Η άγρια, ανούσια και σωτήρια ομορφιά των εκλογών

Οι εκλογές έχουν μία άγρια ομορφιά. Θυμίζουν κάτι από ζούγκλα. Έχουν αυτή την υπόγεια μα και φρικτή ένταση που χαρακτηρίζει όλες τις υποθέσεις που νομίζουμε ότι είναι της συνομοταξίας «ζωή ή θάνατος»…

Στα μάτια των υποψηφίων διαγράφεται, όσο πλησιάζουν οι ημέρες του τελικού λογαριασμού, αυτή η ιδρωμένη και απαστράπτουσα απελπισία του θνητού που είναι ανέτοιμος να αντιμετωπίσει το μοιραίο μα και απευκταίο.

Από την άλλη πλευρά, στο βλέμμα των ψηφοφόρων, υφέρπει αυτό το φλεγόμενο μίσος, η εκδικητικότητα, το απωθημένο∙ το άχτι εκείνου που προσπάθησε και δεν τα κατάφερε ή δεν προσπάθησε καθόλου γιατί ήταν πεπεισμένος ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει.

Οι εκλογές έχουν αυτή τη γοητεία και τον ερωτισμό που συνδέεται με αυτήν την εκ των προτέρων καταδικασμένη αλλά αναπόφευκτη μάχη του ανθρώπου κόντρα στον θάνατο. Οι μοιραίοι και αδιέξοδοι έρωτες δεν είναι εκείνοι άλλωστε που μας στοιχειώνουν αιώνια; Μια μερίδα αθανασίας επιδιώκουν όλοι. Αυτός που θέλει να εκλεγεί αυταπατάται ότι θα μπορέσει και να αρπάξει μία

θέση στο πάνθεον των αθανάτων αν έχει βρε αδελφέ έστω μια δυνατότητα να ψηφιστεί, να επικρατήσει, να ακουστεί, να θαυμαστεί, να κλέψει, να πλουτίσει, να αδικήσει, να υπεραναπληρώσει όσα έχει υποστεί .

Από την άλλη ο μικρός, ο ανήμπορος, εκείνος που νόμισε ή που στ’ αλήθεια δεν θα μπορούσε τίποτα να πράξει παραπάνω από τα ελάχιστα που έχει καταφέρει, στις εκλογές αισθάνεται -έστω και για λίγο- την παντοδυναμία του Ρωμαίου θεατή των μονομαχιών. Βιώνει την αίσθηση που προσφέρει το αφιόνι της εξουσίας πάνω στην ζωή και στον θάνατο που ασκούσε ο αυτοκράτορας με τον αντίχειρά του… Θα δείξει προς τα πάνω και θα ζήσει ο μονομάχος; Ο αντίχειρας θα πάει κάτω; Τι θα αποφασίσει ο τάχα μου ο κυρίαρχος λαός για τους μονομάχους;

Τόσο μάταια τα ανθρώπινα, τόσο κωμικοτραγικά, τόσο προβλέψιμα μα και απρόβλεπτα συνάμα… Κι όμως τι θα κάναμε δίχως τα ανθρώπινα; Πώς θα ξορκίζαμε με γέλιο τον θρήνο μας μπροστά στο σεισμικό χάσμα του τάφου και στο παράλογο της απώλειας;