W.A.S.P. - Wild Child

Ἡ αὐτοκρατορία εἶναι γυμνή

Σκίτσο ἀπό τήν πρώτη εἰκονογράφηση τοῦ παραμυθιοῦ «Τα καίνούρια ροῦχα του αὐτοκράτορα». Δημιουργός του, ὁ Δανός ζωγράφος Βίλχελμ Πέντερσεν (1820-1859).

Ἡ ἐκλογή Τραμπ, τό Brexit, τά ἐθνικά κινήματα στήν παραπαίουσα Εὐρώπἡ τῶν γελοίων χαρτογιακάδων εἶναι κραυγές τῶν παιδιῶν ποῦ διαπιστώνουν τή γύμνια...

Σχεδόν ὅλοι κάπου, κάποτε, εἴχαμε ἀκούσει, διαβάσει ἤ παρακολουθήσει στή μικρή ἤ στή μεγάλη ὀθόνη κάποια ἀπό τίς δεκάδες ἐκδοχές, μεταφορές καί διασκευές ἀπό τό παραμύθι «Τά καινούρια ροῦχα τοῦ αὐτοκράτορα» πού ἔγραψε ὁ Δανός συγγραφέας Χάνς Κρίστιαν Ἄντερσεν*.

Πρωταγωνιστεῖ ἕνας ἐγωπαθής βασιλιάς, πού ἔφερε ἀσήκωτο τό βάρος ὅλων τῶν συμπτωμάτων τῆς ἐπιδημίας τοῦ ναρκισσισμοῦ πού πλήττει ἄτομα τά ὁποία διαθέτουν ὁποιαδήποτε μορφή ἰσχύος. Αὐτός ὁ κομψευόμενος ἡγεμών δέν ἀσχολεῖται μέ τόν λαό του. Ἴσως καί νά ἔχει ξεχάσει ὅτι ἔχει ἕνα βασίλειο νά κυβερνήσει καί πολίτες γιά νά φροντίσει. Μόνο τά ροῦχα τόν ἐνδιαφέρουν. Θέλει διαρκῶς κι ἄλλα σχέδια, κι ἄλλα μοντέλα κι ἄλλα ὑφάσματα. Κάποια στιγμή ἐμφανίζονται δύο ἀπατεῶνες. Συστήνονται ὡς ράφτες καί ἰσχυρίζονται ὅτι θά τοῦ ράψουν τά πιό ἔξοχα ἐνδύματα πού ἔχει φορέσει ποτέ ἄνθρωπος καί ὅτι τό ὕφασμα εἶναι τόσο ἰδιαίτερο, ὥστε μόνο οἱ «ἀπελπιστικά ἠλίθιοι» δέν μποροῦν νά τό δοῦν.

Στόν ἀργαλειό οἱ δυό ἀπατεῶνες ὑφαίνουν πολύ ἀπό τίποτα. Ὅλοι οἱ ὑποτελεῖς, οἱ βοηθοί, οἱ γνωστοί τοῦ βασιλιά δέν θέλουν νά τοῦ ποῦν ὅτι

Πού γεννᾶται ὁ Χριστός

Ὁ Κύριος καθημερινά ἐνσαρκώνεται στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, πού προσπαθοῦν συνεχῶς νά γίνονται καλύτεροι ἐπειδή Τον ἀγαποῦν.

Μήν ψάξετε στίς δεξιώσεις. Οὔτε στίς τηλεοράσεις. Οὔτε στά ἀναρίθμητα, ξέφρενα ἤ καί ἀνιαρά ρεβεγιόν τῶν κλάμπ, τῶν καζίνων, τῶν πολιτικῶν κομμάτων, τῶν ξένων πρεσβειῶν, τῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων καί τῶν διάφορων φιλανθρωπικῶν σωματείων. Δέν προτιμᾶ τά μέρη μέ ρηχά χάχανα καί βαθιά ὑποκρισία.

Ὁ Χριστός γεννᾶται στά σπίτια ἐκείνων πού ὑπομένουν χωρίς νά βαρυγκωμοῦν. Θά Τόν βρείτε στίς φυλακές, στά κελιά ὅσων ἔχουν μετανοήσει γιά τίς πράξεις τους, στούς δρόμους ὅπου περιπλανῶνται ὅσοι Τόν ἀναζητοῦν, στά δωμάτια τῶν νοσοκομείων ὅπου οἱ ἀσθενεῖς προσεύχονται γιά τήν ὑγεία τῶν διπλανῶν τους καί γιά τή δική τους, στά φτωχόσπιτα ὅπου

Ἀπάντηση στόν Δημήτρη Καμπουράκη

Ὁ Δημήτρης Καμπουράκης σ’ ἕνά κείμενό του, τό ὁποῖο τιτλοφορεῖται «Ὅταν κλείνει ὁ κύκλος» καί ἀναρτήθηκε στήν ἱστοσελίδα marketnews κάνει τήν πιό εὐσύνοπτη καί ἀνατριχιαστικά εἰλικρινή περιγραφή τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς ἱστορίας ἀλλά καί τῆς ἠθικῆς καί πνευματικῆς πανούκλας πού κουβαλοῦσε στά σάπια σωθικά της ἡ πασοκική μάστιγα.

Ὁ κ. Καμπουράκης, εὐτυχῶς, εἶναι εἰλικρινής ἄνθρωπος. Καί τίμιος. Αὐτά τά συμπεράσματα δέν προέρχονται ἀπό μακροσκοπική ἐξέταση τῶν λεγομένων καί τῶν κειμένων του ἀλλά ἀπό τήν ὄντως ἐξαιρετική συνεργασία, παρά τίς χαώδεις ἰδεολογικές διαφορές πού μᾶς χώριζαν, στό νεκρό καί ξεχασμένο πλέον ραδιόφωνο τοῦ ΑΝΤ1. Ἡ τιμιότητά του, ἡ ἀνεκτικότητα στήν διαφορά καί ἡ ὠμή εἰλικρίνειά του τόν ξεχωρίζουν ἀπό τίς μυριάδες τῶν συντρόφων του πού ἐπιδίωξαν μία θέση στήν πειρατική ἁρμάτα τοῦ ΠΑΣΟΚ πού ἔκανε ρεσάλτο στήν ἐξουσία, πλιάτσικο στό ἑλληνικό καί εὐρωπαϊκό χρῆμα καί βύθισε αὔτανδρη τήν ἑλληνική κοινωνία στό ἕλος τῆς διαφθορᾶς καί μίας ἀσυναγώνιστα χαμηλῆς, ἐλεεινῆς αἰσθητικῆς.

Γιά τά δύσκολα, ἀπό οἰκονομικῆς ἄποψης παιδικά χρόνια του, ὁ κ. Καμπουράκης ἀναφέρει: «Ὅταν ἤμουν πιτσιρίκι τήν δεκαετία τοῦ ‘60, πρό ἀμνημονεύτων χρόνων δηλαδή, τά Χριστούγεννα ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἦταν φτωχικά. Τοὐλάχιστον στό κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας στό ὁποῖο ζοῦσα ἐγώ καί ἡ οἰκογένεια μου. Μιλᾶμε γιά βαθιά ἐπαρχία, στήν ὁποία ὁ σπάνιος κακοπληρωμένος ὑπάλληλος ἦταν ἐξαιρετικά προνομιοῦχος. […]Κατεβαίναμε ἀπ’ τό χωριό στήν πόλη μέ τό λεωφορεῖο καί κοιτάζαμε σάν χαζά τά καρότσια τοῦ δρόμου μέ τά λιγοστά χριστουγεννιάτικα εἴδη τῆς ἐποχῆς. Ἐκεῖνα τά ἄθλια καρότσια καί οἱ πρόχειρες παράγκες στήν κεντρική πλατεία, ἦταν τά δικά μᾶς ἀπλησίαστα Golden Halls».

Αὐτή τήν κατάσταση, πού μεταφέρει στόν ἀναγνώστη ἡ μνήμη τοῦ συντάκτη (ἔχοντας ὡς συγκείμενο μία αὔρα ἀπό μυθιστόρημα τοῦ Ντίκενς) τήν διαδέχτηκε ἡ ἀκόλουθη: «Δυό δεκαετίες ἀργότερα, τήν δεκαετία τοῦ ’80, ὡς εἰκοσάρηδες πιά, κοιτάζαμε γύρω μας μία χώρα πού ἄλλαζε ραγδαῖα. […] Ἐμεῖς, νεαροί πού βρίσκαμε δουλειά μόλις τελειώναμε τό πανεπιστήμιο, μαζευόμασταν τά βράδια καί παίζαμε χαρτιά. Ἁπλώναμε τά εἰκοσάρικα καί τά πενηντάρικά μας πάνω στήν κουβέρτα καί περήφανα τά παίζαμε γιά τό καλό τοῦ χρόνου. Εἴχαμε ἀρχίσει νά ἔχουμε λεφτά στήν τσέπη, καθώς ἡ χώρα εἶχε ἀρχίσει νά εἰσπράττει ἀπό τά εὐρωπαϊκά ταμεῖα. Θαρρούσαμε τότε πῶς ὅλος ὁ κόσμος ἦταν δικός μας».

Πρῶτο σχόλιο: τήν δεκαετία τοῦ ’80, ὅπως τήν ζήσαμε καί ἐμεῖς οἱ μή πασόκοι καί τήν ἔζησαν ὅλοι οι… παραμένοντες στό σοσιαλιστικό στρατόπεδο τοῦ Ἀνδρέα μέ τά ζεϊμπέκικά του, τίς Αμερικές του, τίς Μιμές καί τούς

Χριστός καί Ἑλλάς ἕνωσαν τή Δύση

Ἀναθηματικό ἀνάγλυφο (περίπου) τοῦ 330 π.Χ. Ἀφιέρωμα τοῦ Νεοπτόλεμου ἀπό τό δῆμο Μελίτης. Εἰκονίζεται τό Σπήλαιο τοῦ Πανός, ὅπου ὁ Ἑρμῆς παραδίδει τόν μικρό Διόνυσο στίς Νύμφες. Ἐκτίθεται στόν αὔλιο χῶρο τοῦ Μουσείου στήν Στοά τοῦ Ἀττάλου, στήν Ἀθήνα.  

Ὅσοι ὑπονομεύουν τά ἑλληνοχριστιανικά θεμέλια τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ εἶναι οἱ ἐπικίνδυνοι, οἱ ἀκραῖοι, οἱ ἀξιοκατάκριτοι. Ὄχι ὅσοι τά ὑπερασπίζονται.

«Ἀνήκουμε στή Δύση». Ρήση ἄστοχη, ἀπερίσκεπτη, χωρίς βάθος. Φανερώνει προπέτεια καί ἄγχος ἀναζήτησης προστατῶν καί πατρόνων. Αὐτή ἡ φράση ἀδίκησε καί τήν Ἑλλάδα καί τή Δύση. Ἡ Ἑλλάδα, ὁμολογουμένως, ἔχει μικρή σχέση μέ τήν Ἀνατολή. Σχετίζεται κυρίως μέ τίς παθογένειες ποῦ ἄφησε πίσω της ἡ φρικτή ἐμπειρία τοῦ ἐγκλεισμοῦ στόν ὀθωμανικό τάφο: μπαξίσι, χαράτσι, ραχάτι, ρουσφέτι. Τέσσερις λέξεις, ὅλα τά προβλήματα χώρας καί λαοῦ συμπυκνωμένα. Τέσσερις λέξεις, τέσσερις αἰῶνες καθυστέρησης, ἀνελευθερίας, ὑποταγῆς στήν ἰσχυρή βαρβαρότητα καί τή βαρβαρική ἰσχύ.

Οἱ Ἕλληνες ταιριάζουν πολύ περισσότερο μέ τούς Εὐρωπαίους καί τούς Ἀμερικανούς παρά μέ τούς Ἄραβες, τούς Τούρκους, τούς Κινέζους, τούς Ἀφρικανούς. Αὐτό καθίσταται πρόδηλο, σέ ὅλο τό μεγαλεῖο του, τήν ἅγια περίοδο τῶν Χριστουγέννων καί τήν Πρωτοχρονιά.

Ἄν πάρεις τοῦτες τίς μέρες ἕναν Ἕλληνα, ἀπό τόν φτωχότερο μέχρι τόν πλουσιότερο, καί τόν βάλεις στήν καρδιά τῆς πρωτεύουσας ὁποιασδήποτε εὐρωπαϊκῆς χώρας, θά νιώσει σάν στό σπίτι του. Αὐτά εἶναι οἱ μνῆμες, ἡ χαρά, τά βιώματα καί ἡ ἐλπίδα μᾶς: τά φῶτα, οἱ στολισμοί, οἱ Ἅγιοι Βασίληδες, οἱ φάτνες, τά γελαστά πρόσωπα, τά κάλαντα, τά τραγούδια, τά δραματοποιημένα παραμύθια (ἀπό τόν «Καρυοθραύστη» τοῦ Χόφμαν μέχρι τό «Κοριτσάκι μέ τά σπίρτα» τοῦ Αντερσεν), τά γλυκά καί τό ἄστρο πού

CIA: Ἡ μητέρα τῆς σύγχρονης «Τέχνης»

Ἡ μυστική ὑπηρεσία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν ἔδρασε σάν... ἀναγεννησιακός πρίγκιπας· μέ τή διαφορά ὅτι τό ἔκανε κρυφά...

«Ἡ ὀμορφιά εἶναι μία παγκόσμια γλώσσα».
Λαϊκό ἀπόφθεγμα.

Πολλοί ἀποροῦν μέ τή μοντέρνα τέχνη, ἡ ὁποία εἰδικεύεται στήν παραγωγή ἄμορφων, ἄσχημων, ἀκατανόητων δημιουργημάτων: Πῶς εἶναι δυνατόν κάτι εμφανέστατα ἀπαίσιο νά «θαυμάζεται» ἀπό τόσο πολλούς καί νά κοστίζει τόσο ἀκριβά; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή καί, ὅπως ὅλα, ἔχει νά κάνει μέ τήν πολιτική. Ἡ μοντέρνα «τέχνη» θά ἄντεχε λιγότερο ἀπ’ ὅσο ἀντέχει ἕνα παγάκι μέσα σέ ἀναμμένο τζάκι, ἄν δέν εἶχε βασίσει τήν ὕπαρξη τhς σέ μία ὑπερδύναμη. Κι ἀληθινά, χρειάζεται μία ὑπερδύναμη γιά νά δώσει ζωή σέ κάτι πο;y εἶναι τόσο ἄσχετο μέ τήν ἔννοια τῆς μορφῆς ὥστε μοιάζει νά μήν ὑπάρχει! Αὐτή ἡ ὑπερδύναμη εἶναι ἡ Ἀμερική.

Οἱ ἩΠΑ ἔδωσαν τήν ἀποφασιστική χρηματική καί επικοινωνιακή ὤθηση στούς δημιουργούς τῆς μοντέρνας «τέχνης» γιά νά ἐπιβάλλουν τά ἔργα τούς στίς προθῆκες τῶν γκαλερί, στά μουσεῖα ἀλλά καί στίς οἰκίες ἄμουσων ἑκατομμυριούχων, πού ἐπιδεικνύουν τήν ἄξεστη ἰσχύ τούς λερώνοντας τούς τοίχους τούς μέ ἠλίθιες, πανάκριβες τσαπατσουλιές.
Χωρίς τή CIA τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά δέν θά μποροῦσε νά γίνει πραγματικότητα. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, παρατίθεται ἀπόσπασμα ἀπό ἄρθρο τῆς βρετανικῆς ἐφημερίδας «Independent» πού δημοσιεύτηκε στίς 21/10/1995*, τό ὑπογράφει ἡ Frances Stonor Saunders καί μπορεῖτε νά τό διαβάσετε ὁλόκληρο στό διαδίκτυο στήν ἀκόλουθη διεύθυνση: http://www.independent.co.uk/news/world/modern-art-was-cia-weapon-1578808.html

«Ἐπί δεκαετίες στούς κύκλους τῆς Τέχνης ἦταν εἴτε φήμη εἴτε ἀστεῖο, ἀλλά τώρα ἐπιβεβαιώνεται ὡς γεγονός. Η CIA χρησιμοποίησε τήν ἀμερικανική σύγχρονη τέχνη -συμπεριλαμβανομένων τῶν ἔργων τέτοιων καλλιτεχνῶν, ὅπως ὁ Τζάκσον Πόλοκ, ὁ Ρόμπερτ Μάδεργουελ, ὁ Βίλεμ ντέ Κούνινγκ καί ὁ Μαρκ Ρόθκο- ὡς ὅπλο στόν Ψυχρό Πόλεμο.Η CIA ἔδρασε σάν... ἀναγεννησιακός πρίγκιπας· μέ τή διαφορά ὅτι τό ἔκανε κρυφά. Ἐνίσχυσε καί προώθησε τήν ἀμερικανική ἀφηρημένη εξπρεσιονιστική ζωγραφική σέ ὅλο τόν κόσμο περισσότερα ἀπό 20 χρόνια. Αὐτή ἦταν μία περίοδος, στή δεκαετία τοῦ 1950 καί τή δεκαετία τοῦ 1960, ὅταν ἡ μεγάλη πλειονότητα τῶν Ἀμερικανῶν ἀντιπαθοῦσε ἤ ἀκόμα καί περιφρονοῦσε τή

Ἑορταστικαί εἰκαστικαί τέχναι

Ὁ Αϊ-Βασίλης, ἄν δεῖ τίς φωτό, θά παρατήσει τό ἕλκηθρο καί θά ἀποδράσει ἀπό τήν  Ἑλλάδα μέ διαστημόπλοιο!

Στη φωτό Νο 2 βλέπουμε μία γκανιάν ὑποψηφιότητα χρυσοῦ βατόμουρου γιά τό 2017. Ἀναμφίβολα εἶναι ἕνα… μή δέντρο, μία ἄρνηση χριστουγεννιάτικου δέντρου, που στήθηκε στήν κεντρική πλατεία τῶν Ἰωαννίνων. Το ἀπαίσιον τῆς ὄψεώς του δέν εἶναι τυχαῖο. Ὅπως τά περισσότερα δύσμορφα καί ἀπάνθρωπα κατασκευάσματα, εἶναι τέκνο τῆς σοβιετικῆς «τέχνης». Πηγή τῆς ἐμπνεύσεώς του εἶναι ὁ πύργος τοῦ Τατλίν (φωτό Νο1), ἕνας λενινοκρουσμένος πύργος τῆς Βαβέλ, πού σχεδιάστηκε (1919-1920) ἀπό τόν Σοβιετικό ἀρχιτέκτονα Βλαντιμίρ Τατλίν, ἀλλά δέν χτίστηκε ποτέ. Στόχος τοῦ Τατλίν ἦταν νά στεγάσει τά κεντρικά τῆς Κομιντέρν (ἡ Τρίτη Διεθνής). Τήν μπλαμούτσα μέ τά μαδέρια τήν ἔφτιαξαν φοιτητές τῆς Σχολῆς Καλῶν Τεχνῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἰωαννίνων ὑπό τίς ὁδηγίες καί τήν ἐπίβλεψη καθηγητοῦ τούς.


Ὁ πτερωτός στηλίτης ερυθροδαίμων τῆς

Ὁ παλιός καλός Πάκης

Ἀμέσως μετά τόν πρόσκαιρο τσαμπουκά του καί τίς ἀπαντήσεις τοῦ Ἐρντογάν, ὁ Πάκης θυμήθηκε τόν παλιό καλό ἑαυτό του, ἐκείνον πού μάρκαρε μέ τά μάτια τόν Κασιδιάρη στό ξυλοφόρτωμα τῆς Κανέλλη. Εἶπε ὅτι εἶναι "μή ἐκτελεστικός πρόεδρος" (τοῦ στιλ "δέν φταίω εγώ") καί ἄνοιξε κι ἕνα παραθύρι ἀναθεώρησης τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης μέσω τῆς "ἑρμηνείας" πού ἀνέφερε.

Καλοακονισμένη ἑλληνοτουρκική φιλία

Τώρα, ἐσεῖς πώς τόν... κόβετε τόν Ἐρντογάν; Ἔρχεται γιά νά δώσει, ἐπειδή πολύ μᾶς ἠγάπησε, ἤ γιά νά πάρει;


Ἔφτιαξε παλάτι μέ περισσότερα ἀπό 1.000 δωμάτια. Μαζί μέ τόν Νταβούτογλου εἰσήγαγε τόν ὅρο τοῦ «νεοοθωμανισμοῦ» καί ξαναζέσταναν τήν ἰδέα ἀνασύστασης τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Μιλᾶ συνεχῶς γιά τά «σύνορα τῆς καρδιᾶς» τοy - δηλαδή, γιά μία Τουρκία πο;y θά συνορεύει μέ τόν μέθεπόμενο γαλαξία. Ἀξιοποίησε ἕνα ὀπερετικό πραξικόπημα ἐναντίον τοy γιά νά ἀπολύσει δεκάδες χιλιάδες δημοσίους ὑπαλλήλους, νά κλείσει πανεπιστήμια, νά μπαγλαρώσει ἀξιωματικούς καί ὁπλίτες τοῦ στρατοῦ, νά κλείσει ἐφημερίδες καί ἄλλες νά τίς ἀλλάξει, διορίζοντας δικούς του ἀνθρώπους!

Ἔβαλε τούς μπράβους του νά ξυλοφορτώσουν διαδηλωτές, Ἀμερικανούς πολίτες, ἐντός τῆς ἀμερικανικῆς ἐπικράτειας, ἐπειδή ἔκαναν πικετοφορία ἐναντίον του. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀλλόκοτος. Ἁπλά εἶναι ἕνας παραδοσιακός, απενοχοποιημένος Ὀθωμανός, πού μᾶς πεθύμησε καί θέλει νά μᾶς βάλει σιγούλια σιγούλια στόν ὀντά του γιά νά τοῦ κάνουμε κουνήματα, τσαχπινιές καί κόλπα. Ἄλλωστε, πρίν κἄν πατήσει τό ποδάρι του στήν γῆ μας, ζήτησε ἀναθεώρηση τῆς συνθήκης τῆς Λωζάνης!

Πολύ ὡραία τά ἔγραψε γιά τήν ἐπίσκεψη Ἐρντογάν στά χωράφια μας ὁ σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλάτος στόν λογαριασμό του στό