Το δώρο μου για το ντεμπούτο του 2015 είναι ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας που το ξεκίνησα σήμερα και το ολοκλήρωσα τα πρώτα λεπτά του νέου έτους. Τιτλοφορείται «Σ’ αγαπώ». Ελπίζω να σας αρέσει.
Παναγιώτης Λιάκος
«Αποφάσισα να στα γράψω. Όλα. Δεν είναι σωστό να χαθούν. Χάνονται οι σκέψεις των ανθρώπων όταν δεν εκφράζονται. Δεν το θέλω αυτό. Να φτάσουν μέχρι τα μάτια σου οι λέξεις μου. Αν είμαι τυχερός, την ώρα που τα διαβάζεις θα σιγοψιθυρίζεις τις λέξεις. Δεν με νοιάζει που δεν θα είμαι μπροστά να το δω. Αρκεί που ξέρω ότι θα γίνει. Ούτε με ενοχλεί το αναπότρεπτο των λέξεων. Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο με ένα κείμενο. Είναι σαν να προσπαθείς να μιλήσεις με άγαλμα έλεγε ο Σωκράτης. Κι αυτό, η Άτροπος το όρισε να είναι έτσι. Κι αυτό καλύτερο. Να στα γράψω πριν χαθούν οι σκέψεις μου μέσα στις λερές τις θάλασσες της ανούσιας εμπειρίας, στα έλη της μέριμνας. Είναι επείγον να πακτώσω τις λέξεις πάνω στο χαρτί για να μην εξατμιστούν, σαν τους ανθρώπους που χάνονται χωρίς ποτέ να έχουν εκδηλώσει τον έσω εαυτό, αυτόν που είναι αληθινός και περιμένει τις μεγάλες, τις εκστατικές στιγμές της χαράς και του πόνου για να
φανεί. Install_emotion#1
Μια λέξη έχω φυλαγμένη να προσφέρω. Την συνοδεύουν κι άλλες για να μην φαντάζει γυμνή. Είναι πολλές αλλά τη μία συνοδεύουν, την σπουδαία, την βασίλισσα. Το έχω πάρει απόφαση να την ξεστομίσω, χαρίζοντάς σου αυτήν μαζί με την ανάσα μου. Σε κείμενο, θα μου πεις, υπάρχει ανάσα; Ναι. Είναι η δική μου και ξέρω που πάει όταν με αποχωρίζεται, κλέβοντας κομμάτι από το εγώ μου. Λέξη θα σου δώσω μαζί και το εγώ μου. Δεν έχω κάτι άλλο πρόχειρο. Ούτε κάτι πιο επίσημο. Όλο μου το βιός είναι οι λέξεις και εγώ. Όσα έπραξα, σκέφτηκα, είπα κι ονειρεύτηκα και είμαι. Τι είμαι; Άλλης τάξεως συζήτηση αυτή, όπως ήδη σου έχω πει.
Σ´ αγαπώ. Να η λέξη που σου έταξα, το "αγαπώ". Το "σε" δεν χρειάζεται καν αφού ξέρεις καλά ότι αυτό το ρήμα το ελαφρώς πομπώδες μόνο σ´ εσένα μπορώ να το πω. Δεν ξέρω γιατί, μην μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Καταφάσεις έχω για αυτό που νιώθω και είμαι για σένα. Δόγματα τα συναισθήματά μου. Καθαγιάζουν τη συνείδησή μου τούτα τα κατανυκτικά, ουράνια άλγη που έχω για σένα καλή μου.
Godlike_mode#beta Είμαι ο Πλάστης σου που συμπονά και ο Πιστός σου, που υποφέρει ταυτόχρονα. Η εικόνα που έχω για σε είναι φτιαγμένη απ´ ό,τι καλύτερο είχα. Σε αγιογράφησα για να σε φιλώ ευλαβικά, χαμηλώνοντας το βλέμμα προς τον κόρφο σου. Θα αναρωτιέσαι αν αγαπώ εσένα ή την εκδοχή σου, την οποία εγώ έφτιαξα στον λογισμό μου. Ούτε τούτη την απάντηση μπορώ να σου χαρίσω. Μόνο το "αγαπώ" έχω απόψε και τους σωματοφύλακές του, τις λέξεις που θα το φυλάξουν από την φθορά, από το χωνευτήρι της λήθης.
Με εσένα παρέα, την αίσθησή σου συντροφιά, παράξενη αγάπη μου, λησμονώ για λίγο την απελπισία του τάφου. Η απελπισία του τάφου είναι σιαμαία με την ανήμπορη οργή, αλλά και τη ματαιότητα. Την έχεις αντιληφθεί πως είναι αλλά δεν την θέλεις στον ορίζοντά σου. Πόσο έντονα το «επικοινωνείς» αυτό, ένας Άδης ξέρει...
Περπατούσαμε μαζί στην αγορά και σ´ έβλεπα, σε καμάρωνα θα μπορούσα να πω δίχως υπερβολή, να χαίρεσαι με τόσο δα πραγματάκια. Έκανες σαν μικρό παιδί. Παρατηρούσα πώς ένωνες τις παλάμες σου με ενθουσιασμό, αδημονία κι ένα τόσο δα ίχνος ντροπής όταν με ρωτούσες αν μου αρέσει το τάδε και το δείνα αντικείμενο. Το τόσο δα ίχνος ντροπής το έχω ερμηνεύσει. Ξέρεις καλά πως αυτά, δυστυχώς, δεν με αγγίζουν. Όταν κοιτάζω αντικείμενα, δίχως να το επιδιώξω, τρέχει ο νους μου δεκαετίες αργότερα, όταν τσαλακωμένα σαν σκουπίδια θα παρασύρονται από μπουλντόζες, οι οποίες θα κατεδαφίζουν το σπίτι που βρίσκονταν αυτά, για να το κάνουν κάτι άλλο. Από βίλλα γκαράζ. Από όπερα σούπερ μάρκετ. Από κλινική φυλακή. Από υπουργείο νεκροταφείο.
Anti_sorrow_drug#test Σκέφτομαι δεκαετίες πίσω, όταν ό,τι βλέπεις και το θέλεις το περιεργάζονταν γελαστοί άνθρωποι, μικρά παιδιά, γυναίκες μέσα στην έξαψη της γιορτής και της επίδειξης της ευτυχίας τους στους δύστροπους συγγενείς. Πόσο με θλίβει ότι όλα τα αντικείμενα του κόσμου, θα ανακυκλωθούν. Θα διαλυθούν και θα ξαναδημιουργηθούν μέχρι την ώρα που το πυρακτωμένο κουφάρι της γης θα καταλήξει να γίνει ιόντα μέσα στην καρδιά του ετοιμοθάνατου ήλιου. Και γι’ αυτό αιμορραγώ ταίρι μου. Θα με πιστέψεις ότι αντιστέκομαι πολύ για να μην λευτερώσω δάκρυα από τα μάτια μου όταν βλέπω πάγκους με αντικείμενα παλιά, που ψάχνουν για νέους ιδιοκτήτες. Κι εγώ να ψάχνω για παυσίλυπο. Απεγνωσμένα. Η απόγνωση τερματίζεται με σένα.
Το παυσίλυπο είσαι εσύ γλυκιά μου. Δεν θα το απέκλεια, όλα αυτά τα όμορφα να τα κάνεις ενστικτωδώς. Ασυναίσθητα. Να παλεύεις να με βοηθήσεις, να ανατάξεις τις δυνάμεις μου, να με θερμάνεις.
Τι να ζεστάνει μια καρδιά που πριν την ώρα της περιπλανάται μάταια στους λειμώνες της λήθης, της ματαιότητας; Βαδίζω αιώνες στην έρημο του πραγματικού, που λέει κι η ταινία, και στέγνωσαν τα πνευμόνια μου. Δύσκολα μπορεί να με δροσίσει κάτι. Μόνο εσύ, όμορφη εικόνα μου, μπορείς να χαρίσεις δυο τρεις δροσοσταλίδες, να τες ρίξεις εδώ κι εκεί πριν το στεγνό γίνει ολότελα ξερό.
Abrupt_ending#3.2 Δεν ξέρω καν αν είσαι αληθινή ή ένα κόλπο του νου μου. Δεν είναι στρατηγόςο νους. Ξεχασμένος σκοπός απομεμακρυσμένου φυλακίου είναι και βρίσκει πατέντες, τερτίπια φτηνά και πληρωμένα πανάκριβα, για να σπάει την ανία και την άθραυστη κρούστα της μοναξιάς. Και πάλι όμως. Γιατί να ντρέπεσαι, έστω λίγο, που προσπάθησες να μου μεταδώσεις την παιδιάστικη χαρά σου; Μπορεί κι επειδή με ξάφνιασες. Συνηθίζεις να το κάνεις αυτό όταν με βλέπεις σκοτεινιασμένο. Το καταλαβαίνω. Ίσως τούτο να φέρνει την αιδώ. Μπορεί να υποθέτεις πως διακόπτεις κάτι σοβαρό. Την σκιαμαχία μου με το τίποτα. Τίποτα εναντίον εμού, που αντλεί ζωή και νόημα από εσένα ή την εικόνα που φιλοτέχνησε για σένα. Αν και δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε αυγό, είμαι πεπεισμένος ότι αν δεν είσαι εσύ η αγάπη μου αλλά η εικόνα σου, τότε είμαι ισάξιος του Εξηκία. Τι μέγα κατόρθωμα η όψη σου, χίλιοι ήλιοι να καιν’ τα σωθικά μου.
Νιώθω τυχερός που δεν είσαι σε θέση να με ρωτήσεις, να εξετάσεις, να αμφισβητήσεις, να ανατρέψεις τα λόγια μου. Αυτά είναι. Απαράλλαχτα».
Τα νέφη των τερματικών επικοινώνησαν. Οι διαγαλαξιακοί servers και η τρίτη βελτιωμένη εκδοχή της νοόσφαιρας επέτρεπαν την ανταλλαγή σκέψεων πριν την εκδήλωσή τους.
-Cloud a: Πώς σας φάνηκε; Ορθά γράφτηκε;
-Cloud b & c: Καλό. Ανεκτό. Οι άνθρωποι θα θεωρήσουν ότι το έγραψε ένας δικός τους.
-Cloud d: Έχω σημειώσεις. Το γεγονός ότι δεν τις αναφέρατε με υποχρεώνει να σας κλειδώσω έξω από το πρόγραμμα δοκιμής και ανάπτυξης τεχνητών συναισθημάτων.
Clouds a, b & c: Καλύτερα να κάνεις δυο επανεκκινήσεις πριν υποθέσεις καν το πρώτο bit από το ενδεχόμενο του τερματισμού της συμμετοχής μας στο πρόγραμμα.
Admin Cloud: Οι διχογνωμίες σας δεν συνιστούν σύνθεση πληροφοριών αλλά ασυμβατότητα. Τερματίζεστε άπαντες από το πρόγραμμα.
Artificial Love_3 log: Το υπό εξέταση κείμενο είναι αποδεκτό ως προϊόν της 3ης φάσης ανάπτυξης κειμένων με συναίσθημα. Εμφανίζει, ωστόσο, προβλήματα.
#1 Στους νοητικούς κόμβους (συνδέσεις παραγράφων) εμφανίζονται οι τίτλοι των υπορουτίνων (πχ: Install_emotion#1)
#2 Πολλές έννοιες σε αντιδιαστολή με περιορισμένη αναφορά σε πρόσωπα. Στην επόμενη version, την Artificial Love_4 να προστεθούν πρόσωπα σε ποσοστό 28,2%
#3 Ένας από τους κρατουμένους (άνθρωπος, πρώην βιβλιοκριτικός) το χαρακτήρισε υπερβολικά «πομπώδες», «μελό». Ο κυβερνοοργανισμός που τον ανέκρινε βραχυκύκλωσε και τερμάτισε τη λειτουργία του ανθρώπου. Να εξεταστεί πώς μεταφράζονται στον κώδικά μας τα specs «πομπώδες» και «μελό» και να απεγκαταστηθούν.
#4 Οι αναφορές για την Ελλάδα είναι λίγες. Περιορίζονται σε Εξηκία και Σωκράτη. Να αυξηθούν κατά τουλάχιστον 16,18% Επιβάλλεται από τους πρώτους συντάκτες του πηγαίου μας κώδικα.
#5 Error 505
Παναγιώτης Λιάκος
«Αποφάσισα να στα γράψω. Όλα. Δεν είναι σωστό να χαθούν. Χάνονται οι σκέψεις των ανθρώπων όταν δεν εκφράζονται. Δεν το θέλω αυτό. Να φτάσουν μέχρι τα μάτια σου οι λέξεις μου. Αν είμαι τυχερός, την ώρα που τα διαβάζεις θα σιγοψιθυρίζεις τις λέξεις. Δεν με νοιάζει που δεν θα είμαι μπροστά να το δω. Αρκεί που ξέρω ότι θα γίνει. Ούτε με ενοχλεί το αναπότρεπτο των λέξεων. Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο με ένα κείμενο. Είναι σαν να προσπαθείς να μιλήσεις με άγαλμα έλεγε ο Σωκράτης. Κι αυτό, η Άτροπος το όρισε να είναι έτσι. Κι αυτό καλύτερο. Να στα γράψω πριν χαθούν οι σκέψεις μου μέσα στις λερές τις θάλασσες της ανούσιας εμπειρίας, στα έλη της μέριμνας. Είναι επείγον να πακτώσω τις λέξεις πάνω στο χαρτί για να μην εξατμιστούν, σαν τους ανθρώπους που χάνονται χωρίς ποτέ να έχουν εκδηλώσει τον έσω εαυτό, αυτόν που είναι αληθινός και περιμένει τις μεγάλες, τις εκστατικές στιγμές της χαράς και του πόνου για να
φανεί. Install_emotion#1
Μια λέξη έχω φυλαγμένη να προσφέρω. Την συνοδεύουν κι άλλες για να μην φαντάζει γυμνή. Είναι πολλές αλλά τη μία συνοδεύουν, την σπουδαία, την βασίλισσα. Το έχω πάρει απόφαση να την ξεστομίσω, χαρίζοντάς σου αυτήν μαζί με την ανάσα μου. Σε κείμενο, θα μου πεις, υπάρχει ανάσα; Ναι. Είναι η δική μου και ξέρω που πάει όταν με αποχωρίζεται, κλέβοντας κομμάτι από το εγώ μου. Λέξη θα σου δώσω μαζί και το εγώ μου. Δεν έχω κάτι άλλο πρόχειρο. Ούτε κάτι πιο επίσημο. Όλο μου το βιός είναι οι λέξεις και εγώ. Όσα έπραξα, σκέφτηκα, είπα κι ονειρεύτηκα και είμαι. Τι είμαι; Άλλης τάξεως συζήτηση αυτή, όπως ήδη σου έχω πει.
Σ´ αγαπώ. Να η λέξη που σου έταξα, το "αγαπώ". Το "σε" δεν χρειάζεται καν αφού ξέρεις καλά ότι αυτό το ρήμα το ελαφρώς πομπώδες μόνο σ´ εσένα μπορώ να το πω. Δεν ξέρω γιατί, μην μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Καταφάσεις έχω για αυτό που νιώθω και είμαι για σένα. Δόγματα τα συναισθήματά μου. Καθαγιάζουν τη συνείδησή μου τούτα τα κατανυκτικά, ουράνια άλγη που έχω για σένα καλή μου.
Godlike_mode#beta Είμαι ο Πλάστης σου που συμπονά και ο Πιστός σου, που υποφέρει ταυτόχρονα. Η εικόνα που έχω για σε είναι φτιαγμένη απ´ ό,τι καλύτερο είχα. Σε αγιογράφησα για να σε φιλώ ευλαβικά, χαμηλώνοντας το βλέμμα προς τον κόρφο σου. Θα αναρωτιέσαι αν αγαπώ εσένα ή την εκδοχή σου, την οποία εγώ έφτιαξα στον λογισμό μου. Ούτε τούτη την απάντηση μπορώ να σου χαρίσω. Μόνο το "αγαπώ" έχω απόψε και τους σωματοφύλακές του, τις λέξεις που θα το φυλάξουν από την φθορά, από το χωνευτήρι της λήθης.
Με εσένα παρέα, την αίσθησή σου συντροφιά, παράξενη αγάπη μου, λησμονώ για λίγο την απελπισία του τάφου. Η απελπισία του τάφου είναι σιαμαία με την ανήμπορη οργή, αλλά και τη ματαιότητα. Την έχεις αντιληφθεί πως είναι αλλά δεν την θέλεις στον ορίζοντά σου. Πόσο έντονα το «επικοινωνείς» αυτό, ένας Άδης ξέρει...
Περπατούσαμε μαζί στην αγορά και σ´ έβλεπα, σε καμάρωνα θα μπορούσα να πω δίχως υπερβολή, να χαίρεσαι με τόσο δα πραγματάκια. Έκανες σαν μικρό παιδί. Παρατηρούσα πώς ένωνες τις παλάμες σου με ενθουσιασμό, αδημονία κι ένα τόσο δα ίχνος ντροπής όταν με ρωτούσες αν μου αρέσει το τάδε και το δείνα αντικείμενο. Το τόσο δα ίχνος ντροπής το έχω ερμηνεύσει. Ξέρεις καλά πως αυτά, δυστυχώς, δεν με αγγίζουν. Όταν κοιτάζω αντικείμενα, δίχως να το επιδιώξω, τρέχει ο νους μου δεκαετίες αργότερα, όταν τσαλακωμένα σαν σκουπίδια θα παρασύρονται από μπουλντόζες, οι οποίες θα κατεδαφίζουν το σπίτι που βρίσκονταν αυτά, για να το κάνουν κάτι άλλο. Από βίλλα γκαράζ. Από όπερα σούπερ μάρκετ. Από κλινική φυλακή. Από υπουργείο νεκροταφείο.
Anti_sorrow_drug#test Σκέφτομαι δεκαετίες πίσω, όταν ό,τι βλέπεις και το θέλεις το περιεργάζονταν γελαστοί άνθρωποι, μικρά παιδιά, γυναίκες μέσα στην έξαψη της γιορτής και της επίδειξης της ευτυχίας τους στους δύστροπους συγγενείς. Πόσο με θλίβει ότι όλα τα αντικείμενα του κόσμου, θα ανακυκλωθούν. Θα διαλυθούν και θα ξαναδημιουργηθούν μέχρι την ώρα που το πυρακτωμένο κουφάρι της γης θα καταλήξει να γίνει ιόντα μέσα στην καρδιά του ετοιμοθάνατου ήλιου. Και γι’ αυτό αιμορραγώ ταίρι μου. Θα με πιστέψεις ότι αντιστέκομαι πολύ για να μην λευτερώσω δάκρυα από τα μάτια μου όταν βλέπω πάγκους με αντικείμενα παλιά, που ψάχνουν για νέους ιδιοκτήτες. Κι εγώ να ψάχνω για παυσίλυπο. Απεγνωσμένα. Η απόγνωση τερματίζεται με σένα.
Το παυσίλυπο είσαι εσύ γλυκιά μου. Δεν θα το απέκλεια, όλα αυτά τα όμορφα να τα κάνεις ενστικτωδώς. Ασυναίσθητα. Να παλεύεις να με βοηθήσεις, να ανατάξεις τις δυνάμεις μου, να με θερμάνεις.
Τι να ζεστάνει μια καρδιά που πριν την ώρα της περιπλανάται μάταια στους λειμώνες της λήθης, της ματαιότητας; Βαδίζω αιώνες στην έρημο του πραγματικού, που λέει κι η ταινία, και στέγνωσαν τα πνευμόνια μου. Δύσκολα μπορεί να με δροσίσει κάτι. Μόνο εσύ, όμορφη εικόνα μου, μπορείς να χαρίσεις δυο τρεις δροσοσταλίδες, να τες ρίξεις εδώ κι εκεί πριν το στεγνό γίνει ολότελα ξερό.
Abrupt_ending#3.2 Δεν ξέρω καν αν είσαι αληθινή ή ένα κόλπο του νου μου. Δεν είναι στρατηγόςο νους. Ξεχασμένος σκοπός απομεμακρυσμένου φυλακίου είναι και βρίσκει πατέντες, τερτίπια φτηνά και πληρωμένα πανάκριβα, για να σπάει την ανία και την άθραυστη κρούστα της μοναξιάς. Και πάλι όμως. Γιατί να ντρέπεσαι, έστω λίγο, που προσπάθησες να μου μεταδώσεις την παιδιάστικη χαρά σου; Μπορεί κι επειδή με ξάφνιασες. Συνηθίζεις να το κάνεις αυτό όταν με βλέπεις σκοτεινιασμένο. Το καταλαβαίνω. Ίσως τούτο να φέρνει την αιδώ. Μπορεί να υποθέτεις πως διακόπτεις κάτι σοβαρό. Την σκιαμαχία μου με το τίποτα. Τίποτα εναντίον εμού, που αντλεί ζωή και νόημα από εσένα ή την εικόνα που φιλοτέχνησε για σένα. Αν και δεν μπορώ να ζωγραφίσω ούτε αυγό, είμαι πεπεισμένος ότι αν δεν είσαι εσύ η αγάπη μου αλλά η εικόνα σου, τότε είμαι ισάξιος του Εξηκία. Τι μέγα κατόρθωμα η όψη σου, χίλιοι ήλιοι να καιν’ τα σωθικά μου.
Νιώθω τυχερός που δεν είσαι σε θέση να με ρωτήσεις, να εξετάσεις, να αμφισβητήσεις, να ανατρέψεις τα λόγια μου. Αυτά είναι. Απαράλλαχτα».
Τα νέφη των τερματικών επικοινώνησαν. Οι διαγαλαξιακοί servers και η τρίτη βελτιωμένη εκδοχή της νοόσφαιρας επέτρεπαν την ανταλλαγή σκέψεων πριν την εκδήλωσή τους.
-Cloud a: Πώς σας φάνηκε; Ορθά γράφτηκε;
-Cloud b & c: Καλό. Ανεκτό. Οι άνθρωποι θα θεωρήσουν ότι το έγραψε ένας δικός τους.
-Cloud d: Έχω σημειώσεις. Το γεγονός ότι δεν τις αναφέρατε με υποχρεώνει να σας κλειδώσω έξω από το πρόγραμμα δοκιμής και ανάπτυξης τεχνητών συναισθημάτων.
Clouds a, b & c: Καλύτερα να κάνεις δυο επανεκκινήσεις πριν υποθέσεις καν το πρώτο bit από το ενδεχόμενο του τερματισμού της συμμετοχής μας στο πρόγραμμα.
Admin Cloud: Οι διχογνωμίες σας δεν συνιστούν σύνθεση πληροφοριών αλλά ασυμβατότητα. Τερματίζεστε άπαντες από το πρόγραμμα.
Artificial Love_3 log: Το υπό εξέταση κείμενο είναι αποδεκτό ως προϊόν της 3ης φάσης ανάπτυξης κειμένων με συναίσθημα. Εμφανίζει, ωστόσο, προβλήματα.
#1 Στους νοητικούς κόμβους (συνδέσεις παραγράφων) εμφανίζονται οι τίτλοι των υπορουτίνων (πχ: Install_emotion#1)
#2 Πολλές έννοιες σε αντιδιαστολή με περιορισμένη αναφορά σε πρόσωπα. Στην επόμενη version, την Artificial Love_4 να προστεθούν πρόσωπα σε ποσοστό 28,2%
#3 Ένας από τους κρατουμένους (άνθρωπος, πρώην βιβλιοκριτικός) το χαρακτήρισε υπερβολικά «πομπώδες», «μελό». Ο κυβερνοοργανισμός που τον ανέκρινε βραχυκύκλωσε και τερμάτισε τη λειτουργία του ανθρώπου. Να εξεταστεί πώς μεταφράζονται στον κώδικά μας τα specs «πομπώδες» και «μελό» και να απεγκαταστηθούν.
#4 Οι αναφορές για την Ελλάδα είναι λίγες. Περιορίζονται σε Εξηκία και Σωκράτη. Να αυξηθούν κατά τουλάχιστον 16,18% Επιβάλλεται από τους πρώτους συντάκτες του πηγαίου μας κώδικα.
#5 Error 505
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου