Λίγα πράγματα ἔχω μάθει στὸν μισὸ αἰῶνα ποὺ ζῶ. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ὅτι περνάει ὁ χρόνος. Πικρὴ διαπίστωση. Μὲ παρηγορεῖ ὅμως ὅτι δὲν εὐθύνομαι ἐγὼ γιὰ τὸ πέρασμὰ του. Ὑπέροχο αἴσθημα ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀνευθυνότητας. Τὴν ἔχουν οἱ βασιλεῖς καὶ τὰ παιδιά.
Ἀκόμα ἕνα μάθημα ποὺ κατ’ ἐπανάληψιν ἔχω λάβει εἶναι ὅτι ὅλα ἀξίζουν ἀλλὰ καὶ τίποτε - ἀναλόγως τὴν στιγμή, τὸν τόπο καὶ τὴν συγκυρία. Πάντως, σίγουρα τίποτα δὲν ἀξίζει ὅσο ἡ αἴσθηση τῆς ὁλότητας, τοῦ ἑνός, τῆς γαλήνης, τῆς μακαριότητας ποὺ προσφέρει ἡ μέθεξη μὲ τὸν αμέθεκτο Θεό.
Ὑπάρχουν στιγμὲς στὴν ζωὴ μας ποὺ ἔχουμε αντιληφθεῖ, γρατσουνώντας ἄτσαλα τὸ κρύσταλλο ποὺ μᾶς ἐγκλωβίζει στὰ ὑπαρκτικὰ μας ὅρια καὶ στὶς δυνατότητὲς τους, ὅτι Εἶναι κάτι (ὄχι ὑπάρχει, ἀλλὰ Εἶναι) ἀκατανόητο, ἀπέραντο, Ἐν καὶ Πᾶν, ἀπόλυτο καὶ καυτό, τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ παραλληλίσουμε μὲ τὸ λευκὸ πύρωμα ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ ἀπίθανα ὑψηλὲς θερμοκρασίες.
Ἡ προσέγγιση στὸ θεῖο εἶναι τὸ
νόημα τῆς ζωῆς μία καὶ ὅσες φορὲς ἐπιτυγχάνεται, ἔστω καὶ γιὰ λεπτὰ τῆς ὥρας, γιὰ δευτερόλεπτα, εἶναι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς συνοδεύει στὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου μας μέχρι τὸ πέρασμα στὸ μέγα Ἄγνωστο.
Οἱ ἄλλοι, τὸ περιβάλλον, ἡ οἰκογένεια, οἱ ἀγαπημένοι, οἱ φίλοι καὶ συγγενεῖς, οἱ συνεργάτες καὶ ἐχθροί, οἱ ἄγνωστοι κι οἱ ἀδιάφοροι, ἡ κοινωνία κι ὁ κόσμος ὅλος εἶναι σὰν γυμναστήριο γεμᾶτο ὄργανα καὶ βάρη. Παλεύουμε μὲ τὰ δυσκολίες τους, δοκιμάζουμε τὶς ἀντιστάσεις καὶ τὶς ἀντοχὲς τους, χαιρόμαστε μὲ τὶς ἐπιτυχίες τοῦ χειρισμοῦ τους, ἀναθαρροῦμε μὲ τὶς δυνάμεις μας ὅταν ἐπανέρχονται ἔπειτα ἀπὸ τὴν κόπωση κι αποκάμνουμε ὅταν οἱ νόμοι τῆς βαρύτητας νικήσουν τὴν «ἀνταρσία» μας ἀπέναντι στὸ ἀναπόφευκτο.
Γυμναστήριο εἶναι ἡ γήινη σφαῖρα καὶ στίβος μάχης. Θὰ δώσουμε τὸν καλύτερο ἑαυτὸ μας γιὰ νὰ τὸν ἀφήσουμε πίσω, ξέπνοο, ὅταν ἀφήσουμε στὸ γκισὲ τοῦ χρόνου τὰ ρέστα τῆς βιωτῆς μας. Ὡστόσο, ὅλο αὐτό, ὅσο ἔντονο, «ἀληθινὸ» καὶ κρίσιμο κι ἂν φαντάζει δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ μία ψευδαίσθηση. Τὸ μόνο ἁπτό, ρευστὸ καὶ «πραγματικὸ» εἶναι ἡ ἀντίληψη ποὺ ἔχουμε γιὰ τὰ πρόσωπα, τὰ πράγματα, τὶς ἐξελίξεις, ὁτιδήποτε. Οἱ ἄλλοι καὶ τὰ ἄλλα εἶναι παιχνίδια τῆς συνείδησης, ἡ ὁποία δὲν εἶναι στὸ πλευρὸ μας ἀλλὰ ἀπέναντι. Κάθε τόσο, προσπαθεῖ νὰ πείσει τὸ ἐπίπεδο τοῦ ὄντος ποὺ βρίσκεται πάνω ἀπὸ αὐτὴν (θα μπορούσαμε νὰ τὸ ποῦμε καὶ ἀποκαθαρμένο Ἐγώ), νὰ σηκώσει λευκὴ σημαία, νὰ παραδοθεῖ.
Ἡ κόλαση εἶναι οἱ ἄλλοι, εἰπώθηκε ἀπὸ τὸν Σαρτρ. Αὐτὸ εἶναι μικρὸ κεφάλαιο ἀπὸ τὴν πλοκή. Οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι μόνο κόλαση. Γίνονται ἀντιληπτοὶ καὶ ὡς παράδεισος, ὡς παράσιτα, ὡς λύτρωση καὶ καταστροφή, ὡς κάτι τεράστιο, ἀνεπανάληπτο. Καὶ μπορεῖ καὶ νὰ ἰσχύουν καὶ αὐτά. Ὅμως οἱ ἄλλοι εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶναι. Ἐμεῖς τὶ κάνουμε εἶναι τὸ ἐρώτημα. Τὸ κλειδὶ στὶς ζωὲς μας-κι ἡ λέξη ζωὴ μὲ τὴν ὑψηλότατη ἔννοια τοῦ ὅρου- τὸ κρατᾶμε ἐμεῖς καὶ ἡ πνευματικὴ μας ποιότητα θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ τὸ γυρίσουμε στὴ σωστὴ φορὰ καὶ να βγοῦμε ἔξω ἀπὸ τὸ πλατωνικὸ σπήλαιο πρὸς τὸ φῶς.
Μὲ κουράζουν οἱ γκρίνιες, ἀποφεύγω ὅπως ἡ Ἐφορία τὶς ἐπιστροφὲς τὴν καταστροφολογία, τὴν μιζέρια, τὴν δαιμονοποίηση τοῦ σύμπαντος κόσμου γιὰ τὶς χαλεπὲς ἐπιδόσεις μου στὸ προσωπικὸ μου παίγνιο. Ἀποφεύγω τοὺς ἐμμονικοὺς μίζερους, οἱ σκέψεις καὶ τὰ λόγια τοὺς εἶναι σὰν τὰ ἕλη ποὺ σὲ τραβοῦν ὅλο καὶ πιὸ κάτω μέχρι νὰ πνιγεῖς. Μὲ ἐνδιαφέρει λίγο τὸ πρόβλημα καὶ περισσότερο ἡ λύση του.
Ἡ πρότασὴ μου γιὰ τὸ 2020 στὸν ἑαυτὸ μου (ἀλλὰ καὶ σὲ ὅποιαν/ὅποιον τυχὸν ἐνδιαφέρεται) εἶναι νὰ καλλιεργήσει τὸν προσωπικὸ της/του κῆπο καὶ νὰ ἀποκεντρώσει τὸ ἐνδιαφέρον ἀπὸ τὸ περιβάλλον.
Νὰ ζήσεις ἐσωτερικά, νὰ μὴν σπαταλιέσαι, νὰ δημιουργεῖς, νὰ περιορίσεις τὴν κατανάλωση, νὰ μὴν μέμφεσαι, νὰ εὐχαριστεῖς, νὰ προσπερνᾶς ἀλλὰ καὶ νὰ μένεις ἂν ὑπάρχει νόημα. Νὰ εἶσαι ἐλεήμων ἀλλὰ καὶ ἀδίστακτος ὅταν πρέπει. Νὰ συμπονᾶς, χωρὶς προσκόλληση.
Δὲν εἶναι λύση οἱ ἄλλοι, δὲν εἶναι κἄν πρόβλημα οἱ τρίτοι, ἀλλὰ τὸ ἐντός.
Ἔνδον σκάπτε τὸ 2020.
Νὰ ξεκινήσεις καὶ τὸν μεγάλο πόλεμο ποὺ ἀξίζει νὰ δώσεις: αὐτὸν ἐναντίον αὐτοῦ ποὺ νομίζεις ἑαυτό, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ προβολὴ τῶν συνειδήσεων ἄλλων πάνω στὴν ἀληθινὴ ταυτότητὰ σου, ποὺ εἶναι μόνο ἡ ψυχή.
Νίκα τὸν ἑαυτὸ σου γιὰ νὰ νικήσεις τὸν κόσμο.
Νὰ ἔχεις ὑγεία, τύχη καὶ φώτιση Κυρίου.
Νὰ πιστεύεις γιατὶ χωρὶς πίστη θὰ σὲ καταπιεῖ ἡ τρύπα τοῦ μηδενός, τὴν ὁποία ἄνοιξες ἐσύ.
Χρόνια πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου