Σπουδαία αφίσα που μόλις παρελήφθη στο inbox του blog

Όταν οι art directors έχουν κέφια, ιδού τα αποτελέσματα.

Οι τυχεροί της Παρασκευής 27/11/2009

Είστε στη λίστα; Κερδίσατε CDάκι full extra κομπλέ. Αδιάβροχα άπαντα και κάτι παραπάνω σε μορφή mp3. Για περνάτε από αύριο μεσημεράκι να παραλαμβάνετε.
1. Αλέκα Βιγγοπούλου
2. Κωνσταντίνος Κοντογιάννης
3. Βασίλης Πανουργιάς
4. Αλέκος Φώτογλου
5. Θόδωρος Γιαννακόπουλος
6. Γιώργος Πολυδούλης
7. Εύη Δέδε
8. Ιωάννα Δημάκη
9. Τάσος Αναστασίου
10. Παναγιώτης Παντάκας

Μεγάλη προσέλευση στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ

Οι λήψεις έγιναν στο Δημαρχείο Αμαρουσίου στις 14:00. Ουρά μεγάλη αλλά ο κόσμος φαίνεται αποφασισμένος να ψηφίσει. Όλα δείχνουν ότι η μεγάλη προσέλευση θα φέρει και μεγάλη διαφορά. Η ιστορία, μάλλον, τελειώνει σήμερα.
Το δημοτικό μέγαρο έχει στολιστεί για τα Χριστούγεννα.
Η αναμονή είναι μεγάλη αλλά δεν φεύγει κανείς.
Οι περισσότεροι είναι εφοδιασμένοι ήδη με τις φόρμες εγγραφής. Λίγοι τις συμπληρώνουν στα γκισέ.
Τα προβλήματα στο online σύστημα ήταν το κύριο αντικείμενο σχολιασμού στα πηγαδάκια. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε σε ποιους τα "έριχνε" το εκλογικό σώμα. "Ούτε οι νοθείες θα τους γλιτώσουν σήμερα", έλεγαν οι πεισμωμένοι ψηφοφόροι.

Κι ένα αμαξάκι μονάχο περιμένει τον οδηγό.

Ρημάζει ο τάφος του Σοφοκλή

Βαρυμπόμπη. Περιοχή «Μεγάλη Βρύση» ή «Παναγίτσα». Ανατολικά του δρόμου που οδηγεί στη Δεκέλεια βρίσκεται ο τύμβος του Σοφοκλή. Ενός εκ των τριών τραγικών ποιητών που όρισαν και καθόρισαν την έννοια του δράματος. Ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης χάραξαν τις γραμμές πάνω στις οποίες αρχιτεκτονήθηκε η μεταφορά των ανθρωπίνων παθών και των θείων παρεμβάσεων στη μαγική τέχνη του θεάτρου - και συνακόλουθα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της υδρογείου αυτός ο τύμβος θα ήταν τόπος απόδοσης τιμής και προσκυνήματος σ' έναν από τους τρεις πατέρες της ψυχαγωγίας - με την κυριολεκτική και αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Ομως, το ελληνικό κράτος, με την παραδοσιακή αδιαφορία που διέπει τη χωλή του ιστορία, βεβηλώνει τη μνήμη του γιου του Σοφίλου.

Για να φτάσει κάποιος στον τύμβο του Σοφοκλή πρέπει εκ των προτέρων να γνωρίζει επακριβώς πού βρίσκεται. Δεν υπάρχει σήμανση ή πινακίδα που θα μπορούσε να καθοδηγήσει τον επισκέπτη στο σημείο όπου βρίσκεται ο τύμβος. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας, δεν υπάρχουν και διαβάτες για να ρωτήσεις. Λίγες οι οικίες στην κατάφυτη περιοχή, που από τύχη γλίτωσε μέχρι τώρα τις θερινές τελετουργικές πυρές της ελληνικής φύσης. Μόνον αν προσεγγίσεις σε απόσταση αναπνοής τον χώρο και φανείς τυχερός θα αντικρίσεις μια τσαλακωμένη ταμπέλα με ξεθωριασμένα γράμματα που γράφει «Οδός Τύμβου Σοφοκλή».


Εγκατάλειψη

Βαδίζοντας την οδό Τύμβου Σοφοκλή ανακαλύπτεις έναν χώρο περιφραγμένο με κοτετσόσυρμα. Η φύλαξη, ανύπαρκτη. Η πύλη που οδηγεί σ' ένα από τα άγνωστα ιερά της ανθρωπότητας, κλειδωμένη μ' ένα οικτρό λουκέτο που χρωματίστηκε φαιό από τη σκουριά. Το χρώμα της κοινωνίας μας. Η υπερπήδηση των κρατικών εμποδίων, δηλαδή του φράκτη, πανεύκολη. Οποιοσδήποτε μπορεί να εισχωρήσει στον τύμβο για να κάνει οτιδήποτε.

Κι ήταν τόσο όμορφες οι διαβεβαιώσεις του υπουργείου Πολιτισμού προς τον Τύπο - δύο ημέρες έπειτα από την 14η Νοεμβρίου 2006, όταν αποφάσισε να κηρύξει αρχαιολογικό χώρο τον τύμβο του Σοφοκλέους. Στόχος του ΥΠΠΟ λέγεται ότι ήταν να «αναδείξει την περιοχή με σκοπό να κάνει επισκέψιμο το μνημείο από σχολεία στο πλαίσιο εκπαιδευτικών προγραμμάτων» (Καθημερινή 16/11/2006).

Τρία χρόνια πέρασαν, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ «παρέλασαν» από τα ταμεία του υπουργείου Πολιτισμού με αποδέκτες καλλιτέχνες, θιασάρχες και επικεφαλής Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, αλλά για τον τύμβο του Σοφοκλή δεν περίσσεψε ούτε ένα ευρώ.


Ανασκάφτηκε το '58

Για την ακρίβεια, τα ελάχιστα που περίσσεψαν κάλυψαν το κόστος για το κοτετσόσυρμα της περίφραξης και για μία πινακίδα με το χρονικό της ανακάλυψης του τύμβου. Αν κι αυτή είναι φθαρμένη από τον χρόνο και ελαφρώς σκουριασμένη, το κείμενό της παραμένει ευανάγνωστο: «Ανασκάφτηκε το 1958 από τις τότε πριγκίπισσες της Ελλάδας Σοφία και Ειρήνη και την αρχαιολόγο δασκάλα τους Θεοφανώ Αρβανιτοπούλου. Πρόκειται για έναν μεγάλο οικογενειακό ταφικό περίβολο, κλασικών χρόνων, που περικλείεται από τεχνητό τύμβο. Ο τύμβος είχε αρχικά 13 μ. ύψος. Περιείχε τέσσερις μαρμάρινες σαρκοφάγους με αετωματικό κάλυμμα, τρεις στο κέντρο του και μία μακρύτερα προς τα νότια». Η εικόνα που επικρατεί μέσα στον περιφραγμένο χώρο είναι αντιστρόφως ανάλογη της σημασίας του. Οι φωτογραφίες αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της κατάστασης.


Ιστορία στη λάσπη

Σήμερα είναι ορατές μόνο δύο σαρκοφάγοι - εκ των τεσσάρων που ανακαλύφθηκαν. Ανοιχτές και γεμάτες λασπόνερα. Πλάκες σπασμένες τριγύρω. Στα χείλη του τύμβου αφημένο ένα πήλινο δοχείο που περιείχε σπόρους - σπονδή από άγνωστο Ελληνα προσκυνητή. Η εγκατάλειψη κραυγαλέα. Οι βροχές αποσαθρώνουν τον τύμβο. Πού βρίσκονται, άραγε, οι άλλες δύο σαρκοφάγοι; Πού βρίσκεται το ροζιασμένο ξύλινο ραβδί που ανακαλύφθηκε στην ανασκαφή και το οποίο, σύμφωνα με την πινακίδα του ΥΠΠΟ, εικάζεται ότι ανήκε στον Σοφοκλή; Πού βρίσκονται τα υπόλοιπα κτερίσματα; Τι απέγιναν οι κρατικές υποσχέσεις περί «αξιοποίησης»;

Σχετικές με τις απορίες οι ερωτήσεις που υποβλήθηκαν από την «Espresso της Κυριακής» στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο δεν έχει απαντήσει ακόμα.

Τραγική η κατάληξη του τραγικού ποιητή στο κωμικό κράτος μας.

Π. Λιάκος - Espresso

Αποδέχεται "Νέα Μακεδονία" η Ντόρα Μπακογιάννη

Από συνέντευξη που είχε δώσει σε bloggers. Το καταγέλαστον είναι ότι λέει, παραβιάζοντας κάθε έννοια λογικής και κάθε κανόνα της ελληνικής ότι το "Νέα" είναι γεωγραφικός προσδιορισμός διότι "η παλαιά ήτανε η ολόκληρη και η νέα είναι ένα κομμάτι". Διπλωματία της πλάκας, δικαιολογίες της πυρκαγιάς.

Έχει ένα θέμα με τον χορό ή μας φαίνεται;

Εδώ: ζεϊμπέκικο επί ελληνικού γκαζόν.

Εδώ: πολύχρωμο τάνγκο στην Καραϊβική.

Επιτυχημένο Δημόσιο = Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου

Η εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο αποτελεί ένα αξιοπρόσεκτο παράδειγμα προς μίμηση.
Είναι ένα άρτια οργανωμένο σύνολο, που δεδομένων των συνθηκών, έχει καταφέρει ιστορικές νίκες και ανεπανάληπτες διακρίσεις.
Σε πείσμα του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, η ομάδα μας είναι μια απολύτως κρατική υπόθεση.
Το κράτος χρεώνεται τα έξοδα των δραστηριοτήτων της και πιστώνεται τους καρπούς των προσπαθειών της.
Το κράτος λαμβάνει τις αποφάσεις που καθορίζουν την πορεία της.
Η Εθνική ποδοσφαίρου, τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει το θησαυροφυλάκιο της συλλογικής μας μνήμης με «νομίσματα» χαράς και ευτυχίας.
Σε πείσμα της ίδιας της πραγματικότητας, η νεοφιλελεύθερη «εκσυγχρονιστική» καραμέλα υποστηρίζει ότι το κράτος δεν μπορεί «να κάνει τον επιχειρηματία».
Το ιδεολόγημα του πανεμπορισμού έχει δαιμονοποιήσει κάθε τι το κρατικό και με θράσσος χιλίων πιθήκων υπερασπίζεται το δικαίωμα στην κερδοσκοπία ακόμα και έπειτα από την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Στη συνέχεια, όταν σκουρύνουν τα πράγματα, τα παπαγαλάκια των διεθνών τοκογλύφων ικετεύουν το κράτος να αναλάβει τις ζημίες που δημιούργησαν οι ιδιώτες!
Ας πάμε τώρα στους ιδιώτες που διαχειρίζονται τις τύχες των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών.
Μέχρι στιγμής, ούτε ένα ευρωπαϊκό κύπελλο δεν κοσμεί τις προθήκες των ελληνικών ΠΑΕ. Η απόδοσή τους χαρακτηρίζεται από αστάθεια.
Οι προσδοκίες πανευρωπαϊκής καταξίωσης είναι σχεδόν ανύπαρκτες και η εμπιστοσύνη των φιλάθλων στις ομάδες τους –όταν πρόκειται για διεθνείς αγώνες- εξαιρετικά χαμηλή.
Τελικά οι πρόεδροι κάνουν περισσότερο θόρυβο για το όνομά τους παρά ουσιαστική δουλειά.
Όταν οι κρανιοκέφαλοι χουλιγκάνοι προβαίνουν στην τακτική (περίπου εξαμηνιαία) επίδειξη δυσφορίας, οι πρόεδροι την αντιμετωπίζουν με την παραδοσιακή μέθοδο: αλλάζουν προπονητή.
Αυτό το γλιστερό μονοπάτι, ευτυχώς για όλους μας, δεν το έχει ακολουθήσει το κράτος.
Ο πολυνίκης Ότο Ρεχάγκελ, ο άνθρωπος που σχεδίασε και εκτέλεσε θριάμβους, παραμένει ακλόνητος στη θέση του από το 2001.
Στον καθοριστικό αγώνα με την Ουκρανία συμπλήρωσε 100 παρουσίες στον προπονητικό πάγκο της Εθνικής μας ομάδας.
Να τις χιλιάσει!

Έναν Uri Geller στη Ρηγίλλης επειγόντως!

Λίγες ημέρες έμειναν ακόμη μέχρι την εκλογή του νέου προέδρου της ΝΔ.
Η λέξη «νέος», δυστυχώς, θα παραμείνει ευφημισμός, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει ο νικητής ή η νικήτρια, διότι θα είναι ο «νέος» ηγέτης ενός παλιού κόμματος.
Αξίζει να τονιστεί ότι τα πολιτικά κόμματα όταν «παλιώνουν» δεν γίνονται καλύτερα σαν το κρασί αλλά η «γεύση» που αφήνουν στον ουρανίσκο του ψηφοφόρου-καταναλωτή παραπέμπει σε ξύδι που έχει αναμειχθεί με ακουαφόρτε.
Ο νικητής της μονομαχίας είναι αναγκασμένος να κάνει αποδοχή της κυβερνητικής κληρονομιάς του κόμματος και συνάμα να την αποποιηθεί όσο του επιτρέπεται. Δύσκολο εγχείρημα.
Είναι πανθομολογούμενο ότι η κυβερνητική πενταετία της Νέας Δημοκρατίας δεν κόμισε πολλά νέα στοιχεία στον πολιτικό μας βίο.
Το σύστημα «ένα βήμα εμπρός, δύο βήματα πίσω» είναι τόσο παλιό όσο η ανθρωπότητα.
Η αδιαφορία για τον πλησίον, η ιδεολογία ως άδειο κέλυφος και όχι ως καθημερινή πρακτική, ο ωφελιμισμός και η αλαζονεία, είναι σύμφυτα με την ίδια την εξουσία – άρα κι αυτά παλιακά σαν την δυσώδη αποφορά των σκανδάλων.
Πόσο μπορεί ένα πρόσωπο να «ανακαινίσει» έναν οίκο απωλείας του μέτρου, όπως έχουν καταντήσει σήμερα τα κόμματα εξουσίας και παραεξουσίας;
Μήπως είναι γκουρού, μάγος, θαυματοποιός για να πάρει το κατάλληλο ραβδί και να πραγματοποιήσει αντιστρόφως ένα τρικ που έκανε η Κίρκη στην Οδύσσεια με τους συντρόφους του Οδυσσέα;
Καθώς γνωρίζουμε, οι διεκδικητές του «Ρηγίλλειου θρόνου» είναι απλοί άνθρωποι και οι κινήσεις που τους προσφέρουν οι υπάρχουσες κομματικές δομές είναι περιορισμένες.
Δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα αν δεν «σπάσουν τα κατάλληλα αβγά».
Δυστυχώς, θα απαιτηθεί να σπάσουν ολόκληρες καρτέλες αν θελήσει η νέα ηγεσία να κάνει κάτι ουσιαστικό κι όχι ασκήσεις επί χάρτου.
Συναίνεση με τη διαφθορά δεν μπορεί να υπάρξει.
«Ήπια προσαρμογή» με τον ηθικό και πνευματικό θάνατο δεν είναι δυνατόν να… κατορθωθεί.
Δύσκολες μέρες έρχονται.

Καλά κάνει!

Καλά κάνει επειδή:

1. Βαρεθήκαμε όποτε ακούμε τη λέξη "διάλογος" να καταλαβαίνουμε ότι εμείς πρέπει να πληρώσουμε τα κλεμμένα.

2. Είναι εξοργιστικό να μιλάνε για "συναίνεση" αυτοί που είναι ανυποχώρητοι στα συμφέροντά τους και ζητάνε πάντα υποχωρήσεις από τον εργαζόμενο.

3. Είναι λάθος να νιώθουμε ενοχές όποτε διεκδικούμε το προϊόν του μόχθου μας.

4. Η πρόφαση της ΕΕ χρησιμοποιείται εν είδει καραμέλας από τους βουλημικούς του χρήματος κερδοσκόπους που θέλουν να μας καταντήσουν "κούληδες".

5. Αδυνατούμε να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα ώστε στη δύση του βίου μας να ικετεύσουμε τα ψίχουλα από το αμαρτωλό μπουφέ των μηχανισμών που τους αναδεικνύουν στην εξουσία.

6. Κάποτε πρέπει να καταλάβουν ότι θα συναντήσουν αντίσταση.

7. Αν δεν μιλήσει κανείς, τα μέτρα θα γίνουν ακόμα πιο αντιλαϊκά.

8. Όσοι μας ζητούν "θυσίες" δεν κάνουν οι ίδιοι.

9. Οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται για τα χρέη και τα ελλείμματα που δημιούργησαν οι εκάστοτε "σωτήρες".

10. "Διάλογος" δεν έγινε ποτέ για το τι θα πάρουν οι εργάτες αλλά για το τι είναι πρόθυμοι να δώσουν.

ΥΓ: Τα παραπάνω δεν συνεπάγονται αποδοχή του συνόλου των θέσεων του ΚΚΕ (πρακτικά αδύνατον) αλλά έκφραση αγανάκτησης με το ρεσιτάλ υποκρισίας του "σοσιαλιστικού" κυβερνητισμού και της κεντροδεξιάς ανυπαρξίας.

ΥΓ ΙΙ: Το κρίμα στο λαιμό τους αν μας... καταστήσουν κομμουνιστές στα γεράματα.

Ο Dan Brown γράφει την ανύπαρκτη ιστορία των ΗΠΑ

Το καινούριο μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν τιτλοφορείται «Το Χαμένο Σύμβολο».

Οι υπάλληλοι των βιβλιοπωλείων έχουν βαρεθεί να γεμίζουν με αντίτυπα τα ράφια, τα οποία αδειάζουν σε χρόνο ρεκόρ.

Οι οπαδοί του συγγραφέα «τιμούν» το νέο του πόνημα με αξιοζήλευτη ζέση.

Διόλου άσχημες οι επιδόσεις ενός βαθύτατα πολιτικού βιβλίου που έχει μεταμφιεστεί σε «περιπέτεια», «θρίλερ» και «ιστορία μυστηρίου».

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται στους αναγνώστες του Νταν Μπράουν, «Το Χαμένο Σύμβολο» είναι ένας ύμνος στην Αμερική.

Με πρόσχημα τα μυστήρια των Μασόνων, την αναζήτηση της «αρχαίας σοφίας» και την απόκρυφη αρχιτεκτονική της Ουάσιγκτον, ο Νταν Μπράουν έχει βάλει στην υπογραφή του σ’ ένα από τα πιο έξυπνα προπαγανδιστικά κείμενα που διαφημίζουν απροκάλυπτα την υπερδύναμη.

Ουσιαστικά, ο επιτυχημένος συγγραφέας θέλει να μας δείξει ότι μέσω της Μασονίας, το σύνολο της «απόρρητης γνώσης» των αρχαίων πολιτισμών μεταλαμπαδεύτηκε στην πατρίδα του… γνωστού αναψυκτικού.

Μας ξεναγεί στα υπόγεια του Καπιτωλίου και μας υποβάλλει σε μια ατμόσφαιρα που θα ταίριαζε στα Ελευσίνια ή στα Καβείρια Μυστήρια.

Η πένα του αναφέρεται στους Αμερικανούς Μασόνους με τρόπο που θα ταίριαζε σε κάποιους από τους Επτά Σοφούς της Ελληνικής Αρχαιότητας.

Με την πιασάρικη μυθοπλασία του αποπειράται να μας κάνει να συμπαθήσουμε και να θαυμάσουμε μια χώρα για κάτι που δεν έχει:

Δηλαδή, την Αμερική για την ιστορία της!

Αξιοπρόσεκτο το στρατήγημα του Νταν Μπράουν και όσων τον στηρίζουν.

Η βραχύβια ιστορία του Νέου Κόσμου επιτρέπει καυχήματα μόνο για προσωπικότητες όπως ο Ντέιβιντ Κρόκετ και ο Στρατηγός Κάστερ.

Όμως, υπάρχει λύση: Μπορούν, ως υποκατάστατα, να… διακτινιστούν στην «μεγάλη πατρίδα» ο Πυθαγόρας, ο Νεύτονας και το σύνολο της «άφθαστης γνώσης» μέσω ενός απλού μυθιστορήματος.

Το έλλειμμα ιστορικότητας των ΗΠΑ, εδώ και δεκαετίες, αναπληρώνεται μέσω της Τέχνης – έστω μέσω δημιουργημάτων που θυμίζουν Τέχνη.

Αυτό δεν είναι κακό.

Κακό θα είναι να τους πιστέψουμε.

Καταστροφή αρχαιοτήτων στον Κηφισό

Το πλάνο προχωρά ταχύτερα από το σχέδιο. Το ανθελληνικό κίνημα διακρίνεται για την εργατικότητά του και επιβραβεύεται με άφθονο χρήμα και απόλυτη εξουσία.

Λεφτά υπάρχουν

Η ιστορία της μεταπολίτευσης σε 9 λέξεις

Σχόλιο για Όσκαρ από την επισκέπτρια Ευδοκία που εμπνεύστηκε από το προηγούμενο κείμενο του blog το εξής:

Εμένα πάντως αυτό που γράφετε μου θυμίζει λίγο την πορεία...


Aπό την πατρίδα θρησκεία οικογένεια →













στο→

→ψωμί παιδεία ελευθερία


















και τελικά στο →μίζα χλίδα εξουσία.

Η Κίρκη της ύλης και η μεταμόρφωση

Όταν βλέπουμε καθημερινά έναν άνθρωπο δεν καταλαβαίνουμε τις αλλαγές πάνω του.
Οι λέξεις «αδυνάτισες, πάχυνες, ψήλωσες, άσπρισες, μαύρισες» συνήθως ανταλλάσσονται μεταξύ ανθρώπων που έχουν να ιδωθούν καιρό.
Η απόσταση βοηθάει την κρίση μας. Το ίδιο και ο χρόνος.
Αυτές οι δύο διαστάσεις ενισχύουν όχι μόνο τη δυνατότητά μας να υπολογίσουμε το βαθμό της αλλαγής στα εξωτερικά χαρακτηριστικά των γνωστών μας αλλά και τις «αόρατες» μεταβολές στα εσώψυχά τους.
Γερνάνε οι ψυχές, ρυτιδιάζεται η σκέψη, ζαρώνουν τα όνειρα, εκπνέουν οι προθέσεις.
Μια αυθόρμητη συζήτηση χωρίς περιστροφές και φιοριτούρες μπορεί να μας αποδείξει πόσο γέρασε μια ανθρώπινη ψυχή που οδεύει ολοταχώς στον ηθικό της θάνατο.
Κάποιον που τον είχαμε γνωρίσει ως ρομαντικό και ιδεαλιστή, ο χρόνος και η αδυναμία του να αντισταθεί στην Κίρκη της ύλης και της εφήμερης δόξας τον μεταμορφώνουν σ’ ένα ισοπεδωμένο κυνικό – τάχατες ρεαλιστή.
Η πιο τετριμμένη δικαιολογία που ακούγεται από τους ηττημένους ανθρώπους είναι πως «έτσι γίνονται τα πράγματα».
Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι δεν μπορούν πλέον να πράξουν διαφορετικά.
Αυτό συμβαίνει στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο.
Στα άτομα και τις κοινωνίες.
Αυτονόητο είναι ότι συμβαίνει και στα κόμματα.
Η υπόσχεση της «επανάστασης» και της «ρήξης» ξεπέφτει σε μια νωθρή «μεταρρύθμιση».
Η «ανατροπή» εξελίσσεται σε «συναίνεση». Η «δικαιοσύνη» κρύβεται κάτω απ’ το χαλί και στη θέση της θρονιάζεται το «όφελος».
Το σκάφος της «ανάγκης» φουντάρει τους κάποτε σφριγηλούς οργανισμούς στο βούρκο της διαφθοράς.
Ο αμοραλισμός μεταμφιέζεται σε εξυπνάδα. Πράγματι, με το μέτρο της ύλης ο Εσκομπάρ κι ο Κορλεόνε είναι διάνοιες.
Έλα όμως που οι «κυνικοί» δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι θαυμάζουν τους αρχινονούς, τα λαμόγια και τους λοιπούς συγγενείς.
Κι είναι καταδικασμένοι -εκ θέσεως- να μιλάνε και να προβάλλουν (στους άλλους) ρομαντικά πρότυπα και Κολοκοτρώνηδες, Παλαιολόγους, Λεωνίδες, Παύλους Μελάδες κι Ίωνες Δραγούμηδες.
Η ιστορία έχει χιούμορ τελικά…

Η ταινία της χρονιάς: «Βίος ανέφελος»

Γιατί έφαγε πόρτα η Beyonce στην Ακρόπολη;

Για τους ίδιους λόγους που έφαγε πόρτα κι ένας συμπαθέστατος φιλέλληνας Κουβανός που μάζευε φράγκα μια ζωή για να δει από κοντά την Ακρόπολη και είχε την ατυχή έμπνευση να το αποπειραθεί ημέρα απεργίας. Για του λόγου το αληθές παραθέτω παλαιότερο post που αναρτήθηκε τον Ιούνιο του 2007.

24 Ιουνίου 2007. Σφίξαν οι ζέστες, φωνάζουν οι τηλεστάρ να φυλαχτούμε από τη ζέστη, οι μετεωρολόγοι πέφτουν σαν βροχή στα παράθυρα, άρα όλα ήταν ΟΚ για μια ωραία βόλτα καταμεσήμερο στο κλεινόν άστυ. Ιδανική ώρα η δευτέρα μεσημβρινή. Υπό σκιάν έχουμε 41° Κελσίου, καταμεσής του δρόμου βαράει καμιά πενηντάρα στο χαλαρό.
Πρώτος προορισμός η Ακρόπολις.
Αληθινά είναι πανέμορφη όταν την αντικρίζεις στο σκληρό μεσημεριανό φως. Κρίμα που δεν μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τον ιερό βράχο. Οι υπάλληλοι του υπουργείου που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της φύλαξης του χώρου αποφάσισαν να μην την φυλάξουν ημέρα Κυριακή αλλά αντίθετα να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Μια που έχουν τα κλειδιά, τράβηξαν δυο τρεις βόλτες τα λουκέτα και την κλείσανε!

Από κοντά και οι συμβασιούχοι. Στα πανό τους διάβαζα την θέση τους πως καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Τελικά το κράτος έχει την πάγια και διαρκή ανάγκη να ξεφορτωθεί τον σωρευμένο κόπρο του Αυγείου που έχει κάνει ρεσάλτο στις καλά αμειβόμενες καρέκλες τα τελευταία 100 χρόνια.
Μπροστά μας βρέθηκε ένας συμπαθέστατος τουρίστας από την Κούβα(!) ο οποίος είχε μπαφιάσει από την ζέστη και μας εξηγούσε την απογοήτευσή του αλλά και το ζόρι που τράβαγε από τον πρόωρο καύσωνα: «Η Κούβα και η Ελλάδα βρίσκονται στον ίδιο παράλληλο αλλά εδώ έχετε αφόρητα έντονη ακτινοβολία». Και να ‘ταν μόνο αυτό; Έχει κάνει τόσες χιλιάδες μίλια και έφαγε πόρτα από τους πάγια και διαρκώς αναγκαίους χωρίς να κατορθώσει να εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής: να περπατήσει στην Ακρόπολη!
Μόνο από μακριά είδε την Ακρόπολη ο φίλος από την Κούβα. Φρόντισαν γι' αυτό οι καλύπτοντες «πάγιες και διαρκείς ανάγκες»...

Την ώρα που μας εξηγούσε τα καθέκαστα σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν χρήσιμη μια μεταγραφή του (έστω ασθενούς) Φιντέλ στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά δεν θα μας χρειαζόταν για να αποτρέψει μια αμερικανική απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων αλλά να χαλάσει το μεγάλο κόλπο των ανθρωπόμορφων χοίρων.
Περπατήσαμε προς την είσοδο που βρίσκεται στα δεξιά του Ηρωδείου. Εκεί, γκρουπ από θερμόπληκτους Κινέζους, Ιταλούς και Ισπανούς που είχαν την ίδια έμπνευση με τη δική μας, προσπαθούσαν να πείσουν δυο βαριεστημένους υπαλλήλους του χώρου να τους ανοίξουν.
«Νόου τουντέι, γιου λιβ, Ακρόπολις κλόουζντ», μουρμούριζε νωθρά ένας νεαρός με ελαφρολαϊκιά κοτσιδούλα και παγωτό πύραυλο ανά χείρας. Τα αγγλικά καμακίου Συντάγματος διεκόπτοντο από τα ηδυπαθή «ζγλουρπς» που παρήγαγε το παιχνίδισμα της γλώσσας του κοτσιδάκια με τον πύραυλο.
Ο μάγκας με τον πύραυλο και η κυριούλα με το υφάκι...

Στη συνέχεια μαζεύτηκαν κι άλλοι σκληρά εργαζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, θεματοφύλακες του πολιτισμού και άρχισαν τα χάχανα και τα γελάκια.
«Καλά κάνουν!», φώναξε ένας ξέμπαρκος παππούλης που είδε την σκηνή. «Αφού τους παίρνει καλά κάνουν!», συνέχισε και απομακρύνθηκε χρησιμοποιώντας ένα Αθηναϊκό free press της πλάκας ως αλεξήλιο.
Δεν καταφέραμε μεν να ανεβούμε στην Ακρόπολη αλλά αποζημιωθήκαμε πλήρως. Κατ’ αρχάς αγοράσαμε ελπίδες. Παίξαμε Τζόκερ και Λόττο σ’ ένα προπατζίδικο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο οποίο πρέπει να συχνάζουν ένιοι εκ των αρχαιοτέρων «φιλίππων» των Αθηνών – κοντολογίς αλογομούρηδες. Αυτό το καταλάβαμε όταν καθόμασταν και βάζαμε τελίτσες στα δελτία και μας πλησίασε ένας παππούς που προηγουμένως βρισκόταν στον γκισέ: «Συγγνώμη, καινούριοι είστε στο μαγαζί;» ρώτησε με νόημα.
«Μάλλον» του απάντησα αδημονώντας για την συνέχιση του σκεπτικού του πρεσβύτη.
«Σίγουρα είστε καινούριοι, αλλιώς δεν θα καθόσασταν στην θέση μου. Εδώ, ξέρετε, παίζουμε ιππόδρομο και καθένας από εμάς έχει την θέση του. Εσείς κάθεστε στην δική μου. Παρακαλώ να φύγετε».
Δεν θέλαμε να προβούμε σε αντεθνικές πράξεις μειώνοντας τα έσοδα του ΟΔΙΕ και φύγαμε. Τον ευχαριστήσαμε για την ενημέρωση και κατευθυνθήκαμε στην εγγύτερη κρεπερί που υπό τοιαύτας συνθήκας θύμιζε το αντίσκηνο του Ρόμελ όταν του έπαιρνε τα σώβρακα ο Μοντγκόμερι στο Τομπρούκ και το Ελ Αλαμέιν.
Μολόγα τα μολόγα τα αν παίζουνε στ' αλόγατα.

Ξαναπεράσαμε από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και είδαμε το όμορφο εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας. Δυστυχώς, ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα για να ανάψουμε ένα κερί. Φτάνοντας, ωστόσο, στην πόρτα είδαμε μια αφισέτα η οποία διαφήμιζε μια λαχειοφόρο αγορά για την ενίσχυση του Μεροπείου Ιδρύματος με έπαθλο ένα Daihatsu Terios 1.5. Ο τζόγος στην είσοδο της εκκλησίας. Στο μέλλον, αν ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται με τις ευλογίες των «προοδευτικών» ή εν γένει της ατλαντικής αριστεράς, ίσως να δούμε και φρουτάκια στα ιερά... (Με τον όρο φρουτάκια εννούμε τους μονόχειρες ληστές των καζίνο).
Στον κύκλο η ανακοίνωση για την λαχειοφόρο αγορά.

Επόμενος σταθμός το μουσείο της Ακροπόλεως. Η διαφήμισή του είναι ευθέως ανάλογη με το αίσθημα της αποστροφής που σου προκαλεί η θέα του. Αυτό το κτίσμα λες και ανηγέρθη για να δικαιώσει τον Art Director του GEO και των Αδιάβροχων, τον Δημητράκη (ή Masta of Dizasta) που υποστηρίζει ότι είναι δίδυμο αρχιτεκτονικό αδελφάκι της αμερικάνικης πρεσβείας.
Τουλάχιστον σ' αυτό το μουσείο θα νιώθουν άνετα (ένεκα σχεδίου) αρκετοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι.

Μα τω Θεώ είναι φτυστή η πρεσβεία! Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Η εν λόγω ομοιότητα ίσως να ευθύνεται για την ευαρέσκεια των πολιτικών ηγετών στο νέο μουσείο της Ακρόπολης με την παλιά ασχήμια.
Πήγαμε δεξιά του, πήγαμε ζερβά του, πήγαμε μπρος, πήγαμε πίσω, από παντού θύμιζε το «Λος Πρεσβείος» που ‘λεγε κι η αξέχαστη Ήλια Λιβυκού στην ταινία (Σάντα Τσικίτα) με τον Λογοθετίδη.
Ενδιαφέρουσες πινελιές στο όλο θέαμα ήταν ένα μισογκρεμισμένο οίκημα στο όπισθεν της πρεσβείας (συγγνώμη, του μουσείου) που είχε κολλημένη την ταμπέλα «Ενοικιάζεται». Δίπλα του ένα ερειπωμένο αρχοντικό, μέσα στο οποίο πρέπει να λάμβανε χώρα ένα ελευθεριακό «πάρτι» με σκληρή μουσική και (ίσως, λέω ίσως) σκληρότερες ουσίες.
Ιδού το απομεινάρι του κτηρίου που «ενοικιάζεται».

Οι αφίσες αυτοδιαφήμισης του μουσείου εξίσου απροκρουστικές με αυτό. Καρυάτιδες με κράνη εργάτου ατένιζαν το νεοελλαδικό τίποτα στο οποίο είναι καθηλωμένες. Το αρχαίο κάλλος όταν παντρεύεται την δυτικότροπη νεωτερική χυδαιότητα τεκνοποιεί τερατόμορφες αφίσες. Το μόνο κέρδος που αποεμένει είναι μια σειρά από ποσά με μπόλικα κρατικά μηδενικά στον λογαριασμό του αεριτζή-διαφημιστή.
Και γαμώ τις αισθητικές το κράτος σου λέω. Βουλγαράκης και τα μυαλά στις ψήφους! Σημειωτέον, ο Βουλγαράκης έχει γράψει ιστορία ως ΟΥΚάς-αστραπή!

Βαδίζοντας άσκοπα στην περιοχή αντικρίσαμε κι ένα ενδιαφέρον νεοκλασσικό οίκημα επί της οδού Γουέμπστερ. Ακριβώς μπροστά στην οξώπορτά του δυο πέτρες που ομοίαζαν επικίνδυνα με αρχαία υπολείματα κτίσματος. Όσο να ‘ναι, περισσεύουν οι αρχαιότητες στην Αθήνα. Δεν είναι δα και τόσο κακό οι ιδιοκτήτες κάθε νεοκλασσικού να κοτσάρουν δυο-τρεις στο κατώφλι τους. Ενδέχεται να κάνουν καλό φενγκ σούι.
Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια είναι ότι στο εν λόγω νεοκλασσικό της οδού Γουέμπστερ στα κουδούνια δεν αναγράφονται ονόματα ιδιοκτητών αλλά «1ος όροφος, 2ος όροφος κ.ο.κ». Την ίδια συνήθεια έχουν οι απρόσιτοι ιδιοκτήτες αρκετών κτισμάτων της χώρας – ειδικά στο ιστορικό κέντρο γίνεται πανικός.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το «1ος όροφος, 2ος όροφος κ.ο.κ» είναι ένα από τα σύμβολα της νεώτερης ελλαδικής «μεγαλοαστικής» τάξης. Η αποξένωση από την ευρύτερη κοινωνία, από την «χυδαία μάζα» που χρησιμοποιείται ως βατήρας για να σκαρφαλώνουν οι επιτήδειοι απεικονίζεται με ακρίβεια στα ανώνυμα κουδούνια τους.
Και μια απορία: οι επιστολογράφοι που απευθύνουν τα γράμματά τους στους ιδιοκτήτες των ανώνυμων κουδουνιών τι γράφουν στην θέση του παραλήπτη; «Πρώτος όροφος;» Πλάκα θα ‘χει.
Αρχαίες πέτρες μπροστά στο νεοκλασσικό (και καλά) με τα ανώνυμα κουδούνια...

Τέλος, περάσαμε από ένα πρακτορείο ξένου τύπου που βρίσκεται κοντά στην στάση «Ακρόπολις» του ΜΕΤΡΟ. Εκεί είδαμε το εξώφυλλο της χρονιάς: μια έκδοση της διεθνούς αλυσίδας “Lonely Planet” με τίτλο “Greek Islands – Ελληνικά Νησιά”. Στο εξώφυλλο ένας σούπερ παπάς που μοιάζει περισσότερο με τον Rick Rubin, θρυλικό παραγωγό της Def Jam, παρά με ιερέα. Βάζω στοίχημα πως οι ξένοι που θα πάρουν τον τουριστικό οδηγό και θα έρθουν Ελλάδα θα γυρνάνε στις ρούγες των νησιών και θα ρωτάνε σε ποια μπάντα παίζει ο παπάς.
Βοήθειά μας.

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!!!

Let's get physical

Οι Αδιάβροχοι προτείνουν ανεπιφύλακτα

Σημειωτέον, εξασφαλίσαμε 2 επιπλέον αντίτυπα για το ακροατήριο. Συντονιστείτε την Τετάρτη 6-8 το πρωί και καλή τύχη!

Φόρος τιμής και μνήμης III

Φόρος τιμής και μνήμης ΙΙ