Κυριακή, Δεκεμβρίου 29, 2013

Μην συναναστρέφεστε τους μιαρούς

Το καλό και το κακό δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Συνυπάρχουν σε αντιπαράθεση το ένα με το άλλο.

«Αχ! Μοίρα των θνητών, που σμίγεις έτσι τον δίκαιο με τους άνομους. Δεν είναι τίποτα πιο κακό σε κάθε πράξη απ' τους κακούς συντρόφους. Μην προσμένεις καλή σοδειά. Της αμαρτίας το χώμα καρποφορεί το θάνατο μονάχα. Αν κάποιος ευσεβής μαζί με ναύτες πανούργους κι αχαλίνωτους στο ίδιο καράβι μπει, αφανίζεται κι εκείνος μ' όλους αυτούς τους θεομίσητους, ή πάλι, δίκαιος όντας, αν βρεθεί μ' ανθρώπους εχθρόξενους και που θεούς δεν λογαριάζουν, άδικα χάνεται κι αυτός παγιδευμένος στο ίδιο δίχτυ, όπως χτυπάει τους πάντες ο θεϊκός θυμός». 
Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 597-608, εκδόσεις «Κάκτος», σελ. 79-81

Τα λόγια του Ετεοκλή, βασιλέα της Θήβας και γιου του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, προειδοποιούν εδώ και χιλιετίες τους ανθρώπους. Τους υποδεικνύουν να μην ανακατεύουν τις ζωές και τις πορείες τους με τους άνομους, τους φαύλους, τους μιαρούς. Σε περίπτωση που δεν υπακούσουν, εκείνοι που αρέσκονται να δηλώνουν έντιμοι, ενάρετοι και ευσεβείς θα γευτούν τον καρπό που βγαίνει από το χώμα της αμαρτίας: τον θάνατο. Ο Αισχύλος, ο δημιουργός της τραγωδίας «Επτά επί Θήβας» ήταν μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια και οι απόψεις που διατυπώνει για το θείο και τους τρόπους του έχουν ιδιαίτερο βάρος. Δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση ποιητή – έστω και τόσο επιτυχημένου. Οι Αισχύλος ήταν μύστης και διά τούτο πλέον αρμόδιος για να εξηγήσει στους πολίτες της εποχής του πώς αντιμετώπιζαν οι δυνάμεις τα πεπρωμένα των ανθρώπων που συναναστρέφονται αλλήλους δίχως να έχουν συγγενικό ηθικό υπόβαθρο. Ο ευσεβής στο ίδιο πλοίο θα...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 26, 2013

Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός

Ποια τα ερωτήματα της σημειολογίας;
Μήπως ότι το χριστιανικό στοιχείο (μελομακάρονο) στηρίχθηκε πάνω στο ελληνικό υπόβαθρο (Αισχύλος);
Μήπως ότι αν φας 7 τεμάχια θα πρέπει να τρέξεις μέχρι την Θήβα για να τα "κάψεις";
Μήπως ότι θα γίνεις επταπλάσιος αν το παρακάνεις στην μασαμπούκα και το διάβασμα;
Μήπως ότι σε χοντραίνουν τόσο ώστε θα γίνεις μεγάλος σαν την πόλη του Κάδμου αν τρως τέτοια;
Μήπως είναι... τραγικός ο συνδυασμός μελομακάρονου και ανάγνωσης των κλασσικών δραματουργών;
Τι απ' όλα τα ανωτέρω ισχύει;

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 25, 2013

Η φαντασία, το ωραίο και ο Θεός

 «Η δημιουργία του Αδάμ», τοιχογραφία του Μιχαήλ Αγγέλου στην Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό. 

«Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. (Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες'. Τα ζώα έχουν ένστικτα.) Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμιών; Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος- δεν είναι 'φυσικά' αλλά φαντασιακά αντικείμενα. Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα. Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. [...] Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τερατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία».
Κορνήλιος Καστοριάδης, «Είμαστε υπεύθυνοι για την Ιστορία μας», εκδόσεις «Πόλις», σελ. 64

Ο σημαντικός Έλληνας στοχαστής Κ. Καστοριάδης, κατά τη διάρκεια του βίου του, ασχολήθηκε ιδιαίτατα με τον προσδιορισμό και τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας «Ελληνικότητα» καθώς και με την παθογένεια του σύγχρονου ελλαδικού βίου – μια αρρώστια, που κατά την γνώμη του, εν πολλοίς οφείλεται στην παρανόηση των αληθινών ριζών του εθνικού σκάφους μας. Ο Καστοριάδης πίστευε ότι ένας σωστός, ειλικρινής, ίσως και «οδυνηρός» ορισμός της ταυτότητάς μας θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή της συλλογικής ανόδου σε μια κατάσταση υπέρτερη από εκείνην του διεθνούς επαίτη ιδεών και προτύπων ζωής. Δεν έζησε αρκετά για να βιώσει μια ακόμα πιο πτωτική κατάσταση από εκείνην την οποία ανέταμε με τον κριτικό λόγο του: εκείνην του διεθνούς επαίτη και ικέτη ενός δίκιου, που το έχασε αυτοθέλητα και το διεκδικεί μέσω τρίτων. Έτσι κατέστη ο λαός με τους ηγέτες-μεταπράτες λέξεων, «ντιρεκτίβων» και «συνταγών». Επαίτης και ικέτης, με μόνη επιθυμία του την «καλή» και «αγαθή» προαίρεση των ξένων, των τρίτων. Ουσιαστικά, στην Ελλάδα έχει προδοθεί ακόμα και η ουσία, το νόημα της επιθυμίας. Αντί για βούληση, ο Έλληνας επέλεξε την άφεση στη ροή των γεγονότων, των καταστάσεων και των επιθυμιών των άλλων. Η φαντασία ως γεννήτρια των δικών μας επιθυμιών έχει χαθεί. Γι' αυτό η ασχήμια επικρατεί παντού.

Ετυμολογία

Το άσχημο, αναλυόμενο ως λέξη, μας φανερώνει την έλλειψη σχήματος. Στερητικό «άλφα» και «σχήμα». Ο συνδυασμός των δύο, όπως πολλάκις έχει αναφερθεί καταδεικνύει την απουσία μορφής. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εγγράφει το κενό ως κάτι δυσάρεστο. Το συνδέει με τη δυσαρμονία και την έλλειψη κάλλους. Η πλήρωση χώρου, χρόνου και συναισθήματος προσλαμβάνεται ως κάτι όμορφο, αρμονικό, αρμόζον και δέον. Η ρηχότητα της ηγεσίας, το απόλυτο τίποτα που εξουσιάζει τα άλλοτε χρυσοποίκιλτα, άλλοτε φτωχά μα πάντοτε ποταπά λογύδρια των εκλεγμένων μηδενικών και τις ουτιδανές προθέσεις τους, οι οποίες είναι πάντοτε προσδεδεμένες στο άρμα του ενστίκτου, δεν περνούν απαρατήρητα από τον Δήμο – με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. 
Οι πολλοί, από την αυγή του Χρόνου μέχρι σήμερα, είναι άνω θρώσκωντες άνθρωποι. Κοιτούν προς τα πάνω για να ερμηνεύσουν όσα βρίσκονται δίπλα τους. Οι ουρανοί ελέγχουν τα χθόνια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η ασχήμια, λοιπόν, της ηγεσίας, των «άνω δωμάτων» της συλλογικής οργάνωσης και το χάσκον κενό της που καλύπτει το «φαντασιακό», όπως το αναφέρει ο Καστοριάδης, είναι διαλεκτική, μεταδοτική, συμμετρική. Χάθηκε στα ψηλά και αφαιρέθηκε από τα χαμηλά. Κι έχουν μείνει οι -κατ' ευφημισμόν- πολίτες δίχως πρότυπα πλήρωσης του βίου τους.

Βασιλεύ Ουράνιε

Πώς θα μπορέσει η βάση της κοινωνικής πυραμίδας να ανακτήσει την σχέση της με όλα όσα «γεμίζουν» την καθημερινότητα με νόημα; Αναπόφευκτα έρχεται στο νου η εικόνα του αληθινού ουρανού μέσω της προσευχής «Βασιλεύ Ουράνιε», η οποία μας αποκαλύπτει πώς η απόλυτη, ολοκληρωτική παρουσία του Θεού μπορεί να γεμίσει τα κενά μας: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν».
Αν οι επίπλαστοι αιθέρες της κοσμικής εξουσίας είναι άδειοι από περιεχόμενο πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από αυτούς. Εκεί όπου η Χάρις είναι άκτιστη και συμπαγής και η βασιλεία δεν είναι «πεφωτισμένη» αλλά καθαρό φως. Άχρονο και απτό. Προς τα εκεί μπορούμε άφοβα να κοιτάξουμε για να κορεστεί η επιθυμία μας για μορφή, κάλλος και αρμονία. Ειδικά στους Έλληνες, τους... εισηγητές και επινοητές της φιλοσοφίας της ομορφιάς δεν ταιριάζει η ασχήμια. Και η πολιτική ηγεσία μας είναι άσχημη. Σαν τους εφιάλτες μας. 

Κυριακή, Δεκεμβρίου 22, 2013

Μια όμορφη μέρα στον Πειραιά

Πολλά-πολλά ευχαριστώ σε όλους τους καλούς φίλους και φίλες που έκαναν μια βόλτα μέχρι την ενδοχώρα του βίου μου, τον Πειραιά, για να μιλήσουμε για το βιβλίο "Ελευθερία - Κείμενα για τον Ελληνικό Τρόπο" και για να μουτζουρώσω την πρώτη λευκή σελίδα του έργου με την τζίφρα μου.
Ευγνώμων ειμί και προς τους υπεύθυνους του βιβλιοπωλείου "Αιγηίς" για τη φιλοξενία.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 20, 2013

Μέγα το της θαλάσσης κράτος


Δεν είναι πολύ κομψό να ευλογείς τα γένια σου αλλά θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτατα τους καλούς συναδέλφους στο περιοδικό Shipping International Review για τα καλά τους λόγια για το βιβλίο μου. Ακολουθεί το κείμενο της βιβλιοπαρουσίασης.

Παναγιώτης Λιάκος - «Ελευθερία – Κείμενα για τον Ελληνικό Τρόπο», Νέα Θέσις 

Το πρώτο βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου, συντάκτη της «δημοκρατίας» και της «κυριακάτικης δημοκρατίας» μόλις κυκλοφόρησε! Τιτλοφορείται «Ελευθερία – Κείμενα για τον Ελληνικό Τρόπο» και εκδόθηκε από τη «Νέα Θέση». Το πρώτο έργο του γνωστού δημοσιογράφου περιλαμβάνει αρθρογραφία και αναλύσεις για τον Ελληνισμό, την Ορθοδοξία, τα ηρωικά πρότυπα που μπορούν να εμπνεύσουν και να παραδειγματίσουν, καθώς και προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα – όλα γραμμένα με το ιδιαίτερο, κομψό, βαθύ και καυστικό στιλ, με το οποίο τον γνώρισαν οι αναγνώστες της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, του ιστολογίου adiavroxoi.blogspot.com το οποίο ίδρυσε και συντηρεί αλλά και ακροατές της σπουδαίας εκπομπής «Οι Αδιάβροχοι», που παρουσίαζε επί σειρά ετών στο ραδιόφωνο του Antenna 97,2.

Πρόκειται για ένα γραπτό κάλεσμα για επανελλήνιση και ουσιαστική επανεκκίνηση του πολιτισμού των Ελλήνων. Ένα φωτεινό έργο αντίστασης στην απελπισία. Αυτούς τους δύσκολους καιρούς όπου η αμάθεια, η χυδαιότητα, η απαισιοδοξία και η ιδιοτέλεια δείχνουν να θριαμβεύουν, τα κείμενα του Παναγιώτη Λιάκου μας θυμίζουν πόσο ισχυρή είναι η παράδοσή μας, πόσο σωτήρια η ενασχόληση με τον κοινό ελληνικό τρόπο και πόσο άσβεστη είναι η φλόγα της Πίστης στις καρδιές και τους νόες των αληθινών διανοουμένων.

Η ανάγνωση των εξαιρετικών δοκιμίων του κ. Λιάκου προτείνεται σε όλους τους σκεπτόμενους πολίτες - βιβλιόφιλους και μη. Προς απόδειξη των προαναφερθέντων, κρίνεται σκόπιμο να παρατεθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο: «Τα πράγματα είναι απλά. Πάντα είναι. Έλληνες και τύραννοι δεν χωρούν στον ίδιον τόπο. Ελευθερία και σκλαβιά δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Τα πρόσωπα που στελεχώνουν τις ορδές των Δαρείων και των Ιμπραήμ είναι γνωστά. Το ίδιο και οι απεχθείς 'οπαδοί και ομόφρονές' τους. Προς το παρόν, οι λόγχες τους δεν διακρίνονται στον ορίζοντα. Τα όπλα τους έχουν διαφορετική υφή και φύση. Είναι η 'επικοινωνία' όπως ψευδεπίγραφα αποκαλούν την προπαγάνδα τους, το χρήμα. Ευτυχώς για όλους μας, η υπεροπλία τους δεν είναι τόσο συντριπτική – όση θα έπρεπε να έχει κάθε στράτευμα που γνωρίζει ότι έχει απόλυτο άδικο. Από τα προαναφερθέντα οπλικά συστήματα διαθέτουν και οι ημέτερες δυνάμεις. Η αδιαλλαξία και η σφοδρή επίθεση - όταν η περίστασις το συγχωρεί- είναι τα επόμενα επεισόδια της σύγχρονης τραγωδίας, όπου συμμετέχουμε θέλοντας και μη. Η Φιλική Εταιρεία, η 'αόρατος αρχή' μας, βρίσκεται πάντα εν λειτουργία. Μέσα μας»... Οι αναγνώστες της «δημοκρατίας» μπορούν να το παραλάβουν είτε από την εφημερίδα είτε στον χώρο τους, με 8 ευρώ (έκπτωση 35% περίπου), με ένα τηλεφώνημα στο 213.0170.400.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 18, 2013

Ο Χρύσανθος και η... κερδοσκοπία!

Η άποψη περί ιδιοκτησίας γης που θα διαβάσετε παρακάτω δεν θα άξιζε ούτε μια τυπωμένη λέξη, αν εκείνος που την εκστόμισε δεν είχε την ιδιότητα του βασικού πρωθυπουργικού συμβούλου: «Ο καθένας αγόραζε ένα κομμάτι γης, το πάρκαρε και το άφηνε να πάρει αξία. Εκανε δηλαδή κερδοσκοπία γης! Τώρα αρχίζει να του μπαίνει η... ανάγκη να το εκμεταλλευτεί. Κι αυτό σημαίνει θέσεις εργασίας, σημαίνει περισσότερη ανάπτυξη, σημαίνει μακροχρόνια και περισσότερα έσοδα, άρα λιγότερα ελλείμματα, άρα λιγότερη εξάρτηση από δανειστές». Μάλλον είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται από οποιονδήποτε θεσμικό παράγοντα τόσο «εξωτική» θεωρία για την ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα -ή για οποιαδήποτε μορφή περιουσιακού στοιχείου. Ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης τα είπε σε συνέντευξή του στον Real FM. Εκείνος είναι ο εισηγητής των όρων «παρκάρισμα» και «κερδοσκοπία γης». Ισως να νιώθει υπερήφανος για αυτό...

Ωστόσο, τα δικά του αισθήματα δεν μπορεί να τα συμμεριστεί κάθε Ελληνας που μάτωσε σε ολόκληρη τη ζωή του για να αφήσει ένα κομμάτι γης στους απογόνους του. Η θεωρία για «κερδοσκοπία γης» είναι προσβλητική. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να κάνει ακόμη πιο έξαλλους τους σκληρά φορολογούμενους πολίτες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται «κερδοσκόποι», επειδή μπορεί να έχουν ένα οικόπεδο, το οποίο δεν... εκμεταλλεύονται.

Επίσης, η εξωλογική ασχήμια που υποστηρίζει ο κ. Λαζαρίδης μαρτυρά και την πρόθεση -από την πλευρά της κυβέρνησης- να περάσει η μικρή ιδιοκτησία σε μεγάλα funds που θα μπορούν να «αξιοποιήσουν» τα ακίνητα των Ελλήνων. Ο μέσος Ελληνας δεν έχει τα κεφάλαια για να προβεί σε εκμετάλλευση των ακινήτων του για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Δεν μπορεί να χτίσει πολυκαταστήματα στο οικόπεδό του ή να δημιουργήσει... συνεδριακά κέντρα στα δυάρια και τα τριάρια που κληρονομεί η μια γενεά στην άλλη.

Και φυσικά, δεν φταίνε οι μικροϊδιοκτήτες για τα ελλείμματα και την εξάρτηση από τους δανειστές, αλλά οι πολιτικοί ταγοί και οι απίθανοι σύμβουλοί τους.

Από την εφημερίδα "δημοκρατία"

Τρίτη, Δεκεμβρίου 17, 2013

Αυτός εδώ....

Είναι εξάδελφος του τύπου από κάτω που μπεκρόπινε με τον Άκη..
Ο τύπος αυτός διόρισε τον ξάδελφό του υπουργό....
Εδώ....
Και εδώ...

Μάτσο χάλια και κανάλια

Ιδού μια κατηγορία συμπολιτών μας που χρήζει άμεσης βοηθείας από το κράτος: οι καναλάρχες! Πριν αλ-άκτωρ φωνήσαι δις κυβέρχηση χαρίζει δισ!

Έχει πρόβλημα ο καταστηματάρχης που πουλάει ρούχα; Όχι. Παπούτσια μήπως; Όχι. Τυριά, σαλάμια, πίκλες; Όχι. Αυτοκίνητα, μηχανές, αξεσουάρ; Όχι. Είδη προικός; Όχι. Οι επιπλάδες μπας ζορίζονται; Όχι. Οι αρτοποιοί; Όχι. Οι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι; Όχι. Κανείς άλλος ρε παιδιά; Σχεδόν ουδείς. Μα καλά, ολόκληρο μνημόνιο και όλα βαίνουν καλώς στην αγορά; Υπάρχουν έστω και λίγοι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιωσιμότητας στην επιχείρησή τους; Ναι! Ελάχιστοι αλλά ανεκτίμητοι. Η καρδιά του δράκοντα κοντεύει να ραγίσει από συγκίνηση και πείνα. Τούτη η καρδιά είναι τα κανάλια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα πάνσεπτα μετερίζια απ' όπου εξορμά ο Σουλεϊμάν, η Φατμαγκιούλ και ο κάθε γκιουλεμπαρέ για να κατακτήσει τις καρδιές του φιλοθεάμονος κοινού. Έχει πέσει η διαφήμιση και κοντεύουν να μείνουν ρέστα τα φουσάτα με τα θεάματα δίχως άρτο. Άσε που υπήρχε κι ένας νόμος, ο 3845/2010 (παράγραφος 12, άρθρο 5) που προέβλεπε επιβολή φόρου ύψους 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Που το βάζεις αυτό; Ως γνωστόν όλοι αντέχουν να φορολογούνται στην πλούσια Ελλάδα, εκτός από τους λιτοδίαιτους και ασκητικούς καναλάρχες. Αν κόψουν κι άλλο το φαΐ θα πεθάνουν από πείνα!

Κοσμαγάπητοι

Γι' αυτό, η καλή μας η κυβέρνηση, που έχει λυμένα όλα τα άλλα τα υποδέλειπα θέματα, αποφάσισε να ασχοληθεί με τα αληθώς σημαντικά: την αναστολή της εφαρμογής του φορομπηχτικού νόμου. Διαβάστε δακρύβρεχτη τροπολογία που υπογράφουν οι κοσμαγάπητοι Γιάννης Στουρνάρας (δεν χρειάζεται συστάσεις) και Δημήτρης Σταμάτης (ένας κύριος με μουστάκι που είναι, λένε, υπουργός Επικρατείας): «Η παρούσα δυσμενής συγκυρία έχει επιδράσει αρνητικά στην οικονομική κατάσταση όλων των εμπλεκόμενων φορέων, και δη τόσο των επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τηλεοπτικούς σταθμούς όσο και των διαφημιστών και των διαφημιζομένων. [...] Τυχόν εφαρμογή από την 1.1.2014 (σ.σ.: του νόμου για τη φορολόγηση) να δύναται να προκαλέσει περαιτέρω προβλήματα στη βιωσιμότητα των τηλεοπτικών σταθμών και των διαφημιστικών εταιρειών, με κίνδυνο σε περίπτωση διακοπής λειτουργίας τους να χαθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, καθώς και σημαντικά έσοδα για το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή και τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας».
Φίλε καναλάρχη, σε αφήνουμε να κλάψεις στον ώμο μας (τον δεξί) από χαρά και ανακούφιση. Για μια ακόμη χρονιά, ούτε μια τουρμπίνα του υδρομασάζ στην πισίνα σου δεν θα μείνει ασυντήρητη...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 15, 2013

Πόσο «αργή» πρέπει να είναι η ομορφιά

Και ο Θεός έπλασε μια γυναίκα που ακούει στο ονοματεπώνυμο Φερνάντα Λίμα.

«Ωωωωωω»
Επιφώνημα που ήχησε στον πλανήτη Γη στις 6 Δεκεμβρίου 2013 μόλις η ηθοποιός, μοντέλο και τηλεπαρουσιάστρια Φερνάντα Λίμα, ανέβηκε στην εξέδρα της εκδήλωσης για την κλήρωση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.


Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές στο έτος που μας αποχαιρετά όπου η παγκόσμια κοινότητα ομοφώνησε. Η εικόνα του 36χρονου αγγέλου, που βάδισε ανάμεσα στους θνητούς, για να βοηθήσει στην κλήρωση της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης δεν άφηνε περιθώρια διαφωνιών. Η λάμψη, η αριστοκρατικότητα του βαδίσματος, η αναμφίβολη θηλυκότητα, η χάρη και η ήρεμη αυτοπεποίθηση που της χάριζε η επίγνωση της αισθητικής υπεροχής της κατέλαβαν δι' εφόδου τις συνειδήσεις ανδρών και γυναικών σ' όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη της υδρογείου. Μια γυναίκα που βρίσκεται καθ' όλη τη διάρκεια του ενήλικου βίου της πέραν των συνόρων του «ωραίου» αλλά του αισθητικά άφθαστου έκλεψε σε τέτοιο βαθμό τις εντυπώσεις, ώστε ουκ ολίγοι ξέχασαν ολότελα την αγωνία τους για το αποτέλεσμα της κλήρωσης. Ποδοσφαιριστές, αθλητικοί παράγοντες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμα κι έπειτα από το πέρας της διαδικασίας ρωτούσαν με ποιους αντιπάλους «έπεσε» η ομάδα που τους ενδιαφέρει! Ο λόγος; Είχαν «αφαιρεθεί» παρατηρώντας την εξαίρεση να απαθανατίζεται στις τηλεοπτικές κάμερες, οι οποίες είθισται να απευθύνονται στον «κανόνα». Είναι αρκετές οι περιπτώσεις όπου σε μαζικές συνάξεις για την παρακολούθηση του σπουδαίου γεγονότος, οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και χειροκρότησαν. Δίχως χυδαιότητα και φτηνά σχόλια. Απλά χειροκρότησαν, θαύμασαν, αποδέχτηκαν κάτι το αυταπόδεικτο. Έτσι αντιδρά η νοημοσύνη στην επίδειξη της αρμονίας. Με δέος, το οποίο είθισται να είναι πρόσκαιρο.

«Βραδύτητα» και κάλλος

Η κατακλυσμική εντύπωση από το αναπάντεχο πέρασμα μιας καλλονής περνάει και προσπερνάει τους ανθρώπους, όσο γρήγορα η σάρκα παραδίδεται στα χέρια του δημίου της, της ίδιας της επίγειας ζωής. Το εξωτερικό κάλλος αν παλεύει μόνο του στην αρένα της Δημιουργίας θα ηττηθεί κατά κράτος. Πότε, όμως, το «ωραίο» είναι αθάνατο; Πότε ξεπερνά τους φραγμούς των καιρών, πότε αντέχει το καμίνι της φθοράς; Όταν έχει σύμμαχο της βραδύτητα! Όταν είναι «αργό», σαν το βέλος που περιγράφει ο Νίτσε στην 149η ενότητα του «Ανθρώπινο πολύ Ανθρώπινο». Η συγκεκριμένη ενότητα τιτλοφορείται «Το αργό βέλος της ομορφιάς» και μας αποκαλύπτει τα κάτωθι: «Το ευγενέστερο είδος ομορφιάς δεν είναι εκείνο που μας συνεπαίρνει ξαφνικά, που μας επιτίθεται βίαια και μας δηλητηριάζει (τούτη η ομορφιά εύκολα μπορεί να γεννήσει αηδία), αλλά αυτή που μας εμποτίζει αργά, που παίρνουμε μαζί μας σχεδόν χωρίς να το αντιληφθούμε και την συναντούμε στα όνειρά μας. Αυτή που τελικά, αφού την έχουμε για καιρό αφημένη σεμνά μέσα στην καρδιά μας, μας καταλαμβάνει ολόκληρους και πλημμυρίζει με δάκρυα τα μάτια μας και γεμίζει τις ψυχές μας με προσμονή». Τι εννοεί εδώ ο «ποιητής»; Αυτό ακριβώς που γράφει – και πολλά άλλα τα οποία αντιλαμβάνονται όσοι έχουν ανατρέξει στα έργα του καθώς και στα μηνύματα του κόσμου των Ελλήνων προς άπασες τις γενεές. Το αργό βέλος της ομορφιάς έχει κατασκευαστεί σε εργαστήρια όπου οι μεταλλουργοί της γλώσσας και της εικόνας σφυρηλάτησαν με δεξιοτεχνία τις πυρωμένες λέξεις και τα καυτά σχήματα της πανανθρώπινης αρμονίας. Μόνο με τον συνδυασμό του Φαίνεσθαι και του Είναι φτιάχνεται αυτό το βέλος και μπορεί να βρει τον στόχο του όταν εκτοξευτεί. Η ομορφιά για τους αρχαίους Έλληνες ήταν αξεδιάλυτη. Έπρεπε να συνυπάρχει στον έξω και τον έσω κόσμο τους. Το σώμα και η πνευματική καλλιέργεια δεν είχαν πολεμικές σχέσεις αλλά άρρηκτη συμμαχία. Κι όταν το όμορφο σώμα καταρρέει και σιγά-σιγά τροχοδρομεί στον διάδρομο για την απογείωση προς τις άλλες υπαρκτικές σφαίρες, ο καλός σύμμαχός του, ο σμιλεμένος χαρακτήρας, η δομημένη ψυχή, η ολοκληρωμένη προσωπικότητα παίρνουν το όνομα εκείνου ή εκείνης που αποχωρεί από το βίο και το εισάγουν στο πάνθεον των ενάρετων ανθρώπων.
Έχοντας τα παραπάνω υπ' όψιν πρέπει να επισημανθεί ότι υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να χαρακτηριστεί άσχημη ακόμα κι η Φερνάντα Λίμα: από κάποιον που την γνωρίζει και τυχόν απεχθάνεται τον χαρακτήρα, τις απόψεις και την εν γένει συμπεριφορά της. Όλοι το απεύχονται αλλά ουδείς μπορεί να το αποκλείσει. Έχει συμβεί δισεκατομμύρια φορές στην Ιστορία του είδους μας η πρώτη, έντονη εντύπωση από ένα εμφανίσιμο πρόσωπο να έχει αντιστραφεί λόγω της... εξοικείωσης με την άσχημη χαρακτηροδομή του.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 12, 2013

Ποίημα για την παρουσία Σαμαρά στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Megaρχη Παναγιωτόπουλου

Βαριά χτυπούσε την θύρα το ταλέντο. Μ' ένα βαρέλι μπύρα, ο οίστρος στο κρεσέντο. Την εμπλοκή των στίχων λύν' η διαπλοκή και πουθενά απεμπλοκή...

«Αν ήμανε μανίτσα μου πάνω από την Τρέμη. Και απ' τον Τσίμα πιο ψηλά και ο Θεός να τρέμει. / Κι αν ήσαντε καρντάση μου πλάι στον Πρετεντέρη να σκούζουν, να βελάζουνε στου Τόμσεν το ασκέρι. / «Μνημόνιο» να φωνάζουνε και «δώστε μας διόδια, να σας φορολογήσουμε της Παναγιάς τα εισόδια». / Κι αν έλεγαν πως πρόβλημα εδώ είν' οι πολίτες. Κι αν ούρλιαζαν πως οι πολλοί είναι ατόφιοι αλήτες. / Κι αν νουθετούσαν τον παππού να κόψει πολυτέλειες. Γιαούρτια και περίθαλψη και δώρα και ατέλειες. / Κι αν ο παππούς τα έκοβε και αν ψωμολυσσούσε. / Και αν στα δώρα τσίναγε και τους παρακαλούσε. / Να μην του κόψουν σύνταξη. Να μην ξεγράψουν δώρα. / Κι αν εκείνοι τά 'κοβαν και έπαιρναν κι άλλη φόρα. / Κι αν χασκογέλαγαν πολύ και ήταν όλο νάζι. Και στης Μερκέλας την ποδιά τις πούλιες κάναν χάζι. / Κι αν μες στης Ζήμενς ήτανε γραμμένοι στα κιτάπια. / Και αν ταξίδια κάνανε και ύστερα την πάπια. / Και αν ηθικολογούσανε ώρα οκτώ στο Μέγκα. Και αν η ψυχή τους βρώμαγε σαν μία σάπια ρέγκα. 

Ανάποδο ραδίκι

Τι θα 'τανε όλοι αυτοί οι λίγοι, οι μοιραίοι; / Θα νόμιζαν πως στον λαό φαντάζουνε ωραίοι; / Θα σκέφτονταν πως γλίτωσαν από τη Θεία Δίκη; / Πως δεν υπάρχει για αυτούς ανάποδο ραδίκι; / Κορόιδα είμαστ' όλοι μας; Τα δέκα εκατομμύρια; / Πνιγήκαμε στην άμπωτη χωρίς να ρθεί παλίρροια; / Ανάποδα τα σκέφτονται οι πονηρές νυφίτσες. / Και έτσι θα τους έρθουνε οι χλέπες και οι γλίτσες. / Αν ψιλοβρέχει άδικο χιονίζει τιμωρία. / Και από κακουργήματα διέπραξαν σωρεία».
Λοιπόν, να σας εξηγήσω τι διαβάσατε. Είναι μια πρώτη απόπειρα να γράψω βαριά και ασήκωτη ποίηση (επιπέδου διευθυντού καναλιού και άνω). Στόχος μου δεν είναι το χρήμα -αν και το εκατομμυριάκι του Νόμπελ δεν δείχνει άσχημο- αλλά η καταξίωση, η λεζάντα, το θεαθήναι. Αν πονοκεφαλιάσω λίγο παραπάνω και συμπληρώσω καμιά τριανταριά τεμάχια θα βγάλω ποιητική συλλογή τυπωμένη σε χαρτί και θα έρθει στην παρουσίασή της ολάκερο το πολιτικό στερέωμα. Μούρλια δεν θα 'ναι; Εγώ πρωταγωνιστής και δίπλα μου οι κομπάρσοι;

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 09, 2013

Το αντεστραμμένο είδωλο της ζωής μας

«Αλλά, την ίδια στιγμή, μ' έναν στεναγμό ανακούφισης είδαν την εχθρική σιλουέτα να διαλύεται μέσα στο πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού, με τα μαύρα μαλλιά και το μουστάκι, γεμάτο δύναμη και μυστική γαλήνη, και τόσο μεγάλο που γέμιζε σχεδόν ολόκληρη την οθόνη. Κανείς δεν άκουσε τι έλεγε ο Μεγάλος Αδελφός. Ήταν απλώς λίγα λόγια ενθαρρυντικά, αυτά που λένε μες στην αντάρα της μάχης: κανείς δεν ξεχωρίζει ακριβώς τι λένε, αλλά στο άκουσμά τους και μόνο η εμπιστοσύνη ξαναστηλώνεται. Ύστερα το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού άρχισε να σβήνει και στη θέση του εμφανίστηκαν τα τρία συνθήματα του Κόμματος με μεγάλα κεφαλαία γράμματα:
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ
Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ»

Τζωρτζ Όργουελ, «1984 – Ο Μεγάλος Αδελφός», εκδόσεις Κάκτος, σελ. 26

Η λογοτεχνία είναι Ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Η περίπτωση του οργουελικού 1984 μας υποχρεώνει να σκεφτούμε και να παραδεχτούμε αυτόν τον αφορισμό. Μια κοινωνία ολοκληρωτικού ελέγχου, δομημένη επάνω στον τρόμο του αόρατου, ανύπαρκτου εχθρού. Μια ισχύς αυτοαναπαραγώμενη επάνω σε απέραντους κοπρώνες ψεύδους, προπαγάνδας και ωμής βίας. Μια σατανική διαστροφή των εννοιών, των αξιών και της ίδιας της χρήσης της γλώσσας. Η απόλυτη φαντασίωση κάθε έκφυλης εξουσίας και των απανταχού σχεδιαστών επίγειων κολάσεων. Αυτός είναι ο κόσμος που περιγράφει το 1984. Αυτός είναι ο κόσμος που σκηνοθετείται από τους πολλαπλασιαστές της φτώχειας και της πνευματικής πενίας. Καρέ καρέ βλέπουμε την υπερπαραγωγή να γυρίζεται με σκηνικό τις πατρίδες μας, τις γειτονιές μας, ακόμα και σε αυτό το έσχατο άσυλο των ονείρων μας. Η φρίκη του 1984, που νομίζαμε ότι είναι εσαεί παγιδευμένη στις σελίδες ενός βιβλίου, ξεπήδησε από τα τυπωμένα γράμματα και μας πνίγει.

Η αντιστροφή

«Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά. Η Άγνοια είναι Δύναμη». Τα συνθήματα του μυθιστορηματικού Κόμματος πέφτουν στις οθόνες μόλις η εικόνα του κατασκευασμένου εχθρού θρυμματιστεί από την οπτικοποιημένη παρέμβαση του Μεγάλου Αδελφού. Οι «πολίτες» του αστυνομικού κράτους παρακολουθούν στις γιγαντοοθόνες μια σκιαμαχία με ευτυχές τέλος. Ο τύραννός τους κατατροπώνει τον εχθρό που ο ίδιος έπλασε. Ανακούφιση στο πλήθος. Ύστερα εκτοξεύονται τα ιοβόλα βέλη της προπαγάνδας: «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά. Η Άγνοια είναι Δύναμη». Ευτυχώς, κάτι τέτοιο αποκλείεται να γινόταν στις ημέρες μας. Ούτε μία περίπτωση δεν υπάρχει να ειπωθούν τόσο χονδροειδή και τερατώδη αποφθέγματα ενώπιον όλων και να γίνουν αποδεκτά. Ή μήπως είναι εφικτό; Μπορεί η αντιστροφή των νοημάτων ισχυρών λέξεων να «περάσει» στην Κοινή Γνώμη; Η ζώσα πραγματικότητα, δυστυχώς, το αποδεικνύει.

Συν και πλην

«Η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ στη χώρα», αποκαλούν οι εκάστοτε Μεγάλοι Αδελφοί την μεγαλύτερη οικονομική επίθεση που έχουν δεχτεί ποτέ οι πολίτες. «Κόκκινες γραμμές» που έχουν να κάνουν «με το συμφέρον της χώρας και των πολιτών» χαρακτηρίζουν τις νυν και τις επόμενες εφορμήσεις στα δικαιώματα των Ελλήνων όσοι διαχειρίζονται το εθνικό σκάφος προς όφελος των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών του.
Η εξαθλίωση είναι εκλογίκευση. Ο θάνατος εξασφαλίζει την επιβίωση. Η τυραννία είναι δημοκρατία. Η καταλήστευση του υστερήματος των πολλών ορίζεται από τους λίγους ως εθελούσια θυσία της κοινωνίας. Η επιδείνωση είναι βελτίωση. Η ύφεση ισούται με ανάπτυξη. Η ανεργία βαφτίζεται ευκαιρία. Η απόλυση κινητικότητα. Η πείνα δυνατότητα. Όλα αυτά βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Τα ακούμε, τα βλέπουμε, τα παρακολουθούμε από γιγαντοοθόνες, από ραδιοφωνικές συσκευές, από υπολογιστές και εφημερίδες. Ζούμε το 1984 – σε μια ακρότατη εκδοχή του και έχουμε ήδη συμβιβαστεί με αυτό!
Πώς μπορεί να αντιπαλευτεί μια αυτοκρατορία ψεύδους; Μια υπερδύναμη αθλιότητας και παραπλάνησης; Μόνο με την αλήθεια και με την αρετή. Οτιδήποτε άλλο δοκιμαστεί εναντίον αυτής της λαίλαπας θα πολλαπλασιάσει τις εκδηλώσεις και τις συνέπειές της, δεν θα την περιορίσει. Οι αρνητικές δυνάμεις δεν εξουδετερώνονται με περισσότερο μείον. Χρειάζεται οπωσδήποτε να μπει το συν (+) στη συνταγή για να διαλυθεί το αντεστραμμένο είδωλο της ζωής μας και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
Για τους σημειολόγους: έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το σχήμα του συν. Ο σταυρός. Ο αποσυμβολισμός του σταυρού και η επικράτηση όσων πρεσβεύει είναι το αντίδοτο της φριχτής ασθένειας που μας ταλανίζει. Τα σχήματα είναι σοφά...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 07, 2013

Η ρωποπερπερήθρα*!

Πςςςςς, εεεεε! Παράτησε ό,τι κάνεις και κοίτα στα ιντερνέτια να δεις πού παίζει κάνα έργο με τον πρύτανη. Αθήνα όμως, όχι τίποτις Παρίσια!

Φίλε αναγνώστη! Φιλτάτη αναγνώστρια! Ισως, ενδέχεται, υπάρχει μια τοσοδούλα πιθανότητα, που αποκλείεται δηλαδή, αλλά λέμε τώρα, να μία στο δισεκατομμύριο, να μην ξέρεις ένα εκ των δύο βασικότατων συστατικών του παρόντος πονήματος. Πρώτον και καλύτερον, τον πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη. Αν δεν τον ξέρεις πρυτανεύοντα, μη στενοχωριέσαι. Ολο και σε κάνα δελτίο θα τον τρακάρεις να αγωνίζεται να θέσει υποψηφιότητα για το έπαθλο (αν υπάρχει θεσμοθετημένο) Χρυσό Θεατρικό Βατόμουρο 2013. Είναι έκπαλαι γνωστό ότι εκτός από πρύτανης διατελεί και αναβάτης (για να μην πούμε και ηνίοχος) του άρματος του Θέσπιδος. Ηθοποιός! Φως! Lights, camera, action! Φώτα, κάμερα, πάμε! Αν και ασχολείται με διονυσιακή μανία με την υποκριτική, δεν έχει κατορθώσει ακόμα να καταστεί εφάμιλλος, σε ερμηνευτική δεινότητα, ενός Μάρκου Λεζέ, ενός Κώστα Τσάκωνα ή ενός Γιάννη Βούρου (της εποχής της σειράς «Τα λιονταράκια»), αλλά το παλεύει. Σε κάθε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ένεκα της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, τον απολαμβάνουμε σε κάποιον ρόλο και με χαρά διαπιστώνουμε ραγδαία βελτίωση. Οταν θα έχουν χαθεί καμιά διακοσαριά εξάμηνα σπουδών, θα έχει γίνει Μπράντο ο άνθρωπος!

Μπούρδες

Πάμε τώρα στη δεύτερη απορία που ενδέχεται να υπάρχει. Τι είναι η «ρωποπερπερήθρα*»; Είναι αρχαία λέξη. Απαντάται στον Διογένη Λαέρτιο, στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης και σε διάφορα «αδέσποτα» κωμικά κείμενα. Τι σημαίνει; Αυτό: Ακατάπαυστη φλυαρία, κάπως φτηνούτσικη και ολότελα μπούρδα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προέκυψε ως συνειρμός όταν ανέγνωσα απομαγνητοφωνημένο κείμενο με ομιλία του πρυτανο-υποκριτού Πελεγρίνη σε εκδήλωση καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι είπε ο αμ καθηγητής αμ και ηθοποιός; «Προτιμώ ένα πανεπιστήμιο με ζωντανούς φοιτητές, που προσπαθώ να τους πείσω με επιχειρήματα, ακόμη κι αν με προπηλακίζουν, παρά ένα πανεπιστήμιο που θα έχουν παρεισφρήσει η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός. Είμαστε το μοναδικό κομμάτι της χώρας στο οποίο δεν έχει μπει η Χρυσή Αυγή όπως σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία».
Πώς σχετίζεται η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως ανάμεσα στο προσωπικό δεν υπάρχουν χρυσαυγίτες; Αυτό εννοεί ο σεβαστός καθηγητο-θεατράνθρωπος; Πού το ξέρει; Βρισκόταν μέσα στα παραβάν όταν ψήφιζαν; Ή εννοούσε ότι χρυσαυγίτες φοιτητές δεν υπάρχουν επειδή υπάρχει Πελεγρίνης; Ή μας τσαμπουνάει ρωποπερπερήθρες;

Τρίτη, Δεκεμβρίου 03, 2013

Η διαστατική μάχη αρετής και κακίας

 «Η μάχη: Ο Αγ. Γεώργιος σκοτώνει τον δράκοντα». Πίνακας του Edward Burne-Jones (1833-1898).

Το καλό κυριαρχεί στον χρόνο. Το κακό στον χώρο. Απόδειξη του αληθούς τούτου του συμπεράσματος είναι οι πανανθρώπινες αξίες. Εκείνες που προάγουν τον πολιτισμό και αναβιβάζουν τις συνειδήσεις μας στις ουράνιες σφαίρες της αρμονίας και του αγαθού, αντέχουν στον Καιρό. Η αγάπη, ο έρωτας, η αυτοθυσία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η φιλαλήθεια, δεν έχουν πάψει ποτέ να τυγχάνουν σεβασμού από τους ανθρώπους – παρότι οι περισσότεροι εξ ημών δεν είμαστε αρκετά ισχυροί ως προσωπικότητες για να υπηρετούμε απαρασάλευτα αυτές τις ιδέες και να ακολουθούμε τους ορθούς τρόπους συμπεριφοράς. Η βαρεία ύλη και οι χαρές της πληθωρικής παρουσίας της ξεκινούν και τερματίζουν εδώ, στη γη, στο έδαφος. Προορισμός τους η αποσύνθεση. Στην εντελέχειά τους υπάρχει μόνο μια αποστολή: το πέρασμα στην απώλεια. Ο νόμος της βαρύτητας κυριαρχεί επάνω στην ύλη και στα «καλούδια» της σαν τύραννος, από τον οποίον δεν υπάρχει λυτρωμός. Ειδικά όταν τον πολεμάς με τα όπλα του. Βασιλείς, δικτάτορες, πανίσχυροι δημοκρατικά εκλεγμένοι άρχοντες, πλούσιοι, στρατηλάτες, ξακουστοί και αφανείς εξουσιαστές, έχουν περάσει στη σφαίρα της λήθης – ή ακόμα και της ιστορικής απαξίας άμα τη λήξει του βίου τους. Η δύναμή τους ήταν περαστική και αποδήμησε μόλις εκδήμησαν.

Άρχων κόσμου τούτου


Η Καινή Διαθήκη, το σπουδαιότερο εγχειρίδιο χρήσης του βίου μας, που είναι διαθέσιμο σ' όλους τους εγγράμματους του πλανήτη, εξηγεί -μ' έναν κάπως αφαιρετικό τρόπο- τη διαστατική μάχη του καλού και του κακού και τα σημεία υπεροχής εκάστης... πολικότητας των σκέψεών μας. Το συν είναι άχρονο και το πλην τοπικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα αναφορές στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιωάννης 12: 31). Η λέξη «νυν», η οποία έχει προβληματίσει κατά καιρούς τους μελετητές της Γραφής έχει τεράστιο ειδικό βάρος. Θέλει να σημάνει ότι «ο άρχων του κόσμου τούτου», δηλαδή ο Διάβολος βιώνει τη δική μας αίσθηση του Χρόνου. Το τώρα. Η κυριαρχία του είναι πεπερασμένη. Περιορίζεται στον «κόσμο τούτο». Ο χώρος σκιάζεται από την σπάθη του. Ο Καιρός, ο Αιών όχι. Η στιγμή μπορεί να είναι δική του. Το αέναο είναι απολύτως εχθρικό πεδίο γι' αυτόν.
Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο του ιδίου Ευαγγελίου, ο Χριστός ειδοποιεί: «ουκέτι πολλά λαλήσω μεθ’ υμών, έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων· και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάννης 14: 30) Ο Κύριος λέγει ότι δεν θα μιλήσει πια πολύ με τους μαθητές του διότι έρχεται «ο άρχων του κόσμου τούτου», ο οποίος πάνω Του δεν έχει καμία εξουσία. Πρόκειται για το ίδιο μήνυμα με διαφορετική χροιά στην έκφραση. Το ρήμα «έρχεται» έχει έναν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η διακοπή της συνομιλίας του Χριστού με τους μαθητές οφείλεται στο γεγονός της στιγμιαίας δυνατότητας επιβολής που αποδόθηκε στον Διάβολο. Ο Χριστός, σημειώνοντας ότι «εν εμοί ουκ έχει ουδέν» ήθελε να μας μεταδώσει το μήνυμα του άτρωτου και της υπεροχής της αρετής απέναντι στις πρόσκαιρες δοκιμασίες του κακού. Είναι αλήθεια ότι οι μάρτυρες, οι Άγιοι, οι υπηρέτες σπουδαίων υποθέσεων που θυσιάστηκαν για το καλό, μετά τον θάνατό τους... επιζούν των διωκτών και των σφαγέων τους! Η ύλη δεν μπορεί να σπάσει το φράγμα του αιώνα, διότι, όπως προαναφέρθηκε είναι αλυσοδεμένη στον Καύκασο της φθοράς. 

Μάχη που κρίθηκε

Επίσης, ένα από τα κομβικότερα σημεία της Καινής Διαθήκης, όπου διαπιστώνεται η αναπόφευκτη ήττα των αρνητικών δυνάμεων βρίσκεται πάλι στο Κατά Ιωάννην: «Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται» (κεφ. 16:11). Ως προς την κρίση, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι «ότι ο άρχων του κόσμου» έχει ήδη κριθεί! Στην φράση βλέπουμε να χρησιμοποιείται η λέξη «κέκριται» όχι «κριθήσεται». Παρακείμενος, παρελθοντικός χρόνος αντί μέλλοντα. Ουσιαστικά, στη διάσταση του χρόνου, όπως αντιμετωπίζεται και γίνεται «αισθητή» από το απόλυτο, τον Θεό, η ήττα του κακού είναι ήδη γεγονός. Παραμένει γεγονός και θα συνεχίσει εσαεί να είναι γεγονός. Το κακό βρίσκεται σε καθεστώς καταδίκης και εκτίει ποινή.
Όπως λέει και μια αμερικανική παροιμία «το καλό πάντα νικάει στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος». Είναι χρήσιμο και σε κάθε περίπτωση ψυχωφελές να γνωρίζουν οι αθώοι που βασανίζονται από τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» ότι τον έχουν ήδη κατατροπώσει.
Λίγη υπομονή απαιτείται ακόμη μέχρι να καταγραφεί η νίκη του καλού με όλη την πρέπουσα επισημότητα...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 02, 2013

Απολαύστε Τζήμερο να ευγνωμονεί τη Μέρκελ!

Θάνος Τζήμερος, απόσπασμα από την επιστολή του στην Αγκελα Μέρκελ: «Εξοχότατη, αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα 'να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα'. Εμείς, οι σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς Έλληνες σάς είμαστε ευγνώμονες που δεν έχετε πάρει (ακόμα) αυτή τη θέση και εξακολουθείτε να μας στηρίζετε». Ολόκληρο το ανατριχιαστικά γλοιώδες κείμενο στο capital.gr

Παρασκευή, Νοεμβρίου 29, 2013

Εγώ και ο εαυτός μου

Τώρα μιλάμε για εμένα. Εμένα τον ίδιο. Ναι, βρε. Εγώ είμαι το θέμα. Για μένανε (να το πω και λαϊκά) ο λόγος. Me, myself and I...

«Εγώ είμαι ασφαλισμένος στο ταμείο εμπόρων. Εγώ προσωπικά, ο Αδωνις Γεωργιάδης. Από τα 17 μου χρόνια. Εγώ, για τον εαυτό μου σου λέω, αν πάρω σύνταξη 300 ευρώ, όταν βγω στη σύνταξη, θα είμαι και ευχαριστημένος». Τάδε έφη Αδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Υγείας, πρώην βουλευτής ΛΑΟΣ, νυν βουλευτής Ν.Δ., νυν και αεί έμπορος και εσαεί πανελίστας. Στο προαναφερθέν χωρίον της τηλεοπτικής δημηγορίας του ανδρός παρακαλούμε σημειώσατε τα κάτωθι: «Εγώ, εγώ προσωπικά, ο Αδωνις Γεωργιάδης, εγώ για τον εαυτό μου». Είναι σημαντικό να το προσέξετε; Ασφαλώς! Σε σύνολο 41 λέξεων οι 11 είναι αυτοαναφορικές! Ανά τέσσερις λέξεις (σχεδόν) η μία αφορά Εκείνον! Ποιος είναι Εκείνος; Ναι, ναι, Αυτός είναι. Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ! Αυτοπροσώπως! Μήπως είναι εγωιστής ή ψωνισμένος με την πάρτη του και τα λέγει τούτα; Μπααα. Πρέπει να είναι Αμερικανός ράπερ. Αν δεν το γνωρίζετε, μάθετέ το. Στη μουσική σκηνή της ραπ και της χιπ χοπ οι καλλιτέχνες βάζουν το ονοματάκι τους πολύ συχνά στη στιχοπλοκή, ώστε να αποκτούν αναγνωρισιμότητα. Ε, και ο Αδωνις δεν απέχει πολύ από τη ραπ.


Τελετάρχης

Γιατί δεν απέχει; Διότι ομιλεί εξίσου γρήγορα με τους πιο γρήγορους MCs (συντομογραφία των φράσεων Master of Ceremonies ή Mic Controller - Τελετάρχης ή Ελεγκτής Μικροφώνου). Ο MC στη ραπ είναι ο τραγουδιστής και ο Αδωνις μας κελαηδάει Μνημόνιο από το 2010. Οπότε, έχομεν έναν δεινότατο ράπερ εμείς οι αράπερς, οι τελευταίοι... κατίμαυροι σκλάβοι του πλανήτη, που φοράμε τις αλυσίδες της τρόικας κατάσαρκα.

Αλλο ωραίον που είπε η υπουργάρα μας είναι ότι με 300 ευρώπουλα συνταξούλα θα νιώθει ευχαριστημένος! Αυτό είναι κάλλιστον και δεν τον κατηγορούμε. Αντιθέτως, η στήλη τον παροτρύνει να στείλει μια ενυπόγραφη δήλωση στο Ταμείο του, όπου θα εκχωρεί τυχόν περίσσευμα από τα 300 ευρώ της συντάξεώς του στο ελληνικό κράτος - ή ό,τι θα έχει απομείνει από αυτό.

Επίσης ωραία στιγμή από τη χθεσινή εμφάνισή του στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη είναι η αποχώρησή του από τη συζήτηση εξαιτίας «προσβολής» που εκτόξευσε ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής (μίλησε για υπουργούς «ανθρωπάκια). Ο Αδωνις αποχώρησε για 40 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Επειτα επανήλθε. Κλασική συμπεριφορά σύγχρονου πολιτικού ανδρός. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο...
Δείτε και το σχετικό βίντεο...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 27, 2013

Ο πιο τυχερός εκφωνητής του κόσμου


Ο Jack King, "η φωνή του Apollo' ήταν ο Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων και Ενημέρωσης της NASA. O Μεγαλοδύναμος Θεός τον ευλόγησε να εκφωνήσει την πιο όμορφη αντίστροφη μέτρηση της Ιστορίας, εκείνη για την εκτόξευση της επανδρωμένης αποστολής στην Σελήνη. 20 Ιουλίου 1969 και ο Jack King αναφωνεί ενθουσιασμένος "we have a lift off!". Όταν το πρωτάκουσα, λίγα χρόνια μετά το γεγονός, με συγκλόνισε σε τέτοιο βαθμό που αγάπησα τη δουλειά του τραγουδιστή, του εκφωνητή -και φυσικά- εκείνη που σε τοποθετούσε στα μικρόφωνα της NASA για να ανακοινώνεις τις αναχωρήσεις για τα θαυμαστά ταξίδια στα άστρα. Ό,τι είχε να κάνει με διά μικροφώνου επικοινωνία το συσχέτισα με απογείωση! Από εκείνη την στιγμή της πρώτης ακρόασης της αντίστροφης μέτρησης για το ταξίδι στο φεγγάρι άλλαξαν όλα. Και συνεχίζουν να αλλάζουν - πάντα υπό το πρίσμα της θέας των κοσμημάτων του ουρανού που μας έδειχναν οι σεβάσμιοι πρόγονοί μας και στα οποία θέλουν να βαδίσουν όλοι οι αθάνατοι ονειροπόλοι. Η καταχνιά των ημερών, η κατήφεια, η ανασφάλεια, η πίκρα που εύλογα νιώθει κάθε ευαίσθητος άνθρωπος διαλύονται με το άκουσμα αυτού του υπέροχου ήχου. Είμαστε παιδιά του ουρανού και εκεί θα επιστρέψουμε!

 Στην φωτογραφία, ένα από τα ινδάλματά μου, ο Jack King, στο πόστο του, την ώρα της εκφώνησης για την εκτόξευση του Apollo 12. 14 Νοεμβρίου 1969.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 25, 2013

Πώς να αποκτήσετε (με εκπτωσάρα) το βιβλίο μου...

Ειδήσεις 2 έχομεν σήμερα:

1. Σήμερα παρουσιάζεται το βιβλίο μου στις 7:30μμ, στην αίθουσα του συλλόγου "Θερμοπύλες". Η αίθουσα βρίσκεται Ιδομενέως 2, Πλατεία Δέγλερη, στον Άγιο Ιερόθεο (Περιστέρι).

2. Σε περίπτωση που δεν το βρίσκετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας μπορείτε να το παραλάβετε είτε από την εφημερίδα «δημοκρατία» είτε στον χώρο σας, με 8 ευρώ (έκπτωση 35% περίπου), με ένα τηλεφώνημα στο 213.0170.400. Κλικ για περισσότερες πληροφορίες στο site της «δημοκρατίας».

Πόσο εθνική μπορεί να γίνει η ομάδα μας

«Δόξα τω Θεώ, στους παίκτες μου και στον ελληνικό λαό». 
Φερνάντο Σάντος, προπονητής της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, 19/11/2013

Ο κ. Σάντος είναι Πορτογάλος. Γεννήθηκε στη Λισσαβόνα. Όχι στην Αθήνα. Σε μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής του απηύθυνε ευχαριστίες στον Θεό, τους παίκτες του και τον λαό μας. Είναι σοβαρός άνθρωπος. Συχνά, ο φωτογραφικός φακός τον απαθανατίζει σκεπτικό, σχεδόν συνοφρυωμένο. Δεν εκφράζεται έντονα, δεν μιλάει πολύ, δεν προκαλεί με τη συμπεριφορά του. Στο μέτρο, πάντοτε. Και, δυστυχώς, στην περίπτωση της πρόκρισης της Εθνικής μας, ιεράρχησε τους ευεργέτες του με τρόπο πολύ πιο ελληνικό απ' ό,τι οι παίκτες μας, οι οποίοι φανέρωσαν τάσεις έντονης αυτοαναφορικότητας. Ο Θεός, οι μαχητές του, ο λαός. Στο τέλος της φράσης του, που παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση, ο καλός φίλος της πατρίδας μας δάκρυσε. Ειλικρινά, δίχως να έχει διάθεση εξαγοράς συμπάθειας με κροκοδείλια δάκρυα. Στην παραφορά του θριάμβου (γιατί είναι ένας αθλητικός θρίαμβος να συμμετέχει η χώρα μας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας) του περίσσεψαν λόγια για τον Κύριο και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε ψυχικά μαζί με τους αθλητές όταν εκπροσωπούν τα εθνικά χρώματά μας.

Έλλειμμα παιδείας

Οι Έλληνες παίκτες δεν έδειξαν να σκέφτονται τόσο πολύ τον δήμο όταν εξέφραζαν την άγρια χαρά τους για τη διάκριση. Ο κορυφαίος σκόρερ της ομάδας μας, ο Κώστας Μήτρογλου, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου κοιτούσε προς τα κάτω, σαν τα παιδιά που τιμωρούνται από τη δασκάλα την ώρα του μαθήματος. Ούτε ο ίδιος μπορεί να φανταστεί πόσο προσβλητικό είναι αυτό για την μνήμη όσων στήθηκαν μπροστά στα εχθρικά αποσπάσματα και τον τραγουδούσαν λίγο πριν ακουστεί το «πυρ» που τους αφαίρεσε το δικαίωμα να ζουν. Οι βασανισμένοι Έλληνες, ομολογουμένως, έλαβαν πολλή χαρά και αποκατέστησαν εντός τους την θρυμματισμένη εικόνα της συλλογικής μας υπερηφάνειας εξαιτίας της διάκρισης των αθλητών μας. Ωστόσο, αυτό δεν απαλλάσσει τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής από την υποχρέωσή τους να σκέφτονται τι εκπροσωπούν, ποιους και για ποιο λόγο τόσα εκατομμύρια ψυχές συντονίζονται με εκείνους την ώρα της αναμέτρησης με τους αντιπάλους. Εκείνοι απασχολούνται σ' έναν κλάδο, όπου προβλέπονται παχυλότατες απολαβές για τους παίκτες της Α΄ Εθνικής. Μέσες-άκρες, το οικονομικό σκέλος του βίου τους το έχουν -επιεικώς- ρυθμισμένο. Οι εργοδότες τους, ο ελληνικός λαός δηλαδή, δεν έχει τίποτα λυμένο. Τίποτε εύκολο. Τίποτε «στρωμένο». Οι ζωές μας έχουν τιναχτεί στον αέρα και ψάχνουμε σαν τους χαμένους στην έρημο για μια πηγή, μια στάλα δροσιάς να απαλύνει τον πόνο της απώλειας ψυχικών και υλικών αποθεμάτων. Δεν επιτρέπεται να το λησμονούν αυτό οι νέοι που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στα γήπεδα.
Δεν απαιτεί κάποιος να έχουν περίσσευμα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων ή ρητορική δεινότητα ή «επιστημοσύνη». Δεν είναι η δουλειά τους αυτή.
Όμως, η ύπαρξη του εθνοσήμου στη φανέλα προϋποθέτει να μην ξεχνούν ποτέ τον λαό που ματώνει, υποφέρει και πολεμά για να επιβιώσει. Περίσσευμα ήθους χρειάζεται να προσφέρουν στους Έλληνες φιλάθλους, που μετέχουν μεν της προσπάθειας αλλά απέχουν από τα αμέσως εισπράξιμα υλικά κέρδη της.

Τι διδάσκουν οι παίκτες

Από την άλλη, η υπέροχη περιπέτεια της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, η οποία ξεκίνησε στην εποχή Ρεχάγκελ και συνεχίζεται με τον σπουδαίο κύριο Σάντος, είναι διδακτική. Μας ξαναθυμίζει πόσο πολύ... μετράει το να είμαστε ενωμένοι, μια παρέα, να σημαδεύουμε ψηλά και να σεβόμαστε την ηγεσία μας (όταν αυτή υπάρχει και είναι αντάξια των περιστάσεων). Όπως και η Εθνική Μπάσκετ, έγινε «θεσμική», παγκοσμίως, κατά έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, μόλις κατέκτησε ένα βαρύτιμο τρόπαιο. Με μια σπουδαία επιτυχία μπορεί να σπάσει το ηττοπαθές μοτίβο δεκαετιών, αρκεί να μην μετατραπεί η χαρά σε αλαζονεία.
Οι παίκτες μας, αυθόρμητα,  χωρίς να τους το έχει υποδείξει οποιοσδήποτε, έδειξαν ότι είναι (και έγιναν) μια συντροφιά. Μια αδιάσπαστη ενότητα προσανατολισμένη σ' έναν κοινό στόχο. Κατόρθωσαν βήμα-βήμα να φτάσουν σε κορυφές, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν προσιτές για εμάς – μια και ο ανάξιος πολιτικός κόσμος κοντεύει να μας πείσει ότι είμαστε εξίσου ανίκανοι και «λίγοι» με τους επιτήδειους χονδρεμπόρους ψεμμάτων και τους εκποιητές των εθνικών συμφερόντων μας.
Ε, λοιπόν δεν είμαστε τόσο «χαμηλοτάβανοι» με τους ντελάληδες των βουλών των ξένων. Μπορούμε πολλά, όπως η Εθνική μας, που μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο... Εθνική.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 22, 2013

Εντελά μαγκέν ντε βουλευτίκ

Πάρε ό,τι θέλεις βουλευτή, από μια χώρα που δεν ζει. Άραξε μεσ' στη Βουλή, σολάρουν οι τροϊκανοί. Στου Μεϊμαράκη την αυλή, πέφτουν αβέρτα οι μισθοί...

Είπε, προχθές, ο πρόεδρος της Βουλής κ. Μεϊμαράκης για τις βουλευτικές «αποζημιώσεις»: «Θα πρέπει, λοιπόν, οι συνάδελφοι Βουλευτές να μην είναι εξαθλιωμένοι, να μην προέρχονται μόνο από τις πλούσιες τάξεις και από πλούσιες οικογένειες». Τι καταλάβαμε ημείς οι κακόπιστοι απ' αυτό; Ότι θα πρέπει κι εκείνοι να έχουν το δικαίωμα να γίνουν πλούσιοι μέσω της αυτοθυσίας τους στα έδρανα του Κοινοβουλίου.
Εξήγησε και γιατί αποκαλούν το μηνιάτικο «αποζημίωση» και όχι μισθό: «Είναι αποζημίωση, γιατί αυτή λαμβάνεται για όσο καιρό διαρκεί η θητεία του Βουλευτή, είτε αυτή διαρκεί ένα χρόνο, είτε δύο χρόνια, είτε τρία, είτε τέσσερα χρόνια μέχρι να γίνουν εκλογές. Επομένως, δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει και μετά και γι’ αυτό δεν μπορεί να συγκρίνεται συνεχώς με τους μισθούς. Εδώ πρόκειται για αποζημίωση». Τι αντελήφθημεν ημείς οι πολλάκις απολυμένοι από διάφορες εργασίες του ιδιωτικού τομέα; Ότι εμείς (υποτίθεται ότι) ήμασταν... μόνιμοι και σίγουροι ενώ οι βουλευτές δεν είναι, νιώθουν ανασφάλεια και διά τούτο δεν παίρνουν μισθό αλλά «αποζημίωση». Γκέκε; Αν δεν καταλάβατε να του ρίξετε ένα τελεφόνι να σας το σπρεχάρει μόρτικα κι ασίκικα.

Ο παλιατζής

Χμμμ, και τι άλλο είπε ο πρόεδρας για τις περικοπές των «αποζημιώσεων» των βουλευτώνανε; Το εξής: «Αν κάποιος από εσάς το θέλει μπορεί από μόνος του να απαρνηθεί τα όποια ενδεχόμενα προνόμια ή το επιπλέον, που θεωρεί προνόμιο ή μισθό. Θέλει λοιπόν να είναι 1.800 η αποζημίωση, όπως του Πρέσβη, κι όπως είπε κάποιος προηγουμένως; Μάλιστα. Να δώσει μια εντολή στο Λογιστήριο να παρακρατηθούν τα υπόλοιπα και να δοθούν σε κάποιες οργανώσεις». Όπως τα λέει και το τραγούδι «Ο Παλιατζής» που τραγούδησε ο Διονυσίου (σε στίχους Δημήτρη Γκούτη) και το οποίο παραλλάξαμε ειδικά για την περίσταση:
«Αυτόν τον τόπο που τον βλέπεις σκοτεινό / τον βουλευτή απόψε νά ’ρθει περιμένει. / Για να μαζέψει ακόμα ό,τι μένει / από μια χώρα που χτυπήθηκε σκληρά / από του μαύρου δανεισμού τη συμφορά.
Πάρε ό,τι θέλεις, βουλευτή / από τον τόπο που δε ζει / Αφού τα φάγαμε μαζί / πάρε ό,τι θέλεις, βουλευτή.
Πάρ’ το τσουβάλι κι έλα μέσα, βουλευτή / έχω ευρώ πολλά να το γεμίσεις. / Μάζεψε όλες τις μικρές μου επενδύσεις. / Δεν έχω δύναμη να βλέπω τα παλιά / που μου θυμίζουν την χαμένη μου δουλειά».

Πέμπτη, Νοεμβρίου 21, 2013

Ο τίτλος της χρονιάς!

Στο antinews.gr μπορείτε να διαβάσετε την πλήρη ανάλυση. Υπ' όψιν ότι όταν πετάξεις το link μέσα στο status box του Facebook σου βγαίνει ο πρωτότυπος τίτλος που είναι "Γιατί η πολιτική Σαμαρά είναι αντιμνημονιακή". Το "κατ' ουσίαν" μπήκε μετά. Υποκλινόμεθα στο χιούμορ του συντάκτου...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 20, 2013

Αυθεντικός διάλογος με αναγνώστη από την Δράμα

"Μην χτυπάς την κυβέρνηση παιδί μου, το ΠΑΣΟΚ χτύπα. Τα κοπρόσκυλα που καταστρέψανε την Ελλάδα, οι παλιοκλέφτες".
-Τους θεωρείτε κλέφτες;
"Αν είναι λέει; Είναι και παραείναι! Όλοι μέσα να πάνε τα καθάρματα".
-Να φυλακίσουμε τον αντιπρόεδρο;
"Τι;"
-Αν δεν το γνωρίζετε, καλό είναι να το μάθετε: Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται και σ' αυτήν την κυβέρνηση αγαπητέ κύριε.
"Ε; Τι είπες;"
-Το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνά. Ο κ. Βενιζέλος είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.
"Ε, δεν χρειάζεται να το λέτε αυτό. Επίτηδες το κάνετε;"
-Το πρόβλημά σας είναι ποιος θα το πει και αν θα το πει ή ότι αυτό συμβαίνει;
"Ε άει στο διάολο τότε. Φιρί φιρί το πας να τα ακούσεις".

Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Τέλος συνδιάλεξης...

Τρίτη, Νοεμβρίου 19, 2013

Όχι Τσακ μόνο Νότης!

Σκηνή από την ταινία «Το βιολί» του Φρανσίσκο Βάργκας. Άσχετη με το θέμα αλλά μπήκε επίτηδες κάτι ξεκάρφωτο για να μην θίξει τον κ. Μηταράκη.

Προσοχή: οι λέξεις που ακολουθούν δεν είναι γεννήματα της φαντασίας ημών αλλά αποτελούν ανεκτίμητες πέρλες στο βαρύτιμο κολιέ του δικαστικού ρεπορτάζ. Είναι αποσπάσματα από την αγωγή που υπέβαλε εναντίον της «δημοκρατίας» όπου ζητάει ως αποζημίωση το... συμβολικό ποσόν των 500.000 ευρώ διότι η εφημερίδα μας τον έθιξε. Διαβάστε πώς μπορεί να θιχτεί ένας υφυπουργός: «Ξεκίνησαν να με αποκαλούν 'Τσακ Νότη'. Συνέχισαν λέγοντας περιπαικτικά ότι δήθεν κάθισα ακόμη και στο θρόνο του Δεσπότη, ότι είμαι αλαζόνας, ... δήθεν ατρόμητος, αλλά και... γίγαντας.  Αργότερα εμπλούτισαν τα περιπαικτικά σχόλια με προδήλως ψευδείς κατηγορίες, ότι δήθεν καταξοδεύω δημόσιο χρήμα, ότι κλείνω εφημερίδες γιατί έτσι θέλω, ότι επιδοτώ φανταστικούς εργαζομένους και ότι προετοιμάζω έργα με ασύλληπτα οικονομικά μεγέθη. Δεν σταμάτησαν ποτέ να επιχειρούν τη γελοιοποίησή μου, με σχόλια του τύπου ότι έχω φαεινές ιδέες, η χώρα κοιμάται ήσυχα μαζί μου, χτίζω παλάτια με τα λόγια, είμαι αντιπαραγωγικός, έχω εκθέσει τον πρωθυπουργό και είμαι ένας εκ των πλέον αποτυχημένων υπουργών που έχω διασύρει το όνομα της χώρας. Τέλος, κατέληξαν να αναφέρουν ότι μοιάζω με... σερβιτόρο». 

Και υφυπουργός και Ανάπτυξη...

Το ρεσιτάλ δικανικής και πολιτικής ευστοχίας του κ. Μηταράκη συνεχίζεται ως ακολούθως: «Στις 7 Απριλίου 2012 με αποκαλούν ειρωνικά 'ο γίγαντας Τσακ Νότης Μηταράκης', παραπέμποντας εμμέσως στον ηθοποιό Τσακ Νόρις... Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 με αποκαλούν πάλι 'Τσακ Νότης' με προφανή σκοπό να με μειώσουν... Στις 13 Ιανουαρίου 2013 με αποκαλούν έτι μία φορά 'Τσακ Νότη', καταγράφοντας το ενδεχόμενο επικείμενης 'υπουργοποίησής μου ως... έκπληξη', εννοώντας προφανώς δυσάρεστη για τους ίδιους και το περιβάλλον τους.... Στις 21 Φεβρουαρίου 2013 με αποκαλούν Τσακ Νότη και επιχειρούν να πλήξουν την τιμή και την υπόληψή μου».
Λοιπόν, σε περίπτωση που δεν έχετε αντιληφθεί πλήρως τι συμβαίνει ή είσαστε άρτι επαναπατρισθείς από τον πλανήτη Άρη, ανακεφαλαιώνουμε και επισημαίνουμε: Ο κ. Νότης Μηταράκης είναι υφυπουργός. Υφυπουργεύει στην Ανάπτυξη. Η χώρα με την «Ανάπτυξη» λέγεται Ελλάς. Η κυβέρνηση που βρίσκεται στο Ελλάντα σώζει το Γιουνανιστάν. Η «δημοκρατία» προσέβαλε τον κ. Μηταράκη, που μεριμνά με την Ανάπτυξη (έχοντας να επιδείξει λαμπρά αποτελέσματα) και ο κ. Μηταράκης (που δεν τυγχάνει «Τσακ» αλλά είναι Νότης) ζητάει μόλις μισό εκατομμύριο ευρώ. Η ζωή είναι ωραία...

Δευτέρα, Νοεμβρίου 18, 2013

«Θέλετε ολοκληρωτικό πόλεμο;»


«Ένα έθνος που έχει τη δύναμη να επιβιώνει και να ξεπερνά μια τέτοιας έκτασης καταστροφή, ακόμα και να αποκομίσει οφέλη και περαιτέρω ισχύ από αυτήν, είναι ανίκητο. [...] Τώρα δεν είναι η ώρα να αναρωτιόμαστε πώς συνέβησαν όλα. [...] Όταν προσπερνώ το παρελθόν και κοιτάζω μπροστά, το κάνω σκόπιμα. Δεν υπάρχει χρόνος για άσκοπες διενέξεις. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, διεξοδικά και αποφασιστικά. [...] Σας ρωτώ: Θέλετε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο; Αν κριθεί απαραίτητο θέλετε έναν πόλεμο πιο ολοκληρωτικό και ακραίο απ’ ό,τι έχουμε φανταστεί μέχρι σήμερα;»
Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιόζεφ Γκαίμπελς στο κλειστό γυμναστήριο του Βερολίνου, 18 Φεβρουαρίου 1943

Ο μετρ της χιτλερικής προπαγάνδας και ο -κατά πολλούς- «πατέρας» των τρικ της σύγχρονης «επικοινωνίας» και της διαφήμισης,
πραγματοποίησε αυτή την εκρηκτική ομιλία όταν όλα είχαν κριθεί για τη μηχανή του θανάτου του 3ου Ράιχ. Η ήττα στο Στάλινγκραντ είχε αφαιρέσει και τα τελευταία ίχνη ελπίδας από τα γερμανικά επιτελεία για την επίτευξη νίκης. Η αρχή του τέλους σήμανε στις 23 Αυγούστου του 1942 και η αυλαία των φιλοδοξιών του ναζισμού έπεσε στις 2 Φεβρουαρίου 1943. Επί πέντε μήνες, μία εβδομάδα και τρεις ημέρες διεξήχθη μια ασύλληπτης έκτασης μάχη, όπου οι βασικοί αντίπαλοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ και ο Στάλιν, έπαιζαν -στην κυριολεξία- τη μοίρα του πλανήτη στους πεσσούς του θανάτου και του αίματος. Οι Γερμανοί έχασαν, οι Ρώσοι κέρδισαν. Η συντριβή των τεθωρακισμένων στρατιών του Μανστάιν και του φον Πάουλους (συνελήφθη ατιμωτικά από τους Ρώσους) ήταν η βασική αιτία της έκλυσης, σε όλο της το αποτρόπαιο «μεγαλείο», της προπαγανδιστικής ενέργειας του Γκαίμπελς στο αλλόφρον πλήθος που κατέκλυσε το «Σπορτ Παλάστ» του Βερολίνου. Η απελπισία ενός καθεστώτος που κατάλαβε το ανεπίστροφο της καταδικαστικής απόφασης της Ιστορίας εκδηλώθηκε μ’ ένα ρεσιτάλ παραπλάνησης. Ενώ ήταν δεδομένο ότι ο εθνικοσοσιαλισμός θα χρησιμοποιούσε ως ασπίδα των αρχιτεκτόνων του όλους τους Γερμανούς, ο Γκαίμπελς τους ρωτούσε αν ήθελαν να το πράξουν…
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ερμηνεία και την ανάλυσή του είναι το πάγιον της συμπεριφοράς αυτού του είδους των καθεστώτων. Όλοι οι ανελεύθεροι μηχανισμοί εξουσίας, οι οποίοι αισθάνονται καυτή την ανάσα της Νεμέσεως στον τράχηλό τους εμπλέκουν το σύνολο της κοινωνίας στα σχέδιά τους. Οι άμαχοι, τα γυναικόπαιδα, οι απόμαχοι της ζωής, οι έγκλειστοι σε φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ασθενείς, θέλοντας και μη συμμετέχουν στην υπεράσπιση προσώπων και θεσμών, οι οποίοι αφενός είναι φαύλοι και αφετέρου βρίσκονται σε… αποδρομή. Οι εκάστοτε Γκαίμπελς προβάλλουν τις προσωπικές ανάγκες, ανησυχίες, εμμονές και συμπλέγματα που τους κατατρύχουν σε εκατομμύρια ανθρώπους – με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αλλαγή λέξεων

Αν κάποιος πάρει το κείμενο της ομιλίας του Γκαίμπελς και αντικαταστήσει τις λέξεις «Εβραίοι, μπολσεβικισμός, Άγγλοι» με «χρέος, έλλειμμα, δημόσιο» θα διαπιστώσει πως ο νοηματικός «σκελετός» που δόμησε ο αρχιπροπαγανδιστής του Χίτλερ παραμένει ίδιος διαχρονικά. Οι στοχοθεσίες αλλάζουν αλλά η βασική συνταγή δεν έχει πειραχτεί. Οι χιτλερικοί δεν ήθελαν να αναλυθούν στο κοινό τα αίτια που οδήγησαν στην ήττα του Στάλινγκραντ, για λόγους που άπαντες αντιλαμβανόμαστε. «Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν είναι τώρα η ώρα. Προέχει η μάχη. Η παρελθοντολογία βλάπτει, αργότερα θα εξεταστούν τα αίτια». Όλα τα παραπάνω θυμίζουν κάπως αχνά και την υπαγωγή της πατρίδας μας στο Μνημόνιο και το δόλιο… πρόταγμα για παραπομπή των υπευθύνων στις ελληνικές καλένδες.
Παρόμοια σοφιστεία είναι και η ρητορική ερώτηση (αν θέλει ο λαός να εμπλακεί σε κάτι εξ ορισμού ολέθριο) καθώς και η απάντηση που πάντα δίνει μόνος του ο ομιλητής. Σχεδόν ταυτόσημα είναι και τα αποτελέσματα του επιθανάτιου ρόγχου των απολυταρχικών καθεστώτων. Εκατόμβες! Όλες οι φαύλες δομές, όταν καταρρέουν γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνες και διπλά εκδικητικές. Αναζητούν ένα θαύμα που δεν έρχεται και ανακαλύπτουν εχθρούς που δεν υπάρχουν. Στα στερνά του ναζισμού πύκνωσαν οι εκτελέσεις και άρχισαν οι πορείες θανάτου των Εβραίων, που μετακινούσαν οι Γερμανοί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που εκκένωναν προς την ενδοχώρα της επικράτειάς τους.
Ας ελπίσουμε στην πατρίδα μας το καθεστώς της ξενοκρατίας, στο οποίο πάλι κυριαρχεί ο γερμανικός παράγοντας, να λήξει πολύ πιο ανώδυνα σε σχέση με τον ιστορικό προκάτοχό του.
Απόσπασμα από την ομιλία Γκαίμπελς με υποτίτλους στα αγγλικά

Κυριακή, Νοεμβρίου 17, 2013

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου


Σήμερα είναι η 40ή επέτειος από την βίαιη καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι νέοι της Αθήνας, αηδιασμένοι από το καθεστώς ανελευθερίας της 21ης Απριλίου και τις ασυνάρτητες σαχλαμάρες που άκουγαν από την κρωχτή φωνή του Παπαδόπουλου, με το σφρίγος, την αποφασιστικότητα και την άγνοια κινδύνου που χαρίζει στον άνθρωπο αυτή η ηλικία, πρόταξαν τα στήθη τους στις δυνάμεις καταστολής.
Η αλήθεια είναι ότι άριστα έπραξαν και περιφρόνησαν την τρομερή υπεροπλία ανοησίας και ύλης που πυργωνόταν απέναντί τους, απειλητικά. Επίσης αληθές είναι ότι η κρατούσα άποψη της τότε Αριστεράς ήθελε τους ξεσηκωμένους Αθηναίους «προβοκάτορες» και «πράκτορες» της ΚΥΠ. Ύστερα, μόλις οι θλιβεροί κομισάριοι είδαν την πιθανότητα συγκομιδής πλούσιας σοδειάς πολιτικών κερδών από το αίμα άλλων, «αγκάλιασαν» έως πνιγμού το γεγονός. Το πως καπηλεύτηκαν μερικοί τον ρομαντισμό του ανθού της ελληνικής νεολαίας το γνωρίζουμε και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε την ίδια ιστορία.
Αυτό που σήμερα έχει αξία να σημειωθεί είναι η μικροψυχία, η καθαρή ανοησία και η εωσφορική κακότητα ενίων αυτοπροσδιοριζόμενων ως «εθνικιστών» ή «δεξιών», που πατούν σαν τους αδαείς την μπανανόφλουδα που έχουν ρίξει εδώ και χρόνια οι Επικυρίαρχοι. Η μπανανόφλουδα είναι ο διχασμός και το ποντάρισμα στην υπεραναπλήρωση της καταπίεσης του αριστερόσχημου καθεστώτος με επίθεση σε κάτι σπουδαίο και όμορφο. Άλλοι πανηγυρίζουν που μπήκε ένα τεθωρακισμένο στο Πολυτεχνείο λες και μπούκαρε μεραρχία με τανκς στην Πόλη. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν με... νόημα πόσο θησαύρισαν οι κλεπταποδόχοι των ονείρων αυτών των παιδιών με υπουργεία, μίζες, επιχειρήσεις και απευθείας αναθέσεις.
Όλοι οι παραπάνω, όταν η κουβέντα έρχεται στο ίδιο το γεγονός κάνουν δύο πράγματα:
1ον προσποιούνται ότι δεν βλέπουν ένα τεθωρακισμένο να ρίχνει πύλη εκπαιδευτικού ιδρύματος, στην οποία ήταν αναρτημένη η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ! Αυτοί οι υποκριτές που κάνουν ότι φλέγονται από αγανάκτηση όταν αντικρίζουν την αθλιότητα της πυρπόλησης της ιερής σημαίας μας, δεν έχουν πρόβλημα όταν ένα όχημα του ελληνικού στρατού την τσαλαπάτησε με τις ερπύστριές του! Δηλαδή, με βάση αυτή τη λογική η σημαία πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό μόνο από τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους απολιτίκ και τους σοσιαλδημοκράτες ενώ, οι «πατριώτες» άμα λάχει μπορούμε να την κάνουμε υποπόδιο για να... σώσουμε την πατρίδα! Αηδιαστικό και να το λες.
2ον: Οι ενοχλημένοι με το Πολυτεχνείο (κυρίως επειδή οι ιδιοτελείς αρλεκίνοι της Μεταπολίτευσης το χρησιμοποίησαν ως μέσο προσπορισμού χρήματος, δόξας και ισχύος) αρχίζουν την ανόητη και βλάσφημη συζήτηση για το «αν υπήρχαν νεκροί ΜΕΣΑ στο Πολυτεχνείο). Σάμπως και έχει ιδιαίτερη σημασία ο θάνατος εντός ή εκτός περίφραξης στην οδό Στουρνάρη. Ας υποθέσουμε ότι εντός δεν υπήρχε ούτε ένας. Το καθεστώς τι έκανε στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη όπου δολοφονήθηκε με πυρά ο Διομήδης Κομνηνός. Η φρουρά του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως γιατί πυροβολούσε; Πανηγύριζε για γκολ του Ολυμπιακού μήπως; Ο Μυρογιάννης, όταν βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη από ποιους πυροβολήθηκε; Ο θάνατός του θα είχε αξία μόνο αν βρισκόταν μέσα στο Πολυτεχνείο; Η 17χρονη Βασιλική Μπεκιάρη από ποιον δέχθηκε σφαίρα στον αυχένα ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της στο Νέο Κόσμο; Δεν μετράει για θάνατος η αφαίρεση της ζωής της;
Οι υπόλοιποι 21 άνθρωποι που σκοτώθηκαν αυτές τις μαύρες μέρες δεν υπήρχαν; Ήταν σκιάχτρα, ομοιώματα, φαντάσματα;
Και τρεις απορίες για το τέλος:
Α) Ας δεχτούμε χάριν της συζήτησης ότι όλους, μα όλους τους φόνους τους διέπραξαν ξένοι ακροβολιστές για να ακυρώσουν το εγχείρημα «εκδημοκρατισμού» του Μαρκεζίνη. Τότε τι στην ευχή στρατιωτική κυβέρνηση είχαμε που δεν μπορούσε να προστατεύσει ούτε την καρδιά της Αθήνας από ελεύθερους σκοπευτές; Για ποιο λόγο αυτοί οι ευήθεις υποστηρικτές του καθεστώτος που τράβηξε την μεραρχία από την Κύπρο λένε ότι τότε «είχαμε ασφάλεια»; Μα όταν χρειάστηκε δεν την είχαμε!
Β) Αν το καθεστώς της 21ης Απριλίου είχε κόκκινο μανδύα και ήταν κομμουνιστικό, πόσο πολύ θα φουρκιζόμασταν εμείς οι δεξιοί αν οι ερυθροί αντέτειναν το ίδιο επιχείρημα, ότι «δεν υπήρχαν νεκροί εντός του Πολυτεχνείου; Δεν θα τους κρεμούσαμε κουδούνια; Δεν θα σφαλιαρίζαμε τον πρώτο άθλιο που θα χρησιμοποιούσε τούτη την ανοησία ως φερετζέ της ανθρωποσφαγής;
Γ) Δεν υποστήριξα ποτέ την Αριστερά και τις καπηλείες εθνικών αγώνων που έχει διαπράξει, αλλά η στοιχειώδης αίσθηση δικαιοσύνης με υποχρεώνει να ρωτήσω: Υπήρχαν ζωντανοί εκτός του Πολυτεχνείου;

ΥΓ: Δείτε και εδώ μια... παράπλευρη απώλεια της εθνοσωτηρίου ανοησίας μας...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 14, 2013

Η αντιπροσώπευση ως πρόσχημα ξενοκρατίας

«Πολιτικά, όπως γνωρίζουμε, το σύστημα που υπάρχει σήμερα είναι το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Νομίζω ότι ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπως αυτό που υπάρχει σήμερα, είναι στην ουσία του αντιδημοκρατικό και για τον εξής λόγο: Από την στιγμή που υπάρχει αντιπροσώπευση με αντιπροσώπους, οι οποίοι δεν είναι ανακλητοί, υπάρχει ταυτόχρονα μια απαλλοτρίωση, και με τη νομική ακόμα έννοια, της εξουσίας από τους εκλέγοντες προς τους εκλεγόμενους. [...] Οι αντιπρόσωποι, ακόμα και με την καλύτερη δυνατή θέληση, απομακρύνονται από τον λαό. Αντί να κρίνει ο λαός τα διάφορα ζητήματα τα κρίνουν οι ίδιοι. Διαμορφώνουν μάλιστα τα ζητήματα έτσι ώστε αν στις επόμενες εκλογές κληθεί ο λαός να αποφασίσει, π.χ., μεταξύ δύο κομμάτων που έχουν διαφορετικές γνώμες για τα διάφορα ζητήματα, όχι μόνο δεν μας εγγυάται κανείς ότι τα ζητήματα αυτά είναι πραγματικά, αλλά υπάρχει εκ των προτέρων η βεβαιότητα ότι τα ζητήματα αυτά τίθενται απλώς και μόνο επειδή η προηγούμενη διακυβέρνηση της χώρας δημιούργησε αυτού του είδους τα ζητήματα και όχι άλλα». 
Κορνήλιος Καστοριάδης, «Ο Θρυμματισμένος Κόσμος», εκδόσεις Ύψιλον, σελ. 153-154

Είναι πολύ δυσεύρετα τα... κρούσματα ορθού λόγου, όπου σε ελάχιστες λέξεις συνοψίζεται μια από τις βασικές προπαγανδιστικές τακτικές κάθε μη δημοκρατικού καθεστώτος, το οποίο μεταμφιέζεται με την προσχηματική «προβιά» της λαϊκής βούλησης. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, φυσικά, είχε τη νηφαλιότητα και την βαθιά ελληνική Παιδεία, ώστε να καθίσταται εφικτό για εκείνον να διακρίνει όσα σε πολλούς εξ ημών είναι σχεδόν «αόρατα». Ο φιλόσοφος που διατύπωσε τις εναρκτήριες σκέψεις για το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν ανήκε στην κατεστημένη διανόηση που λατρεύουν τα ΜΜΕ και την οποία παρακολουθούμε συχνά πυκνά να εκφράζει με ποικίλα σχήματα διάφορες παραλλαγές κενολογιών και «σοφιστικέ» κλισέ εκφράσεων που παραπέμπουν σε ανθρώπους με πληροφορίες και επιτυχημένες απόπειρες αποστήθισης τσιτάτων αλλά όχι γνώσης. Οι «εγκατεστημένοι» δοκησίσοφοι, οι σιτιζόμενοι στο πρυτανείο δεν έχουν κάποια άξια λόγου γνώση προς μετάδοση επειδή η γνώση ταυτίζεται με την ειλικρινή προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας. Αλήθεια και εξουσία δύσκολα μπορούν να συμβαδίσουν – και όποτε γίνεται αυτό διαρκεί ελάχιστα και επηρεάζει για πάντα την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Σικέ ματς

Η αντιδημοκρατική φύση του αντιπροσωπευτικού συστήματος ίσως να μην ήταν ιδιαιτέρως κραυγαλέα την εποχή που έγραφε ο Καστοριάδης το κείμενο της διάλεξής του, που έκανε στα Χανιά της 20ης Απριλίου 1991 και περιλήφθηκε στο βιβλίο «Ο Θρυμματισμένος Κόσμος». Σήμερα, όμως, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με πειστικό τρόπο ότι ο άνθρωπος της εποχής της «παγκοσμιοποίησης» δεν βιώνει μια εξόχως αντιδημοκρατική περίοδο, επιλέγοντας κατά καιρούς τους αντιπροσώπους του. Ο κατ' επίφασιν πολίτης, παίζοντας σ' ένα διλημματικό παιχνίδι, του οποίου οι κανόνες είναι ρευστοί και ρυθμίζονται από τους τυράννους του χρήματος, συναινεί στην αφαίρεση της ισχύος της λαϊκής κυριαρχίας μέσω των εκλογών!
Στα καθ' ημάς, τα ελληνοφανή, η αποφορά της ολιγαρχίας, της ξενοκρατίας και της απολυταρχίας γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Όσο απομακρύνεται το σκάφος της Ιστορίας από την ημέρα-ορόσημο της υπαγωγής μας στο «έλεος» των «δανείων δυνάμεων», τόσο περισσότερο ζέχνει η ανάσα της τυραννίας, που διαχέεται παντού. Στο Κοινοβούλιο, τα υπουργεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις ΔΕΚΟ, τους Οργανισμούς του Δημοσίου, τις τράπεζες και -ασφαλώς- στα ΜΜΕ.

Ρώσικη ρουλέτα

Οι αντιπρόσωποι του «έθνους» και οι άνθρωποι που ορκίζονται «πίστη» στο Σύνταγμα και τους νόμους, παρέδωσαν -δίχως να μπουν στον... κόπο να ρωτήσουν το λαό- το σύνολο της εξουσίας που τους εκχώρησε το εκλογικό σώμα σε πρόσωπα που ουδείς γνώριζε, ουδείς ψήφισε και ουδείς θα είχε την πρόθεση να ασχοληθεί με την ύπαρξή τους. Τομείς και πτυχές του συλλογικού βίου, που κάποτε θεωρείτο αυτονόητο πως ρυθμίζονται από τους Έλληνες, τώρα βρίσκονται στην απόλυτη δικαιοδοσία εκπροσώπων ενός εξωελλαδικού μηχανισμού εξουσίας. Οι αντιπρόσωποί μας, άβουλοι κι απρόσωποι, σκέφτηκαν πως θα ήταν προς όφελός μας να μας παραδώσουν αμαχητί σε ξένους «για να μας σώσουν». Από τι άραγε;
Η πραγματικότητα και η απορρύθμιση της κοινωνίας οδήγησαν την Ελλάδα σε ατραπούς που δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος αναλυτής.
Οι αντιπρόσωποι των εκλογέων λειτουργούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ των απομειναριών του κράτους και της τρόικας, επιδιώκοντας αφενός να παρατείνουν την ετερόφωτη κυριαρχία τους στο προτεκτοράτο και αφετέρου να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να συνεχίσει να παίζει το παίγνιο της ρώσικης ρουλέτας μ' ένα όπλο που έχει όλες τις θαλάμες γεμάτες με σφαίρες...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 07, 2013

Ρίζες του δυτικού ανθελληνισμού

«Απόλλων και Μαρσύας – Η Κρίση του Μίδα». Γκραβούρα του Μελχιόρ Μέιερ (1581). Ο μουσικός διαγωνισμός του Απόλλωνα με τον σάτυρο Μαρσύα θεωρείται διαχρονικά ότι συμβολίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στη διονυσιακή και την απολλώνεια πλευρά της ανθρώπινης φύσης. 

«Σχεδόν όλες οι εποχές και όλα τα στάδια της κουλτούρας προσπάθησαν κάποια στιγμή, με βαθιά δυσθυμία, να απελευθερωθούν από τους Έλληνες, επειδή κάθε προσωπική, εμφανώς πρωτότυπη και αξιοθαύμαστη δημιουργία φαινόταν, σε σύγκριση με εκείνους, να χάνει ξαφνικά τη ζωή και το χρώμα της και να γίνεται αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμη και καρικατούρα. Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίζει 'βάρβαρο' ό,τι δεν ήταν δικό του γέννημα θρέμμα».
Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», εκδόσεις Βάνιας, σελ. 143

Ο Νίτσε, απόλυτος και άτεγκτος κριτής ιδεών και δημιουργημάτων, στο πρώτο του κιόλας έργο, όπου παρουσίαζε την αιώνια μάχη και αλληλεξάρτηση του διπόλου Απόλλων – Διόνυσος, όρισε και προσδιόρισε τις ρίζες του δυτικού ανθελληνισμού. Μέσα σε ελάχιστες σελίδες, ένας αληθινός παγκόσμιος στοχαστής προσέφερε στους αναγνώστες του την φασματική μορφή της ανίατης απέχθειας του «άλλου» προς την ελληνικότητα. Η τεχνοκρατία, η βιομηχανία και οι κοινωνικές δομές της Δύσης προχώρησαν αλλά οι φορεσιές τους ξηλώνονται, όσο αυτοί οι λαοί βαδίζουν. Τα χρυσοποίκιλτα ενδύματά τους είναι καρφωμένα στον χωροχρόνο του Ελληνισμού και κάθε βήμα προς το μέλλον καταδεικνύει την υπαρκτική γύμνια τους. Προχωρούν και «ξηλώνονται»... Ό,τι πράξουν, ό,τι πουν, ό,τι λογίσουν και υπολογίσουν είναι δανεικό, «αποτυχημένο αντίγραφο και καρικατούρα» της αυθεντικότητας που πήγασε στον θεοβάδιστο τόπο μας. Δεν μπορεί ποτέ να σου συγχωρήσει την πρωτοπορία και την άφθαρτη σχέση σου με το Όντως Ον όποιος δεν έχει το ηθικό και ψυχικό ανάστημα να ταυτιστεί με εσένα. Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος. Το αρχαίο απόφθεγμα ήταν προφητεία για τη μεταχείριση που θα επιφύλασσαν διαχρονικά στο λαό μας όσοι άνοιξαν τα ώτα τους με τον Έλληνα Λόγο και τα μάτια τους θάμπωσαν από το Δήλιο φως του Απόλλωνα.

Περί «ηθικής»

Ο Γερμανός φιλόσοφος, συνεχίζει την ανατομία του διαχρονικού εγκλήματος της Δύσης απέναντι στους φορείς της παράδοσής μας με τα ακόλουθα: «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιέται κανείς, που, παρ' όλο που έχουν μόνον εφήμερη ιστορική λάμψη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από ειδεχθή ελαττώματα, έχουν την αξίωση ότι διαθέτουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες;»
Αλήθεια, έπειτα από τα παραπάνω, δεν καθίσταται τρομερά εύκολο να ερμηνευτούν τα στερεότυπα που αναμασούν -σε κάθε ευκαιρία- οι «φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι» μας; «Οι Έλληνες είναι απατεώνες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, κατεστραμμένοι». Τούτη η επωδός, αξιοποιείται ως πρόχειρος, αυτοσχέδιος εξορκισμός του συνδρόμου κατωτερότητας που κατατρύχει κάθε αντιγραφέα απέναντι σε κάθε αληθινό δημιουργό. Η πραγματική φράση, εκείνη που κρύβεται πίσω από το προπέτασμα καπνού των «ηθικών» μομφών εναντίον των Ελλήνων μάλλον μοιάζει με την ακόλουθη: «ακόμα κι αν οι Έλληνες είναι σαλτιμπάγκοι, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και δεν έχουν πολλούς στιβαρούς θεσμούς, πάλι κάθονται στο βάθρο του πρωταθλητή, του αιώνιου προμάχου, δίχως να καταβάλλουν προσπάθεια».
Ο ξένος εργοδότης, τον Έλληνα, όσο κι αν προσπαθήσει να υπεραποδώσει, να κοπιάσει, να αφήσει τόνους ιδρώτα στην εργασία του, κατά βάθος θα τον θεωρεί τεμπέλη επειδή γνωρίζει πως είναι ανάρμοστο για τους νόμιμους κληρονόμους της μεγαλοφυΐας που έπλασε ο τόπος και ο τρόπος μας να ρίχνονται στον κάματο σαν τα μυρμήγκια. Μπορεί να δουλεύουμε, να ειλωτεύουμε εννιά με πέντε (ή και δωδεκάωρα ολόκληρα) αλλά έχουμε κάθε πρόθεση να μην το κάνουμε γιατί δεν είναι τούτη η αποστολή μας. Κι αυτό φαίνεται. Οι ξένοι διαχειριστές της ύλης το αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς κι αυτό το συνειδησιακό μοτίβο θέλουν να θραύσουν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν στην ιδέα του. Αποστολή του Έλληνα δεν είναι η δουλειά. Είναι η εργασία. Η παραγωγή Τέχνης και σκέψης για το πως μπορεί να υπάρχει, να αναπτύσσεται και να σώζεται ο πολιτισμός.
Η τευτονική ενσάρκωση της ηρακλείτειας σκέψης, που έγραψε τη «Γέννηση της Τραγωδίας» αποφαίνεται για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον: «Δυστυχώς, κανένας δεν ήταν αρκετά τυχερός να βρει το κώνειο με το οποίο θα κατάφερνε να απαλλαχτεί απ' αυτό το φαινόμενο: όλο το δηλητήριο που δημιούργησαν ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος δεν ήταν αρκετό για να καταστρέψει αυτό το αυτάρκες μεγαλείο. Κι έτσι νιώθει κανείς  ντροπιασμένος και φοβισμένος μπροστά στους Έλληνες, εκτός κι αν εκτιμά την αλήθεια πάνω απ' όλα και τολμά να αναγνωρίσει ακόμη και τούτη την αλήθεια: ότι οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας».

Τετάρτη, Νοεμβρίου 06, 2013

Γιάννης Καλαμίτσης: «Στημένες δημοσκοπήσεις και μετρήσεις ακροαματικότητας»

Ένα σκάνδαλο βόμβα που είχε καταγγείλλει ο αείμνηστος Γιάννης Καλαμίτσης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (23/3/2007) και πέρασε απαρατήρητο: ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ! Ο σπουδαίος ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε πει χαρακτηριστικά στην εκπομπή του: «Εγώ προσωπικά δεν πίστευα ποτέ όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις ακροαματικότητες παρά το γεγονός ότι θα με βόλευε αφού μονίμως είχα πάρα πολύ υψηλή ακροαματικότητα. Δεν το πιστεύω. Και να σας πω γιατί δεν το πιστεύω; Διότι δύο φορές ήρθα αντιμέτωπος με πραγματικά γεγονότα που μου απεδείκνυαν ότι είναι στημένα τα πράγματα. Τη μία φορά ο ένας μου είπε «κάνε αυτό για μένα και θα σου ανεβάσω δύο μονάδες τη μέτρηση». Ναι και του λέω «είσαι στα καλά σου;», γιατί είχε τη δυνατότητα. Ετσι; Και την άλλη φορά που λέει ο άλλος «ρε συ μας έδωσε η τάδε εταιρεία 2,5%» και λέει ο κολλητός του στο σπίτι «θα σου δώσω 5 να βγάλεις μέσο όρο να πάρεις διαφήμιση». Λοιπόν άσε με τώρα. Μην πιστεύετε σε δημοσκοπήσεις. Εσείς ξέρετε καλύτερα τι γίνεται γύρω σας άμα έχετε τα μάτια σας ανοιχτά».

Σάββατο, Νοεμβρίου 02, 2013

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου μου

Το πρώτο μου πόνημα μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Νέα Θέσις». Τιτλοφορείται «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - Κείμενα για τον ελληνικό τρόπο». Η παρουσίαση θα γίνει τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013, στις 18:30 στην ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20 (3ος όροφος). Στην παρουσίαση θα μιλήσουν: Ο καθηγητής Χρίστος Γούδης και ο εκδότης της «Νέας Θέσεως» Γιάννης Σχοινάς (και λίγο η αφεντομουτσουνάρα μου). Χαιρετισμό θα απευθύνει ο φίλος Ζάχος Χατζηφωτίου.

Κυριακή, Οκτωβρίου 27, 2013

Ζήτω ο Πόλεμος!

27 Οκτωβρίου 2013. Ώρα 21:29. Έξω, παρά το προχωρημένο της ώρας, ηχούν ακόμα δεκάδες τύμπανα μαθητών που κάνουν πρόβες για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Μερικοί περίοικοι σίγουρα δυσφορούν με τον πανζουρλισμό που δημιουργούν τα κρουστά. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα την ησυχία τους. Αναρωτιέμαι γιατί βιάζονται. Ο τάφος, που είναι μάλλον βέβαιος (παρεκτός αν γίνει η Αποκάλυψη στις μέρες μας και επιβιώσουμε της δοκιμασίας) έχει όση ησυχία τραβάει η όρεξη και του πιο απαιτητικού. Κάποιοι άλλοι ενθουσιάζονται. Τα κρουστά και ο ρυθμός του πολεμικού παιάνα δεν μπορούν παρά να επιδράσουν σ’ όλους όσοι κυλάει ακόμα καυτό αίμα στις φλέβες τους και δεν έχουν καταστεί νεκροζώντανοι μεροκαματιάρηδες ή άνεργοι ή συνταξιούχοι. Αυτοί που νιώθουν τον ήχο των κυμβάλων να εισχωρεί μέσα στα εσώψυχά τους συνήθως είναι άντρες. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων ή πολιτικής ιστορικής σπονδύλωσης της οικογένειάς τους με τις περιπέτειες της χώρας. Αν βάλεις το χέρι στην καρδιά και δεν πας να κρυφτείς πίσω από τις χιλιοκατουρημένες θημωνιές της πολιτικής ορθότητας, θα το πεις: Σου αρέσει ο ήχος του στρατιωτικού εμβατηρίου επειδή ξυπνάει μέσα σου το αρχέτυπο του φύλου. Ο άντρας-κυνηγός, πολεμιστής, υπερασπιστής της εστίας, της πατρίδας, της κοινότητας, του ευρύτερου συνόλου, της ανθρωπότητας. Είτε είσαι φασίστας, αναρχικός, ακροαριστερός, σοσιαλδημοκράτης, ανανεωτής της αριστεράς, χουντοβασιλικός, βασιλοχουντικός, απολιτίκ, οπαδός ειρηνόφιλης αίρεσης, οικόλογος, κεντροδεξιός, παραμένεις άντρας πέρα και κάτω απ’ όλες τις κουβερτούρες του ευνουχισμένου καταναλωτή που προβάλλει η Υπερδομή που θέλει κι αυτή την ησυχία της, και μεριμνά για αυτήν κατασκευάζοντας βαδίζοντα ζόμπι που αγοράζουν συνείδηση από τα ΜΜΕ και ρούχα από τα πολυκαταστήματα. Το φύλο, ο μύθος, το αρχέτυπο, τα σύμβολα και το αληθές περιεχόμενό του έχει πάρει την ανθρωπότητα από το χεράκι, την κατέβασε από τα δέντρα, την έβγαλε από τις σπηλιές και την οδήγησε στο κατόφλι του τελικού και ατελεύτητου προορισμού της: το διάστημα. Οι δυνάμεις που εναντιώνονται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης είναι εκείνες που δεν θα γιγαντώνονταν σε τόσο μεγάλο βαθμό αν εξυπηρετείτο η φυσική τάξη των πραγμάτων και τα φύλα ανταποκρίνονταν στον ρόλο τους. Γι’ αυτό, από το ταχυδακτυλουργικό καπέλο της Νέας Τάξης βγάζουν «ιδέες» -ήτοι επιμελείς αναδιατάξεις του τίποτα- οι οποίες διαστρεβλώνουν τα χαρακτηριστικά, την αποστολή, τις αξίες, τις ιδιότητες και τον προσανατολισμό των φύλων. Σχετικοποιούν αυτό που θα έπρεπε να είναι πιο απαράλλαχτο κι από θρησκευτικό δόγμα. Παρουσιάζουν τον άνανδρο άνδρα, το ανδρόθηλο, την θηλάρρενα, το τρίτο, το τέταρτο και δεν συμμαζεύεται φύλο, το οποίο κινείται ανάμεσα σε διάφορα επίπεδα αοριστίας – χειρότερη η μοίρα του κι από τη γαλή του Σρέντιγκερ. Καταργώντας τις διαφορές προσπαθούν να καταργήσουν την πολιτισμική δυναμική που δημιουργούν τούτες οι αιώνιες βιολογικές διαφοροποιήσεις. Αυτό συνιστά μια βάναυση εναντίωση στην πεμπτουσία του ελληνικού πολιτισμού – ένα πάνσεπτο εποικοδόμημα που στηρίχτηκε στο ορισμένο, το αποδείξιμο, το συγκεκριμένο και το διαφορετικό. Η εκθρόνιση των φύλων από το βάθρο στο οποίο έστεκαν επί χιλιετίες είναι αναπόφευκτο να οδηγήσει σε μια φριχτή οπισθοδρόμηση και διασφάλιση της συνέχισης της αναξιοκρατίας στον μαρτυρικό πλανήτη μας. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Σάββατο, Οκτωβρίου 26, 2013

Η αληθινή διανόηση είναι εθνική

«Είναι δύο εβδομάδες τώρα που μ’ ένα τελεσίγραφο, μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των εθνών, για το περιεχόμενο, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασαν, η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώσει τα εδάφη της, ν’ αρνηθεί την ελευθερία της και να κατασπιλώσει την τιμή της. Οι Έλληνες δώσαμε, στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθειά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής μας γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτή την στιγμή, κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των μακεδονικών βουνών, πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να πεθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτόν τον άνισο και σκληρότατο, αλλά και πεισματώδη αγώνα, που κάνει το λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζει κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίει, να σκοτώνει, ν’ ακρωτηριάζει, να διαμελίζει τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες κι άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα, ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: ότι αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία όλων εκείνων των υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι μας πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε ν’ απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας. Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σ’ εμάς τους Έλληνας διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του κόσμου, για να ζητήσουμε, όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθειά τους: Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάσταση των συνειδήσεων, την εργασία, το κήρυγμα, την άμεση επίδραση, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθηση και την ενέργεια για έναν καινούριο πνευματικό Μαραθώνα, που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που είδε ποτέ ο κόσμος. Όταν μια τέτοια επανάσταση συντελεσθεί, η Νίκη θα στεφανώσει το μέτωπο και του τελευταίου, του πιο ταπεινού εργάτη. Με τη μεγάλη και σταθερή αυτή ελπίδα, σας στέλνουμε τον πιο αδελφικό μας χαιρετισμό. Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στράτης Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Άριστος Καμπάνης». 
«Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοουμένους ολόκληρου του Κόσμου», εφημερίδα «Νέα Ελλάς», 10/11/1940 

Αν υπάρχουν απορίες για τη νίκη των Ελλήνων έναντι των Ιταλών στον πόλεμο του 1940 μπορούν να λυθούν εύκολα με την ανάγνωση του κειμένου που παρατέθηκε προηγουμένως και των υπογραφών, οι οποίες το συνοδεύουν. Η «εθνική Ελλάδος» του στοχασμού και της πνευματικής δημιουργίας συμμετείχε σε μια κίνηση επιβαλλόμενη από την κρισιμότητα της περίστασης. Προσωπικότητες που δεν χώρεσαν στην εποχή τους αλλά απλώθηκαν μέχρι τους καιρούς μας ένωσαν τους νόες τους για να δείξουν στον κόσμο ολόκληρο την ανωτερότητα των προθέσεων του ελληνικού πολιτισμού έναντι της ιταλικής επιθετικότητας. Η εθνική διανόηση δημιούργησε έναν πνευματικό λόχο που αξιοποίησε το οπλοστάσιο του ορθού λόγου για να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για την πιο ιερή υπόθεση όλων: την Ελευθερία.

 Συγκρίσεις

Σ' αυτό το κείμενο που συνυπέγραψαν όλοι όσοι αναφέρονται ακόμα και σήμερα στα σχολεία δεν χωρούν σχόλια ή προσθήκες. Η διαχρονία της ελληνικής υπόθεσης, η ένωση με τους ποταμούς αίματος που χύθηκε στον τόπο μας από τους ανθρώπους μας εναντίον της βαρβαρότητας, η επίγνωση του ζόφου της σκλαβιάς και του βαρύτατου αντιτίμου του αγώνα, όλα δείχνουν σε μια κατεύθυνση: Νικήσαμε στο πεδίο της τιμής επειδή είχαμε επικρατήσει στην σφαίρα των ιδεών. Η προπολεμική ελίτ του πνευματικού κόσμου δεν ήταν ψευδεπίγραφη, άψυχη, άπατρις. Ήταν ένα με την ψυχή του έθνους, σάρκα από τη σάρκα του και βίωνε βαθιά το δράμα και το μεγαλείο του υπέροχου λαού μας. Αυτό το κείμενο σίγουρα στοιχειώνει σήμερα πάμπολλους ανάξιους του χαρακτηρισμού του «διανοούμενου», οι οποίοι ανταλλάσσουν την ανεξαρτησία της συνείδησής τους με ένα ξεροκόμματο που πετάει από καιρού εις καιρόν η φαύλη εξουσία της παρακμής. Καλό είναι να το διαβάσουμε, να το εμπεδώσουμε και να κάνουμε τις συγκρίσεις μας...