Ἀκόμα ἕνα δοκίμιο γιά τό παράλογο

Τί διαπιστώνεις κάνοντας βαριεστἡμένο ζάπινγκ: Πάντα, κάπου, κάπως διασταυρώνονται οἱ δρόμοι τῶν θνητῶν  μέ τήν ἀταξινόμητη φρίκη.

Ὅ,τι πιό ἀνεπιθύμητο: Ἡ εἰσβολή τοῦ παραλόγου στή ζωή μας. Αὐτό πού εἶναι ἀνερμήνευτο ἐπειδή δέν  ὑπάγεται σέ καμία συνομοταξία φαινομένων. Πῶς μπορεῖς νά ἑρμηνεύσεις τό σύνολο μίας ἐμπειρίας ὅπου ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης κι ἕνας ἄλλος κύριος, εὐτραφέστατος, σκληρίζουν σάν ἱεροδίκες τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους κραδαίνοντας κινητά τηλέφωνα καί πίσω τους, στό φόντο, εἶναι ὁ Παρθενών; Ὠρύονται. Κινοῦνται,  χειρονομοῦν, οἱ σιελογόνοι ἀδένες λειτουργοῦν στό μάξιμουμ τῶν δυνατοτήτων τους. 

Οἱ φωνητικές χορδές παλεύουν νά κρατηθοῦν στούς
φουρτουνιασμένους λάρυγγες, ἐνῶ ἡ ἀδρεναλίνη σφυροκοπᾶ τά μηλίγγια τους τήν ὥρα τῆς κορύφωσης τοῦ μανικοῦ καλέσματος πρός τούς τηλεαγοραστές. Κι ἐντάξει ἐκεῖνοι. Σκοπό ἔχουν τό κέρδος καί ἀλαλάζουν. Θέλουν νά ματώσουν τ’ αὐτιά σου μέχρι νά τούς ἀκούσεις  κι ὕστερα νά ματώσεις τήν τσέπη σου γιά νά ἀγοράσεις βιβλία, κινητά τηλέφωνα καί ὁτιδήποτε ἄλλο ἔχει  τό Κέρας τῆς Αμάλθειας τῶν τηλεπωλήσεων. Ἐσύ, ὅμως, γιατί τό βλέπεις; Πόση ἐκδικητική μανία ἐναντίον  τοῦ ἑαυτοῦ σοῦ ἔχεις καί χαλᾶς ὥρα ἀπό τή μοναδική, υπερπολύτιμη ζωή σου χάσκοντας μπροστά σέ ὀθόνη  πού δείχνει κάτι τέτοιο; 

Μία πού πρόσφατα ἡ Γαλλία σχολιάστηκε πολύ λόγῳ προεδρικῶν ἐκλογῶν, ἄς κάνομεν μνεία στή λογοτεχνική σκηνή της, η ὁποία  μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά βγάλουμε μία ἄκρη μέ τούς δικούς μας παραλογισμούς. Ὁ Ἀλμπέρ Καμύ εἶναι ἕνας  πνευματικός ἄνθρωπος πού κατά γενική ὁμολογία ἔχει εἰδικευτεῖ -κάνοντας πικρές ἀλλά ἀναπόφευκτες σκέψεις καί εἰκασίες- στήν ἑρμηνεία τοῦ παραλόγου. 

Στο ἔργο του «Ὁ μύθος τοῦ Σίσυφου - Δοκίμιο γιά τό παράλογο» σημειώνει: «Ὅπως φαίνεται, εἶναι βέβαιο  πῶς δέ θά μάθω καλύτερα τά προσωπικά συναισθήματα ἑνός ἠθοποιοῦ ἐπειδή τόν ἔχω δεῖ νά παίζει ἑκατό  φορές. Ἄν ὅμως φέρω στό μυαλό μου τό πλῆθος τῶν ἡρώων πού ἔχει ἐνσαρκώσει καί ἄν ἰσχυριστῶ πώς στόν  ἑκατοστό ἥρωα τόν γνωρίζω λίγο καλύτερα, καταλαβαίνουμε πώς σ' αὐτό ὑπάρχει μία δόση ἀλήθειας. Αὐτό τό  φαινομενικά παράδοξο εἶναι καί μία ἀλληγορία. Κρύβει ἕνα νόημα. Θέλει νά πεῖ ὅτι ἕνας ἄνθρωπος  χαρακτηρίζεται ευκολότερα ὅταν ὑποκρίνεται παρά ὅταν φέρεται μέ εἰλικρίνεια».