Σάββατο, Μαΐου 14, 2016

Κομμουνισμός: θρησκεία χωρίς θεό

Ὁ Νῖκος Ζαχαριάδης μαζὶ μὲ κομματικὰ στελέχη τὴν περίοδο που τὸ ΚΚΕ σήκωσε τὰ ὄπλα ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων. Δίπλα του ἡ Ρούλα Κουκούλου. 

«Ἐννιὰ μῆνες στὴν ἀπομόνωση στὴν Ἀσφάλεια. Δυόμιση βήματα τὸ κελί... Χιλιάδες φορὲς τὰ πῆγα πάνω κάτω... Οὔτε νὰ διαβάσω τίποτα... Ἐννιὰ μῆνες. Μετὰ τὴ φυλακὴ μοῦ φάνηκε ἀπελευθέρωση. Στον ἀσφαλίτη που μοῦ ἔλεγε 'θὰ πεθάνεις' ἔλεγα 'τὸν Νῖκο τὸν ἀγαπῶ'.[...] Στη φυλακὴ μοῦ 'φέραν καὶ διάβασα μία Καθημερινὴ: 'Καθαιρέθηκε ὁ Ζαχαριάδης'. Τήν εἶχαν ἀφήσει ἐπίτηδες καὶ μὲ παρακολουθοῦσαν. Μετὰ τὸ διάβασα καὶ στὴν Αὐγή. Ἔλεγα μέσα μοῦ: Νὰ κλείσει τὸ κελὶ καὶ νὰ μὴν μὲ βλέπουν. Ύστερα ἀπὸ μισὴ ὥρα μὲ φώναξε ἡ διευθύντρια: 
'Τι λέτε γι' αὐτὸ;' -Ἀφοῦ τὸ λέει τὸ κόμμα!', εἶπα ἐγώ.[...] Ἄν δὲν τὸν διαγράφανε, θὰ ἤμουν μαζὶ τοῦ πραγματικά. Μετὰ που τὸν διέγραψαν...
κράτησα ἀπόσταση. Δὲν πίστεψα ὅτι ἦταν ἐχθρὸς τοῦ κόμματος. Ἦταν ὅμως καὶ τὰ ἕξι κόμματα τῶν σοσιαλιστικῶν χωρῶν ποῦ τὸν διαγράψανε».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ λόγια τῆς Ρούλας Κουκούλου, τῆς δεύτερης συζύγου τοῦ Νίκου Ζαχαριάδη σὲ συνέντευξη ποῦ παραχώρησε στὸν Φρέντυ Γερμανό. Ἡ ἀπομαγνητοφώνηση τῆς συνέντευξης παρατίθεται στὸ βιβλίο τοῦ Δημοσθένη Κούκουνα, «Νῖκος Ζαχαριάδης – η ἄγνωστη ζωὴ τοῦ κομμουνιστὴ ἡγέτη», ἐκδόσεις Historia, σελ. 288-289

 
Τὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ Δ. Κούκουνα. 


Ἡ βιογραφία τοῦ ἡγέτη τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ τὸν γνωστὸ ἱστορικὸ ἐρευνητὴ καὶ δημοσιογράφο Δημοσθένη Κούκουνα μπορεῖ νὰ προσφέρει στὸν ἀναγνώστη πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ συνταρακτικὰ στοιχεῖα ποῦ περιλαμβάνουν οἱ σελίδες τοῦ βιβλίου. Κάθε γεγονός, κάθε ἀπόδειξη γιὰ τὰ κίνητρα ποῦ ὁδήγησαν τοῦ πρωταγωνιστὲς τοῦ νεοελληνικοῦ δράματος στὴν αἱματηρὴ κορύφωση μέσω τῆς κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας, ὠχριᾶ μπροστὰ στὴν ἀνατριχιαστικὴ αἴσθηση ποῦ προκαλεῖ ἡ θέα στὸ αξιακὸ σύστημα ἑνὸς κομμουνιστὴ. 

Στο βιβλίο τοῦ Δημοσθένη Κούκουνα, πρὶν ἡ Ρούλα Κουκούλου φτάσει στὸ σημεῖο νὰ ἀφηγηθεῖ τὸν τρόπο... διαγραφῆς τοῦ Νίκου Ζαχαριάδη ἀπὸ τὴν καρδιὰ της, διαβάζουμε ὅλα τὰ ἀτοὺ τῆς προσωπικότητας καὶ τοῦ χαρακτῆρα του ποὺ τῆς ἄναψαν γιὰ τὰ καλὰ τὴν φλόγα τοῦ ἔρωτα καὶ τὴν θέρμη τῆς τρυφερότητας καὶ τῆς ἀγάπης! Ὅλα θὰ πήγαιναν καλὰ ἂν δὲν τόν... διέγραφαν:  «Ἄν δὲν τὸν διαγράφανε, θὰ ἤμουν μαζὶ του πραγματικά. Μετὰ ποὺ τὸν διέγραψαν κράτησα ἀπόσταση. Δὲν πίστεψα ὅτι ἦταν ἐχθρὸς τοῦ κόμματος. Ἦταν ὅμως καὶ τὰ ἕξι κόμματα τῶν σοσιαλιστικῶν χωρῶν ποὺ τὸν διαγράψανε». Ἀπίστευτο κι ὅμως συνέβη: ὁ ἀνίκητος στὴ μάχη ἔρωτας, ὅπως τὸν περιγράφει ὁ Εὐριπίδης στὴν «Ἀντιγόνη» του, ἡττήθηκε κατὰ κράτος ἀπὸ τὴν ἄποψη μίας δράκας γκρίζων κομισαρίων, ποὺ  ἐκπροσωποῦσαν τάχα χῶρες - μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὸν φυλακισμένο ο δεσμώτης και ο φονιάς το θύμα του. 

Μαρξικό τζιχάντ

Αὐτὸ τὸ χωρίο δύσκολα μπορεῖ νὰ τὸ ἀποδεχτεῖ, νὰ τὸ χωνέψει ὅποιος ἔχει ἀπὸ τὴ μία νιώσει ἔστω καὶ μία φορὰ στὴ ζωὴ τοῦ τὸ θεῖο ἄγγιγμα τῆς ἐρωτικῆς μέθεξης καὶ συνάμα ἔχει αντιληφθεὶ τὴν ἀφόρητη χαμέρπεια καὶ γελοιότητα τῶν κομματικῶν οἰκοσυστημάτων. Ἡ ἄποψη τῆς Ρούλας Κουκούλου εἶναι ἀπόλυτα ἀληθινὴ καὶ πηγαία ἀλλὰ μπορεῖ νὰ φαντάζει ἐξωπραγματικὴ στοὺς ἔμφρονες ἀνθρώπους ποὺ δὲν θρησκεύονται δίχως θεό– μία καὶ ὅλες οἱ ἱστορικὲς μαρτυρίες καὶ οἱ ψυχροὶ ἀριθμοὶ πρὸς τὰ ἐκεῖ δείχνουν: ὅτι ὁ κομμουνισμὸς προκαλεῖ τόσο μεγάλη ταύτιση τοῦ ἄμορφου κομματικοῦ ὑποκειμένου μὲ τὰ ἀνθρώπινα «ἀντικείμενα» ὅση ἡ λατρεία σὲ μία σκοτεινὴ καὶ περιφρονημένη ἀπὸ τὸ κοινὸ αἴσθημα θεότητα. 

Το αἷμα ποὺ χύνεται στὶς σκοτεινὲς τελετὲς τῶν βλάσφημων ὀντοτήτων τοῦ ἀρχαίου κακοῦ εἶναι ἐλάχιστο ἂν συγκριθεῖ μὲ τοὺς ὠκεανοὺς ποὺ ἔχουν γεμίσει ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀθώων θυμάτων τῶν μανιασμένων λατρευτῶν τοῦ μαρξισμοῦ καὶ τῶν «ἐνοίκων» τῶν ἀταξικῶν οὐτοπιῶν, ποὺ καταλήγουν σὲ θαλάμους βασανιστηρίων, μπουντρούμια, χώρες-φυλακές καὶ ἀναρίθμητους σταυροὺς μνημάτων.  

Ἔχοντας τὰ λόγια τῆς Ρούλας Κουκούλου πάντα κατὰ νοῦ μποροῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴν ἀποσύνδεση κάθε συνειδητοῦ κομμουνιστὴ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν διαχρονικῶν παραδοχῶν ποῦ συνέχουν τὸν συλλογικὸ βίο. Δὲν ὑπάρχει τίποτα πέρα ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωὴ καὶ ὅλα στὴ ζωὴ ἀξίζουν γιὰ τὸ κόμμα καὶ μέσω αὐτοῦ.  Ἐξαιρετικὰ νοσηρὴ σύλληψη μὲν ἀλλὰ ὑπαρκτὴ καὶ διαχρονικὰ ἀπειλητική...

Δεν υπάρχουν σχόλια: