Γιατί η Ελλάς αποκλείεται να έχει απώλειες σε πιθανή μαζική κυβερνοεπίθεση

Στη φωτό βλέπουμε τον θρυλικό TRS 8O ο οποίος αποκαλείτο από τους κομπιουτεράδες της εποχής του "Trash 8O". Ίσως τον δείτε σε φουλ λειτουργία σε κάποια δημόσια υπηρεσία.

Η εταιρεία που βγάζει τα «αντιβιοτικά» για υπολογιστές, η McAfee, ανακοίνωσε ότι η ανθρωπότητα θα περάσει από μια περίοδο ψυχρού κυβερνοπολέμου.

Δηλαδή, κράτη και οργανισμοί έχουν υιοθετήσει τις τεχνικές των χάκερς ώστε την κρίσιμη ώρα να μπορέσουν να χτυπήσουν τις ψηφιακές υποδομές άλλων κρατών.

Σου καταστρέφει ο εχθρός το δίκτυο με τους υπολογιστές που ρυθμίζουν τα φανάρια στους δρόμους;

Του κάνεις εσύ μια περιποιημένη κυβερνοεπίθεση στα δίκτυα με τα αρχεία της χρηματαγοράς του, χακεύεις τα συστήματα εναέριας κυκλοφορίας και ούτω καθεξής.

Η ευχάριστη είδηση είναι πως η Ελλάδα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα διότι εδώ και πολλά χρόνια τα όποια συστήματά της έχουν αντέξει σφοδρότερη επίθεση από εκείνη που μπορούν να πραγματοποιήσουν οι χακεράδες:

Όπου επίθεση βλέπε μέριμνα του δημοσίου τομέα.

Σίγουρα έχετε πάει σε κάποια Εφορία και έχετε θαυμάσει τους συλλεκτικούς και μουσειακούς υπολογιστές που χειρίζονται οι βαριεστημένοι υπάλληλοι με το Στοίχημα ανά χείρας και την τυρόπιτα στους σιαγώνες.

Οπωσδήποτε έχετε μείνει άναυδοι με τους προϊστορικούς εκτυπωτές που κάνουν επί πεντάλεπτο δαιμονισμένο θόρυβο για να εκτυπώσουν μια σελίδα ριζόχαρτου.

Σε κάθε περίπτωση έχετε κάνει μια πολύωρη περιήγηση σε ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η αμερικανική τεχνολογία της δεκαετίας του ΄50.

Στο ΤΕΒΕ Ομονοίας σίγουρα σας ήρθαν αναμνήσεις από την ταινία «Οι Τρεις Ημέρες του Κόνδορα», όπου τα –τότε σύγχρονα- μηχανήματα εργάζονταν πυρετωδώς.

Η Ελλάδα ψωνίζει από τις αποσβέσεις παγίων στοιχείων που κάνουν κάθε εικοσαετία τα χολιγουντιανά στούντιο.

Το Ελληνικό δημόσιο μόλις τώρα να προμηθεύτηκε τους υπολογιστές από τις ταινίες που γυρίστηκαν το 1960-70 και είναι απόλυτα ασφαλές.

Τα μηχανήματα και το λογισμικό μας είναι τόσο παλιά που οι χακεράδες πρέπει να έχουν γνώσεις αρχαιολογίας για να μας χτυπήσουν.

Άσε για το πολιτικό προσωπικό: ψωνίζουμε από τη στοκαρία διασήμων οικογενειών της δεκαετίας του ΄40.

Είναι τρελοί αυτοί οι καταναλωτές ειδήσεων!

Νοοτροπία τηλεθεατή, ακροατή, αναγνώστη και εν γένει καταναλωτή ειδήσεων: Βαράτε με κι ας κλαίω! Το διαπιστώσαμε την επομένη της απεργίας των δημοσιογράφων και μείναμε για μια επιπλέον φορά άναυδοι.

Στέλνανε βροχή τα μηνύματα οι ακροατές, οι οποίοι μάλιστα δηλώνουν «φίλοι» του ραδιοφώνου και «οπαδοί» της εκπομπής μας: «Τι ωραία που ήταν εχθές χωρίς τη βαβούρα και το άγχος που μας μεταδίδουν οι δημοσιογράφοι. Πόσο καλά περάσαμε χωρίς τηλεόραση και χωρίς το μπλα μπλα στο ραδιόφωνο».

Άντε να βγάλεις άκρη.

Από τη μια ο ακροατής δηλώνει πως πίνει νερό στ’ όνομά σου κι από την άλλη να σε καλεί στο τηλέφωνο για να σου πει πόσο ωραία ήτο όταν το βούλωσες. Αν τους πιστέψεις θα νομίσεις ότι υπάρχει μια αόρατη ή ορατή δύναμη που τους υποχρεώνει να ακούνε ειδήσεις, να βλέπουν δελτία και να διαβάζουν εφημερίδες.

Αν πάρεις στα σοβαρά τις διατυπώσεις τους θα σχηματίσεις την εντύπωση ότι κάθε πρωί μπουκάρει στο σπίτι τους ο Παπαδάκης και τους απειλεί με όπλο για να παρακολουθήσουν το Καλημέρα Ελλάδα.

Θα φανταστείς τον Ευαγγελάτο μασκοφόρο αγκαζέ με την Τρέμη σε ρόλο νίντζα να τους έχουν κολλήσει το μαχαίρι στο λαιμό για να δουν το δελτίο των οκτώ. Πολλά τέτοια θα υποθέσεις και θα μπερδευτείς φίλε που αδυνατείς να κατανοήσεις τη συμπεριφορά του κοινού. Η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική.

Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, ίσως και σε άλλες χώρες του κόσμου, λειτουργούν σαν τα τοτέμ ή τα ξόανα πάνω στα οποία πίστευαν στο παρελθόν οι φυλές πως συγκεντρώνονται δυνάμεις.

Οι επαγγελματίες του Τύπου είναι φορείς και αγωγοί ισχύος που λειτουργούν σαν μαγνήτες που έλκουν και απωθούν. Το κοινό θέλει τα ΜΜΕ αλλά ταυτόχρονα επιδιώκει να τα γκρεμίσει από το βάθρο τους.Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά αλλά νιώθει πως θα ζούσε καλύτερα δίχως αυτά.

Χάος κανονικό!

Γοργοπόταμος, «παλλαϊκή» αντίσταση και δαφνοστεφανωμένες μαϊμού συντάξεις

Πινόκιο, ο μόνος αντιστασιακός που δεν λαμβάνει σύνταξη από το ΝΑΤ!

Στις 25 / 11 / 2007 εορτάστηκε με τις συνηθισμένες φανφάρες η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ούτε λίγο ούτε πολύ το γεγονός παρουσιάστηκε -όπως κάθε χρόνο- σαν «αποφασιστικό» πλήγμα εναντίον των δυνάμεων του Άξονα στη Β. Αφρική. Ουδέν ψευδέστερον τούτου. Η μάχη του Ελ Αλαμέιν είχε κριθεί στις 4 / 11 / 1942, η ανακατάληψη του Τομπρούκ από τους Συμμάχους έγινε έπειτα από μία εβδομάδα και οι Γερμανοί, όταν τιναζόταν ο Γοργοπόταμος έκαναν το 100άρι στα 8 δευτερόλεπτα καταδιωκόμενοι από τους μαχητές του Μοντγκόμερι.
Ωστόσο, η αιθαλομίχλη ενός αντιστασιακού μεγαλείου που καλύπτει την ιστορική αλήθεια δεν έχει τόσο ιστορικές και... εγωιστικές αιτιάσεις. Τα κίνητρα είναι καθαρά οικονομικά. Ονομάζονται συντάξεις αντιστασιακών και μόρια στο ΑΣΕΠ στα εγγόνια και τα παιδιά ορισμένων συνταξιούχων "αντιστασιακών" που στην Κατοχή ήταν (οι περισσότεροι) βρέφη ή παιδιά. Για να σας το πούμε λαϊκότερα, οι ουκ ολίγοι επιτήδειοι που καρπώνονται συντάξεις από αντίσταση που ουδέποτε προέβαλαν, με ολίγον από παραμύθι, καβατζώνουν εδώ και χρόνια τα ωραία μας λεφτά. Αντιστέκονται στη φτώχεια με απάτη! Άνθρωποι που μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην μόνο παρασιτικά και οι οποίοι ουδέποτε σκέφτηκαν να προσφέρουν.

Αλήθεια, τώρα που "ανοίγει" το ασφαλιστικό θα ανοίξουν και οι σχετικοί φάκελλοι για να επανεξεταστούν οι αφειδώς παρασχεθείσες συντάξεις;

Θα παραθέσουμε ένα ωραίο άρθρο που υπέγραψε το 2003 (30 Νοεμβρίου) ο Β. Χιώτης στο Κυριακάτικο Βήμα και δεν θα σχολιάσουμε περαιτέρω την κατάντια μας.

σχετικός σύνδεσμος: http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=14029&m=A31&aa=1


* Γεννηθέντες μετά το 1930 η πλειονότητα εκείνων που αναγνωρίστηκαν τα δύο τελευταία χρόνια για την αντιστασιακή τους δράση

Αντιστασιακοί από την... κούνια τους!

Οι κατά παρέκκλιση διορισμοί στο Δημόσιο και η νέα παράταση των επιτροπών κρίσεων


B. ΧΙΩΤΗΣ
Μια βιομηχανία παραγωγής τίτλων για αντιστασιακή δράση κατά τη γερμανική κατοχή που στη συνέχεια χρησιμοποιούνται για πρόσβαση στο Δημόσιο εξακολουθεί να λειτουργεί, έξι δεκαετίες μετά τη λήξη της Εθνικής Αντίστασης. Από τα επίσημα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του «Το Βήμα», προκύπτει ότι την περίοδο 1996-2002 αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί 79.910 άτομα, τα οποία στην πλειονότητά τους έχουν γεννηθεί μετά το 1930! Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου θέσπιζε στη Βουλή το 1982 τον νόμο 1285 αναγνωρίζοντας τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε.

Ως το πρώτο εξάμηνο του 1989 είχαν ήδη αναγνωριστεί 171.371 αντιστασιακοί και διατυπώθηκαν οι πρώτες υποψίες ότι στη διαδικασία είχε παρεισφρήσει η κομματική συναλλαγή, εκθέτοντας τα πολιτικά κόμματα που υποστήριξαν θερμά τον θεσμό, αλλά και την ίδια την προσφορά των αληθινών αντιστασιακών. Ο θόρυβος που έγινε τότε για τους αντιστασιακούς-«μαϊμούδες» οδήγησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη στην αναστολή του νόμου, ο οποίος όμως τέθηκε και πάλι σε ισχύ με τις διατάξεις του νόμου 2320/1995, ανοίγοντας έναν νέο κύκλο αναγνώρισης αντιστασιακών που συνεχίζεται ως σήμερα. Και αν στον πρώτο κύκλο εφαρμογής του υπήρχαν απλώς υποψίες ότι τα ευεργετήματα της νομοθεσίας απολαμβάνουν και άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με την Εθνική Αντίσταση, στον κύκλο που άνοιξε το 1996 και συνεχίζεται, οι υποψίες έγιναν ενδείξεις και αποδείξεις ότι η πλειονότητα των ατόμων που αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί δεν είχαν καμιά σχέση με τον αγώνα κατά των κατακτητών, αφού ήταν νήπια ή παιδιά οκτώ ή δέκα ετών!

H μαζική αναγνώριση αυτού του προνομίου εξάλλου δεν σημαίνει μόνο μια άσκοπη αιμορραγία για το Δημόσιο, με την απονομή συντάξεων σε άτομα που δεν το δικαιούνται, αλλά και την παράκαμψη του ΑΣΕΠ στις προσλήψεις στον δημόσιο τομέα, καθώς οι αντιστασιακοί δικαιούνται να διορίζουν τα παιδιά τους στα ΝΠΔΔ κατ' εξαίρεσιν σε ποσοστό 5% του συνόλου των προσλήψεων, αλλά και την προνομιακή μοριοδότησή τους στις προσλήψεις στο Δημόσιο. Οπως προέβλεπε το πρώτο Προεδρικό Διάταγμα που υπεγράφη το 1983 και οι νόμοι που ψηφίστηκαν στη συνέχεια, η αντιστασιακή δράση των δικαιούχων θα διαπιστωνόταν από επιτροπές κρίσεων που όφειλαν να περατώσουν το έργο τους εντός δύο ετών.

Οι επιτροπές αυτές όχι μόνο συνεχίζουν να αναγνωρίζουν αντιστασιακή δράση είκοσι ολόκληρα χρόνια μετά, αλλά πρόσφατα με απόφαση των συναρμόδιων υπουργών εγκρίθηκε νέα παράταση των εργασιών τους! Οι αποφάσεις των επιτροπών αυτών εξάλλου δεν υπόκεινται στον έλεγχο κανενός άλλου οργάνου, παρά μόνον αν είναι απορριπτικές, όπου ο δικαιούχος μπορεί να υποβάλει ένσταση. Με νέα ρύθμιση εξάλλου που προστέθηκε στον νόμο 2320/95, «σε περίπτωση ανεπάρκειας στοιχείων, κατά την ελεύθερη κρίση των επιτροπών, μπορούν να λαμβάνονται επικουρικώς υπ' όψιν υπεύθυνες δηλώσεις δύο τουλάχιστον προσώπων που έχουν την ιδιότητα του αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης που να βεβαιώνουν τη δράση του κρινομένου προσώπου». Ετσι χαρακτηρίζεται αντιστασιακός κάποιος που απλώς έχει γεννηθεί πριν από την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.

Με τη διαδικασία αυτή έχουν αναγνωριστεί ως σήμερα (σύμφωνα με τα ονόματα που έχουν δημοσιευθεί στα ΦΕΚ) 261.001 αντιστασιακοί, εκ των οποίων 173.581 την περίοδο 1984-1989 και 87.419 την περίοδο 1996-2002. Ενώ στον πρώτο κύκλο, της περιόδου 1984-1989, οι δικαιούχοι είχαν γεννηθεί πριν από το 1920 και ήταν τουλάχιστον έφηβοι την περίοδο της Κατοχής, στον δεύτερο κύκλο η πλειονότητα των ατόμων που χαρακτηρίζονται αντιστασιακοί έχουν γεννηθεί μετά το 1920 και αρκετοί μετά το 1930, γεγονός που σημαίνει ότι είχαν αναπτύξει αντιστασιακή δράση σχεδόν από την... κούνια τους! Στην πλειονότητά τους μάλιστα οι αναγνωρίσεις αφορούν γυναίκες! Ενδεικτικό είναι το ΦΕΚ 1356B που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2000 και κυρώνει τους πίνακες αντιστασιακών που αναγνωρίστηκαν στη Λάρισα. Επί 330 ατόμων οι 211 είναι γυναίκες, δηλαδή ένα ποσοστό 70%, ενώ 30% (93 πρόσωπα) από τον ίδιο πίνακα είναι αντιστασιακοί που έχουν γεννηθεί μετά το 1926.

Ακόμη πιο εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία για το 2001 και το 2002 όπου οι αντιστασιακοί σε ηλικία μικρότερη των δέκα ετών είναι ο κανόνας. Στο ΦΕΚ 552 της 14ης Μαΐου 2001 το 90% των αντιστασιακών έχουν γεννηθεί μετά το 1930 και κάποιοι το 1933 και κατάγονται όλοι από την Αρτα. Ο Νομός Αρτας κατέχει έτσι κι αλλιώς τα πρωτεία στην αναγνώριση αντιστασιακών, ειδικά στον δεύτερο κύκλο της διαδικασίας. Αναγνωρίστηκαν ως αντιστασιακοί 2.695 άτομα την περίοδο 1984-1989 και 9.988 την περίοδο 1997-2001, παρά το γεγονός ότι όσο περνούν τα χρόνια οι δικαιούχοι θα έπρεπε να ελαττώνονται. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στον Νομό Τρικάλων όπου από την απονομή 3.824 αντιστασιακών συντάξεων την περίοδο 1984-1989 χορηγήθηκαν 7.358 νέες συντάξεις την περίοδο 1996-2001. Από όλους αυτούς μόνο ένα ποσοστό 10% ήταν ενήλικοι την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης!

Παράκαμψη και παραπλάνηση του ΑΣΕΠ

* Ποια είναι τα ευεργετήματα που προβλέπει ο νόμος, εκτός από την απονομή της τιμητικής σύνταξης
Ο μεγάλος αριθμός των αναγνωρισμένων αντιστασιακών στην Ελλάδα δεν θα ήταν τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η αρωγή του κράτους σταματούσε στην απονομή μιας τιμητικής και μάλλον χαμηλής σύνταξης. Το πρόβλημα όμως γίνεται σοβαρό λόγω των ευεργετημάτων που έχουν θεσπιστεί για τους αντιστασιακούς και για τα παιδιά τους, τα οποία προσλαμβάνονται με προνομιακό καθεστώς στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ως άτομα «ειδικών κατηγοριών». Σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου 2190/94, που συμπληρώθηκε από τους νόμους 1648/86 και 2643/98, τα παιδιά των αντιστασιακών έχουν τα δικαιώματα που έχουν θεσπιστεί και για τα παιδιά των πολυτέκνων. Δηλαδή καταλαμβάνουν κατ' εξαίρεση το 5% των θέσεων που προκηρύσσονται στα ΝΠΔΔ ενώ στις προσλήψεις που πραγματοποιούνται στον δημόσιο τομέα υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ τα παιδιά των αντιστασιακών επιδοτούνται με επιπλέον μόρια 10% και αποκτούν σημαντικό προβάδισμα έναντι των συνυποψηφίων τους.

Δεν είναι βέβαιον ότι όλοι όσοι έχουν χαρακτηριστεί αντιστασιακοί θα επιδιώξουν πρόσληψη των παιδιών τους στο Δημόσιο, αλλά τυπικώς και οι 261.000 που έχουν αναγνωριστεί από το 2004 μπορούν να κάνουν χρήση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου και ιδίως οι 87.419 που αναγνωρίστηκαν μετά το 1996. Ενας τόσο μεγάλος αριθμός όμως προκαλεί προβλήματα αθέμιτου ανταγωνισμού στη διαδικασία προσλήψεων στο Δημόσιο, όταν μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις ότι η αναγνώριση των αντιστασιακών δεν έγινε και με τόσο διαφανείς διαδικασίες, ούτε μόνο σε πρόσωπα που το εδικαιούντο.

Είναι πολύ πιθανό δηλαδή κάποιοι να διεκδίκησαν την ιδιότητα του αντιστασιακού όχι τόσο για να λάβουν την τιμητική σύνταξη, αλλά για να δώσουν στα παιδιά τους ένα πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους να προσληφθούν στο Δημόσιο, αξιοποιώντας κομματικές γνωριμίες αλλά και άλλους τρόπους συναλλαγής που συναντούμε συχνά στο Δημόσιο. Αλλωστε το έντονο ενδιαφέρον που υπάρχει ακόμη από «δικαιούχους» και που οδήγησε πρόσφατα στην παράταση των εργασιών των επιτροπών κρίσεων - εξήντα χρόνια μετά την Αντίσταση - πιστοποιεί ότι όλες αυτές οι ενδείξεις και οι υποψίες δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Το ΒΗΜΑ, 30/11/2003 , Σελ.: A31
Κωδικός άρθρου: B14029A311
ID: 259403

Προεκλογικές "δεσμεύσεις" και άλλα ανέκδοτα

Λεζάντα: Aν από τη λέξη "αποφασιστικότητα" αφαιρεθεί η πρόθεση και ειδικά η καλή πρόθεση, το μόνο που μένει είναι μια αινιγματική "φασιστικότητα"


Τον Μάρτιο μου είπε ο πρωθυπουργός ότι όλα είναι έτοιμα για την αντιμετώπιση των καλοκαιρινών πυρκαγιών κι εγώ τον παρεξήγησα: εννοούσε ότι ήταν τα δάση έτοιμα για να καούν.
Η κυβέρνηση δεν ήταν ανακόλουθη. Κάηκαν περίπου 2.700.000 στρέματα.
Ολόκληρη τη χρονιά ο πρωθυπουργός μου έλεγε ότι οι εκλογές θα γίνονταν στην ώρα τους κι εγώ πάλι παρανόησα: νόμιζα ότι θα γίνονταν τον Μάρτιο του 2008.
Γίνανε Σεπτέμβριο του 2007 που ήταν η κατάλληλη ώρα για να ξαναγίνει πρωθυπουργός ο ήδη πρωθυπουργός.
Τέλος ανοίξεως ο πρωθυπουργός με διαβεβαίωνε ότι η υπόθεση με τα ομόλογα θα άγγιζε όλους τους υπεύθυνους «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται».
Για μία περαιτέρω φορά κατάλαβα λάθος. Τους άγγιξε τους «όσο ψηλά κι αν βρίσκονται» αλλά το άγγιγμα ήταν χάδι.
Από το 2004 ο πρωθυπουργός κάτι πάει να πει για την υπόθεση των Σκοπίων και λάμβανα κακώς το μήνυμά του από την αρχή.
Η υπόθεση των Σκοπίων ήταν μια χαρά αφορμή για να τοποθετηθεί η Ντόρα Μπακογιάννη στη θέση του Πέτρου Μολυβιάτη και να ολοκληρώσει το έργο του πατέρα της.
Επιτέλους η περιοχή θα αποκτήσει χώρα που θα λέγεται «Μακεδονία».
Ο πρωθυπουργός κόντευε να με πείσει για το φιλόχριστον του χαρακτήρος του με την υπογραφή του στο αίτημα της Εκκλησίας να γίνει δημοψήφισμα για τις ταυτότητες.
Δεν φταίει εκείνος που εγώ νόμιζα ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο τη στιγμή που δεν το ήθελε η υπερκυβέρνηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων και δεν συμμαζεύεται.
Ο κ. Καραμανλής προεκλογικά διαβεβαίωνε ότι στο ασφαλιστικό δεν θα πείραζαν όρια ηλικίας, ύψη συντάξεων και εισφορές.
Δεν ευθύνεται εκείνος που είμαι αρκετά βλαξ ώστε να μην καταλάβω πως εννοούσε ότι δεν θα πειράζονταν προς το φιλολαϊκότερο.
Προς το αντιλαϊκότερο μια χαρά θα τα πειράξει.
Πρέπει να ακούω προσεκτικότερα τον πρωθυπουργό…

Κακοκαιρία εν Αθήναις και μποντιμπιλντεράδες στο Σαν Φρανσίσκο

Η κακοκαιρία στην Αθήνα θυμίζει κάτι μποντιμπιλντεράδες από το Σαν Φρανσίσκο που βλέπουμε σε ταινίες: Διαθέτουν μούσκουλα, μουστάκια κι αγριάδα αλλά τους αρέσουν τα αγόρια.
Το αντριλίκι τους είναι πιο πέτσινο κι από τα μπουφάν που τους αρέσει να φοράνε.
Ντιντήδες που θα ‘λεγε ο Παπατσάκαλος!
Θυμάστε τη φοβερή σκηνή από την ταινία «Η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή», όπου έδειχνε ένα γκέι μπαρ με μουστακαλήδες που χόρευαν ταγκό;
Κάπως έτσι συμπεριφέρεται η αθηναϊκή «καταιγίδα» τον τελευταίο καιρό.
Βλέπεις να πλακώνουν συννεφάρες κατάμαυρες σαν σημαίες πειρατικού πλοίου.
Οι μετεωρολόγοι σε έχουν προϊδεάσει από πριν με τέτοιον αγωνιώδη τρόπο που ετοιμάζεσαι να τηλεφωνήσεις στο ΙΚΕΑ για να ρωτήσεις αν υπάρχει ετοιμοπαράδοτη κιβωτό.
Τα κανάλια σου δείχνουν τόσες πολλές φορές τον καιρό που νομίζεις πως σε θεωρούν κρετίνο και στον επαναλαμβάνουν στην πρώτη ευκαιρία.
Τα ραδιόφωνα είναι έτοιμα να μεταμορφώσουν τον κυρ Μήτσο και τον κυρ Βαγγέλη σε Καντερέ!
Εσύ με τη σειρά σου υποβάλεσαι και νιώθεις σαν πολεμιστής του ’40 στον ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Βγάζεις κρυοπαγήματα στην ψυχή και ετοιμάζεσαι για το χειρότερο.
Και τότε, έρχεται η ώρα της «κρίσης». Όλα στην αρχή πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.
Φυσάει, ξαναφυσάει και αγριεύει η όψη του καιρού. Όμως, η βροχή είναι κατά τι… φίφικη. Υψώνει ανάστημα για περίπου δέκα λεπτά κι ύστερα λουφάζει, παραπέμποντας ευθέως στην ελλαδική εξωτερική πολιτική.
Ρίχνει όσες ακριβώς σταγόνες χρειάζονται για να δημιουργηθεί μποτιλιάρισμα.
Ενώ, αν ο καιρός είχε τσίπα επάνω του θα μας κατάβρεχε επί 40 ημέρες τέτοιοι που είμαστε όλοι εμείς οι εν Αττική διαβιούντες.
Μας χρειάζεται ένα μπουγέλωμα για να βάλουμε μυαλό (και για να γεμίσει κι ο Μαραθώνας νεράκι).
Μέχρι τώρα δεν έχουμε δει τη βρόχα που κατά τον Ζαμπέτα «έπιπτε ράι θρου» να πίπτει στέιτ θρου.
Τα πυρόπληκτα χωριουδάκια την πλήρωσαν.

Νέος πατριωτισμός = Ψήφος στη ΝΔ!

«Η αφοσίωση στην Πατρίδα, η προσφορά στην Πατρίδα, απαιτεί διορατικότητα, σύνεση, υπευθυνότητα».
Τάδε έφη την Παρασκευή στο Κοινοβούλιο ο «Μακεδόνας πατριώτης» πρωθυπουργός μας.
Ξέρετε τώρα σε ποιο θέμα αναφερόταν ο ανηψιός του θείου.
Εκείνο στο οποίο η Ελλάς θα καταπιεί αμάσητο το ρομπιλίκι στο οποίο θα μας υποβάλλουν οι Σκοπιανοί.
Σε περίπτωση που αγνοείτε τον εν λόγω κύριο με τις δύο προαναφερθείσες ιδιότητες (Μακεδόνας πατριώτης) δεν θα σας παρεξηγήσουμε.
Το «Μακεδόνας» τελευταία το έχουν πιστωθεί οι Σκοπιανοί.
Όσο για το «πατριώτης»;
Ο κ. Καραμανλής έπειτα από τις φωτιές όπου εντυπωσίασε με το μπουφάν που φόραγε κατακαλόκαιρο για να δείχνει μάχιμος, μιλάει για έναν «νέο πατριωτισμό».
Ο «νέος πατριωτισμός» του κ. Καραμανλή μάλλον αναφέρεται σε μια ιδιότυπη περίπτωση όπου ο πατριώτης δεν χρειάζεται να υπερασπιστεί κάποια πατρίδα διότι η τελευταία δεν υπάρχει!
Ο «νέος πατριωτισμός» του πρωθυπουργού μάλλον συνίσταται στο να ρίξεις ψηφοδέλτιο στην κάλπη, το οποίο θα κοσμείται από το λογότυπο της ΝΔ.
Τώρα, επειδή τα λοιπά τα ομίλησε ύπουλα και ακατάληπτα ο κ. Καραμανλής θα σας μεταφράσουμε τους όρους «διορατικότητα, σύνεση και υπευθυνότητα».
Αυτές οι τρεις λέξεις στα νέα ελληνικά γίνονται οι ακόλουθες τέσσερις: «Ό,τι πουν οι Αμερικάνοι».
Επίσης, ο neopatriot Καραμανλής απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το όνομα των Σκοπίων.
Θα περάσει τον τεμενά από τη Βουλή να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Εάν -όπως το επιθυμεί και το επιδιώκει η Ελλάδα- επιτευχθεί συμφωνία με το γειτονικό κράτος, η Βουλή των Ελλήνων μπορεί να την κυρώσει […]. Δεν πιστεύω να υποστηρίζει κανείς στην αίθουσα αυτή ότι η υπεύθυνη κοινοβουλευτική διαδικασία, η διαδικασία που προβλέπει το Σύνταγμα της Χώρας, είναι μειωμένης δημοκρατικότητας. Μια τέτοια αντίληψη ήταν όχι μόνο λανθασμένη, αλλά και επικίνδυνη».
Φυσικά και είναι επικίνδυνο να απευθυνθεί στο λαό.
Οι Έλληνες είναι πατριώτες, ουχί neopatriots.

Αναδιφώντας στο παρελθόν με τη βοήθεια φωτογραφιών

Στη συλλεκτική φωτό βλέπουμε τον Νέρωνα στην οδό Κοραή


Λίγα πράγματα είναι καταθλιπτικότερα από το να κοιτάς προσωπικά φωτογραφικά άλμπουμ, είτε πρόκειται για τυπωμένες φωτογραφίες είτε για ψηφιακές.
Εμένα μου έλαχε το δεύτερο. Άνοιξα στον υπολογιστή μου έναν ξεχασμένο φάκελο με τις προαναφερθείσες φωτογραφίες.
Περσινές ήτανε, μην φανταστείτε υλικό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ή από την Αθήνα της δεκαετίας του ’30 ή τον Πειραιά του Αριστείδη Σκυλίτση.
Κάπου είχε παραπέσει ο φάκελος μέσα στα My Documents (Τα Έγγραφά Μου). Περιείχε στιγμιότυπα από μια βόλτα με κολλητούς στο κέντρο εν μέσω θέρους.
Εδώ ο Γιάννης να κάνει θεατρικές μούτες, εκεί ο Αντώνιος (καλλιτεχνικό Νέρων) να καταβρέχεται αυτοθέλητα στην Κοραή με μισόλιτρα εμφιαλωμένου νερού.
Ένα page down παραπέρα, αντικρίζω τον Θοδωράκη να κοιτάει, ως συνήθως, καχύποπτα τους περαστικούς.
Να κι οι Νιγηριανοί με τα CD, ιδού ένα σμήνος με ενοχλημένα περιστέρια, πάρε απλωμένες πραμάτειες μπροστά στην Ακαδημία, τσάκω και δημοτικούς αστυνομικούς με φραπέδες ανά χείρας.
Κάθε φορά που πατούσα διπλό κλικ κι άνοιγα τα… τζεϊπέγκ που λένε και στο χωριό μου ήταν σαν να με μαχαίρωνες.
Έβλεπα τα χαρούμενα στιγμιότυπα έχοντας τα συναισθήματα που θα είχε ένας Νεφελίμ αν παρακολουθούσε Λιακόπουλο.
Πρώτα απ’ όλα αντιμετώπιζα τις όψεις των φίλων λες και ήταν μακαρίτες (Θεός φυλάξοι).
Συνέλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται «τον φουκαρά τον Αντώνη, αχ Ιωάννη ταλαίπωρε, κακομοίρη Θοδωράκη»…
Μετά φυσικά συνήλθα κι αναρωτιόμουνα για ποιο λόγο η αναδίφηση στο παρελθόν, ακόμα και το πλέον πρόσφατο, γεννά τέτοιου είδους συναισθήματα γλυκερής νοσταλγίας, πικρίας, ήττας και διάθεσης φυγής.
Η αναδρομή στο χθες και το προχθές έχει επίσης ως αποτέλεσμα τον εξωραϊσμό του παρελθόντος και την εξύψωσή του ως προς το σήμερα.
Το αύριο προκαλεί ανασφάλεια και το μεθαύριο φρίκη. Αυτό είναι εύκολο να καταλάβουμε για ποιο λόγο συμβαίνει.
Για τον ίδιο λόγο που οι Πασόκοι εξέλεξαν τον Γιώργο…

«Κολύμπι στη στεριά» και αποφατικός λόγος

«Έμαθα κολύμπι στη στεριά».
Κολοσσιαία ατάκα αποσταγμένης μαγκιάς και ακριβών εμπειριών ήτο η συγκεκριμένη. Ο Κώστας κι εγώ την ακούσαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χθες στην εκπομπή από ακροατή μας.
Κολύμπι στη στεριά μας είπε πως έμαθε ένας άνθρωπος που ηχούσε ιδιαιτέρως καμένος από τον άγριο κόσμο της ελεύθερης αγοράς.
Ο διδαχθείς κολύμπι στην ξηρά πήρε τηλέφωνο για να βγει ζωντανά στον αέρα και να μεταφέρει «στην πόλη και στον κόσμο» -όπως λέει κι ο Πάπας- την αγανάκτησή του για τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ.
«Μια ευκαιρία είχανε οι χαβαλέδες να δούνε προκοπή με τον Σκανδαλίδη και βγάλανε τα ίδια!».
Οφείλω να ομολογήσω ότι αν συνεχίζαμε τον διάλογο για κάνα δεκαλεπτάκι ακόμα, ο «κολύμπι στη στεριά» θα με είχε ψήσει να βγω στους δρόμους με αφίσες Σκανδαλίδη κολημένες στην πλάτη μου.
Η πολιτική ανάλυση όταν είναι λιτή, εξαιρετικά λιτή και αποφατική, τότε πείθει.
Ο βαρύμαγκας και (κατά δήλωσίν του) βέρος, αναμπάμ μπαμπαντάμ, Αθηναίος, ήταν τόσο λιτός που μετέδιδε το μήνυμά του χωρίς παρεμβολές.
Το μήνυμα, καλώς ή κακώς, στην εποχή μας ακολουθεί τους νόμους της τηλεόρασης.
Καλύτερα να λες ένα πράγμα με ύφος που δεν επιδέχεται αντιρρήσεων παρά να πνιγείς μέσα σ’ έναν ωκεανό από μισόλογα.
Η άρνηση, όταν δεν συνοδεύεται από πολλά-πολλά είναι πιασάρικη.
Αυτός ο «αποβουτυρωμένος» αποφατικός λόγος μπορεί να θυμίζει κάτι ανάμεσα σε φασισμό, σταλινισμό και θρησκευτική αίρεση αλλά πάντα πιάνει.
Μπορεί να γίνεται από δόλο, σοφία ή λειψή νοημοσύνη.
Το λαμόγιο δεν λέει πολλά για να μην καρφωθεί.
Ο σοφός δεν λέει πολλά επειδή είναι φωτισμένος και διά τούτο λιτός. Κι ο βλάκας δεν λέει πολλά επειδή απλά δεν μπορεί.
Ο μάγκας είναι μια κατηγορία από μόνος του. Δεν λέει πολλά επειδή προτιμάει τις πράξεις.
Κρίμα που δεν βγήκε ο Σκανδαλίδης! Θα μαθαίναμε κολύμπι στη στεριά.

Πώς η απληστία μπορεί να σώσει τον κόσμο!

Έχω την φρικτή υποψία ότι στις ημέρες μας η τέχνη της κερδοσκοπίας μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί την προστασία του περιβάλλοντος.
Ίσως η συγκεκριμένη τεχνική και η ερεβώδης απληστία του στυγνού μαυραγορίτη να μπορεί να διασώσει ό,τι έχει απομείνει από τους φυσικούς μας πόρους.
Ο πόθος για ακόμη περισσότερο χρήμα από τους ελάχιστους που δεν ξέρουν πια που να το πρωτοβάλουν είναι η τελευταία γραμμή άμυνας ενάντια στα φαινόμενα του θερμοκηπίου, τις ερημοποιήσεις τα Ελ Νίνιο και τα Ελ Πάσο.
Εξηγούμαι: ένα βαρέλι πετρελαίου (σημειωτέον ισούται με 158,98 λίτρα) κοντεύει να φτάσει τα 100 δολάρια.
Μακάρι να πιάσει τα διακόσια. Αν δεν γίνει αυτό σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει σωτηρία επειδή:
Η ανησυχία των πολιτών για το περιβάλλον είναι ακρότατα υποκριτική και στην ουσία σε ελάχιστους καίγεται καρφί για τη μοίρα του οικοσυστήματος.
Αν ανησυχούσαν αληθινά τότε δεν θα πωλούνταν 10 βαποριές νέα αυτοκίνητα κάθε ημέρα στην Ελλάδα, με τις 8 από δαύτες στην κορεσμένη Αθήνα.
Αν η κάθε κυρά ντουντού που μπουρδολογεί για τις πυρκαγιές και το «μέλλον των παιδιών μας» ήθελε κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο δεν θα επένδυε τη ματαιοδοξία της σε μια τζιπάρα δέκα στρεμμάτων που αδυνατεί να την παρκάρει στο Κολωνάκι.
Αν ο κάθε κυριούλης με τα γεροντόπαχα που αγωνιά για την Πάρνηθα και την αρχαία Ολυμπία εκόπτετο αληθώς υπέρ του δασικού πλούτου τότε δεν θα μπετόναρε τα δάση για την ανέγερση της βιλάρας του.
Αν το κάθε σαχλοκούδουνο που νιώθει πώς ξεχρέωσε το μετρικό του στην περιβαλλοντική προστασία με μια συνδρομή σε οικολογική οργάνωση νοιαζόταν πραγματικά, δεν θα αγόραζε και δεύτερο τουτού επειδή της άρεσε το χρώμα του.
Συνεπώς, ζήτω οι πετρελαιοβιομηχανίες που κονομάνε σε βάρος των επιπόλαιων δυτικών και της αχόρταγης Κίνας.

«Η Αρχή Της Λευκής Σημαίας – Πώς Να Χάσετε Έναν Πόλεμο Και Γιατί»

Ο Βενιζέλος μπορεί έπειτα από την ήττα του στη μάχη για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ να κερδίσει την αναμέτρηση της κομματικής ειρήνης.
Αρκεί να διαβάσει ένα σπουδαίο πόνημα που έγραψε μια από τις σημαντικότερες φιγούρες του εβραϊσμού, ο Σιμόν Τζαμπάρ, ο οποίος μας άφησε χρόνους το Μάρτιο του 2007.
Το έργο που πρέπει να διαβάσει ο Βενιζέλος αλλά και οποισδήποτε κοινός θνητός, ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος, λέγεται «Η Αρχή Της Λευκής Σημαίας – Πώς Να Χάσετε Έναν Πόλεμο Και Γιατί».
Στα ελληνικά κυκλοφορεί από έναν ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο που ονομάζεται «Λαγουδέρα».
Ο Σιμόν Τζαμπάρ αποκαλούσε τον εαυτό του «εβραίο που μιλάει παλαιστινιακά» και δεν ήταν κάνας ρίψασπις, Θερσίτης ή λαμόγιο με πληρωμένο τρελόχαρτο.
Αγωνίστηκε ενόπλως για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και ήταν μέλος των τρομοκρατικών (σύμφωνα με τους Άγγλους) οργανώσεων Στερν, Χαγκάνα και Ετζέλ.
Στο σπουδαίο βιβλίο του ο Σιμόν Τζαμπάρ περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια έναν παράξενο μηχανισμό που λειτουργεί στη φύση και ο οποίος με την πάροδο του χρόνου μετατρέπει τις ήττες σε νίκες και τούμπαλιν.
Αν δεν μπορείτε να βρείτε λογική σε τούτον το συμπαντικό κανόνα απλά αναλογιστείτε πώς λειτούργησαν οι στρατιωτικές και πολιτικές ήττες των Ισραηλινών από τους Ρωμαίους, τους Ισπανούς, τους Γερμανούς και εν γένει από τους διώκτες τους.
Η μεγάλη νίκη του Εβραϊσμού ήταν η όλως αληθινή εικόνα του διωκόμενου λαού.
Τώρα σκεφτείτε πόσο μεγάλη ζημιά έφερε μακροπρόθεσμα στην Ελλάδα η επέκταση του Αλέξανδρου στην Ανατολή, όπου ο Ελληνισμός κέρδισε σε εύρος και πλάτος και έχασε σε βάθος και ποιότητα.
Η ήττα σύμφωνα με τον Σιμόν Τζαμπάρ, που αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στη διατύπωση σκληρών αληθειών για το παλαιστινιακό ζήτημα, είναι «το δώρο του Θεού στον αδύναμο».
Δεν χάνετε τίποτα φίλοι ταξιδιώτες του διαδικτύου να διαβάσετε το βιβλίο που προτείνουμε σήμερα.

Η παρά(σ)ταση της κ. Άννας Διαμαντοπούλου

Τι σου κάνει μια γυναίκα, ειδικά αν έχει κάνει μεταπτυχιακά στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ…
Λέει ότι σε στηρίζει αφενός και αφετέρου σου κολάει μια στράκα (φάπα δηλαδή) που είναι όλη δικιά σου και κατορθώνει με μια λέξη να σε υποτιμήσει όσο μια ντουζίνα Βενιζέλοι – μετεκλογικοί, αγριεμένοι και στο Ζάπειο συνεντευξιαζόμενοι.
Για την κ. Διαμαντοπούλου ο λόγος και την περίφημη αποστροφή της περί «παράτασης» της θητείας του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Μερικοί (σχετικά) ψύχραιμοι αναλυτές της Πασοκτζίδικης ηγετοπανίδας φρονούν πως αν είναι να κάνει διαγραφές ο κ. Παπανδρέου «δέον έστι όπως ξεκινήσει από την κυρία Διαμαντοπούλου».
Σχολιάζουν ότι αν το καλοεξετάσουμε το θέμα, η αυτοκρατορική διατύπωση του στιλ «δίνω παράταση» είναι θεαματικότερη αμφισβήτηση στις ηγετικές ικανότητες του Παπανδρέου από εκείνη που έκανε ο Ρέλλος στον Βενιζέλο με τον ιπτάμενο φραπέ…
Η κ. Διαμαντοπούλου υπεραμύνθηκε της διατύπωσής της με μια ανάλυση των δικών της λόγων, που απλά επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες των ακροατών της.
Είναι επίσης τόσο υπογείως και ανωγείως αλαζονική η επιλογή της λέξης «παράταση» που κατόρθωσε να εξοργίσει ακόμα και τους υπερασπιστές του κ. Βενιζέλου!
Αν ο Γιώργος το αφήσει έτσι το πράγμα σε λίγο καιρό θα κάνουν πικετοφορία εναντίον της κ. Διαμαντοπούλου οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας!
Επιπλέον, είναι μάλλον ανεξήγητη η υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση της κ. Διαμαντοπούλου περί των πιθανοτήτων της να ανέλθει κάποτε στα ανώτατα δώματα και αξιώματα του Κινήματος.
Για να είσαι ηγέτης δεν αρκεί να νομίζεις πως ο ρόλος σου πάει ταμάμ. Πρέπει κάπου-κάπου τα πολιτικά σου πεπραγμένα και η ίδια σου η υπόσταση να δικαιολογούν την όποια σνομπαρία σου.
Για να ορίσεις τη μοίρα ενός κόμματος που καλώς ή κακώς το ψηφίζουν δυο-τρία εκατομμύρια ψηφοφόροι πρέπει να κάνεις «γκελ» και στις ευρύτατες μάζες.
Δεν αρκεί να γοητεύεις απλά και μόνο τον καθρέφτη σου.

Αν κλικάρετε την εικόνα θα δείτε το ωραίο βίντεο με την κ. Διαμαντοπούλου να προσπαθεί να παρουσιάσει τη λέσχη Bilderberg ως μια αθώα οργάνωση και τον κ. Αβραμόπουλο να δηλώνει πως απορεί με τον εαυτό του που είπε όχι σε μια παρόμοια πρόσκληση.Να πάει, να πάει και καλή σταδιοδρομία σε όλους!

Η έρημος του πραγματικού

Γιατί άραγε οι πρωταγωνιστές της συλλογικής μας αυταπάτης προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα να πείσουν ότι καλώς ηγούνται του ημεδαπού τίποτα;
Απλά επειδή γνωρίζουν άριστα ότι δεν είναι και τόσο κατάλληλοι ούτε για τούτο το απλό.
Θυμάστε τη διαφήμιση μιας ανδρικής κολώνιας που έλεγε πως απευθύνεται σε όσους «δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ»;
Να μια φορά που διαφήμιση έλεγε την αλήθεια. Το αηδόνι δεν ματώνει τη φανέλα στο γήπεδο για να κελαηδήσει. Το ‘χει από γεννησιμιού του.
Οι χαμηλοτάβανοι δικοί μας «καταλληλότεροι» το ζορίζουν επειδή δεν το ‘χουν.
Καριέρα με επίθετα πάνε να χτίσουν μερικοί κι άλλα υλικά δεν έχουν.
Ορκίζονται πίστη στα κόντρα πλακέ επίθετα που κουβαλάνε. Λόγο ανύπαρκτης τιμής δίνουν πως θ’ ακολουθήσουν μονοπάτια δόξας που τάχαμου βάδισαν οι (εξίσου με δαύτους) ελλιποβαρείς μακαρίτες πρόγονοί τους.
Ωστόσο, κι οι λοιποί που δεν αξιώθηκαν ηχηρά και σπουδαία επίθετα, παρόμοιοι στην ανημπόρια είναι.
Το ζορίζουν, το πιέζουν, το εκβιάζουν, το παλεύουν και δεν τους βγαίνει το ρημάδι.
Πολιτικοί του γλυκού νερού δεν γεμίζουν ούτε γήπεδα τάε κβο ντο και χάντμπολ.
Οικονομικοί παράγοντες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα δίχως κρατικές επενδύσεις στις ανθυποφίρμες τους.
Διασκεδαστές που δεν αντέχουν ν’ αναμετρηθούν με το άρμα του Θέσπιδος δίχως βωμολοχίες που έλκουν το εξαθλιωμένο κοινό όπως οι καβαλίνες τις μύγες.
Τραγουδιστές που ξεφουσκώνουν έξω απ’ τα ριάλιτι και δημοσιογράφοι που τρέμουν όπως ο Ξαποδώ το λιβάνι το χειρισμό των ελληνικών.
Ηθικολόγοι και δημόσιο κατήγοροι που δεν ήτανε και τόσο τρελοί για να χαραμίσουν μήνες στον άκαπνο στρατό και διά τούτο το «έπαιξαν» τρελίτσα για ν’ αποφύγουν το χακί.
Το δε κοινό κάθεται και τους ακούει λες κι ακούει φωνές συνείδησης ακέραιας κι όχι γαβγίσματα σκύλων λυσσασμένων με το αφιόνι της βαρείας ύλης.
Στο χαμό τα πάντα πάνε.