Κυριακή, Μαρτίου 15, 2009

«Kάθε δημοσιογράφος είναι πουτ@#ας γιος»


Η είδηση του Σαββατοκύριακου βγήκε από το Ίντερνετ:

Γιος πρώην υπουργού έχει λογαριασμό στο Facebook.

Εκεί ανάρτησε σύνθημα σύμφωνα με το οποίο «κάθε δημοσιογράφος είναι πουτ@#ας γιος».

Μόλις γνωστοποιήθηκε η ανάρτηση του νεανία πάμπολλοι χίμηξαν για να κατασπαράξουν τον υιό του πατρός, επειδή έχει αρνητική άποψη για τους δημοσιογράφους.

Οι κατακρίνοντες δεν σκέφτηκαν ότι ο νέος ίσως να μην δημοσιοποίησε άποψη αλλά προϊόν ρεπορτάζ!

Δηλαδή το σύνθημά του ενδέχεται να αφορούσε μόνο στους δημοσιογράφους με τους οποίους συναναστρέφεται ο πατέρας του και απαρτίζουν τον στενό φιλικό του κύκλο.

Θεωρώ ότι αυτό είναι το πιθανότερο.

Συνήθως γράφουμε για ό,τι γνωρίζουμε, όχι για όσα και όσους αγνοούμε.

Τούτο το προνόμιο το διατηρούν στο ακέραιο οι παραθυρολογούντες της τηλεόρασης.

Οπότε, ο γιος του πρώην υπουργού, μια και δεν είναι τηλεσχολιαστής, μάλλον αξιολογούσε τους δημοσιογράφους που γνωρίζει και εκείνος και ο ανέμελος, σαγηνευτικός και πολιτισμένος πατήρ του.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων θα μας επιτρέψει να μην διαφωνήσουμε μαζί του – διότι κάπως καλύτερα θα τους ξέρει από εμάς.

Παράδοξο στην προαναφερθείσα είδηση δεν είναι ότι αναρτήθηκε κάπου στον παγκόσμιο ιστό μια αρνητική άποψη για τους δημοσιογράφους.

Παράδοξο είναι ότι μας εξέπληξε.

Σε τι δηλαδή διαφέρει το Ίντερνετ από τις κεντρικές λεωφόρους και τις πλατείες των πόλεων όπου κάθε τρεις και δονούνται από το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι»;

Η μόνη διαφορά του διαδικτύου με τις πόλεις είναι ότι το μεν έχει δομηθεί από δυαδικό κώδικα, μια ατέρμονη αλληλουχία από 0 και 1, ενώ οι πόλεις από μπετόν σίδερα και τούβλα.

Όμως, σε όλα τα υπόλοιπα το Ίντερνετ και οι πόλεις ταυτίζονται μια και σχεδιάστηκαν από ανθρώπους και κατοικούνται-νοηματοδοτούνται από τους ανθρώπους.

Μέσα στο ανθρώπινο σύνολο, για λόγους που δεν έχουν εξηγηθεί πλήρως, περιλαμβάνονται τόσο οι υπουργοί όσο και τα τέκνα τους με τα ωραία συνθήματα στο Facebook.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Να εισαστε καλα ρε παιδια.
Αυτα εγραψα κι εγω αλλου,και πεσανε να με φανε,πιστευω,οχι απο αντιδραση στα γραφομενα απο το νεαρο,αλλα απο αντιδραση στον πατερα του.
Και ερωτησα εγω ο δυστυχης.Μα υπαρχει συλλογικη ευθυνη;Ο,τι κανει το ενηλικο παιδι μας,πρεπει να καταδικασει και εμας;
Μα αυτο,ειναι φασισμος.
Αλλα δε βαριεσαι.Στου κουφου την πορτα...
Η΄,ου με πεισεις,καν με πεισεις.

Stefanos είπε...

Ναι αυτή η είτε από πάνω προς τα κάτω είτε από κάτω προς τα πάνω κληρονομιά της ευθύνης είναι εξαιρετική εφεύρεση. Και χρησιμοποιείται και εντελώς επιλεκτικά εκατέρωθεν..
Βέβαια ο συντάξας το σύνθημα αυτό, δε σκέφτηκε έξυπνα.
Θα μπορούσε να γράψει το "Πουτάνας γιοι μερικοί δημοσιογράφοι" και να μην του πει κανείς τίποτα. Γιατί και ως βρισιά δε γενικεύει, και κυριολεκτικά όμως, δεν αποκλείεται να ισχύει. Και στο κάτω κάτω, γιατί να ναι υποτιμητικό αν η μητέρα σου ήτο φιλόξενη κοπέλα, αν εσύ είσαι επιτυχημένος και σωστός. :P
Την καλημέρα μου..

Ανώνυμος είπε...

καθε δημοσιογραφος ειναι μια μικρη πουτανιτσα. οσο μεγαλωνει ο κυκλος του αυξανει και η πουτανια του. βεβαια υπαρχουν και πολλες εξαιρεσεις, αλλα ποιος μιλαει γι αυτες σημερα... η εξαιρεση και η διαφορετικοτητα προυποθετουν ερευνα και ορθη κριση. αρεσκεται λοιπον η μαζα, να υιοθετει αποψεις, πιστευω, και καθε λογης προπαρασκευασματα ηλιθιοτητας, εφησυχαζοντας το μετριοτατο πνευμα της με την γενικευση και τον ολοκληρωτισμο...
οσο για τον υιο βουλγαρακη
ευχομαι να ακολουθησει τη δουλεια του μπαμπα του, γιατι η δουλεια της μανας του χρειαζεται μ___ι ...
θα βρει ομως μπροστα του, τους πιτσιρικαδες του δεκεμβρη και θα του καουν τα ουμπαλα...
το ενηλικο παιδι του ενηλικου πατερα...