Τρίτη, Μαΐου 20, 2008

Κάποιος να κατασβέσει το καλοκαίρι παρακαλώ


Έχθιστο καλοκαίρι ξανάρχεσαι ακονίζοντας τη φλεγόμενη λάμα του ήλιου για να μου θυμίσεις την πτώση από τον Παράδεισο.

Αστείο είναι: Ο Αδάμ μπορούσε να πλανευτεί με ένα μήλο που τουλάχιστον δεν αγόρασε.

Μερικές χιλιετίες αργότερα πληρώνω κι εγώ το ρημαδομήλο ενώ έχει ακριβύνει πολύ κι αδυνατώ να το αγοράσω.

Ανελέητε καύσωνα κρούεις τη θύρα μου, τώρα σιγά, διακριτικά, ύστερα σαν την αστυνομία συνείδησης και τις βιαστικές Ερινύες που λυσσομανούν για να μεταμεληθώ όλα μου τα πεπραγμένα.

Σκόνη, ω σκόνη πτερόεσσα και ρυπαρή εισχωρείς στα ρουθούνια, τους μαλλιά, στα μάτια μου μέχρι να δακρύσω από την απελπισία ή την ανήμπορη οργή στο ανυποχώρητο φαινόμενό σου.

Κρεβάτι μου είσαι ζεσταμένο από τον καιρό, ατόφια κοτοπουλιέρα ενώ εγώ ξεπουπουλιασμένο πετεινάρι τεντώνομαι στις δίπλες, στα σεντονιασμένα σκαμπανεβάσματά σου.

Αλλάζω θέση, στριφογυρνώ σαν τους πλανήτες - καμιά θέση δεν μπορώ να βρω που να αρμόζει στην ησυχία μου.

Ιδρωμένα μαξιλάρια επιστρέφετε με διαθέση βασανιστηρίου οργάνου, αδυσώπητου τροχού του Μεσαίωνα που εκμηδενίζει κάθε ίχνος αισιοδοξίας, κάθε ικμάδα δύναμης από εμέ τον αλαφιασμένο ανήμπορο επαίτη της δροσιάς.

Υποκριτικό κλιματιστικό πάλι θα λειτουργήσεις για να ξεράνεις τα ρουθούνια, τα πνευμόνια, το σύνολο των σωθικών μου προσφέροντας αρρωστημένη ψύχρα ηλεκτρική.

Θέρος είσαι, θερίζεις ό,τι βρεθεί στο κολασμένο διάβα σου.

Εκδικείσαι τη σάρκα, απλά υπάρχοντας. Ταλαιπωρείς το πνεύμα όταν εκείνο απλά υποθέσει το τετράμηνο της ατελείωτης παρουσίας σου.

Υπόσχεσαι άδειες, ξεκούραση, ανεμελιά, κυματοστολισμένες παραλίες, αισθήσεις πλήρεις απολαύσεων ενώ κατάλαβα πλέον τι είσαι:

Πρόγευση καθαρτηρίου πυρός, εξολοθρευτής δασών, χωριών, ανθρώπων και κυβερνητικών υποσχέσεων.

Είσαι μια ακάματη μηχανή του ολέθρου.

Σε έμαθα πια μοβόρικο καλοκαιράκι που σε αναπαριστούν τζίτζικες ζωγράφοι με χαμογελαστούς ήλιους υπερκειμένους ειδυλλιακών τοπίων.

Η λέξη «καλοκαίρι» είναι μια τραγική ειρωνεία που δεν χρειάζεται τους πρωτομάστορες της αττικής τραγωδίας για να περάσει στη συλλογική μνήμη.

Που τον είδατε τον «καλό» καιρό;

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω εδώ και έκανα τεράστιο λάθος που δεν έμπαινα. Τέτοιο κείμενο για το καλοκαίρι δεν έχω διαβάσει ποτέ. Μπορώ να πω ότι διαβάζω αρκετά, τουλάχιστον τρεις ώρες κάθε ημέρα ό,τι πέσει στα χέρια μου με μια βασική προτίμηση στην ελληνική λογοτεχνία.
Οι εκφράσεις, τα ρήματα, τα νοήματα, το «δέσιμο» του λόγου, η εσωτερική αρμονία των ήχων. Καταπληκτικό! Μπορώ να δηλώσω γοητευμένη από τον συντάκτη του λεκτικού κομψοτεχνήματος. Ο λόγος του ταλαντεύεται ανάμεσα στην ποίηση και στο δοκίμιο με μέτρο και αμεσότητα. Σταματάω εδώ γιατί θα παραβιάσω από μόνη μου το μέτρο...
Διάβασα και άλλα κείμενα και είδα μεγαλείο. Μπράβο!

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

@remake ii: Ευχαριστώ πολύ πολύ για τα κολακευτικότατα σχόλια. Με σκλαβώνετε, αλλά πολλά «μπράβο» ακούω τελευταία κι έχω αρχίσει να ανησυχώ. :-)

faraona είπε...

Καλε το καλοκαιρι το ερμο μας πταιει τωρα?
Δηλαδη πως να ειναι το καλοκαιρι στας Αθηνας?
Αλλιως πως?

την καλησπερα μου

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

Καλησπέρα faraona. Το καλοκαίρι στο... κλειστόν άστυ είναι όπως ακριβώς περιγράφεται στο post. Ωραίον το όνομά σας και δημιουργεί αυτοκρατορικές συνηχήσεις!

Morpheus είπε...

Το καλοκαίρι στη Ρόδο πάντως μια χαρά είναι (όταν δεν χτυπάει 40άρια) ...

Σας ακούω κάθε πρωί ...
Τα σπάτε !
Καλημέρα ...

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

Η Ρόδος είναι καταπληκτική. Ακόμα και με τη ζέστη. Στα 40άρια σε θέλω εις τας Αθήνας. Εκεί να σε δω... Ευχαριστούμε για το σχόλιο το ωραίο.