Όλοι θα πεθάνουν στην Ελλάδα, αλλά κανένας γι’ αυτήν

Ο στρατηγός Δήμου που σχολίασε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη έβαλε τον μοναδικό σωστό τίτλο: ΣΟΚ και ΔΕΟΣ. Η ανυπαρξία κράτους, ευθιξίας, συνείδησης και στοιχειώδους κοινωνικού ιστού καταδείχτηκε από τις φλόγες που τύλιξαν το φυλάκιο του επόπτου στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Οι εύζωνοι διατάχτηκαν να φύγουν, όπως διατάχτηκαν να υποστείλουν την σημαία τα βατράχια στα Ίμια.
Η σύγχρονη γραμμή, κοινή και για τα δύο κόμματα εξουσίας που αγαπάει ο λαός, είναι η φυγή, η υποστολή, η αντιμετώπιση του καθήκοντος ως επικερδής διεκπαιρέωση αγγαρείας – χωρίς το αντίτιμο που συνεπάγεται το αξίωμα και η αποστολή.

Ο τύπος είναι εδώ μέχρι να χρειαστεί να λάβει υπόσταση. Τότε, ενώπιον του ενδεχομένου, οι εύζωνοι μετατρέπονται σε μαζορέτες που δυο-δυο τα πηδάνε τα σκαλάκια για να γλιτώσουν.
Ανάλογες θα είναι και οι εντολές που θα λάβουν οι στρατιώτες σε περίπτωση άλλης, αιματηρότερης εμπλοκής.
Ακόμα κι αν λάβουν εντολές μάχης μέχρις εσχάτων, από κανενός το τσερβέλο δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν οι εικόνες των φευγάτων ευζώνων και των Ιμίων.
«Για ποια Ελλάδα θα σκοτωθώ;» Εύλογο το ερώτημα και οφείλουμε να δώσουμε την πρέπουσα απάντηση:
Σήμερα δεν υπάρχει Ελλάδα. Υπήρξε κάποτε. Γεννήθηκε, ανατράφηκε, θέριεψε και διέπρεψε πρώτα στις ψυχές των πολιτών-οπλιτών κι έπειτα εξωτερίκευσε την ύπαρξή της με αναρίθμητα ζωντανά παραδείγματα ήθους.
Η όποια Ελλάδα υπάρχει σήμερα βρίσκεται μόνο στις καρδιές ελαχίστων ανθρώπων που διαχωρίζουν τη θέση τους από τον Μηδίσαντα καθεστωτικό κόπρο του Αυγείου.
Η Ελλάδα δεν υπάρχει στην κεφαλή της κοινωνίας. Μόνο στη βάση της, στα στρώματα των ηττημένων ρομαντικών.
Η Ελλάδα δεν υπάρχει στην κεφαλή των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν υπάρχει στην κεφαλή της Αστυνομίας, της Ακαδημίας, του Παιδαγωγικού «Ινστιτούτου», του Μεγάρου Μαξίμου κ.ο.κ.
Η εικόνα του σημερινού ανθυποκρατιδίου θα προκαλούσε θλίψη αν δεν προκαλούσε κυρίως αηδία…

Στην παραπάνω φωτογραφία διαπιστώνουμε πλέον όλοι μας ότι δεν μας χρειάζονται ούτε οι προανακριτικές ούτε οι δικαστικές «περιπέτειες». Ένας ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός μπορεί να σε αθωώσει πριν καν μάθει το όνομά σου, τις συνθήκες της σύλληψής σου και τις καταθέσεις. Και μετά τσινάμε όταν ακούμε για «τηλεδικαστήρια».