Don't bother to ask. Just listen

Taxi

Τα κολπάκια τῶν συνδικαλιστῶν ταξιτζήδων μέ τήν κατάργηση τοῦ taxibeat ἀντιμετωπίζονται ἐντός εἰκοσιτετραώρου μέ μία ὡραιότατη ἀποχή ἀπό τήν χρήση ταξί. Ἐγώ τήν ξεκινῶ ἀπό σήμερα καί θά τήν συνεχίσω ὅσο μπορῶ.

Μία μαντινάδα γιά τόν Ἀλέξη

Ἄν μή τί ἄλλο, καθετί  μεγάλο προσφέρει ἔμπνευση. Καί τό φιάσκο τοῦ κυβερνῶντος ΣΥΡΙΖΑ εἶναι τεράστιο.

Ὁ Τσίπρας ἐπισκέπτεται τή νῆσο Κρήτη, τήν ὁποία ξέρει καλά. Φυσικά, δέν τήν ἔχει μπερδέψει μέ τό Ἡράκλειο, τά Χανιά, τό Ρέθυμνο, τό Λασίθι. Γνωρίζει ὅτι εἶναι νομοί της. Σε ἐκεῖνον, τόν χαρισματικό, ἀφιερώνεται τό ἐγκωμιαστικό, σχεδόν διθυραμβικό (καί κάπως μαντιναδόμορφο) ποίημα πού ἀκολουθεῖ:

Πῆγες στήν Κρήτη, μπάς καί ξεχάσεις τίς Συμπληγάδες πού θές νά περάσεις./ Μεγάλη φουρτούνα καί θές νά ξεράσεις. Ἀναπολεῖς ἀρχαῖον μύθο. Κάποιος τίς πέρασε. Πιάσ’ ἕναν ζύθο!/ Μά δέν θυμᾶσαι. Ποῖος εἶναι ὁ ἥρως; Εἶν’ ὁ Ἰάσονας ἤ εἶναι ὁ Σπύρος;/ Νησί Φαιάκων, Αἰγαῖο, μία δίνη! Πλώρη γιά Λέσβο ἤ Μυτιλήνη;/ Κι ἀπό Συμπληγάδες περνᾶς καί γλιτώνεις, δέν ξέρεις πώς. Συνήθως τό σώνεις./ Πίνεις ρακί, τά βλέπεις ὡραία κι ἄς λούζει μαζούτ Γλυφάδα - Περαία./ Λές γιά τίς θάλασσες, λές γιά τ’ Ἀνώγεια. Με μποῦρδες καί μούσια τούς χτίζεις...

Βότκα καί θρούμπα, ψηφίσατε Κουτσούμπα!

Ἄν δέν πήγατε στό 43ὁ Φεστιβάλ τῆς ΚΝΕ, χάσατε μία δημοκρατική ὁμιλία γιά τή δικτατορία τοῦ προλεταριάτου.

«Γιατί, ἀλήθεια, ἐπιμένουν νά γράφουν, νά μιλᾶνε καί νά ἐπιτίθενται σέ ἕνα κοινωνικό σύστημα ὅπως λένε ξεπερασμένο, τό ὁποῖο μάλιστα τό θεωροῦν καί ἀνεφάρμοστο;» Το ρητορικό ἐρώτημα διατυπώθηκε ἀπό τόν Δημήτρη Κουτσούμπα, γ.γ. τοῦ ΚΚΕ, στό Φεστιβάλ τῆς ΚΝΕ, καί ἀφοροῦσε τόν λατρεμένο (γιαεκείνον) κομμουνισμό, ποῦ ἐφαρμόστηκε μέ φωτιά κι ἀτσάλι περίπου στή μισή ὑφήλιο. Κι ἐκεῖνος, ἀφοῦ αἱματοκυλίστηκε, πείνασε καί ὑπέφερε ἡ ὑδρόγειος λόγω κομμουνισμοῦ, ἀπορεῖ γιατί τόν φοβοῦνται ἀκόμα οἱ ἄνθρωποι.

Ὁ κ. Κουτσούμπας δέν διασκέδασε τούς τηλεθεατάς καί τούς θαμῶνες τοῦ Φεστιβάλ ΚΝΕ μόνο ὅταν χόρεψε κάτι ἀνάμεσα σέ ζεϊμπέκικο καί ἐλεύθερη πτώση ἕνεκα γλίστρας σέ μπανανόφλουδα μέ μουσική ὑπόκρουση ἄσμα τοῦ Μητροπάνου. Ὅταν μίλησε ἔγινε τό πάρτι! Ὁ λόγος Κουτσούμπα καί τό εἰσαγωγικό βίντεο πού προηγήθηκε τῆς ὁμιλίας του ἦταν γεμάτος Λένιν, μπολσεβίκους, πλάνα ἀπό τό «Θωρηκτό Ποτέμκιν», 100 χρόνια Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης, μαρξιστική ἐσχατολογία καί

Γεωπολιτική γιά συγκαμμένους...

Ἀπεργοῦμε σήμερα κι ἔκανα τό οἰκτρό λάθος, τρώγοντας, νά παρακολουθήσω κάποια λεπτά ἐκπομπή τοῦ Βελόπουλου. Με ὕφος «καταστρεφόμαστε», «συγκλονισμός», «χαμός καί κοπετός» ἔλεγε ὅτι οἱ Κινέζοι φτιάχνουν τόν Δρόμο τοῦ Μεταξιοῦ πάλι, ὅτι θά ἑνώσουν τόν Βόρειο Ἀτλαντικό μέ τήν Ἐρυθρά Θάλασσα χαράσσοντας δρόμο φαρδύ στήν Ἀφρική, ὅτι ἡ Ἑλλάς ἀπομονώνεται ἀλλά θά...

Πουλάκια πού κελαηδοῦν στά ξένα

Ὁ Ἀλέξης μέ τον Μπίλ στή συζήτηση τῆς πυρκαγιᾶς. Ενθετό: Το ἐξώφυλλο τοῦ ανάκριτικού ἐγχειριδίου τῆς CIA.

Σιγουράκι: Ἄν πᾶς νά ὑποδυθείς τόν Μέσι φορώντας λουστρίνια, θά φᾶς μεγαλειώδη σαβούρδα καί θά γελάσουν καί οἱ πετρελαιοκηλίδες…

Περάσαν σχεδόν δυό χρόνια ἀπό τήν 27ἡ Σεπτεμβρίου 2015, ὅταν ὁ χαρισματικός διάδοχος τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου στήν ταχυδακτυλουργική ὑφαρπαγή ψήφων (μέ ἀντάλλαγμα τήν καταστροφή τοῦ ψηφοφόρου) ἀποφάσισε νά γίνει παγκοσμίως ρεντίκολο σέ ἀπευθείας μετάδοση. Ἀπέναντί του ὁ Μπιλ Κλίντον, ὁ Ἀμερικανός κλαριτζής - σαξοφωνίστας, πρώην πρόεδρος ΗΠΑ, δυστυχής σύζυγος Χίλαρι καί ἀποφασισμένος νά κάνει μία φαινομενικά εὔκολη ἐξυπηρέτηση: νά συζητήσει μέ τόν Ἀλέξη, νά τόν κάνει νά φανεῖ ἡγέτης παγκοσμίου βεληνεκοῦς.

Τελικά, ἀποδείχθηκε ἀδύνατον. Ἡ συζήτηση ἔβγαλε γέλιο χωρίς νά ἔχει επιδιωχθεῖ κάτι τέτοιο, διότι ὁ Ἀλέξης σκέφτηκε ὅτι θά φαντάζει πολύ Ἀμερικανός καί γκλόμπαλ λίντερ, ἄν προφέρει τά ἀγγλικά καμακίου Συντάγματος πού μισοξέρει μέ κατσαρωμένα «r» (αρ), κοτσάροντας μισό «a» (έι) πρίν ἀπό κάθε«r» καί μετατρέποντας τά χείλη του σέ ἐκεῖνα τοῦ ροφοῦ ὁποτεδήποτε ἡ λέξη εἶχε «ὁ» τό ὁποῖο ἐκφωνοῦσε «γουόου» μέ τρόπο κωμικότατο.

Εἶναι, στ' ἀλήθεια, ἐγκληματικό συνάμα καί βλακῶδες Ἕλληνες πολιτικοί νά συζητοῦν στά

Ἡ συνταγή τῆς εὐτυχίας

Μία ἀπό τίς ἀρχαιοελληνικές συνταγές τῆς εὐτυχίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά σκέφτεται, νά λέει καί νά πράττει τό ἴδιο πράγμα. Νά μήν ἀπέχει ὁ νοῦς ἀπό τόν λόγο καί τήν πράξη. Ἡ εὐθυγράμμιση αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων εἶναι ὁλοκλήρωση, ἐξομοίωση μέ τό θεῖο.

«Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο οἱ κανόνες τοῦ νόμου διαφέρουν εἶναι ὅτι προσαρμόζονται στίς διαφορές τῶν νοοτροπιῶν, τῶν πεποιθήσεων καί τῶν συνηθειῶν τῶν ἀνθρώπων• ἔτσι, ὁ νόμος τῶν Ἀθηναίων ἦταν νά θυσιάζουν χοίρους καί νά κάνουν προσφορές νερωμένου κρασιοῦ, ἐνῶ οἱ Αἰγύπτιοι ἀρνοῦνταν νά θυσιάζουν χοίρους. Αὐτές εἶναι ἀρχές πού κατάγονται ἀπό τόν Ἑρμῆ, ὁ ὁποῖος παρήγγειλε στούς ἀνθρώπους νά μένουν πιστοί στούς νόμους τῶν πατέρων καί τῶν προγόνων τους καί νά ἀποφεύγουν ξένες πρακτικές. Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τήν προδιάθεση κάθε ἔθνους τῶν ἀνθρώπων καί τούς πατροπαράδοτους κανόνες τους, οἱ πρακτικές πού καθιερώθηκαν ἀπό τούς σοφούς ὅσον ἀφορᾶ τίς θυσίες, τίς ἑορτές καί τά θυμιάματα ποικίλλουν, καί ἀνάγουν τίς ἀρχές αὐτές στούς θεούς. Γι’ αὐτό, ἄν κάποιο ἔθνος παραβιάσει τά ἔθιμά του ἀφανίζεται».

Πρόκλου «Ἅπαντα 37 - Ὑπόμνημα εἰς τά Χρυσά ἔπη Πυθαγόρου», ἐκδόσεις Κάκτος: Ἀθήνα 2008, σ. 155

Αὐτό τό ἀπόσπασμα ἐκ πρώτης ὄψεως φαντάζει ἀντιφατικό. Αφενός, ὁ θεῖος νόμος ἐφαρμόζεται διαφορετικά στά ποικίλα ἔθνη, ἀνάλογα μέ τίς νοοτροπίες, τίς πεποιθήσεις καί τίς συνήθειές τους. Αφετέρου, φαντάζει ἀπόλυτος. Ὅποιος λαός παραβιάσει τά δικά του ἔθιμα ἀφανίζεται. Ἀκριβῶς σέ τοῦτες τίς φράσεις τοῦ Πρόκλου (412-485 μ.Χ.), τοῦ σπουδαίου φιλοσόφου, πού ἔριξε τήν αὐλαία τοῦ ἀρχαίου κόσμου ἰχνογραφώντας τό εκθαμβωτικό νεοπλατωνικό σύμπαν, βρίσκεται ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα κλειδιά τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας. Αὐτή ἡ κλείς ἀνοίγει διάπλατα τίς πύλες γιά νά

The fire that cannot (and should not) be set off

Entangled in a web of thoughts. They 're purely mine.

Your memory seems dimed by time, but always shines.

Δυό χρόνια σχισμένα μνημόνια!

Διετία ἔκλεισε ἡ δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα καί φαίνεται σάν νά πέρασαν αἰῶνες! Ἀργά πού περνάει ὁ χρόνος, ὅταν κακοπερνᾶς…

Σάν χθες βαροῦσαν οἱ ντουντοῦκες, οἱ κουδουνίστρες, κι ἔκαναν ντίγκι ντάν τά ψιλά στίς τσέπες τῶν προοδευτικῶν μεταπασόκων, πού ψήφισαν μονοκούκι ΣΥΡΙΖΑ «γιά νά βγοῦμε ἀπό τα Μνημόνια, νά μή λιποθυμοῦν τά παιδιά ἀπό τήν πεῖνα στά σχολειά, νά μήν πένονται οἱ συνταξιοῦχοι καί νά μήν πληρώνουν οἱ πολίτες τόν ἄδικο φόρο ΕΝΦΙΑ». Οἱ ἐκλογές τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 2015 εἶχαν μέν μία αἴσθηση κρυάδας ἀπό τό σφόλι τῆς ὑποταγῆς στή Μέρκελ, ἀλλά διέθεταν καί τήν ἐλπίδα της ἐπανεκκίνησης.


Τό παραμύθι ἄρεσε ξανά (πάντα ἀρέσει ἡ ἐπανάληψη τῶν παραμυθιῶν στά μικρά παιδάκια), γιατί τώρα πού ὁ ψεύτης βοσκός ξαναψηφίστηκε εἶχε περισσότερη δύναμη νά κάνει τελατίνη στό ξύλο τόν κάκιστο λύκο, ποῦ εἶναι ἀχόρταγος, τρισβάρβαρος, μιλάει γερμανικά καί μασουλάει (στ’ ἀλήθεια) τό

The Mission - Deliverance (Sorcerer's Mix)

Αὐτή ἡ ἐκδοχή του Deliverance δέν εἶναι τραγούδι ἀλλά γέφυρα πρός μία θρησκευτική ἐμπειρία. 

Τα εἰσαγωγικά ξόρκια εἶναι ἀπό την ταινία Excalibur. 

Ἡ κλιμάκωση του δράματος στό τραγούδι ἕλκει την ψυχή ἄνω.

Ἐπιστροφή στήν «κανονικότητα»

Ὡραία επικοινωνιακή ντρίμπλα στήν κατάμαυρη φτώχεια το μαζούτ του Σαρωνικού καί το φορομπήξιμο. Ἡ... ἀναίμακτος ἀλλαγή φύλου!

Ὁ Τσίπρας στό ὑπουργικό συμβούλιο εἶδε τα ἀόρατα καί διαπίστωσε τα ἀπίστευτα. Μίλησε γιά... θετικό μομέντουμ στήν ἑλληνική οἰκονομία καί ἀποφάνθηκε ὅτι μόνο ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεῖ νά το ἀξιοποιήσει οὐσιαστικά, ὥστε σέ ἕναν χρόνο ἡ χώρα νά βγει ἀπό το Μνημόνιο καί «νά ἐπιστρέψει στήν κανονικότητα».

Τά προαναφερθέντα δέν χρειάζονται σχολιασμό. Ἀρκεῖ μία βόλτα στά κλειστά μαγαζιά μέ τίς σκονισμένες βιτρίνες, τα λουκέτα, τους πάμπολλους λογαριασμούς καί τα μπουγιουρντιά πού ἔχουν σφηνώσει κάτω ἀπό την πόρτα γιά νά διαπιστώσεις ὅτι το τσιπρικό μομέντουμ (λατινικά momentum, τό ὁποῖον σημαίνει φόρα, ὁρμή) εἶναι αὐτό πού ἔχει κάθε σκάφος ὅταν φισκάρει μέ ὕδατα καί πάει ντουγροῦ γιά τόν

Μιά Ἱστορία πού ἐπαναλαμβάνεται

Ὁ βασιλιάς τῆς Πολωνίας Γιάν Σομπιέσκι ἀντιμετωπίζει τόν μεγάλο βεζίρη Καρᾶ Μουσταφᾶ στό πεδίο τῆς μάχης. Ἔνθετη: Τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ John Stoye «1683. Ἡ πολιορκία τῆς Βιέννης ἀπό τούς Τούρκους».

Σκιά της ἡμισελήνου πάνω ἀπό την Εὐρώπη. Ὅλα φαίνονται καινούργια, ἀλλά δέν εἶναι. Ὅλα ἔχουν  ξαναγίνει. Ὅλα θά ξαναγίνουν.

Στήν «κυριακάτικη δημοκρατία» διαβάσαμε ὅτι «σέ 20 χρόνια οἱ χριστιανοί θά εἶναι μειοψηφία στή γηραιά ἤπειρο!». Ταυτόχρονα βλέπουμε τόν Ἐρντογάν νά φισκάρει τήν Εὐρώπη μέ βαποριές ὁμοθρήσκων του, νά ἀγοράζει S-400 ἀπό τήν Ρωσία, νά κάνει νταηλίκια σ’ ὅλους τούς σπιθαμιαίους ἡγέτες καί ηγετίσκους της Ε.Ε., οἱ ὁποῖοι λεκτικά τόν «ἀποδοκιμάζουν», ἀλλά οὐσιαστικά δέν ἔχουν σταματήσει νά τόν καλοπιάνουν οὔτε ἡμέρα.

Οἱ Εὐρωπαῖοι ξυπνοῦν μόνο ὅταν ἀκούσουν τίς κλαγγές ὅπλων ἔξω ἀπό τίς πύλες των πόλεών τους. Ἐνδεικτικά παρατίθεται ἀπόσπασμα ἀπό τη σελ. 105 ἀπό τό ἐξαιρετικό βιβλίο τοῦ John Stoye «1683. Ἡ πολιορκία της Βιέννης ἀπό τους Τούρκους. Ἡ μεγάλη ἀναμέτρηση μεταξύ σταυροῦ καί ἡμισελήνου»: «Ἡ Αὐτοκρατορία, ἡ Βουργουνδία, ἡ Γαλλία, ἡ Ἰταλία καί ἡ Ἱσπανία ἀποτελοῦσαν τίς κυρίαρχες ἀνησυχίες των Αὐστριακῶν Αψβούργων γιά πολλές γενεές. Ὅλοι τους ἔστρεφαν περιοδικά καί ἀπρόθυμα τήν προσοχή τους γιά νά

Πνευματική ἀσχήμια καί ὑπογεννητικότητα

«Τό συμπόσιον του Πλάτωνος». Πίνακας τοῦ Γερμανοῦ ζωγράφου Anselm Feuerbach (1829 –1880).

Ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία περί ὀρθοῦ καί ἐσφαλμένου, καλοῦ καί κακοῦ, ἔχει τόσο στρεβλωμένη ἀντίληψη γιά τούς τόπους ὅπου μπορεῖ νά βρεῖ ὀμορφιά ὥστε κατάντησε τον κόσμο μας στεῖρο καί την κοινωνία ἄνυδρη καί ἀπελπισμένη. 

«Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, Σωκράτη ἐγκυμονοῦν καί κατά το σῶμα καί κατά την ψυχήν∙ ὅταν δέ φθάσουν εἰς ωρισμένην ἡλικίαν, ἡ φύσις μας τότ’ αἰσθάνεται τήν ἐπιθυμίαν νά γεννήσῃ. Τοκετός ὅμως ἐντός τοῦ ἀσχήμου δέν εἶναι δυνατός∙ μόνον ἐντός τοῦ ὡραίου. Διότι καί ἡ ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός τοκετός εἶναι. Το φαινόμενον δέ αὐτό εἶναι θείον, καί εἶναι τοῦτο τό ἀθάνατον στοιχεῖον μέσα εἰς τήν ζωικήν μας φύσιν, πού εἶναι θνητή: ἡ κυοφορία καί ἡ γέννησις. Ἀλλ’ αὐτά δέν εἶναι δυνατόν νά συντελεσθοῦν ἐντός τοῦ ἀναρμόστου, καί εἶν’ ἀνάρμοστος ἡ ἀσχημία πρός κάθε τί τό θεϊκόν∙ μόνον ἡ ὡραιότης ευρίσκετ’ ἐν ἁρμονίᾳ πρός αὐτό. Ὥς μοίρα λοιπόν καί Εἰλείθυια ἐπιστατεῖ εἰς την γέννησιν ἡ Καλλονή. Διά τοῦτο, ὁσάκις ἐκεῖνο πού κυοφορεῖ πλησιάζει κάτι ὡραῖον, ἱλαρύνεται τότε καί γίνεται ἀπό ἀγαλλίασιν διαχυτικόν καί γεννᾶ καί γονιμοποιεῖ. Ὁσάκις τοὐναντίον πλησιάζει κάτι ἄσχημον, σκυθρωπόν καί στεναχωρημένον ζαρώνει καί ἀπομακρύνεται καί σφίγγεται καί δέν γεννᾶ, ἀλλά κρατεῖ τον γόνον του καί ὑποφέρει πολύ».
Πλάτωνος Συμπόσιον, Κείμενον, μετάφρασις καί ἑρμηνεία ὑπό Ἰωάννου Συκουτρῆ*, ἐκδόσεις Κάκτος: Ἀθήνα 2005, σ.σ. 156-158


Τό Συμπόσιον του Πλάτωνος εἶναι ἕνα εὐαγγέλιο γιά την ἀνθρωπότητα, ἕνας ὁδικός χάρτης γιά την αὐτογνωσία, την ὀμορφιά καί την ἀρετή. Δέν νοεῖται νά μήν το ἔχει διαβάσει, μελετήσει καί ἐπηρεαστεῖ ἀπ’ αὐτό ὁποιοσδήποτε καλλιεργημένος ἄνθρωπος, Ἕλλην ἤ ξένος, πού ἐπιθυμεῖ νά

Ὁ Φιλόδημος κι ἡ Μπριγκίτε Μακρόν

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τα ἔχουν πεῖ ὅλα,  μά ὅλα! Καί τα ἔκαναν, ἀσφαλῶς, ὅλα. Μ' αὐτά τα… ὅλα πορευόμαστε

Ἄν δέν μπορεῖτε νά κατανοήσετε τί βρίσκει ὁ Ἐμανουέλ Μακρόν στή σύζυγό του Μπριγκίτε, ἡ ὁποία εἶναι 64 ἐτῶν, διαβάστε το ἐξαιρετικό βιβλίο «Φιλόδημος, Τα Ἐπιγράμματα. Ἡ ποίηση ἑνός Ἐπικουρείου», ἐκδόσεις Θύραθεν: Θεσσαλονίκη 2004, σ.σ. 102-103.

Ὁ Φιλόδημος (110 π.Χ. - 35 π.Χ.) ἦταν φιλόσοφος, ποιητής καί μέγας λάτρης του ὡραίου. Στά φλογερά ποιήματά του παρελαύνουν καί καταστερίζονται σέ ὕψη ἄφθαστου ἐρωτικοῦ πόθου γυναῖκες νέες καί ὥριμες, παθιάρες καί ἐπικίνδυνες, κοντοῦλες καί μελαχρινές, ξανθές, Λατίνες, ἑταῖρες καί ἐλεύθερες, ὅλες ὅσες ἄξιζαν μνείας και… πολιορκίας. Μία ἐξ αὐτῶν, ἡ Χαριτώ (που στήν περιγραφή θυμίζει ἀρκετά τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, καλή της ὤρα), ἔχει κλείσει τα ἑξήντα, ἀλλά ἡ σαγήνη της εἶναι «ἀκατανίκητη» κι ἔχει...

Οι θεωρίες συνωμοσίας και η αλήθεια

«Oταν τον παρακάλεσα [σ.σ.: τον Αιγύπτιο ιερέα] να μου τα διηγηθεί, στην αρχή δεν ήθελε, λέγοντας ότι οι Ελληνες είναι υπερόπτες και, ενώ είναι αμαθέστατοι, νομίζουν τους εαυτούς τους πολυμαθέστατους. έλεγε μάλιστα ότι δεν υπάρχει πιο σοβαρή ασθένεια για ένα άτομο ή για μια κοινότητα παρά όταν κανείς, ενώ είναι αμαθής, νομίζει τον εαυτό του σοφότατο. Γιατί έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να λυτρωθούν από την άγνοια. […] Ελεγε ότι η αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός πως οι Ελληνες αρέσκονται στα ακούσματα. όσα τυχόν ακούσουν από κάποιον που μιλάει ευχάριστα, αυτά θεωρούν και αληθινά».
Δίωνος «Τρωικός υπέρ του Ιλιον μη αλώναι», Απαντα 3, Λόγοι 11-13, εκδόσεις Κάκτος: Αθήνα 2015, σελ. 57

Ο Δίων ο Χρυσόστομος (40-120 μ.Χ.) συνομιλεί μ’ έναν ηλικιωμένο ιερέα στην Ονούφη της Αιγύπτου και απέχει δευτερόλεπτα από το να ακούσει την πιο ακραία και αδιανόητη θεωρία συνωμοσίας που έχει διατυπωθεί ποτέ για τα ομηρικά έπη, για τα αίτια, τις φάσεις και την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. Ο Αιγύπτιος του λέει -μεταξύ πολλών πρωτάκουστων- ότι ο Ομηρος ήταν ένας αγύρτης που πωλούσε την ποιητική δεινότητά του στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Ηταν τόσο αδίστακτος στην εξαπάτηση, ώστε έφτασε να ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τη γλώσσα των θεών και τους κρυφάκουγε την ώρα που συζητούσαν. Ο Πάρης δεν έκλεψε την Ελένη, αλλά ο γάμος τους έγινε με

Ο Γάλλος που κατέστρεψε την Σπάρτη

Η Αφροδίτη της Μήλου δεν πήγε μόνη της, με ΚΤΕΛ, στο Μουσείο του Λούβρου.
Κάποιοι την άρπαξαν. Δίπλα της, απόσπασμα από την επιστολή του Γάλλου καθολικού παπά που διέλυσε την Σπάρτη.

Οι καλοί μας σύμμαχοι στην Ε.Ε., αληθινά μας... εκσυγχρόνισαν αφού καταλήστεψαν και κατέστρεψαν τις αρχαιότητές μας.

Ο Γάλλος αββάς (καθολικός παπάς) Μισέλ Φουρμόν (1690 – 1746), ο οποίος ήταν και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών ήρθε στην Ελλάδα με εντολή και έξοδα του βασιλιά Λουδοβίκου 15ου για να αρπάξει όσα έγγραφα και αρχαιότητες μπορούσε. Ό,τι δεν μπορούσε να κλέψει για λογαριασμό της Γαλλίας τα κατέστρεφε, με ιδιαίτερη επιμέλεια και συστηματικότητα. Γράφει σε επιστολή του απευθυνόμενη σε κάποιον Φρερέ στις 10/4/1730: «Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (την Σπάρτη), δεν απόμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα και μερικές φορές σαράντα ή εξήντα εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατρακύλισμα των

Ο ΑΦΥΠΝΙΣΤΗΣ - Αναφορά στο βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου «Εμείς οι Δύο» [1]

Μια από τις μεγαλύτερες τιμές που μου έχουν γίνει στον μέχρι τώρα βίο μου. Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας, Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας έγραψε μια εξαιρετική, κολακευτικότατη και σπάνιας διαύγειας και διευσδυτικότητας ανάλυση για το βιβλίο μου. Παραθέτω το πρώτο μέρος της και σημειώνω ότι θα μπορούσε και η κριτική αυτή ανάλυση, από μόνη της, να αποτελέσει ένα σπουδαίο κείμενο για την λογοτεχνία και την πολιτική. Σύντομα θα αναρτηθεί και το δεύτερο μέρος.

Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς.

Ο ΑΦΥΠΝΙΣΤΗΣ

Αναφορά στο βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου «Εμείς οι Δύο» [1]

Το Κλειδί

Όταν ολοκληρώνεται ένα έργο τέχνης, π.χ. ένας ζωγραφικός πίνακας, ένα άγαλμα, ένα ποίημα ή ένα βιβλίο, ακολουθεί το ερώτημα «του Αρχικού στοιχείου του έργου και της έντασης της Ανθρώπινης Παρουσίας και Πράξης», καθώς και της Πρωτοτυπίας. Το Πνεύμα βεβαίως είναι αυτό που καθορίζει την ειδοποιό διαφορά, όταν το έργο συγκρίνεται με προηγούμενα. Ωστόσο η Λογική και η Πραγματικότητα, συχνά γυρίζουν και δαγκώνουν την ουρά τους, ενώ το Πνεύμα μπορεί να σαρκάζει και να καλπάζει ελεύθερο χωρίς τα όρια των περιορισμών που θέτουν η λογική και η πραγματικότητα. Αν πράγματι αυτό συμβαίνει, τότε πρέπει να στραφούμε προς τα πίσω, να μετατοπίσουμε την αφετηρία των συλλογισμών και των αναζητήσεων μας στην Πηγή: Αυτή, δεν είναι άλλη από την οντολογική ιδιαιτερότητα του δημιουργού, είναι η ατομική του ψυχή. Οία η ψυχή λοιπόν τοιάδε και το πνεύμα και συνεπώς και το έργο.

Ενώ λοιπόν το ψυχικό στοιχείο είναι σαφώς υποκειμενικό, το πνεύμα λαμβάνει τους έξωθεν ερεθισμούς από το πολιτικό, οικονομικό, ψυχολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο της εποχής του. Έτσι γίνεται πάντα. Η ψυχή όμως είτε αναζητείται και βρίσκεται, είτε χάνεται, λησμονημένη για πάντα στο βάθος της ύπαρξής, ζώντας έξω από

Αποχαιρετισμός στο ελληνικό καλοκαίρι

Δεν είναι επιστροφή η παλινδρόμηση σε τοπία γνώριμα και εχθρικά. Δεν είναι άδεια ή «διακοπή» η απελευθέρωση από τις μέριμνες και την καταχνιά της αγέλαστης συνήθειας. Ζωή είναι, κανονική και συμμετρική. Είναι η πρώτη εξοικείωση με το αγαθόν, το όντως ον. 

Το κακό νικά κάθε φορά που το νομίζουμε κανόνα και δεν σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας μέχρι να μας χτυπήσει σφοδρά και πυρφόρα το αδάμαστο φως της γνώσης. 

Ανυπαρξία είναι ο θόρυβος του λερού, αλωμένου άστεως, η αποκοπή του ομφάλιου λώρου από τη μητέρα φύση, από την

Κάτι το ωραίον και κάτι ωραιότατον

 Η μηχανή του κατεστημένου χάνει λάδια στην αισθητική και ρετάρει όποτε αποπειράται να τρέξει στις λεωφόρους της λογικής

Στη φωτογραφία βλέπουμε στα αριστερά τη Λιν Γιέετζερ, η οποία είναι συντάκτρια μόδας στο περιοδικό «Vogue» (στην αμερικανική έκδοση). Στα δεξιά είναι η Μελάνια Τραμπ, σύζυγος του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Η Λιν Γιέετζερ, στο μίνι βιογραφικό της στο Vogue.com, καμαρώνει ότι είναι... «αυτόχθων Νεοϋορκέζα» και ότι, όποτε δεν γράφει περί μόδας, «στοιχειώνει υπαίθριες αγορές σ' ολόκληρο τον κόσμο» (κάτι το οποίο είναι πασιφανές). Η αμφίεσή της και το όλον της θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε κακιά μάγισσα του παραμυθιού και τρακάρισμα διαστημοπλοίου με ημιφορτηγό Αθίγγανου entepreneur, περιπλανώμενου λιανεμπόρου, που

Η Πηγάδα του Μελιγαλά στο φεστιβάλ της ΚΝΕ

Οι κομμουνιστές και οι γελωτοποιοί τους διασκεδάζουν με την ανάμνηση μιας μαζικής σφαγής που διέπραξαν οι συμμορίτες το 1944.

Πρόσφατα έγινε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Εκεί, ανάμεσα στις πολλές εκδηλώσεις παρουσιάστηκε και μια παρλάτα από έναν διασκεδαστή ονόματι Ζαραλίκος ο οποίος έκανε χαιρέκακο χιουμοράκι με τα θύματα των συμμοριτών τον Σεπτέμβριο του 1944. Τότε οι κομμουνιστές μακέλεψαν, κατέσφαξαν και έριξαν στην περιβόητη «Πηγάδα» του Μελιγαλά τα βασανισμένα κορμιά 1.000 Ελλήνων – ανάμεσά τους γυναίκες, υπερήλικες και ανήλικα παιδάκια. Η μεθοδολογία της σφαγής παραπέμπει σε ταινία αμερικανικού θρίλερ (της συνωμοταξίας «splatter movie») όπου το κακό θριαμβεύει και τα αθώα θύματα υποφέρουν από αποκτηνωμένους σαδιστές, που πριν δολοφονήσουν, υποβάλλουν τα «θηράματά» τους σε