O Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς, αναλύει τα αίτια πίσω από το τουρκικό τεχνολογικό ράλι, αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που εξασφαλίζουν την κρατική... καχεξία στην Ελλάδα (που, όσο αφορά την τεχνολογία των laser, προηγείτο σε σχέση με την Τουρκία κατά τριάντα χρόνια μέχρι το 2000) και εξηγεί πώς μπορεί η χώρα μας να κινηθεί από τώρα και στο εξής.
Αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι. Επειδή το μοναδικό κακό είναι να στερηθεί κάποιος την γνώση. Πλάτων, «Πρωταγόρας» 345α
Στα μέσα Ιανουαρίου του 2015 σε διάφορα σημεία της Τουρκικής πρωτεύουσας κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Είκοσι περίπου αυτοκίνητα της ΜΙΤ με πάνοπλους αστυνομικούς περίμεναν υπομονετικά όλη την νύκτα έξω από αντίστοιχο αριθμό οικιών για να μεταφέρουν το πρωΐ σε μια από τις καλλίτερα φυλασσόμενες εγκαταστάσεις της χώρας μία ομάδα πολιτών συμπεριλαμβανόμενου και του υπουργού αμύνης. Το ίδιο απόγευμα, η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε θριαμβευτικά ότι «το πρωτότυπο σύστημα αναχαίτισης πυραυλικών συστημάτων και αεροσκαφών με laser, αεριοποίησε επιτυχώς σε δέκα μόλις δευτερόλεπτα το ατσάλι του κινητού στόχου δοκιμής με την πρώτη προσπάθεια». Τρία χρόνια νωρίτερα, η αντίστοιχη εισήγηση, συνολικού κόστους 450 εκατομμυρίων δολαρίων, του Yφυπουργείου Aμυντικής Βιομηχανίας (SSM), υιοθετήθηκε αμέσως από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της χώρας. Ακολούθησε η εφαρμογή του επιχειρησιακού σχεδίου που περιελάμβανε την συνεργασία μεταξύ του τουρκικού ερευνητικού κέντρου SAVTAG του TÜBITAK, του ιδιωτικού πανεπιστήμιου BILKENT και της ηλεκτρονικής αμυντικής βιομηχανίας ASELSAN [1]. Το μεγαλόπνοο σχέδιο, που όπως ισχυρίζοντο, θα ήτο πλήρως επιχειρησιακά έτοιμο σε 72 μήνες, απαιτούσε την άψογη διαχείριση των οικονομικών πόρων του προγράμματος χωρίς πολιτικές μίζες και θα υλοποιείτο με ανθρώπινο δυναμικό επιλεγμένο αξιοκρατικά χωρίς κομματικές και ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις, με μοναδικό κριτήριο την επιστημονική και τεχνολογική κατάρτιση του προσωπικού. Τo εκπληκτικό του εγχειρήματος και της επιτυχούς διαχείρισης του προγράμματος βασίστηκε στην
παράκαμψη της απαγόρευσης που αφορούσε την μαζική προμήθεια εξαρτημάτων που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του συστήματος, λόγο της απαγόρευσης της διάχυσης τεχνολογίας που επιβάλλεται συνήθως από τις ΗΠΑ στα τεχνολογικά προϊόντα με αμυντική διάσταση. Μέσα σε ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα ολοκλήρωσαν την κατασκευή ενός αυτοματοποιημένου εργοστασίου κατασκευής ολοκληρωμένων ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, το οποίο εκτός από την υλοποίηση του ανωτέρω προγράμματος, θα επιτρέπει εφεξής στην αμυντική τουρκική βιομηχανία να προβαίνει στον σχεδιασμό και την υλοποίηση πολυπλόκων αμυντικών συστημάτων μεγάλης κλίμακος. Σε δηλώσεις τους την ίδια μέρα οι Τούρκοι αξιωματούχοι ανακοίνωσαν ότι το ως άνω αμυντικό σύστημα είναι το δεύτερο στον κόσμο, μετά το αμερικανικό που δοκιμάστηκε στο πολεμικό πλοίο USS Ponce, παρά το γεγονός ότι το ίδιο σύστημα ήταν ήδη επιχειρησιακά λειτουργικό στο Ισραήλ, πολύ νωρίτερα από το αντίστοιχο αμερικανικό και τουρκικό.
Η ανακοίνωση αυτή και η σημαντική τεχνολογική τουρκική επιτυχία συσχετίζεται εμμέσως με την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα, αφού η χώρα μας απέτυχε παταγωδώς να σχεδιάσει και να υλοποιήσει παρόμοια εθνικά προγράμματα μεγάλης κλίματος. Η Ελλάδα, όσο αφορά την τεχνολογία των laser, προηγείτο σε σχέση με την Τουρκία κατά τριάντα χρόνια μέχρι το 2000. Σταδιακά όμως με την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία, η χώρα μας άρχισε να υπολείπεται επιστημονικά και τεχνολογικά της Τουρκίας. Η πολιτική αποτυχία διαχείρισης της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα, είναι το φυσικό επακόλουθο της ανικανότητας των προηγουμένων κομμάτων εξουσίας να συνδέσουν την επιστημονική και τεχνολογική έρευνα στη Ελλάδα με την πραγματική οικονομία μέσω οικονομικά βιώσιμων εθνικών προγραμμάτων. Την πρακτική αυτή ακολουθεί η Τουρκία ήδη από την δεκαετία του 1980, εστιαζόμενη σε αμιγώς αμυντικά προγράμματα μεγάλης κλίμακας, με γνώμονα τις πολιτικές και στρατιωτικές της επιδιώξεις, την απόκτηση εθνικής τεχνογνωσίας και την δημιουργία εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας. Αντιθέτως, η ελληνική πολιτική αποτυχία ήταν προδιαγεγραμμένη αφού βασίστηκε στις ιδεοληψίες και στις μίζες, στην ανικανότητα αντίληψης της σημασίας της εθνικής αμυντικής τεχνογνωσίας στις διεθνείς σχέσεις και στην πλήρη απουσία έστω και μιας στοιχειώδους γεωπολιτικής στρατηγικής αντίληψης από το πολιτικό σύστημα.
Είναι δύσκολο να αναλυθεί στις λίγες γραμμές του κειμένου τα λογικά ερωτήματα τα οποία η τουρκική επιτυχία εγείρει, δηλαδή: Τι είναι αυτό που καθιστά εντελώς ανίκανη την Ελληνική κοινωνία να «δημιουργεί» και ταυτόχρονα να αδυνατεί να κατανοεί τα γεωπολιτικά δεδομένα που σχετίζονται με την επιβίωση της χώρας.
Το μήνυμα που εξέπεμψαν τα κόμματα εξουσίας προς την κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια ήτο ότι αφενός η παγκοσμιοποίηση φυσιολογικά συνεπάγεται τον διορισμό των γόνων των στελεχών των κομμάτων εξουσίας στην καλώς αμειβόμενη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου, ότι είναι ένα δημοκρατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα η δωρεάν σίτιση του λαού από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης. Φυσιολογικός εθεωρείτο επίσης από το πολιτικό σύστημα και ο παράλογος δανεισμός της χώρας, καθώς και η αντίληψη ότι αυτή η πρακτική είναι δυνατόν να διαιωνίζεται χωρίς συνέπειες.
Η διαπίστωση ότι μια μικρή χώρα επτά εκατομμυρίων ανθρώπων που ζει στην μικρή γεωγραφική έκταση του Ισραήλ έχει αναδειχθεί σε παγκόσμια τεχνολογική υπερδύναμη εγείρει το εύλογο ερώτημα του συγκριτικού πλεονεκτήματος που διαθέτει η Ισραηλινή, ή η Τούρκική κοινωνία, σε σχέση με την Ελληνική.
Η συνέχεια στο dimokratianews.gr
Αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι. Επειδή το μοναδικό κακό είναι να στερηθεί κάποιος την γνώση. Πλάτων, «Πρωταγόρας» 345α
Στα μέσα Ιανουαρίου του 2015 σε διάφορα σημεία της Τουρκικής πρωτεύουσας κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Είκοσι περίπου αυτοκίνητα της ΜΙΤ με πάνοπλους αστυνομικούς περίμεναν υπομονετικά όλη την νύκτα έξω από αντίστοιχο αριθμό οικιών για να μεταφέρουν το πρωΐ σε μια από τις καλλίτερα φυλασσόμενες εγκαταστάσεις της χώρας μία ομάδα πολιτών συμπεριλαμβανόμενου και του υπουργού αμύνης. Το ίδιο απόγευμα, η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε θριαμβευτικά ότι «το πρωτότυπο σύστημα αναχαίτισης πυραυλικών συστημάτων και αεροσκαφών με laser, αεριοποίησε επιτυχώς σε δέκα μόλις δευτερόλεπτα το ατσάλι του κινητού στόχου δοκιμής με την πρώτη προσπάθεια». Τρία χρόνια νωρίτερα, η αντίστοιχη εισήγηση, συνολικού κόστους 450 εκατομμυρίων δολαρίων, του Yφυπουργείου Aμυντικής Βιομηχανίας (SSM), υιοθετήθηκε αμέσως από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της χώρας. Ακολούθησε η εφαρμογή του επιχειρησιακού σχεδίου που περιελάμβανε την συνεργασία μεταξύ του τουρκικού ερευνητικού κέντρου SAVTAG του TÜBITAK, του ιδιωτικού πανεπιστήμιου BILKENT και της ηλεκτρονικής αμυντικής βιομηχανίας ASELSAN [1]. Το μεγαλόπνοο σχέδιο, που όπως ισχυρίζοντο, θα ήτο πλήρως επιχειρησιακά έτοιμο σε 72 μήνες, απαιτούσε την άψογη διαχείριση των οικονομικών πόρων του προγράμματος χωρίς πολιτικές μίζες και θα υλοποιείτο με ανθρώπινο δυναμικό επιλεγμένο αξιοκρατικά χωρίς κομματικές και ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις, με μοναδικό κριτήριο την επιστημονική και τεχνολογική κατάρτιση του προσωπικού. Τo εκπληκτικό του εγχειρήματος και της επιτυχούς διαχείρισης του προγράμματος βασίστηκε στην
παράκαμψη της απαγόρευσης που αφορούσε την μαζική προμήθεια εξαρτημάτων που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του συστήματος, λόγο της απαγόρευσης της διάχυσης τεχνολογίας που επιβάλλεται συνήθως από τις ΗΠΑ στα τεχνολογικά προϊόντα με αμυντική διάσταση. Μέσα σε ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα ολοκλήρωσαν την κατασκευή ενός αυτοματοποιημένου εργοστασίου κατασκευής ολοκληρωμένων ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, το οποίο εκτός από την υλοποίηση του ανωτέρω προγράμματος, θα επιτρέπει εφεξής στην αμυντική τουρκική βιομηχανία να προβαίνει στον σχεδιασμό και την υλοποίηση πολυπλόκων αμυντικών συστημάτων μεγάλης κλίμακος. Σε δηλώσεις τους την ίδια μέρα οι Τούρκοι αξιωματούχοι ανακοίνωσαν ότι το ως άνω αμυντικό σύστημα είναι το δεύτερο στον κόσμο, μετά το αμερικανικό που δοκιμάστηκε στο πολεμικό πλοίο USS Ponce, παρά το γεγονός ότι το ίδιο σύστημα ήταν ήδη επιχειρησιακά λειτουργικό στο Ισραήλ, πολύ νωρίτερα από το αντίστοιχο αμερικανικό και τουρκικό.Η ανακοίνωση αυτή και η σημαντική τεχνολογική τουρκική επιτυχία συσχετίζεται εμμέσως με την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα, αφού η χώρα μας απέτυχε παταγωδώς να σχεδιάσει και να υλοποιήσει παρόμοια εθνικά προγράμματα μεγάλης κλίματος. Η Ελλάδα, όσο αφορά την τεχνολογία των laser, προηγείτο σε σχέση με την Τουρκία κατά τριάντα χρόνια μέχρι το 2000. Σταδιακά όμως με την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία, η χώρα μας άρχισε να υπολείπεται επιστημονικά και τεχνολογικά της Τουρκίας. Η πολιτική αποτυχία διαχείρισης της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα, είναι το φυσικό επακόλουθο της ανικανότητας των προηγουμένων κομμάτων εξουσίας να συνδέσουν την επιστημονική και τεχνολογική έρευνα στη Ελλάδα με την πραγματική οικονομία μέσω οικονομικά βιώσιμων εθνικών προγραμμάτων. Την πρακτική αυτή ακολουθεί η Τουρκία ήδη από την δεκαετία του 1980, εστιαζόμενη σε αμιγώς αμυντικά προγράμματα μεγάλης κλίμακας, με γνώμονα τις πολιτικές και στρατιωτικές της επιδιώξεις, την απόκτηση εθνικής τεχνογνωσίας και την δημιουργία εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας. Αντιθέτως, η ελληνική πολιτική αποτυχία ήταν προδιαγεγραμμένη αφού βασίστηκε στις ιδεοληψίες και στις μίζες, στην ανικανότητα αντίληψης της σημασίας της εθνικής αμυντικής τεχνογνωσίας στις διεθνείς σχέσεις και στην πλήρη απουσία έστω και μιας στοιχειώδους γεωπολιτικής στρατηγικής αντίληψης από το πολιτικό σύστημα.
Είναι δύσκολο να αναλυθεί στις λίγες γραμμές του κειμένου τα λογικά ερωτήματα τα οποία η τουρκική επιτυχία εγείρει, δηλαδή: Τι είναι αυτό που καθιστά εντελώς ανίκανη την Ελληνική κοινωνία να «δημιουργεί» και ταυτόχρονα να αδυνατεί να κατανοεί τα γεωπολιτικά δεδομένα που σχετίζονται με την επιβίωση της χώρας.
Το μήνυμα που εξέπεμψαν τα κόμματα εξουσίας προς την κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια ήτο ότι αφενός η παγκοσμιοποίηση φυσιολογικά συνεπάγεται τον διορισμό των γόνων των στελεχών των κομμάτων εξουσίας στην καλώς αμειβόμενη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου, ότι είναι ένα δημοκρατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα η δωρεάν σίτιση του λαού από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης. Φυσιολογικός εθεωρείτο επίσης από το πολιτικό σύστημα και ο παράλογος δανεισμός της χώρας, καθώς και η αντίληψη ότι αυτή η πρακτική είναι δυνατόν να διαιωνίζεται χωρίς συνέπειες.
Η διαπίστωση ότι μια μικρή χώρα επτά εκατομμυρίων ανθρώπων που ζει στην μικρή γεωγραφική έκταση του Ισραήλ έχει αναδειχθεί σε παγκόσμια τεχνολογική υπερδύναμη εγείρει το εύλογο ερώτημα του συγκριτικού πλεονεκτήματος που διαθέτει η Ισραηλινή, ή η Τούρκική κοινωνία, σε σχέση με την Ελληνική.
Η συνέχεια στο dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου