Ἡ πρέπουσα τιμὴ στοὺς ἥρωες

Πὼς νὰ ξεχρεώσεις πράξη ἀνεκτίμητη; Μόνο ἐπαναλαμβάνοντὰς την ὅταν ἔρθει ὁ καιρός.

Λέμε πολλά, ἀκοῦμε λίγα, πράττουμε σχεδὸν τίποτα. Αὐτὸ νὰ μὴν εἴχαμε κι ὅλα καλύτερα θὰ ἦταν. Στις ἐθνικὲς ἐπετείους ἔχουμε τὴν κακὴ συνήθεια νὰ κοιτᾶμε πρὸς τὰ ἔξω ἀντὶ νὰ στρέψουμε λίγο τὸ βλέμμα πρὸς τὰ μέσα. Τὶ εἶναι γιὰ ἐμᾶς ἡ Ἐλευθερία; Ποῖο δικὸ μας ἀγαθό, ἄνεση, συναίσθημα ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο θὰ μπορούσαμε νὰ δώσουμε ὡς ἀντίτιμο γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσουμε; Τὶ συμβολίζουν στὴ δικὴ μας συνείδηση τὰ πρόσωπα καὶ οἱ καταστάσεις ποὺ ἀπειλοῦν νὰ μᾶς στερήσουν τὴν Ἐλευθερία; Ἄν, λοιπόν, γιὰ ἐμᾶς ἡ Ἐλευθερία εἶναι μὴ ἀνταλλάξιμο ἀγαθό, πὼς μποροῦμε καὶ πὼς πρέπει νὰ διαμηνύσουμε πρὸς πάσα κατεύθυνση ὅτι δὲν τὴν παζαρεύουμε;

Αὐτὲς εἶναι οἱ μικρὲς μὰ βασικές, πολὺ βασικὲς ἐρωτήσεις ποὺ μποροῦμε νὰ ἀπευθύνουμε στὸν ἑαυτὸ μας στὴν προσπάθεια νὰ συντονιστοῦμε μὲ τὸ θαῦμα ποὺ ἔπλασε ὁ λαὸς μας μὲ τὴν ἄξια καθοδήγηση τῶν ἐπικεφαλῆς ἀξιωματικῶν τοῦ στρατεύματος, τοῦ Μεταξᾶ καὶ τοῦ

βασιλιᾶ Γεωργίου Β΄.

Νὰ κάνουμε ὅπως ἐκεῖνοι. Νὰ νιώσουμε ὅπως ἐκεῖνοι γιὰ τὸ ἔθνος, τὴν πατρίδα καὶ τὴν ἀνθρωπότητα ὅλη. Ἀγωνίζεσαι γιὰ ἕνα τόσο δὰ κομμάτι γῆς καὶ θάλασσας ποὺ σοῦ ’δῶσε ὁ Θεὸς καὶ αὐτὸς ὁ ἀγῶνας ἀντηχεῖ παντοῦ.

Νὰ μαζέψουμε τὰ κόκαλα, τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας τὰ ἱερά, ποῦ σπάρθηκαν στὰ βουνὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ ἀπὸ τότε δὲν τὰ ἀναζήτησε κανείς. Μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη σκοτώθηκε ὁ ἀνθὸς τῆς φυλῆς μας καὶ δὲν πρέπει νὰ τοὺς πικραίνουμε στὸν Άδη μὲ τὴν ἀνόσια λήθη τῆς θυσίας τους. Ἔχουν μείνει ἀκόμα πολλοὶ ἄταφοι, λησμονημένοι ἀπὸ ἕνα κράτος ποὺ συστηματικὰ πολεμᾶ τὴν ἑλληνικότητα κι ὅσο μπορεῖ τὴ φέρνει στὰ μέτρα του καὶ τὴ διασύρει. Νὰ ἱεραρχήσουμε τὰ πράγματα καὶ τὰ πρόσωπα καὶ νὰ μὴν ἐπιτρέψουμε ποτὲ ξανὰ σὲ βέβηλους νὰ συζητοῦν τὴν ἐκχώρηση σὲ βάρβαρους ἐχθροὺς ὅσων ἀνήκουν σ’ ἐμᾶς, στοὺς ἀγέννητους καὶ στοὺς νεκρούς.

Ἡ πρέπουσα τιμὴ στοὺς ἥρωες δὲν εἶναι τὰ ψόφια λόγια τῆς πολιτικάντικης ὑποκρισίας ἀλλὰ ἡ ακολούθηση τοῦ παραδείγματὸς τους.