Το γαλάζιο στρείδι

Ζούμε ημέρες ντίσκο. Ψηλά τακούνια, strobo-lights (τα στρογγυλά φωτιστικά πάνω από τις πίστες), εφαρμοστά παντελόνια, κέφι, γλέντι και κορδέλες. 

Κατά τα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές του '80 στο Κολοσσαίο της μουσικής βιομηχανίας συνάρπαζαν τους θεατές τα πριμάτα τέθριππα της μουσικής ντίσκο. Ήταν ρυθμική, πλουμιστή, ευχάριστη (έως γελοία). Όσοι ασχολούνταν με αυτήν κινδύνευαν τα βράδια να προσαχθούν στο οικείο αστυνομικό τμήμα επειδή το παρδαλό ντύσιμό τους περισσότερο παρέπεμπε σε παρενδυτικούς επαγγελματίες του έρωτος παρά σε μουσικούς. Δυστυχώς, η Αστυνομία έκανε καλά τη δουλειά της και δεν μάγκωσε τους αποκαλούμενους (από ροκάδες, πανκς και χεβιμεταλλάδες) «φλώρους». Οι φλώροι, που λέτε, μας ταλαιπώρησαν πάρα πολύ με
τις λεπτές, στριγκές φωνές τους και τα κουνήματα των οκτώ μποφώρ στους γοφούς τους.
Και μόλις νόμισες ότι ξεμπέρδεψες με δαύτους, όταν η ντίσκο άρχισε να χάνει τις υψηλές πωλήσεις της, τα στρασάκια της και τις πούλιες στα κολάν της, έσκασε μουσικό Μνημόνιο 2 με την ποπ. Η ντίσκο μεταλλάχθηκε σε ποπ και οι Wham (μπλιαχ!) του Τζορτζ Μάικλ διένειμαν απλόχερα την σάχλα τους. Ακόμα και σήμερα, το φάντασμα της ύπατης φλωριάς, ξετσουμίζει κάθε Δεκέμβριο με το τρισαπαίσιο «Last Christmass» (ελληνιστί «Τα Προηγούμενα Χριστούγεννα»).

Police Academy

Μια από τις όμορφες και απολύτως αντιπροσωπευτικές στιγμές της ντίσκο μουσικής αλλά και του κόσμου που την περιέβαλε με την αγάπη του μπορείτε να την παρακολουθήσετε στην ταινία «Police Academy – Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή». Εκεί, δυο όργανα της τάξεως, τα οποία ο σεναριογράφος έπλασε αντιπαθητικά, θέλουν να κατασκοπεύσουν πάρτι νεοσυλλέκτων αξιωματικών της Αστυνομίας. Δίνοντας βάση σε παραπειστικές πληροφορίες εισέρχονται στο κλαμπ «Bye Oyster – Το Γαλάζιο Στρείδι». Εκεί τους περιμένουν νταγλαράδες με δερμάτινα ρούχα, αλυσίδες, μουστάκια, μούσια και ιδιαίτερα γούστα. Γραπώνουν, που λέτε, οι μουσκουλάτοι τους αστυνομικούς και αρχίζουν να τους χορεύουν με το στανιό ταγκό (το άσμα που ακούγεται λέγεται «El Bimbo», έχει διασκευαστεί στα ελληνικά και φέρει τον τίτλο «Ποτέ δεν σε Ξεχνώ»).
Επίσης αξιομνημόνευτες στιγμές του πολύχρωμου οικοσυστήματος της ντίσκο  προσέφερε στο ηδυπαθές κοινό το συγκρότημα Village People με το άσμα YMCA και οι Bee Gees με το Stayin Alive και άλλα τραγούδια για καρδιές που είναι μαλακές σαν το έσω μαρούλι (σ.σ.: το έσω μαρούλι το βρίσκεις αν ξεφλουδίσεις το έξω).
Αναρωτιέμαι γιατί μου ήλθαν αθέλητα και αίφνης όλοι τούτοι οι συνειρμοί...