Μια ζωή την έχουμε, πριν μας την στερήσουνε, θα τους κοπανήσουμε και θα τους μαυρίσουμε!

Μεγάλη η χάρη των απεργών που δεν έχουν σηκώσει ακόμα τα όπλα να τα στρέψουν εναντίον ορισμένων.
Καλή τους ώρα που δεν έχουν πλακώσει στις φάπες με τα ροζιασμένα τους χέρια μερικά-μερικά καλοζωισμένα μαγουλάκια.
Χρέος τους οφείλουμε που δεν κάνουν λίμπα τηλεπαραθύρια (με τους τηλεπαράθυρους μαζί).
Απορώ πως αντέχουν οι άνθρωποι αντικρίζοντας και υπομένοντας όχι τόσο τις κατηγορίες που εκτοξεύουν εναντίον τους οι τηλεπαράθυροι όσο το ύφος τους.
Ο εργαζόμενος μπατίρης των 800 ή των 1000 ευρώ με το βλέμμα κουρασμένο και βαρύ έχει να αντιμετωπίσει τον κάθε γραβατάκια και την κάθε σημαιοστολισμένη τσουράπω που τους αντιμετωπίζουν:
Α) Ως προνομιούχους! Β) Ως κακοποιούς! Γ) Ως τεμπέληδες!
Πες μου τώρα με το χέρι στην καρδιά: Αν ήσουν ο «προνομιούχος, κακοποιός, τεμπέλης» σκουπιδιάρης ή ΔΕΗτζής, καβαλάρης των ηλεκτροφόρων πυλώνων τι θα έκανες;
Πώς θα αντιδρούσες αν στην έλεγε τόσο άσχημα και με τοιούτο υφάκι ο κάθε ένας ή η πάσα μία των εκατομμυρίων ευρώ;
Πόσο θα σου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι αν τα άκουγες από τη μια και γνώριζες από την άλλη ότι:
Ο κύριος και η κυρία που «νοιάζονται για το λαό», μιλάνε εξ ονόματός του ενώ είναι βυθισμένοι στα φράγκα, τις βίλες, τις πισίνες, τα εξοχικά, τα κότερα, τις σκόνες, τα πάρτι με τα ούζα, τις βαλίτσες με τα φράγκα, τις λιμουζίνες, τα μπιζού, τα κέρατά τους τα δίφορα.
Ο κύριος που βρίζει το σκουπιδιάρη ξέρει ότι έχει άδικο. Ο σκουπιδιάρης ξέρει ότι έχει δίκιο αλλά τον παρουσιάζουν άδικο.
Ο τηλεθεατής ξέρει ότι ο τηλεπαράθυρος δεν ξέρει τι έχει ενώ ο σκουπιδιάρης δεν έχει στον ήλιο μοίρα.
Παρά ταύτα ο καταπίωνας του τηλεθεατή συνεχίζει να καταβροχθίζει αμάσητα τα ξερατά της τηλοψίας και τους «φιλολαϊκούς» δεκάρικους δισεκατομμυριούχων παρουσιαστών.
Τον σηκώνεις τότε τον κόκορα ή δεν τον σηκώνεις;

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΥΡΙΟΥΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ...
Επάγγελμα σκουπιδιάρης.
Ίσως είναι το μοναδικό που θα έπρεπε από συστάσεως ασφαλιστικού συστήματος να υπαχθεί στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Δεν είχε. Είχαν αντ’ αυτού υπαχθεί οι «εκφωνητές» ραδιοφώνου.
Συμπεράσματα δύο. Ή οι κυβερνήσεις διαχρονικά είχαν τεράστια αποθέματα χιούμορ ή ο αυτογνωσίας.
Δηλαδή υπάρχει περίπτωση οι κρατούντες να γνωρίζουν ότι το πνεύμα υπερέχει της ύλης και τα πνευματικά απορρίματα των ειδήσεων είναι πολύ πιο επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία από τα αληθινά απορρίματα.
Η πιο προσγειωμένη εξήγηση είναι εκείνη που ορίζει ο Θουκιδίδης: «φόβος και όφελος».
Μια κυβέρνηση που σέβεται τις ιδιοτέλειες και τα συμφέροντα που την έσπρωξαν μέχρι την εξουσία έχει λαμβάνειν όφελος από τα ΜΜΕ (αν τα καλοπιάνει) και πρέπει να τα φοβάται αν δεν τα καλοπιάνει.
Έτσι, επί δεκαετίες την πλήρωναν οι ταλαίπωροι οι σκουπιδιαραίοι.
Ξανά υποσχέσεις, ξανά ταξίματα, ξανά κοροϊδίες και δώστου να μαζεύουν λεμονόκουπες, κωλόχαρτα, πεταμένα ανθρώπινα μέλη από τα νοσοκομεία και ψόφια γατιά.
Μια ημέρα των ημερών (προχθές δηλαδή) το ποτάμι ξεχείλισε.
Τα νεύρα τεντώθηκαν και τα μηλίγγια του σκουπιδιάρη έσπασαν από την δίκαιη λύσσα.
Τότε, είδαμε στις οθόνες των τηλεοράσεών μας ποίηση εν δράσει.
Προσωπικά το χαρακτηρίζω ως ένα από τα απολαυστικότερα θεάματα όλων των εποχών.
Τα σκουπίδια να λούζουν τους αστυνομικούς που εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή είχαν μόνο μία αποστολή:
Να προστατεύσουν τους κυβερνήτες από το λαό.
Να προστατεύσουν τους αδικοπραγούντες από τους αδικημένους.
Εν τω μεταξύ, οι σακούλες που εκτοξεύονταν θύμιζαν λίγη από την ομορφιά των πλανητών που περιφέρονται στο απέραντο σύμπαν μας.
Ακόμα πιο ωραίο είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση και καλά... «μάσησε».
Τόσα χρόνια ικεσιών, καλόβουλων παραινέσεων, συζητήσεων και γραβατωμένων ψεμάτων κατέρρευσαν μέσα σε μια βεβιασμένη τροπολογία που συντάχθηκε μεν από νομοτεχνικούς αλλά υπαγορεύθηκε από τον υπουργικό πανικό μπροστά στη λαϊκή εξέγερση.
Καταπληκτικό αγαπητέ μαέστρο!