Δεν υπάρχει αληθινή κρίση

Η κρίση είναι πρόσχημα (για απολύσεις και έκτακτο κρατικό παραδάκι).
Δεν εξηγείται διαφορετικά. Εδώ και δύο περίπου εβδομάδες οι χρηματιστηριακοί δείκτες σ’ όλο τον κόσμο κινούνται με ανοδικές τάσεις.
Η ανθρώπινη εμπειρία έχει αποδείξει ότι δεν υφίσταται κρίση χωρίς πτώση των δεικτών, μικρά και μεγάλα κραχ, και απούλητες μετοχές επιχειρήσεων που διατίθενται σε εξευτελιστικές τιμές.
Η πρώτη ηλιαχτίδα στην παγκόσμια οικονομική τάση έγινε ορατή όταν στις 16 Μαρτίου κυκλοφόρησε έκδοση του περιοδικού Newsweek με τίτλο «Buy! don’t believe the bears» (άρθρο του Barton Biggs), που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Αγοράστε! Μην πιστεύετε τις Κασσάνδρες».
Αυτό έγινε. Με μικρά σκαμπανεβάσματα, οι δείκτες σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική ανεβαίνουν. Ταυτόχρονα, μεγάλες και ιστορικές επιχειρήσεις δηλώνουν αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, απειλούν με πτώχευση και συνεπακόλουθες ορδές ανέργων.
Οι τράπεζες απορρόφησαν πακτωλούς κρατικού χρήματος και αποδίδουν ελάχιστα στο κοινό.
Η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση στον παγκόσμιο κανόνα.
Η αντιφατικότητα των εκδηλώσεων του φαινομένου εξηγείται μόνο αν πιστέψουμε ότι α) Το χρήμα πλέον έχει δεξαμενιστεί στις πισίνες και τους πισινούς των διεθνών συμμοριτών της κερδοσκοπίας. Λογικό το σχήμα. Μόνοι τους τα βγάζουν μόνοι τους τα τζογάρουν οι κουρσάροι των κεφαλαίων.
Υπάρχει ακόμα μία ευλογοφανής εξήγηση:
β) Δεν έχει ξεπαραδιαστεί απόλυτα ο πλανήτης. Απλά έχει βολευτεί ο μέσος… μεγαλοεπιχειρηματίας με το κρατικό χάδι των ενισχύσεων και το λαϊκό τρόμο του λουκέτου και της ανεργίας.
Ο εργάτης που νιώθει ένα βήμα πριν το πτωχοκομείο ή το πλησιέστερο παγκάκι (φορώντας την… στολή του άστεγου) υποκύπτει εύκολα σε έκτακτα μέτρα «ανάγκης» όπως είναι οι τρίμηνες απολύσεις, οι άδειες άνευ αποδοχών.
Δεν αντιδρά στις περικοπές μισθών.
Δεν κινητοποιείται όταν νομοθετούνται αντεργατικές πολιτικές.
Περιμένει να περάσει η μπόρα.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι μπορεί να έχει ήδη περάσει η μπόρα και να μην του το αποκαλύψουν ποτέ.