Εκτός του φυλαρχικού κομματικού βούρκου

Πρωταπριλιά του 2000. Συγκέντρωση του Κώστα Σημίτη στο Αγρίνιο.

«Τι έκανε ο Πόε τις ημέρες που θεωρούνται χαμένες στη Βαλτιμόρη; Η πιο κοινά αποδεκτή θεωρία είναι ότι χρησιμοποιήθηκε ως ‘υποχείριο’ για εκλογικούς σκοπούς, ότι μεταμφιεζόταν με τα ρούχα άλλων ώστε να μπορεί να ψηφίζει περισσότερο από μία φορά για έναν συγκεκριμένο υποψήφιο. Αυτοί οι ψεύτικοι ψηφοφόροι κρατούνταν σε ‘κλουβιά’ ή πανδοχεία όπου τους πότιζαν με αλκοόλ. Έγινε επίσης γνωστό ότι το όνομα ‘Ρέυνολντς’ που επαναλάμβανε ο Πόε στο τελευταίο του παραλήρημά ήταν το επώνυμο ενός από τους εκλογικούς αντιπροσώπους στην ταβέρνα του Ράιαν». 
Peter Ackroyd, «Πόε – μια σύντομη ζωή», εκδόσεις Πατάκη, σελ. 15-16

Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε έζησε λίγο ως άνθρωπος και θα ζει για πάντα ως συγγραφέας, αλλόκοσμος χαρτογράφος ονειρότοπων, λάτρης του ωραίου και υπηρέτης του θανάτου. Η κατανόησή του για τον ελληνικό και ρωμαϊκό κόσμο είχε τόσο βάθος όσο και η αγάπη του για όσα στο επιστητό έχουν ουσία. Αυτή η διαλεχτή προσωπικότητα βρέθηκε
σ’ ένα απερίγραπτο χάλι σε μια ταβέρνα στις 3 Οκτωβρίου 1849. Φορούσε ρούχα ετερόκλητα, που δεν του ταίριαζαν. Ήταν σκνίπα στο μεθύσι. Ετάφη πέντε μέρες έπειτα από την «απαγκίστρωσή» του από το εκλογικό καταγώγιο με τα «κλουβιά», όπου κρατούσαν οι απέθαντοι παλαιοκομματικοί τους σαρωμένους από την κατάχρηση αλκοόλ... κατά συρροή ψηφοφόρους τους. Με νοθευμένα ποτά εξασφάλιζαν την εκλογική νοθεία. Σαν ζώα τους είχαν τους ψηφοφόρους – και τον Πόε μαζί. Μαντρωμένους, εξευτελισμένους, μεθυσμένους, να ικετεύουν για λίγα χρήματα για να βρουν μια στέγη για το βράδυ. Υπενθυμίζεται ότι ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε, είναι ο ιδρυτής του «αστυνομικού μυθιστορήματος», ο πατέρας των ιστοριών μυστηρίου και γοτθικού τρόμου και ο ποιητής που έδωσε στην ανθρωπότητα το «Κοράκι», στο οποίο πρωταγωνιστεί το προαναφερθέν πτηνό και στο σκηνικό του το αντικείμενο που δεσπόζει είναι μια προτομή της θεάς Αθηνάς. Αυτό το φαινόμενο, στην κηδεία του οποίου παρευρέθησαν μόνο τέσσερα άτομα, τον Φεβρουάριο του 1826, στα δεκαεπτά του χρόνια γράφτηκε στο νέο πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια στο Σάρλοτσβιλ, που μόλις είχε συμπληρώσει εννέα χρόνια λειτουργίας. Ο ιδρυτής του ακόμα και σήμερα, στις συνειδήσεις των Αμερικανών κατέχει τη θέση ενός «ημιθέου». Ήταν ο Τόμας Τζέφερσον.

Χοιροστάσιο

Και ολόκληρος Πόε, με τόσο νου, τόση έμπνευση, αξία και ταλέντο, να καταντά κάτι λιγότερο από κομματόσκυλο; Να σέρνεται στον βούρκο μαζί με τους απόκληρους της αμερικάνικης κοινωνίας ξεπουλώντας την αξιοπρέπεια και την ψήφο του; Κι αυτό σε μια νέα γη, της οποίας το σύστημα πρόλαβε να σαπίσει τόσο πολύ και τόσο γρήγορα; Οι απαντήσεις, δυστυχώς, είναι καταφατικές – εκτός από αυτήν στην τελευταία ερώτηση.  Οι ΗΠΑ πρόλαβαν και απαλλάχτηκαν από τις ευρωπαϊκές αυταπάτες σχετικά γρήγορα. Άλλαξαν το σύστημά τους, κυρίως μέσω των πολέμων, της διάχυσης της ιδεολογίας του «αμερικάνικου ονείρου» σε μεγάλες μάζες καθώς και της επιθετικής οικονομίας τους και κατορθώνουν ακόμα και σήμερα έχουν πολλή περισσότερη δημοκρατία απ’ όση το σύνολο της Ευρώπης μπορεί να φανταστεί.
Το παράδειγμα του Πόε μόνο φρίκη μπορεί να γεννήσει στο νου και στην καρδιά κάθε ανθρώπου, που είναι σε θέση να υποθέσει πόσο εύκολα δύναται να ακολουθηθεί η πτωτική πορεία του διάσημου δημιουργού από άλλους, αφελέστερους, βουλημικότερους, αδαείς, πιο «συνηθισμένους» ανθρώπους.
Το σύστημα της αδιάκριτης συλλογής ψήφων, πάση θυσία, παντί τρόπω, από έναν ανθρώπινο χυλό προβληματικό και διαλυμένο, αμόρφωτο και απελπισμένο, δεν μπορεί να φέρει οτιδήποτε καλό στην ανθρωπότητα ολόκληρη και στα έθνη ξεχωριστά. Η έλλειψη Παιδείας είναι η σημαντικότερη ασφαλιστική δικλείδα για όσους σφετερίζονται την εξουσία είτε επειδή διαθέτουν το κατάλληλο... DNA είτε διότι στάθηκαν αρκετά αδίστακτοι για να αποσπάσουν ένα κομμάτι από τη διαθέσιμη πολιτική ισχύ. Ειδικά στην πατρίδα μας, που υποφέρει πάρα πολύ συχνά από την χειραγώγηση που ασκούν στο απαίδευτο πλήθος επιτήδειοι δημαγωγοί και ιδιοκτήτες τίτλων ευγενείας (δηλαδή «μεγάλων» επιθέτων), η απόδραση από αυτό το χοιροστάσιο πρέπει να θεωρείται απόλυτη προτεραιότητα. Η διακοπή κάθε σχέσης μαζί του προϋποθέτει, ασφαλώς, την απομυθοποίησή του και την ταξινόμησή του εκεί ακριβώς που του πρέπει. Στο ελληνικό πρόβλημα.