Η ζωή διδάσκει χρεώνοντας πανάκριβα δίδακτρα για κάθε μάθημα.
Επίσης, το κόστος των μαθημάτων πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά και γίνεται δυσβάχταχτο όταν ο μαθητής είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως και χρειαστεί επαναλήψεις.
Ένα από τα μαθήματα, στη διδακτέα του ύλη περιλαμβάνει και την ακόλουθη απλή διαπίστωση:
Όταν νοσεί η πολιτεία επηρεάζονται όλοι.
Δεν μπορεί να μείνει κάποιος αλώβητος από τη νόσο που πλήττει το κοινωνικό σύνολο.
Στην αρχαία Ελλάδα, οι μεγάλοι τραγωδοί προσπάθησαν να περάσουν αυτό το κρίσιμης σημασίας μήνυμα στους πολίτες με τα έργα τους στα οποία είτε είχαμε τη σωτήρια μεσολάβηση του από μηχανής θεού είτε την απαραίτητη «Κάθαρση».
Στο αξιοθρήνητο μόρφωμα που αποκαλείται ελληνικό κράτος είμαστε όλοι κοινωνοί μιας κατάστασης που από μακρού χρόνου έχει ξεπεράσει τα όρια της παρακμής.
Υπάρχει μια συνάθροιση προσώπων χωρίς στόχους, έρμα, ιδεολογικούς προσανατολισμούς και δεσμούς.
Σχεδόν όλοι, ελάχιστες οι εξαιρέσεις, έχουν ορίσει το πέρασμά τους από τη γη ως μία πάση θυσία επίτευξη κάποιου «βολέματος», κάποιας «επικράτησης» έναντι των άλλων.
Ο αμοραλισμός, η προχειρότητα, η υποκρισία και η προσκόλληση στην ύλη, είναι τα καύσιμα με τα οποία κινούνται τα ανθρωπόμορφα μηχανάκια στην διαδρομή της λογιζόμενης ως «επιτυχία» τους.
Μια «επιτυχία» που περνάει πάνω από τον αφανισμό των άλλων.
Αρχικά ο «επιτυχημένος» κι ο «κατάλληλος», μόλις αντικρίσουν τα πρώτα δείγματα εκπλήρωσης της φαύλης αποστολής τους, επιχαίρουν.
Νομίζουν ότι η καταστροφή, η ήττα, η αρρώστεια που έπεσε πάνω στις κεφαλές των «άλλων», δεν τους αφορά.
Η συνέχεια, ωστόσο, τους διαψεύδει οικτρά.
Το κακό πάντοτε επιστρέφει. Με τη μια μορφή ή την άλλη.
Τρανή απόδειξη είναι η στάχτη που καλύπτει τις μέχρι πρότινος καταπράσινες πλαγιές και εκτάσεις της Ανατολικής Αττικής.
Είναι μια συμφορά που επέστρεψε και δεν θα πάψει αν δεν μεσολαβήσουν οι νόρμες που θεσμοθέτησε το αρχαιοελληνικό Δράμα.
Ο από μηχανής Θεός και η «Κάθαρση».
