30 Ιανουαρίου 2008. Οδός Μητροπόλεως. Προσκύνημα στο σκήνωμα του Αρχιεπισκόπου.

Αυτή την εικόνα αντίκρισα μόλις έφτανα. Συνεπαγόταν αναμονή 3 ωρών και 45 λεπτών.

Φάση δεύτερη. Στα σκοινιά. Ο κόσμος περίμενε υπομονετικά.

Φάση τρίτη. Στην απέναντι πλευρά της πλατείας. Νόμιζα πως δεν θα χρειαζόταν περισσότερο από ένα τέταρτο για να φτάσω στο ναό. Λάθος. Χρειάστηκε περίπου μια ώρα.

Λίγα μέτρα πριν από την είσοδο.

Αποχώρηση. Τώρα η ουρά έχει φτάσει στην διασταύρωση των οδών Μητροπόλεως και Υπατίας. Οι άνθρωποι στο τέλος της ουράς θα χρειάζονταν τουλάχιστον 6-7 ώρες μέχρι να φτάσουν στο ναό της Μητρόπολης. Κατά τα άλλα, μερικά καταγέλαστα ΜΜΕ μετέδωσαν ότι δεν πήγαν... πολλοί στο προσκύνημα του σκηνώματος και στην εξώδιο ακολουθία του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.

Πήγα να προσκυνήσω το σκήνωμα του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Είχα πάει και στον Σεραφείμ.
Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις του τότε και του τώρα.
Η πρώτη διαπίστωση ήταν πως ο λαός μας, τρόπον τινά, έχει ωριμάσει και μάλιστα αρκετά.
Παρόλο που η ουρά ήταν εξαιρετικά μεγάλη και η αναμονή για τις μεγαλύτερες ηλικίες πρέπει να φάνταζε ατέρμονη, κατά τη διάρκεια της τετράωρης παραμονής μου, τα παρατράγουδα ήταν ελάχιστα.
Μέσα στο πέρασμα των ωρών δεν πρέπει να είδα περισσότερες από τρεις-τέσσερις απόπειρες «πονηρών» να περάσουν κάτω από τα σκοινιά που όριζαν την ουρά.
Για τα ελληνικά δεδομένα, η καρτερικότητα και η ευπρέπεια άγγιξαν σχεδόν εξωπραγματικά όρια.
Επίσης αξιοπρόσεκτη ήταν και η έλλειψη ανοχής στις παρασπονδίες: «Μην καταντάτε να συμπεριφέρεστε σαν δημοσιογράφοι!» είπε μια κυρία σε μια άλλη που αποπειράθηκε να παρακάμψει την ουρά.
Το άκουσμα της φράσης δεν με χαροποίησε, το ομολογώ, αλλά προκάλεσε θυμηδία στους υπολοίπους και μια άλυσο σχετικών συζητήσεων που θα όφειλαν να ακούσουν οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ καθώς και οι ιδιοκτήτες.
Επειδή μερικές φράσεις δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο χαρτί θα αρκεστώ να σας μεταφέρω ένα σχόλιο νεαρού που περίμενε υπομονετικά στην ουρά:
«Εγώ πλέον δεν πιστεύω ούτε τις διαφημίσεις. Αν το κανάλι μου φαίνεται δήθεν δεν αγοράζω ούτε τα προϊόντα που διαφημίζει».
Η φράση του νεαρού απαντήθηκε από έναν ηλικιωμένο που είπε: «γιατί, οι πολιτικοί είναι καλύτεροι;»
Ευτυχώς που το ξεστόμισε αυτό ο μπαρμπούλης και παρηγορήθηκα.
Ενώ νόμιζα πως η δημοσιογραφία βρισκόταν στην κατώτερη δυνατή αξιολογική κλίμακα του χριστεπώνυμου πλήθους, ήρθε η πολιτική και απέδειξε πως τα πράγματα είναι καλύτερα.
Οι δημοσιογράφοι μοιράζονται την προτελευταία θέση της προτίμησης και της εκίμησης του λαού μαζί με τους δικαστικούς λειτουργούς.
Τελευταίοι –και με διαφορά- έρχονται οι πολιτικοί.
Το τι άκουσαν, απλά δεν περιγράφεται…

Και ξάφνου, τα βλέμματα στράφηκαν... στον μπόγια! Ένα ξεχασμένο επάγγελμα έκανε την εμφάνισή του στην πλατεία Μητροπόλεως. Οι κακές γλώσσες είπαν ότι τον κάλεσαν κάποιοι από τα βαν των τηλεοράσεων...

Εδώ ο μπόγιας με έναν «επικίνδυνο» τετράποδο αδέσποτο. Η αλήθεια είναι ότι έφαγε πολύ κράξιμο από τον κόσμο.