Μιά φούντωση, μιά φλόγα, ἕνας Μάρκος!

Στη μεγάλη φωτoγραφία ὁ συγγραφέας Δημήτρης Β. Βαρθαλίτης. Ἔνθετο: Το δίτομο ἔργο του γιά τόν Βαμβακάρη.

Ὁ Βαμβακάρης εἶναι κομμάτι τῆς ψυχῆς τῆς νεότερης Ἑλλάδας. Ἀξίζει, ἀκούγοντάς τόν, νά τόν διαβάζετε καί νά τόν θυμᾶστε.

«Ἄκουγε τά τραγούδια του πρῶτα ἀπό τά πουλιά. Εἶχε πολλά κλουβιά μέ πουλάκια κάθε εἴδους, τ' ἄκουγε καί ξεχώριζε μελωδίες. Τή μουσική τοῦ τή μάθανε τά πουλιά. Ἄκουγε, ένιωθε κι ἀντέγραφε τήν φύση. Γι' αὐτό ἀγγίζει τόσο βαθιά τόσο πολλούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἁπλός, ἀληθινός, μεγάλος σάν τά γνήσια παιδιά τῆς φύσης. Ὁ Μάρκος Βαμβακάρης ἀνήκει στούς Ἕλληνες κλασικούς. Θά μείνει καί δέν θά περάσει. Θά μᾶς ξεπεράσει ὅλους!» Τα λόγια αὐτά ἀνήκουν στόν Δημήτρη Β. Βαρθαλίτη, τόν συγγραφέα τοῦ συλλεκτικοῦ δίτομου ἔργου ποῦ τιτλοφορεῖται «Μάρκος Βαμβακάρης. Ἀπό τόν μύθο στήν ἱστορία 1600-2017» (ἐκδόσεις Ἐκπαιδευτήρια Ἅγιος Παῦλος). Ὁ Δημήτρης Βαρθαλίτης εἶναι ἕνας Συριανός λόγιος ποῦ ἀφιέρωσε 40 χρόνια τῆς ζωῆς του στήν συγγραφή ἑνός ἔργου πού ταξιδεύει τόν ἀναγνώστη ἀπό τό 1600, ἀπό τίς πρῶτες διαθέσιμες πηγές καί καταγραφές γιά τό

Οἱ χαμένες βίδες τοῦ Καμίνη

Ποιά «Σαρβάιβορ» καί ἄλλα ριάλιτι μᾶς τσαμπουνᾶνε... Ὅποιος δέν βγει βόλτα στήν Ὁμόνοια δέν ξέρει ἀπό ἐπιβίωση.

Στη φωτογραφία βλέπουμε μία ὄμορφη σειρά ἀπό βίδες, πού εξέχουν… ὕπουλα ἀπό ἐγκατάσταση φαναριοῦ στήν ἀρχή τῆς Πατησίων, στή μαγευτική Ὁμόνοια. Το πέρασμα ἀπό τή συγκεκριμένη περιοχή προκαλεῖ ἕναν καταιγισμό αἰσθήσεων. Πρῶτα ἡ ὅραση. Σ’ αὐτή τήν πλατεία, πού κάποτε συμβόλιζε τήν ἀστική ἀνάπτυξη (τῆς «πυρκαγιᾶς», ὅμως, μέ τήν ὀλέθρια  ἀντιπαροχή), τώρα οἱ συμβολισμοί παραπέμπουν στήν ταινία «Mad Max» ἤ στό «Book of Eli»(ἑλληνικός τίτλος, «Ὁ Ἐκλεκτός») μέ τόν Ντένζελ Οὐάσινγκτον. Τό τοπίο φαντάζει μεταπολεμικό ἤ ἀκόμα καί μεταπυρηνικό.

Κατά τή διάρκεια τῆς βόλτας στήν πλατεία, μέ μία γρήγορη ματιά ὁ διαβάτης θά δεῖ τήν τελευταία λέξη τῆς μόδας στά σκουπίδια. Λαδόκολλες ἀπό τυρόπιτες, τσίγκινα κουτάκια ἀναψυκτικοῦ, περιττώματα ἀπό σκύλους (καί ἀνθρώπους, ἀσφαλῶς), χρησιμοποιημένες σύριγγες, ἀποτσίγαρα κι ἕνα σωρό ἄλλα ἀντικείμενα, πού δέν προκαλοῦν ἀηδία στόν Καμίνη γιατί δέν

Ὀμορφιές τοῦ ποδοσφαίρου

Γιατί βραβεύουν τόν Γιωργάκη

Ἀφοῦ ἐμεῖς τοῦ δώσαμε τό κύπελλο τῆς πρωθυπουργίας κι ἐκεῖνος μᾶς κέρασε Μνημόνιο σκέτο, οἱ ξένοι τόν φορτώνουν ἔπαθλα!

Πάλι βραβεῖο πῆρε ὁ ΓΑΠ! Κι αὐτή τή φορά χωρίς νά χρειαστεῖ νά μᾶς ρίξει στό μπουντρούμι τοῦ Μνημονίου. Μία φορά φτάνει. Ἔκανε ζημιά πού θά κρατήσει τοὐλάχιστον αἰώνα καί τά βραβεῖα δέν θά σταματήσουν νά πέφτουν σάν βροχή πάνω στήν ἔρημη ἀπό τρίχες καί μυαλό κεφαλή του. Τώρα τό μπουμπουκομπούμπουκο τῆς δυναστείας Παπανδρέου βρίσκεται στίς Βρυξέλλες γιά νά συμμετάσχει στό 19ο Συνέδριο τῆς International Leadership Association (ILA).

Τι εἶναι αὐτό; Κάτι ἀπό αὐτά πού βραβεύουν τόν Τζέφρυ. Καλοί ἄνθρωποι φαίνονται (οἱ κακοί εἶναι στή φυλακή,άλλωστε) καί ἑδρεύουν στήν Ουάσινγκτον. Κοντά στούς λευκούς οἴκους, στό ζωολογικό κῆπο πού βρίσκεται στό πάρκο Σμιθσόνιαν, στά ἔτσι, στά κόλπα τά μεγάλα. Ἀπό τή μακρινή Ουάσινγκτον αὐτοί οἱ καλοί ἄνθρωποι νιώσανε τόν καημό μας, συμμερίστηκαν τόν πόνο μας, ἀφουγκράστηκαν τήν ἀνακούφιση μας πού φάγαμε ἕνα Μνημόνιο κατακέφαλα καί εἶπαν νά δώσουν ἕνα μεγάλο βραβεῖο στόν ἀρχιτέκτονα τῆς μεγάλης πετυχεσιᾶς τοῦ 2010.

Ὅμως, ἐπειδή αὐτοί οἱ καλοί ἄνθρωποι εἶναι λεπτολόγοι καί μπερκετλῆδες, δέν τόν βραβεύουν μόνο γιά τό Μνημόνιο ἀλλά γιά τό

Ξεσκεπάζοντας τούς μπολσεβίκους

Το 2017 συμπληρώνονται 100 ἔτη ἀπό τήν Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση. Στα ἑκατοντάχρονα τῆς φρίκης ἡ «κυριακάτικη δημοκρατία», στήν πλήρη ἔκδοσή της, θά κυκλοφορήσει μαζί μέ ἕνα βιβλίο πού θραύει τήν ἀπατηλή ἀλλά ἀπαστράπτουσα (λόγω τοῦ προπαγανδιστικοῦ «φίλτρου») βιτρίνα τοῦ κομμουνισμοῦ.

Αὔριο οἱ ἀναγνῶστες τῆς ἐφημερίδας μας μποροῦν νά προμηθευτοῦν τό βιβλίο τοῦ Γεωργίου Διον. Κουρκούτα, τό ὁποῖο τιτλοφορεῖται «Ὀκτώβριος 2017. 100 χρόνια μετά. Ἡ ἐπανάσταση τῆς βίας καί τῶν ψευδαισθήσεων». Στίς σελίδες του ἀποκαλύπτονται ὅλα ὅσα μπορεῖ νά δείξει καί νά ἀποδείξει ἡ ἱστορική ἔρευνα ἀλλά θέλουν νά κρύβουν ἀπό τά μάτια τῶν πολλῶν ὅσοι βιοπορίζονται πουλώντας «ἀριστεροφροσύνη» ἐνῶ φοροῦν φιλολαϊκό προσωπεῖο.

Ἡ εἰκόνα πού ἔχουν οἱ πολίτες (ἀκόμα καί ἀρκετοί ψηφοφόροι, φίλοι, ὀπαδοί τῆς Δεξιᾶς!) γιά τήν ἀνατροπή τοῦ τσάρου καί τήν ἐπιβολή τοῦ κομμουνισμοῦ στή Ρωσία εἶναι στερεοτυπική καί

Ἡ πολιτική τῶν ἑρμαφρόδιτων

Ἀναμφίβολα ἔχουμε πιαστεῖ κορόιδα. Ἔχουμε τήν παρακμή τῆς Ρώμης καί τή διαφθορά τῆς Βαβυλώνας, ἀλλά ὄχι τήν ἰσχύ τούς!

Ἡ στήλη χθες ἀναφερόταν στούς λόγους πού ἐξηγοῦν γιατί ἡ τρέχουσα ἐπικαιρότητα, εἰδησεογραφία καί πολιτική ζωή θά ἐνέπιπτε στήν ἁρμοδιότητα τῶν ἀρχαίων παραδοξογράφων - ἐκείνων δηλαδή τῶν ἀρχαίων συγγραφέων πού ἀσχολοῦνταν μέ τίς «πικάντικες» εἰδήσεις (τέρατα, ἑρμαφρόδιτοι, φαντάσματα, ἀλλόκοτα ἔθιμα, μαγεῖες, γίγαντες κ.λπ.) καί δέν τούς ἀπασχολοῦσε ἰδιαίτερα ἄν ὅσα ἔγραφαν ἀνταποκρίνονταν στήν πραγματικότητα.

Σήμερα ἡ παραδοξογραφία δέν ἀποτελεῖ μόνο τό βασικό μενού τῆς εἰδησεογραφίας, ἀλλά ἔχει ἀναχθεῖ σέ πολιτική προτεραιότητα. Στο Κοινοβούλιο νομοθετοῦνται τερατώδη παράδοξα καί ἐκθειάζονται μάλιστα ὡς «βασικές ἀνάγκες μίας ἐλεύθερης καί προοδευτικῆς κοινωνίας». Το δικαίωμα στόν ἑρμαφροδιτισμό καί τα… πηδηματάκια ἀπό τό ἕνα φύλο στό ἄλλο καῖνε καί ζεματᾶνε τίς συνειδήσεις τῶν βουλευτῶν, ἐνῶ, ἀπό τήν ἄλλη, ἡ ξενοκρατία, ἡ πείνα, ἡ φτώχεια, ἡ ἀνεργία καί ὁ ἀφανισμός λαοῦ καί ἔθνους λόγω τῆς

Ἡ νομοθεσία τῶν παραδοξογράφων

Ὅσα πρίν ἀπό χιλιετίες οἱ Ἕλληνες τά ἔγραφαν καί τά διάβαζαν γιά τήν πλάκα τους ἐμεῖς τά κάνουμε νόμους.

Yπόθεση ἐργασίας: Ἄν κάποιος ἀρχαῖος διάβαζε (ἤ κατόρθωνε νά παρακολουθήσει διά τηλεοράσεως ἤ ἀπό τό ραδιόφωνο) τίς εἰδήσεις στή νέα Ἑλλάδα, θά τρόμαζε. Θά νόμιζε ὅτι κάποια στιγμή στήν πατρίδα μας εἰσέβαλαν καί βρῆκαν τρόπο νά ἐπικρατήσουν καί νά στεριώσουν βάρβαροι καί τρισβάρβαροι πού ἀποκτήνωσαν τούς Ἕλληνες καί ἐπέβαλαν εἰς ἅπαντες τά τερατώδη χούγια τους.

Ἡ -ἀλεσμένη στόν μύλο τῆς ἀγραμματοσύνης- γλώσσα πού χρησιμοποιεῖται ἀπό τούς διάφορους «ἐπιφανεῖς» θά τούς ἀπωθοῦσε τό ἴδιο μέ τήν ἰδεολογία τοῦ Θερσίτη* τήν ὁποία ντελαλίζουν.

Ἐπίσης, αὐτά πού λέμε σήμερα «δημόσιος λόγος» καί «πολιτικός βίος» ἕνας ἀρχαῖος Ἕλλην πιθανότατα θά τά χαρακτήριζε «παραδοξογραφία» - καί μάλιστα κακίστης ποιότητος. Παραδοξογραφία εἶναι τό εἶδος τῆς ἀρχαιοελληνικῆς γραμματείας πού παραθέτει καί ἀναλύει κάθε

Σεβίτσε, γιούζου και ντακουάζ

••• Η ανακοίνωση της Ενωσης Κρυφοπασόκων Δερματολόγων είναι σαφής: Τα απανωτά κρούσματα κνησμού στις ευαίσθητες περιοχές, που ταλαιπωρούν τους ψηφοφόρους, οφείλονται στη διένεξη του Ποταμιού με την πασοκάρα για τη διαδικασία της εκλογής ανάδειξης νέου αρχηγού στο κόμμα που διέλυσε την Ελλάδα.

••• Τι έφαγε στη Θεσσαλονίκη ο Τσίπρας; Σεβίτσε με μυλοκόπι και σάλτσα γιούζου, και ντακουάζ σοκολάτας. Πού πουλάνε το λεξικό για να μεταφραστεί η φράση όπου υπάρχουν τρεις ολότελα άγνωστες λέξεις (σεβίτσε, γιούζου, ντακουάζ); Στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον.

••• Τι σου κάνει η εξουσία. Εκεί που είχανε ταράξει τα μεζεδοπωλεία της πυρκαγιάς με τα ξανατηγανισμένα κεφτεδάκια και τις πετρωμένες σάλτσες, τώρα μάθανε αυτά που αγνοεί σχεδόν όλη η Ελλάς: σεβίτσε, γιούζου και ντακουάζ.

••• Το μάτι γυάλιζε από την πείνα. Τώρα γυαλίζει από βουλιμία για εξουσία, για να μην ξαναπεράσουν την έρημο της λόρδας. Για τον σοσιαλισμό παλεύουμε όλοι. Και για μια σόδα για τη χώνεψη.

••• Πάνω που είχαμε απελπιστεί που δεν ήρθε το τέλος του κόσμου στις 23 Σεπτεμβρίου, όπως προέβλεπαν οι ειδικοί (ειδικότης τους να διαψεύδονται), νέες εκτιμήσεις για τον ερχομό της Συντέλειας στις 15 Οκτωβρίου γεννούν νέα κύματα αισιοδοξίας. «Ε, αν έρθει το τέλος του κόσμου, δεν θα πέσει η κυβέρνηση;» ερώτησε χαρωπός τον εαυτό του οπαδός της θεωρίας «όπου να ‘ναι πέφτουν».

••• Επιτέλους, λίγη Δικαιοσύνη σ’ αυτό τον τόπο! Η Εφορία θα ξεσκονίσει όλες τις

Ὕβρις, ἄτη, νέμεσις, τίσις

Φανταστεῖτε ἕναν τεράστιο, ἄχαρο,γκρίζο διάδρομο ἀνάμεσα σέ δύο χαράδρες, σέ ἕναν τόπο -γκρίζα ζώνη- ἀνάμεσα σέ δύο χῶρες.
Το δάπεδο τοῦ διαδρόμου εἶναι τσιμεντένιο. Τα ρεῖθρα του εἶναι ἐπενδεδυμένα ἀπό γρανίτη. Ἀκτινοβολεῖ ὁ γρανίτης μέ τές κατάλληλες γιά τήν περίσταση κυματικές ἰδιότητες.
Ἔνθεν κακεῖθεν τοῦ διαδρόμου ψηλές, παραλληλόγραμμες, μαῦρες σημαῖες.
Αὐτή ἡ ὁδός ὁδηγεῖ σέ ἕνα σημεῖο ὅπου εἶναι χαραγμένο ἕνα εὐδιάκριτο, ἀκόμα κι ἀπό μεγάλο ὕψος πλήν «-».
Αὐτό τό σημεῖο εἶναι ὁ τόπος, ἡ ἀκριβής μέση ἀπόσταση τῶν δύο χωρῶν ποῦ ἀναφέρθηκαν προηγουμένως.
Ἡ διάσταση τῶν μαύρων σημαιῶν εἶναι 71 μ. Υ καί 41 μ. Π.
Πρῶτοι ἀριθμοί.
Ὁ ἕνας ἀναφέρεται στό 1071 (Ματζικέρτ) καί ὁ ἄλλος στό 1941 (Κατοχή).
Στο σημεῖο πλήν «-» καταλήγει ὁ καταδικασμένος σέ θάνατο.
Ἔχει διαβεῖ ἀνάμεσα στίς

Ὁ Ξενοφών ὡς ἰδανικός μάνατζερ

1. Λεπτομέρεια ἀπό ἄγαλμα τοῦ Ξενοφῶντος πού βρίσκεται στή Βιέννη, στόν προαύλειο χῶρο τοῦ αὐστριακοῦ Κοινοβουλίου. 2. Ὁ Δημήτρης Βαλασίδης, συγγραφέας τοῦ βιβλίου. 3. Το ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου «Ξενοφῶντος Μάνατζμεντ».

«Οἱ ἔντιμοι καί οἱ ἱκανοί φανερώνουν περισσότερο τίς ἱκανότητές τούς, ὅταν διαπιστώνουν ὅτι οἱ ἀνέντιμοι καί οἱ ἀνίκανοι τιμωρούνται*.(Κύρου Παιδεία ΓΙ)»

Δημήτρη Βαλασίδη, «Ξενοφῶντος Μάνατζμεντ», ἐκδόσεις περιοδικοῦ Ἐνδοχώρα, Θεσσαλονίκη: 2017, σελ. 75.

Ὁ Ξενοφών (430 π.Χ.-355π.Χ.) ἦταν Ἀθηναῖος ἱστορικός, φιλόσοφος καί στρατιωτικός. Το ὄνομά του ἠχεῖ γνώριμο στούς Ἕλληνες, ἀλλά τό ἔργο του, γιά τή μάζα, παραμένει ἄγνωστο. Ἡ ἀποξήρανση τῶν πνευμάτων, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς ὑποχρεωτικῆς ἐκπαιδεύσεως, ἐκτελεῖται μέ τόση ἀκρίβεια καί βιομηχανική συστηματικότητα, ὥστε κατορθώνει νά ἀφαιρεῖ τό νόημα καί τό οὐσιῶδες περιεχόμενο ἀπό ὅπου ὑπάρχει. Ὁ Ξενοφών ἔχει ἀποσυσχετιστεῖ ἀπό τήν προσωπικότητα, τίς ἀντιλήψεις, τά μηνύματα πού κομίζει καί τίς δεξιότητές του, λόγω τῆς ἐπιβολῆς στούς μαθητές νά μή μάθουν ὅσα ἔγραψε καί ἀποθησαύρισε ἐκ τῶν ἐμπειριῶν του, ἀλλά νά ἀποστηθίσουν μία ἀρμαθιά λέξεις καί νά ἀποκωδικοποιήσουν τή γραμματική καί τή συντακτική ἑρμηνεία τους.

Ἐπιπλέον, οἱ ἀντιδημοκρατικές, φιλολακωνικές καί ὀλιγαρχικές πεποιθήσεις του ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τή στρεβλή ορθοπολιτική ὀπτική τοῦ ἀρχαίου ἑλληνικοῦ κόσμου.
Ὁ Ξενοφών, ὡστόσο, σέ ἕνα ἀπό τά... πάρεργά του, σέ μία ἀπό τίς ὑποσημειώσεις τοῦ πολυκύμαντου βίου του, ξεκίνησε, ἀνέπτυξε καί ἐξάντλησε κάτι πού στίς ἡμέρες μας ἔχει «ἀποθεωθεῖ» ἀπό τούς σατράπες τῆς οἰκονομίας καί τοῦ δημόσιου λόγου. Ὁ λόγος γιά τό «μάνατζμεντ»: τή διοίκηση ἐπιχειρήσεων, ἀλλά καί ὁποιουδήποτε τομέα ἀξιοποιεῖ τούς

Ἡ παγκοσμιοποίηση πού ἀξίζει τόν κόπο

Μία μικρούλα ἐξομολόγηση μέ πολιτικό μήνυμα. Τίς τελευταῖες τρεῖς ἡμέρες, γιά λόγους πού γνωρίζει μόνο Δύναμις πού μέ ξεπερνᾶ, στά ὄνειρά μου βλέπω ὄπερες καί συμφωνίες. Ὁλόκληρες! Ξυπνῶ μέ τήν ἐντύπωση ὅτι εἶμαι «ἐκεῖ» - ἀπό τό κούρδισμα μέχρι τήν τελευταία ὑπόκλιση στό μπιζάρισμα. Θά μοῦ πεῖς «χωρᾶνε στά δευτερόλεπτα τῶν ὀνείρων τά ἔπη τῶν κλασσικῶν τῆς μουσικῆς;»

Θά ἀπαντήσω ὅτι δέν γνωρίζω μέν ἀλλά στήν σχετικότητα τῆς νοητικῆς ταχύτητας πού ξεπερνᾶ ἐκείνην τοῦ Μεγάλου Ἀφεντικοῦ μας, τοῦ Φωτός, ὅλα χωροῦν. Μπορεῖ καί νά μοῦ λείπει ἡ παρουσία σέ συναυλία καί ὁ νοῦς ἐκ τῆς ἐλλείψεως νά παράγει πλεόνασμα.

Τό βράδυ τοῦ Σαββάτου, ξημερώματα Κυριακῆς, παρακολούθησα μέ κομμένη τήν ἀνάσα τήν Nového Světa (From The New World) τοῦ Ἀντονίν Ντβόρακ. Ξυπνῶ τό πρωί καί μέ τήν τσίμπλα στό μάτι ψάχνω στό youtube νά τήν βρῶ νά τήν ἀπολαύσω. Πρέπει νά εἶχα χρόνια νά τήν ἀκούσω. Ἕνα ἀπό τά πρῶτα ἀποτελέσματα πού ἔβγαλε τό youtube ἦταν μέ διευθυντή ὀρχήστρας ἕνάν μέχρι πρότινος ἄγνωστο σέ ἐμένα κολοσσό: τόν ρουμανικῆς καταγωγῆς Sergiu Celibidache (πρφ: Σέρτζιου Σελιμπιντάκε).

Ὁ τρόπος πού διηύθυνε, ἡ κίνηση του, ἡ ἔκφραση τῆς ἐσωτερικῆς πληρότητας καί ἐπιτελέσεως ἀποστολῆς καί –πάνω ἀπ’ ὅλα- τό ἀσύλληπτης ἐσωτερικῆς ἐντάσεως ἀποτέλεσμα μέ ἔκαναν νά

Παλτά ἐναντίον Τσιάρτα

Πώς διαπιστώνεις ἄν κάποιος ἔχει δίκιο. Τον σκυλοβρίζουν οἱ ὀπαδοί μαστίγων, ὅπως ὁ ΓΑΠ καί ὁ Σημίτης.

Ὁ Βασίλης Τσιάρτας εἶναι 44 ἐτῶν, ἔχει ὕψος 185 ἐκ. καί ὅλοι τόν μάθαμε ἀπό τήν ἐπιτυχή καί συχνά ἀξιομνημόνευτη ἐνασχόλησή του μέ τό ποδόσφαιρο. Ἔχει ἀγωνιστεῖ στήν Ἐθνική ὁμάδα, τήν ΑΕΚ, τή Σεβίλη, τήν Κολονία, ἀλλά τά προβλήματά του ξεκίνησαν ὅταν ἀποφάσισε νά φορέσει τή φανέλα τῆς κοινῆς λογικῆς καί νά ἐναντιωθεῖ στήν ἀλλαγή φύλου τῶν δεκαπεντάχρονων, τολμώντας νά γράψει στόν λογαριασμό του στό facebook: «Εὔχομαι οἱ πρῶτες ἀλλαγές φύλου νά γίνουν στά παιδιά αὐτῶν ποῦ ψήφισαν αὐτό τό αἶσχος. Νά δῶ μέ τί καμάρι θά κυκλοφορήσουν. ΥΓ. Νομιμοποιῆστε καί τούς παιδόφιλους νά ὁλοκληρώσετε τά ἐγκλήματα».

Καί σ’ αὐτό πού ἔγραψε ἔχει δίκιο. Ἀφοῦ οἱ βουλευτές θεωροῦν «προοδευτική» τήν ὑπερψήφιση αὐτοῦ τοῦ μέτρου, γιατί τούτη ἡ πρόοδος νά μήν μπει στό σπιτικό τους;

Ἀπό τήν ὥρα τῆς ἀνάρτησης κι ἔπειτα ὅλα τά κλαδευτήρια τῆς Νέας Τάξης ἔχουν ξαμοληθεῖ στό

Ἐφοριακός Τσάκ Νόρις

Ἔκοψες δέν ἔκοψες ἀπόδειξη, καθίκι, θά στήν ἀνάψω!
Ὅλο καί κάποια παράβαση ἔκανες...

Φαντάσου πόσο δίκαιη εἶναι ἡ φορολογία στήν Ἑλλάδα, ὥστε οἱ φοροεισπράκτορες χρειάζεται νά  ἐκπαιδευτοῦν στό καράτε!

Ἐπειδή, ὅπως λέει τό ἀπόφθεγμα, «ἡ εἴδηση εἶναι ἱερή, ἡ γνώμη ἐλεύθερη», ξεκινᾶμε μέ τήν εἴδηση πού δημοσίευσε προχθές ἡ «δημοκρατία» (σελίδα 16): «Αὐτοάμυνα γιά φοροελεγκτές. Δωρεάν μαθήματα παραδίδονται στούς ὑπαλλήλους τῆς Ἀρχῆς Δημ. Ἐσόδων γιά νά ἀντεπεξέρχονται τίς δύσκολες καταστάσεις. Πραγματικούς “Ράμπο” θέλει νά κάνει τούς ὑπαλλήλους της -ἐφοριακούς καί ὄχι μόνο- ἡ Ἀνεξάρτητη Ἀρχή Δημοσίων Ἐσόδων (ΑΑΔΕ), καθώς συνεχίζει καί φέτος -γιά τρίτη συνεχόμενη χρονιά, μάλιστα- τά μαθήματα αὐτοάμυνας καί φυσικῆς κατάστασης, σέ συνεργασία μέ τήν Ἑλληνική Ὁμοσπονδία Πάλης. Τα μαθήματα γιά τή φετινή χρονιά ξεκίνησαν τή Δευτέρα καί παρέχονται δωρεάν στούς ἐνδιαφερόμενους ὑπαλλήλους».

Δηλαδή, ἐπειδή οἱ ἐλεγχόμενοι ἔχουν κατά καιρούς «κεράσει» ἐφοριακούς ἄψητη ζύμη γιά κρέπα, νερά, οὖζα, μπίρες (πετούμενες, μαζί μέ τά μπουκάλια) καί πολλά ἄλλα καλούδια, οἱ ἐπικεφαλῆς τοῦ «σαφάρι» φορολογουμένων κερνοῦν τούς θηρευτές τζαμπέ μαθήματα πολεμικῶν τεχνῶν.

Συνεπῶς, ἀφοῦ αὐτό γίνεται θεσμικά καί ἰσχύει γιά ὅλους τούς ὑπαλλήλους τῆς Ἀνεξάρτητης Ἀρχῆς Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), τότε οἱ ἀντιδράσεις τῶν φοροκαμένων εἶναι πολύ πιό μαζικές ἀπ' ὅσο

Ἀποκάλυψη! Δεῖτε τήν πρίν τήν κατεβάσουν!

Ὁ τελετάρχης Καλφαγιάννης κλίνει εὐλαβικά τήν κεφαλή στήν καλλιτεχνική σύνθεση τοῦ μίνι μαυσωλείου τῆς ΕΡΤ.

Γιατί παραιτήθηκε ὁ Διονύσης Τσακνής ἀπό τήν ΕΡΤ; Τι ἀνάγκασε τόν χαρισματικό μάνατζερ νά ἐγκαταλείψει τό Ραδιομέγαρο;

Καί πολύ κάθισε... Λίγοι θά μποροῦσαν νά ὑπομείνουν καθεστώς τόσο μεγάλης πίεσης ἐπί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Τό σασπένς καί οἱ φρίκες πού τράβηξε ὁ Τσακνής στόν πύργο τοῦ ἀδικοχαμένου κρατικοῦ χρήματος ἦταν πέρα καί πάνω ἀπό τίς δυνατότητες τοῦ μέσου ἀνθρώπου. Μόνο ἕνας μπαρουτοκαπνισμένος ἀριστερός, ἀπό αὐτούς πού ζυμώθηκαν μέ μεταπολιτευτικό χειροκρότημα γιά τούς ἐπικούς ἀγῶνες (πού οἱ ἴδιοι γνωρίζουν πώς καί πότε διεξήχθησαν) ἐναντίον τοῦ καπιταλισμοῦ, θά ἐδύνατο νά ἀνθέξει.

Ἐπειδή τά πολλά λόγια εἶναι φτώχεια -μεγαλύτερη καί ἀπό ἐκείνη πού μπορεῖ νά φέρει ὁ μέσος Μπαρουφάκης μέ τίς διαπραγματεύσεις του, ὁ Τσακνής τήν κοπάνησε ἀπό τή διοίκηση τῆς κρατικῆς ραδιοτηλεόρασης, ἐπειδή εἶχε γεμίσει φαντάσματα! Οἱ νεκροί τῆς ΕΡΤ, αὐτοί ποῦ ἔπεσαν στίς πολυαίμακτες μάχες ἐναντίον τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, τούς ὁποίους ἀποπειράθηκαν νά ἀναστήσουν οἱ Ζωή Κωνσταντοπούλου καί Ραχήλ Μακρή μέ τελετές καγκελομαντείας καί ξόρκια συνταχθέντα ἀπό

Νεοταξικός ἐπίτροπος Καπουτζίδης

Ἡ ἰδεολογία τοῦ Γιώργου Παπανδρέου καί τά ὄνειρα τοῦ Κώστα Σημίτη γιά τήν Ἑλλάδα ἐκκολάπτονται τηλεοπτικά καί ἐπιβάλλονται κοινωνικά


Ὁ Γιῶργος Καπουτζίδης θά μποροῦσε νά παίζει στήν κινηματογραφική μεταφορά τοῦ «1984» τοῦ Τζόρτζ Ὄργουελ. Ἕνας ρόλος αλέγκρου ἐκπροσώπου τῆς ἐξουσίας πού περιγράφει αὐτή ἡ δυστοπία θά τοῦ πήγαινε πολύ. Τώρα δείχνει νά ἔχει ἀναλάβει τόν ρόλο νεοταξικοῦ ἐπιτρόπου πού μετράει μέ τό ζύγι πόσο Ἕλληνας εἶναι ὁ ἀρχαῖος πού «στήν περικεφαλαία του γράφει “μολών λαβέ”»!!! (ἡ καπουτζίδεια ἀντίληψη περί ἀρχαίας Ἑλλάδας εἶναι ἐπιπέδου Μπλεκ, δηλαδή) καί πόσο Ἕλληνας εἶναι κάποιος ἀπό ἄλλη χώρα...

Ὁ Καπουτζίδης, ὑποδυόμενος τόν κριτή σέ ἐκπομπή ταλέντων καί ἔχοντας μπροστά του μία χορωδία γκόσπελ συμπαθέστατων χριστιανόπουλων νιγηριανῆς καταγωγῆς, ἀπεφάνθη περί ἑλληνικότητας: «Πραγματικά εἶμαι πολύ χαρούμενος γιατί βλέπω σ' αὐτή τή σκηνή 25 Ἕλληνες πού ἔχουν καταγωγή ἀπό μία

Ἐθνική ὁμοιογένεια καί πολυπολιτισμός

Οἱ Ἀθηναῖοι «τούς ὁμοφύλους πρέπει νά τούς πολεμοῦν μέχρι τή νίκη […], ἐνῶ τούς βαρβάρους νά τούς πολεμοῦν μέχρι τήν ἐξόντωση» (Πλάτων, Μενέξενος 242d).

Ὁ βαρβαρισμός γιά τόν Πλάτωνα δέν εἶναι μόνο ἡ πληθυσμιακή ἀλλοίωση τῆς πόλεως, ἀλλά καί ἡ πάσης φύσεως ἐκχώρηση πνευματικοῦ χώρου στούς ξένους.

«Αἰτία τοῦ πολιτεύματός μας τούτου εἶναι ἡ ἰσοτιμία στή γέννηση. Διότι οἱ ἄλλες πόλεις δημιουργήθηκαν ἀπό ἀνθρώπους κάθε εἴδους καί στοιχεῖα ἀνώμαλα, μέ συνέπεια ἀνώμαλα νά εἶναι καί τά πολιτεύματά τούς, τυραννίδες καί ὀλιγαρχίες. Κατοικοῦν, λοιπόν, θεωρώντας οἱ μέν τούς δέ ἄλλοτε δούλους καί ἄλλοτε κυρίους. Ἐμεῖς, ὅμως, καί οἱ δικοί μᾶς γεννημένοι ὅλοι ἀδελφοί ἀπό μία μητέρα δέν ἀξιώνουμε νά γίνουμε οὔτε δοῦλοι οὔτε κύριοι μεταξύ μας, ἀλλά ἡ ἀπό τή φύση ἰσότιμη καταγωγή μᾶς ὑποχρεώνει νά ἐπιζητοῦμε τήν ἰσότητα σύμφωνα μέ τόν νόμο καί νά μήν ὑποχωροῦμε σέ κανέναν ἄλλον μεταξύ μας, παρά σέ ὅποιον ἐκδηλώνει ἀρετή καί φρόνηση».

Πλάτωνος «Μενέξενος», 238 d-e, ἐκδόσεις Κάκτος: Ἀθήνα 1993, σ. 185

Σ’ αὐτόν τόν διάλογο, ὁ Σωκράτης ἀφηγεῖται στόν νεαρό Μενέξενο τόν ἐπιτάφιο λόγο ποῦ σκόπευε νά ἐκφωνήσει ἡ Ἀσπασία, ἡ σύζυγος τοῦ Περικλῆ, γιά τούς πεσόντες ὑπέρ πατρίδος. Αὐτός ὁ λόγος εἶναι ἕνας διθύραμβος στήν πόλη τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία ἐγκωμιάζεται ὡς μητέρα τῶν πολιτῶν της, ὡς στοργική τροφός παιδιῶν πού ἔβγαλε ἀπό τά σπλάχνα της καί ὡς πρόμαχος ὁλόκληρης τῆς Ἑλλάδος. Τό πολίτευμα τῶν Ἀθηνῶν, ὅπως εὔστοχα τό προσδιορίζει ἡ Ἀσπασία, τῆς ὁποίας τά λόγια μεταφέρει ὁ Σωκράτης, εἶναι «ἀριστοκρατία μέ τήν ἐπιδοκιμασία τοῦ λαοῦ.[…] Ὁ λαός διατηρεῖ τά περισσότερα πολιτικά ἀξιώματα καί ἀπονέμει τήν ἐξουσία καί τή δύναμη σέ ὅσους κάθε φορά θεωρεῖ ἀρίστους». Φυσικά, τούτη ἡ ἀληθινά ἀριστοκρατική ἀντίληψη γιά τήν ἐκχώρηση ἐξουσιῶν σέ ἀντιπροσώπους ἔρχεται σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τά δηλητηριώδη ἰδεολογικά νέφη πού σκορπίζουν οἱ εμπροσθοφύλακες τῆς παρακμῆς, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τήν ἀριστεῖα «ρετσινιά».

Ἡ συνεκτική οὐσία ποῦ διατηρεῖ τήν ψυχή, τό πνεῦμα καί τήν ἁπτή πραγματικότητα τῶν Ἀθηνῶν συμπαγή καί ἀκατάβλητα στίς δοκιμασίες τῶν περιστάσεων, στίς ἐχθρικές ἐπιδρομές καί στούς

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ

Μόλις κυκλοφόρησε το διαφημιστικό για το μυθιστόρημά μου. Θα χαρώ πολύ να το διαδώσετε!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πελασγός.
Τηλέφωνο παραγγελιών: 210 6440 021

Αυτό που βλέπετε δεν θα μπορούσε να έχει γίνει χωρίς το

Don't bother to ask. Just listen

Taxi

Τα κολπάκια τῶν συνδικαλιστῶν ταξιτζήδων μέ τήν κατάργηση τοῦ taxibeat ἀντιμετωπίζονται ἐντός εἰκοσιτετραώρου μέ μία ὡραιότατη ἀποχή ἀπό τήν χρήση ταξί. Ἐγώ τήν ξεκινῶ ἀπό σήμερα καί θά τήν συνεχίσω ὅσο μπορῶ.

Μία μαντινάδα γιά τόν Ἀλέξη

Ἄν μή τί ἄλλο, καθετί  μεγάλο προσφέρει ἔμπνευση. Καί τό φιάσκο τοῦ κυβερνῶντος ΣΥΡΙΖΑ εἶναι τεράστιο.

Ὁ Τσίπρας ἐπισκέπτεται τή νῆσο Κρήτη, τήν ὁποία ξέρει καλά. Φυσικά, δέν τήν ἔχει μπερδέψει μέ τό Ἡράκλειο, τά Χανιά, τό Ρέθυμνο, τό Λασίθι. Γνωρίζει ὅτι εἶναι νομοί της. Σε ἐκεῖνον, τόν χαρισματικό, ἀφιερώνεται τό ἐγκωμιαστικό, σχεδόν διθυραμβικό (καί κάπως μαντιναδόμορφο) ποίημα πού ἀκολουθεῖ:

Πῆγες στήν Κρήτη, μπάς καί ξεχάσεις τίς Συμπληγάδες πού θές νά περάσεις./ Μεγάλη φουρτούνα καί θές νά ξεράσεις. Ἀναπολεῖς ἀρχαῖον μύθο. Κάποιος τίς πέρασε. Πιάσ’ ἕναν ζύθο!/ Μά δέν θυμᾶσαι. Ποῖος εἶναι ὁ ἥρως; Εἶν’ ὁ Ἰάσονας ἤ εἶναι ὁ Σπύρος;/ Νησί Φαιάκων, Αἰγαῖο, μία δίνη! Πλώρη γιά Λέσβο ἤ Μυτιλήνη;/ Κι ἀπό Συμπληγάδες περνᾶς καί γλιτώνεις, δέν ξέρεις πώς. Συνήθως τό σώνεις./ Πίνεις ρακί, τά βλέπεις ὡραία κι ἄς λούζει μαζούτ Γλυφάδα - Περαία./ Λές γιά τίς θάλασσες, λές γιά τ’ Ἀνώγεια. Με μποῦρδες καί μούσια τούς χτίζεις...

Βότκα καί θρούμπα, ψηφίσατε Κουτσούμπα!

Ἄν δέν πήγατε στό 43ὁ Φεστιβάλ τῆς ΚΝΕ, χάσατε μία δημοκρατική ὁμιλία γιά τή δικτατορία τοῦ προλεταριάτου.

«Γιατί, ἀλήθεια, ἐπιμένουν νά γράφουν, νά μιλᾶνε καί νά ἐπιτίθενται σέ ἕνα κοινωνικό σύστημα ὅπως λένε ξεπερασμένο, τό ὁποῖο μάλιστα τό θεωροῦν καί ἀνεφάρμοστο;» Το ρητορικό ἐρώτημα διατυπώθηκε ἀπό τόν Δημήτρη Κουτσούμπα, γ.γ. τοῦ ΚΚΕ, στό Φεστιβάλ τῆς ΚΝΕ, καί ἀφοροῦσε τόν λατρεμένο (γιαεκείνον) κομμουνισμό, ποῦ ἐφαρμόστηκε μέ φωτιά κι ἀτσάλι περίπου στή μισή ὑφήλιο. Κι ἐκεῖνος, ἀφοῦ αἱματοκυλίστηκε, πείνασε καί ὑπέφερε ἡ ὑδρόγειος λόγω κομμουνισμοῦ, ἀπορεῖ γιατί τόν φοβοῦνται ἀκόμα οἱ ἄνθρωποι.

Ὁ κ. Κουτσούμπας δέν διασκέδασε τούς τηλεθεατάς καί τούς θαμῶνες τοῦ Φεστιβάλ ΚΝΕ μόνο ὅταν χόρεψε κάτι ἀνάμεσα σέ ζεϊμπέκικο καί ἐλεύθερη πτώση ἕνεκα γλίστρας σέ μπανανόφλουδα μέ μουσική ὑπόκρουση ἄσμα τοῦ Μητροπάνου. Ὅταν μίλησε ἔγινε τό πάρτι! Ὁ λόγος Κουτσούμπα καί τό εἰσαγωγικό βίντεο πού προηγήθηκε τῆς ὁμιλίας του ἦταν γεμάτος Λένιν, μπολσεβίκους, πλάνα ἀπό τό «Θωρηκτό Ποτέμκιν», 100 χρόνια Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης, μαρξιστική ἐσχατολογία καί

Γεωπολιτική γιά συγκαμμένους...

Ἀπεργοῦμε σήμερα κι ἔκανα τό οἰκτρό λάθος, τρώγοντας, νά παρακολουθήσω κάποια λεπτά ἐκπομπή τοῦ Βελόπουλου. Με ὕφος «καταστρεφόμαστε», «συγκλονισμός», «χαμός καί κοπετός» ἔλεγε ὅτι οἱ Κινέζοι φτιάχνουν τόν Δρόμο τοῦ Μεταξιοῦ πάλι, ὅτι θά ἑνώσουν τόν Βόρειο Ἀτλαντικό μέ τήν Ἐρυθρά Θάλασσα χαράσσοντας δρόμο φαρδύ στήν Ἀφρική, ὅτι ἡ Ἑλλάς ἀπομονώνεται ἀλλά θά...

Πουλάκια πού κελαηδοῦν στά ξένα

Ὁ Ἀλέξης μέ τον Μπίλ στή συζήτηση τῆς πυρκαγιᾶς. Ενθετό: Το ἐξώφυλλο τοῦ ανάκριτικού ἐγχειριδίου τῆς CIA.

Σιγουράκι: Ἄν πᾶς νά ὑποδυθείς τόν Μέσι φορώντας λουστρίνια, θά φᾶς μεγαλειώδη σαβούρδα καί θά γελάσουν καί οἱ πετρελαιοκηλίδες…

Περάσαν σχεδόν δυό χρόνια ἀπό τήν 27ἡ Σεπτεμβρίου 2015, ὅταν ὁ χαρισματικός διάδοχος τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου στήν ταχυδακτυλουργική ὑφαρπαγή ψήφων (μέ ἀντάλλαγμα τήν καταστροφή τοῦ ψηφοφόρου) ἀποφάσισε νά γίνει παγκοσμίως ρεντίκολο σέ ἀπευθείας μετάδοση. Ἀπέναντί του ὁ Μπιλ Κλίντον, ὁ Ἀμερικανός κλαριτζής - σαξοφωνίστας, πρώην πρόεδρος ΗΠΑ, δυστυχής σύζυγος Χίλαρι καί ἀποφασισμένος νά κάνει μία φαινομενικά εὔκολη ἐξυπηρέτηση: νά συζητήσει μέ τόν Ἀλέξη, νά τόν κάνει νά φανεῖ ἡγέτης παγκοσμίου βεληνεκοῦς.

Τελικά, ἀποδείχθηκε ἀδύνατον. Ἡ συζήτηση ἔβγαλε γέλιο χωρίς νά ἔχει επιδιωχθεῖ κάτι τέτοιο, διότι ὁ Ἀλέξης σκέφτηκε ὅτι θά φαντάζει πολύ Ἀμερικανός καί γκλόμπαλ λίντερ, ἄν προφέρει τά ἀγγλικά καμακίου Συντάγματος πού μισοξέρει μέ κατσαρωμένα «r» (αρ), κοτσάροντας μισό «a» (έι) πρίν ἀπό κάθε«r» καί μετατρέποντας τά χείλη του σέ ἐκεῖνα τοῦ ροφοῦ ὁποτεδήποτε ἡ λέξη εἶχε «ὁ» τό ὁποῖο ἐκφωνοῦσε «γουόου» μέ τρόπο κωμικότατο.

Εἶναι, στ' ἀλήθεια, ἐγκληματικό συνάμα καί βλακῶδες Ἕλληνες πολιτικοί νά συζητοῦν στά

Ἡ συνταγή τῆς εὐτυχίας

Μία ἀπό τίς ἀρχαιοελληνικές συνταγές τῆς εὐτυχίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος νά σκέφτεται, νά λέει καί νά πράττει τό ἴδιο πράγμα. Νά μήν ἀπέχει ὁ νοῦς ἀπό τόν λόγο καί τήν πράξη. Ἡ εὐθυγράμμιση αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων εἶναι ὁλοκλήρωση, ἐξομοίωση μέ τό θεῖο.

«Ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο οἱ κανόνες τοῦ νόμου διαφέρουν εἶναι ὅτι προσαρμόζονται στίς διαφορές τῶν νοοτροπιῶν, τῶν πεποιθήσεων καί τῶν συνηθειῶν τῶν ἀνθρώπων• ἔτσι, ὁ νόμος τῶν Ἀθηναίων ἦταν νά θυσιάζουν χοίρους καί νά κάνουν προσφορές νερωμένου κρασιοῦ, ἐνῶ οἱ Αἰγύπτιοι ἀρνοῦνταν νά θυσιάζουν χοίρους. Αὐτές εἶναι ἀρχές πού κατάγονται ἀπό τόν Ἑρμῆ, ὁ ὁποῖος παρήγγειλε στούς ἀνθρώπους νά μένουν πιστοί στούς νόμους τῶν πατέρων καί τῶν προγόνων τους καί νά ἀποφεύγουν ξένες πρακτικές. Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τήν προδιάθεση κάθε ἔθνους τῶν ἀνθρώπων καί τούς πατροπαράδοτους κανόνες τους, οἱ πρακτικές πού καθιερώθηκαν ἀπό τούς σοφούς ὅσον ἀφορᾶ τίς θυσίες, τίς ἑορτές καί τά θυμιάματα ποικίλλουν, καί ἀνάγουν τίς ἀρχές αὐτές στούς θεούς. Γι’ αὐτό, ἄν κάποιο ἔθνος παραβιάσει τά ἔθιμά του ἀφανίζεται».

Πρόκλου «Ἅπαντα 37 - Ὑπόμνημα εἰς τά Χρυσά ἔπη Πυθαγόρου», ἐκδόσεις Κάκτος: Ἀθήνα 2008, σ. 155

Αὐτό τό ἀπόσπασμα ἐκ πρώτης ὄψεως φαντάζει ἀντιφατικό. Αφενός, ὁ θεῖος νόμος ἐφαρμόζεται διαφορετικά στά ποικίλα ἔθνη, ἀνάλογα μέ τίς νοοτροπίες, τίς πεποιθήσεις καί τίς συνήθειές τους. Αφετέρου, φαντάζει ἀπόλυτος. Ὅποιος λαός παραβιάσει τά δικά του ἔθιμα ἀφανίζεται. Ἀκριβῶς σέ τοῦτες τίς φράσεις τοῦ Πρόκλου (412-485 μ.Χ.), τοῦ σπουδαίου φιλοσόφου, πού ἔριξε τήν αὐλαία τοῦ ἀρχαίου κόσμου ἰχνογραφώντας τό εκθαμβωτικό νεοπλατωνικό σύμπαν, βρίσκεται ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα κλειδιά τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας. Αὐτή ἡ κλείς ἀνοίγει διάπλατα τίς πύλες γιά νά

The fire that cannot (and should not) be set off

Entangled in a web of thoughts. They 're purely mine.

Your memory seems dimed by time, but always shines.

Δυό χρόνια σχισμένα μνημόνια!

Διετία ἔκλεισε ἡ δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα καί φαίνεται σάν νά πέρασαν αἰῶνες! Ἀργά πού περνάει ὁ χρόνος, ὅταν κακοπερνᾶς…

Σάν χθες βαροῦσαν οἱ ντουντοῦκες, οἱ κουδουνίστρες, κι ἔκαναν ντίγκι ντάν τά ψιλά στίς τσέπες τῶν προοδευτικῶν μεταπασόκων, πού ψήφισαν μονοκούκι ΣΥΡΙΖΑ «γιά νά βγοῦμε ἀπό τα Μνημόνια, νά μή λιποθυμοῦν τά παιδιά ἀπό τήν πεῖνα στά σχολειά, νά μήν πένονται οἱ συνταξιοῦχοι καί νά μήν πληρώνουν οἱ πολίτες τόν ἄδικο φόρο ΕΝΦΙΑ». Οἱ ἐκλογές τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 2015 εἶχαν μέν μία αἴσθηση κρυάδας ἀπό τό σφόλι τῆς ὑποταγῆς στή Μέρκελ, ἀλλά διέθεταν καί τήν ἐλπίδα της ἐπανεκκίνησης.


Τό παραμύθι ἄρεσε ξανά (πάντα ἀρέσει ἡ ἐπανάληψη τῶν παραμυθιῶν στά μικρά παιδάκια), γιατί τώρα πού ὁ ψεύτης βοσκός ξαναψηφίστηκε εἶχε περισσότερη δύναμη νά κάνει τελατίνη στό ξύλο τόν κάκιστο λύκο, ποῦ εἶναι ἀχόρταγος, τρισβάρβαρος, μιλάει γερμανικά καί μασουλάει (στ’ ἀλήθεια) τό

The Mission - Deliverance (Sorcerer's Mix)

Αὐτή ἡ ἐκδοχή του Deliverance δέν εἶναι τραγούδι ἀλλά γέφυρα πρός μία θρησκευτική ἐμπειρία. 

Τα εἰσαγωγικά ξόρκια εἶναι ἀπό την ταινία Excalibur. 

Ἡ κλιμάκωση του δράματος στό τραγούδι ἕλκει την ψυχή ἄνω.

Ἐπιστροφή στήν «κανονικότητα»

Ὡραία επικοινωνιακή ντρίμπλα στήν κατάμαυρη φτώχεια το μαζούτ του Σαρωνικού καί το φορομπήξιμο. Ἡ... ἀναίμακτος ἀλλαγή φύλου!

Ὁ Τσίπρας στό ὑπουργικό συμβούλιο εἶδε τα ἀόρατα καί διαπίστωσε τα ἀπίστευτα. Μίλησε γιά... θετικό μομέντουμ στήν ἑλληνική οἰκονομία καί ἀποφάνθηκε ὅτι μόνο ἡ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεῖ νά το ἀξιοποιήσει οὐσιαστικά, ὥστε σέ ἕναν χρόνο ἡ χώρα νά βγει ἀπό το Μνημόνιο καί «νά ἐπιστρέψει στήν κανονικότητα».

Τά προαναφερθέντα δέν χρειάζονται σχολιασμό. Ἀρκεῖ μία βόλτα στά κλειστά μαγαζιά μέ τίς σκονισμένες βιτρίνες, τα λουκέτα, τους πάμπολλους λογαριασμούς καί τα μπουγιουρντιά πού ἔχουν σφηνώσει κάτω ἀπό την πόρτα γιά νά διαπιστώσεις ὅτι το τσιπρικό μομέντουμ (λατινικά momentum, τό ὁποῖον σημαίνει φόρα, ὁρμή) εἶναι αὐτό πού ἔχει κάθε σκάφος ὅταν φισκάρει μέ ὕδατα καί πάει ντουγροῦ γιά τόν

Μιά Ἱστορία πού ἐπαναλαμβάνεται

Ὁ βασιλιάς τῆς Πολωνίας Γιάν Σομπιέσκι ἀντιμετωπίζει τόν μεγάλο βεζίρη Καρᾶ Μουσταφᾶ στό πεδίο τῆς μάχης. Ἔνθετη: Τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ John Stoye «1683. Ἡ πολιορκία τῆς Βιέννης ἀπό τούς Τούρκους».

Σκιά της ἡμισελήνου πάνω ἀπό την Εὐρώπη. Ὅλα φαίνονται καινούργια, ἀλλά δέν εἶναι. Ὅλα ἔχουν  ξαναγίνει. Ὅλα θά ξαναγίνουν.

Στήν «κυριακάτικη δημοκρατία» διαβάσαμε ὅτι «σέ 20 χρόνια οἱ χριστιανοί θά εἶναι μειοψηφία στή γηραιά ἤπειρο!». Ταυτόχρονα βλέπουμε τόν Ἐρντογάν νά φισκάρει τήν Εὐρώπη μέ βαποριές ὁμοθρήσκων του, νά ἀγοράζει S-400 ἀπό τήν Ρωσία, νά κάνει νταηλίκια σ’ ὅλους τούς σπιθαμιαίους ἡγέτες καί ηγετίσκους της Ε.Ε., οἱ ὁποῖοι λεκτικά τόν «ἀποδοκιμάζουν», ἀλλά οὐσιαστικά δέν ἔχουν σταματήσει νά τόν καλοπιάνουν οὔτε ἡμέρα.

Οἱ Εὐρωπαῖοι ξυπνοῦν μόνο ὅταν ἀκούσουν τίς κλαγγές ὅπλων ἔξω ἀπό τίς πύλες των πόλεών τους. Ἐνδεικτικά παρατίθεται ἀπόσπασμα ἀπό τη σελ. 105 ἀπό τό ἐξαιρετικό βιβλίο τοῦ John Stoye «1683. Ἡ πολιορκία της Βιέννης ἀπό τους Τούρκους. Ἡ μεγάλη ἀναμέτρηση μεταξύ σταυροῦ καί ἡμισελήνου»: «Ἡ Αὐτοκρατορία, ἡ Βουργουνδία, ἡ Γαλλία, ἡ Ἰταλία καί ἡ Ἱσπανία ἀποτελοῦσαν τίς κυρίαρχες ἀνησυχίες των Αὐστριακῶν Αψβούργων γιά πολλές γενεές. Ὅλοι τους ἔστρεφαν περιοδικά καί ἀπρόθυμα τήν προσοχή τους γιά νά

Πνευματική ἀσχήμια καί ὑπογεννητικότητα

«Τό συμπόσιον του Πλάτωνος». Πίνακας τοῦ Γερμανοῦ ζωγράφου Anselm Feuerbach (1829 –1880).

Ἡ κυρίαρχη ἰδεολογία περί ὀρθοῦ καί ἐσφαλμένου, καλοῦ καί κακοῦ, ἔχει τόσο στρεβλωμένη ἀντίληψη γιά τούς τόπους ὅπου μπορεῖ νά βρεῖ ὀμορφιά ὥστε κατάντησε τον κόσμο μας στεῖρο καί την κοινωνία ἄνυδρη καί ἀπελπισμένη. 

«Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, Σωκράτη ἐγκυμονοῦν καί κατά το σῶμα καί κατά την ψυχήν∙ ὅταν δέ φθάσουν εἰς ωρισμένην ἡλικίαν, ἡ φύσις μας τότ’ αἰσθάνεται τήν ἐπιθυμίαν νά γεννήσῃ. Τοκετός ὅμως ἐντός τοῦ ἀσχήμου δέν εἶναι δυνατός∙ μόνον ἐντός τοῦ ὡραίου. Διότι καί ἡ ἕνωσις ἀνδρός καί γυναικός τοκετός εἶναι. Το φαινόμενον δέ αὐτό εἶναι θείον, καί εἶναι τοῦτο τό ἀθάνατον στοιχεῖον μέσα εἰς τήν ζωικήν μας φύσιν, πού εἶναι θνητή: ἡ κυοφορία καί ἡ γέννησις. Ἀλλ’ αὐτά δέν εἶναι δυνατόν νά συντελεσθοῦν ἐντός τοῦ ἀναρμόστου, καί εἶν’ ἀνάρμοστος ἡ ἀσχημία πρός κάθε τί τό θεϊκόν∙ μόνον ἡ ὡραιότης ευρίσκετ’ ἐν ἁρμονίᾳ πρός αὐτό. Ὥς μοίρα λοιπόν καί Εἰλείθυια ἐπιστατεῖ εἰς την γέννησιν ἡ Καλλονή. Διά τοῦτο, ὁσάκις ἐκεῖνο πού κυοφορεῖ πλησιάζει κάτι ὡραῖον, ἱλαρύνεται τότε καί γίνεται ἀπό ἀγαλλίασιν διαχυτικόν καί γεννᾶ καί γονιμοποιεῖ. Ὁσάκις τοὐναντίον πλησιάζει κάτι ἄσχημον, σκυθρωπόν καί στεναχωρημένον ζαρώνει καί ἀπομακρύνεται καί σφίγγεται καί δέν γεννᾶ, ἀλλά κρατεῖ τον γόνον του καί ὑποφέρει πολύ».
Πλάτωνος Συμπόσιον, Κείμενον, μετάφρασις καί ἑρμηνεία ὑπό Ἰωάννου Συκουτρῆ*, ἐκδόσεις Κάκτος: Ἀθήνα 2005, σ.σ. 156-158


Τό Συμπόσιον του Πλάτωνος εἶναι ἕνα εὐαγγέλιο γιά την ἀνθρωπότητα, ἕνας ὁδικός χάρτης γιά την αὐτογνωσία, την ὀμορφιά καί την ἀρετή. Δέν νοεῖται νά μήν το ἔχει διαβάσει, μελετήσει καί ἐπηρεαστεῖ ἀπ’ αὐτό ὁποιοσδήποτε καλλιεργημένος ἄνθρωπος, Ἕλλην ἤ ξένος, πού ἐπιθυμεῖ νά

Ὁ Φιλόδημος κι ἡ Μπριγκίτε Μακρόν

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες τα ἔχουν πεῖ ὅλα,  μά ὅλα! Καί τα ἔκαναν, ἀσφαλῶς, ὅλα. Μ' αὐτά τα… ὅλα πορευόμαστε

Ἄν δέν μπορεῖτε νά κατανοήσετε τί βρίσκει ὁ Ἐμανουέλ Μακρόν στή σύζυγό του Μπριγκίτε, ἡ ὁποία εἶναι 64 ἐτῶν, διαβάστε το ἐξαιρετικό βιβλίο «Φιλόδημος, Τα Ἐπιγράμματα. Ἡ ποίηση ἑνός Ἐπικουρείου», ἐκδόσεις Θύραθεν: Θεσσαλονίκη 2004, σ.σ. 102-103.

Ὁ Φιλόδημος (110 π.Χ. - 35 π.Χ.) ἦταν φιλόσοφος, ποιητής καί μέγας λάτρης του ὡραίου. Στά φλογερά ποιήματά του παρελαύνουν καί καταστερίζονται σέ ὕψη ἄφθαστου ἐρωτικοῦ πόθου γυναῖκες νέες καί ὥριμες, παθιάρες καί ἐπικίνδυνες, κοντοῦλες καί μελαχρινές, ξανθές, Λατίνες, ἑταῖρες καί ἐλεύθερες, ὅλες ὅσες ἄξιζαν μνείας και… πολιορκίας. Μία ἐξ αὐτῶν, ἡ Χαριτώ (που στήν περιγραφή θυμίζει ἀρκετά τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, καλή της ὤρα), ἔχει κλείσει τα ἑξήντα, ἀλλά ἡ σαγήνη της εἶναι «ἀκατανίκητη» κι ἔχει...

Οι θεωρίες συνωμοσίας και η αλήθεια

«Oταν τον παρακάλεσα [σ.σ.: τον Αιγύπτιο ιερέα] να μου τα διηγηθεί, στην αρχή δεν ήθελε, λέγοντας ότι οι Ελληνες είναι υπερόπτες και, ενώ είναι αμαθέστατοι, νομίζουν τους εαυτούς τους πολυμαθέστατους. έλεγε μάλιστα ότι δεν υπάρχει πιο σοβαρή ασθένεια για ένα άτομο ή για μια κοινότητα παρά όταν κανείς, ενώ είναι αμαθής, νομίζει τον εαυτό του σοφότατο. Γιατί έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να λυτρωθούν από την άγνοια. […] Ελεγε ότι η αιτία γι’ αυτό είναι το γεγονός πως οι Ελληνες αρέσκονται στα ακούσματα. όσα τυχόν ακούσουν από κάποιον που μιλάει ευχάριστα, αυτά θεωρούν και αληθινά».
Δίωνος «Τρωικός υπέρ του Ιλιον μη αλώναι», Απαντα 3, Λόγοι 11-13, εκδόσεις Κάκτος: Αθήνα 2015, σελ. 57

Ο Δίων ο Χρυσόστομος (40-120 μ.Χ.) συνομιλεί μ’ έναν ηλικιωμένο ιερέα στην Ονούφη της Αιγύπτου και απέχει δευτερόλεπτα από το να ακούσει την πιο ακραία και αδιανόητη θεωρία συνωμοσίας που έχει διατυπωθεί ποτέ για τα ομηρικά έπη, για τα αίτια, τις φάσεις και την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. Ο Αιγύπτιος του λέει -μεταξύ πολλών πρωτάκουστων- ότι ο Ομηρος ήταν ένας αγύρτης που πωλούσε την ποιητική δεινότητά του στον μεγαλύτερο πλειοδότη. Ηταν τόσο αδίστακτος στην εξαπάτηση, ώστε έφτασε να ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τη γλώσσα των θεών και τους κρυφάκουγε την ώρα που συζητούσαν. Ο Πάρης δεν έκλεψε την Ελένη, αλλά ο γάμος τους έγινε με

Ο Γάλλος που κατέστρεψε την Σπάρτη

Η Αφροδίτη της Μήλου δεν πήγε μόνη της, με ΚΤΕΛ, στο Μουσείο του Λούβρου.
Κάποιοι την άρπαξαν. Δίπλα της, απόσπασμα από την επιστολή του Γάλλου καθολικού παπά που διέλυσε την Σπάρτη.

Οι καλοί μας σύμμαχοι στην Ε.Ε., αληθινά μας... εκσυγχρόνισαν αφού καταλήστεψαν και κατέστρεψαν τις αρχαιότητές μας.

Ο Γάλλος αββάς (καθολικός παπάς) Μισέλ Φουρμόν (1690 – 1746), ο οποίος ήταν και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών ήρθε στην Ελλάδα με εντολή και έξοδα του βασιλιά Λουδοβίκου 15ου για να αρπάξει όσα έγγραφα και αρχαιότητες μπορούσε. Ό,τι δεν μπορούσε να κλέψει για λογαριασμό της Γαλλίας τα κατέστρεφε, με ιδιαίτερη επιμέλεια και συστηματικότητα. Γράφει σε επιστολή του απευθυνόμενη σε κάποιον Φρερέ στις 10/4/1730: «Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (την Σπάρτη), δεν απόμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα και μερικές φορές σαράντα ή εξήντα εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατρακύλισμα των

Ο ΑΦΥΠΝΙΣΤΗΣ - Αναφορά στο βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου «Εμείς οι Δύο» [1]

Μια από τις μεγαλύτερες τιμές που μου έχουν γίνει στον μέχρι τώρα βίο μου. Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας, Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας έγραψε μια εξαιρετική, κολακευτικότατη και σπάνιας διαύγειας και διευσδυτικότητας ανάλυση για το βιβλίο μου. Παραθέτω το πρώτο μέρος της και σημειώνω ότι θα μπορούσε και η κριτική αυτή ανάλυση, από μόνη της, να αποτελέσει ένα σπουδαίο κείμενο για την λογοτεχνία και την πολιτική. Σύντομα θα αναρτηθεί και το δεύτερο μέρος.

Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς.

Ο ΑΦΥΠΝΙΣΤΗΣ

Αναφορά στο βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου «Εμείς οι Δύο» [1]

Το Κλειδί

Όταν ολοκληρώνεται ένα έργο τέχνης, π.χ. ένας ζωγραφικός πίνακας, ένα άγαλμα, ένα ποίημα ή ένα βιβλίο, ακολουθεί το ερώτημα «του Αρχικού στοιχείου του έργου και της έντασης της Ανθρώπινης Παρουσίας και Πράξης», καθώς και της Πρωτοτυπίας. Το Πνεύμα βεβαίως είναι αυτό που καθορίζει την ειδοποιό διαφορά, όταν το έργο συγκρίνεται με προηγούμενα. Ωστόσο η Λογική και η Πραγματικότητα, συχνά γυρίζουν και δαγκώνουν την ουρά τους, ενώ το Πνεύμα μπορεί να σαρκάζει και να καλπάζει ελεύθερο χωρίς τα όρια των περιορισμών που θέτουν η λογική και η πραγματικότητα. Αν πράγματι αυτό συμβαίνει, τότε πρέπει να στραφούμε προς τα πίσω, να μετατοπίσουμε την αφετηρία των συλλογισμών και των αναζητήσεων μας στην Πηγή: Αυτή, δεν είναι άλλη από την οντολογική ιδιαιτερότητα του δημιουργού, είναι η ατομική του ψυχή. Οία η ψυχή λοιπόν τοιάδε και το πνεύμα και συνεπώς και το έργο.

Ενώ λοιπόν το ψυχικό στοιχείο είναι σαφώς υποκειμενικό, το πνεύμα λαμβάνει τους έξωθεν ερεθισμούς από το πολιτικό, οικονομικό, ψυχολογικό και κοινωνικό υπόβαθρο της εποχής του. Έτσι γίνεται πάντα. Η ψυχή όμως είτε αναζητείται και βρίσκεται, είτε χάνεται, λησμονημένη για πάντα στο βάθος της ύπαρξής, ζώντας έξω από

Αποχαιρετισμός στο ελληνικό καλοκαίρι

Δεν είναι επιστροφή η παλινδρόμηση σε τοπία γνώριμα και εχθρικά. Δεν είναι άδεια ή «διακοπή» η απελευθέρωση από τις μέριμνες και την καταχνιά της αγέλαστης συνήθειας. Ζωή είναι, κανονική και συμμετρική. Είναι η πρώτη εξοικείωση με το αγαθόν, το όντως ον. 

Το κακό νικά κάθε φορά που το νομίζουμε κανόνα και δεν σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας μέχρι να μας χτυπήσει σφοδρά και πυρφόρα το αδάμαστο φως της γνώσης. 

Ανυπαρξία είναι ο θόρυβος του λερού, αλωμένου άστεως, η αποκοπή του ομφάλιου λώρου από τη μητέρα φύση, από την

Κάτι το ωραίον και κάτι ωραιότατον

 Η μηχανή του κατεστημένου χάνει λάδια στην αισθητική και ρετάρει όποτε αποπειράται να τρέξει στις λεωφόρους της λογικής

Στη φωτογραφία βλέπουμε στα αριστερά τη Λιν Γιέετζερ, η οποία είναι συντάκτρια μόδας στο περιοδικό «Vogue» (στην αμερικανική έκδοση). Στα δεξιά είναι η Μελάνια Τραμπ, σύζυγος του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Η Λιν Γιέετζερ, στο μίνι βιογραφικό της στο Vogue.com, καμαρώνει ότι είναι... «αυτόχθων Νεοϋορκέζα» και ότι, όποτε δεν γράφει περί μόδας, «στοιχειώνει υπαίθριες αγορές σ' ολόκληρο τον κόσμο» (κάτι το οποίο είναι πασιφανές). Η αμφίεσή της και το όλον της θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε κακιά μάγισσα του παραμυθιού και τρακάρισμα διαστημοπλοίου με ημιφορτηγό Αθίγγανου entepreneur, περιπλανώμενου λιανεμπόρου, που