιστρέψας ο βάνδαλος στη Γαλλία, εδέχθη δριμύτατες επιθέσεις από τους πνευματικούς κύκλους για το όργιο των καταστροφών, οι δε κριτικοί τον ετιμώρησαν με κάτι πολύ χειρότερο. Μη υπαρχόντων πλέον των πρωτοτύπων, η γνησιότητα του επιγραφικού καταγραφικού έργου του, που περιελάμβανε περίπου 2.600 επιγραφές, αμφισβητήθηκε εκ θεμελίων. Πολλοί εξέφρασαν την άποψη ότι ο Fourmont με την καταστροφή των επιγραφών είχε σκοπό να ανακατέψει πλαστές και γνήσιες χωρίς να αφήσει ίχνη. Η συλλογή του έπεσε σε πλήρη απαξία και τα χειρόγραφά του, τα ημερολόγια και οι επιγραφές κατετέθησαν αδόξως στα αρχεία της Βασιλικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων.  
   
Ο απόηχος των αγρίων καταστροφών του Fourmont στη Λακωνία υπήρξε τόσο αρνητικός που, όταν το 1801 ο Άγγλος περιηγητής Ντοντγουέλ προσεπάθησε να ερευνήσει για τη δράση του Γάλλου καταστροφέως με συγκέντρωση υλικού και αφηγήσεων, συνάντησε μία τρομερή δυσπιστία στον απλό λαό: «Ενώ αντέγραφα μερικές επιγραφές, βλέπω τον Μανουσάκη, έναν εντόπιο εργάτη, ν’ αναποδογυρίζει τα μάρμαρα και να τα κρύβει κάτω από τους θάμνους. Όταν τον ερώτησα τι σημαίνουν αυτά, μου εξήγησε ότι ήθελε να προφυλάξει τις επιγραφές, γιατί πριν πολλά χρόνια ένας Γάλλος μυλόρδος που ήλθε στη Σπάρτη, αφού ξεσήκωσε πολλές επιγραφές εξαφάνιζε με καλέμι τα γράμματά τους. Και πραγματικά μου έδειξε μεγάλες μαρμάρινες πλάκες από τις οποίες είχαν πελεκηθεί με βάρβαρο τρόπο οι επιγραφές».  
   
Βλάσης Γ. Ρασσιάς  

Από το http://www.rassias.gr/

Ο νέος λογαριασμός της ΔΕΗ

ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΕΙΣΦΟΡΑΣ - ΔΙΑΔΩΣΤΕ_ΤΟ!!!

ΔΗΛΩΣΗ ΡΗΤΗΣ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗΣ


Επί της έκτακτης εφάπαξ εισφοράς άρθρο 29 Ν.3986/2011


Του............. ............................ κατοίκου……………με ΑΦΜ………….


ΠΡΟΣ Την Δ.Ο.Υ................

Για τη διεκδίκηση της επιστροφής της καταβληθείσας έκτακτης εισφοράς ποσού ευρώ XXXX


Δηλώνω και με την παρούσα ότι η επιβληθείσα, δυνάμει της υπ' αρ.... ειδοποίησης, σε βάρος μου έκτακτης εισφοράς αρ. 29 Ν.3986/2011 ποσού ευρώ

............ (υπ' αρ. χρημ. καταλ......... ) ΔΕΝ είναι σύννομη, διότι η διάταξη αυτή δεν

είναι δυνατό να εφαρμοσθεί, αντιβαίνουσα σε ρητές συνταγματικές διατάξεις.

Ειδικότερα:

Α. Η υπό της άνω διατάξεως επιβολή αναδρομικής φορολογικής επιβάρυνσης


Δια της εν λόγω διατάξεως αρ. 29 Ν.3986/2011 επιβάλλεται έκτακτη εισφορά στο συνολικό καθαρό εισόδημα, πραγματικό ή τεκμαρτό, φορολογούμενο ή απαλλασσόμενο των φυσικών προσώπων ή της σχολάζουσας κληρονομιάς των δηλώσεων φορολογίας εισοδήματος του οικονομικού έτους 2011 (διαχειριστικής χρήσης 2010) εφόσον αυτό υπερβαίνει τις 12.000,00 €.

Δηλαδή διώκεται εν έτει 2011 η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης για ήδη φορολογηθέντα εισοδήματα του έτους 2010.

Συνεπώς η επιβληθείσα εισφορά αντίκειται στην διάταξη της παρ. 2 αρ. 78 του Συντάγματος, η οποία ρητώς απαγορεύει την επιβολή με νόμο αναδρομικής ισχύος που εκτείνεται πέρα από τις προθεσμίες του οικονομικού έτος κατά το οποίο επιβλήθηκε.

Β. Η υπό του αρ. 29 Ν.3986/2011 παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.

Στην παρ. 2 του ιδίου αρ. 29 Ν.3986/2011 καθορίζεται ο τρόπος κλιμακώσεως της εκτάκτου εισφοράς, εκκινώντας από το ποσό των 120 € για ετήσιο συνολικό εισόδημα 12.001,00 € και άνω.

Εντούτοις, η καθιερούμενη στην άνω διάταξη κλίμακα προσκρούει στην κατοχυρωθείσα δια της παρ. 5 αρ. 4 του Συντάγματος αρχής της αναλογικότητας κατά την οποία « οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».

Και τούτο διότι δια της άνω κλίμακας ο φορολογούμενος που δήλωσε καθαρό εισόδημα 12.000,00 € δεν επιβαρύνεται με την εν λόγω εισφορά, ενώ ο δηλώσας εισόδημα κατά 1 μόλις ευρώ μεγαλύτερο (12.001,00 €) υπόκειται σε εισφορά .

Σημειωτέον ότι αντίστοιχη παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας παρατηρείται σε όλα τα κλιμάκια εισοδήματος, βάσει των οποίων υπολογίζεται η έκτακτη εισφορά, δηλαδή για διαφορές 1 μόνο ευρώ ο φορολογούμενος υπόκειται σε πολλαπλάσια επιβάρυνση.

Γ. Η υπό της ίδιας διατάξεως παραβίαση, πολλαπλή μάλιστα, της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως .

Γ1.Η εν λόγω εισφορά καταλαμβάνει και έσοδα απαλλασσόμενα της φορολογίας επ' ονόματι των φυσικών προσώπων ή αυτοτελώς φορολογηθέντα με εξάντληση της φορολογικής υποχρέωσης (π.χ. μερίσματα, τόκοι κλπ), τα οποία εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια εκάστου φορολογουμένου εάν θα περιληφθούν στην υποβαλλόμενη υπ' αυτού δήλωση φορολογίας εισοδήματος του αντίστοιχου έτους.

Ωστόσο, ο υπολογισμός της έκτακτης εισφοράς και επί των άνω εσόδων συνιστά παραβίαση της θεσπισθείσας δια της παρ.2 αρ. 4 του Συντάγματος αρχής της ίσης μεταχείρισης κατά την οποία « οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».

Και τούτο διότι ο συνυπολογισμός των εν λόγω εσόδων άγει σε προφανή άνιση μεταχείριση τον φορολογούμενο που περιέλαβε αυτά στη δήλωση του και αυτόν που εξίσου νομίμως (δεδομένου ότι δε θεσπίζεται σχετική υποχρέωση δηλώσεως αυτών) δεν τα δήλωσε καθόλου.

Γ2. Ετέρα παραβίαση της συνταγματικής αρχής της ισότητας αποτελεί ασφαλώς και η υπό της άνω διατάξεως επιβολή της εισφοράς μόνο σε φυσικά πρόσωπα, ενώ τα νομικά πρόσωπα, τα οποία κατά τεκμήριο έχουν ασυγκρίτως μεγαλύτερα φοροδοτική ικανότητα, δεν υπάγονται στην άνω εισφορά, εξαιρούμενα οιασδήποτε συμμετοχής στο εκτάκτως επιβαλλόμενο φορολογικό βάρος.

Δ. Η δια της περ. 5 παρ.5 αρ. 29 Ν.3986/2011 παραβίαση του αρ. 20 παρ. 1 του Συντάγματος περί παροχής έννομης προστασίας.

Στην εν λόγω περ. 5 παρ. 5 του άνω αρ. 29 Ν. 3986/2011 προβλέπεται ρητώς ότι η προθεσμία άσκησης της προσφυγής ή υποβολής αίτησης για διοικητική επίλυση της διαφοράς καθώς και η άσκηση της προσφυγής ενώπιον του αρμοδίου Διοικητικού Πρωτοδικείου, δεν αναστέλλει τη βεβαίωση και την είσπραξη της οφειλής που βεβαιώνεται κατά τις διατάξεις της παρ. 5 αυτού.

Εντούτοις, η εν λόγω πρόβλεψη αντίκειται ευθέως στην διάταξη της παρ. 1 αρ. 20 του Συντάγματος περί παροχής έννομης προστασίας, η οποία καταλαμβάνει και την προσωρινή προστασία, καθιερούμενη από την διάταξη του αρ. 2 Ν.820/1978, η οποία, ως γενική διάταξη περί αναστολής εισπράξεως αμφισβητούμενου με προσφυγή φόρου, έχει εφαρμογή σε όλες τις περιπτώσεις.

Για τους παραπάνω λόγους η ως άνω διάταξη αρ. 29 Ν.3986/2011 περί επιβολής έκτακτης εισφοράς, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί ως αντικείμενη στις προαναφερθείσες Συνταγματικές διατάξεις, δεδομένου ότι σε ευνομούμενη Πολιτεία δεν νοείται ανατροπή της κατάστασης που διαμορφώθηκε κατ' εφαρμογή των νόμων αυτής, άγουσα κατ' ουσία σε κατάλυση αυτών.

Κατόπιν τούτου, υπείκων στην αδήριτη ανάγκη αποφυγής δυσμενών συνεπειών, προβαίνω σήμερα στην καταβολή του ποσού των

ευρώ ……. ..αφορώντος (την πρώτη εκ των προβλεπομένων του άνω αρ. 29

Ν.3986/2011 ……………. Δόσεων) ή (το σύνολο) της επιβληθείσας σε βάρος μου εισφοράς συνολικού ποσού ……………. με την ρητή επιφύλαξη της αναζητήσεως του ποσού τούτου ως και των λοιπών καταβληθησομένων δόσεων της άνω εισφοράς δια παντός νομίμου μέσου ή διαδικασίας και δυνάμει αποφάσεως οιασδήποτε διοικητικής Αρχής ή Δικαστηρίου.

Με την προσήκουσα τιμή

Ο καταβάλλων με επιφύλαξη

φορολογούμενος

Από το http://stoxasmos-politikh.blogspot.com/

Η Γενιά του Πολυτεχνείου και η ελληνική οικονομία

Βαρύγδουπο (και εγκωμιαστικό) άρθρο στην Κυριακάτικη Καθημερινή (21/11/1999) για το πως η Γενιά του Πολυτεχνείου κυριάρχησε στην οικονομία (που μας οδήγησε στην πτώχευση). Καλό είναι να τα θυμόμαστε. Διαβάστε με προσοχή τα ονόματα των πεφωτισμένων της Αριστεράς.

ΔΕΘ 2011: Ούτε ο Καντάφι τόση προστασία όσο ο ΓΑΠ

Ο Παπανδρέου βρήκε πετρέλαιο ενώ προ διετίας έλεγε ότι δεν υπάρχει!

Παρασκευή 11-12-09 συνέντευξη Τύπου του κ. Παπανδρέου στις Βρυξέλλες. Προσέξτε τί απαντά στην ερώτηση του απεσταλμένου του «Βήματος» Στάθη Ευσταθιάδη (είναι ο κύριος που εμφανίζεται στην αρχή του βίντεο), ο οποίος τον ρωτάει πόσο θα μάς κοστίσει η περίφημη «Πράσινη Ανάπτυξη» της Τίνας της Μπιρμπίλη. 

Δείτε το βίντεο 

«ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ!.. Ή, τουλάχιστον, μέχρι τώρα δεν έχουν βρεί παρά ελάχιστα!!..

2 χρόνια μετά ο ΓΑΠ ανακαλύπτει πετρέλαιο...

10 Σεπ.2011 ομιλία του κ. Παπανδρέου στην ΔΕΘ:

Ανακοινώνω σήμερα ότι η Ελλάδα ξεκινά έρευνες πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης και η απόφαση για τη σχετική προκήρυξη υπογράφεται άμεσα.

Από το http://exomatiakaivlepo.blogspot.com

Το δεξί χέρι του υπουργού

Υπάρχουν όντα στο ζωικό βασίλειο που δεν τρώγονται με τίποτα και από κανέναν. Ούτε καν από τους καρχαρίες.   

Ρεμόρα λέγεται το είδος του ψαριού που βγάζει μεροκάματο ως κολαούζος άλλων μεγάλων ψαριών – και των καρχαριών. Αυτό το είδος τρέφεται (κυρίως) με τα αποφάγια του ξενιστή-μεταφορέα. Σε μερικά είδη ρεμόρα το καθηκοντολόγιο περιλαμβάνει τον καθαρισμό του σώματος του ξενιστή από παράσιτα και βακτήρια. Οι καρχαρίες δεν τρέφονται με ρεμόρα διότι μάλλον τα σιχαίνονται. Τα ρεμόρα εκτός από τα αποφάγια, τα παράσιτα και τα βακτήρια των κυριάρχων των ωκεανών τρέφονται και με τα περιττώματά τους. Ειδικά η σχέση καρχαρία – ρεμόρα θυμίζει τη συμβίωση των γερμανών κατακτητών στην Κατοχή με τους γλοιώδεις Έλληνες τσατσομασκοφόρους και τις αηδέστατες ρουφιανομεραρχίες. Ο φον Τζίφρεν (Τάκης Μηλιάδης) αξιοποιούσε τις υπηρεσίες του χερ Χαρούπογλου (Διανύσης Παπαγιαννόπουλος - στην ταινία του Βέγγου «Ένα Ασύλληπτο Κορόιδο») αλλά τον απεχθανόταν από τις πατούσες μέχρι την φαλάκρα.  Αντίστοιχες είναι οι σχέσεις ορισμένων κυβερνητικών στελεχών με μερικά «δεξιά χέρια» τους, των οποίων το ήθος... μυρίζει σαν άλλα μέρη του σώματος. Η συνύπαρξη ξενιστή εξουσιαστή με ανθρώπινο ρεμόρα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όταν το μικρό κρατικοδίαιτο ψαράκι δηλώνει «δημοσιογράφος».

Παλαμάρι βαρκάρη

Σ' αυτό το σύμπλεγμα που δημιουργεί το ανταριασμένο αρχιπέλαγος μιας κυβέρνησης ο ρεμορα-δημοσιογράφος, όταν δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει έντιμα τη δουλειά του, έχει τόση σχέση με το λειτούργημα της... ενημέρωσης του κοινού όσο ο διερμηνέας των Γερμανών στα Καλάβρυτα που καλούσε με την ντουντούκα τους ντόπιους άντρες να παρουσιαστούν έξω από το χωριό: «Χωγιανοί των Καλαβγύτων μη φοβάστε. Το Τγίτο Γάιχ εγγυάται την ασφάλειά σας. Παγακαλούμε να παγουσιαστείτε όλοι μπγοστά στον πλάτανο έξω από το χωγιό. Όποιος ντεν έγθει θα εκτελεστεί επί τόπου». Σήμερα, κάποιοι βαστάζοι της «ενημέρωσης» τολμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως «δημοσιογράφοι» επειδή, δικαίως, είναι σίγουροι ότι θα ανεχθούν την κατάχρηση του όρου οι χάνοι και οι κοκοβιοί που βγάζουν το ψωμί τους τίμια, χωρίς να περιμένουν τα αποφάγια, τα παράσιτα και τα περιττώματα που εκτοξεύονται από τις υπουργικές μασέλες. Επειδή είναι γεννημένοι άχρηστοι και σεσημασμένοι αχρείαστοι, προσπαθούν να δείχνουν χρήσιμοι δημιουργώντας θέματα από μόνοι τους. Σαν τους συνεργάτες των Ες Ες που όταν δεν έβρισκαν αντάρτη να καρφώσουν έλεγαν ονόματα στην τύχη (κυρίως όσων δεν γούσταραν) για να δικαιολογήσουν μισθό. Γλίτσες...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στις 1/9/2011

Σταμάτης Σπανουδάκης: «Η Μαργαρίτα Παπανδρέου εκδικείται τους Έλληνες μέσω του γιου της»

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης, σε μια συνέντευξη-βόμβα που παραχώρησε στους Αδιάβροχους (Π. Λιάκος - Κ. Γιαννουλόπουλος) και στον Γιώργο Μητσικώστα στο ραδιόφωνο του Antenna 972, λέει μεταξύ άλλων τα κάτωθι:

Περί Μπόμπολα, Καθημερινής, Μεγάρου Μουσικής:

«Δυστυχώς εγώ εν Ελλάδι, σ' αυτή την φοβερή χώρα, έχω πάρα πολλούς αντιπάλους που ανήκουν στα media. Σχεδόν όλους, αν εξαιρέσεις εσάς, αν εξαιρέσεις τον Antenna. Οπότε, δεν θα με δεις εύκολα στις εφημερίδες, στις τηλεοράσεις. Δεν θα με δεις να διαφημίζω τις συναυλίες μου. Δεν είναι δυνατόν να ζητάς βοήθεια από κάποιον τον οποίον βρίζεις και απαξιώνεις. Εγώ λοιπόν όταν λέω από χρόνια ότι δεν θα παίξω ποτέ στο Μέγαρο μέχρι να αλλάξει διεύθυνση, δεν θέλω τα συγκροτήματα του Μπόμπολα, δεν θέλω την Καθημερινή, δεν θέλω την Ελευθεροτυπία, διότι αυτή οι άνθρωποι κάνουν κακό σε όλους μας, δεν είναι μετά δυνατόν να τους πω μετά 'θέλετε να γίνετε σπόνσορές μου;'»

Για την «Σημιτική λαίλαπα», τον Καραμανλή, τον Χριστόδουλο, την Δεξιά και την ΝΔ:

«Αυτό είναι το ζουμί. Εγώ το 2000 μέσα σ' αυτήν την φρικώδη Σημιτική λαίλαπα η οποία απέλυε καλλιτέχνες, έκλεινε δρόμους κ.λπ. Τον Καραμανλή δεν τον ήξερα. Δεν έχω υπάρξει ποτέ ΝΔ ούτε κανένα κόμμα ούτε και τώρα. Γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο και τον πίστεψα μ' όλη μου την ψυχή – όπως πίστεψα τον Χριστόδουλο. Ήμουν ευτυχής ως Έλλην και ας με βρίζαν όλοι διότι είδα στον πολιτικό και τον θρησκευτικό ηγέτη δύο ανθρώπους που αγαπάνε αυτήν την χώρα. Το χρέος μου ως πολίτης ήταν να πω αυτό το οποίο πιστεύω. Αλλά βέβαια, στην Ελλάδα να πεις ότι εγώ υποστηρίζω δεξιό πρωθυπουργό και άνθρωπο της Εκκλησίας ήταν σαν να λες 'παιδιά πλακώστε με όλοι'. Δεν με πείραξε αυτό. Το ήξερα τι θα τραβήξω. Στην Ελλάδα ζω από το 1974. Με στεναχώρησε όμως ότι παρεξηγήθηκαν οι προθέσεις μου ότι δήθεν ήθελα να γίνω υπουργός πολιτισμού, ήθελα τα αξιώματα. Κι όπως είδατε, όταν βγήκε η ΝΔ εγώ πάλι μπήκα στην γωνιά για έναν άλλον φοβερό, χιουμοριστικό λόγο: διότι οι νεοδημοκράτες ήθελαν να τα έχουν καλά με τους Αριστερούς κι εγώ τους έπεφτα πολύ δεξιός. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αλλά από πριν ήξερα τι θα γινόταν. Αλλά δεν με νοιάζει. Δεν δίνω εγώ λογαριασμό σε κανέναν. Στον Θεό δίνω λογαριασμό. Εκεί λέω την αλήθεια μου και έχω το χρέος να λέω αυτά που πιστεύω».

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ: ΜΑΣ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ Η ΜΑΡΓΚΑΡΕΤ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗΣΕ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ!

«Το δομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι τα έχουμε κάνει μουνί. Ουσιαστικά, ο ελληνικός λαός πληρώνει την εκδίκηση μιας απατημένης γυναίκας, που μέσω του γιου της εκδικείται τον λαό, ο οποίος χαιρέτισε έναν πρωθυπουργό που στην κοπέλα του έκανε ένα ευχάριστο σήμα να βγει από το αεροπλάνο. Αυτό πληρώνουμε».

Ακούστε στο video πώς χαρακτηρίζει τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Μανώλη Καψή και τον σχολιασμό του για τον Νίκο Χατζηνικολάου...

Pasok in pictures

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δημοκρατία" στις 3 Σεπτεμβρίου.

Το μέλλον των τρένων στην Ελλάδα

Βόμβα για τον Γιώργο Παπανδρέου

Ερώτηση-βόμβα κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου με αφορμή το θέμα των CDS, δηλαδή των γνωστών ασφαλίστρων για την περίπτωση χρεοκοπίας της Ελλάδας!

Η ερώτηση, το περιεχόμενο της οποίας είναι ανατριχιαστικό, προέρχεται από τον ακροδεξιό Αυστριακό ευρωβουλευτή Andreas Mölzer και απευθύνεται προς την Κομισιόν, η οποία θα πρέπει να δώσει, όπως προβλέπεται από τον Κανονισμό του Ευρωκοινοβουλίου, γραπτή απάντηση εντός εύλογου χρονικού διαστήματος. Ο ευρωβουλευτής επικαλείται τις καταγγελίες που είχαν διατυπωθεί πρόσφατα στην ελληνική Βουλή (προφανώς υπονοεί τον βουλευτή της Ν.Δ. Πάνο Καμμένο) και -αναφερόμενος σε ιλιγγιώδη ποσά δεκάδων δισ. ευρώ- ζητεί από την Επιτροπή εξηγήσεις για το πώς αντιμετωπίζει το θέμα.

Το περιεχόμενο της ερώτησης παραπέμπει στην αγορά CDS από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το 2009 και την πώλησή τους στη συνέχεια, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και του Γ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Παρατίθενται μάλιστα οι ισχυρισμοί ότι η «κερδοσκοπία» σημειώθηκε «ενώ στα παρασκήνια ήδη γίνονταν διαπραγματεύσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» και το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας «δεν ήταν γνωστό». Σημειώνεται πάντως ότι οι ανάλογες αιτιάσεις του κ. Καμμένου είχαν διαψευστεί από την κυβέρνηση, καθώς και από τον αδελφό του πρωθυπουργού Αντρίκο Παπανδρέου, το όνομα του οποίου έχει εμπλακεί στην υπόθεση από τον βουλευτή.

Το πλήρες κείμενο της Ερώτησης, όπως έχει αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι το εξής:

Ερώτηση με αίτημα γραπτής απάντησης
προς την Επιτροπή
Αρθρο 117 του Κανονισμού
Andreas Mölzer (NI)
Θέμα: Κερδοσκοπία του Ελληνα πρωθυπουργού σε βάρος της χώρας του

Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου κατηγορήθηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο ότι απέκτησε μια περιουσία εκμεταλλευόμενος εμπιστευτικές πληροφορίες για την ελληνική δυσχερή θέση. Κατά το έτος 2009 η συντηρητική κυβέρνηση αγόρασε τις συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης (Credit Default Swaps) στην αξία του 1 δισεκατομμυρίου ευρώ, οι οποίες πωλήθηκαν τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στον Παπανδρέου με κέρδος σχεδόν 30.000.000 ευρώ, επομένως σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία το πρόβλημα στη χρηματοπιστωτική αγορά δεν ήταν γνωστό, ενώ στα παρασκήνια ήδη γίνονταν διαπραγματεύσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για πακέτο ενίσχυσης. Η πώληση των συμβάσεων ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης, μέσω της οποίας η ελληνική χρεοκοπία μπορεί να μετατραπεί σε κερδοφόρα επιχείρηση, πραγματοποιήθηκε στην καλύτερη στιγμή για τον αγοραστή και στη χειρότερη για τον πωλητή. Λόγω των πακέτων στήριξης, αυτές οι συμβάσεις ανταλλαγής κινδύνου αθέτησης θα αποκτούσαν στο μεταξύ αξία 22 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Επομένως, ο Παπανδρέου επωφελείται όσο η Ελλάδα δεν εξυγιαίνεται.

1. Γνωρίζει η Επιτροπή της Ε.Ε. τις εν λόγω κατηγορίες;
2. Πώς αντέδρασε ή θα αντιδράσει η Επιτροπή απέναντι σε αυτές τις κατηγορίες;
3. Εάν δεν έχει αντιδράσει, ποιες αντιδράσεις προβλέπονται;
4. Πώς θα αποτραπούν μιμητές σε άλλες χώρες, οι οποίοι από τη θέση ισχύος τους επηρεάζουν σημαντικά τη διαχείριση των χρεών;

Από την εφημερίδα "Δημοκρατία"

Θεός, μηδέν και Αριστερά

Σπουδαίο κείμενο του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ για την ύπαρξη Θεού, ψυχής και την Αριστερά, με αφορμή την κηδεία του Λ. Κύρκου

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 1ῃ Σεπτεμβρίου 2011

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ τελετή ἀποχαιρετισμοῦ τοῦ ἱστορικοῦ ἡγέτη τῆς λεγομένης ἀριστερᾶς Λεωνίδα Κύρκου στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Α΄ Κοιμητηρίου Ἀθηνῶν μέ τήν παρουσία ἰκανοῦ ἀριθμοῦ μελῶν τῆς πολιτικῆς, κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς ζωῆς τῆς χώρας, στιγμιότυπα τῆς ὁποίας μετεδόθησαν ἀπό τήν τηλοψία παρουσίασε γιά μιά εἰσέτι φορά ἐκτύπως τήν ἀντιφατικότητα καί τήν αὐτοδιάψευσι τῆς δῆθεν προοδευτικῆς ἰδεολογίας πού ἔχει θέσει στά πρός κατεδάφισι τόν Θεό, τήν πνευματική διάσταση τῆς ὑπάρξεως, τήν μετά θάνατο στό ἐπέκεινα ἐπιβίωσι τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.

Τό ἀπόγειο τῆς ἀντίφασης σέ ὅλη αὐτή τήν διαδικασία δημόσιας καί πανηγυρικῆς ἀποκηρύξεως τῆς Εὐαγγελικῆς πίστεως, ἀπετέλεσε ὁ ἐπικήδειος λόγος τοῦ ἀποσχισθέντος ἐκ τοῦ ἑνιαίου Συνασπισμοῦ τῆς λεγομένης Ἀριστερᾶς καί τῆς Προόδου καί Προέδρου τῆς Δημοκρατικῆς Ἀριστερᾶς κ. Φώτη Κουβέλη, ὁ ὁποῖος κάλεσε τόν ἀποθανόντα «νά περάσει ἀπέναντι».

Καί διερωτᾶται εὐλόγως ὁ κάθε καλοπροαίρετος ποῦ ἀπέναντι; Στό τίποτα; Στήν ἐκμηδένιση; Στήν ἀνυπαρξία; Μά αὐτό δέν ἀποτελεῖ πέρασμα ἀλλά ἐξαφάνιση καί κατακρήμνιση στό χάος.

Ἡ «μεγαλειώδης» ἀντίφαση αὐτῆς τῆς ἰδεοληψίας ἔγκειται στό γεγονός ὅτι ἡ λεγομένη ἀριστερά ἰδεολογία ἰσχυρίζεται ὅτι ἀγωνίζεται γιά τήν ἐπικράτησι τοῦ δικαίου, τῆς ἠθικῆς τάξεως, τῆς κοινωνικῆς συναντιλήψεως στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες, ἀλλά ἐάν τό ἀνθρώπινο ὄν δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων καί τά τρισεκατομμύρια τῶν γαλαξιῶν ἀπό μία τυχαία καί ἀσυνείδητη συνάρμοση μορίων, πού ὅμως παράγει μυστηριωδῶς καί ἀναπάντεχα ἁρμονία, σύνθεση καί τάξη καί ἐπιπροσθέτως δέν ὑφίσταται στόν ἄνθρωπο αἰώνια καί ἀθάνατη ψυχή, δηλ. ἀνθρώπινο πρόσωπο πού ἔχει πλασθεῖ ἀπό τόν Ὑπέρτατο Δημιουργό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσι Αὐτοῦ καί πού προορίζεται νά κοινωνήσει μαζί του ἀλληλοπεριχωρούμενο στήν πνευματική διάστασι τῆς ὑπάρξεως πού ἑρμηνεύει καί τόν παρόντα ἀσυνείδητο κόσμο, τότε ὅλες αὐτές οἱ ὡραῖες καί μεγαλόστομες ἰδέες καί ἔννοιες καί ὁ ἀγώνας τῆς λεγόμενης ἀριστερᾶς εἶναι ἕνα ἐκπληκτικό καί τεράστιο μηδέν.

Τί σημαίνει δίκαιο καί ἠθική; Οἱ ἔννοιες αὐτές μόνο μεταφυσικῶς θεωρούμενες προσλαμβάνουν ὕπαρξη καί ἐφαρμογή στόν παρόντα κόσμο. Ἄλλως, δέν ἔχουν οὐδεμία ἀξία διότι ἐάν ὁ ἄνθρωπος προέρχεται ἀπό τό μηδέν καί τήν τυχαία καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή καί προορίζεται γιά τήν ἐκμηδένιση, τήν ἀνυπαρξία καί τό χάος, τότε γιά ποιό λόγο νά εἶναι δίκαιος καί ἠθικός; Γιά ποιό λόγο νά μήν εἶναι ἠδονόφιλος καί ἁρπακτικό; Γιά ποιό λόγο νά ἀγωνίζεται γιά τόν συνάνθρωπό του; Γιά ποιό λόγο νά δημιουργεῖ πολιτισμό, φιλοσοφία καί τέχνη; Γιά ποιό λόγο νά μήν ἐπικρατεῖ ὁ νόμος τῆς ζούγκλας; Γιά ποιό λόγο νά μήν γίνουμε ὅλοι ὀπαδοί τοῦ Φρ. Νίτσε καί τῆς τρομακτικῆς ἰδεοληψίας του περί ὑπερανθρώπου πού πρέπει νά κατατρώγει τίς σάρκες τῶν ἀδυνάτων οἱ ὁποίοι ἕναν καί μόνο ρόλο ἔχουν νά γίνουν ἡ γέφυρα ἀπό τήν ὁποία θά διέλθει ὁ κάθε ἀμοραλιστής καί ἀνάλγητος. Καί ἀκόμη ποιά εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ.

Μέ τόν κασμά τῆς ἀθεΐας καί τοῦ ἀγνωστικισμοῦ ἀσφαλῶς δέν ἀποδομεῖται ὁ πανυπερτέλειος Θεός, τοῦ ὁποίου «ποίησιν τῶν χειρῶν ἀναγγέλλει τό στερέωμα» ἀλλά κατεδαφίζεται καί γκρεμίζεται καί ἐξανδραποδίζεται ὁ δυστυχής ἄνθρωπος, ὅπως μεγαλειωδῶς τό διεκήρυξε ὁ Ντοστογιέφσκι καί ἱστορικῶς ἀπεδείχθη γιά 70 ὁλόκληρα χρόνια στίς πρώην δυστυχισμένες χῶρες τοῦ λεγομένου ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, πού ἐπεκράτησε αὐτή ἡ τραγική ἰδεοληψία μέ τά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τίς μυστικές ἀστυνομίες, τά γκουλάγκς, τά ψυχιατρεῖα καί τίς ἀναρίθμητες δολοφονίες.

Μποροῦν μήπως ὅλοι αὐτοί πού συνέπραξαν στήν τελετή ἀποχαιρετισμοῦ, δηλ. στήν ἐπίσημη καί πανηγυρική διακήρυξη ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτα καί ὅτι ὅλη ἡ ζωή εἶναι δεινός παραλογισμός ἀπό τήν ὁποία ἐλλείπει ἡ σκοπιμότης καί ἡ στοχοθεσία νά μᾶς ἐξηγήσουν πῶς ἀπό τήν ὑλική σύσταση τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἀναβλύζουν οἱ πνευματικές ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ αὐτεξουσιότης καί ἐλευθερία τῆς βουλήσεως, τό ἐνσυνείδητο πνεῦμα καί τό ἐνσυνείδητο ἐγώ, ἡ συνείδησις καί ἡ συνειδητή ἀντίληψις τῶν ἐννοιῶν τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ καθήκοντος τοῦ δικαίου, τοῦ ἀλτρουϊσμοῦ, τῆς αὐτοθυσίας ὡς καί τοῦ ἀντιστρόφου τῶν ἐννοιῶν αὐτῶν, ἡ μεταβολή σέ ἰδέες ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματός μας ὑλικῶν ἐπιδράσεων καί ἐντυπώσεων ἐσωτερκῶν (ἐνδοοργανικῶν) καί ἐξωτερικῶν, ἡ δυνατότης τῆς μή ἱκανοποιήσεως διά τῆς βουλήσεως καί τῆς θελήσεως ὅλων τῶν ἐπί τοῦ σώματος μας ἐπιδράσεων, ὁ προφορικός ἀλλά καί ὁ ἐνδιάθετος λόγος, ἡ συνειδητή μνήμη, ἀνάπλασι καί ἀναγνώρισι καί ἡ συνειδητή προσοχή, γνῶσις, ἐπιστήμη καί φαντασία, ἡ πνευματική ἰκανότης, ἰδιοφυΐα καί μεγαλοφυΐα ἀσχέτως τῶν διαστάσεων τοῦ βάρους τοῦ σώματος καί τοῦ ἐγκεφάλου, τά ὄνειρα καί ἰδίως τά προγνωστικά. Πῶς ἑρμηνεύεται στήν παρούσα ζωή, τό ὅριο, ἡ σχετικότης καί ἡ ἔλλειψις πού κυριαρχοῦν ἀναποδράστως;

Ὅλοι λοιπόν αὐτοί πού συνέπραξαν σέ αὐτή τήν δημόσια καί πανηγυρική διακήρυξη καί ἐμφοροῦνται ἀπό τήν ἴδια ὀλέθρια γιά τούς ἴδιους ἰδεοληψία ἔχουν ὄνομα πού τούς δίδει ὁ ἀψευδής καί ἄφθιτος καί αἰώνιος λόγος τοῦ ζῶντος Θεοῦ διά τοῦ Προφητάνακτος: «Εἶπε ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 14:1).

Τέλος ἐκ προοιμίου ἐκφράζω εὐγνώμονες εὐχαριστίες στούς ἐξ ἐπαγγέλματος ἤ ἐκ πεποιθήσεως λοιδόρους μου, πού ἀσφαλῶς λάβροι θά ἐφορμίσουν, δεόμενος ὑπέρ φωτισμοῦ καί μετανοίας των.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ