Πώς πρέπει να σκέφτεται η Αθήνα

«Δεν ξέρω εγώ γι’ αφέντη μου τον Κρέοντα μήτε και για πιο δυνατό από μένα, ώστε να αναγκάση την Αθήνα να κάνη αυτά που μου είπες∙ θ’ ανηφόριζαν προς τις πηγές τους τα ποτάμια, αν δεχτούμε να μας προστάζουν».
Ευριπίδου «Ικέτιδες», στ. 518-521, σελ. 53 εκδόσεις Πάπυρος.

Μ’ αυτό τον αγέρωχο, αλλά όχι αλαζονικό τρόπο απευθύνεται ο βασιλιάς των Αθηνών, Θησεύς, στον κήρυκα του Κρέοντα, ο οποίος αυθαδίασε ενώπιον του ανώτατου άρχοντα ελεύθερων και πολιτισμένων ανθρώπων. Οι Αθηναίοι έτσι άφησαν την σφραγίδα τους στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας: ως ελεύθεροι και πόλιτισμένοι άνθρωποι. Ως πολιτικές οντότητες που αψηφούσαν (όποτε έπρεπε) την χυδαία ύλη για να υπηρετήσουν νόμους, που ξεπερνούν τον χρόνο και η ισχύς τους ξεκινά από τον άπιαστο αιθέρα και φτάνει στη γη. Ο άγραφος νόμος, που υποχρέωσε τον Θησέα να υψώσει –εν ονόματι της πόλεως των Αθηνών- το ανάστημά του στον Κρέοντα ήταν πανελλήνιος: η ταφή των νεκρών. Οι Επτά στρατηγοί που εκστράτευσαν εναντίον της Θήβας και φονεύθηκαν έξω από τα τείχη του Κάδμου έμεναν άταφοι. Ο Κρέων, σε μια επίδειξη πνευματικής τύφλωσης που προκάλεσε η μανία του για εκδίκηση εκείνων που τον πολέμησαν, άφηνε τα πτώματα των Επτά στρατηγών στο έλεος των αγριμιών και της φύσης. Ο Θησεύς δεν έμεινε ασυγκίνητος από την ικεσία των μανάδων τους, οι οποίες προσέτρεξαν στον πάγιο τοποτηρητή των θεσμίων του Ελληνισμού για να τηρηθεί ο ιερός νόμος. Ο κήρυκας του Κρέοντα... βασιλικότερος του βασιλέως (όπως συμβαίνει με όλες τις κωμικοτραγικές φιγούρες που προσκολλώνται στην εξουσία) προσβάλλει τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπεια του Θησέα.

Διαχρονικός διάβολος

Αν γίνει μια «θεολογική» ανάγνωση των λόγων του Θηβαίου αγγελιαφόρου, όταν προσπαθούσε να μετριάσει την προσήλωση του Θησέα στην τήρηση των άγραφων νόμων, μπορεί να ειπωθεί ότι αυτός ο χαρακτήρας της ευριπίδειας τραγωδίας έπαιζε το ρόλο του... Διαβόλου! Με σοφίσματα, δολώματα και απειλές αποπειράθηκε να κάμψει το ηθικό του αρχαίου Έλληνα ήρωα: «Αν μ’ ακούσεις, δίχως τρικυμίες θα κυβερνάς την πόλη σου∙ διαφορετικά μεγάλη θαλασσοταραχή πολέμου θα μας βρη κι εμάς κ’ εσένα και τους συμμάχους σου. Τώρα σκέψου και μην αγριεύεις με τα λόγια μου βάζοντας στο νου σου πως ελεύθερη τάχα πόλη κυβερνάς, και από αφορμή ασήμαντη μη μου δώσης περήφανη απόκριση. Κακό μεγάλο για τους θνητούς η ελπίδα∙ αυτή πολλές πόλεις, ανάβοντας τα αίματα, τις ξεσηκώνει σε πόλεμο».
«Ασήμαντη αφορμή» είναι το ήθος, σύμφωνα με τον ποταπό κήρυκα! Πρότεινε «ψυχραιμία», «σύνεση», εγκατάλειψη της ελπίδας για την υπερίσχυση του αγαθού. Έταξε ατάραχη διακυβέρνηση μιας πόλης που κατέβασε το κεφάλι. Αυτά τα επιχειρήματα ακούγονται από τις ημέρες του Ευριπίδη μέχρι σήμερα, παντού. Όχι μόνο στα θέατρα που ανεβάζουν τη μία ή την άλλη εκδοχή της συγκεκριμένης τραγωδίας. Σαν να μην ακούσαμε εμείς οι Έλληνες τα λόγια του Θηβαίου αγγελιαφόρου των ανήθικων μαντάτων από τα απύλωτα στόματα όσων... διαφήμιζαν τον εξευτελισμό μας στα Ίμια; Θηβαίοι κήρυκες δεν είναι όσοι διατρανώνουν την άποψη πως μόνο η υποταγή μπορεί να παρατείνει –έστω και με άθλιο τρόπο- τον αβίωτο βίο μας; Ως θάνατο, πόλεμο και αδικοχυμένο αίμα δεν παρουσιάζουν κάθε απόπειρα αντίστασης στους Κρέοντες του κόσμου τούτου;

Ζητείται Θησεύς

Τα λόγια του δόλιου υπηρέτη του Θηβαίου βασιλιά, με παραλλαγές στη σύνταξη και τους... τόνους, ηχούν από τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα. Στιγματίζουν κιτρινισμένα φύλλα εφημερίδων και γυαλιστερές σελίδες περιοδικών. Επαναλαμβάνονται μονότονα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Η μοναδική διαφορά που έχουμε από την εποχή που τα έγραφε ο Ευριπίδης είναι η δραματική αύξηση του πληθυσμού αυτών των δίποδων ερπετών και η αντίστοιχη μείωση των πιθανοτήτων να βρεθεί επιτέλους ένας Θησεύς να μιλήσει τα... ελληνικά όπως πρέπει.
Η προφητεία, πάντως, του Θησέα επιβεβαιώθηκε. Τα ποτάμια, που ανέφερε ο μυθικός ηγέτης της πόλεώς μας, όντως ανέστρεψαν τη ροή τους και ανηφόρισαν προς τις πηγές τους. Τόση ντροπή, όνειδος και μπετόν που έχει ξεράσει η ανελλήνιστη «ελίτ» πάνω στο έδαφος της πρωτεύουσάς μας δεν το αντέχουν πλέον. Γι’ αυτό και δεν βλέπουμε πια τους ποταμούς, που δρόσιζαν τις γενιές των προγόνων μας.
Μάλλον θα τους αντικρίσουμε ξανά όταν αποκατασταθεί η φυσική τάξη στα ελληνικά πράγματα και προσωπικότητες όπως ο γιος του Αιγέα και της Αίθρας θα έχουν τη δυνατότητα να δίνουν τις επιβαλλόμενες απαντήσεις στα βάρβαρα κελεύσματα: «Θ’ ανηφόριζαν προς τις πηγές τους τα ποτάμια, αν δεχτούμε να μας προστάζουν».

Διπλό τόλουπ, τριπλό φλιπ!

Πλιέ, τομπέ, γκραν ζετέ, γκλισάντ, τεντύ, κυβιστήσεις, κωλοτούμπες, περιστροφές απόψεων και στο φινάλε Μέρκελ κόντρα παξιμάδι!

Μια που ξεκινήσαμε με όρους καλλιτεχνικού πατινάζ και μπαλέτου, λάβετε μερικούς όρους ακόμα και σκεφτείτε ποια πρόσωπα σας έρχονται πρώτα στο μυαλό ακούγοντας αυτά τα χαριτωμένα «κινέζικα», τα οποία λέει με τόση χάρη ο Αλέξης Κωστάλας: Τριπλό λουτς, διπλό σάλχο, άξελ, πεταχτό τριπλό λουπ, τουίστ. Για να μην κουράζεστε να ψάχνετε λεξικά, μπορείτε να δείτε όλες τις προαναφερθείσες φιγούρες και τσαλίμια απλά παρακολουθώντας μια επίδειξη καλλιτεχνικού πατινάζ και ολίγο μπαλέτο (όχι από αυτά στα στριπτιζάδικα, αλλά τα σοβαρά, εκεί που οι χορευτές πεθαίνουν στο φινάλε και πέφτει βαρβάτο μουσικό κρεσέντο και χειροκρότημα).
Υπάρχει και η εναλλακτική λύση: να δείτε ελληνική βουλή, τηλεόραση, να ακούσετε ραδιόφωνο και να διαβάσετε κατεστημένη έντυπη «ενημέρωση». Εκεί, υπάρχουν πολλά ταλέντα, που ξεπερνούν ακόμα και την αξέχαστη Νάντια Κομανέντσι, τον Μπαρίσνικοφ, τον οποιονδήποτε.
Λόγω Μνημονίου 1, 2, δεκαδύο, εφαρμοστικού νόμου και πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, τα φλιπ, τα άξελ, τα τόλουπ, τα τεντύ και τα πλιέ πέφτουν βροχηδόν ενώπιον της τρόικας. Αυτοί δεν χειροκροτούν, απλά νομοθετούν. Που και που στέλνουν email και βλέπουν έπειτα τα αποτελέσματα: δηλαδή, λουκέτα, συσσίτια, αυτοκτονίες...

«Υπεύθυνη» πιρουέτα

Οι δικοί μας χορευτές και πατινέρ, ουδέν πρόβλημα αντιμετωπίζουν στην εκτέλεση πιρουετών και θεαματικών πτήσεων από άποψη σε άποψη – μελισσούλες σωστές, αλλάζουν λουλουδάκι ανάλογα με την ποσότητα νέκταρ που ανακαλύπτουν εντός των ανθοφόρων καταστάσεων. Είναι τόσο πεπειραμένοι, που εντοπίζουν ακόμα και μία σταγόνα.
Στην αρχή έχει πολύ μελάκι όταν τιθέμεθα λεβέντικα και ελληνοπρεπώς απέναντι από το (όντως) εθνοκτόνο Μνημόνιο. Με ύφος βαρύ, δωρικό κι αγέρωχο κατακεραυνώνουμε τους (όντως) εθνοπροδότας που μας έσυραν σιδηροδέσμιους προμηθείς στον Καύκασο της δανειακής συμβάσεως για να μας κατατρώγουν τα συκώτια οι Μέρκελ και οι Σόιμπλε.
Μετά βρίσκουμε αλλού ωραίο «ζουμάκι». Στην άποψη ότι «δεν γινόταν αλλιώς». Υποτίθεται ότι έτσι παραμένουμε λεβέντες αλλά λαμβάνουμε και τον στέφανο του «υπευθύνου» (κι όποιος το χάψει). Δεν το καταπίνουν πολλοί τούτο το χάπι, αλλά χαλάλι μας. Πάλι φίσκαρε το ταμείο μας με ψήφους, ίσως και παρά.
Στο τέλος, κάνουμε την ύστατη κωλοτούμπα. Μπζζζζζ η μελισσούλα πήγε στο τελευταίο λουλουδάκι: στα πανηγύρια επειδή βγήκε η Μέρκελ! Αυτό κι αν είναι θεαματικό, αποδοτικό – και για λίγους, απελπιστικά λίγους, απλά κατάπτυστο.

Ρομαντική χαϊβανίτιδα

 Παρατηρήστε τα χρώματα των νεφών που προέρχονται από ψεκασμούς. Όταν σουρουπώνει και είναι κανονική συννεφιά (όχι νεοταξικό φλιτ) δεν προσφέρουν τόση... ρομαντσάδα.

Keep s-praying Athens!

Χαμός από ψεκασμούς σήμερα εις ολόκληρον την Αττικήν. Ωστόσο, αυτά δεν πρέπει να τα πιστεύουμε. Είναι υγροποιημένοι ατμοί από τις... εξατμίσεις των αεροπλάνων. Δεν είναι αέρια χαϊβανίτιδας. Έτι δε, οι πτήσεις των αεροπλάνων έχουν πυκνώσει τα μάλα. Βρίσκεις αεροπλάνο που εξυπηρετεί την γραμμή Σεπόλια - Παγκράτι. 

Γιατί οι τύραννοι διώχνουν τους νέους

«Δε βρίσκεται για μια πόλη συμφορά βαρύτερη από τον τύραννο· εκεί πρώτα-πρώτα δεν υπάρχουν νόμοι καμωμένοι για όλους· ένας άντρας εξουσιάζει και για νόμο έχει το θέλημά του· ετούτο πια δεν είναι ισότητα. Μα όταν είναι γραμμένοι οι νόμοι, φτωχός και πλούσιος έχουν τα ίδια δικαιώματα. [...] Και κοντά σ' αυτά υπάρχει και τούτο: όπου έχει την εξουσία ο λαός, χαίρεται για τα νέα παλληκάρια που υπάρχουν στη χώρα. Αυτό όμως ένας τύραννος το λέει κακό για του λόγου του, και σφάζει τους καλύτερους κι όσους θαρρεί πως έχουν κατά νου, γιατί φοβάται για τον θρόνο του. Πώς μπορεί λοιπόν να δυναμώση πια μια πόλη, όταν, σαν βλαστούς σε ανοιξιάτικο λιβάδι, της ξερριζώνουν την αντρειά και της θερίζουν τον ανθό της νιότης;».
Ευριπίδου, «Ικέτιδες», 429-449, εκδόσεις Πάπυρος, σελ. 47

Ο Ευριπίδης στην πολιτική ανάλυσή του, βάζει στο στόμα του Θησέα, του βασιλέα των Αθηνών λόγια που έπρεπε να περιμένουν χιλιετίες μέχρι να ακουστούν ξανά (και στα σοβαρά) στη Δύση. Σ' αυτό το σημείο της τραγωδίας ο δημοφιλής αρχαίος Έλληνας ήρωας συγκρούεται λεκτικά με τον κήρυκα των Θηβών, ο οποίος έρχεται να πέμψει στον Αθηναίο μηνύματα του Κρέοντα, του τυράννου της πόλης του Κάδμου. Ο κήρυκας της Θήβας υπερασπίζεται την αυθεντία του ενός έναντι του πλήθους, του όχλου που παρασύρεται εύκολα από τους δημαγωγούς. Ο Ευριπίδης ίσως ήθελε με τα λόγια του αλαζόνα κήρυκα να καυτηριάσει την ευμενή στάση των συμπολιτών του απέναντι στον Κλέωνα – ένα αρχέτυπο πάντα... ελκυστικό στο θυμικό του Έλληνα. Όμως, ο Θησέας, γεμάτος αυτοπεποίθηση για την πόλη του, τους θεσμούς της και τους πολίτες που στήριζαν τους θεσμούς αντιπαραβάλλει τη δεινότητα των επιχειρημάτων του στις σοφιστείες του εκπροσώπου του τυράννου. Το σκεπτικό του και ο πηγαίος ενθουσιασμός του Θησέα για τη συμμετοχή των πολιτών στα δημόσια πράγματα είναι εκείνα που αρμόζουν σε αληθινούς δημοκράτες και εθνικά υπερήφανους Έλληνες. Μια πολιτεία αντάξια των παιδιών της, ανθίζει όταν εκείνα συμβάλλουν με γνώμες και έργα στην καθημερινότητά της. Οι χώρες που αφαιρούν το λόγο από τα παιδιά τους δεν μετέχουν του ελληνικού τρόπου.

Χειραγώγηση απουσίας

Επιπλέον, αξιοσημείωτο στο προαναφερθέν χωρίο είναι το λεκτικό βέλος που εκτόξευσε ο Ευριπίδης στην κλασική αρχαιότητα και το οποίο πετυχαίνει σήμερα(!), στον... σταυρό, το βαθιά ανθελληνικό πλέγμα μιας εξουσίας που «σαν βλαστούς σε ανοιξιάτικο λιβάδι, ξερριζώνει την αντρειά και θερίζει τον ανθό της νιότης». Τώρα, οι Επικυρίαρχοι, δεν θυσιάζουν τα άνθη του Γένους μας σε πεδίο άδικης και άνισης μάχης. Τώρα έχουν αλλάξει οι μέθοδοι της εξόντωσης. Χειραγωγείται, προκαλείται τεχνηέντως η απουσία των δυναμικών γενεών – δεν επιβάλλεται απροκάλυπτα. Στην ξενιτειά στέλνουν τους νέους για να ξεφορτωθούν τις απόψεις και τις δράσεις τους. Στην παραζάλη των ναρκωτικών και στο ζόφο της κατάθλιψης αλυσοδένουν οι επίορκοι τους ανθούς μας. Δεν τους θέλουν, επειδή μόνο οι νέοι μπορούν να τους γκρεμίσουν από τους χρυσοποίκιλτους και βαμμένους με το αίμα αθώων θρόνους τους. Ο υπέροχος και βαθιά ανθρώπινος τραγωδός μας είχε καταλάβει αλήθειες που δεν μπορούν να φθαρούν από το πέρασμα του χρόνου και μας τις έστειλε, σαν μήνυμα σε μπουκάλι, μήπως και καταλάβουμε πως σκέφτεται κάθε διεφθαρμένη, αυταρχική και απάνθρωπη εξουσία.

Εκφυλισμός

Λίγους στίχους πιο κάτω, ο Θησέας, μας μιλάει και για την εκπόρνευση των νιάτων από εκείνους που έχουν ισχύ (θυμίζοντάς μας πολλά από τον γυαλιστερό χώρο της μόδας και των ΜΜΕ): «Ποια η ανάγκη να μαζεύη κανένας πλούτο και βιος για τα παιδιά του, για ν' αποχτάη με κόπους πιο πολύ βιος για τον τύραννο; Ή γιατί στο σπίτι του σεμνές παρθένες να ανατρέφης; Για γλυκειά απόλαψη του τυράννου, όταν θέλη, και για δάκρυα δικά σου; Να με κόψη πια ο χάρος, αν είναι να σέρνωνται οι κόρες μου με το στανιό σε κλίνη αντρός».
Δεν θα ήταν άσχημο να αρχίσουμε ξανά την ανάγνωση των τραγωδιών – υπό το πρίσμα των σύγχρονων προβλημάτων. Εκεί προσφέρονται λύσεις που όλοι μας σκεφτόμαστε αλλά ίσως μας λείπει το θάρρος να υιοθετήσουμε. Προς το παρόν τα έργα των κλασικών δεν έχουν απαγορευτεί ακόμα. Ας εκμεταλλευτούμε την ολιγωρία της σάπιας εξουσίας...

Ο σπουδαίος οικονομολόγος Ευριπίδης

«Τρεις είναι οι μερίδες των πολιτών. Η μια είναι οι πλούσιοι. Απ’ αυτούς δεν βγαίνει κανένα καλό και παντοτινός τους πόθος είναι τα πιο πολλά. Όσοι είναι φτωχοί και τους λείπει το καθημερινό, αυτοί είναι να τους τρέμεις∙ τους παρασύρει ο φθόνος και, καθώς τους πλανεύουν λόγια μοχθηρών δημαγωγών, πικρές σαΐτες ρίχνουν στους πλούσιους. Η μεσαία από τις τρεις μερίδες συγκρατεί τα κράτη, γιατί αυτή φυλάει την τάξη που θα καθοριστεί». Ευριπίδου «Ικέτιδες» 238 245, εκδόσεις Πάπυρος, σελ 31

Ο Ευριπίδης είναι ένας από τους μεγάλους τραγικούς ποιητές της Ελλάδας και ένας από τους βασικούς μετόχους της βιομηχανίας του θεάματος, που ταΐζει αδιάκοπα τα όνειρά μας με φαντασμαγορίες και διδάγματα, εκφράζει τα απωθημένα και κατευνάζει τα πάθη και τους φόβους μας. Αυτή η σεβάσμια φιγούρα είναι ένας από τους ουσιαστικούς εργοδότες δεκάδων εκατομμυρίων ηθοποιών, σκηνογράφων, μακιγιέρ, φωτιστών, σεναριογράφων, σκηνοθετών και λοιπών επαγγελματιών του θεάτρου, του σινεμά και της τηλεόρασης. Είχε την τύχη και την ατυχία να ζήσει ακριβώς στο μεταίχμιο. Η αρχή του βίου του (485 π.Χ.) έλαβε χώρα μέσα στην κάψα του ελληνικού θαύματος, που έσωσε τον πλανήτη από το σκοτάδι της απολυταρχίας. Γεννήθηκε στο μεσοδιάστημα της μάχης του Μαραθώνα (490 π.Χ.) και της ναυμαχίας της Σαλαμίνας (480 π.Χ.) και της μάχης των Θερμοπυλών. Το τέλος της ζωής του (406 π.Χ.) προέκυψε δύο χρόνια πριν από την τελεσίδικη ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Πρόλαβε δηλαδή να δει την όψη μιας απαστράπτουσας πόλης, που έγραφε άπαξ διά παντός τις καλύτερες σελίδες της Ιστορίας του είδους μας. Δυστυχώς οι καιροί του παρέρχοντο με τον ρυθμό που περνούσε στο αίμα του σώματος του ιερού μας πτολιέθρου το μικρόβιο της παρακμής και της παράδοσης στην εθνοβόρα, εμφύλια διαμάχη. 

«Ταξικό» μίσος

Ο Ευριπίδης, έχοντας την οξύνοια, την ευαισθησία και το καινοτόμο βλέμμα ενός ποιητή που επικοινωνούσε με τις διαχρονικές αλήθειες, μπόρεσε να κατανοήσει τι είναι αυτό που προσφέρει ακμή σε μια κοινωνία. Ήταν σε θέση να καταλάβει που μπορεί να βασιστεί μια πόλη και τι πρέπει να αποφεύγει. Τέλος, όλα τα παραπάνω κατάφερε να τα προσφέρει στους θεατές με ελάχιστες λέξεις σε λεπτοδουλεμένες φράσεις, που σε υποχρεώνουν να μελαγχολήσεις όταν αναλογίζεσαι τις βλάσφημες απεραντολογίες άχαρων κι αχρείαστων πολιτικών, καλλιτεχνών και δημοσιολογούντων. Η ανάλυση για τους «ανωφελείς» για τον δήμο πλουσίους, τους φθονερούς και ευκολοπαράσυρτους πένητες καθώς και τους αξιόπιστους εκπροσώπους της μεσαίας τάξης βγαίνει από το στόμα ενός βασιλιά. Ο Θησεύς των Αθηνών, ο γιος του Αιγέα και της Αίθρας, ήξερε από την αυγή του ελληνικού χρόνου πώς μπορεί να βοηθηθεί μια πολιτεία να υπάρξει και να ακμάσει. Ο Ευριπίδης διά των χειλέων ενός από τους δημοφιλέστερους μυθικούς ήρωες του έθνους μας δίνει συμβουλές για την οικονομία, την πολιτική και την κοινωνική συγκρότηση τις οποίες επιμένουν να αγνοούν οι χρυσοπληρωμένοι ειδήμονες – οι κάκιστοι διαχειριστές κάθε κρίσης. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: ο Ευριπίδης δεν διέπετο από κάποιου είδους «ελιτισμό», την παιδική ασθένεια που πλήττει τους μη συγκροτημένους ανθρώπους που τυχαίνει να γίνουν γνωστοί. Δεν είχε «ταξικό» μίσος με τους πλούσιους ή περιφρόνηση για τους φτωχούς. Απλώς επισήμαινε ποίων η άποψη πρέπει να θεωρείται σεβαστή από την πόλη και ποια τάξη πρέπει να μεγαλώσει ώστε να ενισχυθούν τα θεμέλια της κοινωνίας.

Απόδοση τιμής

Η ρηχή προσέγγιση στους τραγικούς και τα διαχρονικά μηνύματά τους είθισται να μην ξεπερνάει κάποιες ώρες διδασκαλίας στα σχολεία (τις οποίες οι σεσημασμένοι μισέλληνες προσπαθούν να... καταργήσουν) και μερικά «ανεβάσματα» των έργων τους σε χώρους που παραπέμπουν στην εποχή που γέννησε την τραγωδία. Ωστόσο, άλλη θα ήταν η τιμή που οφείλουμε (στους εαυτούς μας, πρώτα) να αποδώσουμε στους δημιουργούς. Να προσέχουμε καλά τι λένε, πώς το εννοούν και να προσαρμόζουμε τον ιδιωτικό και συλλογικό βίο μας σε όσα κελεύσματά τους εξασφαλίζουν το ζην και το ευ ζην μας. Αντί να συμμορφωνόμαστε με το ορθό συνηθίζουμε να πράττουμε το ακριβώς αντίθετο. Μια ματιά να ρίξουμε στις εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ιστολόγια και τα ενημερωτικά portals και θα δούμε πόσο προβάλλονται οι «ανωφελείς» πλούσιοι, πόσο χαϊδεύονται (με κούφια προπαγάνδα) τα αυτιά των φθονερών απελπισμένων και πόση μεγάλη επίθεση δέχεται από το εκάστοτε κράτος η μεσαία τάξη.

ΗΕΑ ΗΘΣ

Σαν σήμερα το 1814 ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία.
"Εστοχάστηκα και στέργω".

Οι Αμερικανοί και των Μηλίων τα πάθη

«Κατά την συζήτησιν των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου αξίαν έχει, όπου ίση υπάρχει δύναμις προς επιβολήν αυτού, ότι όμως ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμίς του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του».
Θουκυδίδης, «Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου», βιβλίο Ε΄, 89-90, μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου.

Ιδού ένα κομμάτι της Ιστορίας των θεοβάδιστων Αθηνών που θα θέλαμε να μην υπήρχε. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, στο 16ο έτος του φριχτού σπαραγμού που έσβησε τη θαυμαστή φλόγα της κλασικής εποχής, οι Αθηναίοι εκστρατεύουν σε μια αποικία των Λακεδαιμονίων. Τη Μήλο, η οποία επιθυμεί να διατηρήσει την ουδετερότητά της. Οι αρχιμάστορες του διαλόγου και εφευρέτες της δημοκρατίας και της θεατροκρατίας, σ' αυτό τον διάλογο με τους Μηλίους προδίδουν την πεμπτουσία του αθηναϊκού πολιτισμού. Ξεστομίζουν κυνικά λεκτικά ξυράφια και ωμές προκλήσεις, που αρμόζουν μόνο σε πτωματοβόρα όρνεα των τραπεζών, των χρηματιστηρίων, των ολοκληρωτικών καθεστώτων και όσων έχουν χάσει επαφή με τις αξίες του Γένους μας. Για εκείνους, ένας λαός δεν μπορεί να επικαλεστεί αξίες και αρετή όταν βρίσκεται υπό το έλεος της ανάγκης ή της αδυναμίας. Στις λογικές αιτιάσεις των Μηλίων, οι οποίοι αποτελούν και σήμερα φωτεινά παραδείγματα συλλογικής αξιοπρέπειας και εγκαρτέρησης, οι Αθηναίοι, συνέχισαν την επίδειξη αλαζονείας, η οποία ενδύεται παραπειστικά τον μανδύα του «πραγματισμού» με τα ακόλουθα: «Θέλομεν ν' αποδείξωμεν ακριβώς ότι ήλθαμεν εδώ δια το συμφέρον της ηγεμονίας μας, και ότι σκοπός των όσων θα είπωμεν είναι η σωτηρία της πόλεώς σας. Διότι επιθυμούμεν να επιτύχωμεν την εφ υμών ηγεμονίαν ακόπως, και να μη καταστραφήτε, προς το κοινόν αμφοτέρων συμφέρον».

Ουάσιγκτον-Αθήνα 

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η καρδιά της Δύσης χτυπάει στο Νέο Κόσμο. Από τα προσεγμένα πάρκα της Ουάσιγκτον μέχρι τις ερειπωμένες φάμπρικες του χρεοκοπημένου Ντιτρόιτ, συντίθεται η εικόνα του καθημερινού πολιτισμού μας. Παράγονται οι μουσικές που μας συνοδεύουν στις χαρές, τις συντριβές, τις ανάπαυλες και τις εξάρσεις μας. Εκεί βρίσκεται η βιομηχανία των ονείρων, που ονομάζεται Χόλιγουντ. Σ' αυτή την πλούσια γωνιά του πλανήτη μας κατέφυγαν Έλληνες για να πάρουν τις ευκαιρίες που τους ανήκαν και τους τες αρνήθηκε το άθλιο κράτος μας. Οι ΗΠΑ, η γη των γενναίων και των ελεύθερων ανθρώπων καθώς λένε, έχουν πολλές προδιαγραφές για να λάβουν την ιστορική σκυτάλη από την Αθήνα, να την αξιοποιήσουν και να την τιμήσουν – μια και οι ημεδαπές ελίτ δεν έχουν το ήθος και τις ικανότητες να επανεκκινήσουν την ελληνική μηχανή. Ωστόσο, αν οι άνθρωποι που διοικούν την υπερδύναμη έχουν βαθιά ιστορική σκέψη και σύνεση, τότε πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στη νομιμοποίηση των ενεργειών τους βάσει της λογικής, του δέοντος και του αξιακού συστήματος το οποίο λεκτικά υπερασπίζονται. Αν από το σύνολο της αθηναϊκής υπεροχής επιλέξουν την αξιοκατάκριτη πράξη των προγόνων μας απέναντι στους Μηλίους, τότε θα ακολουθήσουν γρήγορα τα βήματα της Αθήνας στην ατραπό της παρακμής.

Αφιόνι δυνάμεως 

Τα προαναφερθέντα αποσπάσματα από τον μνημειώδη διάλογο των Αθηναίων με τους Μηλίους πρέπει όχι μόνο να τα διαβάζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλά και να τα αποστηθίσουν. Να κατανοήσουν πόσο πολύ φθείρει η υπερκατανάλωση από το αφιόνι της υλικής δυνάμεως. Και τα παρακάτω να έχουν κατά νου και να αντιγράψουν σε συμπεριφορά όχι την Αθήνα που συνέτριψε τη Μήλο, κατέσφαξε τον ανδρικό πληθυσμό και εξανδραπόδισε γυναίκες και παιδιά, αλλά εκείνη την σπουδαία πόλη που νίκησε τους χρυσοφόρους Μήδους: «Μήλιοι: "Αλλά πώς ημπορεί να συμβή ώστε να είναι ες ίσου συμφέρον δι ημάς να γίνωμεν δούλοι, όπως είναι ιδικόν σας συμφέρον να γίνετε κυρίαρχοί μας;" Αθηναίοι: "Διότι σας παρέχεται η ευκαιρία να υποταχθήτε, αποφεύγοντες τα έσχατα δεινά, ημείς δε να ωφεληθώμεν μη καταστρέφοντες υμάς." Μήλιοι: "Ώστε δεν θα μας δεχθήτε να είμεθα φίλοι σας αντί εχθρών, αλλά να διατηρήσωμεν την ειρήνην και την ουδετερότητά μας;" Αθηναίοι: "Όχι. Διότι η έχθρα σας μας βλάπτει πολύ ολιγώτερον από την φιλίαν σας. Καθόσον εις τα όμματα των υπηκόων μας αυτή μεν είναι τεκμήριον αδυναμίας, ενώ το μίσος σας είναι τεκμήριον δυνάμεως"».
Το ηθικό δίδαγμα από την καταστροφή της Μήλου είναι ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να νικήσει ο κάθε Δαρείος και ο κάθε Ξέρξης τους Αθηναίους: να επιβάλλει το αυταρχικό και αλαζονικό πρότυπό του στις συνειδήσεις τους...

Poet small for sins skyhigh tall

Remember, remember, PASOK glows like ember / perishing in flames, taking its blames. / It cannot survive, in hell it will dive.

Υπάρχει Θεός

Είμαστε μικρά, σχεδόν μη ορατά κομμάτια σε μια συμπαντική απεραντοσύνη που δεν επιδέχεται πέριγραφής διότι ουδείς, ουδέποτε την αντίκρυσε στην ολότητά της για να μας την μεταφέρει. Βιώνουμε ένα αμελητέο κλάσμα από την όλη εικόνα και κατάσταση και παλεύουμε μέσα στην καλπάζουσα αλαζονεία και τον εωσφορικό εγωισμό μας να αποδείξουμε ότι κατέχουμε το άπαν. Η σταγόνα είναι ύδωρ εκ του ωκεάνειου ύδατος.Σωστό. Μπορείς να ρωτήσεις μια ασήμαντη υποψία υγρασίας στις γαλλικές ακτές για τα υπόγεια ρεύματα και τις φρικτές αβύσσους στη θάλασσα των Σαργασσών; Τι ξέρει ο Ατλαντικός από τα καθημερινά μακελειά του Ινδικού, τα άφατα μυστήρια του Αρκτικού, τα άλυτα αινίγματα του Νότιου Ωκεανού, το αίμα που ρέει στον αφρό της Μεσογείου;
Ασήμαντε άνθρωπε. Μέσα στο αφιόνι της αυταρέσκειάς σου κυλιέσαι σαν τους συς της Γραφής. Είσαι πεπεισμένος ότι όλα είναι αποτέλεσμα μιας τυφλής τυχαιότητας που σκληρίζει την θρηνωδία της ματαιότητας στο απόλυτο κενό. Στο ψύχος, την έλλειψη, την απώλεια.
Τυχαιότητα την είπες. Και βολεύτηκες. Αρκεί μια τόσο ηλίθια και βλάσφημη σκέψη για να καθίζεις την νωθρότητα του πνεύματός σου στον θρόνο της ηλιθιότητας και του εθελούσιου διπλού θανάτου. Στην τυχαιότητα έριξες και το ζάρι της αδικίας, την οποία αδυνατείς να ερμηνεύσεις με τα γνωστικά εργαλεία της επίφασης Παιδείας που σου παρέχουν οι Επικυρίαρχοι.
Ναι, ναι. Είναι όλα τους τυχαία. Μπορείς να φτιάξεις κι εσύ ένα αυτοκίνητο. Αρκεί να πας σε μια μάντρα με αποσυρμένα (όλα τα υλικά υπάρχουν εκεί). Να της βάλεις δυναμίτιδα, να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Με τα πολλά πειράματα, τους καπνούς τις χλαπαταγές και τις φλόγες που θα ξεράσουν τα εκρηκτικά σου, δεν γίνεται... Κάποια εξαρτήματα θα προσγειωθούν στην σωστή θέση και θα φτιάξουν –έτσι στον βρόντο- ένα όχημα. Χωρίς σκοπό. Δίχως εντελέχεια και σχέδιο. Και νότες δημιουργούν οι μπαμπουίνοι. Αν τους μπαστακώσεις επί χιλιετίες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια χρόνια μπροστά σ’ ένα πιάνο θα σου παίξουν την Lacrimosa από το Requiem του Mozart. Κι ύστερα, ω του θαύματος, το Dies Irae.
Κατά τύχη πάλι, τα μάτια σου θα πλημμυρίσουν με δάκρυα επειδή τούτη η ουράνια μελωδία θα έχει αλλάξει εντός σου τον ρυθμό του κόσμου. Έτσι έγιναν όλα. Στην τύχη.
ΟΚ. Έτσι είναι αφού έτσι το νομίζεις. Και η μουσική των ουρανίων σφαιρών με τους πλανήτες, τα ηλιακά συστήματα, τους γαλαξίες, τα σμήνη γαλαξιών, συντονίστηκαν στην συμπαντική ορχήστρα purely by luck. Ποιος στην ευχή παίζει ζάρια με το άπαν και φέρνει πάντοτε εξάρες; Πες το και σε μας φίλε μηδενιστή να παίξουμε κάνα τυχερό παίγνιο. Αφού στην Τύχη ειδικεύεσαι, μοιράσου το ταλέντο σου.

Ο ατέρμονα νικηφόρος Ελληνισμός

Το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη, υπό το φως της πανσελήνου.

«Ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος αποτελεί μια έκφραση της αρχής διατήρησης της ενέργειας, δηλαδή του γεγονότος ότι σε ένα απομονωμένο σύστημα η ενέργεια ούτε καταστρέφεται ούτε δημιουργείται από του μηδενός, αλλά μετατρέπεται από τη μια μορφή σε μια άλλη». 
Wikipedia, λήμμα «Πρώτος θερμοδυναμικός νόμος».
«Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν αλλ’ήν αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» (Αυτόν τον κόσμο που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα, ούτε κάποιος θεός ούτε άνθρωπος τον έφτιαξε αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι πυρ αείζωο, το οποίο ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο).
Ηράκλειτος, Fragmenta, Απόσπασμα 30.

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει, χωρίς να κρύβει την αμηχανία της, τον τρόπο με τον οποίο η αρχαία ελληνική σκέψη ερμήνευσε την κτίση με λόγο λιτό, καίριο και ακριβή – δίχως να έχουν στη διάθεσή τους οι στοχαστές της φυλής μας τα μηχανήματα, τα εργαστήρια και τις υλικές υποδομές των σχεδόν άψυχων καιρών μας. Ηράκλειτος, Παρμενίδης, Αρίσταρχος, Δημόκριτος, Πυθαγόρας, Πλάτων, Αριστοτέλης και αναρίθμητοι άλλοι πρωταθλητές της λογικής, μύστες της επιστήμης καθόρισαν τους άξονες γύρω από τους οποίους κινείται σήμερα ο κόσμος των θετικών επιστημών. Αυτά είναι πλέον δεδομένα και όποιος προσπαθήσει να τα επαναλάβει ή να παραθέσει περίπτωση προς περίπτωση την επίδραση του Ελληνισμού στην καθημερινότητα του πλανήτη θα γίνει αφόρητα βαρετός και θα καταναλώσει το υπόλοιπο του βίου του γράφοντας αδιάκοπα σελίδες επί σελίδων.
Αντί για πολλά λόγια αρκεί να ρίξουμε μια ματιά, στην τύχη, σε οποιοδήποτε αντικείμενο, εργαλείο, θεώρημα, ιδέα, ευγενές όραμα για την πορεία του είδους μας. Ανατρέχοντας στην ιστορία της ιδέας ή του αντικειμένου θα καταλήξουμε κάπου κοντά στο Αιγαίο. Σε μια γωνιά της ελληνικής λίμνης με τα ιερά πτολίεθρά μας, τους λιτούς ναούς, τις παλαίστρες, τα θέατρα, τις αγορές. Σ' ένα από τα λίκνα των οικιών όπου ακούγονταν ελληνικά φιλοξενείτο το σώμα του κομιστή της αρχικής, σπερματικής σκέψης.

Ακατάκτητο παρελθόν

Τις νίκες, εμείς οι Έλληνες, τις κάναμε νωρίς. Τις δάφνες τις αποσπάσαμε αμέσως. Δεν είναι δυνατόν να αφαιρεθούν ή να... κατασχεθούν. Το παρελθόν είναι -μέχρι την ανακάλυψη των χρονομηχανών και τη διάθεσή τους στο εμπόριο- ακατάκτητο. Ό,τι έγραψε, έγραψε. Ωστόσο, το παρόν και το μέλλον είναι ακόμα άγραφα χαρτιά και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει το έθνος μας είναι πολλές. Για την ώρα, ελλείψει ηγεσίας, διεπόμεθα άπαντες από κατήφεια, ηττοπάθεια και σκοτεινές σκέψεις έχουν καταλάβει το χώρο της διαύγειας του πνεύματός μας. Η διαρκής προπαγανδιστική εκστρατεία, που λαμβάνει χώρα στα μέσα μαζικής χειραγώγησης συνειδήσεων, κατατείνει στο να εμπεδώσει την αντίληψη ότι η συνταγή της ήττας, της παράδοσης, της υποταγής είναι η μοναδική «λύση» που υπάρχει. Κοντολογίς, ο αργός και βασανιστικός θάνατος των Ελλήνων είναι προτιμότερος από το ρίσκο και τον αγώνα για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Όσα θα έλεγε κι ο Ξέρξης, δηλαδή, αλλά κατά τι πιο... εκσυγχρονισμένα.

Στο βάθρο 

Κι όμως, η καλύτερη απάντηση στους αρλεκίνους που αυτοσυστήνονται ως «ψύχραιμοι, τεχνοκράτες και υπεύθυνοι» είναι ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος, τον οποίο προδιέγραψε με αξιωματικό τρόπο ο Ηράκλειτος. Ούτως ή άλλως, αυτοί οι άνθρωποι, που καμώνονται τους λατρευτές των αριθμών και εν γένει των θετικών επιστημών δεν μπορούν να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με τη Φυσική – αν και ουδείς αμφιβάλλει ότι θα το πράξουν αν αυτό απαιτηθεί για την ευδοκίμηση των σχεδιασμών τους. Καμία ενέργεια δεν καταστρέφεται ούτε μπορεί εκ του μηδενός να δημιουργηθεί. Η ενέργεια διατηρείται με τη μία ή την άλλη μορφή. Άρα, και οι τιτανικές δυνάμεις του έθνους μας δεν έχουν χαθεί. Δεν έχει μηδενιστεί ή ακυρωθεί ούτε απειροελάχιστο ίχνος από τη ισχύ των Ελλήνων, οι οποίοι μπορούν με μια κοσμικών διαστάσεων πνευματική «έκρηξη» να μεταμορφώσουν τον κόσμο όσες φορές θελήσουν. Όση δυνατότητα υπήρχε στους Αχαιούς να αλώσουν την Τροία, στους Αθηναίους να συντρίψουν τους Μήδους στον Μαραθώνα και την Σαλαμίνα και στον Αισχύλο να γράψει την Ορέστεια, υπάρχει και σήμερα. Οι Έλληνες είναι ήδη νικητές. Δεν έχουν παρά να κάνουν το βήμα για να σταθούν ξανά στο βάθρο τους. Αυτή είναι η μόνη θέση που τους ταιριάζει.