Μάμα μία, οποία υποκρισία!

Έχω ακούσει τόσα καλά λόγια από τόσους πολλούς –που δεν υπολήπτομαι το γούστο τους- για την παράσταση Μάμα Μία ώστε έχει «κλειδώσει» η απόφασή μου να μην την παρακολουθήσω.
«Σάλια, μίξες και λιβάνια» θα έλεγαν οι πρόγονοί μας στην παλιακή δημώδη τους καθομιλουμένη.
Οι Abba έτσι στη μουσική της «διεθνούς παράστασης», οι Abba αλλιώς, ω τι υπόθεσις μοναδική και τι ασυναγώνιστη εμπειρία!
Με κάτι τέτοιες γλωσσοκοπανιές μας τσιτώνουν τα νεύρα οι θεατρόφιλοι του εκτροχιασμένου συρμού του σαχλεπίσαχλου τίποτα.
Αν πιστέψεις έστω και ίχνος από τους αφειδώς παρεχόμενους και παρωχυμένους διθυράμβους τους θα νομίσεις πως με τούτη την παράσταση ανακαλύφθηκε το θέατρο.
Συγγνώμη ωρέ παιδιά αλλά αν κάνετε έτσι για το Μάμα Μία και μας ζαλίζετε, αν είχατε παρακολουθήσει την Κάλλας το ’61 στην Επίδαυρο να υποδύεται την Μήδεια του Κερουμπίνι θα έπρεπε να αυτοπυρποληθείτε επί τόπου ένεκα αχαλίνωτου ενθουσιασμού. (στην εικόνα που συνοδεύει το post βλέπουμε την αφίσσα της θρυλικής παράστασης)
Τόσοι, μα τόσοι κοσμικοί εδάφους-θαλάσσης και κοπανιστού αέρος αν σου ομιλήσουν για οτιδήποτε θα κατορθώσουν το αντίθετο αποτέλεσμα – τουλάχιστον σε μια μερίδα αμετανόητων αντιδραστικών όπως η Τσούχτρα.
Αμ τα ΜουΜουΈ που τα βάζεις; Έχουν λυσσάξει.
Ανεβαίνει μια στο τόσο ο Αριστοφάνης, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευρυπίδης και αδιαφορούν.
Θα προβάλλουν προβοκατόρικα κάποια παράσταση μόνο αν βρεθεί κομπλεξικός σκηνοθέτης και βάλει σφαχτάρια πάνω στο σανίδι ή υποχρεώσει τους ηθοποιούς να αφοδεύουν και να βατεύονται επί σκηνής σαν τα τραγιά.
Ουδέποτε πρόκειται να ασχοληθούν με οποιαδήποτε όπερα της προκοπής ή με κλασσικό έργο που το ανέβασμά του συνοδεύεται από καλλιτεχνική συνέπεια και βάθος.
Μόνο στην επιφάνεια, στην ίντριγκα, στην ασχετοσύνη και στην θρασύτητα των αδαών επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους.
Το κοινό από την άλλη όταν αντικρύσει συνδαιτημόνες ή θαυμαστές του Γαλάτη και της Θώδης σε θέατρο θα προστρέξει να γεμίσει καθίσματα και να… ψάξει για εισιτήρια.
Μάμα μία, οποία υποκρισία!