Τό ἀποφασιστικό πρῶτο πλῆγμα

Ἀπό τό ἐσωτερικό τῆς Ἁγίας Σοφίας στήν Κωνσταντινούπολη: ψηφιδωτό μέ ἑξαπτέρυγο ἄγγελο (Σεραφείμ), πού εἶχε καλυφθεῖ μέ γύψο μετά τήν Ἅλωση καί ἀποκαλύφθηκε σέ ἐργασίες συντήρησης πρίν ἀπό λίγα χρόνια. Ἔνθετη: Το βιβλίο τοῦ Βλαχογιάννη, ὅπου ἀναφέρεται τό ἐπεισόδιο μέ τόν Κολοκοτρώνη.

«Οἱ Ἕλληνες πολλές φορές στήν ἀπελπισιά τους, βλέποντας πώς ὁ Ἰμπραήμ πασσάς ἦταν ἀνίκητος μέ πόλεμο, συλλογιστήκανε νά βροῦνε τρόπο νά σκοτωθῆ. Καθένας ἔλεγε τή γνώμη του, καί ὄχι λίγοι παρουσιαστῆκαν πρόθυμοι ν' ἀναλάβουν τό σκοπό. Παρουσιάστηκε τότε κι ἕνας Κύπριος στόν Κολοκοτρώνη. Ἄρχισε νά τοῦ παρασταίνη μέ λόγια καί κινήματα πώς θάκανε τό φονικό· ἔδειχνε τό μαχαίρι γυμνό στό Στρατηγό, τόφερνε ἀπάνω - κάτω... καί πολύ κοντά στόν Κολοκοτρώνη. 
Προσεχτικός ὁ Γέρος πάντα, ἄρχισε νά πονηρεύεται μήν ἦταν ἐκεῖ πέρα ἄλλο τίποτε. Ἔκαμε πῶς τόν πονοῦσε τό νύχι τοῦ χεριοῦ, τράβηξε τό γιαταγανάκι, πούφερνε πάντα στό σελάχι του, γιά νά κόψη τάχα τήν παρωνυχίδα, καί κρατώντας τό στό χέρι ἄκουγε τό ρήτορα ἐνῶ ἔλεγε μέ τό νοῦ του:
-Λέγε τώρα ὅ,τι θέλης...»

Γιάννη Βλαχογιάννη «Ἱστορική Ἀνθολογία - Ἀνέκδοτα, γνωμικά, περίεργα, ἀστεία ἐκ τοῦ βίου διασήμων Ἑλλήνων 1820-1864», ἐκδόσεις Νέα Θέσις, σελ. 207

Αὐτό τό ἀνθολόγιο ἀπαρτίζεται ἀπό μικρές ψηφίδες πού συνθέτουν μεγάλες ἀλήθειες γιά τό Γένος μας, τούς πρωταγωνιστές τῆς Ἐθνεγερσίας καί τά διαχρονικά προβλήματα καί προκλήσεις πού ἐμφανίζονται ἐνώπιον τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας καί τῶν ἁπλῶν, καθημερινῶν ἀνθρώπων. Ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης, ὁ ἄνθρωπος πού ἐντόπισε τό ἀρχεῖο τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη καί ἐξέδωσε τά ἀπομνημονεύματά του, προσέφερε στόν λαό μας ὑπηρεσίες πολύτιμες καί γνώσεις ἀνεκτίμητης ἀξίας.

Γιά παράδειγμα, σέ αὐτό τό ἐπεισόδιο τῆς Ἐθνεγερσίας τοῦ 1821, τό ὁποῖο ἀναφέρεται γιά πρώτη φορά στό ἔργο τοῦ Ν. Σπηλιάδου (τόμος Β', σελ. 492, ἔτος ἔκδοσης 1852), ὁ οὐδέποτε ἀποστρατευθείς καί πάντοτε ἐν ὑπηρεσία εὑρισκόμενος (στις συνειδήσεις τῶν Νέων Ἑλλήνων) ἀρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης διδάσκει τήν
ἀξία τοῦ αἰφνιδιασμοῦ. Ἕνας Κύπριος ἀρχιμανδρίτης πού ὀνομαζόταν Θησεύς προσπαθοῦσε νά τόν πείσει ὅτι μποροῦσε νά δολοφονήσει τόν Ἰμπραήμ. Χειρονομοῦσε τόσο ἔντονα, κρατώντας τό μαχαίρι του, ὥστε ὁ Γέρος τοῦ Μοριά ἀνησύχησε μή τυχόν καί εἶναι αὐτός ὁ στόχος τοῦ Θησέως κι ὄχι ὁ Μπραΐμης. Κι ἐπειδή δέν ἤθελε νά αἰφνιδιαστεῖ, ξεθηκάρωσε κι ἐκεῖνος γιά νά προλάβει νά δώσει πρῶτος τό ἀποφασιστικό πλῆγμα. Ἐνώπιόν του δέν ἔβλεπε αὐτό πού τοῦ πρόβαλε ὁ Κύπριος ἀρχιμανδρίτης: ἕναν σύμμαχο, ἕναν ἐθελοντή πού ἤθελε νά ἀναλάβει ἀποστολή αὐτοκτονίας. Ὁ πολύπειρος ἐπαναστάτης ἀντίκριζε αὐτό πού ἦταν ὑπαρκτό, προφανές καί θανάσιμα ἐπικίνδυνο - ἕνα μαχαίρι νά κινεῖται μπροστά του. Ἔκανε τό αὐτονόητο: «τράβηξε τό γιαταγανάκι, πούφερνε πάντα στό σελάχι του».

Κονδύλης

Ἡ χώρα μας συνορεύει μέ μία λάμα πού ἀνεβοκατεβαίνει κι ἔχει διακηρυγμένο στόχο ὅλους ἐμᾶς. Ἡ Τουρκία, ὑπό ὅποια ἡγεσία κι ἄν βρίσκεται, ζεῖ καί ἀναπνέει μέ τή νοηματοδότηση πού προσφέρει στόν συλλογικό βίο της ὁ μεγαλοϊδεατισμός τῆς παντί τρόπῳ ἐπέκτασης: πληθυσμιακῆς, θρησκευτικῆς, ἐδαφικῆς, στρατιωτικῆς, οἰκονομικῆς - ἀκόμα καί πολιτισμικῆς! Ἡ ἐλευθερία μας, τά ἐδάφη τῆς πατρίδας, ἡ θρησκεία, ὁ τρόπος ζωῆς μας, οἱ περιουσίες, ἡ ἀξιοπρέπεια καί ἡ τιμή μας, ὅλα θά ἀναιρεθοῦν, θά τσαλαπατηθοῦν, ἄν οἱ κρατοῦντες δέν γνωρίζουν, δέν θέλουν ἤ δέν μποροῦν νά ὑπερασπιστοῦν ὅσα ὁρκίστηκαν νά διαφυλάττουν. 

Ὁ ἀείμνηστος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) στό μνημειῶδες ἔργο του «Θεωρία τοῦ Πολέμου» ἀναφέρει γιά τήν ἀναγκαιότητα ἐπίτευξης τοῦ πρώτου πλήγματος, ἀπό τήν πλευρά τῆς χώρας μας, ἐναντίον τῆς Τουρκίας: 

«Μπροστά στή γενικότερη πλεονεκτική θέση τῆς Τουρκίας, ἡ ἑλληνική πλευρά δέν θά εἶχε σοβαρές πιθανότητες στρατιωτικῆς νίκης ἄν δέν ἔβρισκε τή δύναµη καί τήν ἀποφασιστικότητα νά καταφέρει τό πρῶτο (μαζικό) πλῆγμα, αἰφνιδιάζοντας τόν ἐχθρό. Τό πρῶτο πλῆγμα τό ἐπιβάλλει σήμερα ὄχι κάποια “πολεμοχαρής” διάθεση, ἀλλά ἡ λογική τῶν σύγχρονων ὁπλικῶν συστημάτων: ἡ λογική τοῦ μέσου αὐτονομεῖται, ὅπως ἀναφέραμε στίς εἰσαγωγικές μας παρατηρήσεις, και προσδιορίζει οὐσιωδῶς τόν προσανατολισµό τῆς πολεμικῆς στρατηγικῆς. Ἄν ἡ ἑλληνική πλευρά λέγοντας “ἀμυντικό δόγμα” ἐννοεῖ ὅτι, φοβούμενη μήπως ἐκτεθεῖ στά μάτια τῆς διεθνοῦς κοινῆς γνώμης καί τῶν συμμάχων, προτίθεται σέ ὁποιαδήποτε περίπτωση (γενικοῦ) πολέμου νά ἀφήσει τήν πρωτοβουλία τῶν κινήσεων καί τό πλεονέκτημα τοῦ πρώτου (μαζικοῦ) πλήγματος στόν ἐχθρό, τότε ἔχει κατά πάσα πιθανότητα ὑπογράψει μόνη της καί ἐκ προοιμίου τήν καταδίκη της». 

Ἀρκετά ἔχουμε αἰφνιδιαστεῖ μέχρι σήμερα. Καιρός νά βρεθοῦν ἄλλοι πρό ἐκπλήξεων.