Δεν ήμασταν πάντα το κράτος κι ο λαός των Ιμίων, του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς.
Τρίτη, Οκτωβρίου 27, 2009
Πώς μεγάλωναν κάποτε οι Έλληνες κι ο Ελληνισμός
Δεν ήμασταν πάντα το κράτος κι ο λαός των Ιμίων, του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
Ήμασταν και ο λαός του φαιδρού δικτάτορα Μεταξά, της μαριονέτας των 'προστατών' μας Άγγλων, που έσυρε ένα λαό στο σφαγείο και την εξαθλίωση. Ντοπάροντάς τον φυσικά με ολίγη από εθνική και θρησκευτική υπερηφάνεια.
Και φυσικά μετά τον Πόλεμο ακολούθησε η ολέθρια σύγκρουση των ξενοκίνητων συμμοριών. Στο σφαγείο ο λαός για ακόμη μία φορά. Στο βωμό της κατανομής του κόσμου σε σφαίρες επιρροής από τις ελίτ. Ακόμη παλιότερα βέβαια ήμασταν ο λαός του Αγγλικού, Γαλλικού και Ρωσικού κόμματος, των γελοίων ξενόφερτων βασιλιάδων, ακόμη παλιότερα των συνεργατών των Οθωμανών κοτσαμπάσηδων και ιερατείου. Όλα αυτά με πολλή ντόπα και απόκρυψη της αλήθειας.
Δεν έπρεπε να πολεμήσουμε δηλαδή; Για να μην κάνουμε το χατήρι των Άγγλων; Αν δεν κάνω λάθος με την συμμετοχή μας στον Β΄ΠΠ πήραμε τα Δωδεκάνησα. Και ποιων να κάναμε το χατήρι; Των μισελλήνων Ούνων;
Το αν θα έπρεπε να πολεμήσουμε ή όχι είναι ένα μεγάλο ερώτημα για το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποφανθούμε εμείς εκ των υστέρων θετικά ή αρνητικά. Το πρόβλημα λοιπόν ήταν αν θα κάναμε το χατήρι των μισελλήνων Γερμανών ή των "φιλελλήνων" Άγγλων;
Τα δωδεκάνησα δεν τα πήραμε πολεμώντας αλλά μας παραχωρήθηκαν ευγενώς. Το θέμα είναι εάν άξιζαν τα εκατομμύρια των νεκρών του Πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου, αν άξιζε η ισοπέδωση της χώρας και η ολοσχερής καταστροφή των υποδομών της, αν άξιζαν η πείνα, οι συμφορές, οι οικογενειακές τραγωδίες, οι αιχμάλωτοι που πέθαιναν σωρηδόν στα στρατόπεδα εργασίας, αν άξιζε η εξαθλίωση ενός έθνους, για να πάρουμε τα Δωδεκάνησα.
Αισθάνομαι πόνο για το χυμένο αίμα των απλών Ελλήνων, και αναρωτιέμαι αν όλη αυτή η τραγωδία, όλος αυτός ο πόνος, όλη αυτή η οπισθοδρόμηση μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Λυπάμαι για τον παππού μου που πέθανε νέος από τα κουσούρια που του άφησαν οι χειμώνες της Κατοχής και δεν πρόλαβε να δει τον δισέγγονό του.
Ειναι γεγονος,οτι ο πολεμος,ειναι τραγωδια.Τελος.
Και συνηθως,δε λυνει τα προβληματα,γι αυτο καθε τρεις και λιγο,τσουπ,να τον παλι,ταχαμου για να λυσει ενα νεο προβλημα,που τις πιο πολλες φορες,ειναι ενα παλαιοτερο.
Για τον εμφυλιο,ακουσα καποτε,τον καθηγητη Γεωργακη,μετεπειτα συμβουλο του Ωναση,και μελος της επιτροπης που εκανε τη συμφωνια της Βαρκιζας,να λεει,οτι για τον εμφυλιο,τον πολεμο δηλαδη 46-49,υπευθυνοι ηταν οι δεξιατζες,που στη συμφωνια της Βαρκιζας,κοροιδεψαν τους αλλους,διψωντας για αιμα.
Ετσι,εβαλαν εναν ορο για την αμνηστια που υποτιθεται οτι δοθηκε,οτι τα εγκληματα που εγιναν και δεν ηταν απαραιτητα,δεν διδεται αμνηστια.
Με τον ορο αυτον,κυνηγηθηκαν και φυλακιστηκαν ή εκτελεστηκαν χιλιαδες ανθρωποι,αλλα και αδειασε η υπαιθρος,γεμιζοντας την Αθηνα,για να γλυτωσουν.
Ετσι,αναγκαστηκαν να ξαναβγουν στο βουνο,με αποτελεσμα το δευτερο ανταρτικο.Τον εμφυλιο δηλαδη.
Τη μισαλλοδοξια τους αυτη,οι δεξιοι, τη δειχνουν παντα σε ολη την ιστορικη τους διαδρομη,και υπο οποιονδηποτε μανδυα και ονομα κομματος.
Ο σκληρος πυρηνας τους,ειναι σαπροφυτα και σαβουρες του κερατα,αγραμματοι και υποβαθμισμενοι.
Γι αυτο εξ αλλου,με το κυνηγι των μη δεξιων,δε λεω αριστερων,γιατι δεν κυνηγηθηκαν μονον αυτοι,επεσε το επιπεδο του πολιτισμου στην Ελλαδα,αφου οι νικητες,ηταν πληρεις, απο μαυραγοριτες,μεχρι συνεργατες των Γερμανων,ενω οι μορφωμενοι,ηταν,ή στο χωμα,ή στη φυλακη.
Και για να το κλεισω,θα σας πω μια απο τις ολλες ιστοριες που ξερω,απο πρωτο χερι.
Μια φορα,γυρω στο 78,Σ/βριο μηνα,σε ενα Λυκειο της Αθηνας,ηλθε ενας γονιος,να γραψει το παιδι του.
Εκει ημουν εγω και ο Λυκειαρχης.
Αφου του γραψαμε το παιδι,και επειδη δεν ειχαμε αλλη δουλεια,πιασαμε την κουβεντα.
Μας ειπε λοιπον,οτι ηταν Αστυνομικος,και κουβεντιαζαμε για την τρομοκρατια,γιατι ηταν και τοτε επεικαιρη η κουβεντα,μια μς και η 17Ν,ειχε ηδη αρχισει να κανει τους πρωτους φονους.
Μας ειπε λοιπον,οτι κατα τη γνωμη του,και σχετικα με το φονο του Μαλλιου,καλα του κανανε,γιατι ειχε κανει τα μυρια οσα,αλλα για το Μπαμπαλη,ειπε,κακως τον εφαγαν,γιατι δεν ειχε κανει τιποτα.
Και τωρα,να το καλο.
Ο Μπαμπαλης,μας ειπε,ειχε και μια μεθοδο να βρισκει αν καποιος ηταν εθνικοφρων,η οχι,στις περιπτωσεις που εζητειτο αυτο απο την Ασφαλεια.
Απο το επαγγελμα του.
Και ηταν στενοχωρημενος απο τα ευρηματα της "ερευνας του".
Ερχοταν ενα αιτημα για πιστοποιητικο κοινωνικων φρονηματων.
Ρωταγε το χωροφυλακα που εγραφε,τι επαγελμα κανει ο περι ου ο λογος;
Κλεφτης,απαντουσε ο χωροφυλακας.
Γραψε εθνικοφρων,ελεγε ο μακαριτης ο Μπαμπαλης.
Πουτανα,απαντουσε ο χωροφυλακας.
Γραψε εθνικοφρων,απαντουσε ο Μπαμπαλης.
Και μετα,αναρωτιοταν.
Μα γιατι ολοι οι κλεφτες και ολες οι πουτανες,ειναι εθνικοφρονες,κριμα δεν ειναι;
Εσεις τι λετε;
Για μένα πάντως αυτές οι μέρες οι επαιτειακές είναι ευκαιρία να θυμηθούμε και να τιμήσουμε ανθρώπους που στο πέρασμα του χρόνου αγωνίστηκαν, κυνηγήθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους, έχασαν τη ζωή τους, για να'μαστε εμεις εδώ τώρα, παρά το ότι άλλες φορές απολαμβάνουμε τη όμορφη χώρα μας και άλλες φορές την κακοποιούμε εν μέσω άγνοιας και ιστορικής λήθης!
Δημοσίευση σχολίου