Το αντεστραμμένο είδωλο της ζωής μας

«Αλλά, την ίδια στιγμή, μ' έναν στεναγμό ανακούφισης είδαν την εχθρική σιλουέτα να διαλύεται μέσα στο πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού, με τα μαύρα μαλλιά και το μουστάκι, γεμάτο δύναμη και μυστική γαλήνη, και τόσο μεγάλο που γέμιζε σχεδόν ολόκληρη την οθόνη. Κανείς δεν άκουσε τι έλεγε ο Μεγάλος Αδελφός. Ήταν απλώς λίγα λόγια ενθαρρυντικά, αυτά που λένε μες στην αντάρα της μάχης: κανείς δεν ξεχωρίζει ακριβώς τι λένε, αλλά στο άκουσμά τους και μόνο η εμπιστοσύνη ξαναστηλώνεται. Ύστερα το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού άρχισε να σβήνει και στη θέση του εμφανίστηκαν τα τρία συνθήματα του Κόμματος με μεγάλα κεφαλαία γράμματα:

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ

Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ»

Τζωρτζ Όργουελ, «1984 – Ο Μεγάλος Αδελφός», εκδόσεις Κάκτος, σελ. 26

Η λογοτεχνία είναι Ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Η περίπτωση του οργουελικού 1984 μας υποχρεώνει να σκεφτούμε και να παραδεχτούμε αυτόν τον αφορισμό. Μια κοινωνία ολοκληρωτικού ελέγχου, δομημένη επάνω στον τρόμο του αόρατου, ανύπαρκτου εχθρού. Μια ισχύς αυτοαναπαραγώμενη επάνω σε απέραντους κοπρώνες ψεύδους, προπαγάνδας και ωμής βίας. Μια σατανική διαστροφή των εννοιών, των αξιών και της ίδιας της χρήσης της γλώσσας. Η απόλυτη φαντασίωση κάθε έκφυλης εξουσίας και των απανταχού σχεδιαστών επίγειων κολάσεων. Αυτός είναι ο κόσμος που περιγράφει το 1984. Αυτός είναι ο κόσμος που σκηνοθετείται από τους πολλαπλασιαστές της φτώχειας και της πνευματικής πενίας. Καρέ καρέ βλέπουμε την υπερπαραγωγή να γυρίζεται με σκηνικό τις πατρίδες μας, τις γειτονιές μας, ακόμα και σε αυτό το έσχατο άσυλο των ονείρων μας. Η φρίκη του 1984, που νομίζαμε ότι είναι εσαεί παγιδευμένη στις σελίδες ενός βιβλίου, ξεπήδησε από τα τυπωμένα γράμματα και μας πνίγει.

Η αντιστροφή

«Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά. Η Άγνοια είναι Δύναμη». Τα συνθήματα του μυθιστορηματικού Κόμματος πέφτουν στις οθόνες μόλις η εικόνα του κατασκευασμένου εχθρού θρυμματιστεί από την οπτικοποιημένη παρέμβαση του Μεγάλου Αδελφού. Οι «πολίτες» του αστυνομικού κράτους παρακολουθούν στις γιγαντοοθόνες μια σκιαμαχία με ευτυχές τέλος. Ο τύραννός τους κατατροπώνει τον εχθρό που ο ίδιος έπλασε. Ανακούφιση στο πλήθος. Ύστερα εκτοξεύονται τα ιοβόλα βέλη της προπαγάνδας: «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά. Η Άγνοια είναι Δύναμη». Ευτυχώς, κάτι τέτοιο αποκλείεται να γινόταν στις ημέρες μας. Ούτε μία περίπτωση δεν υπάρχει να ειπωθούν τόσο χονδροειδή και τερατώδη αποφθέγματα ενώπιον όλων και να γίνουν αποδεκτά. Ή μήπως είναι εφικτό; Μπορεί η αντιστροφή των νοημάτων ισχυρών λέξεων να «περάσει» στην Κοινή Γνώμη; Η ζώσα πραγματικότητα, δυστυχώς, το αποδεικνύει.

Συν και πλην

«Η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ στη χώρα», αποκαλούν οι εκάστοτε Μεγάλοι Αδελφοί την μεγαλύτερη οικονομική επίθεση που έχουν δεχτεί ποτέ οι πολίτες. «Κόκκινες γραμμές» που έχουν να κάνουν «με το συμφέρον της χώρας και των πολιτών» χαρακτηρίζουν τις νυν και τις επόμενες εφορμήσεις στα δικαιώματα των Ελλήνων όσοι διαχειρίζονται το εθνικό σκάφος προς όφελος των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών του.
Η εξαθλίωση είναι εκλογίκευση. Ο θάνατος εξασφαλίζει την επιβίωση. Η τυραννία είναι δημοκρατία. Η καταλήστευση του υστερήματος των πολλών ορίζεται από τους λίγους ως εθελούσια θυσία της κοινωνίας. Η επιδείνωση είναι βελτίωση. Η ύφεση ισούται με ανάπτυξη. Η ανεργία βαφτίζεται ευκαιρία. Η απόλυση κινητικότητα. Η πείνα δυνατότητα. Όλα αυτά βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Τα ακούμε, τα βλέπουμε, τα παρακολουθούμε από γιγαντοοθόνες, από ραδιοφωνικές συσκευές, από υπολογιστές και εφημερίδες. Ζούμε το 1984 – σε μια ακρότατη εκδοχή του και έχουμε ήδη συμβιβαστεί με αυτό!
Πώς μπορεί να αντιπαλευτεί μια αυτοκρατορία ψεύδους; Μια υπερδύναμη αθλιότητας και παραπλάνησης; Μόνο με την αλήθεια και με την αρετή. Οτιδήποτε άλλο δοκιμαστεί εναντίον αυτής της λαίλαπας θα πολλαπλασιάσει τις εκδηλώσεις και τις συνέπειές της, δεν θα την περιορίσει. Οι αρνητικές δυνάμεις δεν εξουδετερώνονται με περισσότερο μείον. Χρειάζεται οπωσδήποτε να μπει το συν (+) στη συνταγή για να διαλυθεί το αντεστραμμένο είδωλο της ζωής μας και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
Για τους σημειολόγους: έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το σχήμα του συν. Ο σταυρός. Ο αποσυμβολισμός του σταυρού και η επικράτηση όσων πρεσβεύει είναι το αντίδοτο της φριχτής ασθένειας που μας ταλανίζει. Τα σχήματα είναι σοφά...

Η ρωποπερπερήθρα*!

Πςςςςς, εεεεε! Παράτησε ό,τι κάνεις και κοίτα στα ιντερνέτια να δεις πού παίζει κάνα έργο με τον πρύτανη. Αθήνα όμως, όχι τίποτις Παρίσια!

Φίλε αναγνώστη! Φιλτάτη αναγνώστρια! Ισως, ενδέχεται, υπάρχει μια τοσοδούλα πιθανότητα, που αποκλείεται δηλαδή, αλλά λέμε τώρα, να μία στο δισεκατομμύριο, να μην ξέρεις ένα εκ των δύο βασικότατων συστατικών του παρόντος πονήματος. Πρώτον και καλύτερον, τον πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη. Αν δεν τον ξέρεις πρυτανεύοντα, μη στενοχωριέσαι. Ολο και σε κάνα δελτίο θα τον τρακάρεις να αγωνίζεται να θέσει υποψηφιότητα για το έπαθλο (αν υπάρχει θεσμοθετημένο) Χρυσό Θεατρικό Βατόμουρο 2013. Είναι έκπαλαι γνωστό ότι εκτός από πρύτανης διατελεί και αναβάτης (για να μην πούμε και ηνίοχος) του άρματος του Θέσπιδος. Ηθοποιός! Φως! Lights, camera, action! Φώτα, κάμερα, πάμε! Αν και ασχολείται με διονυσιακή μανία με την υποκριτική, δεν έχει κατορθώσει ακόμα να καταστεί εφάμιλλος, σε ερμηνευτική δεινότητα, ενός Μάρκου Λεζέ, ενός Κώστα Τσάκωνα ή ενός Γιάννη Βούρου (της εποχής της σειράς «Τα λιονταράκια»), αλλά το παλεύει. Σε κάθε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ένεκα της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, τον απολαμβάνουμε σε κάποιον ρόλο και με χαρά διαπιστώνουμε ραγδαία βελτίωση. Οταν θα έχουν χαθεί καμιά διακοσαριά εξάμηνα σπουδών, θα έχει γίνει Μπράντο ο άνθρωπος!

Μπούρδες

Πάμε τώρα στη δεύτερη απορία που ενδέχεται να υπάρχει. Τι είναι η «ρωποπερπερήθρα*»; Είναι αρχαία λέξη. Απαντάται στον Διογένη Λαέρτιο, στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης και σε διάφορα «αδέσποτα» κωμικά κείμενα. Τι σημαίνει; Αυτό: Ακατάπαυστη φλυαρία, κάπως φτηνούτσικη και ολότελα μπούρδα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προέκυψε ως συνειρμός όταν ανέγνωσα απομαγνητοφωνημένο κείμενο με ομιλία του πρυτανο-υποκριτού Πελεγρίνη σε εκδήλωση καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι είπε ο αμ καθηγητής αμ και ηθοποιός; «Προτιμώ ένα πανεπιστήμιο με ζωντανούς φοιτητές, που προσπαθώ να τους πείσω με επιχειρήματα, ακόμη κι αν με προπηλακίζουν, παρά ένα πανεπιστήμιο που θα έχουν παρεισφρήσει η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός. Είμαστε το μοναδικό κομμάτι της χώρας στο οποίο δεν έχει μπει η Χρυσή Αυγή όπως σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία».
Πώς σχετίζεται η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως ανάμεσα στο προσωπικό δεν υπάρχουν χρυσαυγίτες; Αυτό εννοεί ο σεβαστός καθηγητο-θεατράνθρωπος; Πού το ξέρει; Βρισκόταν μέσα στα παραβάν όταν ψήφιζαν; Ή εννοούσε ότι χρυσαυγίτες φοιτητές δεν υπάρχουν επειδή υπάρχει Πελεγρίνης; Ή μας τσαμπουνάει ρωποπερπερήθρες;

Η διαστατική μάχη αρετής και κακίας

 «Η μάχη: Ο Αγ. Γεώργιος σκοτώνει τον δράκοντα». Πίνακας του Edward Burne-Jones (1833-1898).

Το καλό κυριαρχεί στον χρόνο. Το κακό στον χώρο. Απόδειξη του αληθούς τούτου του συμπεράσματος είναι οι πανανθρώπινες αξίες. Εκείνες που προάγουν τον πολιτισμό και αναβιβάζουν τις συνειδήσεις μας στις ουράνιες σφαίρες της αρμονίας και του αγαθού, αντέχουν στον Καιρό. Η αγάπη, ο έρωτας, η αυτοθυσία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η φιλαλήθεια, δεν έχουν πάψει ποτέ να τυγχάνουν σεβασμού από τους ανθρώπους – παρότι οι περισσότεροι εξ ημών δεν είμαστε αρκετά ισχυροί ως προσωπικότητες για να υπηρετούμε απαρασάλευτα αυτές τις ιδέες και να ακολουθούμε τους ορθούς τρόπους συμπεριφοράς. Η βαρεία ύλη και οι χαρές της πληθωρικής παρουσίας της ξεκινούν και τερματίζουν εδώ, στη γη, στο έδαφος. Προορισμός τους η αποσύνθεση. Στην εντελέχειά τους υπάρχει μόνο μια αποστολή: το πέρασμα στην απώλεια. Ο νόμος της βαρύτητας κυριαρχεί επάνω στην ύλη και στα «καλούδια» της σαν τύραννος, από τον οποίον δεν υπάρχει λυτρωμός. Ειδικά όταν τον πολεμάς με τα όπλα του. Βασιλείς, δικτάτορες, πανίσχυροι δημοκρατικά εκλεγμένοι άρχοντες, πλούσιοι, στρατηλάτες, ξακουστοί και αφανείς εξουσιαστές, έχουν περάσει στη σφαίρα της λήθης – ή ακόμα και της ιστορικής απαξίας άμα τη λήξει του βίου τους. Η δύναμή τους ήταν περαστική και αποδήμησε μόλις εκδήμησαν.

Άρχων κόσμου τούτου

Η Καινή Διαθήκη, το σπουδαιότερο εγχειρίδιο χρήσης του βίου μας, που είναι διαθέσιμο σ' όλους τους εγγράμματους του πλανήτη, εξηγεί -μ' έναν κάπως αφαιρετικό τρόπο- τη διαστατική μάχη του καλού και του κακού και τα σημεία υπεροχής εκάστης... πολικότητας των σκέψεών μας. Το συν είναι άχρονο και το πλην τοπικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα αναφορές στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιωάννης 12: 31). Η λέξη «νυν», η οποία έχει προβληματίσει κατά καιρούς τους μελετητές της Γραφής έχει τεράστιο ειδικό βάρος. Θέλει να σημάνει ότι «ο άρχων του κόσμου τούτου», δηλαδή ο Διάβολος βιώνει τη δική μας αίσθηση του Χρόνου. Το τώρα. Η κυριαρχία του είναι πεπερασμένη. Περιορίζεται στον «κόσμο τούτο». Ο χώρος σκιάζεται από την σπάθη του. Ο Καιρός, ο Αιών όχι. Η στιγμή μπορεί να είναι δική του. Το αέναο είναι απολύτως εχθρικό πεδίο γι' αυτόν.
Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο του ιδίου Ευαγγελίου, ο Χριστός ειδοποιεί: «ουκέτι πολλά λαλήσω μεθ’ υμών, έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων· και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάννης 14: 30) Ο Κύριος λέγει ότι δεν θα μιλήσει πια πολύ με τους μαθητές του διότι έρχεται «ο άρχων του κόσμου τούτου», ο οποίος πάνω Του δεν έχει καμία εξουσία. Πρόκειται για το ίδιο μήνυμα με διαφορετική χροιά στην έκφραση. Το ρήμα «έρχεται» έχει έναν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η διακοπή της συνομιλίας του Χριστού με τους μαθητές οφείλεται στο γεγονός της στιγμιαίας δυνατότητας επιβολής που αποδόθηκε στον Διάβολο. Ο Χριστός, σημειώνοντας ότι «εν εμοί ουκ έχει ουδέν» ήθελε να μας μεταδώσει το μήνυμα του άτρωτου και της υπεροχής της αρετής απέναντι στις πρόσκαιρες δοκιμασίες του κακού. Είναι αλήθεια ότι οι μάρτυρες, οι Άγιοι, οι υπηρέτες σπουδαίων υποθέσεων που θυσιάστηκαν για το καλό, μετά τον θάνατό τους... επιζούν των διωκτών και των σφαγέων τους! Η ύλη δεν μπορεί να σπάσει το φράγμα του αιώνα, διότι, όπως προαναφέρθηκε είναι αλυσοδεμένη στον Καύκασο της φθοράς. 

Μάχη που κρίθηκε

Επίσης, ένα από τα κομβικότερα σημεία της Καινής Διαθήκης, όπου διαπιστώνεται η αναπόφευκτη ήττα των αρνητικών δυνάμεων βρίσκεται πάλι στο Κατά Ιωάννην: «Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται» (κεφ. 16:11). Ως προς την κρίση, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι «ότι ο άρχων του κόσμου» έχει ήδη κριθεί! Στην φράση βλέπουμε να χρησιμοποιείται η λέξη «κέκριται» όχι «κριθήσεται». Παρακείμενος, παρελθοντικός χρόνος αντί μέλλοντα. Ουσιαστικά, στη διάσταση του χρόνου, όπως αντιμετωπίζεται και γίνεται «αισθητή» από το απόλυτο, τον Θεό, η ήττα του κακού είναι ήδη γεγονός. Παραμένει γεγονός και θα συνεχίσει εσαεί να είναι γεγονός. Το κακό βρίσκεται σε καθεστώς καταδίκης και εκτίει ποινή.
Όπως λέει και μια αμερικανική παροιμία «το καλό πάντα νικάει στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος». Είναι χρήσιμο και σε κάθε περίπτωση ψυχωφελές να γνωρίζουν οι αθώοι που βασανίζονται από τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» ότι τον έχουν ήδη κατατροπώσει.
Λίγη υπομονή απαιτείται ακόμη μέχρι να καταγραφεί η νίκη του καλού με όλη την πρέπουσα επισημότητα...

Απολαύστε Τζήμερο να ευγνωμονεί τη Μέρκελ!

Θάνος Τζήμερος, απόσπασμα από την επιστολή του στην Αγκελα Μέρκελ: «Εξοχότατη, αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα 'να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα'. Εμείς, οι σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς Έλληνες σάς είμαστε ευγνώμονες που δεν έχετε πάρει (ακόμα) αυτή τη θέση και εξακολουθείτε να μας στηρίζετε». Ολόκληρο το ανατριχιαστικά γλοιώδες κείμενο στο capital.gr

Εγώ και ο εαυτός μου

Τώρα μιλάμε για εμένα. Εμένα τον ίδιο. Ναι, βρε. Εγώ είμαι το θέμα. Για μένανε (να το πω και λαϊκά) ο λόγος. Me, myself and I...

«Εγώ είμαι ασφαλισμένος στο ταμείο εμπόρων. Εγώ προσωπικά, ο Αδωνις Γεωργιάδης. Από τα 17 μου χρόνια. Εγώ, για τον εαυτό μου σου λέω, αν πάρω σύνταξη 300 ευρώ, όταν βγω στη σύνταξη, θα είμαι και ευχαριστημένος». Τάδε έφη Αδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Υγείας, πρώην βουλευτής ΛΑΟΣ, νυν βουλευτής Ν.Δ., νυν και αεί έμπορος και εσαεί πανελίστας. Στο προαναφερθέν χωρίον της τηλεοπτικής δημηγορίας του ανδρός παρακαλούμε σημειώσατε τα κάτωθι: «Εγώ, εγώ προσωπικά, ο Αδωνις Γεωργιάδης, εγώ για τον εαυτό μου». Είναι σημαντικό να το προσέξετε; Ασφαλώς! Σε σύνολο 41 λέξεων οι 11 είναι αυτοαναφορικές! Ανά τέσσερις λέξεις (σχεδόν) η μία αφορά Εκείνον! Ποιος είναι Εκείνος; Ναι, ναι, Αυτός είναι. Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ! Αυτοπροσώπως! Μήπως είναι εγωιστής ή ψωνισμένος με την πάρτη του και τα λέγει τούτα; Μπααα. Πρέπει να είναι Αμερικανός ράπερ. Αν δεν το γνωρίζετε, μάθετέ το. Στη μουσική σκηνή της ραπ και της χιπ χοπ οι καλλιτέχνες βάζουν το ονοματάκι τους πολύ συχνά στη στιχοπλοκή, ώστε να αποκτούν αναγνωρισιμότητα. Ε, και ο Αδωνις δεν απέχει πολύ από τη ραπ.


Τελετάρχης

Γιατί δεν απέχει; Διότι ομιλεί εξίσου γρήγορα με τους πιο γρήγορους MCs (συντομογραφία των φράσεων Master of Ceremonies ή Mic Controller - Τελετάρχης ή Ελεγκτής Μικροφώνου). Ο MC στη ραπ είναι ο τραγουδιστής και ο Αδωνις μας κελαηδάει Μνημόνιο από το 2010. Οπότε, έχομεν έναν δεινότατο ράπερ εμείς οι αράπερς, οι τελευταίοι... κατίμαυροι σκλάβοι του πλανήτη, που φοράμε τις αλυσίδες της τρόικας κατάσαρκα.

Αλλο ωραίον που είπε η υπουργάρα μας είναι ότι με 300 ευρώπουλα συνταξούλα θα νιώθει ευχαριστημένος! Αυτό είναι κάλλιστον και δεν τον κατηγορούμε. Αντιθέτως, η στήλη τον παροτρύνει να στείλει μια ενυπόγραφη δήλωση στο Ταμείο του, όπου θα εκχωρεί τυχόν περίσσευμα από τα 300 ευρώ της συντάξεώς του στο ελληνικό κράτος - ή ό,τι θα έχει απομείνει από αυτό.

Επίσης ωραία στιγμή από τη χθεσινή εμφάνισή του στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη είναι η αποχώρησή του από τη συζήτηση εξαιτίας «προσβολής» που εκτόξευσε ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής (μίλησε για υπουργούς «ανθρωπάκια). Ο Αδωνις αποχώρησε για 40 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Επειτα επανήλθε. Κλασική συμπεριφορά σύγχρονου πολιτικού ανδρός. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο...
Δείτε και το σχετικό βίντεο...

Ο πιο τυχερός εκφωνητής του κόσμου

Ο Jack King, "η φωνή του Apollo' ήταν ο Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων και Ενημέρωσης της NASA. O Μεγαλοδύναμος Θεός τον ευλόγησε να εκφωνήσει την πιο όμορφη αντίστροφη μέτρηση της Ιστορίας, εκείνη για την εκτόξευση της επανδρωμένης αποστολής στην Σελήνη. 20 Ιουλίου 1969 και ο Jack King αναφωνεί ενθουσιασμένος "we have a lift off!". Όταν το πρωτάκουσα, λίγα χρόνια μετά το γεγονός, με συγκλόνισε σε τέτοιο βαθμό που αγάπησα τη δουλειά του τραγουδιστή, του εκφωνητή -και φυσικά- εκείνη που σε τοποθετούσε στα μικρόφωνα της NASA για να ανακοινώνεις τις αναχωρήσεις για τα θαυμαστά ταξίδια στα άστρα. Ό,τι είχε να κάνει με διά μικροφώνου επικοινωνία το συσχέτισα με απογείωση! Από εκείνη την στιγμή της πρώτης ακρόασης της αντίστροφης μέτρησης για το ταξίδι στο φεγγάρι άλλαξαν όλα. Και συνεχίζουν να αλλάζουν - πάντα υπό το πρίσμα της θέας των κοσμημάτων του ουρανού που μας έδειχναν οι σεβάσμιοι πρόγονοί μας και στα οποία θέλουν να βαδίσουν όλοι οι αθάνατοι ονειροπόλοι. Η καταχνιά των ημερών, η κατήφεια, η ανασφάλεια, η πίκρα που εύλογα νιώθει κάθε ευαίσθητος άνθρωπος διαλύονται με το άκουσμα αυτού του υπέροχου ήχου. Είμαστε παιδιά του ουρανού και εκεί θα επιστρέψουμε!

 Στην φωτογραφία, ένα από τα ινδάλματά μου, ο Jack King, στο πόστο του, την ώρα της εκφώνησης για την εκτόξευση του Apollo 12. 14 Νοεμβρίου 1969.

Πώς να αποκτήσετε (με εκπτωσάρα) το βιβλίο μου...

Ειδήσεις 2 έχομεν σήμερα:

1. Σήμερα παρουσιάζεται το βιβλίο μου στις 7:30μμ, στην αίθουσα του συλλόγου "Θερμοπύλες". Η αίθουσα βρίσκεται Ιδομενέως 2, Πλατεία Δέγλερη, στον Άγιο Ιερόθεο (Περιστέρι).

2. Σε περίπτωση που δεν το βρίσκετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας μπορείτε να το παραλάβετε είτε από την εφημερίδα «δημοκρατία» είτε στον χώρο σας, με 8 ευρώ (έκπτωση 35% περίπου), με ένα τηλεφώνημα στο 213.0170.400. Κλικ για περισσότερες πληροφορίες στο site της «δημοκρατίας».

Πόσο εθνική μπορεί να γίνει η ομάδα μας

«Δόξα τω Θεώ, στους παίκτες μου και στον ελληνικό λαό». 
Φερνάντο Σάντος, προπονητής της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, 19/11/2013

Ο κ. Σάντος είναι Πορτογάλος. Γεννήθηκε στη Λισσαβόνα. Όχι στην Αθήνα. Σε μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής του απηύθυνε ευχαριστίες στον Θεό, τους παίκτες του και τον λαό μας. Είναι σοβαρός άνθρωπος. Συχνά, ο φωτογραφικός φακός τον απαθανατίζει σκεπτικό, σχεδόν συνοφρυωμένο. Δεν εκφράζεται έντονα, δεν μιλάει πολύ, δεν προκαλεί με τη συμπεριφορά του. Στο μέτρο, πάντοτε. Και, δυστυχώς, στην περίπτωση της πρόκρισης της Εθνικής μας, ιεράρχησε τους ευεργέτες του με τρόπο πολύ πιο ελληνικό απ' ό,τι οι παίκτες μας, οι οποίοι φανέρωσαν τάσεις έντονης αυτοαναφορικότητας. Ο Θεός, οι μαχητές του, ο λαός. Στο τέλος της φράσης του, που παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση, ο καλός φίλος της πατρίδας μας δάκρυσε. Ειλικρινά, δίχως να έχει διάθεση εξαγοράς συμπάθειας με κροκοδείλια δάκρυα. Στην παραφορά του θριάμβου (γιατί είναι ένας αθλητικός θρίαμβος να συμμετέχει η χώρα μας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας) του περίσσεψαν λόγια για τον Κύριο και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε ψυχικά μαζί με τους αθλητές όταν εκπροσωπούν τα εθνικά χρώματά μας.

Έλλειμμα παιδείας

Οι Έλληνες παίκτες δεν έδειξαν να σκέφτονται τόσο πολύ τον δήμο όταν εξέφραζαν την άγρια χαρά τους για τη διάκριση. Ο κορυφαίος σκόρερ της ομάδας μας, ο Κώστας Μήτρογλου, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου κοιτούσε προς τα κάτω, σαν τα παιδιά που τιμωρούνται από τη δασκάλα την ώρα του μαθήματος. Ούτε ο ίδιος μπορεί να φανταστεί πόσο προσβλητικό είναι αυτό για την μνήμη όσων στήθηκαν μπροστά στα εχθρικά αποσπάσματα και τον τραγουδούσαν λίγο πριν ακουστεί το «πυρ» που τους αφαίρεσε το δικαίωμα να ζουν. Οι βασανισμένοι Έλληνες, ομολογουμένως, έλαβαν πολλή χαρά και αποκατέστησαν εντός τους την θρυμματισμένη εικόνα της συλλογικής μας υπερηφάνειας εξαιτίας της διάκρισης των αθλητών μας. Ωστόσο, αυτό δεν απαλλάσσει τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής από την υποχρέωσή τους να σκέφτονται τι εκπροσωπούν, ποιους και για ποιο λόγο τόσα εκατομμύρια ψυχές συντονίζονται με εκείνους την ώρα της αναμέτρησης με τους αντιπάλους. Εκείνοι απασχολούνται σ' έναν κλάδο, όπου προβλέπονται παχυλότατες απολαβές για τους παίκτες της Α΄ Εθνικής. Μέσες-άκρες, το οικονομικό σκέλος του βίου τους το έχουν -επιεικώς- ρυθμισμένο. Οι εργοδότες τους, ο ελληνικός λαός δηλαδή, δεν έχει τίποτα λυμένο. Τίποτε εύκολο. Τίποτε «στρωμένο». Οι ζωές μας έχουν τιναχτεί στον αέρα και ψάχνουμε σαν τους χαμένους στην έρημο για μια πηγή, μια στάλα δροσιάς να απαλύνει τον πόνο της απώλειας ψυχικών και υλικών αποθεμάτων. Δεν επιτρέπεται να το λησμονούν αυτό οι νέοι που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στα γήπεδα.
Δεν απαιτεί κάποιος να έχουν περίσσευμα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων ή ρητορική δεινότητα ή «επιστημοσύνη». Δεν είναι η δουλειά τους αυτή.
Όμως, η ύπαρξη του εθνοσήμου στη φανέλα προϋποθέτει να μην ξεχνούν ποτέ τον λαό που ματώνει, υποφέρει και πολεμά για να επιβιώσει. Περίσσευμα ήθους χρειάζεται να προσφέρουν στους Έλληνες φιλάθλους, που μετέχουν μεν της προσπάθειας αλλά απέχουν από τα αμέσως εισπράξιμα υλικά κέρδη της.

Τι διδάσκουν οι παίκτες

Από την άλλη, η υπέροχη περιπέτεια της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, η οποία ξεκίνησε στην εποχή Ρεχάγκελ και συνεχίζεται με τον σπουδαίο κύριο Σάντος, είναι διδακτική. Μας ξαναθυμίζει πόσο πολύ... μετράει το να είμαστε ενωμένοι, μια παρέα, να σημαδεύουμε ψηλά και να σεβόμαστε την ηγεσία μας (όταν αυτή υπάρχει και είναι αντάξια των περιστάσεων). Όπως και η Εθνική Μπάσκετ, έγινε «θεσμική», παγκοσμίως, κατά έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, μόλις κατέκτησε ένα βαρύτιμο τρόπαιο. Με μια σπουδαία επιτυχία μπορεί να σπάσει το ηττοπαθές μοτίβο δεκαετιών, αρκεί να μην μετατραπεί η χαρά σε αλαζονεία.
Οι παίκτες μας, αυθόρμητα,  χωρίς να τους το έχει υποδείξει οποιοσδήποτε, έδειξαν ότι είναι (και έγιναν) μια συντροφιά. Μια αδιάσπαστη ενότητα προσανατολισμένη σ' έναν κοινό στόχο. Κατόρθωσαν βήμα-βήμα να φτάσουν σε κορυφές, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν προσιτές για εμάς – μια και ο ανάξιος πολιτικός κόσμος κοντεύει να μας πείσει ότι είμαστε εξίσου ανίκανοι και «λίγοι» με τους επιτήδειους χονδρεμπόρους ψεμμάτων και τους εκποιητές των εθνικών συμφερόντων μας.
Ε, λοιπόν δεν είμαστε τόσο «χαμηλοτάβανοι» με τους ντελάληδες των βουλών των ξένων. Μπορούμε πολλά, όπως η Εθνική μας, που μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο... Εθνική.

Εντελά μαγκέν ντε βουλευτίκ

Πάρε ό,τι θέλεις βουλευτή, από μια χώρα που δεν ζει. Άραξε μεσ' στη Βουλή, σολάρουν οι τροϊκανοί. Στου Μεϊμαράκη την αυλή, πέφτουν αβέρτα οι μισθοί...

Είπε, προχθές, ο πρόεδρος της Βουλής κ. Μεϊμαράκης για τις βουλευτικές «αποζημιώσεις»: «Θα πρέπει, λοιπόν, οι συνάδελφοι Βουλευτές να μην είναι εξαθλιωμένοι, να μην προέρχονται μόνο από τις πλούσιες τάξεις και από πλούσιες οικογένειες». Τι καταλάβαμε ημείς οι κακόπιστοι απ' αυτό; Ότι θα πρέπει κι εκείνοι να έχουν το δικαίωμα να γίνουν πλούσιοι μέσω της αυτοθυσίας τους στα έδρανα του Κοινοβουλίου.
Εξήγησε και γιατί αποκαλούν το μηνιάτικο «αποζημίωση» και όχι μισθό: «Είναι αποζημίωση, γιατί αυτή λαμβάνεται για όσο καιρό διαρκεί η θητεία του Βουλευτή, είτε αυτή διαρκεί ένα χρόνο, είτε δύο χρόνια, είτε τρία, είτε τέσσερα χρόνια μέχρι να γίνουν εκλογές. Επομένως, δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει και μετά και γι’ αυτό δεν μπορεί να συγκρίνεται συνεχώς με τους μισθούς. Εδώ πρόκειται για αποζημίωση». Τι αντελήφθημεν ημείς οι πολλάκις απολυμένοι από διάφορες εργασίες του ιδιωτικού τομέα; Ότι εμείς (υποτίθεται ότι) ήμασταν... μόνιμοι και σίγουροι ενώ οι βουλευτές δεν είναι, νιώθουν ανασφάλεια και διά τούτο δεν παίρνουν μισθό αλλά «αποζημίωση». Γκέκε; Αν δεν καταλάβατε να του ρίξετε ένα τελεφόνι να σας το σπρεχάρει μόρτικα κι ασίκικα.

Ο παλιατζής

Χμμμ, και τι άλλο είπε ο πρόεδρας για τις περικοπές των «αποζημιώσεων» των βουλευτώνανε; Το εξής: «Αν κάποιος από εσάς το θέλει μπορεί από μόνος του να απαρνηθεί τα όποια ενδεχόμενα προνόμια ή το επιπλέον, που θεωρεί προνόμιο ή μισθό. Θέλει λοιπόν να είναι 1.800 η αποζημίωση, όπως του Πρέσβη, κι όπως είπε κάποιος προηγουμένως; Μάλιστα. Να δώσει μια εντολή στο Λογιστήριο να παρακρατηθούν τα υπόλοιπα και να δοθούν σε κάποιες οργανώσεις». Όπως τα λέει και το τραγούδι «Ο Παλιατζής» που τραγούδησε ο Διονυσίου (σε στίχους Δημήτρη Γκούτη) και το οποίο παραλλάξαμε ειδικά για την περίσταση:
«Αυτόν τον τόπο που τον βλέπεις σκοτεινό / τον βουλευτή απόψε νά ’ρθει περιμένει. / Για να μαζέψει ακόμα ό,τι μένει / από μια χώρα που χτυπήθηκε σκληρά / από του μαύρου δανεισμού τη συμφορά.
Πάρε ό,τι θέλεις, βουλευτή / από τον τόπο που δε ζει / Αφού τα φάγαμε μαζί / πάρε ό,τι θέλεις, βουλευτή.
Πάρ’ το τσουβάλι κι έλα μέσα, βουλευτή / έχω ευρώ πολλά να το γεμίσεις. / Μάζεψε όλες τις μικρές μου επενδύσεις. / Δεν έχω δύναμη να βλέπω τα παλιά / που μου θυμίζουν την χαμένη μου δουλειά».

Ο τίτλος της χρονιάς!

Στο antinews.gr μπορείτε να διαβάσετε την πλήρη ανάλυση. Υπ' όψιν ότι όταν πετάξεις το link μέσα στο status box του Facebook σου βγαίνει ο πρωτότυπος τίτλος που είναι "Γιατί η πολιτική Σαμαρά είναι αντιμνημονιακή". Το "κατ' ουσίαν" μπήκε μετά. Υποκλινόμεθα στο χιούμορ του συντάκτου...

Αυθεντικός διάλογος με αναγνώστη από την Δράμα

"Μην χτυπάς την κυβέρνηση παιδί μου, το ΠΑΣΟΚ χτύπα. Τα κοπρόσκυλα που καταστρέψανε την Ελλάδα, οι παλιοκλέφτες".
-Τους θεωρείτε κλέφτες;
"Αν είναι λέει; Είναι και παραείναι! Όλοι μέσα να πάνε τα καθάρματα".
-Να φυλακίσουμε τον αντιπρόεδρο;
"Τι;"
-Αν δεν το γνωρίζετε, καλό είναι να το μάθετε: Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται και σ' αυτήν την κυβέρνηση αγαπητέ κύριε.
"Ε; Τι είπες;"
-Το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνά. Ο κ. Βενιζέλος είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.
"Ε, δεν χρειάζεται να το λέτε αυτό. Επίτηδες το κάνετε;"
-Το πρόβλημά σας είναι ποιος θα το πει και αν θα το πει ή ότι αυτό συμβαίνει;
"Ε άει στο διάολο τότε. Φιρί φιρί το πας να τα ακούσεις".

Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Τέλος συνδιάλεξης...

Όχι Τσακ μόνο Νότης!

Σκηνή από την ταινία «Το βιολί» του Φρανσίσκο Βάργκας. Άσχετη με το θέμα αλλά μπήκε επίτηδες κάτι ξεκάρφωτο για να μην θίξει τον κ. Μηταράκη.

Προσοχή: οι λέξεις που ακολουθούν δεν είναι γεννήματα της φαντασίας ημών αλλά αποτελούν ανεκτίμητες πέρλες στο βαρύτιμο κολιέ του δικαστικού ρεπορτάζ. Είναι αποσπάσματα από την αγωγή που υπέβαλε εναντίον της «δημοκρατίας» όπου ζητάει ως αποζημίωση το... συμβολικό ποσόν των 500.000 ευρώ διότι η εφημερίδα μας τον έθιξε. Διαβάστε πώς μπορεί να θιχτεί ένας υφυπουργός: «Ξεκίνησαν να με αποκαλούν 'Τσακ Νότη'. Συνέχισαν λέγοντας περιπαικτικά ότι δήθεν κάθισα ακόμη και στο θρόνο του Δεσπότη, ότι είμαι αλαζόνας, ... δήθεν ατρόμητος, αλλά και... γίγαντας.  Αργότερα εμπλούτισαν τα περιπαικτικά σχόλια με προδήλως ψευδείς κατηγορίες, ότι δήθεν καταξοδεύω δημόσιο χρήμα, ότι κλείνω εφημερίδες γιατί έτσι θέλω, ότι επιδοτώ φανταστικούς εργαζομένους και ότι προετοιμάζω έργα με ασύλληπτα οικονομικά μεγέθη. Δεν σταμάτησαν ποτέ να επιχειρούν τη γελοιοποίησή μου, με σχόλια του τύπου ότι έχω φαεινές ιδέες, η χώρα κοιμάται ήσυχα μαζί μου, χτίζω παλάτια με τα λόγια, είμαι αντιπαραγωγικός, έχω εκθέσει τον πρωθυπουργό και είμαι ένας εκ των πλέον αποτυχημένων υπουργών που έχω διασύρει το όνομα της χώρας. Τέλος, κατέληξαν να αναφέρουν ότι μοιάζω με... σερβιτόρο». 

Και υφυπουργός και Ανάπτυξη...

Το ρεσιτάλ δικανικής και πολιτικής ευστοχίας του κ. Μηταράκη συνεχίζεται ως ακολούθως: «Στις 7 Απριλίου 2012 με αποκαλούν ειρωνικά 'ο γίγαντας Τσακ Νότης Μηταράκης', παραπέμποντας εμμέσως στον ηθοποιό Τσακ Νόρις... Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 με αποκαλούν πάλι 'Τσακ Νότης' με προφανή σκοπό να με μειώσουν... Στις 13 Ιανουαρίου 2013 με αποκαλούν έτι μία φορά 'Τσακ Νότη', καταγράφοντας το ενδεχόμενο επικείμενης 'υπουργοποίησής μου ως... έκπληξη', εννοώντας προφανώς δυσάρεστη για τους ίδιους και το περιβάλλον τους.... Στις 21 Φεβρουαρίου 2013 με αποκαλούν Τσακ Νότη και επιχειρούν να πλήξουν την τιμή και την υπόληψή μου».
Λοιπόν, σε περίπτωση που δεν έχετε αντιληφθεί πλήρως τι συμβαίνει ή είσαστε άρτι επαναπατρισθείς από τον πλανήτη Άρη, ανακεφαλαιώνουμε και επισημαίνουμε: Ο κ. Νότης Μηταράκης είναι υφυπουργός. Υφυπουργεύει στην Ανάπτυξη. Η χώρα με την «Ανάπτυξη» λέγεται Ελλάς. Η κυβέρνηση που βρίσκεται στο Ελλάντα σώζει το Γιουνανιστάν. Η «δημοκρατία» προσέβαλε τον κ. Μηταράκη, που μεριμνά με την Ανάπτυξη (έχοντας να επιδείξει λαμπρά αποτελέσματα) και ο κ. Μηταράκης (που δεν τυγχάνει «Τσακ» αλλά είναι Νότης) ζητάει μόλις μισό εκατομμύριο ευρώ. Η ζωή είναι ωραία...

«Θέλετε ολοκληρωτικό πόλεμο;»

«Ένα έθνος που έχει τη δύναμη να επιβιώνει και να ξεπερνά μια τέτοιας έκτασης καταστροφή, ακόμα και να αποκομίσει οφέλη και περαιτέρω ισχύ από αυτήν, είναι ανίκητο. [...] Τώρα δεν είναι η ώρα να αναρωτιόμαστε πώς συνέβησαν όλα. [...] Όταν προσπερνώ το παρελθόν και κοιτάζω μπροστά, το κάνω σκόπιμα. Δεν υπάρχει χρόνος για άσκοπες διενέξεις. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, διεξοδικά και αποφασιστικά. [...] Σας ρωτώ: Θέλετε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο; Αν κριθεί απαραίτητο θέλετε έναν πόλεμο πιο ολοκληρωτικό και ακραίο απ’ ό,τι έχουμε φανταστεί μέχρι σήμερα;»
Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιόζεφ Γκαίμπελς στο κλειστό γυμναστήριο του Βερολίνου, 18 Φεβρουαρίου 1943

Ο μετρ της χιτλερικής προπαγάνδας και ο -κατά πολλούς- «πατέρας» των τρικ της σύγχρονης «επικοινωνίας» και της διαφήμισης,
πραγματοποίησε αυτή την εκρηκτική ομιλία όταν όλα είχαν κριθεί για τη μηχανή του θανάτου του 3ου Ράιχ. Η ήττα στο Στάλινγκραντ είχε αφαιρέσει και τα τελευταία ίχνη ελπίδας από τα γερμανικά επιτελεία για την επίτευξη νίκης. Η αρχή του τέλους σήμανε στις 23 Αυγούστου του 1942 και η αυλαία των φιλοδοξιών του ναζισμού έπεσε στις 2 Φεβρουαρίου 1943. Επί πέντε μήνες, μία εβδομάδα και τρεις ημέρες διεξήχθη μια ασύλληπτης έκτασης μάχη, όπου οι βασικοί αντίπαλοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ και ο Στάλιν, έπαιζαν -στην κυριολεξία- τη μοίρα του πλανήτη στους πεσσούς του θανάτου και του αίματος. Οι Γερμανοί έχασαν, οι Ρώσοι κέρδισαν. Η συντριβή των τεθωρακισμένων στρατιών του Μανστάιν και του φον Πάουλους (συνελήφθη ατιμωτικά από τους Ρώσους) ήταν η βασική αιτία της έκλυσης, σε όλο της το αποτρόπαιο «μεγαλείο», της προπαγανδιστικής ενέργειας του Γκαίμπελς στο αλλόφρον πλήθος που κατέκλυσε το «Σπορτ Παλάστ» του Βερολίνου. Η απελπισία ενός καθεστώτος που κατάλαβε το ανεπίστροφο της καταδικαστικής απόφασης της Ιστορίας εκδηλώθηκε μ’ ένα ρεσιτάλ παραπλάνησης. Ενώ ήταν δεδομένο ότι ο εθνικοσοσιαλισμός θα χρησιμοποιούσε ως ασπίδα των αρχιτεκτόνων του όλους τους Γερμανούς, ο Γκαίμπελς τους ρωτούσε αν ήθελαν να το πράξουν…
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ερμηνεία και την ανάλυσή του είναι το πάγιον της συμπεριφοράς αυτού του είδους των καθεστώτων. Όλοι οι ανελεύθεροι μηχανισμοί εξουσίας, οι οποίοι αισθάνονται καυτή την ανάσα της Νεμέσεως στον τράχηλό τους εμπλέκουν το σύνολο της κοινωνίας στα σχέδιά τους. Οι άμαχοι, τα γυναικόπαιδα, οι απόμαχοι της ζωής, οι έγκλειστοι σε φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ασθενείς, θέλοντας και μη συμμετέχουν στην υπεράσπιση προσώπων και θεσμών, οι οποίοι αφενός είναι φαύλοι και αφετέρου βρίσκονται σε… αποδρομή. Οι εκάστοτε Γκαίμπελς προβάλλουν τις προσωπικές ανάγκες, ανησυχίες, εμμονές και συμπλέγματα που τους κατατρύχουν σε εκατομμύρια ανθρώπους – με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αλλαγή λέξεων

Αν κάποιος πάρει το κείμενο της ομιλίας του Γκαίμπελς και αντικαταστήσει τις λέξεις «Εβραίοι, μπολσεβικισμός, Άγγλοι» με «χρέος, έλλειμμα, δημόσιο» θα διαπιστώσει πως ο νοηματικός «σκελετός» που δόμησε ο αρχιπροπαγανδιστής του Χίτλερ παραμένει ίδιος διαχρονικά. Οι στοχοθεσίες αλλάζουν αλλά η βασική συνταγή δεν έχει πειραχτεί. Οι χιτλερικοί δεν ήθελαν να αναλυθούν στο κοινό τα αίτια που οδήγησαν στην ήττα του Στάλινγκραντ, για λόγους που άπαντες αντιλαμβανόμαστε. «Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν είναι τώρα η ώρα. Προέχει η μάχη. Η παρελθοντολογία βλάπτει, αργότερα θα εξεταστούν τα αίτια». Όλα τα παραπάνω θυμίζουν κάπως αχνά και την υπαγωγή της πατρίδας μας στο Μνημόνιο και το δόλιο… πρόταγμα για παραπομπή των υπευθύνων στις ελληνικές καλένδες.
Παρόμοια σοφιστεία είναι και η ρητορική ερώτηση (αν θέλει ο λαός να εμπλακεί σε κάτι εξ ορισμού ολέθριο) καθώς και η απάντηση που πάντα δίνει μόνος του ο ομιλητής. Σχεδόν ταυτόσημα είναι και τα αποτελέσματα του επιθανάτιου ρόγχου των απολυταρχικών καθεστώτων. Εκατόμβες! Όλες οι φαύλες δομές, όταν καταρρέουν γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνες και διπλά εκδικητικές. Αναζητούν ένα θαύμα που δεν έρχεται και ανακαλύπτουν εχθρούς που δεν υπάρχουν. Στα στερνά του ναζισμού πύκνωσαν οι εκτελέσεις και άρχισαν οι πορείες θανάτου των Εβραίων, που μετακινούσαν οι Γερμανοί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που εκκένωναν προς την ενδοχώρα της επικράτειάς τους.
Ας ελπίσουμε στην πατρίδα μας το καθεστώς της ξενοκρατίας, στο οποίο πάλι κυριαρχεί ο γερμανικός παράγοντας, να λήξει πολύ πιο ανώδυνα σε σχέση με τον ιστορικό προκάτοχό του.

Απόσπασμα από την ομιλία Γκαίμπελς με υποτίτλους στα αγγλικά

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Σήμερα είναι η 40ή επέτειος από την βίαιη καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι νέοι της Αθήνας, αηδιασμένοι από το καθεστώς ανελευθερίας της 21ης Απριλίου και τις ασυνάρτητες σαχλαμάρες που άκουγαν από την κρωχτή φωνή του Παπαδόπουλου, με το σφρίγος, την αποφασιστικότητα και την άγνοια κινδύνου που χαρίζει στον άνθρωπο αυτή η ηλικία, πρόταξαν τα στήθη τους στις δυνάμεις καταστολής.
Η αλήθεια είναι ότι άριστα έπραξαν και περιφρόνησαν την τρομερή υπεροπλία ανοησίας και ύλης που πυργωνόταν απέναντί τους, απειλητικά. Επίσης αληθές είναι ότι η κρατούσα άποψη της τότε Αριστεράς ήθελε τους ξεσηκωμένους Αθηναίους «προβοκάτορες» και «πράκτορες» της ΚΥΠ. Ύστερα, μόλις οι θλιβεροί κομισάριοι είδαν την πιθανότητα συγκομιδής πλούσιας σοδειάς πολιτικών κερδών από το αίμα άλλων, «αγκάλιασαν» έως πνιγμού το γεγονός. Το πως καπηλεύτηκαν μερικοί τον ρομαντισμό του ανθού της ελληνικής νεολαίας το γνωρίζουμε και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε την ίδια ιστορία.
Αυτό που σήμερα έχει αξία να σημειωθεί είναι η μικροψυχία, η καθαρή ανοησία και η εωσφορική κακότητα ενίων αυτοπροσδιοριζόμενων ως «εθνικιστών» ή «δεξιών», που πατούν σαν τους αδαείς την μπανανόφλουδα που έχουν ρίξει εδώ και χρόνια οι Επικυρίαρχοι. Η μπανανόφλουδα είναι ο διχασμός και το ποντάρισμα στην υπεραναπλήρωση της καταπίεσης του αριστερόσχημου καθεστώτος με επίθεση σε κάτι σπουδαίο και όμορφο. Άλλοι πανηγυρίζουν που μπήκε ένα τεθωρακισμένο στο Πολυτεχνείο λες και μπούκαρε μεραρχία με τανκς στην Πόλη. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν με... νόημα πόσο θησαύρισαν οι κλεπταποδόχοι των ονείρων αυτών των παιδιών με υπουργεία, μίζες, επιχειρήσεις και απευθείας αναθέσεις.
Όλοι οι παραπάνω, όταν η κουβέντα έρχεται στο ίδιο το γεγονός κάνουν δύο πράγματα:
1ον προσποιούνται ότι δεν βλέπουν ένα τεθωρακισμένο να ρίχνει πύλη εκπαιδευτικού ιδρύματος, στην οποία ήταν αναρτημένη η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ! Αυτοί οι υποκριτές που κάνουν ότι φλέγονται από αγανάκτηση όταν αντικρίζουν την αθλιότητα της πυρπόλησης της ιερής σημαίας μας, δεν έχουν πρόβλημα όταν ένα όχημα του ελληνικού στρατού την τσαλαπάτησε με τις ερπύστριές του! Δηλαδή, με βάση αυτή τη λογική η σημαία πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό μόνο από τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους απολιτίκ και τους σοσιαλδημοκράτες ενώ, οι «πατριώτες» άμα λάχει μπορούμε να την κάνουμε υποπόδιο για να... σώσουμε την πατρίδα! Αηδιαστικό και να το λες.
2ον: Οι ενοχλημένοι με το Πολυτεχνείο (κυρίως επειδή οι ιδιοτελείς αρλεκίνοι της Μεταπολίτευσης το χρησιμοποίησαν ως μέσο προσπορισμού χρήματος, δόξας και ισχύος) αρχίζουν την ανόητη και βλάσφημη συζήτηση για το «αν υπήρχαν νεκροί ΜΕΣΑ στο Πολυτεχνείο). Σάμπως και έχει ιδιαίτερη σημασία ο θάνατος εντός ή εκτός περίφραξης στην οδό Στουρνάρη. Ας υποθέσουμε ότι εντός δεν υπήρχε ούτε ένας. Το καθεστώς τι έκανε στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη όπου δολοφονήθηκε με πυρά ο Διομήδης Κομνηνός. Η φρουρά του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως γιατί πυροβολούσε; Πανηγύριζε για γκολ του Ολυμπιακού μήπως; Ο Μυρογιάννης, όταν βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη από ποιους πυροβολήθηκε; Ο θάνατός του θα είχε αξία μόνο αν βρισκόταν μέσα στο Πολυτεχνείο; Η 17χρονη Βασιλική Μπεκιάρη από ποιον δέχθηκε σφαίρα στον αυχένα ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της στο Νέο Κόσμο; Δεν μετράει για θάνατος η αφαίρεση της ζωής της;
Οι υπόλοιποι 21 άνθρωποι που σκοτώθηκαν αυτές τις μαύρες μέρες δεν υπήρχαν; Ήταν σκιάχτρα, ομοιώματα, φαντάσματα;
Και τρεις απορίες για το τέλος:
Α) Ας δεχτούμε χάριν της συζήτησης ότι όλους, μα όλους τους φόνους τους διέπραξαν ξένοι ακροβολιστές για να ακυρώσουν το εγχείρημα «εκδημοκρατισμού» του Μαρκεζίνη. Τότε τι στην ευχή στρατιωτική κυβέρνηση είχαμε που δεν μπορούσε να προστατεύσει ούτε την καρδιά της Αθήνας από ελεύθερους σκοπευτές; Για ποιο λόγο αυτοί οι ευήθεις υποστηρικτές του καθεστώτος που τράβηξε την μεραρχία από την Κύπρο λένε ότι τότε «είχαμε ασφάλεια»; Μα όταν χρειάστηκε δεν την είχαμε!
Β) Αν το καθεστώς της 21ης Απριλίου είχε κόκκινο μανδύα και ήταν κομμουνιστικό, πόσο πολύ θα φουρκιζόμασταν εμείς οι δεξιοί αν οι ερυθροί αντέτειναν το ίδιο επιχείρημα, ότι «δεν υπήρχαν νεκροί εντός του Πολυτεχνείου; Δεν θα τους κρεμούσαμε κουδούνια; Δεν θα σφαλιαρίζαμε τον πρώτο άθλιο που θα χρησιμοποιούσε τούτη την ανοησία ως φερετζέ της ανθρωποσφαγής;
Γ) Δεν υποστήριξα ποτέ την Αριστερά και τις καπηλείες εθνικών αγώνων που έχει διαπράξει, αλλά η στοιχειώδης αίσθηση δικαιοσύνης με υποχρεώνει να ρωτήσω: Υπήρχαν ζωντανοί εκτός του Πολυτεχνείου;

ΥΓ: Δείτε και εδώ μια... παράπλευρη απώλεια της εθνοσωτηρίου ανοησίας μας...

Η αντιπροσώπευση ως πρόσχημα ξενοκρατίας

«Πολιτικά, όπως γνωρίζουμε, το σύστημα που υπάρχει σήμερα είναι το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Νομίζω ότι ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπως αυτό που υπάρχει σήμερα, είναι στην ουσία του αντιδημοκρατικό και για τον εξής λόγο: Από την στιγμή που υπάρχει αντιπροσώπευση με αντιπροσώπους, οι οποίοι δεν είναι ανακλητοί, υπάρχει ταυτόχρονα μια απαλλοτρίωση, και με τη νομική ακόμα έννοια, της εξουσίας από τους εκλέγοντες προς τους εκλεγόμενους. [...] Οι αντιπρόσωποι, ακόμα και με την καλύτερη δυνατή θέληση, απομακρύνονται από τον λαό. Αντί να κρίνει ο λαός τα διάφορα ζητήματα τα κρίνουν οι ίδιοι. Διαμορφώνουν μάλιστα τα ζητήματα έτσι ώστε αν στις επόμενες εκλογές κληθεί ο λαός να αποφασίσει, π.χ., μεταξύ δύο κομμάτων που έχουν διαφορετικές γνώμες για τα διάφορα ζητήματα, όχι μόνο δεν μας εγγυάται κανείς ότι τα ζητήματα αυτά είναι πραγματικά, αλλά υπάρχει εκ των προτέρων η βεβαιότητα ότι τα ζητήματα αυτά τίθενται απλώς και μόνο επειδή η προηγούμενη διακυβέρνηση της χώρας δημιούργησε αυτού του είδους τα ζητήματα και όχι άλλα». 
Κορνήλιος Καστοριάδης, «Ο Θρυμματισμένος Κόσμος», εκδόσεις Ύψιλον, σελ. 153-154

Είναι πολύ δυσεύρετα τα... κρούσματα ορθού λόγου, όπου σε ελάχιστες λέξεις συνοψίζεται μια από τις βασικές προπαγανδιστικές τακτικές κάθε μη δημοκρατικού καθεστώτος, το οποίο μεταμφιέζεται με την προσχηματική «προβιά» της λαϊκής βούλησης. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, φυσικά, είχε τη νηφαλιότητα και την βαθιά ελληνική Παιδεία, ώστε να καθίσταται εφικτό για εκείνον να διακρίνει όσα σε πολλούς εξ ημών είναι σχεδόν «αόρατα». Ο φιλόσοφος που διατύπωσε τις εναρκτήριες σκέψεις για το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν ανήκε στην κατεστημένη διανόηση που λατρεύουν τα ΜΜΕ και την οποία παρακολουθούμε συχνά πυκνά να εκφράζει με ποικίλα σχήματα διάφορες παραλλαγές κενολογιών και «σοφιστικέ» κλισέ εκφράσεων που παραπέμπουν σε ανθρώπους με πληροφορίες και επιτυχημένες απόπειρες αποστήθισης τσιτάτων αλλά όχι γνώσης. Οι «εγκατεστημένοι» δοκησίσοφοι, οι σιτιζόμενοι στο πρυτανείο δεν έχουν κάποια άξια λόγου γνώση προς μετάδοση επειδή η γνώση ταυτίζεται με την ειλικρινή προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας. Αλήθεια και εξουσία δύσκολα μπορούν να συμβαδίσουν – και όποτε γίνεται αυτό διαρκεί ελάχιστα και επηρεάζει για πάντα την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Σικέ ματς

Η αντιδημοκρατική φύση του αντιπροσωπευτικού συστήματος ίσως να μην ήταν ιδιαιτέρως κραυγαλέα την εποχή που έγραφε ο Καστοριάδης το κείμενο της διάλεξής του, που έκανε στα Χανιά της 20ης Απριλίου 1991 και περιλήφθηκε στο βιβλίο «Ο Θρυμματισμένος Κόσμος». Σήμερα, όμως, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με πειστικό τρόπο ότι ο άνθρωπος της εποχής της «παγκοσμιοποίησης» δεν βιώνει μια εξόχως αντιδημοκρατική περίοδο, επιλέγοντας κατά καιρούς τους αντιπροσώπους του. Ο κατ' επίφασιν πολίτης, παίζοντας σ' ένα διλημματικό παιχνίδι, του οποίου οι κανόνες είναι ρευστοί και ρυθμίζονται από τους τυράννους του χρήματος, συναινεί στην αφαίρεση της ισχύος της λαϊκής κυριαρχίας μέσω των εκλογών!
Στα καθ' ημάς, τα ελληνοφανή, η αποφορά της ολιγαρχίας, της ξενοκρατίας και της απολυταρχίας γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Όσο απομακρύνεται το σκάφος της Ιστορίας από την ημέρα-ορόσημο της υπαγωγής μας στο «έλεος» των «δανείων δυνάμεων», τόσο περισσότερο ζέχνει η ανάσα της τυραννίας, που διαχέεται παντού. Στο Κοινοβούλιο, τα υπουργεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις ΔΕΚΟ, τους Οργανισμούς του Δημοσίου, τις τράπεζες και -ασφαλώς- στα ΜΜΕ.

Ρώσικη ρουλέτα

Οι αντιπρόσωποι του «έθνους» και οι άνθρωποι που ορκίζονται «πίστη» στο Σύνταγμα και τους νόμους, παρέδωσαν -δίχως να μπουν στον... κόπο να ρωτήσουν το λαό- το σύνολο της εξουσίας που τους εκχώρησε το εκλογικό σώμα σε πρόσωπα που ουδείς γνώριζε, ουδείς ψήφισε και ουδείς θα είχε την πρόθεση να ασχοληθεί με την ύπαρξή τους. Τομείς και πτυχές του συλλογικού βίου, που κάποτε θεωρείτο αυτονόητο πως ρυθμίζονται από τους Έλληνες, τώρα βρίσκονται στην απόλυτη δικαιοδοσία εκπροσώπων ενός εξωελλαδικού μηχανισμού εξουσίας. Οι αντιπρόσωποί μας, άβουλοι κι απρόσωποι, σκέφτηκαν πως θα ήταν προς όφελός μας να μας παραδώσουν αμαχητί σε ξένους «για να μας σώσουν». Από τι άραγε;
Η πραγματικότητα και η απορρύθμιση της κοινωνίας οδήγησαν την Ελλάδα σε ατραπούς που δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος αναλυτής.
Οι αντιπρόσωποι των εκλογέων λειτουργούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ των απομειναριών του κράτους και της τρόικας, επιδιώκοντας αφενός να παρατείνουν την ετερόφωτη κυριαρχία τους στο προτεκτοράτο και αφετέρου να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να συνεχίσει να παίζει το παίγνιο της ρώσικης ρουλέτας μ' ένα όπλο που έχει όλες τις θαλάμες γεμάτες με σφαίρες...

Ρίζες του δυτικού ανθελληνισμού

«Απόλλων και Μαρσύας – Η Κρίση του Μίδα». Γκραβούρα του Μελχιόρ Μέιερ (1581). Ο μουσικός διαγωνισμός του Απόλλωνα με τον σάτυρο Μαρσύα θεωρείται διαχρονικά ότι συμβολίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στη διονυσιακή και την απολλώνεια πλευρά της ανθρώπινης φύσης. 

«Σχεδόν όλες οι εποχές και όλα τα στάδια της κουλτούρας προσπάθησαν κάποια στιγμή, με βαθιά δυσθυμία, να απελευθερωθούν από τους Έλληνες, επειδή κάθε προσωπική, εμφανώς πρωτότυπη και αξιοθαύμαστη δημιουργία φαινόταν, σε σύγκριση με εκείνους, να χάνει ξαφνικά τη ζωή και το χρώμα της και να γίνεται αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμη και καρικατούρα. Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίζει 'βάρβαρο' ό,τι δεν ήταν δικό του γέννημα θρέμμα».
Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», εκδόσεις Βάνιας, σελ. 143

Ο Νίτσε, απόλυτος και άτεγκτος κριτής ιδεών και δημιουργημάτων, στο πρώτο του κιόλας έργο, όπου παρουσίαζε την αιώνια μάχη και αλληλεξάρτηση του διπόλου Απόλλων – Διόνυσος, όρισε και προσδιόρισε τις ρίζες του δυτικού ανθελληνισμού. Μέσα σε ελάχιστες σελίδες, ένας αληθινός παγκόσμιος στοχαστής προσέφερε στους αναγνώστες του την φασματική μορφή της ανίατης απέχθειας του «άλλου» προς την ελληνικότητα. Η τεχνοκρατία, η βιομηχανία και οι κοινωνικές δομές της Δύσης προχώρησαν αλλά οι φορεσιές τους ξηλώνονται, όσο αυτοί οι λαοί βαδίζουν. Τα χρυσοποίκιλτα ενδύματά τους είναι καρφωμένα στον χωροχρόνο του Ελληνισμού και κάθε βήμα προς το μέλλον καταδεικνύει την υπαρκτική γύμνια τους. Προχωρούν και «ξηλώνονται»... Ό,τι πράξουν, ό,τι πουν, ό,τι λογίσουν και υπολογίσουν είναι δανεικό, «αποτυχημένο αντίγραφο και καρικατούρα» της αυθεντικότητας που πήγασε στον θεοβάδιστο τόπο μας. Δεν μπορεί ποτέ να σου συγχωρήσει την πρωτοπορία και την άφθαρτη σχέση σου με το Όντως Ον όποιος δεν έχει το ηθικό και ψυχικό ανάστημα να ταυτιστεί με εσένα. Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος. Το αρχαίο απόφθεγμα ήταν προφητεία για τη μεταχείριση που θα επιφύλασσαν διαχρονικά στο λαό μας όσοι άνοιξαν τα ώτα τους με τον Έλληνα Λόγο και τα μάτια τους θάμπωσαν από το Δήλιο φως του Απόλλωνα.

Περί «ηθικής»

Ο Γερμανός φιλόσοφος, συνεχίζει την ανατομία του διαχρονικού εγκλήματος της Δύσης απέναντι στους φορείς της παράδοσής μας με τα ακόλουθα: «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιέται κανείς, που, παρ' όλο που έχουν μόνον εφήμερη ιστορική λάμψη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από ειδεχθή ελαττώματα, έχουν την αξίωση ότι διαθέτουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες;»
Αλήθεια, έπειτα από τα παραπάνω, δεν καθίσταται τρομερά εύκολο να ερμηνευτούν τα στερεότυπα που αναμασούν -σε κάθε ευκαιρία- οι «φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι» μας; «Οι Έλληνες είναι απατεώνες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, κατεστραμμένοι». Τούτη η επωδός, αξιοποιείται ως πρόχειρος, αυτοσχέδιος εξορκισμός του συνδρόμου κατωτερότητας που κατατρύχει κάθε αντιγραφέα απέναντι σε κάθε αληθινό δημιουργό. Η πραγματική φράση, εκείνη που κρύβεται πίσω από το προπέτασμα καπνού των «ηθικών» μομφών εναντίον των Ελλήνων μάλλον μοιάζει με την ακόλουθη: «ακόμα κι αν οι Έλληνες είναι σαλτιμπάγκοι, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και δεν έχουν πολλούς στιβαρούς θεσμούς, πάλι κάθονται στο βάθρο του πρωταθλητή, του αιώνιου προμάχου, δίχως να καταβάλλουν προσπάθεια».
Ο ξένος εργοδότης, τον Έλληνα, όσο κι αν προσπαθήσει να υπεραποδώσει, να κοπιάσει, να αφήσει τόνους ιδρώτα στην εργασία του, κατά βάθος θα τον θεωρεί τεμπέλη επειδή γνωρίζει πως είναι ανάρμοστο για τους νόμιμους κληρονόμους της μεγαλοφυΐας που έπλασε ο τόπος και ο τρόπος μας να ρίχνονται στον κάματο σαν τα μυρμήγκια. Μπορεί να δουλεύουμε, να ειλωτεύουμε εννιά με πέντε (ή και δωδεκάωρα ολόκληρα) αλλά έχουμε κάθε πρόθεση να μην το κάνουμε γιατί δεν είναι τούτη η αποστολή μας. Κι αυτό φαίνεται. Οι ξένοι διαχειριστές της ύλης το αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς κι αυτό το συνειδησιακό μοτίβο θέλουν να θραύσουν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν στην ιδέα του. Αποστολή του Έλληνα δεν είναι η δουλειά. Είναι η εργασία. Η παραγωγή Τέχνης και σκέψης για το πως μπορεί να υπάρχει, να αναπτύσσεται και να σώζεται ο πολιτισμός.
Η τευτονική ενσάρκωση της ηρακλείτειας σκέψης, που έγραψε τη «Γέννηση της Τραγωδίας» αποφαίνεται για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον: «Δυστυχώς, κανένας δεν ήταν αρκετά τυχερός να βρει το κώνειο με το οποίο θα κατάφερνε να απαλλαχτεί απ' αυτό το φαινόμενο: όλο το δηλητήριο που δημιούργησαν ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος δεν ήταν αρκετό για να καταστρέψει αυτό το αυτάρκες μεγαλείο. Κι έτσι νιώθει κανείς  ντροπιασμένος και φοβισμένος μπροστά στους Έλληνες, εκτός κι αν εκτιμά την αλήθεια πάνω απ' όλα και τολμά να αναγνωρίσει ακόμη και τούτη την αλήθεια: ότι οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας».

Γιάννης Καλαμίτσης: «Στημένες δημοσκοπήσεις και μετρήσεις ακροαματικότητας»

Ένα σκάνδαλο βόμβα που είχε καταγγείλλει ο αείμνηστος Γιάννης Καλαμίτσης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (23/3/2007) και πέρασε απαρατήρητο: ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ! Ο σπουδαίος ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε πει χαρακτηριστικά στην εκπομπή του: «Εγώ προσωπικά δεν πίστευα ποτέ όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις ακροαματικότητες παρά το γεγονός ότι θα με βόλευε αφού μονίμως είχα πάρα πολύ υψηλή ακροαματικότητα. Δεν το πιστεύω. Και να σας πω γιατί δεν το πιστεύω; Διότι δύο φορές ήρθα αντιμέτωπος με πραγματικά γεγονότα που μου απεδείκνυαν ότι είναι στημένα τα πράγματα. Τη μία φορά ο ένας μου είπε «κάνε αυτό για μένα και θα σου ανεβάσω δύο μονάδες τη μέτρηση». Ναι και του λέω «είσαι στα καλά σου;», γιατί είχε τη δυνατότητα. Ετσι; Και την άλλη φορά που λέει ο άλλος «ρε συ μας έδωσε η τάδε εταιρεία 2,5%» και λέει ο κολλητός του στο σπίτι «θα σου δώσω 5 να βγάλεις μέσο όρο να πάρεις διαφήμιση». Λοιπόν άσε με τώρα. Μην πιστεύετε σε δημοσκοπήσεις. Εσείς ξέρετε καλύτερα τι γίνεται γύρω σας άμα έχετε τα μάτια σας ανοιχτά».

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου μου

Το πρώτο μου πόνημα μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Νέα Θέσις». Τιτλοφορείται «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - Κείμενα για τον ελληνικό τρόπο». Η παρουσίαση θα γίνει τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013, στις 18:30 στην ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20 (3ος όροφος). Στην παρουσίαση θα μιλήσουν: Ο καθηγητής Χρίστος Γούδης και ο εκδότης της «Νέας Θέσεως» Γιάννης Σχοινάς (και λίγο η αφεντομουτσουνάρα μου). Χαιρετισμό θα απευθύνει ο φίλος Ζάχος Χατζηφωτίου.

Ζήτω ο Πόλεμος!

27 Οκτωβρίου 2013. Ώρα 21:29. Έξω, παρά το προχωρημένο της ώρας, ηχούν ακόμα δεκάδες τύμπανα μαθητών που κάνουν πρόβες για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Μερικοί περίοικοι σίγουρα δυσφορούν με τον πανζουρλισμό που δημιουργούν τα κρουστά. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα την ησυχία τους. Αναρωτιέμαι γιατί βιάζονται. Ο τάφος, που είναι μάλλον βέβαιος (παρεκτός αν γίνει η Αποκάλυψη στις μέρες μας και επιβιώσουμε της δοκιμασίας) έχει όση ησυχία τραβάει η όρεξη και του πιο απαιτητικού. Κάποιοι άλλοι ενθουσιάζονται. Τα κρουστά και ο ρυθμός του πολεμικού παιάνα δεν μπορούν παρά να επιδράσουν σ’ όλους όσοι κυλάει ακόμα καυτό αίμα στις φλέβες τους και δεν έχουν καταστεί νεκροζώντανοι μεροκαματιάρηδες ή άνεργοι ή συνταξιούχοι. Αυτοί που νιώθουν τον ήχο των κυμβάλων να εισχωρεί μέσα στα εσώψυχά τους συνήθως είναι άντρες. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων ή πολιτικής ιστορικής σπονδύλωσης της οικογένειάς τους με τις περιπέτειες της χώρας. Αν βάλεις το χέρι στην καρδιά και δεν πας να κρυφτείς πίσω από τις χιλιοκατουρημένες θημωνιές της πολιτικής ορθότητας, θα το πεις: Σου αρέσει ο ήχος του στρατιωτικού εμβατηρίου επειδή ξυπνάει μέσα σου το αρχέτυπο του φύλου. Ο άντρας-κυνηγός, πολεμιστής, υπερασπιστής της εστίας, της πατρίδας, της κοινότητας, του ευρύτερου συνόλου, της ανθρωπότητας. Είτε είσαι φασίστας, αναρχικός, ακροαριστερός, σοσιαλδημοκράτης, ανανεωτής της αριστεράς, χουντοβασιλικός, βασιλοχουντικός, απολιτίκ, οπαδός ειρηνόφιλης αίρεσης, οικόλογος, κεντροδεξιός, παραμένεις άντρας πέρα και κάτω απ’ όλες τις κουβερτούρες του ευνουχισμένου καταναλωτή που προβάλλει η Υπερδομή που θέλει κι αυτή την ησυχία της, και μεριμνά για αυτήν κατασκευάζοντας βαδίζοντα ζόμπι που αγοράζουν συνείδηση από τα ΜΜΕ και ρούχα από τα πολυκαταστήματα. Το φύλο, ο μύθος, το αρχέτυπο, τα σύμβολα και το αληθές περιεχόμενό του έχει πάρει την ανθρωπότητα από το χεράκι, την κατέβασε από τα δέντρα, την έβγαλε από τις σπηλιές και την οδήγησε στο κατόφλι του τελικού και ατελεύτητου προορισμού της: το διάστημα. Οι δυνάμεις που εναντιώνονται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης είναι εκείνες που δεν θα γιγαντώνονταν σε τόσο μεγάλο βαθμό αν εξυπηρετείτο η φυσική τάξη των πραγμάτων και τα φύλα ανταποκρίνονταν στον ρόλο τους. Γι’ αυτό, από το ταχυδακτυλουργικό καπέλο της Νέας Τάξης βγάζουν «ιδέες» -ήτοι επιμελείς αναδιατάξεις του τίποτα- οι οποίες διαστρεβλώνουν τα χαρακτηριστικά, την αποστολή, τις αξίες, τις ιδιότητες και τον προσανατολισμό των φύλων. Σχετικοποιούν αυτό που θα έπρεπε να είναι πιο απαράλλαχτο κι από θρησκευτικό δόγμα. Παρουσιάζουν τον άνανδρο άνδρα, το ανδρόθηλο, την θηλάρρενα, το τρίτο, το τέταρτο και δεν συμμαζεύεται φύλο, το οποίο κινείται ανάμεσα σε διάφορα επίπεδα αοριστίας – χειρότερη η μοίρα του κι από τη γαλή του Σρέντιγκερ. Καταργώντας τις διαφορές προσπαθούν να καταργήσουν την πολιτισμική δυναμική που δημιουργούν τούτες οι αιώνιες βιολογικές διαφοροποιήσεις. Αυτό συνιστά μια βάναυση εναντίωση στην πεμπτουσία του ελληνικού πολιτισμού – ένα πάνσεπτο εποικοδόμημα που στηρίχτηκε στο ορισμένο, το αποδείξιμο, το συγκεκριμένο και το διαφορετικό. Η εκθρόνιση των φύλων από το βάθρο στο οποίο έστεκαν επί χιλιετίες είναι αναπόφευκτο να οδηγήσει σε μια φριχτή οπισθοδρόμηση και διασφάλιση της συνέχισης της αναξιοκρατίας στον μαρτυρικό πλανήτη μας. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Η αληθινή διανόηση είναι εθνική

«Είναι δύο εβδομάδες τώρα που μ’ ένα τελεσίγραφο, μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των εθνών, για το περιεχόμενο, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασαν, η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώσει τα εδάφη της, ν’ αρνηθεί την ελευθερία της και να κατασπιλώσει την τιμή της. Οι Έλληνες δώσαμε, στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθειά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής μας γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτή την στιγμή, κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των μακεδονικών βουνών, πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να πεθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτόν τον άνισο και σκληρότατο, αλλά και πεισματώδη αγώνα, που κάνει το λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζει κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίει, να σκοτώνει, ν’ ακρωτηριάζει, να διαμελίζει τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες κι άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα, ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: ότι αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία όλων εκείνων των υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι μας πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε ν’ απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας. Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σ’ εμάς τους Έλληνας διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του κόσμου, για να ζητήσουμε, όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθειά τους: Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάσταση των συνειδήσεων, την εργασία, το κήρυγμα, την άμεση επίδραση, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθηση και την ενέργεια για έναν καινούριο πνευματικό Μαραθώνα, που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που είδε ποτέ ο κόσμος. Όταν μια τέτοια επανάσταση συντελεσθεί, η Νίκη θα στεφανώσει το μέτωπο και του τελευταίου, του πιο ταπεινού εργάτη. Με τη μεγάλη και σταθερή αυτή ελπίδα, σας στέλνουμε τον πιο αδελφικό μας χαιρετισμό. Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στράτης Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Άριστος Καμπάνης». 
«Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοουμένους ολόκληρου του Κόσμου», εφημερίδα «Νέα Ελλάς», 10/11/1940 

Αν υπάρχουν απορίες για τη νίκη των Ελλήνων έναντι των Ιταλών στον πόλεμο του 1940 μπορούν να λυθούν εύκολα με την ανάγνωση του κειμένου που παρατέθηκε προηγουμένως και των υπογραφών, οι οποίες το συνοδεύουν. Η «εθνική Ελλάδος» του στοχασμού και της πνευματικής δημιουργίας συμμετείχε σε μια κίνηση επιβαλλόμενη από την κρισιμότητα της περίστασης. Προσωπικότητες που δεν χώρεσαν στην εποχή τους αλλά απλώθηκαν μέχρι τους καιρούς μας ένωσαν τους νόες τους για να δείξουν στον κόσμο ολόκληρο την ανωτερότητα των προθέσεων του ελληνικού πολιτισμού έναντι της ιταλικής επιθετικότητας. Η εθνική διανόηση δημιούργησε έναν πνευματικό λόχο που αξιοποίησε το οπλοστάσιο του ορθού λόγου για να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για την πιο ιερή υπόθεση όλων: την Ελευθερία.

 Συγκρίσεις

Σ' αυτό το κείμενο που συνυπέγραψαν όλοι όσοι αναφέρονται ακόμα και σήμερα στα σχολεία δεν χωρούν σχόλια ή προσθήκες. Η διαχρονία της ελληνικής υπόθεσης, η ένωση με τους ποταμούς αίματος που χύθηκε στον τόπο μας από τους ανθρώπους μας εναντίον της βαρβαρότητας, η επίγνωση του ζόφου της σκλαβιάς και του βαρύτατου αντιτίμου του αγώνα, όλα δείχνουν σε μια κατεύθυνση: Νικήσαμε στο πεδίο της τιμής επειδή είχαμε επικρατήσει στην σφαίρα των ιδεών. Η προπολεμική ελίτ του πνευματικού κόσμου δεν ήταν ψευδεπίγραφη, άψυχη, άπατρις. Ήταν ένα με την ψυχή του έθνους, σάρκα από τη σάρκα του και βίωνε βαθιά το δράμα και το μεγαλείο του υπέροχου λαού μας. Αυτό το κείμενο σίγουρα στοιχειώνει σήμερα πάμπολλους ανάξιους του χαρακτηρισμού του «διανοούμενου», οι οποίοι ανταλλάσσουν την ανεξαρτησία της συνείδησής τους με ένα ξεροκόμματο που πετάει από καιρού εις καιρόν η φαύλη εξουσία της παρακμής. Καλό είναι να το διαβάσουμε, να το εμπεδώσουμε και να κάνουμε τις συγκρίσεις μας...

Η αποστολή των Ελλήνων

Σαν σήμερα το '57 πέθανε ο Νίκος Καζαντάκης. Ακούστε τον να ορίζει κρυστάλλινα τον ρόλο μας στην Πλάση.

13 Τριανταφυλλιές της Δαμασκού

Ξύπνησα, λήθαργος, σάρκες διάπυρες από ασίγαστη αρρώστειας πλημμυρίδα
Φως, μισοσκόταδο, ζώα κινούν για πέρα, μετά αντίκρισα μιας κόλασης πανίδα
Λιποθύμησα, ξανά, μετά σηκώθηκα, να συνέλθω προσπάθησα, λέτε να σώθηκα;
Τα σωθικά μασάει η δίψα, στέγνωνα, ιδρώτα άπλωνα, βρώμικα χνώτα
Τέρατα, χίμαιρες, κένταυροι, σκλήριζαν κι άπλωναν ιώδη φώτα, σαν πρώτα
Αίμα παντού και κερασφόρες όψεις δάγκωναν χώρο για να ‘ρθουνε σιμά μου
Ήχου φριχτού τη μελωδία όργανο παίζει, τον χρόνο κόβει με λόγια. Είν’ δικά μου;
Κιόλας στο τίποτα; Τόσο γρήγορα τα ράκη αφανίζονται, πρώτα ολάκερα έπειτα μισά;
Ποτά θανάσιμα, υγρά ενέσιμα, εντός ποντίζονται κι ο Διάβολος γελάει και λυσσά;

Παραίσθηση είναι, ξαστόχημα της κρίσης, πυρετός, μια γρίπη, θα περάσει
Κι εγώ ποιος είμαι, νερό της βρύσης, οχετός, με πύον, μια θλίψη, μ’ έχει φτάσει
Το λυκαυγές της λογικής παρήλθε, απομεσήμερο, κόκαλα τρίζουν και πονούν
Μεσάνυχτα κιόλας, θεριό ανήμερο, βρυχάται και τ’ ακούω, γόνατα λυγούν
Φοβήθηκα λίγο που ένιωσα θνητός, βρωτός, εφήμερος, όνειρο μιας σκιάς
Αδιαφόρησα, στητός εβάδισα, μικρός και ήμερος, τ’ αδράχτι της γιαγιάς
Υφαίνει ακόμα, ξόρκια σκορπά, κρυφογελάει, μουρμουρίζει και με κοιτά
Με σκιάζει η όψη της, η λεγεώνα μέσα της, βγαίνει, με χτυπά
Παραίτηση πάλι; Όχι ακόμα! Λίγη προσπάθεια, θα ανανήψω
Τα ανομήματα να νίψω, να ξεπλύνω, το δράμα μου θα λήξω

Τι ώρα πήγε κι ακόμα γράφω, σελίδες άδειες, μισογεμάτες, ασύντακτες λέξεις
Ορέξεις και έξεις, ανοίγουν κλείνουν, και σκέφτομαι πόσο να θες να με παίξεις;
Όχι μ’ εμένα! Αν είμαι κι εγώ; Αμαρτωλός; Απ’ τους καλούς! Ύπατη θέση,
αξίωμα θα ‘χω στον Άδη. Εγωιστής; Μοναδικός! Δεσμός που σε κρίνει,
γόρδιος, άλυτος, βρόγχος και σφετεριστής ζωής, απύλωτο στόμα καταπίνει
μέχρι τη μέση, από κείθε και πάνω ποιος νοιάζεται, ποιος παίρνει και ποιος δίνει
λόγια και έργα. Μικρές υποσχέσεις και κλάματα και γέλια. Υπόσχεση που φθίνει.
Ο Παράδεισος. Ποτέ δεν ήταν, δεν θα ‘μουν για εκεί. Κάθε μου πράξη μια φυλακή.
Κλείνομαι μέσα της μα δεν γλιτώνω. Τρέμουλο άφθονο, τρόμος καλπάζει, πλησιάζει
Μακρύ χαμόγελο μέσα στο μαύρο, όλο απλώνει, μάγισσα μόνη η νύχτα, και εφιάλτης
Άλτης δεινός, πηδάει φράγματα, ποτίζει τοίχους, της συμφοράς ο φάλτσος ψάλτης.

Στάζουν οι τοίχοι και ταξιδεύουν, ανοίξανε πανιά και φαίνονται άστρα
Δωμάτιο κενό, και άλλοτε γεμάτο, διαμερίσματα σαν αλωμένα κάστρα
Εισβάλλουν γκαργκόιλ, γκόλεμ, δεκατρείς τριανταφυλλές της Δαμασκού ανθίζουν
Ρόδα μυρίζουν και δόντια σάπια, καταπακτές με πτώματα που κρύβουν μυστικά
Χρησμοί, μισόλογα, στατήρες φλογίζουν, μάντιδα δάφνη και μάγια αλχημικά
Πιο πέρα τρέχει ένας δρυίδης, βαστάει ξιφίδιο, λέει επωδούς, κοιτάζει σημειώσεις
Καλπάζει μονόκερος, κι ο Μέρλιν θαμπός, ξεθώριασε λίγο σαν ήρθε ο Χριστός
Κόσμος που γέρασε και μας προσπέρασε, εξαφανίστηκε, γίνεται πάλι, πιστός.
Το παραπέτασμα ανοίγεται σαν το μπουμπούκι. Έδαφος σείεται, αρχαίο μίσος.
Δεν έχει ίσως, δεν έχει αλλά, δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει. Εφάνη η νήσος.
Ήταν στα νιάτα του ο καιρός όταν βυθίστηκε. Ξανασηκώνεται με μια κατάρα.
Μην ψάχνετε άλλο, σας βρήκε μόνη της. Κάπου ακούγεται ξεκούρδιστη κιθάρα.

Ροδόχρους όφις, ψηλός Ναΐτης, φύλακας μάγος, πολεμιστής. Αστυνόμος και ληστής.
Ιεροφάντης και χρησμοδότης. Καλύφθηκε έξυπνα, ζούσε υπόγεια, δήλωνε υλιστής.
Κρυώνω πολύ και έχω παραισθήσεις. Σε πάπυρους τρίγλωσσους απλώνεται μολύβι
Κι ατσάλι και μέλλον και παρελθόν με λύσεις. Σπόγγος με αίμα, κάποιος τον στίβει.
Η κλίμακα ψηλή, φιδογυρίζει, άλφα ωμέγα. Μέγα το λάθος να πεις, να μιλήσεις
Πριν σου ζητήσουν μικρό και μέγα, να παραδώσεις, ζωή να δώσεις, κάτω να φτύσεις
Την ύλη να θέσεις εκεί που της πρέπει. Εκεί που αξίζει. Σαν σκάκι ο βίος, πιόνι εσύ
Βάδισε μπρος και έπειτα λοξά. Λοξία τον λένε με λόγια σωστά. Βασίλισσα μισή
Αξιωματικός εικός εστί. Τις βέβηλος κρούει την θύρα; Την πόρτα χτυπάει η Μοίρα.
Στο σπήλαιο είμαι το πλατωνικό. Είδωλα δείχνουν δεν θα τα δω. Φωτιές από πίσω.
Μπροστά μου ο τοίχος. Θα αποδράσω. Θα βγω απ’ έξω. Θα επιστρέφω να Δύσω.
Ακούραστος ο πυρετός δεν με αφήνει να ζήσω, όπως το θέλω. Μιλάω πάλι για πλάνη.
Δεν με ακούνε και δεν προλαβαίνω. Στίχος δέκατος τρίτος. Γι’ απόψε φτάνει.

Απλά Άδωνις

Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης στόλιζε κανονικότατα τον Σαμαρά: "Έχετε σώας τα φρένας, που θα φύγω από τον ΛΑΟΣ για να πάω με το Σαμαρά;".

Will Smith, MIB και Ρομά στο ληξιαρχείο

Λοιπόν, αριστερά είναι ο "πατέρας" της μικρής Μαρίας. Δεξιά ο Edgar από την ταινία Men In Black. Φτυστός ο πρώτος! Κι αντί το ληξιαρχείο του δήμου Αθηναίων να καλέσει τον Will Smith και τον Tommy Lee Jones να αναλάβουν καθήκοντα, τους εγγράφει την "κορούλα" κανονικά.
Γεια σου ρε μεγάλε Καμίνη με τους ωραίους ψηφοφόρους σου!

Ο κατάδεσμος της κρίσης της ύλης

Η μάγισσα Κίρκη και οι εραστές της. Έργο του αναγεννησιακού ζωγράφου Dosso Dossi (ψευδώνυμο του Giovanni di Niccolo de Luteri).

«Από τον 6ο π.χ. αιώνα περίπου εμφανίζονται στην αρχαία Ελλάδα και τις ελληνικές αποικίες μαγικά κείμενα γνωστά ως κατάδεσμοι (λατινικά defixiones). Είναι σύντομα κείμενα γραμμένα στη μεγάλη τους πλειοψηφία σε μολύβδινα πινακίδια και τοποθετημένα σε τάφους, συνήθως τάφους οργισμένων νεκρών, των αώρων καί βιαιο-θανάτων, δηλαδή προσώπων που είχαν πεθάνει πριν την ώρα τους (άωροι) ή με βίαιο τρόπο (βιαιοθάνατοι). Ο καταρώμενος προσπαθεί με τον κατάδεσμο να θέσει υπό τον έλεγχο του την οργή αυτών των νεκρών και να την κατευθύνει εναντίον ενός αντιπάλου του. Για να το κάνει αυτό χρησιμοποιεί τη μεταφορά του δεσίματος (καταδέειν). Ο αντίπαλος «δένεται κάτω», παραδίδεται στη επενέργεια των καταχθόνιων δυνάμεων. Η κατάδεση συνδεόταν και με διάφορες τελετουργίες, όπως η κατασκευή ομοιωμάτων του αντιπάλου και το κάρφωμα τους, το κλείσιμο τους σε ομοιώματα φέρετρων, η απαγγελία μαγικών εκφράσεων και η τελετουργική εναπόθεση του κατάδεσμου στον τάφο ή σε άλλες εισόδους του κάτω κόσμου (π.χ. σε πηγάδια)».
Από τα πρακτικά της εκδήλωσης με θέμα «Η Μαγεία στην Αρχαία Ελλάδα», έκδοση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, σελ. 51

Ζούμε μια ατέρμονη μαγική εποχή. Η «μαγεία» ως μυστήριο και ως υπέρβαση ή παράκαμψη των παραδεδεγμένων φυσικών νόμων θα πάψει να φαίνεται στον κόσμο μας όταν εκπνεύσει ο τελευταίος θνητός. Ύστερα δεν θα φαίνεται αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει. Η μόνη διαφορά με την προηγούμενη κατάσταση θα είναι πως δεν θα υφίσταται ομοειδής με εμάς παρατηρητής για να καταγράφει την επίδρασή της στην πλάση και τις σχέσεις των όντων μεταξύ τους και με τον κόσμο που τα περιβάλλει. Οι άνθρωποι δεν θέλησαν ποτέ να βαδίσουν εκτός του πεδίου του θαύματος διότι ο βίος τους θα γινόταν αφόρητος, αν κοβόταν η ασημένια χορδή που ενώνει με το θείο ή τις σκοτεινές, χθόνιες και βλάσφημες αποτυπώσεις του. Ένα πείραμα μόνο διεξήχθη στον πλανήτη για ζωή δίχως θαύμα, μαγεία, Θεό, ψυχή και παραδοχή μεταθανάτιας ύπαρξης. Απέτυχε οικτρά. Βυθίστηκε αύτανδρο στον Τιτανικό της ΕΣΣΔ και του ουτοπικού κομμουνισμού, που αποκαλύφθηκε στα μάτια των αδαών σαν μια στυγνή και απάνθρωπη δικτατορία.

Κάλπικες αξίες

Και σήμερα είτε μας αρέσει είτε όχι μπορεί στην επιφάνεια να εμφανίζεται η λαϊκή βούληση ως «κυβερνώσα» αλλά η ανόθευτη εξουσία «του κόσμου τούτου», όπως αναφέρει την πτωτική κοινωνία η Αγία Γραφή, ανήκει στους μάγους. Σ' εκείνους που αντιγράφουν τους αρχαίους Έλληνες καταρώμενους που έφτιαχναν με μίσος, εκδικητικότητα, προσήλωση και μανία τους καταδέσμους. Οι σύγχρονοι κατάδεσμοι, τα ξόρκια του αιώνα μας, στην ταπεινή καθημερινή τους εκδοχή μοιάζουν αρκετά με τις αρχετυπικές εκδοχές τους. Κουκλάκια βουντού, υφάσματα με αίμα, τρίχες, καρφίτσες και διάφορα άλλα αντικείμενα που δημιουργούν οι μικροαπατεώνες αεριτζήδες, που κοροϊδεύουν τους αφελείς. Υπάρχει ωστόσο και η υψηλή μαγεία σήμερα. Αυτή έχει δύο πυλώνες: την προπαγάνδα (ο ευφημισμός της είναι «επικοινωνία») και την άυλη οικονομία – εκείνην που δεν στηρίζεται στην παραγωγή, αλλά στην ανακύκλωση των αριθμών από το παραφούσκωμα ανύπαρκτου χρέους. Η προπαγάνδα, ως κατάδεσμος, χρησιμοποιείται για να «δέσει κάτω» τους νόες των πολιτών και να γειώσει τις συνειδήσεις τους με την πεποίθηση ότι κάθε τι υπερβατικό, μη μετρήσιμο σε χρήμα και ισχύ είναι ηλίθιο, ανέφικτο, επιβλαβές. Οι «αξίες» που εμεί ο Μολώχ του ψεύδους είναι αποκομμένες από τη φύση μας. Είναι τεχνητές, τοξικές, ανώμαλες, άσχημες – εκ της μη ύπαρξης σαφούς, ορισμένου και αρμονικού σχήματος. Είναι κλίμακες που δεν οδηγούν πουθενά. Η κορυφή τους χάσκει στο κενό και ο αναβάτης, μόλις πειστεί ότι έφτασε στην κορυφή κατακρημνίζεται στο βάραθρο της έλλειψης στόχου. Μόνος, αποκομμένος από το εθνικό σύνολο και τις παραδόσεις του Γένους του, ο άνθρωπος παραδίδεται στο προσωπικό του αδιέξοδο, την κατάθλιψη, τον εν ζωή θάνατο.
Η «οικονομία» των αριθμών και του χρέους είναι ο κατάδεσμος που προσγειώνει ανώμαλα τα ευρύτερα σύνολα στην πραγματικότητα της επίπλαστης δύναμης, στην υποταγή σε ό,τι πιο ανάξιο και παρασιτικό υπάρχει. Η «λογική» της μη παραγωγικής οικονομίας είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο δυσώδεις και βλάσφημες πρακτικές που έχει υποστεί η ανθρωπότητα. Μεταβιβάζει τον πλούτο τον εθνών, τον ιδρώτα, το αίμα, τα μικρά και μεγάλα όνειρά τους, σ' εκείνους που ουδέποτε παρήγαγαν οτιδήποτε εκτός από υποχρεώσεις που δεν υπάρχουν και χρήματα που ποτέ δεν... τυπώθηκαν! Αυτοί οι κατάδεσμοι είναι εφικτό (και πρέπει) να λυθούν. Παντί τρόπω.

Με το χαμόγελο στα χείλη

“Δεν αναφέρεται το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ως δικτατορία. Το βιβλίο παρουσιάζει τον Ιωάννη Μεταξά να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από 'κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες , διαδηλώσεις και απεργίες'. Η αφήγηση δίνει στους μαθητές να καταλάβουν πως ήταν κάτι σαν πατέρας του έθνους, που ήρθε για να επιλύσει 'την πολιτική αστάθεια' από την οποία 'η Ελλάδα ταλανιζόταν'. Ενώ υπόρρητα διατυπώνεται πως οι πορείες , οι διαδηλώσεις και οι απεργίες δεν αποτελούν μέσα πάλης του λαού για τα δίκια του, αλλά 'ταλανίζουν' τη χώρα , όταν εκδηλώνονται. [...] Ωσαύτως παραδίδονται στη λήθη όλα όσα ο ελληνικός λαός βίωσε και γνωρίζει για τους κυβερνήτες τυχοδιώκτες εκείνης της περιόδου, που στα δύσκολα παρέδωσαν το λαό και τη χώρα στους κατακτητές, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς”.

Από την ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό Παιδείας για το βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου “Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου”.

Οι κ.κ. Αϊχάν Καραγιουσούφ, Γιώργος Πάντζας, Τάσος Κουράκης, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, Μανώλης Γλέζος, Μαρία Κανελοπούλου, Ευγενία Βαμβακά, Μιχάλης Κριτσωτάκης και Έφη Γεωργοπούλου-Σαλτάρη, που υπογράφουν την παραπάνω ερώτηση, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Αυτή η πράξη βρίσκεται στα πλαίσια της άσκησης της υποχρέωσής τους να ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο και το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων είναι, για το μέλλον του έθνους, κρισιμότερο θέμα σε σχέση με τις όποιες αποφάσεις λαμβάνονται για την οικονομία. Μπορεί, μάλιστα, η ερώτησή τους να τελεσφορήσει και το προαναφερθέν σχολικό εγχειρίδιο να αναθεωρηθεί επί το “εχθρικότερον” για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τον Ιωάννη Μεταξά. Η πολιτική ορθότητα, όταν υψώνει το “ανάστημά” της στους κρατικούς λειτουργούς είθισται να προκαλεί ενστικτώδεις γονυκλισίες εκείνων που δεν είναι σίγουροι τι ακριβώς πιστεύουν και για ποιο λόγο το υπερασπίζονται. Η φυλή των εφήμερων ανθρώπων, που περιέγραψε με χειρουργική ακρίβεια ο Έβολα σε κείμενο του 1971, είναι πολυάριθμη και για την ώρα δείχνει κραταιά – αν και σαστισμένη.

Σαν αρχαία τραγωδία

Όμως, παρά τις φιλότιμες και εργώδεις προσπάθειες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και τις επαναλαμβανόμενες -κατά κύματα- επιθέσεις που πραγματοποιούν οι εκπρόσωποι της φυλής των εφήμερων ανθρώπων στο ίχνος που άφησε ο Μεταξάς στην Ιστορία, το όνομα του “δικτάτορα” δεν μπορεί να αλλάξει. Παραμένει απαράλλαχτο σαν την λέξη ΟΧΙ και την απρόσμενη (για τους πολλούς) νίκη του εναντίον του Άξονα. Ο Μεταξάς, ζώντας όπως του όρισε η μοίρα και η συνείδησή του, αποτελεί ένα κλασικό ελληνικό παράδοξο. Στην σταδιοδρομία του συμπυκνώνονται οι εκπλήξεις, οι μεταβολές και οι αντιφάσεις της ίδιας της ελληνικότητας. Η στάση του απέναντι στη ζωή, το θάνατο, τον πόλεμο και την πολιτική, είναι σαν να έχουν βγει από το θησαυροφυλάκιο της αρχαίας τραγωδίας – και λειτουργούν σαν φρυκτωρίες που άναψαν πολλές χιλιετίες πίσω στον χρόνο. Ήταν πρωθυπουργός, εκλεγμένος με συντριπτική πλειοψηφία από τη Βουλή του 1936 και κατέλυσε το πολίτευμα. Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια, εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη και έλυσε τα δεσμά των εργατών και των ανήμπορων με νομοθεσίες που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ούτε οι πιο ονειροπόλοι σοσιαλιστές. Ήταν γερμανοτραφής, γερμανοσπουδαγμένος, γερμανόφιλος και διέλυσε τις ελπίδες των Γερμανών να κατακτήσουν τον κόσμο. Ανακοίνωσε στους Έλληνες πόλεμο, το χειρότερο δεινό που μπορεί να βαρύνει τους ώμους ενός λαού, κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν. Βάδιζαν στα μαρμαρένια αλώνια του χαμού “με το χαμόγελο στα χείλη”. Πάνω στον κολοφώνα της δόξας του, στην υπέρτατη ηθική, πολιτική, στρατιωτική ακμή του, συναντήθηκε με τον θάνατο.

Τόσες παράξενες συντυχιές, τέτοια γυρίσματα της Τύχης και ιλλιγγιώδεις ανατροπές μόνο σε Έλληνες λαχαίνουν. Κι ο Μεταξάς ήταν Έλληνας. Έζησε ελληνικά, ένιωσε σε βάθος την ελληνικότητα και η θανή του γέμισε με Έλληνες τους δρόμους από την Κηφισιά μέχρι το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας, όπου ετάφη.

Πολίτευμα

Αν και είναι δικαίωμά τους, παραμένει μέγα λάθος για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ (όσο θα υπάρχει), τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τα λοιπά κόμματα και κομματίδια να αναφέρονται θετικά ή αρνητικά στο όνομα του Ιωάννη Μεταξά. Απλά και μόνο η υπενθύμιση της παρουσίας ενός νικητή-ηγέτη, ενός ανθρώπου που βρήκε το θάρρος να ξεστομίσει ΟΧΙ σε υπερδυνάμεις, προκαλεί συνειρμούς στην Κοινή Γνώμη. Φίλα προσκείμενοι στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου, σφοδροί πολέμιοί του και αδιάφοροι περί τα πολιτικά, ακούγοντας το όνομα Μεταξάς, θέλοντας και μη προβαίνουν σε συγκρίσεις με τους σημερινούς εφήμερους ηγέτες. Κι αυτό υπονομεύει το... πολίτευμα (όπως το έχουν καταντήσει).