Εὐτυχές τό νέον ἔτος!

Ὁ Καμίνης ἀνακάλυψε τόν τροχό!

Ὁ ἄνθρωπος πού ἀστοχεῖ στίς ἀντίστροφες μετρήσεις γιά τή λήξη τοῦ χρόνου «ἐφηῦρε» ρόδα. Δέν γυρίζει ἀλλά πολύ... μυρίζει!

Ἡ καρακιτσάτη ρόδα πού μαζεύτηκε κακήν κακῶς δέν εἶναι τό αἴτιο τοῦ καμινισμοῦ ἀλλά ἡ ὕστατη συνέπεια του. Πώς μπῆκε στήν πλατεία Συντάγματος καί πώς βγῆκε μόνο ὁ Καμίνης ξέρει. Καμίνης εἶναι ὁ δήμαρχος Ἀθηναίων - ἤ τέλος πάντων ὅσων ἔχουν ἀπομείνει Ἀθηναῖοι. Αὐτός ὁ δήμαρχος εἶναι ἀκριβῶς ὅ,τι δείχνει. Ὁ τρόπος πού μιλᾶ. Αὐτά πού λέει. Ὁ τόνος τῆς φωνῆς του. Το βλέμμα του. Οἱ κινήσεις. Ἐκεῖνος (ὁ ΓΑΠ, ἀσφαλῶς) πού τόν διάλεξε ὡς προτεινόμενο τῆς πασοκάρας γιά τόν δῆμο. Τά πλήθη πού τόν ψήφισαν. Τα φυλλάδια ὑπέρ του σέ ἄπταιστα παστοῦν, οὐρντοῦ καί ἀραβικά πού γέμισαν τήν Ἀθήνα πρίν ἀπό τίς δημοτικές ἐκλογές. Ὁ τρόπος πού πολιτεύεται. Ὅλα παραπέμπουν σέ αὐτό πού βλέπουμε, μυρίζουμε, ἀγγίζουμε στήν πόλη τῶν πόλεων, πού κατάντησε κάτι ἀπό δῆμο Καμίνη.

Μία ρόδα μπαίνει ἀέρα πατέρα, γίνεται ντόρος καί μαζεύεται νύχτα. Αὐτό εἶναι ἡ δημαρχία του. Ὁ Σημίτης, κάποτε, εἶπε τό περιβόητο «αὐτή εἶναι ἡ Ἑλλάδα». Φυσικά, δέν εἶναι αὐτή ἡ Ἑλλάδα. Οὔτε ἡ καμίνειος ἀθηνοφάνεια δέν εἶναι αἱ Ἀθῆναι. Ὅ,τι ἔχει ἐντός του κάθε ἄνθρωπος αὐτό ἐκδηλώνει καί

Ἀκόμα ἕνας μικρός τυμπανιστής

Χιόνια στό καμπαναριό, κέρδη ὁ ἔφορας προσμένει. Χιόνια στό καμπαναριό καί τά χρέη ἕνα σωρό!

Μία πού εἶναι τῆς μοδός τοῦτα τά τραγουδάκια, ἄς ἄδουμε ὅλοι μαζί μία παραλλαγή τοῦ «Μικροῦ τυμπανιστῆ»:

«Μοῦ ’παν χρωστᾶμε τριακόσια (καί) δισ. (παραπαπαμπάμ), τό φέσι φτάνει στήν ἄκρἡ τῆς γῆς (παραπαπαμπάμ). Τὁν Τσακαλῶτο βλέπω στό Γιουρογκρούπ (παραπαπαμπάμ), ἀκούει τόν Σόιμπλε, πέφτει, ἀκούγεται γκούπ (παραπαπαμπάμ, παραπαπαμπάμ).

Ἀλέξης Τσίπρας πρωθυπουργός (παραπαπαμπάμ) καί ὁ Ζουράρις ὑφυπουργός (παραπαπαμπάμ). Τρελοκομεῖο ὡραία Ἑλλάς (παραπαπαμπάμ). Καί στή Βουλή μας ὁ κατιμάς (παραπαπαμπάμ, παραπαπαμπάμ).

Βρέ, στό Ἀμέρικα ἀλλάξαν πολύ (παραπαπαμπάμ). Πρόεδρος Ντόναλντ μέ το

Δῶρο ἕνα βιβλίο γιά κάθε ἀριστερό!

Ἀριστερά: τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ Δ. Τσιμπουκίδη καί δεξιά ὁ συγγραφέας τῆς μελέτης γιά τή σχέση τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας μέ τούς 'κλασικούς' τοῦ μαρξισμοῦ.

Το πάθος τῶν κλασικών τοῦ μαρξισμοῦ Καρλ Μάρξ, Φρίντριχ Ἔνγκελς καί Βλαντιμίρ Οὐλιάνοφ (Λένιν) γιά τήν ἀρχαία Ἑλλάδα

Αὐτές τίς ἅγιες μέρες, ἀντί νά ἔρχεστε στή δυσάρεστη θέση νά λογομαχεῖτε μέ ὅσους θαυμάζουν τήν ἀδαημοσύνη ἀριστεριζόντων νεοταξιτῶν, πού ἐχθρεύονται τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό Λόγο, δωρίστε τούς ἕνα βιβλίο ποῦ μπορεῖ νά τούς ἀνοίξει τά μάτια. Τιτλοφορεῖται «Οἱ κλασικοί τοῦ μαρξισμοῦ γιά τήν ἀρχαία Ἑλλάδα» καί ἔχει γραφτεῖ ἀπό τόν Δ. Τσιμπουκίδη. Ὁ Δημήτρης Τσιμπουκίδης (1921-2006) ἦταν ἀνατολιστής, ἀλεξανδρολόγος, ἱστορικός, μέλος τῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Τό 1965 τοῦ ἀνατέθηκε ἀπό τόν Μ. Α. Κοροστόβτσεφ (τακτικό μέλος τῆς Ἀκαδημίας Ἐπιστημῶν τῆς ΕΣΣΔ) νά συγκεντρώσει καθετί σχετικό μέ τήν ἑλληνορωμαϊκή ἐποχή στά ἔργα τῶν Μάρξ, Ἔνγκελς, Λένιν. Ἔτσι ἀπέκτησε πρόσβαση σέ ὅλα τά ἀρχεῖα, τά μουσεῖα, τίς βιβλιοθῆκες τῆς ΕΣΣΔ. Ταξίδεψε γι' αὐτόν τόν ἐρευνητικό λόγο σέ ὅλες τίς σοβιετικές δημοκρατίες. Ἀποτέλεσμα τῆς πολυετοῦς καί ἐπίμοχθης ἔρευνας εἶναι τό βιβλίο ἀπό τό ὁποῖο προέρχονται τά παρακάτω ἀποσπάσματα.

Κάρλ Μάρξ

σ.σ. 16-18: «Ἤξερε καλά τήν ἀρχαία ἑλληνική καί λατινική, τόσο ἄνετα, πού ὅταν κάποιος διάβαζε, ὁ νεαρός Κάρλ μποροῦσε ἀμέσως νά μεταφράζει ἐλεύθερα στά γερμανικά τό κείμενο πού ἄκουγε.[...] Ἀπό μικρός ἔδειξε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τήν ἑλληνική μυθολογία. Ἡ μορφή τοῦ Προμηθέα, πού

Καλὰ Χριστούγεννα! Merry Christmas!

‎Τελικὰ ὅλη ἡ πολιτικὴ πρόταση συνοψίζεται σὲ δυὸ λέξεις. Ὅποιος ἀποφεύγει νὰ πεῖ "καλὰ Χριστούγεννα" εἶναι σίγουρα νεοταξίτης. Ὅποιος τὸ λέει μπορεῖ καὶ νὰ μὴν εἶναι.

The strongest political message of our times: Merry Christmas!

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό

Ἀπό τό διαδίκτυο: «Πιεῖτε σάν νεροφίδες, φᾶτε τοῦ σκασμοῦ κι ἕνας χοντρός μέ κόκκινα ροῦχα θά σᾶς φέρει δῶρα»

Εἶναι -στ' ἀλήθεια- μαγικός ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον τά μέσα μαζικῆς ἐξημέρωσης ἀντιστάσεων καί ἐξαχρείωσης ἐνστίκτων κρύβουν ἀπό τήν ἑορταστική περίοδο τόν πρωταγωνιστή: τόν Ἰησοῦ Χριστό! Κουβέντα δέν ἀκούγεται γιά Ἐκεῖνον, τήν ἱστορία τῆς γέννησής Του, τό βαθύ νόημα πού ἔχει αὐτή ἡ ὑπέροχη περιπέτεια γιά τήν ἀνθρωπότητα. Τα Χριστούγεννα γιά τά ΜΜΕ εἶναι μία ἡμερολογιακή ἔνδειξη, ἕνας δείκτης κατανάλωσης, μία ἀτζέντα πολιτικοῦ, πού τά στηρίζει καί στηρίζεται ἀπό αὐτά, μία ἐξαιρετική ἀφορμή γιά ταξιδιωτικό ρεπορτάζ μέ τίτλο «Οἱ γιορτές τῶν ἐπωνύμων». Ὁ μόνος πού δέν ἔχει ὄνομα καί ἰδιότητα γιά τούς «ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου» εἶναι ὁ Χριστός.

Τά κανάλια θά στήσουν τίς κάμερές τούς στή

Merry Christmas Kyriakos!

Ἄς πεῖ κάποιος στὸν κύριο Μητσοτάκη ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἡ ἑορταστικὴ περίοδος για τὴν πλειοψηφία δεν εἶναι οὐδετερόθρησκη καὶ ὅτι ἡ σκόπιμη παράλειψη τῆς λέξεως Χριστούγεννα ἀπὸ τὴν κάρτα τῆς ΝΔ δέν θά περάσει ἀπαρατήρητη.

Το νόημα τοῦ ἑλληνικοῦ βίου

Τό ἔθνος μας αὐτοπαγιδεύτηκε στήν ἔλλειψη νοήματος, στή βεβαιότητα τῆς ἀδυναμίας νά παράξει γεγονότα καί νά προκαλέσει ἐξέλιξη.

«Ὅταν ρίχνεις μία πέτρα στό νερό, βρίσκει τόν συντομώτερο δρόμο πού ὁδηγεῖ στόν βυθό. Το ἴδιο συμβαίνει ὅταν ὁ Σιντάρτα ἔχει μία φιλοδοξία, ἕνα σκοπό. Ὁ Σιντάρτα δέν κάνει τίποτα∙ περιμένει, σκέπτεται, νηστεύει, ἀλλά περνάει μέσα ἀπό τίς ὑποθέσεις τοῦ κόσμου σάν τήν πέτρα ἀπό τό νερό, χωρίς νά κάνει τίποτα, χωρίς νά κινεῖται: κάτι τόν ἑλκύει καί ἀφήνεται νά παρασυρθεῖ. Ὁ σκοπός του τόν τραβάει, γι' αὐτό καί δέν ἐπιτρέπει σέ τίποτα νά μπει στό μυαλό του, πού νά εἶναι ἀντίθετο στό σκοπό του. [...] Ὁ καθένας μπορεῖ νά κάνει θαύματα, ὁ καθένας μπορεῖ νά πλησιάσει τόν στόχο του, ἄν ξέρει νά σκέφτεται, νά περιμένει καί νά νηστεύει».
Hermann Hesse «Σιντάρτα», ἐκδόσεις Λυχνάρι - Καλλιθέα: 1984, σελ. 67

Ὁ «Σιντάρτα» τοῦ Hermann Hesse (1877-1962) εἶναι λογοτέχνημα πού διαβάζει συνήθως κάποιος στήν ἐφηβεία του. Στη συνέχεια τό λησμονᾶ, ἀφοῦ παρασύρεται ἀπό τά μανιασμένα ρεύματα τοῦ βίου. Σε κάποιο ἄλλο σημεῖο τῆς θαλασσοπλοΐας του, ἄν εἶναι ἀρκετά τυχερός νά τό ξαναδιαβάσει, ἀντιλαμβάνεται πόσο ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπό αὐτό - πόσο ἔχει λειτουργήσει ἐντός του, ἐπί μεγάλο διάστημα, κι ἐκεῖνος δέν τό

No space no time - we'll catch the wind

Ἀφιερωμένο σ' ὅσους δέν περιμένουν πιά, ἀλλά πολεμοῦν γιά τήν νίκη.

Βάψτε Τοῦρκο τόν Γιῶργο Καμίνη!

Φωταγώγησε τό δημαρχεῖο (που δέν τοῦ ανήκει) μέ τά χρώματα τῆς τουρκικῆς σημαίας. Μεγάλο καημό πρέπει νά τό 'χε...

Ὁ κ. Καμίνης ἀποτύπωσε διά φωτισμῶν τά χρώματα τῆς παντιέρας τῆς χώρας τοῦ Μωάμεθ Β', τοῦ Κεμάλ, τοῦ Ἐρτογρούλ καί τοῦ Τοπάλ Ὀσμάν στό δημαρχεῖο τῆς Ἀθήνας (μεγάλη φωτογραφία).


Ἔτσι γούσταρε, ἔτσι ἔγινε. Καί μερικοί ἀναγνῶστες, λοιπόν, ποῦ ἔχουν ταλέντο στά εἰκαστικά καί γουστάρουν νά βάψουν Τοῦρκο τόν ἴδιο τόν δήμαρχο, μποροῦν νά τό δοκιμάσουν ἐδῶ!

Με νερομπογιές, μαρκαδόρο ἤ ὁποιονδήποτε χρωστήρα τῆς ἀρεσκείας τούς. Παρακαλοῦμε γεμίσατε τά...

Ἔθνος σημαίνει κοινό πεπρωμένο

1. Ἡ «κοιλάδα τῶν πεσόντων». Μνημεῖο γιά ὅλους τούς νεκρούς τοῦ Ἱσπανικοῦ  Ἐμφυλίου.
2. Ὁ Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντέ Ριβέρα. 3. Το ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ Χ. Γούδη.

«Τί, λοιπόν, μπορεῖ νά κάνει κανείς γιά νά ξαναδώσει ζωή στόν πατριωτισμό τῶν μεγάλων ἑτερογενῶν μονάδων; Τίποτε δέν θά ἐξυπηρετοῦσε καλύτερα ἀπό μία ἀναθεώρηση τῆς ἔννοιας τοῦ ἔθνους ξεκινώντας ἀπό διαφορετικά σημεῖα ἀναφοράς. Μέσα σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο μποροῦμε νά ὁδηγηθοῦμε ἀπό ὅσα ἔχουν λεχθεῖ γιά τήν διαφορά μεταξύ ἀτόμων καί προσώπων. Ὅπως ἀκριβῶς τό πρόσωπο δέν εἶναι παρά τό ἄτομο ἰδωμένο σέ σχέση μέ τήν κοινωνία, τό ἔθνος δέν εἶναι παρά ὁ λαός ἰδωμένος σέ σχέση μέ τήν οἰκουμενικότητα. 

Κάποιος δέν εἶναι πρόσωπο ἐπειδή εἶναι ξανθός ἤ μελαχρινός, ψηλός ἤ κοντός, μιλάει τή μία γλώσσα ἤ τήν ἄλλη, ἀλλά εἶναι πρόσωπο λόγω τῶν προσδιορισμένων κοινωνικῶν του σχέσεων. Κάποιος τότε μόνο εἶναι πρόσωπο, ὅταν δέν εἶναι μόνο αὐτός, ἀλλά καί ταυτόχρονα καί ἕνας “ἄλλος”. Με ἄλλα λόγια, βρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ ἄλλους, ἕνας πιθανός χρεώστης ἤ ὀφειλέτης σέ σχέση μέ ἄλλους.[…] 

Ἡ προσωπικότητα λοιπόν δέν καθορίζεται ἐκ τῶν ἔσω, μέ τή λογική μίας συνάθροισης κυττάρων, ἀλλά ἐκ τῶν ἔξω, μέ τή λογική συγκεκριμένων σχέσεων. Κατ’ ἀνάλογο τρόπο, ἕνας λαός δέν εἶναι ἔθνος λόγω κάποιας φυσικῆς ἰδιότητας ἤ κάποιας τοπικῆς χρώσεως ἤ γεύσεως, ἀλλά διότι εἶναι

Ἕνα φέσι στόν κύριο, γρήγορα!

Πρῶτος στά ἀριστερά βρίσκεται ὁ κομπάρσος τοῦ Ἐρντογάν Γιῶργος Παπανδρέου.

Ἀείποτε, ἡ μεγαλύτερη ἄσκηση αὐτοσυγκράτησης: Νά βλέπεις πράος τον ΓΑΠ αφενός νά καλοπερνᾶ καί αφετέρου νά κάνει τόν κομπάρσο στούς Τούρκους...

Ἔβαλε τήν Ἑλλάδα στό Μνημόνιο καί ἐξ αὐτοῦ χιλιάδες χώθηκαν σέ τάφους. Αὐτός μέ τά σκοτωμένα ἑλληνικά του, τίς αμερικανιές του, τά ντισκοζεϊμπέκικα, τά σαρδάμ, τόν θίασο πού ἔκοψε τίς συντάξεις τῶν γέρων καί πῆρε τό ψωμί ἀπό τό στόμα των ἀνήμπορων. Αὐτός μᾶς ἔχωσε στό Μνημόνιο καί ἑκατοντάδες χιλιάδες παραχώθηκαν στά ἀζήτητα τῆς κοινωνίας. Πετάχτηκαν σέ ράντσα νοσοκομείων, σέ ἱδρύματα, σέ χαρτόκουτα στούς δρόμους. Ἀπό τό στόμα αὐτοῦ ξεβράστηκε τό «λεφτά ὑπάρχουν» καί ὕστερα πύκνωσαν οἱ οὐρές στά συσσίτια τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν δήμων ἀπό τούς πεινασμένους.

Αὐτός ἀκόμα κυκλοφορεῖ ἄνετος καί

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΑΛΕΞΗ - ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΛΑΕΙ

Ἀνάπτυξη καί χειμερινός τουρισμός

Παρά τήν καταστροφολογία πού ἐκπέμπουν οἱ διάφορες «Κασσάνδρες», στήν πατρίδα μας βρέχει λεφτά!

Ἡ βροχή τῶν μετρητῶν καί τῶν τιμαλφῶν στήν Ἑλλάδα τείνει νά διαψεύσει τόν νόμο τῆς βαρύτητας. Κέρματα, χαρτονομίσματα, κοσμήματα, αὐτοκίνητα, πίνακες, ρολόγια, μπρελόκ, χρυσά δόντια, ἀκόμα καί ἀκίνητα δέν πίπτουν κάτω. Πᾶνε εὐθεία, κόβουν γιά Σύνταγμα, περνοῦν μπροστά ἀπό τό ξενοδοχεῖο «Μεγάλη Βρετάνια» καί πιάνουν τήν Καραγεώργη Σερβίας ὡς τήν ἀρχή της, ὅπου στεγάζεται τό ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν. Ἐκεῖ, ὅλα ὅσα κατόρθωσαν νά μαζέψουν γενεές γενεῶν Ἑλλήνων ἀνεβαίνουν τρεχάλα τούς ὀρόφους καί μπαίνουν μόνα τους, ἐντελῶς ρευστοποιημένα, στούς

Ὁ Ὀμπάμα διαβάζει «κυριακάτικη δημοκρατία»;

1: Ὁ Μπαράκ Ομπάμα ἐξετάζει τήν «μαγική σφαίρα» ποῦ ἐκτίθεται στό Μουσεῖο τῆς Ἀκροπόλεως. 2: Κοντινή λήψη τοῦ αἰνιγματικοῦ ἐκθέματος. 3: Τό δημοσίευμα τῆς «κυριακάτικης δημοκρατίας» τῆς 3ης Ἰουλίου 2016.

Θεμελιώδης ἀρχή τῆς μητέρας τῶν ἐπιστημῶν, τῆς φιλοσοφίας, εἶναι ἡ παρατήρηση. Ὁ ἀπερχόμενος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ δείχνει νά εἶναι φιλοσοφημένος ἄνθρωπος καί ἰδιαίτερα... παρατηρητικός. Στην ἐπίσκεψή του στό Μουσεῖο τῆς Ἀκροπόλεως στάθηκε σέ ἕνα ἔκθεμα γιά τό ὁποῖο ἔχει κάνει ἀναφορά μόνο ἡ ἐφημερίδα μας.

Ὑπενθυμίζεται σχετικά ὅτι σ’ αὐτήν τή στήλη τῆς «κυριακάτικης δημοκρατίας» δημοσιεύτηκε στίς 3/7/2016, μία ἡμέρα πρίν ἀπό τήν ἐθνική ἐπέτειο τῶν ΗΠΑ (ἡ 4ἡ Ἰουλίου ἑορτάζεται ὡς ἡ Μέρα τῆς Ανεξαρτησίας), ἄρθρο πού ἀναφερόταν στήν ἀλληλογραφία τοῦ Ἀδαμάντιου Κοραῆ μέ τόν Τόμας Τζέφερσον, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ τρίτος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ καί ὁ βασικός συντάκτης τῆς διακήρυξης τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς σημερινῆς ὑπερδύναμης. Στό ἄρθρο γινόταν λόγος γιά τήν ἐπίδραση πού ἄσκησε ὁ Ἑλληνισμός στήν ἰδεολογία τῆς ἀμερικανικῆς διοίκησης - μιά καί ἡ ἐπιστολή τοῦ Τζέφερσον πρός τόν Κοραῆ ἀποτελεῖ ἀδιάψευστο τεκμήριο τῆς ἀρχαιομάθειας τοῦ «πατέρα» τοῦ ἀμερικανικοῦ ἔθνους καί τοῦ θαυμασμοῦ του γιά τήν ἱστορική κληρονομιά μας. 

Ἀξίζει νά τονιστεῖ ὅτι ὁ Τζέφερσον στήν ἐπιστολή του, πού συντάχθηκε στίς 31 Ὀκτωβρίου 1823, ἔγραφε στόν Κοραῆ ὅτι ἡ ἑλληνική Ἐπανάσταση θά μποροῦσε νά πετύχει τούς σκοπούς της μόνο...

Raining Blood

Mankind, in its spiral, rotary motion, as it treads alone on subtle astral paths and unending viscous oceans of time, have to remember what is forgotten and to rediscover what is lost. This song is a key to remembrance. 

Ἡ μαντεία τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη γιά τήν φαύλη ἐξουσία

Ἀπό τήν οἰκία τοῦ ποιητή στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου.

Δέν ανησύχησεν ὁ Νέρων ὅταν ἄκουσε
τοῦ Δελφικοῦ Μαντείου τόν χρησμό.
“Τα ἑβδομήντα τρία χρόνια νά φοβάται”.
Εἶχε καιρόν ἀκόμη νά χαρεῖ.
Τριάντα χρονώ εἶναι. Πολύ ἀρκετή
εῖν’ ἡ διορία ποῦ ὁ θεός τόν δίδει
γιά νά φροντίσει γιά τούς μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στήν Pώμη θά ἐπιστρέψει κουρασμένος λίγο,
ἀλλά ἐξαίσια κουρασμένος ἀπό τό ταξείδι αὐτό,
ποῦ ἦταν ὅλο μέρες ἀπολαύσεως -
στά θέατρα, στούς κήπους, στά γυμνάσια...
Των πόλεων τῆς Aχαΐας ἑσπέρες...
Ἄ τῶν γυμνῶν σωμάτων ἡ ἡδονή πρό πάντων...

Aυτά ὁ Νέρων. Καί στήν Ἰσπανία ὁ Γάλβας
κρυφά τό στράτευμά τοῦ συναθροίζει καί τό ἀσκεῖ,
ὁ γέροντας ὁ ἑβδομήντα τριώ χρονώ.

Κωνσταντίνου Καβάφη Ἅπαντα, «Ἡ Διορία τοῦ Nέρωνος», ἐκδοτικός ὀργανισμός Πάπυρος, σελ. 58

Ἡ ἀνθρωπότητα, στή σπειροειδή περιστροφική κίνησή τῆς, στά λεπτοφυή ἀστρικά μονοπάτια καί τά παχύρρευστα ὕδατα τοῦ χρόνου, εἶναι ὑποχρεωμένη νά αναμιμνήσκει, νά λησμονεῖ καί νά επανανακαλύπτει τόν ἑαυτό τῆς. Οἱ περίοδοι τῆς ἀναμνήσεως φέρουν τό χρῶμα, τά ἐμβλήματα καί τήν ἀξία τοῦ χρυσοῦ. Τα γένη, ποῦ εμβαπτίζονται στή γνώση τῆς ἀνάμνησης, εἶναι χρυσά καί οἱ τρόποι τούς ὁμοίως. Ἡ ἐποχή τῆς λήθης εἶναι σιδηρᾶ καί τά παιδιά τῆς φέρουν τά στίγματα τούτου τοῦ μετάλλου, ἐνῶ δοκιμάζονται ἀπό τήν ἰσχύ τοῦ ὅταν πέφτει πυρακτωμένο, ὁρμητικό, τέμνον, ὁδηγημένο ἀπό χέρι ἐχθρικό πάνω στίς σάρκες τούς. 

Στον πολιτισμένο κόσμο, μία μέθοδος γιά νά ἐπανέλθει ἡ γνώση ἀπό ἐκεῖ ποῦ ἀπέδρασε εἶναι ἡ ἀνάγνωση. Δηλαδή, νά διατρέξουν οἱ ὀφθαλμοί, νά ἀκούσουν τά ὦτα, νά αἰσθανθοῦν τά ἀκροδάχτυλα τῶν ἀνθρώπων ψηφία φέροντα τά σύμβολα τῆς

Οἱ Μοῦσες ἐκδικοῦνται τούς μουσάτους

Ἄν χρειαστεῖ νά φορέσουν φουστανέλες γιά νά μείνουν στήν ἐξουσία θά τό κάνουν. Θά σιδερώνουν, μάλιστα, πασίχαροι τίς δίπλες.

Ὦ τοῦ θαύματος! Οἱ κυβερνῶσες μαζορέττες (σ.σ.: αγγλοελληνιστί «τσιρλῆντερς) τῆς Ἀριστεράς καί τῆς Προόδου, ποῦ ξενάγησαν τόν λατρεμένο τους πρόεδρο εἰς τάς Ἀθήνας δέν τόν πῆγαν σέ χοτσπότ. Οὔτε στά συριζιάνικα γραφεῖα τῆς πλατείας Κουμουνδούρου. Οὔτε στήν διακεκαυμένη ζώνη τῆς Πατησίων ἤ στήν πλατεία Βικτωρίας καί ἀλλαχοῦ, ὅπου τά σουαχίλι, τά παστούν καί ἡ ουρντού ἐναλλάσσονται στήν θέση τῆς λίνγκουα φράνκα (σ.σ.: ἡ κοινή γλώσσα συνεννόησης). Δέν σκέφτηκαν νά τόν πᾶνε νά καμαρώσει καμιά ὡραία κατάληψη. Τον ὑποδέχτηκαν καί τόν ξενάγησαν σέ τόπους – σύμβολα ἑνός κόσμου καί μίας κοσμοθέασης πού πολεμᾶ

Ὁ Θεός νά συγχωρήσει τόν Στεφανόπουλο πού ἔβλαψε τήν Ἑλλάδα

Ὅταν ἀνακοινώνονται θάνατοι σημαντικῶν προσωπικοτήτων ἀπό τόν χῶρο τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας καί τῆς Τέχνης ὑπάρχει ἕνας ἄγραφος νόμος: νά ἐκφράζεται παντοιοτρόπως καί ἀπό ὅλα τά ΜΜΕ ἡ θλίψη ἀνθρώπων πού τόν γνώρισαν ἀλλά καί ἄγνωστων πρός αὐτόν. Τηρεῖται ἐπίσης ἡ συνήθεια νά καλλιεργεῖται ἕνα κλίμα συντριβῆς γιά τόν πρόωρο ἤ ἀναμενόμενο χαμό τοῦ διάσημου τεθνεῶτος. Το ἴδιο ἔγινε καί στήν περίπτωση τοῦ πρώην προέδρου τῆς δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.

Ὁ νεκρός παρουσιάζεται ὡς ἕνας ἄνθρωπος πού ὑπηρέτησε τό ἔθνος καί τήν πατρίδα μέ τρόπο ἐπωφελή γιά τόν λαό. Αὐτό εἶναι ἀνακριβές. Μπορεῖ ὁ ἐκδημήσας νά ἦταν συμπαθής -τουλάχιστον στόν ὕστερο καίρό τῆς πολιτικῆς του σταδιοδρομίας ὅταν λειτούργησε σάν ὑπάλληλος τῆς κυβέρνησης Σημίτη- μιά καί ἡ συμπάθεια ἐξαρτᾶται πάρα πολύ ἀπό τήν ἄποψη πού ἐκφράζει ἡ κατεστημένη ἐνημέρωση καί ὅλοι οἱ μηχανισμοί παραγωγῆς ἰδεολογίας. Αὐτά καί ἐπί Στεφανόπουλου καί τώρα ἀνῆκαν καί ἀνήκουν στόν χῶρο πού ἐξέφραζε καί ἐκφράζει τήν κυβέρνηση Σημίτη, Παπανδρέου καί τήν εὐρύτερη Ἀριστερά - κομμουνιστική και "εὐρωπαϊκή". 

Ὁ Κωστής Στεφανόπουλος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν μποροῦσε νά

Τραμπ-άλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν

Το βαθύ κράτος μέ τό ρηχό μυαλό καί τήν πετρωμένη καρδιά ἄς ὑποδείξει 39 ἀριθμούς στό Τζόκερ νά παίξουμε τά 6 

Δέν ἤθελε καί μεγάλα ἀποθέματα φαντασίας γιά νά ποντάρεις σέ νίκη τοῦ Ντόναλντ Τραμπ. Ὅλα τά χαρτιά πού βγάζει ἀπό τό μανίκι τῆς ἡ ὑπερδομή γιά νά τά σπρώξει στήν πράσινη τσόχα τῆς πολιτικῆς ἀντιμετωπίζονται ἀπό τούς ἐκλογεῖς ὄχι σάν τραπουλόχαρτα, ἀλλά σάν χρησιμοποιημένα χαρτιά ὑγείας - καί ἔχουν τή μοίρα αὐτῶν τῶν ἀπαραίτητων ἀλλά ἀηδιαστικῶν (μετά τή χρήση) προϊόντων.
Με τό δικό μας δημοψήφισμα φάνηκε ξεκάθαρα ἡ ρωγμή στόν τάχα... ἀδιαπέραστο τοῖχο τῶν εταιριών μετρήσεων, οἱ ὁποῖες ἔγιναν περισσότερο ρεντίκολο ἀπό ἐκείνους ποῦ διαρρήγνυαν τά ἱμάτιά τούς γιά τήν ἀκρίβεια τῶν προβλέψεων. Το «Ὄχι» ἐπικράτησε κόντρα σέ ὅλες τίς ἐκτιμήσεις ἀλλά καί τίς προσδοκίες τοῦ Τσίπρα, ὁ ὁποῖος ἔλυσε τό «προβληματάκι» πού τοῦ προκάλεσε ἡ λαϊκή ψῆφος μέ τρόπο ἁπλό: ἔκανε κωλοτούμπα καί μεταμόρφωσε τό «Ὄχι» σέ ἕνα ὡραιότατο «Ναί». Ἀπό κεῖ καί πέρα τό πῆγε τυφλοσούρτη. Εἶναι μέχρι νά

Donald Trump takes back America

Brexit, ἀμερικανικές ἐκλογές. Μία σειρά ἀπό ἐπικές μάχες κερδίζονται. Οἱ λαοί διεκδικοῦν καί παίρνουν πίσω τίς χῶρες τους ἀπό τά συνασπισμένα μπλόκ συμφερόντων τοῦ ἀεριτζίδικου, μή παραγωγικοῦ χρήματος, τῆς προπαγάνδας πού ὑποδύεται τήν δημοσιογραφία καί τῶν ὑπόλοιπων μηχανισμῶν παραγωγῆς ἰδεολογίας καί κυρίαρχης ἄποψης. Ἡ ἀδιάκοπη ροή τῆς Ἱστορίας ἀλλάζει πάλι τή διαδρομή της. Καμία λέξη δέν πάει χαμένη. Οὐδείς ἀγώνας γιά τό ἔθνος, τήν πατρίδα, τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν δικαιοσύνη δέν εἶναι ἄσκοπος. Θερμά συγχαρητήρια στόν ἀμερικανικό λαό γιά τήν ἔμπρακτη περιφρόνηση τοῦ δυσώδους κατεστημένου τῆς παρακμῆς.

Καρανταῆδες, καρασεβντάδες, καραγκιόζηδες

Ἡ ἀνθρωπιστική Δύσις καί τό ἑλληνόφωνο καθωσπρεπειστάν ἀπεχθάνονται τήν βία, παρεκτός ἄν στήν οὔγια γράφει Τουρκία. Τότε τούς ἀρέσει!

Μία ἀρχική διαπίστωση: στήν ὑποδοχή Τούρκου ἠθοποιοῦ, ὁ ὁποῖος παίζει σ' ἕνα σελτζουκικό σίριαλ πού τιτλοφορεῖται «καρα-κάτι-τέτοιο», πῆγαν χιλιάδες τσαοῦσες (πού θά 'λέγε κι ὁ ἀσύγκριτος Γιῶργος Μαρῖνος). Καί φώναζαν καί οὔρλιαζαν καί σκλήριζαν ἀκατάληπτα λόγια λατρείας καί θαυμασμοῦ γιά τόν ἀπόγονο τοῦ Ἄλπ Αρσλάν, ὁ ὁποῖος τούς ἔχει κλέψει τίς καρδιές, ἀφοῦ πρῶτα κατέλαβε δικαίωμα παρουσίας στά κρίσιμα τετραγωνικά ἑκατοστά πού καταλαμβάνει στίς οἰκίες ἡ συσκευή τῆς τηλεόρασης. Πρῶτα στήν τιβί κι ὕστερα στή ζωή ὁ πρωταγωνιστής τοῦ «καρά-νταλγκά».

Στην ὑποδοχή τῶν ὀστῶν τῶν 16 ἡρώων πού ἔπεσαν τό 1974 κατά τή διάρκεια τῆς μυστικῆς ἀποστολῆς «Νίκη», ἐνῶ κατευθύνονταν

Ἀλβανικός «φανατισμός» καί τουρκικά συμφέροντα

Ἔνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους μύθους που καλλιεργεῖται στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ σύνολο τῶν χωρῶν που μαστίζονται ἀπὸ τὸν ἰὸ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας εἶναι ἡ «καλοσύνη» καὶ ἡ «μετριοπάθεια» στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ ἡ εξυπηρέτηση αὐτῶν τῶν ἀξιῶν καὶ συμπεριφορῶν ἀπὸ ἡγέτες γεμάτους «κατανόηση» καὶ αἰσθήματα «ἀλληλεγγύης» γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Κάτι τέτοιο δεν ὑπάρχει.
Τὸ μόνο ποὺ ὑφίσταται στὸν κόσμο τῆς διπλωματίας καὶ στὶς διακρατικὲς σχέσεις εἶναι τὸ συμφέρον. Ὅπως εἶχε πει ὁ Οὐίνστον Τσόρτσιλ «οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐφήμεροι, ἀλλὰ τὰ συμφέροντα εἶναι αἰώνια». Τὰ συμφέροντα ὑπηρετοῦν οἱ κυβερνῆτες ὅλων τῶν χωρῶν τοῦ κόσμου. Άλλοι τὰ δικὰ τους κὶ ἄλλοι τῶν λαῶν τους.
Τὸ μόνο ποὺ διαφοροποιεῖ τὶς πρακτικὲς καὶ ρητορικὲς ἐπιδόσεις τους εἶναι ἡ ἤπειρος στὴν ὁποία βρίσκονται καὶ τὸ πόσο ἀπροκάλυπτα διατυπώνουν τὶς θέσεις τους.
Έτσι καὶ ἡ Ἀλβανία, μία χώρα ποὺ δημιουργήθηκε για νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ ἰταλικὰ σχέδια καὶ τώρα βρίσκεται προσδεδεμένη στὸ ἄρμα τῆς Τουρκίας, παραδοσιακὰ λειτουργεῖ ἐναντία στὶς

Καθημερινά γράφεται Ἱστορία

Ἡ φωτογραφία ἀπό τό http://pheidias.antibaro.gr/

Στίς μέρες μας δέν ἔλαχε πόλεμος - τουλάχιστον ἀπό αὐτούς πού κηρύσσονται ἐπισήμως. Παρά ταῦτα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά μαχόμαστε.

Ἄν ἐξεταστεῖ μακροσκοπικά ὁ ἀνθρώπινος βίος, τίποτα δέν ἀξίζει τόσο ὅσο τό σωστό. Ὅταν καλεῖσαι νά τό πράξεις καί νά πληρώσεις ἐπί τόπου τό κόστος, δέν μπορεῖς νά δεῖς πολύ ψύχραιμα τά πράγματα, γι' αὐτό καί ἡ κρίσιμη ἀπόφαση τή στιγμή τῆς κρίσεως ἔχει ἀνεκτίμητη ἀξία. Ἐκεῖνοι πού θυσιάζουν τή ζωή τους γιά κάποιο ἰδανικό χάνουν ὅ,τι ἔχουν καί ταυτόχρονα δέν χάνουν τίποτα. Ἡ ἐγγύηση τῆς θνητότητας πού παρέχει κάθε γέννηση τηρεῖται κατά γράμμα.

Ἄν οἱ 300 τοῦ Λεωνίδα ἔκαναν τεμενάδες στόν Ξέρξη, φυσικά καί δέν θά ζοῦσαν σήμερα καί -ἀκόμα πιό φυσικά- θά ἀποτελοῦσαν ἕναν ἀπό τούς πολλούς λεκέδες τῶν σελίδων τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Το αὐτό ἰσχύει καί γιά τούς ὑπερασπιστές τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1453, γιά τούς ΕΛΔΥΚάριους στήν Κύπρο τό 1974, γιά τούς πολεμιστές μας στόν

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ 28.10.1940

Δοξαστικό γιά τό 1940

Εἶμαι πλούσιος. Πολυώνυμα δῶρα λαχών εἰμί. Εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ὅλες τίς συνοδές δυνάμεις γιά αὐτό. Νά ἐξηγήσω θέλω τόν πλοῦτο μου γιά νά τόν μοιραστοῦν ὅσοι ἐπιθυμοῦν παρόμοιο νά ἔχουν. Ὑπάρχει ἄφθονος γιά ὅλους. 

Κέρδος πρῶτο: Ἔχω γνωρίσει ἀνθρώπους πού νίκησαν, νικοῦν, δείχνουν πώς θά νικήσουν τήν πτωτική φύση τῆς σαρκός. Ἥρωες σιωπηλούς καί χαμογελαστούς σάν τόν γλυκό Ἀπόλλωνα πού πυρπολεῖ καί καταναλώνει τίς ψυχές πάνω στόν πανίερο Κύνθο. Ἁγίους καί μάρτυρες, ὁσίες πού πυράκτωσαν τό μέταλλο τῆς καλοσύνης τους στήν Κόλαση τῆς πραγματικότητας. Γιά μένα οἱ ζῶντες καί οἱ τεθνεῶτες ἥρωες, μάρτυρες, ἅγιοι καί διαλεχτοί ἀποσυνάγωγοι εἶναι ἕνα ἑνιαῖο σύνολο μέ τό ὁποῖο οὐδέποτε σταματῶ νά διαλέγομαι. Ὁδοδεῖκτες καί παρηγοριά στίς ἄνυδρες ὧρες τοῦ καμάτου.

Κέρδος πρώτιστο: Κομπάζω. Δέν θά ἔπρεπε ἀλλά συνάμα δέν θά μποροῦσα καί νά τό ἀποφύγω. Εἶμαι...

Ἡ ἀθηναϊκή ὄψη τοῦ Καρατσίου

 Ἀκαδημίας, στό ὕψος τῆς πλατείας Κάνιγγος. Χαλιά, κιλίμια, μοκέτες καί ἄλλα τινά καταλαμβάνουν σημαντικό τμῆμα τοῦ ξεχαρβαλιασμένου πεζοδρομίου. 

Ἑλλάδα - Πακιστάν, ἕνας Καμίνης δρόμος. Καί μία ἰδεολογία σάν τοῦ Καμίνη. Καί μπόλικοι ψηφοφόροι τρέντουλες, μούλτι κουτοί καί ἀφελληνισμένοι.

Τι ἑλληνικό ἀπέμεινε στό ἱερόν πτολίεθρον, τήν πόλη τῶν πόλεων, ἐκεῖ ὅπου μονομάχησαν δύο θεοί γιά νά δώσουν τό ὄνομά τους καί νίκησε τελικά ἡ Ἀθηνᾶ μέ τήν ἐλιά τῆς; Πού βρίσκονται οἱ ἴσκιοι οἱ ἀρχαῖοι, τά φῶτα τά ἐκθαμβωτικά ἑνός πολιτισμοῦ ποῦ ἔκανε τή ζήση τῆς ἀνθρωπότητας αξιοβίωτη;

Σάν νά ἔχασε τόν πόλεμο ἡ Ἑλλάδα καί οἱ ἐπικρατήσαντες μᾶς ὑποχρεώνουν νά περνᾶμε καθημερινά κάτω ἀπό τά Καυδιανά Δίκρανα τῆς ταπείνωσης. «Οὐαί τοῖς ἡττημένοις», τό μότο ἑνός κράτους καί μίας διοικητικῆς μηχανῆς πού δέν θέλει νά βλέπει οὔτε ἴχνος οὔτε ὑποψία ἑλληνικότητας στό τοπίο. Μόνο ἡ ἀσχήμια εἶναι ἀρεστή, τό ἐμπόριο ναρκωτικῶν στούς δρόμους, οἱ λακκοῦβες, οἱ πλιατσικολόγοι, οἱ μαχαιροβγάλτες, οἱ ἀπαίσιοι

Σ’ ἕνα γράμμα ὅλη ἡ ἀλήθεια

«Νομίζω, λοιπόν, ὅτι τὸ γράμμα Ε δὲ συμβολίζει οὔτε ἀριθμὸ οὔτε σειρὰ οὔτε σύνδεσμο οὔτε κάποιο ἄλλο ἀπὸ τὰ ἐλλιποῦς σημασίας μόρια. Ἀλλὰ εἶναι μία αὐτοτελὴς προσαγόρευση καὶ προσφώνηση τοῦ θεοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐκφώνησὴ τῆς κάνει αὐτὸν που τὴν πρόφερε νὰ συλλαμβάνει τὴν δύναμη τοῦ θεοῦ. Γιατὶ ὁ θεὸς σὲ κάθε ἕναν που προσέρχεται ἐδῶ ἀπευθύνει τὸ γνῶθι σαυτὸν σὰν ἑνὸς εἴδους χαιρετισμό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι σὲ καμιὰ περίπτωση κατώτερος ἀπὸ τὸ ‘χαῖρε’. Ἐμεῖς, πάλι, ἀπαντώντας στὸ θεὸ λέμε «εἶ-σαι»(=εἶ)», θεωρώντας ὡς ἀληθὴ, ἀψευδὴ καὶ μόνο ταιριαστὴ μόνο σ’ ἐκείνον προσφώνηση αὐτὴν ποῦ σημαίνει τὸ εἶναι».

Πλουτάρχου, «Περὶ τοῦ Ει τοῦ ἐν Δελφοῖς», 392a, ἐκδόσεις Ζῆτρος, σελ. 329

Ὁ Πλούταρχος ἦταν ὁ πρεσβύτερος τῶν ἱερέων τοῦ Ἀπόλλωνος στὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν καὶ ὁ καθ’ ὕλην ἁρμόδιος γιὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν πυθικῶν χρησμῶν. Ἡ ζωὴ τοῦ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀπέχουν παρασάγγας ἀπὸ τὴν ἰδέα ποῦ μπορεῖ νὰ ἀναπτύξει κάποιος ἀγχωμένος καὶ παραζαλισμένος ἄνθρωπος τῶν ἡμερῶν μᾶς περὶ τοῦ ἰδανικοῦ, κατὰ φύσιν καὶ σὺν θεῶ ζῆν. Το «Περὶ τοῦ Ει τοῦ ἐν Δελφοῖς» ἀπ’ ὅπου προέρχεται τὸ

Κατά μόνας ἀλεποῦδες, συλλογικά ἀνόητοι

Ὁ ναός τοῦ Ὀλυμπίου Διός ὑπό τό σεληνόφως. Το ἔργο θεμελιώθηκε ἐπί Πεισιστράτου.

«Εἰ δέ πεπόνθατε λυγρὰ δι’ ὑμετέρην κακότητα, μή θεοῖσιν τούτων μοῖραν ἐπαμφέρετε· αὐτοί γάρ τούτους ηὐξήσατε ῥύματα δόντες, καί διά ταῦτα κακήν ἔσχετε δουλοσύνην. ὑμέων δ’ εἷς μέν ἕκαστος ἀλώπεκος ἴχνεσι βαίνει, σύμπασιν δ’ ὑμῖν χαῦνος ἔνεστι νόος· ἔς γάρ γλῶσσαν ὁρᾶτε καί εἰς ἔπη αἱμύλου ἀνδρός, εἰς ἔργον δ’ οὐδέν γιγνόμενον βλέπετε».

«Κι ἄν δεινοπαθεῖτε ἐξαιτίας δικῶν σας κακῶν πράξεων, νά μήν κατηγορεῖτε τούς θεούς γιά τήν μοίρα σας. Ἀφοῦ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τούς κάνατε μεγάλους ὑποστηρίζοντάς τους, γι’ αὐτό πέσατε σέ ἄθλια σκλαβιά. Ὁ καθένας ἀπό σᾶς βαδίζει στά χνάρια τῆς ἀλεποῦς ἀλλά ὅλοι μαζί γίνεστε ἀνόητοι. Γιατί κοιτᾶτε τί καί πὼς λέει τά λόγια του ὁ δόλιος ἄνθρωπος ἀλλά δέν προσέχετε τίς πράξεις του».

Στίχοι τοῦ Σόλωνος τοῦ Ἀθηναίου (απ. 11 στ.3-8), M. L. West, Iambi et Elegi Graeci, vol. 2, Oxford: Clarendon Press, 1972 

Ὁ Σόλων (638– 558 π.Χ.) ἦταν μία ἀπό τίς πολυσχιδεῖς προσωπικότητες πού συνέβαλαν στήν οἰκοδόμηση τοῦ ἀξιοζήλευτου πολιτισμικοῦ ἐπιτεύγματος τῶν Ἀθηνῶν. Ἦταν νομοθέτης, ποιητής καί φιλόσοφος. Ὁ Παυσανίας στό «Ἑλλάδος Περιηγήσεως» (10.24.1-8) ἀναφέρει ὅτι στόν πρόναο τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν, στά παραγγέλματα πού ἀποτελοῦσαν ὁδοδεῖκτες γιά ἕναν ἐνάρετο καί εὐδαίμονα βίο περιλαμβάνονταν ἀποφθέγματα τῶν Ἑπτά Σοφῶν – κι ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν ὁ Σόλων. 

Το ἔργο του, εἰδικά ἐκεῖνο τῆς ἀναδιάταξης τοῦ ἀθηναϊκοῦ νομικοῦ καθεστῶτος, μαρτυρᾶ τήν βαθιά κατανόηση τοῦ Ἕλληνα σοφοῦ γιά τήν ἀνθρώπινη φύση καί τίς εὐαίσθητες ἰσορροπίες στόν οἰκονομικό καί κοινωνικό βίο τῆς πόλης του. Εἶχε ἀντιληφθεῖ ξεκάθαρα τίς δυνατότητες τῶν προσώπων καί τίς ἀδυναμίες τοῦ ὄχλου. Προσπάθησε, μέ μεγάλα ποσοστά ἐπιτυχίας, νά περιορίσει τίς εὐκαιρίες τῶν δημαγωγῶν νά ἐνδυθοῦν τήν ἀρχοντική ἀλουργίδα καί νά ὑποχρεώσουν τούς πολίτες νά βιώσουν τήν στυφή γεύση τῆς ἀνελευθερίας.

Οἱ στίχοι στήν ἀρχή τοῦ παρόντος ἠχοῦν ἀπό τήν προκλασσική Ἀθήνα μέχρι σήμερα κι ὁ ἀντίλαλος τῆς ἐπαλήθευσής τους δέν ἔχει χάσει οὔτε απειροστημόριο ἀπό τήν ἐκκωφαντική ἔντασή του. 

Οἱ Ἀθηναῖοι τῆς ἀρχαιότητας, οἱ τόσο ξακουστοί γιά τήν ευφυΐα καί τόν πολιτισμό τούς, σέ διάφορες στιγμές τῆς Ἱστορίας τούς ἀπεδείχθησαν...

Τηλεφωνική ξενοκρατία

Ἀνὰ περίπου εἴκοσι χρόνια οἱ Ἀμερικανοὶ παρεμβαίνουν στρατηγικὰ στὰ ἑλληνικὰ πράγματα χρησιμοποιώντας μόνο μία τηλεφωνικὴ συσκευή. Το 1996 ὁ Μπὶλ Κλίντον, ἐπειδὴ γνώριζε καλὰ τὰ μηδενικὰ ἀποθέματα πατριωτισμοῦ, θάρρους καὶ ἀξιοπρέπειας ποὺ εἶχαν ὁ Κώστας Σημίτης καὶ ἡ κυβέρνηση του, σήκωσε τὸ ἀκουστικὸ τοῦ τηλεφώνου καὶ ὑπαγόρευσε τὴν ἰταμὴ ὑποχώρηση τῶν Ἰμίων.

Ἡ κυβέρνηση Σημίτη διέπραξε προδοσία ὑποστέλλοντας τὴν σημαία ἀπὸ ἐθνικὸ ἔδαφος, ἀποσύροντας τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις ποὺ τὸ προστάτευαν καὶ κουκουλώνοντας μὲ ἄθλιο τρόπο τὴν δολοφονία τῶν τριῶν ἡρώων ἀξιωματικῶν μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Γιὰ νὰ τὰ κάνει ὅλα αὐτά, ἀρκοῦσε ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ τὸν Κλίντον.

Ἡ Ἱστορία, ἡ ὁποία ἐπιμένει νὰ σαρκάζει καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνεται, τὸ 2015 μᾶς ἀπέδειξε ὅτι τίποτε δὲν ἔχει ἀλλάξει. Ἡ ξενοκρατία μένει ἴδια καὶ ἀπαράλλαχτη καὶ ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία καθὼς καὶ ὁ σεβασμὸς στὴ λαϊκὴ βούληση μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν - ἀρκεῖ νὰ μὴν

Οἱ νόμοι πού διέπουν τήν λειτουργία τοῦ σύμπαντος προϋπάρχουν τῆς δημιουργίας του.

Ἰωάννης Σχοινᾶς: ἥρωας ἐν εἰρήνη

1. Καθιστός (αριστερά) στό βιβλιοπωλεῖο «Νέα Θέσις». 2. Ἀπό πρόσφατη ὁμιλία του. 3. Σε ἐκδήλωση τοῦ ΕΝΕΚ.

Οἱ οὐρανοὶ πλουτίζουν μὲ Ἕλληνες, ποὺ πολέμησαν ὑπὲρ βωμῶν, ἑστιῶν καὶ ἀθανάτων ἰδεῶν. 

Ὁ Ἰωάννης Σχοινᾶς, ὁ ἐκδότης τοῦ οἴκου «Νέα Θέσις» καὶ ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ ἐθνικιστικοῦ κόμματος ΕΝΕΚ πέθανε τὸ βράδυ τῆς Πέμπτης. Πάλεψε τὸν καρκίνο. Ἡττήθηκε. Στις ὧρες πoὺ ἡ αρρώστια σφυροκοποῦσε μὲ πόνους τὸ κορμὶ τοῦ, διόρθωνε χειρόγραφα. Γνώριζε γὰρ ὅτι μόνο τὸ ἔργο μένει πίσω καθὼς καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάποιος μπορεῖ νὰ ἔχει κάνει. Γι’ αὐτὸ ἐπέμενε μέχρι τέλους νὰ ἐργάζεται πυρετωδῶς γιὰ τὴν παραγωγὴ ἑλληνοκεντρικῶν βιβλίων. Στις 21 Μαΐου, στέλνοντας μήνυμα πρὸς ὅλους ὅτι ἤξερε τὶ ἐρχόταν, ἀνάρτησε στὸν λογαριασμὸ του στὸ Facebook ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ «Σταμάτημα» τοῦ Ἴωνος Δραγούμη, τὰ ἅπαντα τοῦ ὁποίου κυκλοφοροῦν ἀπὸ τὴ «Νέα Θέση»:
«Ἕνα ἀπομένει γιὰ μένα ὅσος καιρὸς μοῦ μένεται ἀκόμα νὰ ζήσω, θὰ τὸν περάσω πέρα ἀπὸ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΧΟΙΝΑΣ, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Γιὰ τὸν Μυκηναῖο βασιλέα τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων Ἰωάννη Σχοινᾶ ποὺ ἀναχώρησε σήμερα γιὰ τὰ Ἠλύσια Πεδία. Οἱ κτύποι τῆς καρδιᾶς τῶν ὁπλιτῶν τῶν φαλάγγων ποῦ ἐξόπλισες μὲ γνώση θὰ ἀκολουθοῦν τὸν ρυθμὸ σου. Εὐγνωμονῶ τὴν Εἱμαρμένη ποὺ σὲ γνώρισα. Καλὸν πλοῦν στὰ αἰώνια ὕδατα. 

Ο ΤΥΠΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΗ ΟΥΣΙΑ!

Τα σύμβολα εἶναι, πέραν τῶν ἄλλων, ἐργαλεῖα γιὰ νὰ δημιουργηθεῖ γέφυρα ἐπικοινωνίας μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου ἢ ἀκόμα καὶ ἑνὸς συνόλου μὲ τὸ ἀσυνείδητὸ του. Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ θεμελιώδη ἀξιώματα τῆς θεωρίας ποὺ εἶχε ἀναπτύξει ὁ διάσημος Ἑλβετὸς ψυχολόγος Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ.

Ἡ ἰσχὺς τῶν συμβόλων εἶναι μεγάλη, ἀντέχει στὸν χρόνο καὶ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ ἀσφαλὲς συμπέρασμα γιὰ πόσο ἔντονη, βαθιὰ καὶ ἀληθινὴ εἶναι ἡ σύνδεση τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅ,τι ἐκφράζει κάθε σύμβολο.

Ἡ «δημοκρατία» σὲ ρεπορτὰζ της ἀπέδειξε πόσο ρηχή, σχεδὸν ἀνύπαρκτη εἶναι ἡ σχέση τοῦ πρωθυπουργοῦ Ἀλέξη Τσίπρα μὲ τὸ ἐθνικὸ μας σύμβολο, τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Συναντήθηκε μὲ τὸν Τοῦρκο πρόεδρο σὲ χῶρο ὅπου δέσποζαν τουρκικὲς σημαῖες, οἱ Τοῦρκοι συνομιλητὲς τοῦ πρωθυπουργοῦ εἶχαν

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου: Μυσταγωγική μουσική βραδιά μὲ SAOS στήν φθινοπωρινή ἰσημερία

Ἰσημερία τῆς θεᾶς Δήμητρας καὶ τῆς Ἑστίας ἡ ἔναρξη τοῦ Πνευματικοῦ ἔτους. Ἐλᾶτε νὰ ἀκούσουμε Ἑλληνικὴ παραδοσιακὴ μουσικὴ τοῦ SAOS σὲ στίχους τοῦ Ὁμήρου. Θὰ παρουσιαστοῦν νέα καὶ παλιὰ κομμάτια τοῦ συγκροτήματος. Ἡ καινοτομία αὐτῆς τῆς μουσικῆς μπάντας SAOS εἶναι ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὶς μέρες μας μετὰ την ἀρχαιότητα συναντοῦμε μελοποίηση σὲ καθαρὰ Ἀρχαίους Ἑλληνικοὺς Στίχους, ἐνδεδυμένη μὲ παραδοσιακοὺς ρυθμούς, ἀλλὰ καὶ παραδοσιακὰ καὶ κλασσικὰ μουσικὰ ὄργανα, σὲ συνδυασμὸ μὲ Ἑλληνικὸ Παραδοσιακὸ ἦχο. Γιὰ πρώτη φορὰ ἡ παραδοσιακὴ μουσικὴ καὶ οἱ παραδοσιακοὶ ρυθμοὶ τῆς Κρήτης, τῆς Θράκης, τοῦ Πόντου, τῆς Ἠπείρου, τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἀνατολικῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ Αἰγαίου, συναντῶνται μὲ Ἀρχαῖες Κλίμακες καὶ Ἀρχαῖο Στίχο, ἑρμηνευμένα ἀπὸ

Περί Ὡραιοκάστρου

Ὁ Ν. Φίλης καὶ ὁ Α. Τσίπρας σὲ απόσταση ἀναπνοῆς ἀπὸ τὸν Κεραύνιο Δία.

Ἡ εκπαίδευση τῶν προσφυγόπουλων εἶναι τὸ πρόσχημα. Το βασικὸ θέμα εἶναι ἡ αλλοίωση τῆς πληθυσμιακὴς σύνθεσης τῆς χώρας.

Το ζήτημα τοῦ ἰσλαμικοῦ ἐποικισμοῦ τῆς Ελλάδας περιέγραψε συνοπτικὰ ὁ Νῖκος Φίλης, ὁ κομισάριος τοῦ SYRIZA στὸ κομματικὸ έντυπο Αὐγὴ, ποὺ διορίστηκε ὑπουργὸς Παιδείας. Μιλώντας χθὲς σὲ τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ για τὸ ζήτημα τοῦ Ωραιοκάστρου εἶπε: «Ἔχει δικαίωμα μία γειτονιὰ ἢ ἔνα σχολείο νᾷ πει 'δεν θέλω νὰ έρθουν ἐδῶ ξένοι'; Ἔχει αὐτὸ τὸ δημοκρατικὸ δικαίωμα; Όχι! Δὲν τὸ ἔχει!». Δηλαδὴ, γιὰ τοὺς βαστάζους τοῦ κυβερνητικοῦ ἀραμπά, ἡ λαϊκὴ κυριαρχία καὶ τὰ συναφὴ δεν πιάνουν μία μπροστὰ στὴν εἰλημμένη απόφαση νὰ φυτευτοῦν ἰσλαμικοὶ θύλακες σὲ καίρια σημεῖα τῆς επικράτειας.
Ἡ κυβέρνηση, ἡ ἄρχουσα οἰκονομικὴ τάξη, ἡ πανίδα ποὺ σιτίζεται ἀπὸ τὰ αποφάγια τοῦ κατεχόμενου κράτους, οἱ ξένοι ἐπικυρίαρχοι καὶ οἱ μηχανισμοὶ προπαγάνδας καὶ ἀναπαραγωγῆς τῆς κυρίαρχης ἰδέας συναινοῦν: οἱ Ἕλληνες δεν ἔχουν δικαίωμα νὰ

Ἡ γλωσσική καί ἡ ἐθνική συνέχεια τῶν Ἑλλήνων καί ἡ νῆσος Σῦρος

Χαλκογραφία τῆς Σύρας ποὺ προσέφερε ὁ Ἀββᾶς Δελαρρόκας στὸν Λουδοβίκο 16ο, τὸν τελευταῖο Βασιλιᾶ τῆς Γαλλίας. Στὴν ἔνθετη εἰκόνὰ το ἐξώφυλλο τῆς ἑλληνικῆς ἔκδοσης τοῦ βιβλίου.

«Οἱ Συριανοί, ὅπως ὅλοι οἱ κάτοικοι του Ἀρχιπελάγους καὶ τῆς Στερεὰς, ὁμιλοῦν τὴ σωστὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ἡ προφορὰ τους ταυτίζεται μὲ την προφορὰ τῶν ἀρχαίων. Λανθασμένη εἶναι ἡ προφορὰ ὁρισμένων διανοουμένων τῶν Παρισίων ποὺ ἔχουν μάλιστα τὴν ἀξίωση νὰ τὴν ἐπιβάλουν καὶ σὲ μᾶς.[…] Ἕνας σοφὸς ἑλληνιστὴς στὸ Παρίσι στὸν ὁποῖο ἀνέφερα μία μέρα τὶς σκέψεις μου, ἰσχυρίστηκε πὼς σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν προφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τὸ πλῆθος τῶν βαρβάρων ποὺ κατέκλυσαν την Ἑλλάδα, τὴν διέφθειραν. Στὸ συνομιλητὴ μου ζήτησα ποιοὶ ἦταν οἱ βάρβαροι αὐτοί. ‘Οι Γαλᾶτες’, μοῦ ἀπάντησε. Ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Brennus λεηλάτησαν τὴν Ἀττική, πυρπόλησαν τὸν ναὸ τῶν Δελφῶν καὶ πέρασαν στὴν Ἀσία ὅπου ἵδρυσαν τὸ μικρὸ βασίλειο τῆς Γαλατίας.

Ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα πὼς ἂν μία δράκα Γαλατῶν κατόρθωσε διασχίζοντας τὴν Ἑλλάδα νὰ ἀλλοιώσει την γλῶσσα της, τότε γιατὶ ἡ δικὴ τους γλῶσσα παρέμεινε ἀνόθευτη κατὰ τὴν μακρὰ περιπλάνησὴ τους;
Οὔτε οἱ ἐπιδρομὲς τῶν βαρβάρων, οὔτε τῶν Περσῶν ἐπηρέασαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ποὺ

Tῶν τε ζώιων τά τε ἄγρια καὶ ἥμερα τά τε ἐν ἀέρι καὶ ἐπὶ γῆς καὶ ἐν ὕδατι βοσκόμενα γίνεταί τε καὶ ἀκμάζει καὶ φθείρεται τοῖς τοῦ θεοῦ πειθόμενα θεσμοῖς.

Πᾶν ἑρπετὸν πληγῇ νέμεται

ΤΟΙΣ ΑΓΑΡΗΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΣ

‎Κάποτε εἶχα μιὰ συνείδηση κὶ ἕνα χρέος στὴν πατρίδα. Ξεχρέωσα μὲ κομματικὴ πειθαρχία. Ἄν τὸ κόμμα τὸ ἐπιτρέψει θὰ ξαναγίνω πατριώτης.

ΟΧΙ πού εἶπε ὁ λαός...

Ρωσικὰ σιτηρὰ ζυγίζονται στὸ λιμάνι τοῦ Ναυπλίου ὑπὸ τὸν ἔλεγχο τοῦ πρωθυπουργοῦ Ι. Μεταξᾶ (πίσω ἀπὸ τὸ τραπέζι). Πηγή: Αργολική Ἀρχειακὴ Βιβλιοθήκη Ἱστορίας καὶ Πολιτισμοῦ - Ἀρχεῖο Κ. Ταρλή,1938;

Ἡ 4η Αὐγούστου κάθε ἔτους ἀναπόφευκτα φέρνει στὸν νοῦ τὸ καθεστὼς τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, αὐτοῦ τοῦ ἀφόρητου (για τοὺς Ἰταλούς) δικτάτορα...

Μία ἀπὸ τὶς ἀπολαύσεις που χάρισε σὲ ὅλους ἡ ἐπικαιρότητα εἶναι ἡ εὐκαιρία νὰ συζητηθεῖ ξανὰ (μὲ κάπως σαρδόνια διάθεση) ποιὸς εἶπε καὶ λέει τὰ μεγάλα «Ναὶ» καὶ τὰ μεγάλα «Ὄχι» σ' αὐτὴ τὴ χώρα. Ὅποτε γινόταν λόγος γιὰ τὸν Ἰωάννη Μεταξᾶ καὶ τὸ Ἔπος τοῦ 1940, ὁρισμένοι δύσμοιροι τῆς νῦν μνημονιακότατης καὶ πάλαι ποτὲ λεκτικὰ «ἀντιστασιακῆς» Ἀριστερὰς ἔσπευδαν νὰ σημειώσουν βλακωδῶς: «Το "Ὄχι" τὸ εἶπε ὁ λαός, τὸ ἀφουγκράστηκε ὁ Μεταξᾶς καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κάνει διαφορετικὰ παρὰ νὰ πολεμήσει». Καὶ οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ ἔλεγαν ὅτι στὶς τρεῖς τὰ ξημερώματα ὁ Γκράτσι ξύπνησε τὸν λαὸ καὶ ζήτησε γῆν καὶ ὕδωρ τώρα εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ ξεσκονίζουν καλὰ τὰ ὑπουργικὰ γραφεῖα τοὺς διότι θὰ ἔρθουν οἱ γκαουλάιτερ τοῦ Βερολίνου γιὰ

Τί ἔλεγε ὁ Πυθαγόρας γιά τά ζῶα καί τόν σεβασμό σέ αὐτά

«Ὁ  Ἄργος ἀναγνωρίζει τον Ὀδυσσέα». Ἔργο του Ὁλλανδοῦ ζωγράφου TheodorvanThulden (1606–1669).

«Μὲ αὐτὸ τον τρόπο ἔζησε καὶ ἐκεῖνος, ἀποφεύγοντας νὰ τρέφεται μὲ ζῶα καὶ προσκυνώντας ἀναίμακτους βωμούς, προσπαθώντας νὰ ἀποτρέψει καὶ τους ἄλλους ἀπὸ τὸν φόνο συγγενικῶν μὲ μας ζώων καὶ σωφρονίζοντας μᾶλλον τὰ ἄγρια ζῶα καὶ ἡμερώνοντάς τα μὲ λόγια καὶ ἔργα, χωρὶς νὰ τα βλάπτει μὲ τιμωρίες. Ἐπίσης διέταξε τοὺς πολιτικοὺς ποὺ ἔγραφαν τους νόμους νὰ ἀπέχουν ἀπὸ τα ἔμψυχα, ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ἐφαρμόζουν το δίκαιο μέχρις ἐσχάτων δὲν θὰ ἔπρεπε βέβαια νὰ ἀδικοῦν τὰ συγγενικὰ ζῶα. Διότι, πὼς θὰ μποροῦσαν νὰ πείσουν τους ἄλλους πὼς εἶναι δίκαιοι, ἂν οἱ ἴδιοι ἦταν κυριευμένοι ἀπὸ πλεονεξία;»

Ἰαμβλίχου «Περὶ του Πυθαγορείου Βίου», Προσωκρατικοί, Πέμπτος τόμος, ἐκδόσεις Κάκτος, σελ. 186-187

Τὸ αἷμα φέρνει αἷμα σὲ κάθε περίπτωση. Εἴτε εἶναι ἀνθρώπινο εἴτε ζώου, ὁ φόνος εἶναι φόνος. Ὁ πανεπιστήμονας καὶ φιλόσοφος Πυθαγόρας (570 π.Χ. - 495 π.Χ.) δὲν ἀντιμετώπιζε «ἐργαλειακὰ» το ζωικὸ βασίλειο. Δὲν θεωροῦσε ὅτι τὰ ζῶα εἶναι ἔνσαρκες μηχανές, σχεδιασμένες γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν τὶς ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ἡ ἀντίληψὴ του γιὰ τη φύση καὶ τὸν κόσμο δὲν

Θεία Δίκη

Ὑπενθυμίζεται ὅτι λίγες ἡμέρες ἔπειτα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ βλέπετε στὸ βίντεο, τὸν ἰμάμη νὰ καλεῖ σὲ προσευχὴ γιὰ τὸ ραμαζάνι μέσα στὴν Ἅγια Σοφιά, ξεκίνησε ἡ κάθοδος τῆς Τουρκίας στὸν Άδη τῆς Ἱστορίας.

Τό δόγμα τοῦ Μηχανικοῦ

Ἡ στρατιωτικὴ τέχνη μπορεῖ νὰ διδάξει τους ἀνθρώπους νὰ μὴν κάνουν την περίοδο της εἰρήνης χειρότερη ἀπὸ τον πόλεμο.

Στὸ μαγευτικὸ Ναύπλιο βρίσκεται το ΚΕΜΧ (Κέντρο Ἐκπαίδευσης Μηχανικοῦ). Ἐκεῖ οἱ νεοσύλλεκτοι ἐκπαιδεύονται εἴτε ὡς σκαπανεῖς εἴτε ὡς ὁδηγοί. Οἱ ὁδηγοὶ εἶναι γνωστὸ τὶ κάνουν. Οἱ σκαπανεῖς ἀσχολοῦνται μὲ τὴν θέση καὶ ἄρση κωλυμάτων. Δηλαδή, ὅπου το ἡμέτερο στράτευμα ἔχει πρόβλημα πρόσβασης σὲ περιοχὴ (γκρεμισμένη γέφυρα, ναρκοπέδιο, φράκτης μὲ συρματόπλεγμα κ.ά.) το Ὅπλο τοῦ Μηχανικοῦ ἀναλαμβάνει νὰ ἀνοίξει δρόμο. Ὅπου το ἀντίπαλο στράτευμα μπορεῖ νὰ βρεῖ δίοδο γιὰ νὰ περάσει, το ἡμέτερο Μηχανικὸ ἀναλαμβάνει νὰ

Πίθηκοι ἀντιγράφουν, ὑποβολεῖς πλουτίζουν

Το ἄγαλμα τοῦ Ἀπολλωνίου Τυανέως ἐκτίθεται στὸ
ἀρχαιολογικὸ μουσεῖο τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης. 

«Τὸ δένδρον πέπερις φύεται ἐδῶ εἰς ἀπόκρημνα μέρη, ὅπου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φθάσουν οἱ ἄνθρωποι· οἱ πίθηκοι ὅμως, οἱ ὁποῖοι ἄφθονοι διαιτῶνται ἐκεῖ 'ἐν μυχοῖς τοῦ ὄρους' τίθενται εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸν ἑξῆς ἔξυπνον τρόπον: Ἀπὸ ὅσα δένδρα φθάνουν, οἱ Ἰνδοὶ κόπτουν μερικοὺς βοστρύχους μὲ καρπὸν καί, ἀφοῦ καθαρίσουν ἕνα μέρος σὰν ἁλώνι γύρω ἀπὸ τὰ δένδρα, ἀπορρίπτουν ἐκεῖ ἐνδεικτικῶς τὸν καρπὸν ὡς ἄχρηστον δῆθεν καὶ ἀπομακρύνονται. Οἱ πίθηκοι τὰ βλέπουν ὅλα ἀπὸ ψηλὰ καί... πιθηκίζουν τὸν ἄνθρωπον. Ἀναβαίνουν δηλαδὴ ἀμέσως εἰς τὰ δένδρα καὶ μιμούμενοι ἀκριβῶς τὰς κινήσεις τῶν ἀνθρώπων γεμίζουν τὰ ἁλώνια μὲ βοστρύχους καρποῦ. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τῆς περιοχῆς εὐγνωμονοῦντες προστατεύουσι τοὺς πιθήκους ἀπὸ τοὺς λέοντας». 
Κ. Σ. Κιτρινιάρη «Ἀπολλώνιος Τυανεὺς– Ἄνθρωπος ἤ Δαίμων, Μάγος ἤ Μύστης», ἐκδόσεις Νέα Θέσις, σελ. 25

Tὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου γιὰ
τὸν Ἀπολλώνιο Τυανέα.

Ὁ Ἀπολλώνιος Τυανεὺς (περ. 15– 100 μ.Χ.) εἶναι μία προσωπικότητα, ἡ ὁποία σκιαγραφεῖται ἱστορικὰ μὲ τὰ χρώματα ποὺ ταιριάζουν στὴν σπανιότητα τῶν ποιοτήτων της. Ὁ χρωστήρας τῶν συγγραφέων καὶ τῶν μελετητῶν, γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴ μορφὴ τοῦ Ἀπολλωνείου Τυανέως, τὴ μία βουτάει στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἄλλη στὸν θρῦλο. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἀντίστοιχο μὲ ἐκεῖνο ποὺ προκαλοῦσε στοὺς μαθητὲς καὶ ἀκροατὲς του ἡ συναναστροφὴ μὲ τὸν πυθαγόρειο φιλόσοφο: δέος, ἔξαψη, θαυμασμὸ καὶ περιέργεια. Ὁ Ἀπολλώνιος ποὺ γεννήθηκε στὰ Τύανα τῆς Καππαδοκίας καὶ περιπλανήθηκε σχεδὸν σ' ὁλόκληρο τὸν μέχρι τότε πολιτισμένο κόσμο ἔζησε τὸν πρῶτο αἰῶνα μ.Χ., σκόρπισε μὲ ἑλληνικὸ φῶς τὰ σκότη, ὅπου κι ἂν τὰ βρῆκε, καὶ μετέφερε πίσω, στὸ ἐθνικὸ κέντρο, γνώσεις καὶ πολύτιμα θραύσματα ἀπὸ τὸν σπασμένο καθρέφτη τῆς μίας, μοναδικῆς, καθολικῆς ἐπιστήμης: τῆς φιλοσοφίας. 
Τὸ πρῶτο μέρος τοῦ ἔργου τοῦ Κ. Σ. Κιτρινιάρη ἀφιερώνεται στὴν ἀφήγηση τοῦ Φιλοστράτου (περ. 170 - 250μ.Χ.) γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ Ἀπολλωνίου Τυανέως. Ἐκεῖ διαβάζουμε καὶ γιὰ τὸ πέρασμὰ του ἀπὸ τὴν Ἰνδία, ὅπου οἱ ἄνθρωποι εἶχαν βρεῖ ἕναν εὐφυῆ τρόπο νὰ

ΠΕΡΙ ΑΣΥΛΟΥ

Ἐννοεῖται ὅτι πρέπει νά χορηγεῖται ἄσυλο σὲ ὅλους ὅσοι κινδυνεύουν μὲ θανατικὴ ποινὴ ἂν τοὺς παραδώσουμε στοὺς διῶκτες τους. Οἱ Τοῦρκοι ἀξιωματικοὶ δικαιοῦνται ἄσυλο. Δυσάρεστη ἡ ἔκπληξη ἀπὸ τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τῆς ΕΣΗΕΑ, τῶν... ἀνθρωπιστικῶν ὀργανώσεων, τοῦ ΔΣΑ καὶ ἄλλλων πολλῶν φορέων. Ντροπὴ!

Türkiye Cumhuriyeti

Τερματικός σταθμός Ταῦρος

Ἀθήνα 2016. ΗΣΑΠ. Σὲ συρμοὺς καὶ σταθμοὺς ἀνακοινώνεται ἡ αὐτοχειρία ἀκόμα ἑνὸς συμπολίτη μας.

Ὥρα 12:40. Στὸ βαγόνι ἀκούγεται: «Λόγω αὐτοκτονίας ὁ συρμὸς θὰ ἔχει τελικὸ προορισμὸ τὸν σταθμὸ του Ταύρου». Ὁ τόνος της ὁμιλίας ὅσων κάνουν την ἀνακοίνωση εἶναι στεγνός, ἄτονος καὶ βαριεστημένος. Λὲς καὶ το ζήτημα ἀφορᾶ μηχανικὴ βλάβη ἤ στάση ἐργασίας. Μερικοὶ ἐπιβάτες δυσφοροῦν. Ἄλλοι σιωποῦν καὶ ἀπὸ το κενὸ βλέμμα της ἀπόλυτης ἀφαίρεσης καὶ διάχυσης της προσοχῆς σ' ἕνα σωρὸ ἀπὸ μικρὲς καὶ μεγάλες ἔγνοιες καταλαβαίνεις ὅτι δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὶ ἄκουσαν.

Ἐπιβιώνουν ἐπειδὴ ζοῦν μηχανικά. Μόλις ποὺ καταλαβαίνουν, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, τὶ συμβαίνει γύρω τους. Εἴτε καλὸ εἶναι αὐτὸ εἴτε δυσάρεστο, τοὺς

Ὁ Τζέφερσον καί ἡ ἑλληνική φυλή

Μαγικὴ Σφαῖρα τοῦ 2ου-3ου αἰῶνα μ.Χ. Ἐκτίθεται στὸ Μουσεῖο τῆς Ἀκρόπολης. Βρέθηκε κοντὰ στὸ θέατρο τοῦ Διονύσου. Ἡ ἐγχάρακτη εἰκόνα μὲ τὸν θεὸ Ἥλιο ποὺ φοράει τὸ στέμμα μὲ τὶς ἑπτὰ ἀκτῖνες καὶ κρατάει θύρσο παραπέμπει στὸ Ἄγαλμα τῆς Ἐλευθερίας ποὺ κοσμεῖ τὸν λιμένα τῆς πόλεως τῆς Νέας Υόρκης. Φωτογραφία τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Τζέφερσον πρὸς τὸν Κοραή. Ἀριστερὰ: Τόμας Τζέφερσον, δεξιὰ: Ἀδαμάντιος Κοραὴς

«Μοντιτσέλλο, 31 Ὀκτωβρίου 1823
Ἀγαπητὲ κύριε, προσφάτως ἔλαβα τὴν ἐπιστολὴ σας τῆς 10ης Ἰουλίου. Ἀναπολῶ μὲ εὐχαρίστηση τὴν εὐκαὶρία ποὺ μοῦ δόθηκε νὰ σᾶς γνωρίσω στὸ Παρίσι, χάρη στὴν καλοσύνη τοῦ κ. Paradise. Καὶ οἱ ἐξαιρετικὲς ἐκδόσεις τῶν κλασσικῶν συγγραφέων τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ἀναγγέλλονται ἀπὸ ἐσᾶς, οὐδέποτε μὲ ἄφησαν νὰ ξεχάσω τὴν ἀνάμνηση αὐτῆς τῆς γνωριμίας. Μέχρι τὴ στιγμὴ ποῦ ἔλαβα τὰ "Ἠθικὰ" τοῦ Ἀριστὸτέλους καὶ τὸν "Στρατηγικὸ" τοῦ Ονησάνδρου, ποὺ εἴχατε τὴν εὐγένεια νὰ μοῦ ἀποστείλετε καὶ γιὰ τὰ ὁποία σᾶς παρακαλῶ νὰ δεχθεῖτε τὶς εὐχαριστίες μου, εἶχα δεῖ μόνον τὴν ἔκδοση τῶν "Βίων" τοῦ Πλουτάρχου ἀπὸ ἐσᾶς. Τοὺς ἀνέγνωσα καὶ ὠφελήθηκα πολὺ ἀπὸ τὰ ἀξιόλογα σχόλιὰ σας, ἐπιπλέον πιστεύω ὅτι μὲ τὴ βοήθεια μερικῶν λέξεων ἀπὸ ἕνα λεξικὸ τῆς νέας ἑλληνικῆς θὰ μποροῦσα νὰ διαβάσω καὶ τούς πατριωτικούς σας λόγους πρὸς τοὺς συμπατριῶτες σας.

Ἀσφαλῶς ἔχετε ξεκινήσει σωστὰ νὰ τοὺς προετοιμάζετε γιὰ τὸν μεγάλο σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἀγωνίζονται τώρα, ἐξυψώνοντας δηλαδὴ τὸ μορφωτικὸ τοὺς ἐπίπεδο καὶ καθιστώντας τοὺς ἱκανοὺς νὰ αὐτοδιοικηθοῦν. Γι' αὐτὴ σας τὴν προσπάθεια θὰ σᾶς ὀφείλουν αἰώνιες τιμές.
Τίποτε δὲν παρέχει περισσότερες πιθανότητες γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ ἀντικειμενικοῦ αὐτοῦ σκοποῦ ἀπὸ μία μελέτη τῶν λαμπρῶν προτύπων τῆς ἐπιστήμης ποῦ ἄφησαν ὡς κληρονομιὰ οἱ προγονοὶ σας. Σε αὐτοὺς ὅλοι ἐμεῖς ὀφείλουμε

ΕΡΤ ΓΙΑΒΡΟΥΜ ΕΡΤ ΚΟΥΖΟΥΜ

Ἄν ἤμουν τοῦρκος καὶ δῆ κεμαλικὸς θὰ ἤμουν ὑπερήφανος γιὰ τὴν ΕΡΤ. Τώρα στὴν ΕΡΤ1 δείχνει ντοκιμαντὲρ γιὰ τὴν Γαλατᾶ Σαράι καὶ τὴν Φενὲρ Μπαχτσέ, τὶς δύο παραδοσιακὰ ἀντίπαλες ποδοσφαιρικὲς ὁμάδες, τῶν ὁποίων οἱ ὀπαδοὶ ἐρίζουν καὶ γιὰ τὸ ποιά ἐκ τῶν δύο συμπαθοῦσε ὁ Κεμάλ. Ἔτι δέ, οἱ ἀναφορὲς τοῦ ντοκιμαντὲρ γιὰ τὸν "Πόλεμο τῆς Ἀνεξαρτησίας" καὶ τὴν ἐκδίωξη τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ

James Douglas "Jim" Morrison (8 Δεκεμβρίου 1943 – 3 Ιουλίου 1971)

Long live the queen!*

Ἡ βασίλισσα Ἐλισάβετ Β΄ καὶ τὸ πρωτοσέλιδο τῆς «Sun» ὑπὲρ τῆς ἔμμεσης στήριξης της στὸ Brexit.

Ἦταν βαριά, πολὺ βαριὰ τοῦ Ἐγγλέζου τὰ κουκιά. Τα ἔπιασαν μὲ τὴν ἀπόχη, τὰ μέτρησαν καὶ βγῆκε ΟΧΙ (στηνΕ.Ε.)

Ὅταν οἱ Σκοτσέζοι ψήφιζαν γιὰ ἀπόσχιση ἢ μὴ ἀπὸ τὸ Ἡνωμένο Βασίλειο, οἱ «δικοὶ» μας στήριζαν ἀναφανδὸν τὴν ἀπόσχιση - ἐπικαλούμενοι τὸ δικαίωμα τῶν Σκοτσέζων στὴν αὐτοδιάθεση. Μάλιστα, σημειώθηκε καὶ μία «διαρροὴ» τῆς φαεινῆς ἰδέας ὅτι στὸ σύντομο μέλλον θὰ ἦταν «ἔξυπνο» ἡ ἀνεξάρτητη Σκοτία νὰ ὑιοθετήσει τὸ εὐρώ! Σόιμπλε μὲ κίλτ, δηλαδή. Τώρα που οἱ Βρετανοὶ ψηφίζουν ἐναντίον τῆς παραμονῆς τῆς χώρας τοὺς στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση οἱ «δικοὶ» μας ἀλλάζουν κασέτα. Προέχει, λένε, ἡ «ευρωπαϊκότητα».
Ἄν ἔχουμε καταλάβει καλῶς, «ευρωπαϊκότητα» εἶναι...

Ἐκλογές ἀλά Σταλίνα

Ψωμὶ καὶ θρούμπα, ψῆφο στὸν Κουτσούμπα!

Ὁ μάστερ σὲφ Κουτσούμπας, ἂν βρεῖ τὰ ὑλικά, θὰ ἑτοιμάσει μία συνταγὴ νὰ φᾶμε καὶ τὰ δάχτυλα (τῶν ἄλλων) ἀπὸ τὴν πείνα.

Ξένισαν μερικοὺς ἀναγνῶστες οἱ ἀπόψεις ποὺ διατύπωσε στὴν ἐκπομπὴ τοῦ Ν. Χατζηνικολάου ὁ Δημήτρης Κουτσούμπας, γενικὸς γραμματεὺς τῆς ΚΚΕ Α.Ε., οἱ ὁποῖες παρατέθηκαν στὴ χθεσινὴ στήλη. Τὸ γεγονὸς ὅτι προκαλεῖ ἔκπληξη ἡ παραδοχὴ ὁποιουδήποτε κομμουνιστὴ πὼς θέλει νὰ κάνει τὴν Ἑλλάδα σοβιετία εἶναι... ἐκπληκτικὸ ἀπὸ μόνο του. Σὰν νὰ λέμε ὅτι κάποιος αἰφνιδιάζεται ὅταν δεῖ σκύλο νὰ μασάει κόκαλο. Ἄλλοι, πιὸ ρομαντικοὶ ἀπὸ τοὺς προηγούμενους, περίμεναν τὶς Ἀρχὲς τοῦ τόπου νὰ κινητοποιηθοῦν καὶ νὰ προστατεύσουν τὸ πολίτευμα ἀπὸ ἕνα κόμμα ποὺ ντελαλίζει τὴν ἀπόφασὴ του νὰ ἐγκαθιδρύσει ἄλλου τύπου καθεστώς. Ἐκεῖνοι ποὺ αὐταπατῶνται ὅτι