Ενώ είχαμε σχεδόν πειστεί ότι η τεχνική της κυβιστήσεως είχε εξαντληθεί από τους πρώτους μνημονιακούς πρωθυπουργούς, έπρεπε να έρθει για πρώτη φορά ό,τι καλύτερο διέθετε η Αριστερά για να δούμε μια ανυπέρβλητη, τέλεια κωλοτούμπα. Το πύρινο, αιχμηρό λαϊκό «Οχι» μετετράπη σε κυβερνητικό «Ναι», τόσο σαλιάρικο και τόσο
ακίνδυνο σαν τις σαλούφες (οι μέδουσες που δεν τσιμπούν) ή τις παντόφλες που είναι λούτρινες και έχουν το σχήμα τίγρεως.
Μόνο η Αριστερά θα μπορούσε να δείξει τόσο παραστατικά τι σημαίνει τσάμπα μαγκιά, μόστρα, τσάντα και κοπάνα. Σ' εκείνο το μαγικό χωράφι φύονται τα πολιτικά άνθη που έχουν κάνει επική (λεκτική, πάντα) αντίσταση στις υπερδυνάμεις, αλλά παθαίνουν λόξιγκα ενώπιον γιάνκηδων πρώην προέδρων και λουμπάγκο δίπλα σε μποτοξαρισμένα δισεκατομμύρια.
Μόνο στην παράταξη που πουλάει ηθική με το κιλό και κριτική με τον τόνο μπορούν να καταπιούν τόσοι πολλοί, τόσο γρήγορα και τόσο θεαματικά ένα τέτοιο τρίτο Μνημόνιο και να κάνουν γαργάρα με το ακουαφόρτε της εμπεδωμένης ξενοκρατίας.
Συνιστώσα Σόιμπλε
Και σου λένε κάθε χρόνο οι ίδιοι αρλεκίνοι με το ίδιο θράσος και την ίδια μονότονη χροιά στη διχαλωτή φωνή τους ότι «το "ΟΧΙ" το είπε ο λαός, δεν το είπε ο Μεταξάς». Κι αναρωτιέσαι πόσος λαός ήταν ξύπνιος τρεις τα χαράματα και πόσοι είχαν κατσικωθεί στην οικία Μεταξά για να πετάξουν έξω τον Γκράτσι με τις κλοτσιές.
Πόσους καφέδες είχαν πιει οι Ελληνες την 28η Οκτωβρίου του 1940 και δεν έκλειναν μάτι; Κι από την άλλη, με βάση τη λογική της Αριστερής συνιστώσας του Σόιμπλε, ο Μεταξάς είχε κάθε πρόθεση να πει «Ναι», αλλά ο λαός τον απέτρεψε. Φαντάσου να έφτανε στο σημείο να κάνει δημοψήφισμα, να ζητήσουν οι Ελληνες πόλεμο με τους Ιταλούς και στο τέλος να άρχιζε η κυβέρνηση της 4ης Αυγούστου τα «ναι μεν, αλλά, ίσως και περιπεράστε φρατέλι να φάτε σπιτικές ταλιατέλες αλά πουτανέσκα στην μπέλα Γκρέτσια».
Για να μην τα πολυλογούμε, ζήτω η 28η Οκτωβρίου, οι αθάνατοι μαχητές μας, το τιμημένο έθνος των Ελλήνων και ο εθνικός μας κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου