Γκόλεμ

 

Ποίημα ποὺ ἔγραψα μὲ ἀφορμὴ τὴν γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου

Γκόλεμ

Ἄψογη μορφή, ἰδέα ἄφθαστη.

Ἔρως ἀπόλυτος, ἰδανικός.

Πρόπλασμα ὀνείρου σκάλισε.

Βύθισε χρωστῆρα στὰ φιλιά.

Πένα βούτηξε σὲ μελανὸ πόθο.

Ἀρτίστες ἐρωτευμένοι μὲ πλάσματα,

ποὺ δίχως βοήθεια ἔφτιαξαν.

Καλλιτέχνημα ἡ δέσποινα τῶν λογισμῶν.

Το αὐτὸ ὁ ἔφιππος, ἁβρὸς ἱππότης.

Ἡ τελειότητα τοῦ πρώτου πυρός,

τοῦ κατακαίοντος τὰ ζιζάνια τῆς ἀνίας,

στοιχειώνει μὲ τὶς...

συγκρίσεις.

Ἀναπόφευκτες γὰρ εἰσίν.

Κατώτερο τὸ ὑπάρχον ἀπὸ τὴν ἰδέα.

Φτωχὸ ἐπίτευγμα ἀπολύτου στόχου.

Κι αὐτὸς ὁ οὐράνιος ἔρωτας,

τὸ υπερτέλειο ἄγαλμα,

ἡ ἀποτύπωση τῆς θείας ἁρμονίας,

γκόλεμ κατήντησε.

Περιφέρεται ἄσκοπα στὰ σοκάκια

τῆς Πράγας καὶ καταλύει σὲ

παλιακὸ ἐνδιαίτημα, 

«προνομιακοῦ» πακέτου διακοπῶν.