Τετάρτη, Ιανουαρίου 28, 2009

Πώς η ιδιωτική τηλεόραση εκτελεί την Τουρκία



Η Ιστορία έχει χιούμορ. Μαύρο. Κατάμαυρο. Κατράμι. Όσα δεν έκαναν μια ντουζίνα υπουργοί Εξωτερικών, 20.000 κολαούζοι. 10 αγορές του αιώνα. 1000 τανκς. 200000 τυφέκια G3, M1, FN, M16. Η ΕΥΠ. Ο ΟΤΕ. Η ΕΥΔΑΠ. ΤΟ ΤΣΜΕΔΕ. Ο Γιώργος Αυτιάς. Η ΕΕ. Ο ΟΗΕ. Ο Περικλής Περράκης. Το ΝΑΤΟ. Ο Κατσιφάρας. Η FIFA. H FIBA. Ο Δούρος. Το Κτηματολόγιο. Ο Τσίπρας. Ο Μπανιάς. Ο Λεωτσάκος. Η Αναστασία Αθήνη. O Ερυθρός Σταυρός. 29 κατασκευαστές πλυντηρίων. Ο αστρολόγος της Λιάνη. Η Ντούβλη.
Όλοι οι παραπάνω απέτυχαν εκεί που πέτυχε ένα πρωινάδικο στο Kanal Turk και ένας ηθοποιός που τον λένε Αττίλα (πάλι σαρκάζει η Ιστορία) φέρνει λίγο του Βουτσά και το '74 σκότωνε αληθινούς Έλληνες όταν ο Κώστας Πρέκας μακέλευε τηλεοπτικούς Γερμανούς.
Οι κεμαλιστές αντί να κυνηγούν τους Κούρδους κανονικά θα έπρεπε να τσιμεντώνουν φλορ μάνατζερς, ηχολήπτες και οπερατέρ. Να καταδικάζουν ισόβια (στην απομόνωση) όποια μοιάζει στη Θρασκιά.
Ουδέποτε οι ηλίθιοι υπολόγισαν σωστά την πυρηνική βόμβα που ενεργοποιείται με το τηλεκοντρόλ και αντί για μετρητή γκάιγκερ υπολογίζεται η ισχύς της με τις μετρήσεις τηλεθέασης.
Γιατί δεν ρωτούσαν ό,τι απέμεινε από την Ελλάδα για να μάθουν πόσο γρήγορα διαλύεται μια χώρα από την τηλοψία;
Στον επόμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο αντί για βόμβες και πυραύλους να τους ρίξουμε κατακέφαλα βιντεοκασέτες με επαναλήψεις του "Ρετιρέ" και DVD με ξαναζεσταμμένο Παπακαλιάτη.
Ας πρόσεχαν.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είστε άνθρωποι με αισθητική και χιούμορ. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την εμμονή σας με τον Χριστόδουλο. Ο οποίος ήταν ένα μνημείο αναχρονισμού, βλαχομπαρόκ χουντίλας, ακατάσχετου βερμπαλισμού, κουτοπονηριάς, υποκρισίας, ιδιοτέλειας. Δίχασε τους πολίτες με το ηλίθιας έμπνευσης "δημοψήφισμα" για τις ταυτότητες, απευθυνόμενος στο θυμικό της συντηρητικής και ημιμαθούς μερίδας της κοινωνίας μας. Σήκωσε ακόμη και τα λάβαρα της Επανάστασης δημιουργώντας μια σουρεαλιστικά τραγελαφική ατμόσφαιρα, ποδοπατώντας την όποια αισθητική είχε απομείνει στη νεοελληνική μας πραγματικότητα. Πραγματικά λοιπόν εκπλήσσομαι που τον υποστηρίζετε με τέτοια ζέση. Συγνώμη για το εκτός θέματος σχόλιο αλλά επειδή σας εκτιμώ βαθιά ήθελα να σας το πω για να ξαλαφρώσω.

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

Κι εγώ εκτιμώ βαθιά τους αναγνώστες και το ακροατήριο. Πρέπει φίλε belowzero να σου πω ότι η ζέση για την υπεράσπιση του ονόματος του Χριστοδούλου και η αγάπη για το πρόσωπό του είναι αληθινή και διαρκής - χωρίς να παραγνωρίζω τα λάθη και τις αβλεψίες του.
Εμένα προσωπικά με συγκίνησε το αυθόρμητο του χαρακτήρα του, η τόλμη του να υπερασπιστεί ιδέες και αξίες που σήμερα θεωρούνται ντεμοντέ και εμμέσως πλην σαφώς απαγορευμένες (Ελλάδα, Χριστός, παράδοση, αντίσταση στον φωταδισμό αλλά όχι στο Φως κ.ά) και το άνοιγμα της αγκαλιάς της Εκκλησίας στον άνθρωπο όπως είναι.
Η αγάπη φίλε below zero είναι από μόνη της το ύπατο μυστήριο και φρονώ ότι δεν μπορώ να την εξηγήσω επαρκώς με όρους καρτεσιανής λογικής.
Τον Χριστόδουλο δεν τον γνώρισα προσωπικά και μακάρι να είχα λιγουλάκι περισσότερο μυαλό και ολιγότερη οκνηρία ώστε να επιδιώξω μια συνάντηση μαζί του.
Το προσωπικό του δράμα με συγκίνησε και πρέπει να σου εξομολογηθώ ότι με επηρέασε πολύ. Πιστεύω ότι δεν έχω ξεπεράσει ακόμα την εκδημία του.
Ο Χριστόδουλος ήταν η αιτία που για πρώτη φορά στη ζωή μου ασχολήθηκα με την Εκκλησία διαβάζοντας τις ανακοινώσεις και παρακολουθώντας τη δράση της.
Μου έδινε την αίσθηση ότι νοιαζόταν, πονούσε, αγαπούσε και οργιζόταν όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι με τον υπόγειο και "αποστειρωμένο" τρόπο που είχα συνηθίσει να διαπιστώνω από την πλευρά της ιεραρχίας και που με θλίψη διαπιστώνω και σήμερα.
Είναι μια ηγετική φυσιογνωμία που μπορώ να πω ότι καθόρισε εν πολλοίς τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Ήταν μια μορφή πατρική που δέχτηκε τόνους λάσπης με υπομονή και εγκαρτέρηση που ξεπερνά την ανθρώπινη αντοχή.
Ποιος ξεχνάει τα «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ για την δήθεν αμύθητη περιουσία του;
Ποιος μπορεί να λησμονήσει τις φήμες «άφησε δισ στον αδελφό του» ο οποίος σήμερα φιλοξενείται στον ξενώνα της Μητρόπολης Καλαβρύτων, άφραγκος και πένης και ξεχασμένος;
Οι δηλώσεις του στιλ "διάβαζα" επί χούντας ήταν ατυχείς αλλά ποιος είναι τέλειος για να ρίξει πρώτος τον λίθο του αναθέματος;
Ωστόσο, για να δεις πώς αντιμετώπιζε η Νέα Τάξη και οι Αμερικανοί εμπνευστές της τον αείμνηστο σε παραπέμπω στο βιβλίο του Τζον Μπρέιντι Κίσλινγκ με τίτλο "Μαθήματα Διπλωματίας" (Λιβάνης). Ο Κίσλινγκ ήταν επί σειρά ετών διπλωμάτης στην αμερικανική πρεσβεία στην Ελλάδα. Καλό είναι να τον διαβάσεις για να δεις πόσο μεγάλο καρφί στο μάτι της παγκόσμιας Μαφίας είχε μπει ο Χριστόδουλος.
Μπορεί κι εγώ να είμαι ημιμαθής, συντηρητικός, άνθρωπος του θυμικού, οντότητα χαμηλών προδιαγραφών, αλλά τουλάχιστον μου αναγνωρίζω πως προσπαθώ να είμαι δίκαιος.
Υπέγραψα την αίτηση για το δημοψήφισμα για τις ταυτότητες και δεν μετάνιωσα γι' αυτό. Μακάρι να είχε συγκρουστεί νωρίτερα με τον Σημίτη του «ευχαριστώ τους Αμερικανούς», της παράδοσης Οτσαλάν και του Χρηματιστηρίου.
Τέλος πάντων. Ό,τι και να γράψω γι’ αυτόν τον καλό άνθρωπο του Θεού θα είναι λίγο. Εγώ θα ευγνωμονώ τον Κύριο που ευλόγησε να συμπέσω κάποια χρόνια στον πλανήτη με συνεπιβάτη του υπαρξιακού μου ταξιδιού τον Χριστόδουλο.
Αιωνία του η μνήμη.

Αν φίλε below zero έφτασες μέχρι το τέλος του κειμένου της απάντησής μου σε ευχαριστώ κι εσένα για την υπομονή σου.

Με αληθινή εκτίμηση,
Π. Λιάκος

Ανώνυμος είπε...

Γιατί αγαπητέ μου κ. Λιάκο ασχολείσαι με άτομα που έχουν μείνει στην στεγνή και ξερή έννοια της Ελληνικής Αριστεράς; Δεν δέχονται τίποτε περισσότερο, απο ότι αυτοί βλέπουν ως προοδευτικό. Χορτάσαμε τόσα χρόνια. Νιός ήμουν και γέρασα . Το να θυμάσαι έναν άνθρωπο που με τη στάση του απέναντι στην τρομερή του αρρώστια,δίδαξε, είναι αξιέπαινο,και αν μη τι άλλο δείχνει άνθρωπο που μαθαίνει.Τώρα σε ότι αφορά την έννοια της Χούντας έχω πιά αηδιάσει. Όποιος λοιπόν στην Ελλάδα ¨λέει¨ότι έκανε ¨αντίσταση¨ εναντίον της Χούντας(όταν τέλειωσε ήμουν δεν ήμουν 5) είναι καλός. Όλοι οι άλλοι είναι κακοί(για να μη το πω αλλιώς). Έ φτάνει πιά αυτό το παραμύθι.Απο όσα ξέρω λίγοι αντιστάθηκαν και απο αυτούς κανένας δεν βγαίνει να το περηφανευτεί. Θέλω να μου πεί ο φίλος belowzero, πόσους απο τους επαναστάτες που ξέρει έχουν μεζονέτες στα βόρεια προάστια. Γιατί αυτός που ονομάζει ¨βλαχομπαρόκ χουντίλα¨ πέθανε στην ψάθα, έχοντας μοιράσει τα υπάρχοντά του σε ανήμπορους. Προτιμώ λοιπον κάποιον που κάνει λάθη,γιατί έκανε και λάθη ο Χριστόδουλος, αλλά να έχει στάση ζωής και να διδάσκει, παρά τους στεγνούς χωρίς ουσία ψευτοαριστερούς,που για να δώσουν βοήθεια σε φτωχό πρέπει να τους καθοδηγήσει το κομματικό τους όργανο. Αυτά και άντε να δούμε πότε ο νεοέλληνας θα φτάσει στο σημείο να μοιάσει και πάλι στους προγόνους του.Να σκέφτεται δηλαδή.

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

Αγαπητέ ανώνυμε. Με όλους όσοι θα μου κάνουν την τιμή να μου απευθύνουν τον λόγο θα ασχοληθώ. Ο below zero ήταν ευγενικός και έθιξε ένα θέμα στο οποίο πιστεύω ότι μπορώ κι εγώ να συνεισφέρω την άποψή μου. Δεν κάνω διακρίσεις αριστερά - δεξιά όταν ανοίγω διάλογο με ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι πολύ ανώτερα όντα από τις αριστερο-δέξιες ρετσέτες. Άλλωστε, το ίδιο το ζήτημα του Εγώ και της Συνείδησης είναι πολύ πιο σημαντικά και δυσεξήγητα ζητήματα από τους όποιους συγκυριακούς ιδεολογικούς προσανατολισμούς.

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει, κατάλαβα τη λογική της υπεράσπισης του Χριστόδουλου από μέρους σας. Δεν την αισθάνομαι και δεν τη συμμερίζομαι, παρόλαυτά τη σέβομαι.
Ξέρω ότι η αγάπη είναι το υπέρτατο μυστήριο και ότι δεν εξηγείται λογικά, έχω μυηθεί κι εγώ σε αυτό το μυστήριο. Ο Χριστόδουλος ήταν ένα ακραίο άτομο και όπως κάθε ακραία προσωπικότητα προκάλεσε ακραία συναισθήματα.
Μπορώ να αναφέρω αναρίθμητα γεγονότα που συνέτειναν στην αρνητική άποψή μου απέναντί του, τα οποία δεν έχει νόημα να παραθέσω ένα προς ένα. Αυτό όμως κυρίως που γιγάντωνε την απέχθειά μου ήταν η δίψα του για κοσμική εξουσία, αυτή η απεγνωσμένη λαχτάρα για δύναμη που έβλεπα στο βλέμμα του. Η παντελής έλλειψη ταπεινότητας. Η αυτοανακύρηξή του σε κριτή των πάντων, σε πατέρα των πάντων.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη δημόσια προσβολή ενός παιδιού από τηλεοράσεως με τη φράση: "είσαι χάχας;".

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία και καλή συνέχεια στις δραστηριότητές σας.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν είμαι αριστερός. Για την ακρίβεια απορρίπτω μετά βδελυγμίας την αριστερή ιδεολογία. Πιστεύω στην ελευθερία του ατόμου, στην ελευθερία της αγοράς, στην ελευθερία επιλογής ή όχι μιας θρησκείας και όχι στον φασιστικό προσυλητισμό. Πιστεύω στο μικρό επιτελικό κράτος και όχι στην κρατικοδίαιτη οικονομία. Πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στην ισότητα ευκαιριών. Απορρίπτω την ομοιομορφία. Και κυρίως απορρίπτω τους κάθε λογής ιδεολογικούς και θρησκευτικούς "πατερούληδες".

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

Φίλε below zero κατανοητές και οι δικές σου αιτιάσεις παρόλο που δεν τις ασπάζομαι. Από την άλλη, δεν χρειάζεται να αρχίζουμε εδώ τα "απορρίπτω μετά βδελυγμίας" διότι προκαλούν αλγεινούς συνειρμούς σε ανθρώπους που κάποτε "λούστηκαν" τις όποιες δηλώσεις αποδοχής ή απόρριψης ιδεολογιών. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία όταν ακούνε ή διαβάζουν τέτοιες φράσεις, τους σφίγγεται η καρδιά.
Εδώ είμαστε για να τα λέμε ανοιχτά και πολιτισμένα.
Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω σε κράτος (ειδικά στο ψευτορωμαίικο). Στον Χριστό πιστεύω, στους Έλληνες, στον σκεπτόμενο και ευαίσθητο άνθρωπο.

Παναγιώτης Λιάκος είπε...

Παρεμπιπτόντως, εχθές η ΕΤ1 είχε ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ για τον Ζυλ Ντασσέν που βρέθηκε εν μέσω Μακαρθικού κυκεώνα και στάθηκε όρθιος αρνούμενος να κάνει δηλώσεις "βδελυγμιαίων απορρίψεων".
Άλλωστε δεν χρειάζεται να δηλώσουμε τι αγαπάμε και τι αποφεύγουμε. Το αποδεικνύουμε με τις πράξεις μας καθημερινά.

Ανώνυμος είπε...

Καιρός είναι οι λέξεις να αποκτήσουν το νόημα που έχουν πραγματικά και να ξεκολλήσουμε από το '74, στο οποίο έχουμε μείνει καθηλωμένοι. Καιρός να γίνουμε μια σύγχρονη κοινωνία και ένα σύγχρονο κράτος. Καιρός να ξεφύγουμε από τον επαρχιωτισμό που μας διακρίνει ως Έλληνες και να διαμορφώσουμε μια νέα ελληνικότητα πιο ανοιχτόμυαλη και δεκτική στη θετικότητα και την εξέλιξη. Είμαι αισιόδοξος ως άνθρωπος και πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Οι αλλαγές δρομολογούνται από κάτω προς τα πάνω. Η γνώση είναι το όπλο. Πρέπει να ξεβολευτούμε και να δούμε λίγο πέρα από τη μύτη μας.