Μάνος Μανωλᾶκος

Πρέπει νά ἦταν κοντά στίς δημοτικές ἐκλογές τοῦ 1998. Ὁ Μάνος Μανωλᾶκος εἶχε ἔρθει σέ ἐκδήλωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Μετώπου. Πάντα εἶχα τήν ἐντύπωση ὅτι τά ἔλεγε καλύτερα ἀπό ἐμᾶς. Πιό ἀπότομα, πιό ντόμπρα, πιό παραδοσιακά. Ἐμεῖς εἴχαμε πολλά σεῖς καί σᾶς καί διότι καί ἐφόσον καί ἐπειδή. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἔκανε μπάμ ἀπό χιλιόμετρα ὅτι ὁ Βορίδης ἤθελε νά πάει στή Νέα Δημοκρατία. Ταίριαζε μέ ἐκείνην πιό πολύ ἀπ’ ὅσο ὁ Μανωλᾶκος μέ τό μουστάκι, τή μανιατοσύνη, τό κάδρο τοῦ βασιλέως καί τήν πίστη στήν παράδοση.
Φύγαμε μαζί ἀπό τήν ἐκδήλωση. Μεγάλη ἡ καλοσύνη του νά ἔρθει. Ἐδῶ πού τά λέμε ἀπό τίς ἐκδηλώσεις ἄξιζε κυρίως ἡ κοινωνικοποίηση. Η παρέα. Οἱ ὁμιλίες τοῦ Μάκη εἶχαν ἀρχίσει ἤδη ἀπό τότε νά ἠχοῦν κλισέ, ἄτονες, δῆθεν. Δέν ἔφταιγε ἐκεῖνος. Τόσο μποροῦσε.
Ἀνηφορίζαμε μέ τόν Μανωλάκο τήν Πανεπιστημίου. Ἄρχισε νά εκλογολογεῖ. Τον ρώτησα πώς
ἐκτιμᾶ ὅτι θά ἐξελιχθοῦν τά πράγματα γενικά, ὄχι γιά τίς δημοτικές ἐκλογές. Ὅσα μοῦ εἶπε ἔμειναν χαραγμένα στό νοῦ καί γιά τό περιεχόμενό τους ἀλλά καί γιά τόν τρόπο πού τά εἶπε: ἄκακα, ὄχι μέ γκρίνια, ἁπλά ὡς διαπίστωση, γνώση ἀντλημένη ἀπό τήν ἐμπειρία:
«Τίποτα δέν θά κάνετε οὔτε ἐσεῖς οὔτε ἐγώ, πού πῆρα κοντά 10.000 σταυρούς στήν Α Ἀθήνας (σ.σ.: τόσους θυμᾶμαι ὅτι μοῦ είπε). Καί δέν θά κάνουμε τίποτα γιατί εἶναι ραγιάδες. Σχεδόν ὅλοι. 400 χρόνια στούς Τούρκους δέν ξεπλένονται εὔκολα. Τίποτα δέν θά κάνουμε ἀλλά ἐμεῖς θά προσπαθήσουμε. Γιατί πρέπει».

Εἶχα συνηθίσει στόν ἐθνικιστικό χῶρο νά ἀκούω μεγαλοστομίες ἀπό ἀνθρώπους πού ἦταν... προικισμένοι μέ πηγαία καί ὑπερχειλίζουσα γελοιότητα. Ὁ Μάνος τά εἶπε πολύ σοβαρά, πολύ λιτά, πολύ καθαρά. Καί μοῦ ἔμειναν στό νοῦ. Μᾶλλον τίποτα δέν θά κάνουμε. Ἀλλά θά προσπαθήσουμε. Γιατί πρέπει. Καλό ταξίδι Μάνο.

ΥΓ: Ἡ ΝΔ τοῦ Καραμανλῆ καί τοῦ Ζαχόπουλου διέγραψε τόν Μανωλάκο γιατί πῆγε στην… κηδεία τοῦ Παπαδόπουλου. Α, ρε Μάνο…