Διακοπές στην ομορφιά

Ο εκστασιασμένος παραθεριστής αντικρίζει με έκπληξη και μια κάποια φρίκη το νεκροταφείο του χωριού. Δεν είχε καν υποθέσει ότι υπάρχει. Λες και πρόβαλε από το πουθενά.
Από μέσα ακούει σπαραγμούς. "Πεθαίνουν οι άνθρωποι και εδώ; Που είναι τόσο ήσυχα; Και όμορφα; Και τόση ομορφιά να κρύβει θάνατο; Γίνεται;".
Οι πευκοβελόνες δίπλα του, θρόισαν και προσπάθησαν να του πουν ότι
"Η ομορφιά είναι θάνατος. Η ύπαρξη είναι ένα άθροισμα οδύνης. Και η ηδονή αντίστροφη οδύνη είναι. Αδιατάρακτο είναι το περιβάλλον εκτός της ύπαρξης".
Ο παραθεριστής συνέχισε να περπατά. Δεν ήξερε να...
μιλάει την γλώσσα της Φύσης. Βάδιζε και ένιωθε να ξεχνά και τη δική του. Ποια γλώσσα μιλούσε; Ποιος ήταν;
Πιο κάτω βρίσκει έναν σπασμένο καθρέφτη. Κατάχαμα.
Του ήρθε μια απαίσια σκέψη: πώς είναι το πρόσωπό μου; Ποιος είμαι;
Τι είναι εδώ; Που είμαι; Πάει να κοιταχτεί στα κομμάτια του καθρέφτη, δεν βλέπει τίποτα, παρά μόνο το αντικαθρέφτισμα ενός ξεραμένου κυπαρισσιού. Δεν είχε είδωλο. Και νύχτωνε. Ή ήταν ήδη νύχτα;