Οσκαρ(τος) λόγος της μεταπρατικής κουλτούρας

Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι.

Τα Όσκαρ δηλαδή!

Ασχολείται η τηλοψία με τις γόβες που φορούσε η δείνα, το τάγκα που φορούσε ο τάδε και το φόρεμα που μόστραρε η παρατάδε.

Λες και θα κόψει η μαγιονέζα αν χάσουμε κάποια λεπτομέρεια από την αυτοϊκανοποιητική εκδήλωση των καλολαδωμένων μηχανισμών εγκεφαλομπουγάδας της παρηκμασμένης υπερδύναμης.

Έτι αηδιαστικότερη από την Οσκαριάδα με την οποία βομβαρδιζόμεθα είναι η προσφώνηση των υποψηφίων ή νικητών Οσκαρχίδων με το μικρό τους όνομα.

Το γαϊτανάκι της σάχλας ξεκινά από τους τηλεπαρουσιαστές και περνάει εύκολα στο κοινό, το οποίο πάντοτε προσβάλλεται ακαριαία από τους μιμητικούς ιούς που ξερνοβολά η τηλεόραση.

«Αχ καλέ κούκλος είναι ο Χιθ (Λέτζερ)!» Από πού τον ξέρεις μαντάμ τον Χιθ Λέτζερ; Παρουσιαστήκατε μαζί στο ΚΕΒΟΠ; Κάνατε αποψίλωση στη Σχολή Μηχανικού στο Λουτράκι;

«Πάχυνε η Πενέλοπε (Κρουζ) ή μου φαίνεται;» Μπα, ξαδέρφη σου είναι η κ. Κρουζ βρε καραμπουζουκλή ή σπουδάσατε μαζί κομμωτική και πεντικιούρ στον Αμάραντο;

Οι τηλε-παπαρουσιαστές (sic) λανσάρουν τη μόδα των μικρών ονομάτων για τον εξής λόγο:

Από καθαρή σκοπιμότητα.

Το αδηφάγο, παμφάγο και σαρκοβόρο κοινό που τους παρακολουθεί, διαθέτοντας συνήθως νοημοσύνη αμοιβάδας (μονοκύτταρος οργανισμός), σχηματίζει την εντύπωση ότι για να αποκαλεί ο τηλεπρόβλητος (ή σκέτο βλήτος) τον διάσημο ηθοποιό με το μικρό του όνομα, είναι κολλητοί από τα παλιά.

Αισθάνεται (θα ήτο υπερβολή να γραφεί ότι σκέπτεται κιόλας) πως κατά κάποιον τρόπο ο γιάνκης ηθοποιός και ο παρουσιαστής-παρουσιάστρια μοιράζονται την παγκόσμια ακτινοβολία.

Ο κονφερασιέ της τηλοψίας αφενός γνωρίζει τα σύνδρομα των χαύνων που τον παρακολουθούν και αφετέρου, ένεκα δριμύτατου συνδρόμου ευρωλιγουρισμού, ανασφάλειας και αμάθειας που τον κατατρύχει το ρίχνει στην αγγλικούρα της πυρκαγιάς και της πυκνής ομίχλης.

Δεν ξέρει τα ελληνικά ο τάλας – αν τα γνώριζε θα ήτο ακατάλληλος για τηλεόραση.

Όσο για το άλλο, την Παλαιοκωστειάδα; Ένα μόνο μπορούμε να πούμε: Ζούμε στο Πάκη-στάν.