Χριστός καί Ἑλλάς ἕνωσαν τή Δύση

Ἀναθηματικό ἀνάγλυφο (περίπου) τοῦ 330 π.Χ. Ἀφιέρωμα τοῦ Νεοπτόλεμου ἀπό τό δῆμο Μελίτης. Εἰκονίζεται τό Σπήλαιο τοῦ Πανός, ὅπου ὁ Ἑρμῆς παραδίδει τόν μικρό Διόνυσο στίς Νύμφες. Ἐκτίθεται στόν αὔλιο χῶρο τοῦ Μουσείου στήν Στοά τοῦ Ἀττάλου, στήν Ἀθήνα.  

Ὅσοι ὑπονομεύουν τά ἑλληνοχριστιανικά θεμέλια τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ εἶναι οἱ ἐπικίνδυνοι, οἱ ἀκραῖοι, οἱ ἀξιοκατάκριτοι. Ὄχι ὅσοι τά ὑπερασπίζονται.

«Ἀνήκουμε στή Δύση». Ρήση ἄστοχη, ἀπερίσκεπτη, χωρίς βάθος. Φανερώνει προπέτεια καί ἄγχος ἀναζήτησης προστατῶν καί πατρόνων. Αὐτή ἡ φράση ἀδίκησε καί τήν Ἑλλάδα καί τή Δύση. Ἡ Ἑλλάδα, ὁμολογουμένως, ἔχει μικρή σχέση μέ τήν Ἀνατολή. Σχετίζεται κυρίως μέ τίς παθογένειες ποῦ ἄφησε πίσω της ἡ φρικτή ἐμπειρία τοῦ ἐγκλεισμοῦ στόν ὀθωμανικό τάφο: μπαξίσι, χαράτσι, ραχάτι, ρουσφέτι. Τέσσερις λέξεις, ὅλα τά προβλήματα χώρας καί λαοῦ συμπυκνωμένα. Τέσσερις λέξεις, τέσσερις αἰῶνες καθυστέρησης, ἀνελευθερίας, ὑποταγῆς στήν ἰσχυρή βαρβαρότητα καί τή βαρβαρική ἰσχύ.

Οἱ Ἕλληνες ταιριάζουν πολύ περισσότερο μέ τούς Εὐρωπαίους καί τούς Ἀμερικανούς παρά μέ τούς Ἄραβες, τούς Τούρκους, τούς Κινέζους, τούς Ἀφρικανούς. Αὐτό καθίσταται πρόδηλο, σέ ὅλο τό μεγαλεῖο του, τήν ἅγια περίοδο τῶν Χριστουγέννων καί τήν Πρωτοχρονιά.

Ἄν πάρεις τοῦτες τίς μέρες ἕναν Ἕλληνα, ἀπό τόν φτωχότερο μέχρι τόν πλουσιότερο, καί τόν βάλεις στήν καρδιά τῆς πρωτεύουσας ὁποιασδήποτε εὐρωπαϊκῆς χώρας, θά νιώσει σάν στό σπίτι του. Αὐτά εἶναι οἱ μνῆμες, ἡ χαρά, τά βιώματα καί ἡ ἐλπίδα μᾶς: τά φῶτα, οἱ στολισμοί, οἱ Ἅγιοι Βασίληδες, οἱ φάτνες, τά γελαστά πρόσωπα, τά κάλαντα, τά τραγούδια, τά δραματοποιημένα παραμύθια (ἀπό τόν «Καρυοθραύστη» τοῦ Χόφμαν μέχρι τό «Κοριτσάκι μέ τά σπίρτα» τοῦ Αντερσεν), τά γλυκά καί τό ἄστρο πού
δεσπόζει στήν κορυφή τοῦ δέντρου, ἡ μορφή τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ, τά ζῶα πού ζεσταίνουν τό βρέφος μέ τά χνῶτα τους, οἱ ἀνταλλαγές δώρων, ἡ προσδοκία τοῦ θαυμαστοῦ.

Ἔτσι θά νιώσει ὁ Ἕλληνας στό Γκέτεμποργκ, στό Λονδίνο, στό Βερολίνο, στό Στρασβοῦργο, στή Ρώμη, στήν Πράγα, στή Σόφια, στό Ὄσλο. Ἔτσι θά νιώσει παντοῦ στή Δύση - ἐκτός ἄν ἡ πόλη στήν ὁποία βρεθεῖ ἔχει καταργήσει τά χριστιανικά καί τά ἀρχαία παγανιστικά ἔθιμα λόγω τῶν ἀξιώσεων τῶν ἐπελαυνόντων ἰσλαμιστῶν καί τῶν ὑλακῶν ὁρισμένων μανιακῶν τῆς «ορθοπολιτικής» ἤ μισθωτῶν τοῦ Σόρος.

Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἐμπροσθοφυλακή τῆς Δύσης κι ἐκεῖ χτυπᾶ ἡ καρδιά μᾶς. Ὁ Διόνυσος, ὁ Χριστός, τά τσακισμένα καράβια τῶν Μήδων στή Σαλαμίνα καί οἱ ἴδιες οἱ χιλιετίες αὐτό μαρτυροῦν.