Στη συλλεκτική φωτό βλέπουμε τον Νέρωνα στην οδό Κοραή
Λίγα πράγματα είναι καταθλιπτικότερα από το να κοιτάς προσωπικά φωτογραφικά άλμπουμ, είτε πρόκειται για τυπωμένες φωτογραφίες είτε για ψηφιακές.
Εμένα μου έλαχε το δεύτερο. Άνοιξα στον υπολογιστή μου έναν ξεχασμένο φάκελο με τις προαναφερθείσες φωτογραφίες.
Περσινές ήτανε, μην φανταστείτε υλικό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ή από την Αθήνα της δεκαετίας του ’30 ή τον Πειραιά του Αριστείδη Σκυλίτση.
Κάπου είχε παραπέσει ο φάκελος μέσα στα My Documents (Τα Έγγραφά Μου). Περιείχε στιγμιότυπα από μια βόλτα με κολλητούς στο κέντρο εν μέσω θέρους.
Εδώ ο Γιάννης να κάνει θεατρικές μούτες, εκεί ο Αντώνιος (καλλιτεχνικό Νέρων) να καταβρέχεται αυτοθέλητα στην Κοραή με μισόλιτρα εμφιαλωμένου νερού.
Ένα page down παραπέρα, αντικρίζω τον Θοδωράκη να κοιτάει, ως συνήθως, καχύποπτα τους περαστικούς.
Να κι οι Νιγηριανοί με τα CD, ιδού ένα σμήνος με ενοχλημένα περιστέρια, πάρε απλωμένες πραμάτειες μπροστά στην Ακαδημία, τσάκω και δημοτικούς αστυνομικούς με φραπέδες ανά χείρας.
Κάθε φορά που πατούσα διπλό κλικ κι άνοιγα τα… τζεϊπέγκ που λένε και στο χωριό μου ήταν σαν να με μαχαίρωνες.
Έβλεπα τα χαρούμενα στιγμιότυπα έχοντας τα συναισθήματα που θα είχε ένας Νεφελίμ αν παρακολουθούσε Λιακόπουλο.
Πρώτα απ’ όλα αντιμετώπιζα τις όψεις των φίλων λες και ήταν μακαρίτες (Θεός φυλάξοι).
Συνέλαβα τον εαυτό μου να σκέφτεται «τον φουκαρά τον Αντώνη, αχ Ιωάννη ταλαίπωρε, κακομοίρη Θοδωράκη»…
Μετά φυσικά συνήλθα κι αναρωτιόμουνα για ποιο λόγο η αναδίφηση στο παρελθόν, ακόμα και το πλέον πρόσφατο, γεννά τέτοιου είδους συναισθήματα γλυκερής νοσταλγίας, πικρίας, ήττας και διάθεσης φυγής.
Η αναδρομή στο χθες και το προχθές έχει επίσης ως αποτέλεσμα τον εξωραϊσμό του παρελθόντος και την εξύψωσή του ως προς το σήμερα.
Το αύριο προκαλεί ανασφάλεια και το μεθαύριο φρίκη. Αυτό είναι εύκολο να καταλάβουμε για ποιο λόγο συμβαίνει.
Για τον ίδιο λόγο που οι Πασόκοι εξέλεξαν τον Γιώργο…
8 σχόλια:
απλά μεγαλώνουμε... (σνιφ, μπουχουχού!)
Το μέλλον έρχεται κατά πάνω μας με ορθάνοιχτες τις μασέλες.
Είναι γεγονός, πως όταν κοιτάς πίσω, τα πάντα σου φαίνονται καλύτερα. "Δεν είναι όπως παλιά", λες και μελανχολείς που μεγαλώνεις, αναπολείς τις εποχές που έπαιρνες το ποδήλατο και εξαφανιζόσουν από το σπίτι (και ενδεχομένως γύρναγες χωρίς το ποδήλατο, ή με το ποδήλατο σε "φτιάχτο μόνος σου" συσκευασία). Μια απλή παρατήρηση της πραγματικότητας έχει να συνηγορήσει σε αυτή την άποψη, αλλά έχω καθήκον να το αμφισβητήσω και να το ερευνήσω αυτό.
Ήταν όντως παλιότερα όλα ωραία ή μήπως αυτή η ανάμνηση οφείλεται στη μοναδική ιδιότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να ρετουσάρει τις μνήμες του; Μήπως τελικά, ο λόγος που αναπολούμε το παρελθόν, δεν είναι ότι τότε ήταν πιο καλά, αλλά τώρα είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο τέλος (αν βέβαια το τέλος είναι το 2013 δεν έχουμε να ανησυχούμε και πολύ);
Με έπιασε το φιλοσοφικό μου πρωί πρωί... Καλημέρες παιδιά!
Φίλε Rosenred η αναπόληση του παρελθόντος πιστεύω πως έχει να κάνει με το βαθύτερο υπαρξιακό ζήτημα. Την πορεία στο Επέκεινα (για να το πω ευγενικά) και την απώλεια της νεότητας, της ομορφιάς, των σωματικών δυνάμεων.
Μερικές φορές σε πιάνει μια νοσταλγία, άλλο πράμα..
Λες να γερνάτε ρε? :P
Εστάριαν, αιών εστί παις αεί παίζων πεσσεύων (ο χρόνος είναι ένα αιώνιο παιδί που παίζει... τάβλι).
Καλά τα λες, μόνο για την τελευταία πρόταση δεν πολυσυμφωνώ.
Αστερία φίλε, η επιστροφή στο παρελθόν προσφέρει, πέραν των άλλων, και το αίσθημα της ασφάλειας. Παρελθόν εννοούμε το επίθετο Παπανδρέου, όχι ως κάτι που παρήλθε αλλά ως μνήμη.
Δημοσίευση σχολίου