Τερματικός σταθμός Ταῦρος

Ἀθήνα 2016. ΗΣΑΠ. Σὲ συρμοὺς καὶ σταθμοὺς ἀνακοινώνεται ἡ αὐτοχειρία ἀκόμα ἑνὸς συμπολίτη μας.

Ὥρα 12:40. Στὸ βαγόνι ἀκούγεται: «Λόγω αὐτοκτονίας ὁ συρμὸς θὰ ἔχει τελικὸ προορισμὸ τὸν σταθμὸ του Ταύρου». Ὁ τόνος της ὁμιλίας ὅσων κάνουν την ἀνακοίνωση εἶναι στεγνός, ἄτονος καὶ βαριεστημένος. Λὲς καὶ το ζήτημα ἀφορᾶ μηχανικὴ βλάβη ἤ στάση ἐργασίας. Μερικοὶ ἐπιβάτες δυσφοροῦν. Ἄλλοι σιωποῦν καὶ ἀπὸ το κενὸ βλέμμα της ἀπόλυτης ἀφαίρεσης καὶ διάχυσης της προσοχῆς σ' ἕνα σωρὸ ἀπὸ μικρὲς καὶ μεγάλες ἔγνοιες καταλαβαίνεις ὅτι δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὶ ἄκουσαν.

Ἐπιβιώνουν ἐπειδὴ ζοῦν μηχανικά. Μόλις ποὺ καταλαβαίνουν, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, τὶ συμβαίνει γύρω τους. Εἴτε καλὸ εἶναι αὐτὸ εἴτε δυσάρεστο, τοὺς
τρομάζει καὶ ἐπιλέγουν πάλι νὰ ἀποτραβηχτοῦν στὴν ἀπομίμηση βίου ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει. Σπλαχνικὸς ὁ αὐτόματος πιλότος τους. Τοὺς πάει ὁλόισια στὸ τίποτα καὶ τους ζητᾶ ὡς ἀντίτιμο της διαδρομῆς ὅσα ποτὲ δὲν ἐκτίμησαν: τον χρόνο καὶ τον νοῦ τους.

Ἕνας ἀχρεῖος ἀρχίζει καὶ σαρκάζει τὸν αὐτόχειρα: «Θὲς νὰ πεθάνεις; Ἄντε πέσε ἀπὸ κανένα βουνό. Δέσε καμιὰ πέτρα στὸν λαιμὸ σου. Τὶ θὲς καὶ μας ταλαιπωρεῖς ἐμᾶς;» Μία κυρία δίπλα του, μὲ το πιγούνι ἱδρωμένο καὶ το χαμόγελο ὀρθάνοιχτο ἀπὸ την ἔξαψη της εἴδησης, χασκογελᾶ μὲ ὅσα λέει ὁ τιποτένιος. Οἱ ἄλλοι στὸν κόσμος τους, κοιτοῦν στὰ κινητὰ τους λὲς καὶ εἶναι προεκτάσεις των χεριῶν τους. Συνοφρυώνονται καὶ χαμογελοῦν ἀνάλογα μὲ το τὶ βλέπουν στὴν ὀθόνη - ὅ,τι τους ἔχει ἀπομείνει ἀπὸ συνείδηση εἶναι πλῆκτρα, ἀριθμοί, ἀκτινοβολία καὶ ἕνα ζευγάρι ἀκουστικὰ νὰ τους ρουφοῦν ὅλη την προσοχὴ ἀπὸ τα... αὐτιά.

Ἐνῶ ἡ ἀποφορὰ του βαγονιοῦ εἶναι ἀδιάκοπη, το μουρμουρητὸ των ὑπνωτισμένων ἐπιβατῶν διακόπτεται ἀπὸ τα ὑπνωτικὰ μονόπρακτα των ἐπαιτῶν. Στριμωξίδι, ἄτομα ποὺ ζέχνουν, λερὰ καθίσματα, ζητιᾶνοι ποῦ σπρώχνουν γιὰ νὰ προλάβουν νὰ καλύψουν ὁλόκληρο το βαγόνι πρὶν ἀνοίξουν οἱ πόρτες, καὶ ἀνακοινώσεις γιὰ τον τελευταῖο σταθμό, τον Ταῦρο.

«Λόγω αὐτοκτονίας» καταλαβαίνεις γιὰ ἀκόμη μία φορὰ ὅτι ἡ ζωὴ δὲν εἶναι φαινόμενο ἀλλὰ Τέχνη. Ἡ ὑψηλότερη ὅλων.