------------------------------------------------------------------------------------------
Κρατούσε μαχαίρι και του έλεγε ένα ποίημα. Ο άγνωστος το
απήγγειλε θεατρικά, σαν να ήταν κριτής σε σόου ταλέντων ή σε εισαγωγικές
εξετάσεις δραματικής σχολής. «Μα καλά, πλάκα κάνει; Κι αν δεν κάνει; Ακόμα
χειρότερα», σκέφτηκε ο οικοδεσπότης του άγνωστου επισκέπτη.
Walking down the backstreets
The noon is full and high
You feel your body start to sweat
Someone's about to die
You turn around and run
It's the only thing to do
Someone's about to die
And that someone... is you
Ο νεαρός με το σορτσάκι κοιτούσε αποσβολωμένος. Μια το
μαχαίρι και μια τον άγνωστο. Ο απρόσμενος επισκέπτης είχε εμφανιστεί από το
πουθενά. Ήταν γυμνός. Λίγο είχε προλάβει να τον δει πριν χαθεί από τα μάτια
του.
Πίστευε ότι έφταιγε το αλκοόλ. Είχε πιει παραπάνω ακόμα κι από
το πολύ που συνήθιζε. Μπορεί να έφταιγε κι η κούραση, η έξαψη. «Ποιος ξέρει;»,
σκέφτηκε. «Αλλά και να ξέρει ποιος νοιάζεται;».
Πριν ολοκληρώσει τις θολές σκέψεις εμφανίστηκε πάλι αυτός που
είχε γεννηθεί από τον...
αέρα, γυμνός. Τώρα ήταν ντυμένος. Στα κόκκινα. Ένα υγρό
κατακόκκινο ήταν απλωμένο πάνω του. «Αίμα; Μπογιές; Βάφουν το στούντιο;».
Κι ο «κόκκινος» συνέχισε, κάπως χαμογελαστός:
Time to run or fight
Off the strike of the beast
Ο άγνωστος κρατούσε το μαχαίρι με το αριστερό χέρι του. Κι
αυτό κόκκινο. «Τι να έκοβε άραγε;», απόρησε ο έκπληκτος νεαρός με το σορτσάκι.
Αφόρητη ζέστη. Αφόρητη. «Δεν πρέπει να ξαναπιώ με καύσωνα τον Αύγουστο».
Ο νεαρός με το σορτσάκι που φοβόταν, απορούσε και ζεσταινόταν
φώναξε: «Ε! Παιδιά! Που είστε; Που πήγατε όλοι;».
-Άδικα φωνάζεις, δεν θα έρθουν.
«Όχι, όχι, θα έρθουν, θα έρθουν, έχουμε ηχογράφηση».
-Δεν θα γίνει. Ειδικά αυτό δεν θα γίνει.
«Γιατί; Θα είναι μεγάλη επιτυχία! Αυτό το κομμάτι το
σκέφτομαι από μικρός. Το είδα στον ύπνο μου».
-Το ξέρω.
«Τι ξέρεις; Ότι το είδα στον ύπνο μου;»
-Ναι.
«Αποκλείεται. Δεν το έχω πει σε κανέναν».
-Δεν το έχεις πει ακόμα αλλά θα το έλεγες σε συνέντευξη, αν
δεν προλάβαινα.
«Που το ξέρεις ότι θα το έλεγα σε συνέντευξη; Τι θα
προλάβαινες; Ρε φιλαράκο είσαι τρελός;»
-Όχι, απλά έχω πρόσβαση στο Ίντερνετ.
«Τι είναι αυτό;»
-Κάτι που θα με γλιτώσει από αυτό που γεννήθηκε πριν απ’
αυτό.
«Αυτό που γεννήθηκε πριν απ’ αυτό; Μα τι λες; Είσαι τρελός;»
-Όχι. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν είμαι.
«Και τι είσαι;»
-Η μοίρα σου.
Και συνέχισε την απαγγελία, με πιο σαρδόνιο ύφος. Κλιμάκωνε
κάτι κι αυτό το κάτι που είχε κατά νου δεν φάνταζε ωραίο.
The beast prepares for battle
And you prepare to die
«Τι είναι αυτό που απαγγέλεις;»
-Στίχοι από τραγούδι.
«Ποιο είναι αυτό;»
-Αποκλείεται να το γνωρίζεις.
«Γιατί;»
-Δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Σημειώνω ότι το «ακόμα» ισχύει
για το «τώρα», τώρα που μιλάμε.
«Δεν σε καταλαβαίνω. Είσαι μέλος του συγκροτήματος;»
-Όχι, οπαδός τους.
«Αγόρασες rehearsal; Demo είναι; Σου παίζουν τα
τραγούδια τους πριν τα ηχογραφήσουν;»
-Τίποτα απ΄ όλα. Απλά πήρα τον δίσκο.
«Αφού εσύ είπες ότι δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα… Σ’ έπιασα! Λες παραμύθια».
-Χα, καλός είσαι. Μια χαρά πάσες μου κάνεις. Σου σιγοτραγουδώ το Strike of the Beast από τον δίσκο Bonded by Blood των Exodus. Αυτό θα κυκλοφορήσει του χρόνου, το 1985. Η δική σου η σαχλαμάρα δεν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Πάντως, το πάμε όμορφα το θέμα. Μόλις
τελειώσουμε θα κάτσω να το γράψω. Σαν αρχαίο δράμα θα είναι!
«Δηλαδή;»
-Όσα λες χαρακτηρίζονται από μια αίσθηση τραγικής ειρωνείας. Αυτό
το «σ΄ έπιασα» ακούγεται κάπως αστείο –στα δικά μου τα αυτιά τουλάχιστον. Εσύ,
αν ήξερες την συνέχεια, που μάλλον την υποπτεύεσαι, ίσως να έκλαιγες λίγο.
Μπορεί και να σπάραζες. Εκεί
εντοπίζεται αυτό που λέμε τραγική ειρωνεία»
«Βοήθεια! Βοήθεια! Με ακούτε;
Βοήθεια! Ένας τρελός εδώ με μαχαίρι θέλει να με σκοτώσει!!! Κρις! Κρις! Για
όνομα του Θεού Κρις που είσαι;»
-Έλα εδώ να σου δείξω κάτι.
«Που;»
-Έλα, μην φοβάσαι. Κοίτα εδώ, πίσω από το τζάμι.
«ΑΑΑΑΑΑ!!!! Βοήθεια!!! Τι έκανες κάθαρμα; Καθίκι!»
Ο ακούσιος οικοδεσπότης ούρλιαζε μέχρι που η φωνή του
ακούγοταν σαν κρωγμός από βραχνιασμένο κοκοράκι. Η θέα των πτωμάτων πίσω από το
τζάμι που χώριζε την αίθουσα των ηχογραφήσεων από την κονσόλα τον είχε
διαλύσει. Σώπασε κι άρχισε να τρέμει. Το κίτρινο σορτσάκι σκούρηνε απότομα. Βράχηκε.
Ο τρόμος κατήργησε τον έλεγχο των σωματικών λειτουργιών του.
-Σου έχουν πει ότι τα πρίμα σου, τα ψηλά σου, «σπάνε» λίγο;
«Τι;»
-Να, είσαι λίγο φάλτσος, αδιάφορο κι ανεπαίσθητο για τους
απλούς ανθρώπους αλλά για σένα, που δηλώνεις τραγουδιστής, τρομάρα σου, είναι
απαράδεκτο. Απαράδεκτο, αλλά διορθώνεται.
«Πώς; Πώς;»
-Τώρα θα δεις πως…
Ο επισκέπτης άρπαξε τον τρομαγμένο νεαρό από τα μαλλιά.
Τέντωσε το κεφάλι του ανήμπορου να αντιδράσει θύματος προς τα πίσω κι άρχισε να
ταξιδεύει τη λάμα του μαχαιριού στον λαιμό του. Δεν ακούστηκαν πολλά πράγματα.
Μόνο ο λεπτός ήχος της σάρκας που τέμνεται, κι ύστερα ένας λυγμός που πνιγόταν
στο αίμα κι έγινε βήχας, ρόγχος κι έπειτα σιωπή.
Η καριέρα του νεαρού, φάλτσου τραγουδιστή μαράθηλε, μόλις
είχε αρχίσει να «ανθίζει».
Κι ο επισκέπτης άρχισε να σιγοτραγουδά.
The
blood
running
down
your
throat
Dulls
you
woeful
cry
You can feel the power rage within
your soul
When you die you go to hell and
live... forevermore
Ο φονιάς, μόλις τέλειωσε το τραγούδι, κοίταξε το θύμα του. Στο
βλέμμα του διεγράφη ένας όχι και τόσο εμφανής οίκτος, αλλά ήταν οίκτος, τέλος πάντων.
Σύντομος, όμως διότι αμέσως μετά άρχισε να κλωτσά το θύμα του στο κεφάλι.
«Κάθαρμα. Το βάσανο με το Last Christmas όχι μόνο
τέλειωσε αλλά δεν άρχισε ποτέ. Χαλάλι ο κόπος να βρω χρονομηχανή να φτάσω
μέχρις εδώ. Κι όλο άκουγα ότι δεν γίνεται μέχρι που το έκανα».
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο άγνωστος χρονοταξιδιώτης εξαφανίστηκε ακριβώς όπως είχε
έρθει. Απότομα. Ήρθε από το πουθενά, από το μακρινό μέλλον, και γύρισε εκεί
χωρίς κι ο ίδιος να μάθει ποτέ ότι έκανε το ταξίδι.
Κατά πώς έδειξε με τους στίχους που απήγγειλε με την φριχτή
φωνή του ήταν thrasher και κάπως φανατισμένος με τις μουσικές υποθέσεις, τις
τάσεις και τα ρεύματα. Άσε που δεν του άρεσαν κι οι Wham! Ήθελε να σκοτώσει τον George Michael
πριν ηχογραφήσει το Last Christmas με αποτέλεσμα να του σπάει τα νεύρα
επί δεκαετίες. Αφού τα κατάφερε, επιστρέφοντας στο μέλλον απ’ όπου γύρισε δεν
χρειάστηκε να κάνει το ταξίδι για να σκοτώσει αφού το Last Christmas δεν
ηχογραφήθηκε ποτέ.
Για την ακρίβεια δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα αφού το
τραγούδι αυτό ήταν η αφορμή της γνωριμίας του πατέρα του με την μητέρα του.
Παραμονή Χριστουγέννων γνωρίστηκαν, σ’ ένα πάρτι, όταν ο πατέρας του
χρονοταξιδιώτη, ζήτησε από τη μετέπειτα σύζυγό του να χορέψουν, ακριβώς την ώρα
που ακουγόταν αυτό το ηχητικό, νερόβραστο βάσανο.
Αφού το Last Christmas δεν ηχογραφήθηκε ποτέ, οι γονείς του φονιά
δεν βρήκαν αφορμή να γνωριστούν, δεν παντρεύτηκαν κι ο μαχητικός thrasher δεν γεννήθηκε καν! Μπήκε και
βγήκε από το μηδέν έχοντας κάνει μόνο ένα φόνο.
Το μόνο χειροπιαστό που άφησε στον κόσμο όλη τούτη η
υπερπροσπάθεια ανθρώπων που αγάπησαν τη μουσική κι άλλο τόσο τη μίσησε ένας
αγέννητος ήταν τέσσερα αχνιστά πτώματα σ’ ένα στούντιο ηχογραφήσεων και μια
σπαζοκεφαλιά της αστυνομίας που ποτέ δεν εντόπισε τον δράστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου