Κείμενο για την υπεράσπιση του εορτασμού του Αγίου Βαλεντίνου

«Είναι καταναλωτικό τρικ. Η χαρά του ανθοπώλη, του κοσμηματοπώλη, του ζαχαροπλάστη. Ένα ανόητο τέχνασμα των Φράγκων για να τα σκάσουν τα κορόιδα. Ποιος Άγιος Βαλεντίνος; Οι ερωτευμένοι δεν χρειάζονται αφορμή και ειδικά ορισμένη ημέρα για να γιορτάσουν». Αυτές είναι μερικές από τις χιλιάδες απόψεις των «ψαγμένων αντικομφορμιστών», που αν και συχνά δηλώνουν ερωτευμένοι, δεν αντέχει ο χάρτινος πλην πανίσχυρος, σκυροδεματικός εγωισμός τους να δεχτεί ότι ενδέχεται και εκείνοι να ενωθούν με μάζες ανθρώπων που χαίρονται με τον τρόπο τους την 14η Φεβρουαρίου. Εκστομούν την σνομπ γνώμη τους με τόση απολυτότητα και τέτοιο επηρμένο στόμφο που θαρρείς ότι όποιος συντάσσεται με τον συρμό του Αγίου Βαλεντίνου είναι ένα χαζοχαρούμενο αμερικανάκι. Ένας απαίδευτος Δυτικός, ο οποίος δεν ξέρει να ερωτευτεί αληθινά και αγνοεί –όταν κατά τύχη του συμβεί- να το δείξει με τον... ορθό τρόπο.
Κι αναρωτιέσαι: ποιος είναι ο ορθός τρόπος; Πώς είναι μια σοφή παραδοχή του Έρωτα; Και ποιος είναι ερωτευμένος τέλος πάντων; Τόση δα αναξιοπρέπεια έχει η...
υιοθέτηση ενός αλλότριου εθίμου για κομίσεις αποδείξεις, λεκτικές ή υλικές, στο άλλο μισό του ουρανού σου;
Όλα στην σειρά τους να μπουν, μήπως και εξηγηθούν κάπως. Αν και είναι δύσκολο να πεις πότε, πόσο και ποιος είναι ερωτευμένος, παιχνιδάκι φαντάζει να διαλαλήσεις ποιος ΔΕΝ είναι.
Ε, η πρώτη κατηγορία των homo sapiens που μπορεί να περηφανευτεί ότι δεν τυγχάνει λαβωμένη από τις καλοακονισμένες αιχμές του Έρωτα είναι οι... αξιοπρεπείς άνθρωποι. Έρως και αξιοπρέπεια –ως νοείται η «αξιοπρέπεια» από την αποξηραμένη διανόηση που ζει μέσω αναγνωσμάτων, με τηλεχειρισμό ψυχή, δηλαδή- δεν υπήρξε και ουδέποτε πρόκειται να συνυπάρξουν κάτω από το έναστρο παράπετο του Θεού. Εκτός κι αν σχετιστούν με άλλο έλλογο είδος, όχι τον άνθρωπο.
Δεν μπορείς να είσαι αξιοπρεπής, ακέραιος και υπερήφανος όταν βρίσκεσαι υπό την επήρεια του αγαπητικού νηπενθούς και της θανάσιμης παραφοράς της ανεξήγητης ορμής.
Το ταίρι σου, το αντικείμενο του πόθου και υποκείμενο του βαθέως στοχασμού σου, θα βαδίσει αμέριμνο πάνω στον αυτοσεβασμό σου, τσαλαπατώντας τον ακούσια, επειδή εσύ θα τον έχεις στρώσει σαν χαλί για να περάσει και να μην λερωθεί από τις λάσπες της φιλαυτίας που σε ταΐζει η καθημερινότητα.

Χάος, Έρεβος

Μα άνθρωπε, μπορείς να έχεις υψωμένο τον οφρύν όταν αντιμετωπίζεις το ξεβλάστημα ενός υπηνέμιου (άσπορου) ωού, που άφησε (κατά τους ορφικούς) η Νύξ στα πόδια του Ερέβους; Από το Χάος ξέσπασε αυτή η εκτυφλωτική λάμψη. Από τα σπλάχνα του έσκασε ο εκκωφαντικός θόρυβος και μάνιασε ο ασυγκράτητος άνεμος της κίνησης, που συντόνισε τα σύμπαντα και υποχρέωσε τον Αριστοφάνη να σατιρίσει (με κάποιο υπόστρωμα δέους κρυμμένο καλά στις λέξεις του) το άγριο σμίξιμο του Χάους με τον Έρωτα.
Μπορεί εκ πρώτης όψεως να ήθελε να επιτεθεί με σκώμματα στους Ορφικούς ο Αριστοφάνης, αλλά αν ρίξουμε μια συντονισμένη με την εποχή ματιά στο κείμενο των Ορνίθων θα ξεσκεπάσει λίγη ανθρώπινη φοβία απέναντι στο ανερμήνευτο κύμα που σαρώνει τις ζωές εμψύχων και αψύχων.
Α, να το ξέρεις αυτό, δύστροπε παρατηρητή. Και όσα νοούμε ως άψυχα και τα υβρίζουμε ανοίκεια τοιουτοτρόπως, ερωτεύονται! Τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται αστραπιαία γύρω από τον πυρήνα των ατόμων. Δεν υπάρχουν χωριστά. Και οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο τους. Και όλα γύρω από το φως μέσα στον χυλό του Ερέβους. Ο μαέστρος με την μπαγκέτα, που είναι σπαθί και λόγχη και βέλος μαζί, είναι ο Έρωτας που σαρώνει όλα όσα νομίζαμε πως βρίσκονται στέρεα, καλοβιδωμένα στη ρουτίνα.
Οπότε, επιστρέφουμε στο πρώτο κρίσιμο ερώτημα: Πόσο ατσαλάκωτος να μείνεις μέσα σ’ αυτή την κοσμοχαλασιά; Θα σε μασήσει άνθρωπε ο Έρως. Σαν τον αδηφάγο δαίμονα στη Θεία Κωμωδία, ωσάν τον Κρόνο. Θα σε χωνέψει και με τα κομμάτια σου θα δομήσει ένα νέο πρόσωπο, όπου το φύλο σου στη σάρκα θα παραμείνει ένα αλλά η σκέψη σου θα καταστεί ανδρόγυνη.
Καταργείται ο ρόλος σου ως μονοπρόσωπη επιχείρηση του ακέραιου Εγώ. Ο ερωτευμένος είναι δυο και κανένας. Δεν είναι ολόκληρος με το ταίρι του, αλλά διπλός. Και μακριά του τίποτα. Και μισός και κάτι λιγότερο από άνθρωπο όταν απομακρύνεται από την πυρφόρα αγκαλιά και άπειρος, απροσμέτρητος, ημίθεος όταν σμίγει με την αγάπη του.
Ξεχνάει όσα γνώριζε ως ακριβή και μαθαίνει το άγνωστο – μέσα στον άλλο και διά του άλλου στην σχέση που οικοδομείται, εξελίσσεται, αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται (αν είναι τυχεροί κι οι δυο και φτάσουν σε τέτοια θέωση).
Θα τσαλακωθείς, θα ανησυχείς, θα τρώγεσαι με τα ρούχα σου, θα ενθουσιάζεσαι και θα βυθίζεσαι αύτανδρος ή αυτόγυνη στην απελπισία, θα αποσυντονιστείς συντονιζόμενος με το έτερο ήμισυ, θα αλλάξεις πολύ και θα βγεις από το παλιό και γνώριμο κέλυφος της αυτοπροστασίας σου για να εκτεθείς απροστάτευτος στο αείζωο πυρ του Έρωτα. Οπότε, καλό είναι να προετοιμάζεσαι και για... σαχλαμαρίτσες αν είσαι σοβαρά τραυματισμένος από τα ιοβόλα οπλικά συστήματα του φτερωτού θεού. Δεν χωρούν ιδεοληψίες και προσχήματα στον Έρωτα. Είναι τα μόνα ανάρμοστα σ’ αυτή την διονυσιακή παρέλαση με τις κλαγγές, τις συγχορδίες και τους βαθύκρουστους παιάνες.

Ναι, αλλά χρειάζεται ειδικά ορισμένη ημέρα;

Στο πρακτικό μέρος της πραγματείας μας τώρα. Εντάξει, ας πούμε ότι ήμασταν κάμπια και ενδυθήκαμε τα φτερά του συναισθηματικού μετασχηματισμού μας και γίναμε νυχτοπεταλούδες γεμάτες ρομαντισμό, ενώ τα ύδατά μας συγκλονίζονται από τα μποφώρ της ενόρμησης για αυτοθυσία. Για την απώλεια του εαυτού μέσα στον άλλο. Πρέπει να περιμένουμε την 14 Φεβρουαρίου για να παραδώσουμε τα κλειδιά της έσω πόλεώς μας στον πορθητή των ηδονών και των άλγεων; Όχι βέβαια. Ισχύει ότι όποιος είναι ερωτευμένος το δείχνει και το διατρανώνει στον άλλον κάθε μέρα. Είναι ορθό πως σ’ αυτό το άθλημα δεν υπάρχει χρονόμετρο αλλά οι κύκλοι των καιρών σχηματίζονται μόνο από την γραφίδα της σχέσης. Απόσταση; Περνάει αργά. Χρόνος παχύρευστος. Μαζί; Αστραπιαία. Καταρράκτης αισθήσεων και εντυπώσεων.
Ωστόσο, οι αστραποβολημένοι δεν χάνουν και ευκαιρία για να εκδηλωθούν. Οι ποδοσφαιρόφιλοι, ας πούμε, οι ταγμένοι οπαδοί δεν πρόκειται να που ποτέ «εγώ δεν πάω στο ντέρμπι διότι κάθε μέρα δείχνω την προσήλωσή μου στην ομάδα». Αν παρουσιαστεί παράθυρο πιθανότητας για να φωνάξουν, να παθιαστούν και να γλεντήσουν με τον σύλλογό τους θα δηλώσουν αυτοστιγμεί την παρουσία τους. Θα εμφανιστούν με τα χρώματα του αναίμακτου πολέμου: Τα κασκόλ, σημαίες και τα λάβαρά τους.
Οπότε, καλώς ή κακώς, έχει θεσμοθετηθεί μια μέρα για τους Ερωτευμένους. Και πάμπολλοι την τιμούν με αγορές, τηλεφωνήματα, συναντήσεις, ευχές, βόλτες ή απλές σκέψεις για το ταίρι τους. Γιατί να μην υπακούσουν στο κάλεσμα; Για να μην γίνουν καταναλωτές;

Το χρήμα ως μέσον

Μάλιστα! Οποία έκπληξις! Ξάφνου άπαντες υιοθετούν (στα βλοσυρά τα λόγια τους) μια... αντικαπιταλιστική και αχρήματη ρητορεία, που αν την εφάρμοζαν έστω μια βδομάδα σε κάθε ενιαυτό, ο κόσμος μας λιγότερο θα έμοιαζε με ζούγκλα. Και σου λένε ότι δεν μπορείς να μπλέκεις την κατανάλωση με τις ιδέες τις υψηλές. Θερμά συγχαρητήρια, αλλά λίγο αντίστροφη η οπτική. Άθλιο θα ήταν να προσπαθείς να βγάλεις χρήματα, αντλώντας τα από το... ταίρι σου, την «Ημέρα των Ερωτευμένων». Όχι να δαπανήσεις για να κομίσεις εισέτι μια μικρή απόδειξη πώς όσα φλογερά λέγονται ολόκληρο τον χρόνο ισχύουν στο ακέραιο. Και για τις ιδέες μας τις υψηλές, και τις ημερομηνίες σεβόμαστε και χρήματα δαπανούμε.
Υποτίθεται ότι είμαστε πατριώτες ολημερίς κι ολονυχτίς, αλλά την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου τις αντιμετωπίζουμε με σεβασμό και δεν τις θεωρούμε εφεύρημα του φαύλου κράτους για να πουληθούν σημαίες και να εισπράξει η Εφορία ΦΠΑ από τις καφετέριες που θα γεμίσουν.
Τώρα η εύλογη απορία: Δεν είναι το ίδιο τα όσια και τα ιερά του Γένους μας με μια γιορτή που δεν αφορά τους Έλληνες; Ασφαλώς και δεν είναι ισοβαρή. Αλλά η λογική της επαναληψιμότητας μέσα στον χρόνο δεν έχει εγκαταλείψει τους λαούς. Έτσι δημιουργείται αυτό που λέμε παράδοση. Χριστιανοί (πάλι υποτίθεται ότι) είμαστε συνέχεια. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τον Δεκαπενταύγουστο και στα εισόδια της Θεοτόκου. Όμως, τα χρονικά ορόσημα βοηθούν σαν τις φρυκτωρίες για να μην χάνουμε τον δρόμο μας στο μεγάλο πέλαγος των εμπειριών και της αείζωης μέριμνας. Δεν είπε κανείς ότι πρέπει να καταργηθούν αυτές οι γιορτές για να μην νοθεύεται ο αληθής πυρήνας της Χριστιανικής Κοινωνίας με τον Θεό. Άλλωστε, του Αγίου Βαλεντίνου κάτι άγιο και άυλο (αλλά ένσαρκα άμα τε και πνευματικά εκδηλούμενο) τιμάται: ο Έρως. Δεν είναι δα και μια ημέρα απόδοσης τιμών στην τοκογλυφία – αυτή γιορτάζεται, φευ, αδιάλειπτα (από τα κράτη και τον τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό Μολώχ).
Και στον τομέα της δαπάνης, δεν πρέπει να υπάρχει παράπονο. Όλα τα μεγάλα, τα σπουδαία, δαπανηρά είναι. Η γέννηση έχει έξοδα. Η βάφτιση, η ανατροφή, η Παιδεία, η εκπαίδευση, η δημιουργία σπιτικού, η αφοσίωση σε μία Τέχνη, ο γάμος, η Υγεία, η ασθένεια, τα ταξίδια, η αλληλεγγύη, η τελευτή – όλα πολυέξοδα.
Ποια ανθρώπινη δραστηριότητα έχει μείνει αδάπανη για να ασχολούνται όλοι οι στενότσεποι και στενόκαρδοι υπολογιστές δίχως να νιώθουν τύψεις; Ας την πει κάποιος να την υιοθετήσουν.
Άλλωστε, η μέθοδος που θα θελήσει κάποιος να δείξει πως μετέχει της ιερής μανίας του Έρωτα δεν είναι υποχρεωτικά πολυέξοδη. Μπορεί να γίνει με ένα τηλεφώνημα, ένα λουλούδι, δυο λέξεις ψιθυριστές, ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης κι ένα γέλιο εκστατικό. Που είναι το θέμα των μη εχόντων θέμα;
Γι’ αυτό λοιπόν, ελεύθερα ανοητεύστε με σοφία εκδηλώνοντας σαν παιδιά (που τους ανήκει η βασιλεία) τα συναισθήματά σας. Λησμονήσατε όπως πρέπει τους κατ’ επάγγελμα και κατά συρροήν ιεροδίκες και τροχονόμους των «ορθών» συμπεριφορών.
Είστε ερωτευμένοι; Πανηγυρίστε για την εγκατάλειψη του Εγώ σας και την Σχέση σας με το Πρόσωπο του άλλου, όπως σας κάνει κέφι.
Μια ζωή την έχουμε και οι ερωτευμένοι πρόθυμα την χαρίζουν στον Άλλον χωρίς καν να τους ζητηθεί. Αυτονόητο το θεωρούν.